Poezebeest
dankjewel. En toch vind ik mezelf echt niet stoer of dapper of sterk. Ik voel me vooral geleefd, maar opgeven kan en durf ik nog niet. Daar is het nu nog te vroeg voor, terwijl het echt wel eens door mijn hoofd schiet om die handdoek in de ring te gooien, zeker als het weer eens tegen zit. Maar toch is dat stemmetje er dan die zegt: ja maar wat als, je hebt je kansen nog niet volledig benut. En dan probeer ik mezelf maar weer bij elkaar te rapen en verder te gaan. Voor mijn eigen gevoel leef ik op het randje van de afgrond, volgens mij omgeving doe ik het echt veel beter dan dat. Toch bizar hoe je eigen gevoel soms niet match met de werkelijkheid. En misschien is dat gevoel ook niet helemaal zuiver door het gebruik van al die hormonen, ik merk echt dat ik gewoon niet mezelf ben..
Maar idd op naar de eerste hobbel en daarna zien we verder, maar die zit wel goed denk ik. Kan me niet voorstellen dat die cyste nu ineens zou gaan groeien terwijl hij goed gekrompen is
Hobbesje heb je een lang of kort protocol??
Arja, heb je al getest? *is niet nieuwsgierig hoor