Depressie & Angst #58

[quote] Op zondag 18 augustus 2013 08:50 schreef Royco1 het volgende:

Kruisje pissen?
En klote Cue_, maar echt, mannen zijn niet allemaal klootzakken.

Overigens: Goeiemorgen allemaal!
Ik hoop dat iedereen vandaag een beetje rust in hoofd en lijf heeft.
Hoewel ik altijd mee lurk, worden de teksten nu wel erg lang.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:28 schreef Detroit het volgende:

[..]

Je moet maar net de helderheid hebben om het patroon te doorbreken. In die zin vraag ik me af of het wel echt het samenspel van gedachten en gevoelens is dat ervoor zorgt dat je niets steeds dezelfde fouten blijft begaan. (en dan bedoel ik vooral fouten in de zin van jezelf dingen blijven verwijten, ten onrechte negatief zijn richting jezelf... niet een fout als tot twee keer toe de verkeerde weg nemen op weg van A naar B).

Er zijn denk ik zat mensen die om wat voor reden de vinger er niet op kunnen leggen waarom ze nou zo ongelukkig zijn.

[..]

Als niet het samenspel, wat dan?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 09:49 schreef Gewas het volgende:

[..]

Weet je wat ik zo raar vind? Uit jouw berichten straalt een enorme levenslust (althans zo komt het op mij over) anders zou je ook niet de moeite nemen om zulke lappen tekst te typen denk ik. En toch ga je hier roepen dat je het liefst 'de stekker eruit trekt'. Ik snap dat gewoon echt niet.

Ik vind het vooral een beetje ongepast hier op fok, om zulke dingen te blijven roepen.
We kunnen er niks mee, en in het ergste geval gaan er zich ook nog mensen zorgen maken. Wat nou als je bijvoorbeeld (ik gun het je niet hoor) met een acute blindedarmontsteking in het ziekenhuis komt te liggen en je hebt je mobiel niet bij je oid, anyway, je bent hier 1 of 2 weken niet. Denkt straks iedereen dat je zelfmoord hebt gepleegd. Dat is voor niemand goed, zeker voor de mensen in dit topic.

Je hoeft voor mij niet te doen of alles goed gaat hoor, en je mag zeker laten weten dat je je kut voelt en dat je jezelf de dag doorworstelt, maar houd het een beetje relaxed zeg maar. Daarbij weet ik uit eigen ervaring dat het leven niet beter wordt als je steeds maar blijft denken en zeggen dat je niet meer wilt. Sterker: bij mij werd het juist beter toen ik richting de hulpverlening toegaf dat ik die gedachten had, en dat ik van mezelf wist dat ik er niks mee zou (willen) doen en hun vroeg om me te helpen van die klotegedachten af te komen. Daar konden zij wat mee en daar kon ik weer wat mee.

Overigens gaat het hier eigenlijk ook niet zo goed. Labiel, opvliegend, zwaarmoedig gevoel (waar ik wel tegen vecht en dat lukt vaak ook maar dat kost veel energie en ik ben ook bang dat het zwaarmoedige gevoel een keertje wint en ik wegzak). Kwam gisteravond thuis en was mijn keuken ondergezeken door de katten, janken dus...
Vannacht wel redelijk geslapen dus ik ga zo maar eens naar de markt voor groente en fruit en overige boodschapjes doen. En mijn voetjes verzorgen. Daar heb ik gisteren 25 km op gelopen en die doen nu nog au.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:32 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

1e vraag; Heb jij ooit een officiele diagnosis gekregen? Even daargelaten of je het er mee eens bent of niet. Autisme? Borderline? Etc?

Mijn enige officiële diagnose is (ernstige) depressie, maar de psychiater denkt daarnaast aan een persoonlijkheidsstoornis (weet niet welke, al herken ik mezelf nogal in ontwijkend en obsessief-compulsief en na mijn zelfmoordpoging hadden ze het ook over borderline (daar ben ik het niet mee eens:P). Verder waren er ook 2 hulpverleners die dachten aan sociale fobie. Maar dat vond ik wat overdreven klinken en dat heb ik ook gezegd.

quote:

2e vraag; Waarom heb jij zo'n laag zelfbeeld? Als jij zegt dat je verder 'gezond bent' en dus op een depressie na geen andere sociale stoornis hebt moet het wel goedkomen!

Dat lage zelfbeeld staat los van depressie. Ik zou mezelf nu niet meer depressief noemen, maar bepaalde problemen blijven aanwezig. Ik kan ook plotseling weer even terugvallen.

quote:

No wonder dat je cognitieve therapie krijgt, er zit immers wat fout in je gedachten patroon. Denk eens echt goed na, als jij echt zo slecht bent, en je het niet waard bent dan wordt dat wel tegen je gezegd. Het zit dan helaas toch echt tussen je oren. Je zegt het gaat niet zoals het moet. Hoe moet iets gaan dan? Is er een bepaalde wijze hoe je iets moet doen? Natuurlijk niet!

Je wil graag dat het A of B gaat, maar je weet zelf ook wel dat dat niet zo werkt. Ben je dan een minder mens als het niet zo gaat? Moet je daar door maar in je schulp kruipen? Natuurlijk niet.

Waarom direct in spanning slaan als een vreemdje je iets vraagt? Denk je nou echt(!) dat een heel strand naar je zou kijken wat je doet, of je iets fout doet etc. Denk eens na! Kijk jij altijd naar anderen hoe zij iets doen? Nee? Natuurlijk niet! Who gives a shit! Of je bent zo'n iemand die met zijn laptop in de starbucks gaat zitten met een mok koffie en iedereen gaat aanstaren in de hoop dat ze terugstaren.

Zie mij eens hip zijn! !

Het is me vroeger vaak genoeg verteld wat er allemaal mis is met mij. Dat mensen het niet zeggen, betekent niet dat ze het niet denken. Mijn vrienden zijn te lief om me hiervoor in de steek te laten. Die zien wel het goede in mensen. En ik weet ook wel dat mijn fouten mij veel meer opvallen dan anderen. Het lijkt allemaal erger dan het is, dat doe ik mezelf aan en dat weet ik. Maar toch blijf ik die dingen denken.

Ik ben me heel bewust van de dingen die ik denk en probeer het ook te relativeren, het meer rationeel te bekijken. Zo van 'ik denk dit, maar klopt dat wel?' Heb wel wat opgestoken van de cgt dus. Maar dat werkt lang niet altijd. Want ik doe en zeg ook écht dingen die van mij gewoon niet mogen, en dan ga ik het mezelf niet goedpraten. Ik ben gewoon heel streng voor mezelf.
Hoe ik dus wil dat het gaat: dat ik alleen zeg en doe waar ik ook echt achter sta, en dus niet dat ik er meteen spijt van heb. Maar ik denk vaak wel na voordat ik iets doe, en toch doe ik het dan verkeerd.

Maar die mensen bekeken me wel echt. En ik heb eigenlijk ook vaak de neiging om specifieke personen te bestuderen, gewoon omdat ik ze interessant vind... Dan ga ik naar ze staren, dat kunnen ze niet echt waarderen zodra ze het door hebben

Bedankt voor je reactie s_e. Ik waardeer het heel erg dat je de moeite neemt om op iedereen hier te reageren en zoveel tekst over andermans problemen te lezen terwijl je je zelf ook helemaal niet goed voelt. Lief

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:02 schreef kuolema het volgende:
Ik heb het gevoel dat ik ergens spijt van heb. Ik heb ook eigenlijk spijt van zo’n beetje alles wat ik doe, aangezien het nooit gaat zoals het moet. Ik heb spijt van mij zijn, dat ik geboren ben, dat ik besta. Ik hoor niet te bestaan.
Dit is altijd al zo geweest, en het probleem is dus dat ik weet wat ik mis. Ik weet hoe het kan zijn, namelijk gezellig en zonder dat ik me eenzaam voel bij anderen, maar ik geloof niet dat dat nog gaat veranderen. Ik wil het wel, en heb soms vlagen van hoop, doe mijn best om sociaal te zijn, soms werkt het, maar dan gaat het toch weer fout. Als dit mijn hele leven zo blijft…

Kan iemand me alsjeblieft garanderen dat het allemaal beter wordt? Wat kan ik nog meer doen, behalve sociale situaties niet vermijden?

Niets is blijvend. Ook dit niet. Wat je kan doen is jezelf aanleren deze verandering in alles op te merken en in die continuiteit vrede te vinden.

Je weet jezelf al te observeren, of analyseren. Dat is iets dat veel vormen van hulpverlening juist teweeg brengen. In die zin ben je al geholpen en heb je een stap gemaakt in de goede richting.

Maar doe je niet anders voor dan je je voelt. Wees eerlijk tegen mensen wanneer je je niet goed voelt en dat je even alleen wil zijn. Wanneer je geniet van hun gezelschap, laat ze dat ook weten en daarmee jezelf. Leer niet alleen in je gedachten te leven, maar ook daarbuiten, of beter gezegd: daarmee.

Als ik mijn moeder als voorbeeld neem, die 40 jaar lang met borderline en depressie heeft geleefd totdat een lange tijd van isolatie haar verlichting bracht, dan kan zeggen dat er goede hoop is dat het beter wordt. Het kan even duren, maar heb je iets belangrijkers te doen dan je leven lief te hebben zoals je het leiden wil?

quote:

Even ter info: heb 2x cognitieve gedragstherapie gehad vanwege depressies- die blijven terugkomen, dus heb eigenlijk niet zoveel vertrouwen in de hulpverlening-, heb nu 1xpm gesprekken met een spv (eerst 1xpw maar nu gaat het goed), ga over een paar maanden weer beginnen met therapie als het goed is (wachttijden ja…), welke soort gaan ze nog bepalen.
Overigens is professionele hulp ook een probleem, want ik voel me vaak heel stom na een gesprek, denk aan alles wat ik verkeerd heb gezegd en heb medelijden met de hulpverleners omdat ze met mij opgescheept zitten. Ik heb er regelmatig spijt van dat ik hulp heb gezocht en vind vaak dat ik het niet verdien om me goed te voelen.

Dat laatste is misschien wel de reden waarom professionele hulp niet zo goed voor je werkt. Je verzet je eigenlijk tegen de hulp.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:16 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kijk op mijn lijstje van mensen die ik wil ontmoeten .. die zijn allemaal dood! Ik lees een George Carlin, Alan Watts en ga zo maar door :'

Wat heb ik nu nog te doen in mijn leven?

Dat soort mensen worden constant geboren, joh... Ontmoet ze!

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zelf heb ik die vrede als inspiratiebron genomen voor bijstand in tumultueuze tijden. Door het dragen van schedeltjes in sieraden, of gebedskralenkettingen van verschillende religies, herinner ik mezelf aan die vredige stilte die onder alles heerst. Dat is grijs voor mij.

En tja, gedachten sturen is 'makkelijk'. Probeer maar eens niet te denken!

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 11:37 schreef Gray het volgende:

[..]

Als niet het samenspel, wat dan?

Daar ga ik nog eens over contempleren. .

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 12:59 schreef kuolema het volgende:

[..]

Mijn enige officiële diagnose is (ernstige) depressie, maar de psychiater denkt daarnaast aan een persoonlijkheidsstoornis (weet niet welke, al herken ik mezelf nogal in ontwijkend en obsessief-compulsief en na mijn zelfmoordpoging hadden ze het ook over borderline (daar ben ik het niet mee eens:P). Verder waren er ook 2 hulpverleners die dachten aan sociale fobie. Maar dat vond ik wat overdreven klinken en dat heb ik ook gezegd.

[..]

Dat lage zelfbeeld staat los van depressie. Ik zou mezelf nu niet meer depressief noemen, maar bepaalde problemen blijven aanwezig. Ik kan ook plotseling weer even terugvallen.

[..]

Het is me vroeger vaak genoeg verteld wat er allemaal mis is met mij. Dat mensen het niet zeggen, betekent niet dat ze het niet denken. Mijn vrienden zijn te lief om me hiervoor in de steek te laten. Die zien wel het goede in mensen. En ik weet ook wel dat mijn fouten mij veel meer opvallen dan anderen. Het lijkt allemaal erger dan het is, dat doe ik mezelf aan en dat weet ik. Maar toch blijf ik die dingen denken.

Ik ben me heel bewust van de dingen die ik denk en probeer het ook te relativeren, het meer rationeel te bekijken. Zo van 'ik denk dit, maar klopt dat wel?' Heb wel wat opgestoken van de cgt dus. Maar dat werkt lang niet altijd. Want ik doe en zeg ook écht dingen die van mij gewoon niet mogen, en dan ga ik het mezelf niet goedpraten. Ik ben gewoon heel streng voor mezelf.
Hoe ik dus wil dat het gaat: dat ik alleen zeg en doe waar ik ook echt achter sta, en dus niet dat ik er meteen spijt van heb. Maar ik denk vaak wel na voordat ik iets doe, en toch doe ik het dan verkeerd.

Maar die mensen bekeken me wel echt. En ik heb eigenlijk ook vaak de neiging om specifieke personen te bestuderen, gewoon omdat ik ze interessant vind... Dan ga ik naar ze staren, dat kunnen ze niet echt waarderen zodra ze het door hebben

Bedankt voor je reactie s_e. Ik waardeer het heel erg dat je de moeite neemt om op iedereen hier te reageren en zoveel tekst over andermans problemen te lezen terwijl je je zelf ook helemaal niet goed voelt. Lief

Zelf ben ik wel gediagnosticeerd met ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief compulsieve stoornis (en nog wat andere dingen). Ik herkende mezelf ook wel een beetje in je verhaal. Maar goed, afgezien van die diagnoses weet ik van mezelf dat het voornamelijk door m'n verleden komt (slechte thuissituatie en pesten o.a.)

Cognitieve gedragstherapie heeft me ook wel een beetje geholpen, maar niet voldoende. Ik heb toen wel geleerd dat mijn gedachten dus niet per se kloppen, maar het principe van een andere gedachte er tegenover zetten die positiever/rationeler is geeft bij mij het probleem dat ik het gevoel heb dat ik met mijn oorspronkelijke gedachten en bijbehorende gevoelens dus inderdaad 'niet goed genoeg ben'. Wat me nu meer helpt is gewoon puur het doorzien van de gedachtepatronen, op momenten dat dat lukt dan, zonder er tegen in gevecht te gaan. Nu ik weet waar ze vandaan komen lukt dat al vaak beter.

Doe je iets van werk of studie nog? Heb je daarbij ook veel last van deze problemen?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

Dat soort mensen worden constant geboren, joh... Ontmoet ze!

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zelf heb ik die vrede als inspiratiebron genomen voor bijstand in tumultueuze tijden. Door het dragen van schedeltjes in sieraden, of gebedskralenkettingen van verschillende religies, herinner ik mezelf aan die vredige stilte die onder alles heerst. Dat is grijs voor mij.

Dat blijf ik doen. Zoals je weet doe ik nu even 2 dagen Hannover aan, ook daar vind ik wel weer nieuwe mensen . Ik besef ook wel dat ik vooruitgang boek. Maar ik zit soms wel in een enorm zwat gat. Ik ben het type 'gooi er alles uit' en na een lap tekst voel ik me oprecht beter.

Het feit dat ik zeg dat ik het echt helemaal heb gehad, wil niet zeggen dat ik er maar een stekker uit trek. Ik zie het gegeven dat ik over iets post wat me niet lekker zit juist als een goed iets. Het tegenovergestelde, me stil houden werkt ook niet. Gelukkig heb ik wel degelijk een groepje mensen om me heen die als ze niks horen zeggen van; "Kom eens hierrrrrrrrrrrrrrrr....." . Er is een groep die oprecht om me geeft. Dat besef heb ik ook wel.

Ik zie de suicidale gedachtes ook meer iets als, een gedachte wat opkomt. Je beseft dat ze er zitten en dan denkt, "hoi, wil jij eens heel snel oprotten? ". Ik ben alleen niet het type die 5 uur lang op en neer langs een spoor zou lopen, wel/niet, wel/niet.

Overigens weten mijn huisarts, mijn therapeut en mijn EDMR specialiste allen af van deze zware suicidale gevoelens die soms opkomen. Mijn vader & mijn vrienden ook. Enige maatregel die is genomen is stoppen met paroxetine. Voor de rest kan ik altijd en alles en iedereen bellen.

Misschien zit ik wel te wachten op zo'n enorm dieptepunt zoals jij dat zelf hebt meegemaakt. En dat als het dan zo dichtbij komt, je toch kiest voor het pad van verlichting.

quote:

En tja, gedachten sturen is 'makkelijk'. Probeer maar eens niet te denken!

Als ik me echt shit voel, ga ik naar buiten, de bossen in, en direct het 'denken' uitschakelen en alleen maar de andere zintuigen gebruiken. Wat voel ik, wat ruik ik, wat zie ik .. doe dat een half uur en de zwaarste gedachten zijn weg.

Het zijn met name die momenten die 'zo maar' omhoog komen zonder die associatie aan mijn ex.

Ik kijk uit naar die triple meet Gray! Kom maar op!

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 09:49 schreef Gewas het volgende:

[..]

Weet je wat ik zo raar vind? Uit jouw berichten straalt een enorme levenslust (althans zo komt het op mij over) anders zou je ook niet de moeite nemen om zulke lappen tekst te typen denk ik. En toch ga je hier roepen dat je het liefst 'de stekker eruit trekt'. Ik snap dat gewoon echt niet.

Is het levenslust? Zo voelt het namelijk niet. Ik neem de moeite omdat van me af praten het zelfde werkt als me emoties verwerken en ik me daardoor beter voel. Ik blijf dingen doen hoor! ik blijf niet in een hoekje zitten en zaniken. Ik zit op dit moment in de trein richting Hannover voor een 2 daagse trip.

Het gaat mij er veel meer om dat ik alles op een soort van automatische piloot doe en het gevoel 'weg' is. Dat is niet meer zoals vroeger. En dan heb ik het oprecht(!) leuk wanneer ik op stap ga, zuipen, vrienden, voetbalwedstrijd whatever. Maar dat moment dat de emoties je weer in halen is het een enorme bende aan herinneringen en gedachten van trauma's uit het verleden die je links en rechts knock out slaan. Dan zegt mijn 'simpele' hoofd. Kappen! Terwijl het rationele blijft zeggen, hup doorgaan!

Ik volg therapie, ik blijf dingen doen, ik probeer hier echt uit te komen. Excuus als het soms wat drastisch overkomt, ik ben in die zin qua emoties gewoon een flapuit.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zo heb ik het een aantal maanden geleden ook wel ervaren. Ook dat punt waarop je inziet dat een einde eraan maken geen betere optie is. In eerste instantie resulteerde dit in nog meer wanhoop, maar uiteindelijk ook in meer vrede.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 11:51 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik vind het vooral een beetje ongepast hier op fok, om zulke dingen te blijven roepen.
We kunnen er niks mee, en in het ergste geval gaan er zich ook nog mensen zorgen maken. Wat nou als je bijvoorbeeld (ik gun het je niet hoor) met een acute blindedarmontsteking in het ziekenhuis komt te liggen en je hebt je mobiel niet bij je oid, anyway, je bent hier 1 of 2 weken niet. Denkt straks iedereen dat je zelfmoord hebt gepleegd. Dat is voor niemand goed, zeker voor de mensen in dit topic.

Je hoeft voor mij niet te doen of alles goed gaat hoor, en je mag zeker laten weten dat je je kut voelt en dat je jezelf de dag doorworstelt, maar houd het een beetje relaxed zeg maar. Daarbij weet ik uit eigen ervaring dat het leven niet beter wordt als je steeds maar blijft denken en zeggen dat je niet meer wilt. Sterker: bij mij werd het juist beter toen ik richting de hulpverlening toegaf dat ik die gedachten had, en dat ik van mezelf wist dat ik er niks mee zou (willen) doen en hun vroeg om me te helpen van die klotegedachten af te komen. Daar konden zij wat mee en daar kon ik weer wat mee.

Ik heb het de hulpverlening verteld en die doen daar verder niks mee behalve mij van de paroxetine afhalen en mij het verleden met mijn ex bepraten en mijn familie. Ik heb haast brullend een keer tegen zo'n therapeut lopen te vertellen dat ik het spuug zat was om die suicidale gedachtes te hebben. Ik wil het niet, ik besef dat ze er zijn en in sommige momenten is het gewoon enorm lastig om het een plek te geven.

Wat doet de hulpverlening? Mij van alle pillen halen en alleen maar blijven praten. En dat is in goed overleg gegaan.

Overigens ken ik genoeg mensen op FOK ook irl, en een aantal kan ik zelfs als goede vriend bestempelen. Die weten echt wel hoe het gaat met me als het de verkeerde kant op gaat.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dat blijf ik doen. Zoals je weet doe ik nu even 2 dagen Hannover aan, ook daar vind ik wel weer nieuwe mensen . Ik besef ook wel dat ik vooruitgang boek. Maar ik zit soms wel in een enorm zwat gat. Ik ben het type 'gooi er alles uit' en na een lap tekst voel ik me oprecht beter.

http://www.bbc.co.uk/news/health-23637013

quote:

Het feit dat ik zeg dat ik het echt helemaal heb gehad, wil niet zeggen dat ik er maar een stekker uit trek. Ik zie het gegeven dat ik over iets post wat me niet lekker zit juist als een goed iets. Het tegenovergestelde, me stil houden werkt ook niet. Gelukkig heb ik wel degelijk een groepje mensen om me heen die als ze niks horen zeggen van; "Kom eens hierrrrrrrrrrrrrrrr....." . Er is een groep die oprecht om me geeft. Dat besef heb ik ook wel.

Mooi is dat.

quote:

Ik zie de suicidale gedachtes ook meer iets als, een gedachte wat opkomt. Je beseft dat ze er zitten en dan denkt, "hoi, wil jij eens heel snel oprotten? ". Ik ben alleen niet het type die 5 uur lang op en neer langs een spoor zou lopen, wel/niet, wel/niet.

Bij mij is het meer van: Yo, what's up bro?

quote:

Overigens weten mijn huisarts, mijn therapeut en mijn EDMR specialiste allen af van deze zware suicidale gevoelens die soms opkomen. Mijn vader & mijn vrienden ook. Enige maatregel die is genomen is stoppen met paroxetine. Voor de rest kan ik altijd en alles en iedereen bellen.

Misschien zit ik wel te wachten op zo'n enorm dieptepunt zoals jij dat zelf hebt meegemaakt. En dat als het dan zo dichtbij komt, je toch kiest voor het pad van verlichting.

De ironie wil dat je vaak pas achteraf beseft dat alles wat je meemaakte, precies nodig was om tot dat besef te komen.

En verder:

quote:

Enlightened

One day the Master announced that a young monk had reached an advanced state of enlightment. The news caused some stir. Some of the monks went to see the young monk. "We heard you are enlightened. Is that true?" they asked.
"It is," he replied.

"And how do you feel?"

"As miserable as ever," said the monk.

quote:

[..]

Als ik me echt shit voel, ga ik naar buiten, de bossen in, en direct het 'denken' uitschakelen en alleen maar de andere zintuigen gebruiken. Wat voel ik, wat ruik ik, wat zie ik .. doe dat een half uur en de zwaarste gedachten zijn weg.

Het zijn met name die momenten die 'zo maar' omhoog komen zonder die associatie aan mijn ex.

Doe je dit vaak genoeg, dan ga je op een gegeven moment ook genieten van alledaagse bezigheden. Je lichaam is immers altijd en overal aanwezig.

quote:

Ik kijk uit naar die triple meet Gray! Kom maar op!

Me too!

Hmmmmm. Ik ken geen FOK! mensen irl.
Mag ik dan niet zeggen dat het soms klote gaat en dat ik met 180kmp/u tegen een boom aan zou willen rijden?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:38 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Zo heb ik het een aantal maanden geleden ook wel ervaren. Ook dat punt waarop je inziet dat een einde eraan maken geen betere optie is. In eerste instantie resulteerde dit in nog meer wanhoop, maar uiteindelijk ook in meer vrede.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:27 schreef seasushi het volgende:
Hmmmmm. Ik ken geen FOK! mensen irl.
Mag ik dan niet zeggen dat het soms klote gaat en dat ik met 180kmp/u tegen een boom aan zou willen rijden?

Best een keer of een paar keer maar niet dag in dag uit. Volgens mij was dat ook een soort van wens vanuit fok

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Niets is blijvend. Ook dit niet. Wat je kan doen is jezelf aanleren deze verandering in alles op te merken en in die continuiteit vrede te vinden.

Je weet jezelf al te observeren, of analyseren. Dat is iets dat veel vormen van hulpverlening juist teweeg brengen. In die zin ben je al geholpen en heb je een stap gemaakt in de goede richting.

Maar doe je niet anders voor dan je je voelt. Wees eerlijk tegen mensen wanneer je je niet goed voelt en dat je even alleen wil zijn. Wanneer je geniet van hun gezelschap, laat ze dat ook weten en daarmee jezelf. Leer niet alleen in je gedachten te leven, maar ook daarbuiten, of beter gezegd: daarmee.

Als ik mijn moeder als voorbeeld neem, die 40 jaar lang met borderline en depressie heeft geleefd totdat een lange tijd van isolatie haar verlichting bracht, dan kan zeggen dat er goede hoop is dat het beter wordt. Het kan even duren, maar heb je iets belangrijkers te doen dan je leven lief te hebben zoals je het leiden wil?

Ik geloof best dat het beter wordt naarmate ik ouder word, dat wordt me namelijk steeds verteld. Ik ben nu 21, en er is best een verschil met toen ik in de pubertijd zat. Maar ik denk niet dat ik me ooit helemaal goed zal voelen in contact met mensen. En daar baal ik van.
Ik vraag me ook af in hoeverre professionele hulp me nog verder kan helpen, gezien mijn ervaring. Waarschijnlijk krijg ik wel een andere vorm van therapie de volgende keer, en eerst ga ik een crisisvaardigheidstraining doen in oktober. Denk dat ik daar wel baat bij zal hebben.

Ik sta altijd in dubio over wat het beste is om te doen. Aan de ene kant wil ik situaties waar ik me niet goed bij voel vermijden, aan andere kant probeer ik dat juist niet te doen, want hoe meer je vermijdt, hoe moeilijker het wordt om wel in die situatie te komen. In deze maatschappij wordt van ons verwacht dat we heel sociaal zijn; ben je dat niet, dan kom je in de problemen. Merk dat nu ook i.v.m. mijn studie en ik zal het later nog moeilijk krijgen met werken. Als je in therapie gaat, leer je toch ook juist niet te gaan vermijden? Ik moet dus wel acteren, en ik merk dat dat wel helpt; lange periodes met mensen zijn maakt het sociaal doen wel makkelijker. Toch doe ik te vaak dingen tegen mijn zin in, maak bijvoorbeeld plannen om iets leuks te doen met mensen, terwijl ik daar eigenlijk bang voor ben en daar word ik dan heel onrustig van.
Maar wat jij zegt, betekent dat dat ik inderdaad gewoon meer een kluizenaarsbestaan moet leiden omdat ik me daar beter bij voel, ook al zal het dan veel moeilijker zijn om normaal te kunnen functioneren?

quote:

[..]

Dat laatste is misschien wel de reden waarom professionele hulp niet zo goed voor je werkt. Je verzet je eigenlijk tegen de hulp.

I know... en dan voel ik me schuldig naar de hulpverleners, haat ik mezelf en blijf ik dus vinden dat ik het niet verdien: de welbekende vicieuze cirkel...

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:21 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Zelf ben ik wel gediagnosticeerd met ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief compulsieve stoornis (en nog wat andere dingen). Ik herkende mezelf ook wel een beetje in je verhaal. Maar goed, afgezien van die diagnoses weet ik van mezelf dat het voornamelijk door m'n verleden komt (slechte thuissituatie en pesten o.a.)

Cognitieve gedragstherapie heeft me ook wel een beetje geholpen, maar niet voldoende. Ik heb toen wel geleerd dat mijn gedachten dus niet per se kloppen, maar het principe van een andere gedachte er tegenover zetten die positiever/rationeler is geeft bij mij het probleem dat ik het gevoel heb dat ik met mijn oorspronkelijke gedachten en bijbehorende gevoelens dus inderdaad 'niet goed genoeg ben'. Wat me nu meer helpt is gewoon puur het doorzien van de gedachtepatronen, op momenten dat dat lukt dan, zonder er tegen in gevecht te gaan. Nu ik weet waar ze vandaan komen lukt dat al vaak beter.

Doe je iets van werk of studie nog? Heb je daarbij ook veel last van deze problemen?

Heb je behalve cgt geen andere vormen van therapie gehad? Het kan best zijn dat er iets anders is dat beter werkt.

Ik studeer psychologie en die problemen hebben daar, net als op de middelbare school, best veel invloed op ja. Ben op VWO twee keer blijven zitten, door depressie en onzekerheid/perfectionisme (maar soms ook gewoon luiheid hoor ), wat nu ook weer geldt: soms ben ik te depressief om überhaupt iets te doen, nog veel vaker raak ik totaal geblokkeerd omdat ik bang ben dat ik iets fout ga doen of dat het niet goed is - ik lever dingen liever helemaal niet in dan imperfect. Dat geldt vooral voor schrijfopdrachten. En ik durf ook nooit om hulp te vragen als iets niet lukt.
Soms kan ik ergens niet aan beginnen, ook al wil ik het heel graag. Ik blokkeer, kan niet meer nadenken, ga trillen, enz. Ik durf dingen niet af te maken, want dan kan ik er niets meer aan veranderen. Wil het niet inleveren, want dan schaam ik me voor wat ik inlever. Bedenk dan hoe dom de docent me zal vinden als hij mijn werk leest. Nogal stressvol. Heb hierdoor mijn propedeuse niet gehaald afgelopen jaar.

Verder ben ik ook geen fan van werkgroepen, die verplicht zijn. Vind het moeilijk om klassikale opdrachten te doen. Daarnaast ben ik niet goed in groepsopdrachten, ik wil of 100% controle of laat het helemaal aan iemand anders over. Er zit niets tussenin, dat vind ik heel moeilijk. Ik weet het van mezelf en let erop, want het kan voor groepsgenoten heel vervelend zijn als ik bijv. mijn zin wil hebben en al het werk zelf wil doen. Ik vind het heel frustrerend om het werk te verdelen, omdat ik er totaal niet op vertrouw dat het goed komt als ik het aan anderen overlaat. Nogal tegenstrijdig, want normaal twijfel ik juist aan mezelf. Als ik niet denk dat ik iets kan bij een groepsopdracht, heb ik dan ook de neiging om me totaal terug te trekken en nogal afstandelijk en ongeïnteresseerd over te komen.

Terwijl ik studeren eigenlijk heel leuk vind, want ik hou van zelfstudie, boeken lezen en leren. Toetsen maken gaat me ook prima af als ik gewoon goed leer.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:45 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Best een keer of een paar keer maar niet dag in dag uit. Volgens mij was dat ook een soort van wens vanuit fok

Klopt ja.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:56 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik geloof best dat het beter wordt naarmate ik ouder word, dat wordt me namelijk steeds verteld. Ik ben nu 21, en er is best een verschil met toen ik in de pubertijd zat. Maar ik denk niet dat ik me ooit helemaal goed zal voelen in contact met mensen. En daar baal ik van.
Ik vraag me ook af in hoeverre professionele hulp me nog verder kan helpen, gezien mijn ervaring. Waarschijnlijk krijg ik wel een andere vorm van therapie de volgende keer, en eerst ga ik een crisisvaardigheidstraining doen in oktober. Denk dat ik daar wel baat bij zal hebben.

Ik sta altijd in dubio over wat het beste is om te doen. Aan de ene kant wil ik situaties waar ik me niet goed bij voel vermijden, aan andere kant probeer ik dat juist niet te doen, want hoe meer je vermijdt, hoe moeilijker het wordt om wel in die situatie te komen. In deze maatschappij wordt van ons verwacht dat we heel sociaal zijn; ben je dat niet, dan kom je in de problemen. Merk dat nu ook i.v.m. mijn studie en ik zal het later nog moeilijk krijgen met werken. Als je in therapie gaat, leer je toch ook juist niet te gaan vermijden? Ik moet dus wel acteren, en ik merk dat dat wel helpt; lange periodes met mensen zijn maakt het sociaal doen wel makkelijker. Toch doe ik te vaak dingen tegen mijn zin in, maak bijvoorbeeld plannen om iets leuks te doen met mensen, terwijl ik daar eigenlijk bang voor ben en daar word ik dan heel onrustig van.
Maar wat jij zegt, betekent dat dat ik inderdaad gewoon meer een kluizenaarsbestaan moet leiden omdat ik me daar beter bij voel, ook al zal het dan veel moeilijker zijn om normaal te kunnen functioneren?

[..]

Hoe jij je leven moet leiden is niet aan mij om te bepalen. Wat ik zeg is dat je jezelf als eerste zal moeten accepteren, in goed of kwaad. Alsof je in het huwelijk stapt met jezelf. En waar haal je de garantie vandaan dat het dan veel moeilijker zal zijn om 'normaal' te functioneren, wat normaal dan ook moge zijn?

En ja, we moeten in sociale omgevingen soms concessies doen wat betreft onszelf. Maar... de maatschappij, dat ben jij. Maar om nog een cliché ertegen te gooien: maak van je hart geen moordkuil en laat je gevoelens vrij waar het kan, bij wie het kan.

quote:

I know... en dan voel ik me schuldig naar de hulpverleners, haat ik mezelf en blijf ik dus vinden dat ik het niet verdien: de welbekende vicieuze cirkel...

[..]

Daar werken ze voor; om jou te helpen naar hun kunnen. Zij helpen jou jezelf te helpen, dus help jezelf en maak je niet druk om de 'instrumenten'. En als je je echt schuldig voelt, dan kan je ook stoppen met therapie, want niemand verplicht je. Maar je zit daar als het goed is om aan je problemen te werken, dus werk eraan. Wat je ook doet; doe het met overtuiging en overgave. Half werk is geen werk.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 08:50 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Kruisje pissen?
En klote Cue_, maar echt, we zijn niet allemaal klootzakken.

Het tegendeel word enkel bewezen. Ze kunnen de pot op.

Maar wat is nou eigenlijk kruisjepissen?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 15:59 schreef Gray het volgende:
Maar wat is nou eigenlijk kruisjepissen?

Schijnbaar dat je met z'n tweeen tegelijk gaat pissen in dezelfde pot