Tong's culinaire recensies horeca Zaltbommel # 3

Cafetaria TIGO

Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig.

Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om in de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil.

Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. De man was erg bezig het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.

De dame was druk met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze caferaria en was de dame die elke friettent zich wenst.

Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld.

Ik en mijn partner haden het bescheiden gehouden en hadden de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met maionaisse. M'n Partner nam een patatje oorlog.

Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg.

Als aperatief nam mijn partner een ijsje van citroen en aardbei. Volgens haar was dit een delicatesse voor de tong. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren slaatje.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.

Al bij al een aanbeveling na ons eerste bezoek. Een dikke 8



Chinees restaurant Happy Garden

Vorige week een ongeëvenaarde avond.

Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje.

Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten.
En wat een avond werd het.
De Chineze gastvrouw was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden.
We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen.
Mijn partner bestelde een Babi Pagjang ik een Foe Jong Heij.
Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen.
Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.
Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na een kwartier stond het eten al voor onze neus.
Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes.
Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht.
Zelden zo'n Foe Jong Heij geproeft. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst.
Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen.
'Tong dit moet je proeven' zei ze.
En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chineze muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd.
Dit was iets om van te genieten. Dat deden we ook. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen.
Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel.
We hoefden ze zelf niet te pellen en ze gingen erin als koek.
Ze zeiden dat familieleden ze zelf hadden gevangen in de Chineze zee. Ik geloof ze direct.
Ik hoef niemand meer te vertellen dat het toetje bestond uit gele vanille vla met Yoghurt om de Nederlandse gasten zich thuis te laten voelen.

Dit was na de Tigo en Markzicht alweer een 8.

Wat een stad is Bommel toch op eetgebied.



Dinsdag visdag in Zaltbommel.

Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.

Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.

Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes.
Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden.
Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt.
Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden.
Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.
De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt.
Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen.
De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.
De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar.
Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat.
Voor de echte visliefhebber is er voor mijn geen andere dan Jaap met zijn kraam.

Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het niet eens over de paling heb gehad.



Cafetaria Marktzicht

Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid.
Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonnenschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt nuttigen.
En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk.Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op.
Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.
We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup.
Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog.
Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren.Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v dat het aan het tafeltje werd bezorgd.
Maar goed een kniesoor.
Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect.
De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof.
Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien.
Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken.
De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.

Na de Tigo is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een cafetaria.

Net als bij de Tigo een dikke 8. Ik ben nog aan het bijkomen



Shoarma-zaak Ramses

De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren.
Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.
Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.

Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champion was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.'
En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.

Ramses krijgt een dikke 9 van me.



Chinees Restaurant Bommel Wok.

Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt.Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius.Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen,slapjes en snel moe.Naar de huisarts geweest,die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde.Ik moest er snel iets aan gaan doen.Meer bewegen het liefst door te gaan sporten,gezonder en gevariëerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen.Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen.De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf.Ik was liever gaan schaken,maar mocht niet te hard van stapel lopen.Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.

Nu nog gevariëerder eten en genoeg drinken.Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg.
Gevariëerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk.Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard,het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chineze restaurants.Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn.Je beweegt terwijl je gevariëerd eet.

Ik op pad naar Bommelwok,lopend natuurlijk.Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan.
Eerst gebeld of ik moest reserveren.Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon.
Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen.Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren.Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten.Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen.Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.

Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster.Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier.De stoute schoenen aangetrokken en opweg naar de mooi gestalde voederbakken.Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten.Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen,er is zoveel keus dat je gaat twijfelen.Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming.Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord.Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.
Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt,alles was herkenbaar.Nu nog kijken of het eetbaar is.En of het eetbaar was.De nasi was lekker pittig,de Chineze garnalenkroketjes om op te vreten,de mini loempiaatjes vol tauché en groentes.Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen.Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.

Op naar de tweede ronde.Voelde me wel een beetje dizzy,beetje wankel.Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek.Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt.Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad.Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries.Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan.Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was.Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg.Aan tafel begon mijn tweede expeditie.En weer was alles geweldig.De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in,de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork,de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.
Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer.Gasten aan de aanpallende tafel keken verbouwereerd op.Maar die weten niks van de Chineze cultuur.Bommel had het weer voor elkaar.Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan.Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog.Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts.Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest.Wankelend liep ik naar huis.Toch iets te veel gegeten denk ik.Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in.Maar ik ben op de goede weg.

Een acht en een half.



Tafeltje-Dek-Je Gameren, gemeente Zaltbommel.

Jullie favoriete Culinaire recensent is nog steeds een beetje slecht ter been. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dus nog niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief.
De maaltijd wordt thuis bezorgd op een zelf uit te kiezen tijdstip, het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.

Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze zomer betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik 50 word dit jaar wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Golfer niet.

Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.
Jullie zullen je afvragen, 'waarom niet via internet' ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers.
Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool en als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.

Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Ingrid, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, de post is meestal later.'
Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Henk, Ingrid.' riep ik nog toen ze wegging.

Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect.
Stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.
Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de wang. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot.
De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden.
De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd.
Het was in één woord heerlijk. Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe.
Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.

Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt.
Dit was voor herhaling vatbaar. Op naar mijn 50ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met rietje en een vlaggetje. Jong van geest, je weet.

Dikke 8.



Pannenkoekenhuis De Waterpoort

Als democraat heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de Fok!-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen. Ik denk dat de enige Nederlander, buiten chufi, die voor de Pizzeria zou hebben gekozen Marco van Basten is. Ten eerste door zijn positieve ervaringen met Italië, ten tweede door zijn negatieve ervaring met de pannenkoek.
Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne.
Ik ben er regelmatig als een strooppannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.

Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan met een mooi uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.

Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult en je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice-tea.
Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi-gezond konijnenvoer bijhoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA-rookworst. Nagerecht hoefde ik ook niet. Die zou ik bij de TIGO gaan halen. Daar is het softijs likkebaardend lekker.

Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Maar dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen.
Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkaantjes in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.

De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, maar dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, maar jarenlange ervaring doet wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg. Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen.

Een vette 8. En een 9 voor het softijs van de TIGO.



Ristorante/Pizzeria Perla di Cairo

Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven.
Had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien. Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, RTL-kijkers.
Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op denk ik. Als ik ze beleefd groet groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eensgelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?

Ik zag door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt ammicaal, zeg maar goeie kennisen onder elkaar. Ari goochelt al 20 jaar met deegrollers en pannen. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal en hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet helemaal. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan een tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.

De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies van een mede-recensent bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zou Ari zeggen. Een pizza met alles erop en eran. Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuinliegen. Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat.

Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer.
Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizzabodem gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed.
Mijn grootste plezier zou nog komen.

De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt.
Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas fietste overal tussendoor, was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak.
Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend.
Dit was de perfecte pizza. Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'

Een 9. Zonder aftrek van punten



HEMA-Restaurant

Dat ik weer in de lappenmand zat deed hier en daar wat stof opwaaien. Helaas met deze temperaturen geen opwaaiende zomerjurkjes. Dat belette me gisteren niet, iets later dan gepland, al strompelend op m'n slippers de HEMA met een bezoekje te vereren. Ben er kind aan huis, woon er immers 50 meter vandaan, maar had nog nooit het restaurant gefrequenteerd. Normaal haal ik er mijn dagelijkse brood, vleeswaren, borrelnootjes of scheermesjes om van je af te snijden.

Jullie favoriete recensent heeft het geluk dat vrijwel alle culinaire gelegenheden van Zaltbommel in een straal van 200 meter van zijn flatje zijn gesitueerd. Je komt onderweg dan regelmatig bekende Bommelaren tegen. Illustere plaatsgenoten als Zwarte Chris, Mien de Lub of Gerrit de Kutto. Ze horen thuis in het centrum van m'n stadje en zijn altijd bereid je te woord te staan als je de laatste roddels wil horen. Gerrit en Mien zijn een soort peper-en zoutstel. Ze strooien samen met anekdotes en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Dat brengt me op het restaurantbezoek. Ietwat onwennig liep ik naar de eetgelegenheid. Natuurlijk niet voordat ik Corrie de cassière had begroet. Corrie kent me zo goed dat ze nog steeds de wijntas pakt voordat ik bij de kassa ben. Maar ja, uw recensent drinkt niet meer en dat is voor Corrie ook even wennen. Evenals voor de inkoper. Die vertelde me dat de drankomzet de afgelopen maanden met 10 % was gedaald.

Achteraan de kleine rij aangesloten met m'n dienblad, vroeg ik de bediening of ze de mosterd voor me klaar wilde zetten.....'voor later'. 'Voor later ?' vroeg ze. 'Ja, die neem ik altijd na de maaltijd.'
Gezien haar glazige blik en strakke gezicht viel voor de zoveelste keer het kwartje niet. Kan natuurlijk aan de invoering van de euro liggen.
Ik had me vantevoren via internet verdiept in de menukaart. Achteraf een goed idee want op het grote bord stond : 'Diverse soepen, één euro.' Voor hetzelfde geld zeg je dan : 'Doet u mij maar diverse soepen voor één euro.'
Het voorgerecht werd een tomatensoepje met ballen. Ik moest me inhouden om in deze verkiezingstijd niet om een pollepel te vragen. Hoofdgerecht werd een Tostini Surinaamse kip.
Ik had natuurlijk voor de veilige weg kunnen kiezen en een broodje rosbief of rookworst kunnen nemen. Maar de avontuurlijke geest van uw recensent dwong hem tot een buitenlands avontuur.
Fruitdrankje voor de vitamines en klaar was Tong.

Natuurlijk koos ik voor een plekje aan het raam, met uitzicht op de bruisende hoofdstraat.
Ik zag dat Zwarte Chris weer eens iemand aan het waarschuwen was voor de parkeerwachter.
Dat is het leuke van een klein stadje. We hebben geen prostituée's, maar je kunt toch je geld kwijt als je iets in een gleuf wil stoppen.
Soep was een beetje aan de flauwe kant. Maar zoals eerder gemeld, geen gebrek aan peper-en zoutstellen in Bommel. Ik kwam zelfs stukjes tauché tegen. Wat een prettige verrassing.
Nu de Surinaamse delicatesse. Broodje zag er mooi uit, was goed op temperatuur en stond bol van het kippenvlees. Sterk gekruid en licht pittig door de kerriesaus. De uienringen en de komkommer-en bananenschijfjes waren ook zoals het hoort. Kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik dit niet eerder had geprobeerd. Maar dat doe je niet waar andere mensen bij zijn. In een stadje als Bommel heb je dan al snel de bijnaam Giel de La Tourette.

Het was weer een geslaagde missie geweest. Het kostte me niet te duur qua geld om uit te geven.
De prijs-kwaliteitsverhouding was oké en de ambiance viel me honderd procent mee.
Na het afrekenen groette ik de koksmuts beleefd en zei dat ik toch maar afzag van de mosterd.
Op weg naar de uitgang hoorde ik Rick de Leeuw nog omroepen dat de damesstrings deze week voor de halve prijs waren. 'Die koop ik morgen.' riep ik naar Corrie. 'Oh ja, je moeder is eerdaags jarig.' Echt HEMA.

Om in rookworsttermen te blijven. Een vette acht.



Restaurant De Verdraagzaamheid

Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan, de recensie van het mooie De Verdraagzaamheid.
Jullie favoriete recensent zat even op een te laag pitje, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Behalve zure haring. Die opmerking moet je met een korreltje zout nemen trouwens. Gewoon een kutsmoes. Over zure haring gesproken. Vaak langs De Verdraagzaamheid gefietst en zag er mensen op het terras zitten. Zelf ook op het terras plaatsgenomen. Was mooi weer weer. Bovendien heb je een geweldig uitzicht op de waal.

De Verdraagzaamheid bestond vorige maand 150 jaar. Golfer was nog bij de opening destijds.
De Verdraagzaamheid wordt tijdens carnaval gebruikt als feestzaal. Heb er mooie herinneringen aan.
'S ochtends om elf uur beginnen met een uitsmijter en 's nachts naar buiten gewerkt worden door een uitsmijter. De uitsmijter liet ik ditmaal links liggen. Niet dat ik hem had besteld en hem links liet liggen. Ik bedoel het spreekwoordelijk. Voor de goede orde. Er zaten meer mensen op het terras, allerlei nationaliteiten. Ze maakten soms een praatje in verschillende talen. Echt verdraagzaam.

Ik maakte een ijsbrekend grapje met de ober, dat ik het zo mooi vond dat het rolstoelvriendelijk was.
Dat Koos Alberts hier een rolmops zou bestellen. Hij begreep de mop niet en ik liet het er maar bij zitten. Voor de rest liep het wel op rolletjes. Aperatiefje kwam al snel. Lekker koud biertje. Om de honger op te wekken. De menukaart was perfect in orde zonder taal-of spelfauten. Ik nam een goulashsoepje als voorgerecht. Mijn hoofdgerecht was asperges met saus en ham. Is een seizoensgerecht dus ik kon deze kans niet laten glippen. Het was lekker warm dus nagerecht werd chocolade-ijs met een vlaggetje.

Wel grappig dat ik vroeger tijdens Carnaval dronken op dit terras lag terwijl het nu zo schoon was dat je er van de grond kon eten. Destijds liet ik er voedsel achter. Niet te lang na mijn bestelling kwam de soep al op tafel. Mooie grote kommen om het morsen tegen te gaan. Je zou er zo een goudvis in kunnen laten zwemmen. De soep was heerlijk. Niet te dik en niet te dun. Na het nuttigen vroeg de ober of het gesmaakt had. 'Alsof er een engeltje over je tong fietst' zei ik.

Nu het hoofdgerecht. Het was te merken dat Herman de Blijker hier schijnbaar goed werk had verricht.
Zelfs zolderkamerautisten met de ziekte van asperger zouden hierdoor de marathon gaan lopen. Het was duidelijk dat de kok des huizes ervaren was en iets unieks kon maken met een traditioneel recept. Er valt veel te verpesten aan asperges, te slap, te hard, niet gaar of te gaar. Ik vroeg aan de kelner of ie de complimenten over wilde brengen aan de kok. Nu het chocolade-ijs. Kon natuurlijk altijd nog het feestmaal verpesten. Ik merkte aan de andere gasten dat ze m'n glimlach waardeerden.
Het vlaggetje zat er terecht in. Met vlag en wimpel geslaagd.

Hier ga ik vaker eten. Ook in de winter als je niet buiten kunt zitten. Of ik er ooit nog carnaval ga vieren lijkt me sterk. Als ik zuip heb ik een onbedwingbare behoefte om een peuk op te steken.
Hoewel de steek bij Carnaval hoort is het vervelend om op een avond 20 keer in de kou te gaan staan om aan je verslavingsbehoefte te voldoen.

Een dikke 8



Grieks Specialiteiten Restaurant Zorba de Griek

Zoals beloofd is ditmaal Zorba de Griek het restaurant dat uw favoriete recensent met een bezoekje vereert. Blijft vreemd dat ik hier niet eerder ben geweest. Ik kan bij mij thuis bijna de geur van de giros ruiken. Als kind dacht ik trouwens dat giros de naam van een gierige koe was. Als kind heb je wel vaker rare associäties. Mijn Haagse camping-vriendje dacht dat Fetta kaas Haags dialect was voor vette kaas. Golfer dacht als kind bij de cut halen aan, nou ja.....vul zelf maar in. De stoute schoenen aangetrokken. Zelfs met dit weer ga je niet in badslippers naar een Grieksrestaurant. Dat doe je alleen op vakantie in Griekenland.

Eenmaal in de zaak bleek het niet al te groot te zijn. Kreeg er het een beetje benauwd van. Kan natuurlijk ook aan het weer hebben gelegen. Is altijd komisch als mensen naar Lesbos hebben geboekt vanwege de slechte Nederlandse zomers en het is hier warmer dan op de camping vol te dikke Duitsers. Eenmaal aan een mooi gesitueerd tafeltje aangeschoven was de bediening al snel ter plaatse. En wat voor een bediening. Ik keek recht in de grotten van Han. De bovenste knoopjes van haar blouse zaten er maar nutteloos op. Ik kreeg het nog benauwder van. Had eigenlijk gewoon m'n badslippers kunnen aandoen achteraf, zo half bloot was ze.

Vriendelijk vroeg ze naar mijn keuze. Door haar nam ik als voorgerecht Midia Tiganita, gebakken mosselen in pikante saus. Er was zoveel keus uit hoofdgerechten dat ik de specialteit des huizes nam, de Zorba schotel. Ik hoefde niet lang te wachten of het voorgerecht stond al voor me. De mosselen gleden erin als zoete koek. 'Koekkoek' zou Sierd hebben geroepen. Nu het hoogtepunt, de Zorba schotel. Het rook heerlijk en zag er perfect uit. Maar het belangrijkste is natuurlijk hoe het smaakt. Ik begon met de zo typisch Griekse souflaki. Hij was heerlijk. Even combineren met de oh zo Nederlandse gebakken aardappeltjes en over naar het volgende gedeelte.

Eerst maar eens de schnitzel, kon ik mooi met de salade nuttigen. Hij was helaas iets aan de harde kant. Hij smaakte desondanks prima. Weer een paar aardappeltjes erbij en ik kon overgaan op de suzuki. Niet dat ik zelf steeds wist wat ik at, daar was de serveerster voor. Toen ze zei dat dit de suzuki was grapte ik dat ze in Japan met zo'n brommobieltje belden. Ze keek me aan alsof ze Uzo zag branden. Hij was lekker pittig en gekruid. Beetje sla erbij gecombineerd met de aardappeltjes en ik kon beginnen aan de tzatziki. Dit was belangrijk. Tot dusver had ik niks te klagen. En gelukkig hoefde dat nog steeds niet. De salade en gebakken aardappeltjes waren al op, maar zouden afbreuk gedaan hebben aan deze tzatziki. Uit vreugde wilde ik bijna op z'n Grieks de schotel kapot gooien.

Ik begreep weer waarom het zo mooi is om in Zaltbommel te wonen. Van cafetaria tot viskraam en van Chinees tot Griek, alles geweldig. Terwijl ik toch bekend sta als uiterst kritische resencent.
Bij het afrekenen zei ik nog tegen de eigenaar dat ik nog nooit zoveel en lekker had gegeten voor zo weing geld. En dat ie goud in huis had met de serveerster en dat ie de complimenten moest doorgeven aan de kok. Hij reageerde een beetje grillig, er stond een hele rij klanten die hun eten kwamen ophalen, volgens mij hield ik hem op. Dat kostte hem een punt. Maar de twee extra punten van de serveerster waren dik verdiend.

Een 7,5 werd zodoende een 8,5

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 16:36 schreef Mirjam het volgende:
heeft iemand een linkje naar deel 1 voor mij?

Staan de eerste recensies van dit topic in plus de slowchat.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 16:35 schreef Ole het volgende:
Ah hier zijn we

Welkom terug.



[ Bericht 9% gewijzigd door tong80 op 01-08-2013 17:55:24 ]

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 16:37 schreef Ole het volgende:
CUL / Tong's culinaire recensies horeca Zaltbommel. # 2

Staat de andere slowchat in.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 19:09 schreef Karina het volgende:
Leuke recensie weer die nieuwe.

Maarre, wat is suzuki?

Ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar het is zeer kruidige gehakt in gegrilde hamburgervorm.

Ik vond het heerlijk.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 20:41 schreef Karina het volgende:

[..]

Oh dat klinkt wel lekker inderdaad.

Niet alleen kruidig maar pittig gekruid. Zoals het meeste dat ik at. Het vlees was allemaal gegrild.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 20:44 schreef Karina het volgende:

[..]

Mmm heel pittig ben ik dan weer niet zo gek op eigenlijk.

Dan zou ik niet Grieks gaan eten. Of iets nemen dat niet zo gekruid is. Maar dan ben je het Griekse kwijt.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 20:46 schreef Karina het volgende:

[..]

Dan maar niet, dan ga ik naar de snackbar.

Eet smakelijk.

Krijgen we een recensie

De volgende wordt Argentijns restaurant Maxima.

Ook weer op loopafstand. Is wel zo gemakkelijk.

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 15:37 schreef Mainport het volgende:
Wanneer komt de volgende!!

Zo snel mogelijk.

Begin wel weer lekkere trek te krijgen.

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 20:02 schreef chufi het volgende:

[..]

Ah je bent er ook nog niet eens geweest ..?

Jawel. Maar als je er geweest bent wil het nog niet zeggen dat je dood bent.

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 04:18 schreef dude1986 het volgende:

[..]

en hier haakte ik af.... Wat een opmerking!

quote:

Op dinsdag 15 april 2014 22:19 schreef MrBanaan1 het volgende:


Ik wil updates tong!
Mocht ik ooit in Zaltbommel zijn wil ik weten wat goed is en wat niet!

Er komt snel een update.

Argentijns restaurant Máxima

Zoals beloofd zo snel mogelijk een nieuwe resencie van jullie favoriete resencent. Daarom het dicht bij huis gezocht, waar je bovendien niet hoeft te reserveren. Had er nog nooit gegeten en was erg benieuwd. Zag als ik er langs kwam dat het er altijd bom vol zit. Da's een goed teken. Vroeger heette het dan ook cafetaria Olie B. Bommel. Sinds kort zit ik op FaceBook en mag nu m'n neef Jan van Eck, de vroegere eigenaar vriend noemen. Máxima is mooi gelegen, op de hoek van de Nieuwstraat en Nonnenstraat, tegenover het cultureel centrum de Poorterij. Helaas is de tegenover gelegen basisschool, de Philipschool, laatst afgebroken doordat er te veel verkeerde culturen kwamen.

Bij binnenkomst bleek het i.d.d hardstikke druk te zijn. Eigenlijk niks voor mij, maar jullie recensent gaat door muren en vuren om zijn recensie te kunnen maken. Eenmaal aan tafel probeerde ik met een grapje het ijs te breken. Of ze hier ook stanley messi's hebben om het vlees te snijden. Kwartje viel weer eens niet. Maar niet getreurd, de serveerster was allerliefst. Ik koos voor een Argentijnse witte wijn. Een avocadosoepje vooraf en een T-bone steak, ben de naam ervan vergeten. Het was wel het duurste dat je kon bestellen. Dus ik dacht dat moet dan wel veel vlees zijn.

Wijntje smaakte prima. Primadonna zou Maradona hebben gezegd. Soep was lekker als voorafje. Als nagerecht vind ik soep altijd wat minder. Dan kan zo'n etentje op het eind nog de soep inlopen. Zit weer een Koos Alberts grap in. Keek eens rond en zag weinig bekende gezichten. de gezichten waren wel lekker aan het schrokken. Dat beloofde wat voor mijn steak. En wat voor een steak. Had ik mezelf niet overschat en moest ik het zakje gebruiken om de rest van de maaltijd mee naar huis te nemen ? Niets was minder waar. Jammer dat er geen botjes aanzaten, anders was ik gaan Patrick Kluiveren. Heerlijk pittig. Lekker net niet aangebrand en met mooie groentjes en aardappeltjes. Kon me nog net inhouden om als Tong het bord niet af te likken.

Wim Lex zou bij Máxima nog een pilsje hebben besteld. Maar m'n fles wijn was nog niet leeg en bier op wijn geeft koppijn. Voldaan zakte ik even onderuit en liet alles lekker bezinken. We drinken immers tot we zinken. Complimentje aan de serveerster voor de snelle service en goede bediening.
Al met al weer een prima avondje in een Bommels toprestaurant. Ben over het zebrapad naar huis gelopen. Was wel een omweg van 10 meter, maar aan je conditie werken is nooit verkeerd.

Een dikke voldoende, geen 10, die krijgt alleen Messi. Een mooie ronde 8.

quote:

Op donderdag 17 april 2014 14:14 schreef Tokay het volgende:
Broeva, haro! Het is weer heerlijk smullen van je oubollige taalgrapjes, tong.

Doe je de groetjes aan de nabestaanden ? Laat ik even de Koosgrap zitten.

quote:

Op donderdag 17 april 2014 14:27 schreef fathank het volgende:
Pareltje, waarom ontdek ik dit topic nu pas

Je dacht vast dat het een one-liner topic van Tong was.

quote:

Op donderdag 17 april 2014 15:38 schreef Helsinki het volgende:
Laat ik nou net aardig in de buurt wonen en best wel zin hebben in een lekkere pannenkoek .

Ben wel benieuwd waar je huis woont.

quote:

Op maandag 21 april 2014 17:09 schreef popolon het volgende:
Tong op Facebook, het mot niet gekker worden.

Weet alleen niet hoe het allemaal werkt.

Als Nederland wereldkampioen wordt ga ik in de kantine van mijn voetbalclub NIVO-Sparta eten.

Ik ken de gehaktballen van Agnes al. Maar ze schijnen nieuw leuk vrouwelijk personeel te krijgen.

Voor straks. Eet ze met huid en haar op en maak saus van de Chilenen.

quote:

Op maandag 23 juni 2014 16:58 schreef Klaploper het volgende:

[..]

Ja godverdonme, dus als we niet winnen moeten we nog langer wachten op een nieuwe recensie?

Dan ga ik ergens anders eten. Moet nog nadenken waar.

Voor de tweede keer de HEMA

Natuurlijk zijn er nog meer andere zaken. Maar dit slaat alles. Nu ik ben gestopt met hofleverancier van de HEMA-financiën qua wijnomzet, hebben ze het Tongerlo bier geïmporteert. Het lekkerste bier van België en omstreken. Zelfs in Luxemburg smullen ze ervan. Weet je wat we doen ? We leggen het in de buurt van Tong. In de schappen van de HEMA. Kan ie snakken naar een sigaret als Pjtro Devalmutalu op maandagochtend dicht is en in de oude zaak van Willie en Bob niet kan snakken naar nicotine.

Was een roker van halfzware shag. Drum. Vermoed dat Cees Kleton het minder zwaar had bij het sjouwen van zijn drumstel. Wat ze er beiden op deden is me nog steeds een raadsel.
Vanavond een maand rookvrij.

Heb me wel aangesloten bij de Bommelse brandgang. Edwin Middelkoop, Henk de Vries, Marcel van Mourik, en Richard en Bert van der Wetering hebben me ingewijd.

Die roken niet. Maar geven wel vuur in Bommel.

Lunchcafé In de Roos.

Had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Dus het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte.
Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd dus. Mooier, dan daar op de Markt, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes.

Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Bets heette me welkom. Bets ken ik al jaren, maar zoals dat soms gaat verlies je elkaar een beetje uit het oog. Maar niet uit het rode hart.
Bets vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleid, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Bets dat ik me dan wel thuis moest voelen.

Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer.
Toen was ik zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en
een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, maar wilde me wel aan de gedragscode houden.

Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd.
M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n verwachtingen.
Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, maar als je het ziet en als je het proeft, word je bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstebroodje.
Ik hoef bijna niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik nog : "En dat voor die prijs."

Op weg naar de uitgang kwam ik Bets nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Bets, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Bets moest blozen. Rood.

Even bijpunten.......dikke 9.

quote:

Op vrijdag 6 februari 2015 13:18 schreef Tokay het volgende:
Whehe, tong.

Ik doe m'n best Tokay.

quote:

Op vrijdag 6 februari 2015 12:22 schreef Klaploper het volgende:
Allemaal daar aangestoken met je griep?
Maar waarschijnlijk was het al een tijdje geleden dan.

Laat de volgende recensies maar komen, ik ben een trouwe lezer!

Inderdaad, tijdje geleden geweest.

Nu moet ik er niet aan denken. Lig liever in bed.

quote:

Op vrijdag 6 februari 2015 19:54 schreef Isabeau het volgende:
Wat schrijfstijl betreft ook een dikke 9, tong

Eens wat anders dan one-liners hè Isabeau ?

quote:

Op vrijdag 6 februari 2015 19:37 schreef TargaFlorio het volgende:

Nog een tevreden klant.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 13:13 schreef ijs_beer het volgende:
goed topic! pareltje

Dank je wel.

quote:

Op maandag 9 februari 2015 12:00 schreef yvonne het volgende:
Is Bets een leuke vrouw Tong?

Ja, erg leuk. "Ons" type. Outgoing. Haar man heet Jan en heeft een baard. Die noemen we Jan Taliban. Heb ik mee gevoetbald. Bets zelf is altijd in het zwart gekleed, en kun je lekker mee ouwehoeren. Eén van haar zoons heeft bij FC Den Bosch gevoetbald en haar andere zoon werkt bij Bureau Pinkpop. Pinkpop is ook de shirtsponsor van hun vrienden-elftal bij NIVO-Sparta. Jan Smeets deed de aftrap bij de eerste wedstrijd van het seizoen.

Pannenkoekenhuis De Waterpoort

Als democraat heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de echte Bommelse-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen.
Mede door de heerlijke lekkerbekjes en andere niet zelf te vangen vis, van vishandel Bronk. Daar genieten ze iedere week al van. Verandering van spijs heeft nu eenmaal andere eisen. Ik denk ook dat de enige niet -Echte -Bommelse-lekkerbek, in Bommel, Jaap de visboer is die voor de Pizzeria heeft gekozen.

Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne.
Ik ben er regelmatig als een strooppannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.
Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan met een mooi uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult en je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice-tea.
Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi-gezond konijnenvoer bijhoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA-rookworst. Nagerecht kon ik nadien altijd nog tijdens het uitbuiken bestellen.

Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Maar dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen.
Dan zou het Herman van Tongerloos zijn geworden.

Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkanen in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.
De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, maar dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt, sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, maar jarenlange ervaring doet wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn.
Dit was echt een koekje van eigen deeg.

Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen. Ik rolde nu niet dronken de kroeg uit. Hoefde er niet laveloos onder gebukt te gaan, onder de waterpoort, omdat ik mateloos was geweest. Ik liep de Waterstraat in, liep langs de TIGO. Moest Anton wel feliciteren, met het kampioenschap van zijn NEC. Het was een warme begroeting, afgerekend met het lekkerste koude ijs van Bommel.
Taveerne en TIGO beiden een 8. Wat een mooi culinair stadje hebben we toch.



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 19-04-2015 02:55:10 ]

quote:

Op zondag 19 april 2015 02:49 schreef Puntenjager het volgende:
Waar haal je de tijd vandaan om, naast het posten van je minimaal 100 posts per dag, nog uitgebreid te gaan 'dineren' (in de snackbar ) en er dan ook nog zulke lappen tekst over te schrijven!??

Tevens is keer op keer "ik en mijn partner" een tikkeltje egocentrisch By the way, heb je die partner nog?

Ik heb misschien één of twee keer over een partner gerept in een paar jaar. Verder de tekst van alinea's voorzien. Je had gelijk met 'een lap tekst' Heb het op Face Book geschreven in de pagina van 'Een echte Bommelaar.' Was vergeten de alinea's toe te voegen. Verder moet je eens kijken hoe vaak ik in de post top 100 sta per dag qua veel posters. Gebeurt zelden. Ik post gewoon iedere dag al 15 jaar. Gewoon op regelmatige basis. Dat postaantal interesseert me echt niks. Open ik weer eens een briljant of geniaal topic, krijg ik kritiek dat ik aan het postopkrikken ben. Ik heb één slowchat, dat is Hools. In VBL. Post ik 5 keer per dag of zo.

Weet je wie er veel posten ? Diegenen die multietasken op hun werk, en er 'avonds mee doorgaan.
Heb een tijd een soort virtuele relatie gehad met Karina. Die had en heeft 300 posts per dag.
Als je dit topic ziet, zie je dat ik er de tijd voor neem. Er zijn genoeg mensen die iedere week in het plaatselijke suffertje schrijver, terwijl ze een vaste baan hebben. Vraag je ook aan amateurtrainers hoe ze het voor elkaar krijgen iedere zaterdag weg te zijn van hun vrouw, terwijl ze al drie avonden in de week op het veld staan ?

Verder is het natuurlijk wel zo gegroeid dat ik kan en mag zeggen : 'Ik post op FOK!, dus ik besta.'

Zeg maar de Descartes van het internet-tijdperk.

quote:

Op zondag 19 april 2015 03:16 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Het was geen aanval, Tong. En ja, ik vraag me vaak af wat anderen bezig houdt en jij bent ook zeker niet de enige of ergste wat betreft posten op FOK!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Keep up the good work

Ok. Excuses en bedankt voor het compliment. Ik ben de laatste tijd te agressief in m'n reacties. Maar de sfeer is ook zo negatief inmiddels. Je wordt her en der om niets aangevallen. Nogmaals sorry.

quote:

Op zondag 19 april 2015 03:22 schreef Piet_Piraat het volgende:
Maar dat pannenkoekenrestaurant heeft nog dezelfde naam met nieuwe eigenaar en kok?

Nee, het heette eerst Taveerne als Café. Tegenwoordig, Het Pannenkoekenhuis.
De eigenaar en caféhouder, Aad Penders, doet inmiddels totaal ander werk. Soort vertegenwoordiger. Ik spreek één van z'n dochters nog wel eens. Die werkt hier in de HEMA. Hoe de nieuwe eigenaar heet weet ik niet. Vroeger zei je 'Ik ben bij Aad geweest.' Zoiets zeg je niet snel over de kok van een pannenkoekenrestaurant.

quote:

Op zondag 19 april 2015 08:52 schreef Fokpop het volgende:
deze had je al eerder gepost alleen toen zonder dat je bij het weglopen iemand moest feliciteren met het kampioenschap van NEC (omdat NEC toen nog geen kampioen was) beetje jammer dit. slaat wel een deuk in je geloofwaardigheid.

Je hebt gelijk. Had ik niet moeten doen. Wilde het een beetje ironisch actueler maken. Heb wel meer kleine dingen naar nu veranderd. Verder niks schokkends, details. Maar is wel m'n fout. Zal het niet meer doen. Zo snel mogelijk een nieuwe. Maar de zaken raken een beetje op. Bommel is niet zo groot. Misschien de viskraam Bronk. La Provence, een sterrenrestaurant, is me te duur.

quote:

Op zondag 19 april 2015 16:15 schreef Scrutinizer het volgende:
Ben je al bij Fine Food aan de Steenweg geweest? Of bij American Roadhouse aan de Van Heemstraweg West?

Wat is Fine Food ? Heb zelf op de Steenweg gewoond.

Roadhouse ook een goeie optie. Sta je soms niet bij stil. Je kent ze uit het verleden uit een andere functie. Goeie tip.

quote:

Op zondag 19 april 2015 17:04 schreef Windigo het volgende:
Is het niet wat voor je om te gaan proeven bij de winnaars van de AD friet en oliebollentest enzo Tong?

Je lijkt te houden van een goede snack

Ik ben wel afhankelijk van de trein. Verder niet zo buiten-Bommelig.

quote:

Op zondag 19 april 2015 16:57 schreef Helsinki het volgende:

[..]

La Folie .

Heet het tegenwoordig La Folie ? Zie je, ik zal nooit een tweede Johannes van Dam kunnen worden.

quote:

Op zondag 19 april 2015 08:52 schreef Fokpop het volgende:
deze had je al eerder gepost alleen toen zonder dat je bij het weglopen iemand moest feliciteren met het kampioenschap van NEC (omdat NEC toen nog geen kampioen was) beetje jammer dit. slaat wel een deuk in je geloofwaardigheid.

Trouwens de Anton die ik daadwerkelijk heb gefeliciteerd met het kampioenschap van NEC, is de eigenaar van Cafetaria TIGO. Mijn eerste recentie ging over zijn friettent. Ken 'm al meer dan dertig jaar. Gingen vroeger samen naar FC Den Bosch. Ik schrijf ze eerst voor de Face Book van de 'Echte Bommelaar'-pagina. Dan klinkt het op FOK! toch anders als je niet weet dat het één van de fanatiekste NEC-supporters is.

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:36 schreef Stompzinnig het volgende:
Als alle trouwe lezers nou een paar centen neerleggen opdat Tong naar dat mooie restaurant kan? Geen idee hoe je dat op kunt zetten, maar voor een leuk geschreven stukje heb ik wel een euro of wat over.

Ha ha ha. Cool.

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:45 schreef Stompzinnig het volgende:

[..]

Ik kan altijd genieten van woordgrapjes waarvan ik ga twijfelen of ik ze leuk vind omdat ze slecht of toch juist goed zijn. Ook leuk voor de weblog van FOK! misschien? Die zijn op zoek naar meer originele inbreng.

Ben al gevraagd voor de FP enzo. Laat mij maar lekker op het Forum posten. Ze hebben wel eens columns of artikelen geleend voor de FP.

Leuke eerste zin trouwens in je post. Daar houd ik ook van.

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:53 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Nee, dat is een ander restaurant. Erg benieuwd naar. Iets om daar een keertje te gaan eten?

Natuurlijk, zal me eens verdiepen. Bedankt voor de tip.

Hoe ken je dat restaurant ? Kom je uit Bommel ? Of uit de buurt ?

quote:

Op zondag 19 april 2015 20:52 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Ik kom uit de buurt. Ben wekelijks in Bommel te vinden .

Je maakt me wel nieuwsgierig. Ik ben in hartje Zaltbommel geboren. Toen ik op mezelf ging wonen 25 jaar geleden terug naar de binnenstad gegaan. Woon nu nog steeds op het mooiste hofje van Bommel.

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:53 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Nee, dat is een ander restaurant. Erg benieuwd naar. Iets om daar een keertje te gaan eten?

Net op een ander geniaal topic van mezelf geklikt waar jij in hebt gepost. Ging over rukken. Daarin adviseerde je me ook al in La Folie te gaan eten. Werk je daar soms ?
Of zie ik spoken ? Door al u minium folie ?

quote:

Op zondag 19 april 2015 19:53 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Nee, dat is een ander restaurant. Erg benieuwd naar. Iets om daar een keertje te gaan eten?

Ik schaam me dood. FF gegoogled, kom er zo vaak langs, lopend of op de fiets. Dacht altijd : 'Lekt me iets te veul geld veur een zaak woar ge ok in de middag kunt ète.' Maar heb spijt van alle haren in m'n soep. Alle resencies zijn laaiend enthousiast. Weet niet wanneer, of dat het uitkomt, maar ik ga er zeker een keer reserveren of anders lunchen. Stom van me dat ik dat nog niet eerder heb gedaan.

Maar ja. Ik opende in VBL ooit een topic over je favoriete club en dan een elftal met je favoriete spelers. In de openingspost noemde ik mijn favoriete opstelling allertijden van Ajax. In de tweede post werd er al gevraagd waarom ik Johan Cruijff er niet in had staan. Foutje, bedankt, zou Rijk de Gooijer met z'n Camenbert zeggen.

Cafetaria TIGO

Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig. Met verschillende kleuren ijs. Maakt het er wel vrolijker op.
Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om uit de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil. Je gaat dan aan de andere kant van de muur op een bankje zitten te genieten. Nog net niet stoepranden of vrije trappen oefenen op de muur. Anton heet niet voor niets Anton. Aantoonbaar geslaagde cafetaria. Waar vind je in Bommel nog een aantoonbare bank ? Zelfs de leugenbak is er niet meer. Dit zal Anton niet gaan nekken.
Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. Anton was erg bezig om het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.
De Jupiler bier uit de Jupiler league ontbrak nog. Maar geen probleem. Anton wist steeds weer een mopje te tappen.

Zijn vrouw was inmiddels druk bezig met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze caferaria en was de dame die elke friettent zich wenst.

Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld. Anton bleef maar zwaaien. Het scheelde niet veel of hij stond er met vlag en wimpel op Koningsdag met een Kampioensvlag van NEC. te zwaaien.
Ik had het bescheiden gehouden en de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met maijonaisse. M'n partner, een vriend, denk niks verkeerds, nam een patatje oorlog. Over z'n oorlogstrauma heb ik het later wel.

Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg. Ik ging alsnog op de reservebank zitten. Ik kon als boffert, ieder moment vanaf de bank in de Goffert invallen.

Als aperatief nam mijn vriend een ijsje van Kiwi en aardbei. Mooie NEC-kleurencombinatie zei Anton. Hebben we dit seizoen al vaker van genoten. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren-slaatje. Vraag me als ik het thuis eet, altijd af waarom er zo'n klein kut-lepeltje bij zit. Een heel huzaren-stukje om een klein gedeelte van het slaatje op je lepeltje te krijgen.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.
Nadat de vlag van beste Cafetaria van Gelderland een jaarlang boven de TIGO hing. Mag de vlag weer uit voor een aantoonbare, geweldige eigenaar en door echte Bommelaars gewaardeerde friettent.

Anton mag na het kampioenschap van NEC een wapperende vlag ophangen voor zijn geweldige zaak.

In de voetsporen van zijn ouders en in de voetsporen van Jantje Peters. Die ooit 2 keer scoorde op Wembley, na een pass van Cruijff, tegen Engeland als NECer. Misschien wel de beste wedstrijd die Oranje ooit speelde. Anton en zijn TIGO krijgen geen 14. Da's alleen de grootste gegeven.
Op deze Koningsdag krijgt ie in de geest van Johan Neeskens, die zijn tegenstanders wel rauw lustte een dikke 9.

quote:

Op maandag 27 april 2015 19:04 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Ik bespeur een vleugje recycling maar dat mag de pret niet drukken.

Vanwaar de naam TIGO?

Anton heet van Tiel. Zoals de vader van hem. De achternaam van de moeder van Anton begint met Go.

Chinees restaurant Happy Garden

Vorige week een ongeëvenaarde avond.
Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje.
Het was niet druk. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten.
En wat een avond werd het.

De Chinese gastvrouw was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden.
We bestelden het witbier dat ze in huis hadden. Er werd ons geen wijn opgedrongen.
Mijn partner bestelde een Babi Pagjang ik een Foe Jong Heij.
Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen.
Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.
Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na tien minuten stond het eten al voor onze neus.

Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes. Maar geen nood, alle goeie dingen komen in tweeën.
Ouwe jongens krentenbrood. Je kent dat wel, na 2 biertjes word je losser.
Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht. Niks geen krenterig.
Zelden zo'n Foe Jong Heij geproeft. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst.

Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pagjang steeds wilde aanprijzen.
'Tong dit moet je proeven' zei ze. Ik proeven natuurlijk. Je stelt je partner niet snel teleur. Of je moet een smurf zijn. Die tegen Pierre Partner zegt dat ie niet door de waterkraan kan.
En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken. Van Tongerlo liep er rood van aan. Niet geel. Dat ligt te veel voor de hand in een Chinees restaurant.
Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chineze muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd.
Dit was iets om van te genieten. Deden we ook. We bestelden dan ook nog Gamba's en garnalen.
Nou dit overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel.
De garnalen zwommen op je tong. Rugslag graag. Dat ze terugzwommen en het genot weer begon. Over de gamba's kan ik niet uitgesproken raken. Die leken wel gemaakt toen destijds Keulen en Aken werden gebraden

Ze komen dan ook uit heinde en ver, uit de ons omlingende dorpen.
Geen Chinees te bekennen in Aalst, Zuilichem, Brakel of Nieuwaal.
Daar kennen ze geen buitenlanders. Als ze er zijn moeten ze zich aanpassen. In Bommel mogen ze zichzelf blijven. Oogluikend kijken we toe.
Hoe af en toe, het luikje open gaat.

quote:

Op donderdag 30 april 2015 13:48 schreef HPLC het volgende:

[..]

Oranje boven

Eindcijfer?

Acht

Tijdje geleden alweer dat jullie een recensie van jullie favoriete culinaire recensent mochten lezen. Komt, ik zit een beetje in de lappenmand, eerder fruitmand eigenlijk. Van uit eten gaan komt dan niks. Maar niet getreurd, ik heb nog een paar onafgemaakte stukjes liggen, beetje aanpassen aan de actualiteit, en gaan met die geit.

Chinees-Indisch restaurant Quo Ching

Paar maanden geleden een ongeëvenaarde avond. Het mooie Chinees-Indische restaurant Quo Ching. Het is er zo groot dat ik geen risico hoefde te nemen. En van tevoren moest reserveren. Heb er al vaak m'n zondagse loempiaatje gehaald. Eerste keer dat ik er ging eten. De buitenkant is veel glas. Had dus al kunnen zien dat het er weer blinkend schoon was. Bij binnenkomst een tweede glazen deur. Het verbaasde me niet dat het echode toen ik de lieve gastvrouw begroette. Ik vroeg aan haar 'kent u de koning van Wezel ?' Ze keek me glazig aan. Ik blijf het jammer vinden dat heel Nederland aan het verglazen is, dat heet moderne architectuur. Ik vind het gladde, doorzichtige fantasieloosheid.

Mooie plastic bloemen, in een hoog Chinees glas. Peper-en zout stel, in een traditioneel houtenhoudertje. Kolkende, geruisloze waterval aan de muur. De muziek kwam zachtjes, samen met het gedimde licht, de ruimte binnen. Ik mis nog steeds de grote glazen asbak. Kon je je slechte, mislukte grappen in uitdrukken, die gingen dan de mist in en in rook op. Zoals de uitdrukking luidt.

Het was lekker rustig qua in-en uitlopende afhaal-Chinezen. Vind ik wel zo prettig. In andere Chinese restaurants is het soms zo vol dat je je op een Chinees marktplein waant, waar ze massaal de hond in de pot aan het zoeken zijn. Afijn, bestelling geplaatst.

Ditmaal de traditionele oud-Hollandsch/Chinese maaltijd, Babi Pangang, vooraf een tomatensoepje, als amuses kleine loempiaatjes en kleine porties garnalen. Ik ken de gastvrouw al langere tijd, vond dat het tijd werd voor m'n traditionele complimentje. Ik zei dat ze er weer mooi uit zag, en ik me er erg op m'n gemak voelde. Ook zij moest blozen. Dat was zo leuk en lief om te zien. Chinezen worden dan oranje zoals jullie inmiddels weten.

De soep werd al snel geserveerd, sneller dan Michael Chang ooit onderhands serveerde tegen Iwan Lendl. Dat was erg onsportief destijds. Daarom had ik nu de neiging om bovenhands te applaudiseren. Kon mezelf nog net inhouden. Maar stond niet garant voor de volgende eventuele neiging. Zo mooi was deze overwinning van de soep met ballen. Nog net geen tennisballen. Maar de eerste ballotage was geslaagd.
Loempiaatje voor ik de aanval zou inzetten op de hoofdmaaltijd. Knisperig, vol groente, en lekkere tauché, hier was niks mis mee. Tevreden wachtte ik op wat komen zou.

'Of het had gesmaakt' 'Is de Paus Katholiek?' Eerst een slok Cola uit het glas.
De Babi Pangang stond dampend voor me te wachten, bijna smachtend om verorberd te worden. Als een fijnbesnaard tennisracket ging ik gespannen op weg naar m'n zoveelste culinaire avontuur. Eerst de witte rijst op het bord, rijst idd geen nasi. Daar zitten te veel ingrediënten in die afbreuk doen aan de Babi Pangang.
Had zin om een flauwe grap te maken over Nazi Göreng, maar er staan geen glazen asbakken meer, gelukkig maar eigenlijk. Het was heerlijk. Ik had me al ingelezen op internet, andere gasten hadden deze Babi Pangang zelfs een tien gegeven.
Ik sta bekend als uiterst kritisch, dus bij mij werd het hoofdgerecht een negen.

Ondertussen nam ik af en toe een loempiaatje of een garnaaltje. Beetje afwisseling, soort gemengd dubbel. Soms hoopte ik dat het garnaaltje de rugslag zwom op m'n tong, zodat ik er nog een keer van kon genieten. Jeetje miena, wat was dat lekker.
Als ik Miena zou hebben geheten was ik door het dolle heen geweest. Ik was echt in de zevende gehemelte. Ongekend. Wat een fijnproeferij. Groots voor zo'n klein stadje. Nogmaals vroeg ze of het had gesmaakt. Ik kon bijna geen woord meer uitbrengen. En stamelde iets van onvergetelijk, uniek en uitzonderlijk.

Dit was een match made in heaven. Ik was in de wolken en zou nog dagenlang blijven zweven. Game, Set, and Match Quo Ching. Gefeliciteerd, groot-groots restaurant. Van harte lieve gastvrouw. Wat heb ik genoten. Dit wordt geen wisselbokaal. Deze prijs hoort definitief bij dit restaurant. De fictieve glazen beker overhandigde ik haar, tijdens het afrekenen, met m'n gedachten en fantasie.
Dat ie maar een mooi plekje krijgt in de glazen prijzenkast, zodat ie tot in lengte van dagen is te zien.

Niet minder dan een negen en een half.

quote:

Op donderdag 28 mei 2015 21:05 schreef Netsplitter het volgende:

Cool

quote:

Op donderdag 28 mei 2015 21:05 schreef Scrutinizer het volgende:
Ik krijg er honger van

Kom een keer langs

quote:

Op donderdag 28 mei 2015 23:28 schreef Faux. het volgende:
Prachtige schrijfstijl tong. Ik ga maar snel al je andere recensies teruglezen

Dank je wel.

quote:

Op vrijdag 29 mei 2015 00:00 schreef valentijn101 het volgende:
Wat dacht je er van je reccenties ook op iens.nl te zetten?

Weet niet wat dat is.

quote:

Op vrijdag 29 mei 2015 11:40 schreef valentijn101 het volgende:

[..]

De restaurant revieuwsite van nederland. Soort tripadvisor maar dan voor retaurants. Kan je grote doorbraak zijn als reviewer. Voor je het weet stromen de aanbiedingen van michelin binnen.

Groentekraam van Rangelrooij

Ik was van plan eindelijk eens vishandel Bronk te bezoeken. Had ik vorig jaar al beloofd, na m'n geslaagde bezoek aan viskraam Duyviz. Ik zag echter niet meer dan een lege plek, daar waar ik Adrie had verwacht. Die bleek echter op dinsdag niet op de Bommelsche markt te staan. Ik viste dus mooi achter het net. Kreeg het te horen van Martin van Meersveld, die op zaterdag, al jaren, met z'n groentenkraam tegenover Bronk staat. Ik zeg van Meersveld, maar iedereen kent 'm als van Rangelrooij, onder die naam begonnen zijn ouders ooit een groentenwinkel. En die naam heeft ie, om geen verwarring te stichten, aangehouden. Ik ken Martin al heel wat jaartjes. Al vaak met hem staan keuvelen. Dan gaat het meestal over FC Den Bosch. Die club steunt ie door dik en dun. Als het even kan, is ie bij de thuiswedstrijden aanwezig. Als het niet over FC Den Bosch gaat, krijg ik vaak de laatste Bommelsche roddels te horen. Dit komt voornamelijk doordat de hooligans van het 'Leugenbankje' zich verplaatst hebben naar de hoek Boschstraat/Markt. Achter de kraam van Martin en naast de sigarenzaak, waar ooit Bob van Kooten en Willie van Bruchem de scepter rookten. De roddels gaan dan ook als een lopend vuurtje. Onder leiding van gespreksleider Leo van Opijnen jr. wordt er gedebatteerd, alsof Walter van Aken en Birgit van Keulen op één dag gemaakt zijn. Birgit werkt namelijk in de sigarenzaak, waar Walter vroeger boven woonde.

Ik was eerlijk tegen Martin en zei : 'Mart, ge wit dak een gerenomeerd recensent ben, gevreesd, maar ook gewaardeerd. Die oe kan make of breke. Fijnde ut goed dak wa groente en fruit bij oe koop, en er een gefundeerd oordeel over ga vellen ?' Hij had er gelukkig geen bezwaar tegen. Dat getuigde van zelfvertrouwen. Van een rechte rug zeg maar, waar eventuele kritiek van af zou glijden. Onder vakgenoten noemen we dat een Spinazie Bifida.

Ondertussen moest ik aan m'n opa denken. Wijlen Piet van Eck, in de volksmond Piet de Kolf. Die had vroeger een volkstuintje, aan het eind van het Sophiastraatje. Daar hing ie bananen in de boom, aan een touwtje. Ik begreep laatst pas dat ieder kleinkind ze heeft mogen plukken, en allemaal trots op school hebben verteld dat m'n opa bananen in de boom had. Ik keek eens goed rond, het viel me op dat er zoveel Hollandsche producten lagen. Allemaal vers volgens Martin. Is altijd lekkerder dan geïmporteerd fruit. Mijn eerste blik viel op de originele Bommelsche aardbeien. Ze lagen knus in de bakjes te glimmen. Wieltjes er onder en je kon de Aardbeienroute rijden. Ik vroeg of de kiwi's ook zo vers waren. Dat waren ze, hoewel ze niet uit een Hollandsche boom waren geplukt. De Nieuw-Zeelandse rugbyers noemen ze trouwens de Kiwi's. Heb hun andere bijnaam, The All Blacks, altijd vreemd gevonden. Gezien het discrimineren en uitroeien van de Aborigionals.

Ik ging verder op zoek naar fris en fruitig voedsel van eigen bodem. Kwam kakelverse kersen tegen. Die zijn nog gevaarlijker dan de vitaminebom die kiwi heet. Kersen zijn zo lekker, dat het moeilijk kersen eten is. Je kunt namelijk niet meer stoppen. Kreeg van Martin, net als bij de aardbei, een proefexemplaar. Alsof een engeltje op m'n tong de Bommelsche kersenroute reed en onderweg moest plassen. Zoveel pit zat er in dit kleine stukje fruit. 'Doe snel een pond Mart, voor ik een kilo bestel.' Vergat aan Mart te vragen of ie zijn wortels in Bommel heeft. Niet echt belangrijk eigenlijk.
Een echte Bommelaar herken je onmiddellijk. Hier stond er één, in al zijn glorie te schitteren op de meest prominente plek van de Bommelsche markt.

Over anekdotes gesproken. Was laatst bij een Chineze groentenboer: 'Aard bij ?'

Zou bijna de bramen vergeten. Het werd zo wel een zoete inval bij Martin. Maar het suikergehalte werd gecompenseerd door een hoeveelheid vitaminen, waardoor matrosen op de van Speyk, met scheurbuik, fluitend de lucht in zouden zijn gegaan. Zo zoet als brèm, zegt m'n moeder altijd, als iets mierzoet is. Weet eigenlijk niet of dat een Bommelsche uitdrukking is. Wat wel weer ouderwets oer-Bommelsch is, is de kwaliteit van het eten. Ditmaal het fruit van Martin van Rangelrooij. Het begint zo zoetjes aan gewoonte te worden dat ik half lyrisch moet concluderen, dat we als Bommelaars verwend worden door steeds weer nieuwe hoogstandjes. Ik kreeg de bananen, voor gratis mee om niet te betalen qua geld. Het was dan ook van onbetaalbare klasse. Hier had Martin, op zijn Bommelsche markt, de touwtjes in handen. Net zoals de kleinkeinder van opa van Eck vruuger.

Een 8 en een half. Met een trie van The Kiwi's.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 18:56 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Die bijnamen, dat is typisch iets van vruger.

Targa. Het is echt m'n opa.

Hij was de opa die je wensen wilde. Geboren in 1990 Door omstandigheden mijn tweede vader. Hing echt bananen in de boom voor z'n kleinkinderen. Was een arbeider maar tevens een geweldige (levens) kunstenaar. Heb van hem dammen, schaken en de sterrenhemel leren kennen. Woorden schieten te kort.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 19:25 schreef Snakey het volgende:
All Blacks heeft niks met Aboriginals te maken, die leven in Australie.

Stil nou

En de rest ? Bietje geslaagd ?

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 20:22 schreef Snakey het volgende:

[..]

Ow, sorry.

Yep geslaagd.

In Bommel worden ze gewaardeerd in de Bommel-site.

Tusten Snakey, althans tot morgen.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 20:26 schreef Snakey het volgende:

[..]

Leuk.

Ik ga eerst nog even naar de sauna. Heeft Bommel eigenlijk een sauna? If so moet je misschien ook eens gaan, ik kijk nu al uit naar je reviews.

Ik kon goed voetballen. Bij de amateurs toch wel bij de beteren. Met het stappen liet ik me ook niet onbetuigd. M'n vader werkte in de sporthal en zwembad in Zaltbommel. Regelde dat ik gratis naar de sauna kon in dat complex, dan zou ik als zaterdagvoetballer op vrijdagavond minder gaan stappen.
Ging een tijdje goed. Maar was doodsaai. Ging dus na de sauna alsnog stappen, en onder m'n kunnen presteren in het eerste op zaterdagmiddag.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 23:09 schreef FutureFairytale het volgende:

[..]

Jonge opa!

Oeps

Vind ik leuk · Reactie · Delen
Josje van Zuilen, Annelies Smits, Nick Van der Velden en 25 anderen vinden dit leuk.

Betty Van de Laar-Feenstra Schitterend geschreven weer Herman. Geweldiggggggg!!!!
21 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Betty Van de Laar-Feenstra
21 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Rob Oltmans Zo ken ik Martin van Meerveld van vroeger!
20 uur · Vind ik niet meer leuk · 2

Irén Nengerman
20 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Jan van Maren Prachtig weer Herman!
20 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Saskia Geursen Zo waar allemaal
20 uur · Vind ik niet meer leuk · 2

Annemarie Zieleman-van Steenis Het was weer genieten herm, ga vooral zo door.
18 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Herman van Tongerlo Omda gij het zijt Annemarie, zal ik nie op mene hoogtepunt stoppe.
18 uur · Vind ik leuk · 1

Annemarie Zieleman-van Steenis Ge mot nooit op oew hoogtepunt stoppe herm
16 uur · Vind ik leuk · 1

Herman van Tongerlo Zegt Annemarie....moeder van drie kinderen. smile-emoticon
16 uur · Vind ik leuk · 2

Marianne Everaars-van Bruchem Oooh my god....ma...alsjeblieft zeg....aldus 1 van die 3 keinder
16 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Herman van Tongerlo Ha ha ha ik bescheur het grin-emoticon Oeps da kan ok al dubbelzinnig worre opgevat.
16 uur · Vind ik leuk

Marianne Everaars-van Bruchem Herm...ik Zek bekant in mun broek kul
16 uur · Vind ik leuk

Herman van Tongerlo Uw favoriete recensent zit hard op te schuddebuike van het lache Ha ha ha grin-emoticon
16 uur · Vind ik leuk

Marianne Everaars-van Bruchem Kikte gij uit dagge nie ut zwenkt want des sunt van oewe taofel
16 uur · Vind ik leuk

Herman van Tongerlo Ik kan niet stoppe mej lache om m'n ège grin-emoticon Ik zie jou veur me gierend van het lache. Ha ha ha. grin-emoticon Nou mok nog harder lache grin-emoticon
16 uur · Vind ik leuk · 1

Marianne Everaars-van Bruchem Ikke ok
16 uur · Vind ik leuk

Herman van Tongerlo Marrianeke zijn we echte Bommeloars of nie ? Het zeike loate we aan andere over. Tegen de wind in het liefst. Ik ben hier weg veur vandaag en na gisteren. Ik heb in een deuk gelege Marianne. grin-emoticon Mijn dag is weer goed. Die van Martin ook hoop ik, qua geld met gratis reclame die geen cent kost op een paar gratis bananen na.
16 uur · Vind ik leuk · 2

Jan Festen Herm, ungelofeluk da ge van die moaie stukskes kun schrijve. Da gif mij de kans weer es aan ut ouwe bomnel terug te denke.
16 uur · Vind ik niet meer leuk · 2

Jan van Steenis piet de kolf heeft ook verteld dat er een wagon kolen was ontspoord op het (oude) station in zaltbommel. iedereen met wat ze maar aan hadden erheen. volgens de overlevering had piets vrouw. gevraagd, piet wat zit je allemaal te schuiven op de stoel. p...Meer weergeven
15 uur · Vind ik niet meer leuk · 2

Annelies Smits Leuk geschreven, ga daarmee door, woon niet meer in Bommel maar dat maakt het lezen niet minder leuk!
12 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Paul van Dijk Een toprecensie Herman. Je schrijft fantastisch. Je zou de hele Bommelse middenstand met een bezoek moeten vereren. Geeft een goed beeld van de huidige situatie en ondertussen leren we van alles over de roots van deze stad. Een prachtige rubriek voor 'een echte Bommelaar' maar misschien ook voor de Toren of zelfs een klein boekje.
1 uur · Vind ik niet meer leuk · 1

Herman van Tongerlo *Oeps* Herman zit te blozen. smile-emoticon
25 min. · Vind ik leuk

*Trots*

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 12:06 schreef Tokay het volgende:
Die tong!

Aborigionals

Ontroerend, jouw opa met zijn 'bananenboom'.

Dat was zo'n mooie man.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 12:09 schreef Tokay het volgende:

[..]

Dat geloof ik graag!

Hij is in 1900 geboren. In 1975 overleden. ik werd als klein kleinkind uit de klas gehaald. Realiseerde me niet echt wat er aan de hand was. Opa was ziek, zei de congierge. Ik naar huis. Niemand thuis.natuurlijk....naar het bejaarden-tehuis. Kamer helemaal vol. Opa wilde nog iets tegen me zeggen op z'n sterfbed. Ik was te laat. Ben met mijn moeder bij opa en opoe opgegroeid, de eerste 3 jaar van m'n leven. Ik was als de jongste zoon voor hem, en opa als een tweede vader. Als het moederdag was, maakte ik op de kleuterschool een tekening voor opoe. Tranen met tuiten, ik was 15. Kun je het nog geen plaatsje geven. Later ook niet, het verdriet blijft hetzelfde.

Opa was dus uit een arbeidersmilieu. Dan mag je niet studeren. Maar wat ik al eerder postte, opa kon goed dammen, schaken en weet ik veel niet wat. Het heelal en de sterrenhemel heb ik door deze autodidact leren kennen. Als ik met hem damde kreeg ie het altijd voor elkaar te verliezen. En dan niet zomaar. Ik kon met m'n overgebleven dam zijn laatste 8 stenen slaan. Zoals Tommy Cooper faalde met het goochelen en het verbazingwekkend was hoe briljant het toch nog goed kwam.
Opa schilderde in de crisistijd mussen geel, begin vorige eeuw. En verkocht ze aan de kouwe kak als zijnde fluitende kanaries.

Opa was ook een stroper en visser. Op een gegeven moment was ie de stoere praatjes zat van de maat die naast hem zat te vissen. Kocht een pond wortelen en ging vissen. Haalde al snel de hengel op. 'Beet' riep ie. Pakte de vis schoon van de haak stak 'm in z'n mond en vrat 'm op. 'Wa doede nou Piet ?' 'De eerste die ik vang vreet ik altijd op, dan witte hoe het water er veur staat.' Z'n maat wist niet dat het een wortel was die ie schoon aan de haak had gehangen.

Ik was een goeie jeugdvoetballer. Scoorde elke wedstrijd en wel 40 keer per jaar. Ik was dan niet trots, gewoonste zaak van de wereld. Ik rende na thuis de uitslag gemeld te hebben naar opa. Opa schoof dan 'mijn' stoel naast die van hem. Zo'n echte opa-stoel. Gingen we samen naar het Duitse voetbal kijken. Preussen Münster, Kickers Offenbach und Sankt Pauli. 'Hoeveel Hem ?' 'Drie vandaag opa. We hebben met 4-1 gewonnen.' 'Mooi Hermpie.' Niet lang daarna speelde ik in het eerste. Ik rende na afloop nog steeds naar opa. Op de vraag 'Hoeveel Hermke ?' Moest ik steeds vaker nul opa, zeggen. 'Ze motte oe ok vaker de bal geve.'

Opa was een levenskunstenaar. Geen gekwelde kunstenaar, die schoonheid peurt uit ellende, nee de schoonheid stond voorop. Opa maakte van een klomp klei de mooiste dingen. Dingen klinkt te neerbuigend. De hoofden die in marmer gegoten hadden moet worden, maar uit de Hollandsche handen en de Hollandsche klei ontstonden, staan eeuwig in m'n geheugen gegrift. Geboetseert uit de ware ziel van de ware kunstenaar, die met z'n handen iemand kon neerzetten.
Hebben ze het hier over echte Bommelaars. Niks ten nadelen, maar de echte-echte Bommelaars zijn eigenlijk de Bommelaars, die een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. M'n opa is niet uniek. Wel een bietje uitgestorven.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 18:32 schreef TargaFlorio het volgende:

Mooi. :

Op de Bommelse site zijn ze ook tevreden. Dan ben ik nog bescheiden Targa

Net voor de tweede keer vandaag de Kunstroute gefietst, eerste om 14.00 uur. Naar m'n vertrouwde zondagmiddag-loempiaatje. Het is dan een hele kunst om, op weg naar Happy Garden, Ratje niet tegen te komen. 'Ge zeit twee uur te laat Herm.' Riep ie vanaf het terras bij Leen. 'Heb me verslapen Rat.' 'Ha ha ha Herm, ge zeit me er één.'

Ik pinnen, had geen contant-geld bij me. Bleken de pinautomaten het beiden niet te doen. Vroeg op vriendelijke toon of ik het kon opschrijven. Zou zo snel mogelijk afrekenen. Natuurlijk kon dat als vaste klant, zei de zoals altijd lieve eigenaresse. Zat er een bejaarde, met een biertje in z'n hand, die bromde achter m'n rug dat het hem sterk leek. Ben hem daar vaker tegengekomen op zondagmiddag. Zit er altijd te zuipen. Dus ik vroeg op beleefde toon of ie soms in dienst was bij Happy Garden. 'Ge mot nie lullen vent.' Ging ie verder. Naar wat ie verder brabbelde luisterde ik niet eens meer. Op de terugweg zat Rat er natuurlijk nog. 'Deur rije Herm, straks wordt ie koud.'

Na een middag sport gekeken te hebben op NPO1, met dameshockey, amazones op een wippend paard en Dione de Graaff, had ik lekkere trek gekregen. Nam voor de tweede keer vandaag de kookkunsroute naar Happy Garden. Op de fiets gestapt. Marcel, de Rat, zat er nog steeds. Inmiddels omringd door echte kunstliefhebbers, die door Ratje op "zijn" terras werden rondgeleid. Ook echte Bommelaren.
Hij riep iets naar me, weet niet meer wat, maar moest hard op lachen. Ik stak m'n duim omhoog en Rat z'n glas bier.

Geprobeerd alsnog te pinnen, en het lukte. Voldaan kon ik naar de Chinees, is maar niks zo'n open staande rekening. Ik ben iemand van de aansprekerij, tijdens zo'n kunstroute pluk je de touristen er zo uit. Camera's om hun nek en omhoog kijkend. 'Mooi stadje hè ?' 'Joah, moeg heug blauwzboei en zeke bij dien.' Ik dacht, heb ik weer........Limburgers. Maar goed, ik was al in de Gamersschestraat dus ze de weg naar Hans Heijman gewezen. 'Vom wie kunden wie die oanbeveling zeggen ?' 'Van Herman, dan wit ie genoeg.' Had ze ook op de Nazi-beelden aan de waal kunnen wijzen. Maar Limburgers wordt al te vaak verweten dat het halve Duitsers zijn. Tommie Metz fietste me bij het oversteken nog tegemoet. Ook een mooie echt Bommelsche kunstenaar. Hij groette me zonder fotocamera. Ge moet ook niet alles willen vastleggen.

Wel Ratje, de Bommelsche levenskunstaar. Die hoefde niet in de gracht te gooien om te kijken of ie drijft. Die komt altijd weer boven. Hoefde nie op de gevoelige plaat te zetten. Zo'n kunstenaar, hoort bij Bommel. Net zoals Hans en Tommie. later zal Rat, als ie bejaard is, nooit een ouwe brombeer worden. Daorveur het ie dan te veul op z'n lever. Maor hij hèt dan wel vakwerk afgeleverd met z'n leven. Zelfs Leen kon er van leven. En rat ? Marcel hoefde nooit op te schijven.

Vandaag voor het laatst een zondag's loempiaatje kunnen halen bij m'n favoriete eigenaresse. Van Chinees restaurant Happy Garden. Ze gaat verhuizen naar Hengelo. Het komt in goede handen. Van de Steenweg naar de Gamersschestraat is niet zo'n grote afstand. Bij beiden altijd goed gegeten. Ino vroeg het nog aan me vanmiddag, toen ik aan het pinnen was. 'Herman, op weg naar de loempia ?' Heb er ooit al een recensie over geschreven. Even aangepast en haar mooi kunnen uitzwaaien.

Chinees restaurant Happy Garden

Paar maanden geleden een ongeëvenaarde avond. Het mooie Chinees-restaurant Happy Garden. Het is er zo klein dat ik geen risico hoefde te nemen en van tevoren moest reserveren. Serveren komt later ter spraken. Heb er al vaak m'n zondagse loempiaatje gehaald. Eerste keer dat ik er ging eten. Op zondag zwaai ik altijd naar Lia of De Rat. Op deze dinsdagavond was het stil aan de overkant.

De buitenkant is veel glas. Had dus al kunnen zien dat het er weer blinkend schoon was. Bij binnenkomst een tweede glazen deur. Het verbaasde me niet dat het echode toen ik de lieve gastvrouw begroette. Ik vroeg aan haar 'kent u de koning van Wezel ?' Ze keek me glazig aan. Ik blijf het jammer vinden dat heel Nederland aan het verglazen is, dat heet moderne architectuur. Ik vind het gladde, doorzichtige fantasieloosheid.

David, haar zoontje, lag nog niet in bed. 'Dag David.' Zei ie. Dat is namelijk hoe ik hem altijd begroet. Hij wilde ook altijd voetballen met me. Lieve, leuke praatjesmaker. Dus dan heb je wel een klik. Ga hem ook missen.

Mooie plastic bloemen, in een hoog Chinees glas. Peper-en zout stel, in een traditioneel houten-houdertje. Kolkende, geruisloze waterval aan de muur. De muziek kwam zachtjes, samen met het gedimde licht, de ruimte binnen. Ik mis nog steeds de grote glazen asbak. Kon je je slechte, mislukte grappen in uitdrukken, die gingen dan de mist in en in rook op. Zoals de uitdrukking heet.
Het was lekker rustig qua in-en uitlopende afhaal-Chinezen. Vind ik wel zo prettig. In andere Chinese restaurants is het soms zo vol dat je je op een Chinees marktplein waant, waar ze massaal de hond in de pot aan het zoeken zijn. Afijn, bestelling geplaatst.

Ditmaal de traditionele oud-Hollandsch/Chinese maaltijd, Babi Pangang, vooraf een tomatensoepje, als amuses kleine loempiaatjes en kleine porties garnalen. Ik ken de gastvrouw al langere tijd, vond dat het tijd werd voor m'n traditionele complimentje. Ik zei dat ze er weer mooi uit zag, en ik me er erg op m'n gemak voelde. Ook zij moest weer blozen. Dat was zo leuk en lief om te zien. Chinezen worden dan oranje zoals jullie inmiddels weten.

De soep werd al snel geserveerd, sneller dan Michael Chang ooit onderhands serveerde tegen Iwan Lendl. Dat was erg onsportief destijds. Daarom had ik nu de neiging om bovenhands te applaudiseren. Kon mezelf nog net inhouden. Maar stond niet garant voor de volgende eventuele neiging. Zo mooi was deze overwinning van de soep met ballen. Nog net geen tennisballen. Maar de eerste ballotage was geslaagd.

Loempiaatje voor ik de aanval zou inzetten op de hoofdmaaltijd. Knisperig, vol groente, en lekkere tauché, hier was niks mis mee. Tevreden wachtte ik op wat komen zou.

De Babi Pangang stond dampend voor me te wachten, bijna smachtend om verorberd te worden. Als een fijnbesnaard tennisracket ging ik gespannen op weg naar m'n zoveelste culinaire avontuur. Eerst de witte rijst op het bord, rijst idd, geen nasi. Daar zitten te veel ingrediënten in die afbreuk doen aan de Babi Pangang.
Had zin om een flauwe grap te maken over Nazi Göreng, maar er staan geen glazen asbakken meer, gelukkig maar eigenlijk. Het was heerlijk. Ik had me al ingelezen op internet, andere gasten hadden deze Babi Pangang zelfs een tien gegeven.
Ik sta bekend als uiterst kritisch, dus bij mij werd het hoofdgerecht een negen.

Ondertussen nam ik een loempiaatje of een garnaaltje. Beetje afwisseling, soort gemengd dubbel. Soms hoopte ik dat het garnaaltje de rugslag zwom op m'n tong, zodat ik er nog een keer van kon genieten. Jeetje miena, wat was dat lekker.
Als ik Miena zou hebben geheten was ik door het dolle heen geweest. Ik was echt in de zevende gehemelte. Ongekend. Wat een fijnproeferij. Groots voor zo'n klein stadje. Nogmaals vroeg ze of het had gesmaakt. Ik kon bijna geen woord meer uitbrengen. En stamelde iets van onvergetelijk, uniek en uitzonderlijk. Geen woorden maar daden eigenlijk. Tijdens deze regenachtige open dak in de Kuip.

Dit was een match made in heaven. Ik was in de wolken en zou nog dagenlang blijven zweven. Game, Set, and Match Happy Garden. Gefeliciteerd, groots-klein restaurant. Van harte lieve gastvrouw. Wat heb ik genoten. Dit wordt geen wisselbokaal. Deze prijs hoort definitief bij jou en de kok. De fictieve glazen beker overhandigde ik haar, tijdens het afrekenen, met m'n gedachten en fantasie.

Dat ie maar een mooi plekje krijgt in de glazen prijzenkast, zodat ie tot in lengte van dagen is te zien. Ook in Hengelo, vanuit Bommel.

Ter afscheid........niets minder dan een negen en een half.

quote:

Op zondag 19 juli 2015 22:06 schreef Scrutinizer het volgende:
Een mooi afscheid van een tijdperk. De mensen in Hengelo weten niet half hoe gelukkig ze zijn.

Mooi verwoord

quote:

Op maandag 20 juli 2015 10:31 schreef Iwanius het volgende:
Tongie boy: Onderstaande 'happy garden'?

[ afbeelding ]

bron

Da's m'n meissie

Afgelopen periode zat uiteten er niet in, de aankomende tijd ook niet. Ik dacht, waarom dan in de zomerstop geen herhaal-recensies ? Zoals in de zomerperiode op tv herhaal-recepten uit de stoffige oude kijkdoos. Op tv heb je wel eens een programma gemist, of vind je 't leuk het nogmaals te zien. Dus bij deze mijn klantvriendelijke op afstandsbediening. Wel een Barend Servetje omdoen. Er kan altijd nog Friet Haché langskomen.

Hier en daar verbeterd en aangepast.

Shoarma-zaak Ramses

De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte.
Dat was een lokkertje om naar binnen te stappen. Ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur, dat duidelijk maakte dat ze open waren.
Mooie service. Want voor hetzelfde geld is de zaak gesloten en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.

Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champignon was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik. De kleine garnituurtjes deden hun werk ook goed. Dit kon me niet lang genoeg duren, het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.

Het cruciale moest nog komen, de pattates-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Egyptenaren in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak hád internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgende keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Ali verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter.

En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.

Ramses krijgt een dikke 9 van me.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 22:23 schreef oh-oh het volgende:
Helemaal bijgelezen en hier wil ik niks meer van missen!

Cool

quote:

Op donderdag 6 augustus 2015 01:16 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Wat precies?

Weinig. De aardbeien toegevoegd. Partituren ook. 2 of 3 zinnen vloeiender laten lopen. Veder niks.
Strekking blijft hetzelfde. Sommige Bommelse insite-grappen zullen de FOK!kers niks zeggen. Zoals de aardbeien die ze sinds kort hier in de HEMA verkopen.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 22:23 schreef oh-oh het volgende:
Helemaal bijgelezen en hier wil ik niks meer van missen!

Trusten.



[ Bericht 76% gewijzigd door tong80 op 06-08-2015 02:25:07 ]

Een vrouw uit Zwolle is na een negatieve recensie op beoordelingssite Thuisbezorgd op een zwarte lijst gezet. Horeca Nederland snapt dat wel, want steeds meer klanten proberen korting te krijgen door te dreigen met slechte recensies.



'Nou, ja,' twitterde @90vos verontwaardigd. 'Eetcafé De Plataan belde dat ik niet meer bij ze mag bestellen na een slechte recensie op Thuisbezorgd.nl. Bizar.'

Eigenaar Tahir Yildirim van het Zwolse eetcafé bevestigt dat. Hij heeft het wel een beetje gehad met het gezeur op internet. ,,Er waren fouten gemaakt bij de bezorging," erkent Yildirim. "Maar dat lag ook deels aan de tussenpersoon Thuisbezorgd. Die had een storing waardoor de klant niet werd geïnformeerd over de voortgang van de bestelling. En ik was inderdaad de extra rucola vergeten. Dus heeft ze die nabezorgd gekregen, mét excuses en ze hoefde de pizza niet te betalen. Daarmee was voor mij de kous af geweest als ze niet vervolgens een negatieve recensie op de website plaatste. En zónder te vermelden dat ze de bestelling ook niet hoefde af te rekenen. Dat vind ik niet eerlijk. Dus ze hoeft bij ons niet meer te bestellen."

De klaagster over de Zwolse pizzeria wil verder niet meer reageren, laat ze via een e-mail weten. Haar recensie is door Thuisbezorgd verwijderd. "Een van hun medewerkers belde me om mijn kant van het verhaal te horen en besloot vervolgens de klacht weg te halen," zegt Yildirim. Dat Thuisbezorgd een recensie na klachten verwijdert, is een zeldzaamheid. "Dat gebeurt misschien één keer in duizend gevallen," zegt woordvoerder Imad Qutob.
Voordeeltjes

Het chanteren van restaurants met de dreiging van een negatieve recensie neemt wel een vlucht. Via beoordelingswebsites als Iens, TripAdvisor, Smulweb en Thuisbezorgd zijn kwaadwillenden op zoek naar 'voordeeltjes'. Koninklijke Horeca Nederland (KHN) heeft er daarom begrip voor dat ondernemers een zwarte lijst hanteren en klanten niet meer willen bedienen, zoals steeds meer horecazaken nu doen.

Kortingen
Gasten zouden fors korting bedingen of een gratis kopje koffie eisen in ruil voor het niet plaatsen van een negatieve recensie, zegt woordvoerder Jos Prinssen van Koninklijke Horeca.

http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)p-zwarte-lijst.dhtml

quote:

Op zaterdag 22 augustus 2015 18:17 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Gij bent nog wel welkom in de Bommelse horeca?

Met open armen TargaFlorio.

quote:

Op zaterdag 22 augustus 2015 19:48 schreef Sigaartje het volgende:
Geweldig recensies!

Dank je wel

quote:

Op zaterdag 22 augustus 2015 23:30 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Beter geven ze je gratis bier.

Krijg soms een extra flesje als ik ze op zondag ga halen.

quote:

Op zondag 30 augustus 2015 18:17 schreef qltel het volgende:
Ik zou bijna zeggen dat je bij Luc van Boort was.. Maar da's links, denk ik.

Ja.

quote:

Op dinsdag 1 september 2015 21:21 schreef qltel het volgende:

[..]

Luc was een klant van me toen ik bij een IT-bedrijf werkte.

Ik was klant van Luc.

Je ziet de verdraagzaamheid. Heb ik nog een recensie over geschreven. Recht na de waterpoort het pannenkoeken-restaurant, ook gerecenseert.

quote:

Op dinsdag 1 september 2015 21:11 schreef Ole het volgende:
Ik kijk uit naar je recensies van het ziekenhuisvoer

Ha ha ha. The horror.

Kwam 2 weken geleden Adrie Bronk tegen. Of ie het leuk zou vinden een recensie te krijgen op "Een echte Bommelaar"? Daar kon Adrie geen nee tegen zeggen. Helaas is het er door omstandigheden nog niet van gekomen. De eerst volgende zal, zo snel mogelijk, over Vishandel Bronk gaan. Nu eerst een recensie die ik nog had liggen. Even opgevist, opgepoetst en gereviseerd.

Vishandel Duyvis. Dinsdag visdag.

Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat. Vriendelijk en adrem met zijn grapjes. Jaap is inmiddels 75, staat nog steeds, als een echte jonge heer, de kibbeling met liefde te braden.
Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen aan een wonderschoon vissershanden-doekje af vooraleer ie je vraag beantwoordt. Niet dat je veel vragen hebt na al die jaren. Het is meer even bijkletsen. Soms een vage vraag als alibi.

Uit Spakenburg komen ze, dat proef je dan ook. De kabeljauw lijkt altijd kakelvers gevangen, de makreel net van kop en kont gescheiden en de tong bij Paleis het Lo uit de hofvijver geschept.
Het personeel blijft altijd beleefd Ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus, je krijgt dan een extra bakje saus. Als je zegt dat dat niet nodig is, zijn ze onvermurwbaar, zonder verder misbaar te maken laat je het dan op zijn beloop. Je gaat niet staan kibbelingen bij zo'n service

De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt. Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet.
Bij de klokkenluider van de Notre Dame zou zo de bultrug als last van z'n schouders glijden.

De hoofd-assistente van Jaap, en op zaterdag van diens opvolger Wilco, is bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vissersmeisje van het jaar in Spakenburg. Dat wil wat zeggen bij al die blozende wangetjes aan het winderige Ijsselmeer.
Bij de garnalen proef en zie je gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te bekennen. Inkoppertje qua Pèlle natuurlijk. Als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden. Dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar. De Bokking is de specialiteit des huizes. Voor lekkerbekjes echt iets om je lippen bij af te likken.

Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag, tussen het afrekenen door, meekijken hoe de grote baas al jaren aan de top staat. Op zaterdag zwaait Wilco met de scepter en de frietpan. Wilco noemt me altijd meneer van Tongerlo.
Hij vraagt dan naar NIVO. Ik naar de Vogels of de Rooien, zoals de Ijsselmeervogels in de volksmond worden genoemd. Mijn volksmond was weer naar alle tevredenheid gevuld. Bij Duyvis hoeven ze niet te hengelen naar complimentjes. De naam alleen al zegt dat het er altijd een fuif is.

Een 8 en een half.

Ik kan niet wachten op de visjes van Adrie, hoor ik al jaren alleen maar goeie verhalen over.

Ik was zo'n bietje de urste vanochtend. Tijd genoeg dus om op z'n Bommels te kleppen en te gek uilen. Het vet moest nog warm worden. De braadpan in de aanslag. Adrie was weer klaar om in de aanval te gaan.

Er was nog iemand voor me, dè is gewoonte bij Adrie. Lekker ouwehoeren voor da ge de lekkerbek meekregt. Met iedereen lullen, totdat de schellen van je oren vallen.

Da het ie van z'n vader. Wim Bronk blonk al uit in de retoriek veur da Riek het ha uitgevonde. Van vader op zoon. Met de paplepel ingegoten. Zo vader zo zoon. Zo gezegd. Op z'n 15e net van school schoonde Adrie al de vis op. Kibbeling moest nog worden uitgevonden. Garnalen uit Noorwegen waren onderweg. 'Welke wil de hebbe Herm ?' 'Doe moar de lekkere Adrie.' Schepje er boven op, extra portie. Echt Hollands. Dak te weinig geld bij me had vergaf ie me. 'Ache moar een mooi stukske schrijft.'

Mooi wordt het stukske zeker. Kreeg laats het verwijt dak weer over Duyvis schreef. Wat in het vat zit verzuurt niet, zei de haring. Waar Duyvis vis van achteren hiet, hiet Adrie het van voren. Waar van Bronkhorst hinkt op twee gedachten. 'Zak Dirk nu opstellen of Kuijt ?' Is Adrie de uitblinker. Zonder Regie . Hij heeft de regie over z'n eigen kraam.

Van de Heksenwal tot de Wilhelminaweg. De Bosche poort staat wagenwijd open. Als voetballiefhebber dribbelt Adrie Bronk tussen oew benen door.
Geen woorden te veel. Ik hou het kort. De Kibbeling van Bronk is de lekkerste. Tsjeu La Ling zal het beamen. Dan kan Duyvis wel uit Spakenburg komen en een acht en een half hebben gekregen. Tussen ons gezegd en gezwegen.

Adrie krijgt een negen.

Ollie B. & Geintje

Sinds een jaar is deze ouwe snoeperd gestopt met roken. Sindsdien gaat m'n gezondheid met sprongen achteruit. pats kniH sprong zeg maar. Het vooruitzicht was destijds anders, en had ik andere gevolgen verwacht. Het was weliswaar een sprong in het diepe, maar dat ik m'n hoofd nadien zo moeilijk boven water zou houden stond niet in de planning. Je zou bijna Ad van Tricht, de badmeester, gaan raadplegen. Ware het niet dat ie waarschijnlijk toch geen tijd zou hebben, gezien 'de Toren.' Daar staat ie vaker in dan Thijs de Torenwachter vroeger. Deze week had ie weer eens een jubileum. Ik meen dat ie nu 10 jaar zelfstandig, samen, mag douchen in een hotel, of iets dergelijks. Wat dat betreft torent ie boven alle Bommelaren uit. Ik denk zelfs dat ie meer onderscheidingen heeft dan An de Kneuter Carnavalshits. En dat was al een imponerende reeks.

Waarschijnlijk ging mijn lichaam tegenstribbelen en dacht van 'Hé maat, zo zijn we niet getrouwd.'
Om hem toch zoet te houden ben ik lollies gaan eten. Zoethout gaat zo druppen boven het toetsenbord. En met een slabbetje typen staat zo raar bij een 50+er. De lollie zou dan tevens een prima vervanger zijn voor de giftige nicotine-staaf. Die m'n lichaam dertig jaar lang, met gif, te lijf is gegaan.

Zo gezegd zo gedaan. Om het hoekske hier bij de Koningsstraat, heb je een mooi snoepwinkeltje....Ollie B. & Geintje. Was er al vaak langs gelopen, op weg naar het Kruidvat, om toiletpapier om van je af te vegen te kopen. Of naar Aziz. De lieve zelfstandige Marokkaanse winkelier. Ik krijg dan altijd kriebels in m'n buik, lekkere kriebels, want ik ga dan 40 jaar terug in de tijd. En sta met m'n gulden bij Hilleke in de winkel, treuzelend, zeg maar aarzelend. Zo'n gulden kun je maar één keer uitgeven. Als weegschaal moet je dan de juiste afweging maken.

In dit winkeltje staat de moderne Hilleke. Elly hiet ze. Bijgestaan door haar man Jan, runt ze al vanaf 2002 het Bommelsche snoepwinkeltje in het centrum. Een echte Bommelaar zegt: 'de stad.'
Elly is officiëel geen echte Bommelaar, ze komt uit Den Bosch. Maar ik vind officiëus zo'n lelijk woord, dat ik haar wel degelijk beschouw als één van ons. Ze begonnen het winkeltje aan de overkant van de Boschstraat, daarna hebben ze een tijd hun hart verpand in de Waterstraat, om vanaf afgelopen augustus weer een bietje thuis te komen in de Boschstraat. De eerste keer dat ik binnen was, stonden we binnen een minuut te kleppen alsof we elkaar al jaren kende. Toen ze zei dat ze uit Den Bosch kwam, vroeg ik haar, als geintje, of ze wist waarom Boschenaren zo graag Macaroni eten. Ze had geen idee. 'Dan kunnen ze door de gaatjes door blijven lullen.' Joep Hek van de dam en m'n keuze gaan maken.

Als een volleerde toverballenfee beval ze me de ene lekkernij na de andere aan. Daarvoor had ik me eerst georiënteerd in de winkel. Het bleek niet alleen een snoepwinkeltje te zijn, er waren ook feest-en kado-artikelen te koop. Ad van Tricht zou zich hier als een vis in het water hebben gevoeld, twijfelend welk feestartikel ie zou aanschaffen met z'n kado-bon. Ik raakte gewoon in een feeststemming van alle toeters, felicitatiekaartjes, mokken met opdruk en jubileumaffiches. Ze afficheerden zich meer als snoepwinkel, maar de aanblik van al die vrolijkheid deed me ook watertanden.

Allerlei snoepwaar uitgezocht, lollies natuurlijk in aantal het meest. Het echte feest moest nog beginnen. Ik zou thuis als een kleuter zo blij na Sinten Maarten Mik Mak, je moeder is een dikzak, de snoepwaar uit gaan pakken. Me daarna te goed doen aan al het lekkers. Waarna ik misselijk maar voldaan, het avondeten een keertje over zou slaan. Een mandarijntje van Aziz om m'n geweten te schonen. Het gekochte product van het Kruidvat, hing al klaar. Het etenswaar moest immers ergens eindigen. Maar dit begin was onovertroffen. Ik had het zelf ook getroffen met dit winkeltje in de buurt. Plus dat ik het trof met deze nieuwe vriendin. Sindsdien treffen we elkaar wekelijks. Dan hebben we de grootste lol tussen de lollies. Mijn advies. Wip er eens binnen. Binnen de kortste keren ben je in een feeststemming.

Dikke 9

quote:

Op vrijdag 25 september 2015 13:46 schreef Scrutinizer het volgende:
Wel goed je tanden blijven poetsen, tong. Benodigdheden daarvoor vind je ook bij het Kruidvat.

Kukident ?

quote:

Op vrijdag 25 september 2015 15:30 schreef Scrutinizer het volgende:

[..]

Dan kun je stoppen met poetsen.

Ha ha ha

Tafeltje-Dek-Je Gameren, gemeente Zaltbommel.

Jullie favoriete Culinaire recensent is nog steeds een beetje slecht ter been. Kortademig zelfs. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dus nog niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief.
De maaltijd wordt thuis bezorgd op een zelf uit te kiezen tijdstip, het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.

Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze herfst betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een zeskamp-bewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga Commandeur bleef maar commanderen en had wel erg veel noten op haar zang. Dat ik 53 word dit jaar wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Dan ga je Carl Noten wel missen.

Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst.
Jullie zullen je afvragen, 'waarom niet via internet' ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos ijs-Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers. Verder zat de Bommelerwaard drie dagen zonder stroom.

Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op.
Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool en als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker.
Precies op het afgesproken tijdstip ging de bel. Geen Olga aan de deur maar Anita, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, Fred Smit, Jan van Maren en Jan Murray, de briefbezorgers, zijn meestal later met de post.'
Ze keek me aan alsof ze bevroren kraanwater zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. 'Doe de groetjes aan Johnny, Anita.' riep ik nog toen ze wegging. Ik woon twee hoog, kun je nagaan wat ik vroeger met de balkon.

Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect. Net als de Raketjes. Ik straalde alsof ik zelf op de kippenvleugeltjes had gejaagd.
Stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen.

Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de wang. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot.
De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden.
De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd.

Het was in één woord heerlijk. Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe.
Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest.
Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je heb ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt. Dit bleek geen strenge wintermaaltijd te zijn, ik ontdooide in m'n eigen flatje.

Dit was voor herhaling vatbaar. Op naar de feestdagen. Dan neem ik als toetje een sorbet met rietje en een aapje met een vlaggetje. Jong van geest, je weet. Nu nog een elfstedentocht, om de ijspret compleet te maken.

Dikke 8.

quote:

Op zondag 25 oktober 2015 16:27 schreef Cracka-ass het volgende:
De recensie komt nogal autistisch over, maar fijn dat het gesmaakt heeft.

quote:

Op zondag 25 oktober 2015 18:51 schreef Accursius het volgende:
Mooi geschreven!

Dank je wel

Aziz, de lachende derde....

Soms heb je een zaak waar het extra prettig toeven is door de eigenaar, het personeel, de sfeer, het grote aanbod, of de aantrekkelijke prijs-kwaliteitsverhouding. In verhouding tot andere zaken heeft Aziz zijn zaakjes goed voor elkaar. Een paar weken geleden een kleine, maar oh zo grote stap gemaakt. "A small step for Aziz, but a giant leap voor de Stad."
Vroeger had je "schipper mag ik over varen ? Ja, of nee?" Kinderspel vergeleken met de ervaren Aziz, die het aandurfde in het diepe te springen. Hij kan gaan stoepranden met z'n vorige winkeltje. Natuurlijk ook zijn tanden zetten in het snoepgoed van Olie B en Bommel naast zijn toko. Ook al zo'n heldenzaak in de stad. Van geweldige mensen.

Mooi centraal gelegen in hartje Bommel, midden in de Boschstraat. Hoeft ie niet meer achterom te kijken naar zijn vroegere winkeltje. Hij gooide zijn ankers uit, en ging aan wal aan de overkant. Ik weet niet of Aziz per boot in Nederland aanmeerde. Ik weet wel dat dit 36 jaar geleden gebeurde.
Een heel avontuur voor de familie. Gelukkig hadden ze genoeg groenten en fruit bij zich, om scheurbuik te voorkomen. Een buik die nu goed van pas komt bij Aziz. Zo gul is zijn lach, dat we soms bulderen en schuddebuiken. Hannie van Oorschot stond samen met ons mee te lachen. Hannie mist haar café niet meer zei ze. Ze had haar zaakjes toch wel op het droge.

Aziz en ik hebben één ding gemeen. Dat is de liefde voor voetbal. Aziz had het geluk destijds in een jeugdteam van vv Olympia te komen met oer-Bommelse spelertjes. De basis voor deze succesvolle Bommelse ondernemer werd destijds gelegd.
Zo leerde hij hard werken door Henkie Versveld, Bommels wauwelen door Rickie Appeldoorn, techniek beheersen door Danny Werner, plezier in het spel door Stieno van Santen Jr., en het overzicht bewaren door Marie van der Linden. Als voetballer speelt ie tegenwoordig in een vriendenteam bij HRC, samen met Donny Linnenbank, de zoon van Henny, Bommels eer hooghoudend. Zijn jongere broer Said doet dat bij NIVO Sparta 6.

Het was erg druk vanmiddag. Toch neemt ie altijd de tijd voor je. Zijn rijke assortiment is zo groot inmiddels dat soms zijn hulp wordt ingeroepen. Samen op pad, struinend door de winkel, strooit ie broodkruimels, opdat ie de weg terug vindt. Zo groot is z'n schitterend ingerichte winkel geworden.
Vanmiddag heb ik twee tassen volgeladen, met allerlei fruit, groenten, thee, dadels, walnoten en op aanraden van Aziz verschillende exotische producten. Er waren geen radijsjes in dit Bommelse paradijsje, dus werd het rekisch. Moet nog lekkerder en gezonder zijn. Wat wil je nog meer ?

Diep in de buidel hoefde ik niet te tasten. Je kunt er immers pinnen. Serieus, voor het geld hoef je het niet te laten. Dit is de winkel die we in de binnenstad nodig hebben. De grootgrutters komen toch wel aan hun trekken. De fijnproevers weten de weg nu al massaal naar Aziz te vinden.
Aan de mond op mond reclame zal het niet liggen. Watertandend wordt de zaak van Aziz aanbevolen. Een zaak, in korte tijd al verankerd in de binnenstad. Valt niet meer te omzeilen. Aziz mag trots zijn. Van menneke van 6, die voet aan wal zette, naar een geslaagde ondernemer van 42.
Het was een lange weg om te gaan. Eenmaal gearriveerd, kon ie uitbuikend achterom kijken en denken, ik hoef niet meer terug, de broodkruimels mogen de vogeltjes hebben.

10-

quote:

Op woensdag 6 april 2016 21:34 schreef derLudolf het volgende:
Nog niet eens gelezen, maar Ben al blij dat je hier weer es hebt gepost Tong

Wel lezen. Net geschreven voor "Een Echte Bommelaar." Gelijk veel leuke reacties.

quote:

Op woensdag 6 april 2016 21:40 schreef derLudolf het volgende:
Geniaal om te lezen weer Tong

Dank je

quote:

Op maandag 9 mei 2016 10:57 schreef derLudolf het volgende:
Ha Tong, onlangs nog weer wat horeca bezocht of heb je alle tokos al bezocht?

Er zit iets aan te komen. Mijn avonturen met m'n zondagse loempia is niet leuk. Hoewel. De columns gaan wel gebundeld en uitgegeven worden.

Eerdaags een nieuwe.

Paar jaar geleden ben ik begonnen als uitermate succesvol culinair recensent voor de horeca Zaltbommel. De allereerste recensie ging over Marktzicht. Inmiddels heb ik me zelf ontwikkeld en heeft Marktzicht een nieuwe uitbater. Lin, heet ie. Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man uit China. In de Tigo kun je uit de muur eten, bij Marktzicht smelt het cement van de muren. Het druipt er niet van het vet, oude jongens krentenbrood zijn we inmiddels wel. De vette lach van Lin doet wonderen.
'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag het is al bijna middag.'

Ik kwam er 40 jaar geleden al. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt.

Je kwam dan ouwe bekende tegen, hoewel oud ? Leeftijdsgenoten. Volgens mij heb ik er nog kaartjes gelegd met Gijs Damen, Henkie van der Veer, Ben Welbie en Kees van Tongerlo. Tegenwoordig zijn het ook leeftijdsgenoten. Vorige week Betty Versfeld nog. 'Hey Betty, wa zie de er goed uit. Mooi bruin.' 'Ja naar Playa de Wala geweest.' Zei ze. Het kwartje viel niet onmiddellijk. Effe geklept en de groeten aan Bryan gedaan.

Het personeel in Marktzicht is ook geweldig. Alsof ze vrijwilligerswerk zonder te betalen doen. Kwam er ook de zonen van Henny Linnenbank en Herman van Beurden tegen. Ik herkende ze uit duizenden. Twee goeie gasten in een mooi cafetaria op bezoek. Jurre ga ik volgen bij NIVO. Volgens zijn neef, die ik er ook al sprak nog beter dan Herman. Dat belooft wat.

Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal verkoopt. Dat is erg veel kan ik je vertellen. De verleiding is moeilijk te weerstaan, om zo'n heerlijke cheeseburger te kopen. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes.

Zwieberend naar huis fietsend rijd ik op zondag rond 12 uur dan langs Leen/Het Luifeltje. Moet ik uitkijken bij het nemen van de bocht. Ik wil altijd snel naar De Rat en Gerard de Heer zwaaien. Ze roepen dan altijd vanaf het terras: 'Eet smakelijk Herm.' Ik probeer richting te houden tegen het verkeer in, in de Boschstraat. Met een glimlach rijd ik naar m'n flatje. Hoef niet meer naar buiten om goed volk te zien. Met dank aan Lin en zijn gulle lach. En ondanks de Rat en Gerard. Ha ha ha.

In de jaren 80 bereikte de Nederlandstalige muziek zijn hoogtepunt. Er waren geen Toppers nodig om te scoren bij het grote publiek. Geen collectes voor het Goede Doel of bands die een toontje lager zongen in het voorprogramma van Doe Maar. Eric Mesie van de band Toontje Lager danste zelfs stiekem met je. Meisjes waren verliefd op Eric Mesie. Zoals de huidige jeugd droomt over Lionel Messi.

Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'

Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij. Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.

De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.

Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toon zingt definitief een toontje hoger.

Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek in Nederland. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.

Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de eet-muur zoals in cafetaria Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.

Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelschilmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'

Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.

Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken

Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet vermelden wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers.

Het ijs is ook al zo iets. Met van blauwe en roze spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet immers nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.