Op donderdag 25 juli 2013 16:15 schreef Duderinnetje het volgende:Dank voor jullie geruststellende woorden. Als je daar opeens zit met zo'n verdrietig kind en je bent een compleet onhandige non-ouder, dan slaat soms even de twijfel toe. Dan denk ik: voor wie doen we dit nu eigenlijk, die meiden op een ellenlange busreis sturen, naar een vreemd land verweg van hun familie en vrienden?
Ik probeer er kritisch op te blijven dat we het niet doen voor onszelf. Om ons charitas-geweten te sussen, za'k maar zeggen. Maar ik weet ook dat de organisatie niet al 50 jaar zou bestaan, als het niet iets oplevert voor de kinderen die meedoen.
Goed, voorlopig weer even een streep onder de twijfel en weer aan de gang!
Oh en dank voor jullie plantentips.
Wie de plant gedurende het komende jaar wil adopteren, mag zich melden. Uiteraard vergoed ik de Pokon.
Ik heb er vanmorgen al een dood blad uitgeknipt, dus ik vrees het ergste. Ik hou ook helemaal niet van planten in huis en volgens mij voelen cadeauplanten dat aan.
Hoewel er boven ook een orchidee staat die ik maar niet kapot kan krijgen. Dan is het bijna zo ver, en dan komt er toch weer zo'n knop in.
En laten versterven vind ik dan toch ook weer zielig.
Vandaag houden we een daglange siësta. De dames althans. Ze hangen achter Youtube. Meezingen en elkaar hun favoriete liedjes laten horen. En diep zuchten om knappe popartiesten (die ik niet ken. Ik heb ze Jacques Brel getipt, en toen keken ze me aan alsof ik een zonnesteek had opgelopen).
Ik ben bezig met mijn favoriete dagbesteding: Iets Voorbereiden (vind ik oprecht leuk). Morgen gaan we naar ons chalet op de landingsbaan, dus maak ik stapeltjes van van alles en nog wat, laad ik apparaten op en maak ik lunchpakketjes klaar voor tijdens de autorit (pakketjes die we nooit tijdens de rit opeten, want van te voren wil ik altijd avontuurlijk picknicken in de berm van een parkeerplaats aan de snelweg, waar Poolse chauffeurs hun roes uitslapen, vermoeide toeristen hun kinderen uitschelden en waar degene onder ons die als eerste een buitenechtelijke ontmoeting spot, een ijsje mag halen bij de benzinepomp. In werkelijkheid rijden we altijd in één ruk door naar de bestemming, want de meiden houden van autorijden, wij ook en hoe lang zit je in Nederland nou in feite in de auto? Maar dit alles terzijde).
Hoe dan ook heb ik net koelelementen in de vriezer gelegd (ik weet nog niet helemaal waarom, maar dat leek me zo'n typisch Voorbereidings-Ding) en ik was de wasmand leeg. Dat is trouwens geen overbodige luxe, want ik hoorde dat L. alweer in de onderbroeken van K. loopt.
L. heeft eigenlijk elk jaar te weinig kleding bij zich. De meiden regelen dat onderling moeiteloos, merkte ik vorig jaar al. Dan denk ik dat iets na wassen op de plank van L. hoort, en dan blijkt het van K. te zijn.
Ik ga even kijken of ik een dezer dagen wat ondergoed voor L. kan kopen.