W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
14-12-2013
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Magnetisch veld zon omgedraaid
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
06-01-2014
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vandaag mooi stuk over een bruine dwergster in de Volkskrant. Heb het idee dat een wetenschapsredacteur interesse heeft voor het heelal, er staan iedere keer leuke stukken in de krant.
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
I'm not the girl in the picture..
nopequote:
Op 
jij?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-01-2014
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2014
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bestaat dat ruimtepuin uit afgeschreven satellieten en resten van raketten? Of wat moet ik me daar bij voorstellen..quote:Op zaterdag 18 januari 2014 09:01 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
[ afbeelding ]
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
I'm not the girl in the picture..
(Zie ook de OP van dit deel)quote:Wekker moet ruimtesonde op 800 miljoen kilometer uit winterslaap halen
Op 800 miljoen kilometer van de aarde gaat maandagochtend een wekker af. Die moet een Europese ruimtesonde uit een winterslaap van 957 dagen halen. Na het alarm volgen spannende uren. Op zijn vroegst maandagavond wordt duidelijk of Rosetta, zoals de sonde heet, inderdaad wakker is geworden. Lukt het niet, dan is een ambitieuze missie van ongeveer een miljard euro hoogstwaarschijnlijk mislukt. .
De Rosetta werd in 2004 gelanceerd. De sonde is op weg naar een komeet die 67P/Tsjoerjoemov-Gerasimenko heet. Dat is een zwart brokstuk van steen, stof en ijs. In augustus van dit jaar komt de sonde aan. Als eerste vaartuig ooit moet de Rosetta gaan meevliegen met een komeet. Bovendien zet ze in november een lander, Philae genaamd, op het oppervlak. Ook dat is nog nooit eerder gedaan.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
http://www.astroblogs.nl/(...)escoop-is-overleden/
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
18-01-2014
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-01-2014
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Onikaan ni ov dovah
Op alles wat maar nieuwe inzichten, informatie en vooral ook nieuwe foto's oplevert. Volgend jaar bijvoorbeeld ook de ruimtesonde New Horizons, die dan bij Pluto aankomt. Maar Rosetta ben ik ook zeer benieuwd naar.quote:
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
twitter:
“Hello, world!" twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
Team at @
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
800 miljoen km ver wegquote:twitter:twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
20-01-2014
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-01-2014
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Londense studenten hebben per toeval een nieuwe supernova ontdekt. Het is de dichtstbijzijnde exploderende ster in ruim twintig jaar.
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
"You can call me Susan if it makes you happy"
CHINESE MOON ROVER IN TROUBLE:
China's moon rover, the Jade Rabbit, which made an historic landing in Sinus Iridum (the Bay of Rainbows) on Dec. 14th, is in trouble. Night is falling over the rover's landing site, and the rover should be going into hibernation to preserve power. China's space agency is reporting, however, that a "mechanical anomaly" may be interfering with the hibernation process. If so, the Jade Rabbit might not survive the extreme cold (-180 C) it is about to experience during two weeks of lunar night. Even if the rover fails, the mission is a success for China, which has joined the exclusive club of nations that have landed on the Moon.
www.spaceweather.com
China's moon rover, the Jade Rabbit, which made an historic landing in Sinus Iridum (the Bay of Rainbows) on Dec. 14th, is in trouble. Night is falling over the rover's landing site, and the rover should be going into hibernation to preserve power. China's space agency is reporting, however, that a "mechanical anomaly" may be interfering with the hibernation process. If so, the Jade Rabbit might not survive the extreme cold (-180 C) it is about to experience during two weeks of lunar night. Even if the rover fails, the mission is a success for China, which has joined the exclusive club of nations that have landed on the Moon.
www.spaceweather.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
03-01-2014
Nieuwe radio-'foto' van kern Sigaarstelsel
Radio-opname van de kern van het sterrenstelsel M82.
Met de Karl G. Jansky Very Large Array, een netwerk van 27 radioschotels in New Mexico, is een nieuwe gedetailleerde radio-'foto' gemaakt van het centrale deel van het Sigaarstelsel (M82), een sterrenstelsel op 12 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Grote Beer. De opname toont alleen de binnenste 5200 lichtjaar van het stelsel.
M82 is het dichtsbijzijnde 'starburst'-stelsel: er komt een geweldige stervormingsactiviteit in voor. De meeste radiostraling is afkomstig van heet interstellair gas en van elektronen die met hoge snelheden door magnetische veldlijnen bewegen. De heldere stippen op de radio-opname zijn stervormingsgebieden of supernovaresten (de overblijfselen van geëxplodeerde sterren). De slierterige structuren, die nooit eerder zo gedetailleerd in beeld zijn gebracht, zijn vermoedelijk geassocieerd met de krachtige 'superwind' van het stelsel.
In januari explodeerde in M82 een nieuwe supernova (SN2014J), maar daarvan is tot op heden nog geen radiostraling gedetecteerd. Ook andere supernova's van hetzelfde type (Ia) zenden vrijwel nooit radiostraling uit. Overigens bevindt de supernova zich net buiten het hier afgebeelde gebied. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe radio-'foto' van kern Sigaarstelsel
Radio-opname van de kern van het sterrenstelsel M82.
Met de Karl G. Jansky Very Large Array, een netwerk van 27 radioschotels in New Mexico, is een nieuwe gedetailleerde radio-'foto' gemaakt van het centrale deel van het Sigaarstelsel (M82), een sterrenstelsel op 12 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Grote Beer. De opname toont alleen de binnenste 5200 lichtjaar van het stelsel.
M82 is het dichtsbijzijnde 'starburst'-stelsel: er komt een geweldige stervormingsactiviteit in voor. De meeste radiostraling is afkomstig van heet interstellair gas en van elektronen die met hoge snelheden door magnetische veldlijnen bewegen. De heldere stippen op de radio-opname zijn stervormingsgebieden of supernovaresten (de overblijfselen van geëxplodeerde sterren). De slierterige structuren, die nooit eerder zo gedetailleerd in beeld zijn gebracht, zijn vermoedelijk geassocieerd met de krachtige 'superwind' van het stelsel.
In januari explodeerde in M82 een nieuwe supernova (SN2014J), maar daarvan is tot op heden nog geen radiostraling gedetecteerd. Ook andere supernova's van hetzelfde type (Ia) zenden vrijwel nooit radiostraling uit. Overigens bevindt de supernova zich net buiten het hier afgebeelde gebied. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-02-2014
Deze planten groeien nu in de ruimte
Peultjes groeien in de broeikas van het ISS. © NASA.
Russische astronauten zijn erin geslaagd meerdere soorten gewassen te oogsten aan boord van het Internationale Ruimtestation (ISS). Het is veilig om de groenten te eten, laat wetenschapper Margarita Levinskikh vandaag weten. "Het experiment met de erwten is zeer belovend".
Japanse bladgroenten. © NASA.
De astronauten zijn er daarnaast ook in geslaagd Japanse bladgroenten en dwergtarwe te produceren. Aan die dwergtarwe zaten weer tarwekorrels van "uitmuntende kwaliteit", aldus de wetenschapper. Levinskikh is onderzoeker aan het Institute of Biomedical Problems van de Russische Academie van Wetenschappen in Moskou.
Kas repareren
Het is de bedoeling dat Russische astronauten volgend jaar ook rijst, tomaten en paprika gaan kweken. De groenten worden geproduceerd in de broeikas aan boord van het ISS. De kas moet eerst reparaties ondergaan voordat ze volgend jaar weer gebruikt kan worden, meldt het Russische persbureau RIA Novosti.
Genetische verandering
De gewassen zouden uiteindelijk een aanvulling kunnen zijn op de voeding van de astronauten. Maar daarnaast zal ook onderzocht worden of de gewassen in de ruimte genetisch veranderen.
Al het voedsel aan boord van het ISS wordt tot nu toe nog regelmatig bevoorraad vanaf de aarde. Een paar weken geleden vertrok een commercieel vrachtschip naar het ruimtestation, met aan boord 1.300 kilo aan voorraad, waaronder voeding, kleding, kerstcadeautjes van de families van de astronauten en mieren voor een onderzoeksproject.
Tot 2024
Begin dit jaar maakte NASA bekend dat de levensduur van het ISS met zeker vier jaar wordt verlengd, dankzij een financiële garantie van de Amerikaanse overheid. Hierdoor kan het ruimtelaboratorium minstens tot 2024 onderzoek blijven doen. De verlengde levensduur moet er onder meer toe leiden dat onderzoeksinstituten en bedrijven geld blijven investeren in het onderzoek in gewichtsloosheid.
(HLN)
Deze planten groeien nu in de ruimte
Peultjes groeien in de broeikas van het ISS. © NASA.
Russische astronauten zijn erin geslaagd meerdere soorten gewassen te oogsten aan boord van het Internationale Ruimtestation (ISS). Het is veilig om de groenten te eten, laat wetenschapper Margarita Levinskikh vandaag weten. "Het experiment met de erwten is zeer belovend".
Japanse bladgroenten. © NASA.
De astronauten zijn er daarnaast ook in geslaagd Japanse bladgroenten en dwergtarwe te produceren. Aan die dwergtarwe zaten weer tarwekorrels van "uitmuntende kwaliteit", aldus de wetenschapper. Levinskikh is onderzoeker aan het Institute of Biomedical Problems van de Russische Academie van Wetenschappen in Moskou.
Kas repareren
Het is de bedoeling dat Russische astronauten volgend jaar ook rijst, tomaten en paprika gaan kweken. De groenten worden geproduceerd in de broeikas aan boord van het ISS. De kas moet eerst reparaties ondergaan voordat ze volgend jaar weer gebruikt kan worden, meldt het Russische persbureau RIA Novosti.
Genetische verandering
De gewassen zouden uiteindelijk een aanvulling kunnen zijn op de voeding van de astronauten. Maar daarnaast zal ook onderzocht worden of de gewassen in de ruimte genetisch veranderen.
Al het voedsel aan boord van het ISS wordt tot nu toe nog regelmatig bevoorraad vanaf de aarde. Een paar weken geleden vertrok een commercieel vrachtschip naar het ruimtestation, met aan boord 1.300 kilo aan voorraad, waaronder voeding, kleding, kerstcadeautjes van de families van de astronauten en mieren voor een onderzoeksproject.
Tot 2024
Begin dit jaar maakte NASA bekend dat de levensduur van het ISS met zeker vier jaar wordt verlengd, dankzij een financiële garantie van de Amerikaanse overheid. Hierdoor kan het ruimtelaboratorium minstens tot 2024 onderzoek blijven doen. De verlengde levensduur moet er onder meer toe leiden dat onderzoeksinstituten en bedrijven geld blijven investeren in het onderzoek in gewichtsloosheid.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2014
Australische astronomen ontdekken oudste ster ooit
(Illustratiefoto) © thinkstock.
Een team astronomen van de Australian National University heeft de tot nu oudst bekende ster in het universum ontdekt. Dat heeft het Chinese persbureau Xinhua gemeld op gezag van een communiqué van de ANU. Het hemellichaam is kort na de Oerknal 13,7 miljard jaar geleden ontstaan.
Onderzoekers rond Stefan Keller stootten met de SkyMapper-telescoop in het Siding Spring Observatorium op de ster die zowat 6.000 lichtjaar van ons is verwijderd. Het observatorium is in het kader van een project van vijf jaar op zoek naar oude sterren om de eerste digitale kaart van de zuidelijke sterrenhemel te kunnen maken. Met een telescoop in Chili zag het team de vondst bevestigd.
Meteen was het ook voor het eerst mogelijk de scheikundige samenstelling van de eerste sterren te bestuderen, zodat wetenschappers een duidelijker idee krijgen van wat het universum in zijn kindertijd was.
De samenstelling van de nieuw gevonden ster toont aan dat zij zich in het zog van een primordiale ster heeft gevormd met een massa die zestig keer zo groot was als die van onze Zon.
"Om een ster als onze Zon te maken heb je de basisingrediënten van waterstof en helium uit de Big Bang nodig en je voegt daar een enorme hoeveelheid ijzer aan toe. Voor deze oude ster heb je niet meer nodig dat een asteroïde ter grootte van Australië en veel koolstof", aldus Keller. Het bleek ook dat de ontploffing van de primordiale ster veel minder krachtig was dan gedacht.
(HLN)
Australische astronomen ontdekken oudste ster ooit
(Illustratiefoto) © thinkstock.
Een team astronomen van de Australian National University heeft de tot nu oudst bekende ster in het universum ontdekt. Dat heeft het Chinese persbureau Xinhua gemeld op gezag van een communiqué van de ANU. Het hemellichaam is kort na de Oerknal 13,7 miljard jaar geleden ontstaan.
Onderzoekers rond Stefan Keller stootten met de SkyMapper-telescoop in het Siding Spring Observatorium op de ster die zowat 6.000 lichtjaar van ons is verwijderd. Het observatorium is in het kader van een project van vijf jaar op zoek naar oude sterren om de eerste digitale kaart van de zuidelijke sterrenhemel te kunnen maken. Met een telescoop in Chili zag het team de vondst bevestigd.
Meteen was het ook voor het eerst mogelijk de scheikundige samenstelling van de eerste sterren te bestuderen, zodat wetenschappers een duidelijker idee krijgen van wat het universum in zijn kindertijd was.
De samenstelling van de nieuw gevonden ster toont aan dat zij zich in het zog van een primordiale ster heeft gevormd met een massa die zestig keer zo groot was als die van onze Zon.
"Om een ster als onze Zon te maken heb je de basisingrediënten van waterstof en helium uit de Big Bang nodig en je voegt daar een enorme hoeveelheid ijzer aan toe. Voor deze oude ster heb je niet meer nodig dat een asteroïde ter grootte van Australië en veel koolstof", aldus Keller. Het bleek ook dat de ontploffing van de primordiale ster veel minder krachtig was dan gedacht.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-02-2014
NASA zoekt bedrijven om de maan te ontginnen
© epa.
De NASA heeft een oproep gelanceerd voor bedrijven die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie moeten helpen om de maan te beginnen verkennen en er te zoeken naar waardevolle grondstoffen als helium 3 en zeldzame metalen. De oproep doet het debat over de exploitatie van de maan opnieuw oplaaien.
Het programma, met de naam CATALYST, zoekt bedrijven die robots kunnen bouwen voor de NASA. Die moeten op termijn in de ondergrond van de maan op zoek kunnen gaan naar waardevolle grondstoffen. Het is de eerste oproep waar de Amerikaanse overheid geen geld in zal pompen, dat zal enkel uit privéhanden komen.
De NASA werkt nu al met private bedrijven voor het onderhoud en voorraadbeheer van het Internationale Ruimtestation ISS, en die contracten lopen allemaal vlekkeloos. Dat gegeven, samen met de budgettaire krapte waar de NASA mee kampt door dalende overheidssubsidies, maakt dat de organisatie nu ook voor maanexploratie op zoek gaat naar samenwerking met de bedrijfswereld.
Nochtans is niet iedereen opgezet met een inmening van private bedrijven in wat er op de maan gebeurt. Volgens het Ruimteverdrag van de Verenigde Naties uit 1967 kan geen enkele staat soevereiniteit opeisen over de maan of delen ervan. In dat tijdperk ging iedereen er van uit dat enkel landen de maan zouden kunnen verkennen. Nu echter ook steeds meer bedrijven interesse beginnen te tonen, is een nieuw debat en een uitbreiding van het ruimterecht nodig, betogen ruimtewetenschappers.
(HLN)
NASA zoekt bedrijven om de maan te ontginnen
© epa.
De NASA heeft een oproep gelanceerd voor bedrijven die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie moeten helpen om de maan te beginnen verkennen en er te zoeken naar waardevolle grondstoffen als helium 3 en zeldzame metalen. De oproep doet het debat over de exploitatie van de maan opnieuw oplaaien.
Het programma, met de naam CATALYST, zoekt bedrijven die robots kunnen bouwen voor de NASA. Die moeten op termijn in de ondergrond van de maan op zoek kunnen gaan naar waardevolle grondstoffen. Het is de eerste oproep waar de Amerikaanse overheid geen geld in zal pompen, dat zal enkel uit privéhanden komen.
De NASA werkt nu al met private bedrijven voor het onderhoud en voorraadbeheer van het Internationale Ruimtestation ISS, en die contracten lopen allemaal vlekkeloos. Dat gegeven, samen met de budgettaire krapte waar de NASA mee kampt door dalende overheidssubsidies, maakt dat de organisatie nu ook voor maanexploratie op zoek gaat naar samenwerking met de bedrijfswereld.
Nochtans is niet iedereen opgezet met een inmening van private bedrijven in wat er op de maan gebeurt. Volgens het Ruimteverdrag van de Verenigde Naties uit 1967 kan geen enkele staat soevereiniteit opeisen over de maan of delen ervan. In dat tijdperk ging iedereen er van uit dat enkel landen de maan zouden kunnen verkennen. Nu echter ook steeds meer bedrijven interesse beginnen te tonen, is een nieuw debat en een uitbreiding van het ruimterecht nodig, betogen ruimtewetenschappers.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-02-2014
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
Een op de verduisterde maan gerichte laserbundel doet dunne bewolking in de hoge aardatmosfeer oplichten. (Jack Dembicky, Apache Point Observatory)
Er is een plausibele verklaring gevonden voor het merkwaardige feit dat de weerkaatste signalen van laserbundels die bij Volle Maan op het maanoppervlak worden gericht tien keer zo zwak zijn als tijdens andere nachten. De verzwakking wordt waarschijnlijk veroorzaakt door opwarming van de prisma’s in de zogeheten retroreflectors die bij verschillende ruimtemissies op de maan zijn achtergelaten.
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht – stellen wetenschappers sinds 1969 in staat om de afstand tussen aarde en maan, en de kleine veranderingen daarin, heel nauwkeurig te meten. Door vanaf de aarde een laserbundel op deze reflectors te richten en exact de tijd te meten die licht nodig heeft om de retourtrip naar de maan te maken (ongeveer 2,5 seconde), kan de afstand van de maan tot op de millimeter nauwkeurig worden bepaald.
De laserpulsen die op de maan worden afgeschoten bestaan ruwweg uit een biljard fotonen. Van die duizend biljoen lichtdeeltjes wordt er na weerkaatsing hooguit één teruggezien. Dat komt door de verstrooiende werking van de aardatmosfeer, maar ook doordat zich in de loop van de tijd steeds meer maanstof op de reflectors heeft afgezet.
En bij Volle Maan is het nog erger: dan is het weerkaatste signaal nog eens honderd keer zo zwak. Deze opmerkelijke afname werd – bij wijze van grap en door het ontbreken van een goede verklaring – wel de ‘vloek van de Volle Maan’ genoemd.
Vermoed werd al dat het verschijnsel wordt veroorzaakt doordat de lichtweerkaatsende prisma’s in de reflectoren een beetje verzonken in cilinders zijn gemonteerd, waardoor ze alleen bij Volle Maan volledig door de zon worden beschenen. Als dat gebeurt, warmt het donkere maanstof op de prisma’s op en ontstaat er een temperatuurverschil tussen hun bovenkant en onderkant. Gevolg: een veranderde lichtbreking die ervoor zorgt dat nog minder fotonen de telescoop op aarde weten te bereiken.
Deze theorie is nu getest tijdens een totale maansverduistering, een Volle Maan waarbij de aarde vanaf de maan gezien voor de zon schuift. Daarbij is vastgesteld dat, zoals voorspeld, de signalen van de reflectors sterk toenemen zodra het zonlicht wegvalt en na afloop van de verduistering weer verzwakken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
Een op de verduisterde maan gerichte laserbundel doet dunne bewolking in de hoge aardatmosfeer oplichten. (Jack Dembicky, Apache Point Observatory)
Er is een plausibele verklaring gevonden voor het merkwaardige feit dat de weerkaatste signalen van laserbundels die bij Volle Maan op het maanoppervlak worden gericht tien keer zo zwak zijn als tijdens andere nachten. De verzwakking wordt waarschijnlijk veroorzaakt door opwarming van de prisma’s in de zogeheten retroreflectors die bij verschillende ruimtemissies op de maan zijn achtergelaten.
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht – stellen wetenschappers sinds 1969 in staat om de afstand tussen aarde en maan, en de kleine veranderingen daarin, heel nauwkeurig te meten. Door vanaf de aarde een laserbundel op deze reflectors te richten en exact de tijd te meten die licht nodig heeft om de retourtrip naar de maan te maken (ongeveer 2,5 seconde), kan de afstand van de maan tot op de millimeter nauwkeurig worden bepaald.
De laserpulsen die op de maan worden afgeschoten bestaan ruwweg uit een biljard fotonen. Van die duizend biljoen lichtdeeltjes wordt er na weerkaatsing hooguit één teruggezien. Dat komt door de verstrooiende werking van de aardatmosfeer, maar ook doordat zich in de loop van de tijd steeds meer maanstof op de reflectors heeft afgezet.
En bij Volle Maan is het nog erger: dan is het weerkaatste signaal nog eens honderd keer zo zwak. Deze opmerkelijke afname werd – bij wijze van grap en door het ontbreken van een goede verklaring – wel de ‘vloek van de Volle Maan’ genoemd.
Vermoed werd al dat het verschijnsel wordt veroorzaakt doordat de lichtweerkaatsende prisma’s in de reflectoren een beetje verzonken in cilinders zijn gemonteerd, waardoor ze alleen bij Volle Maan volledig door de zon worden beschenen. Als dat gebeurt, warmt het donkere maanstof op de prisma’s op en ontstaat er een temperatuurverschil tussen hun bovenkant en onderkant. Gevolg: een veranderde lichtbreking die ervoor zorgt dat nog minder fotonen de telescoop op aarde weten te bereiken.
Deze theorie is nu getest tijdens een totale maansverduistering, een Volle Maan waarbij de aarde vanaf de maan gezien voor de zon schuift. Daarbij is vastgesteld dat, zoals voorspeld, de signalen van de reflectors sterk toenemen zodra het zonlicht wegvalt en na afloop van de verduistering weer verzwakken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-02-2014
Wetenschap zet grootste maan van ons zonnestelsel op de kaart
Onderzoekers hebben voor het eerst een geologisch kaartje van geheel Ganymedes gemaakt. De kaart kan in de toekomst gebruikt worden om Ganymedes – de grootste maan van Jupiter – te verkennen.
De onderzoekers maakten de kaart op basis van informatie die ruimtesondes Voyager 1 en 2 en orbiter Galileo verzamelden. Voyager passeerde de maan in 1979 en maakte de eerste foto’s van Ganymedes. Op die foto’s (met een lage resolutie) zien we een ijzig, zeer gesegmenteerd oppervlak. Galileo maakte ons beeld in de jaren negentig een stuk completer door foto’s met een hoge resolutie van de maan te maken.
Het resulteert allemaal in een heel gedetailleerde kaart van de maan. Op de kaart zien we onder meer kraters en geulen. “De zeer gedetailleerde en kleurrijke kaart bevestigt een aantal bijzondere wetenschappelijke hypotheses over de geologische geschiedenis van Ganymedes, maar spreekt ook een aantal van deze hypotheses tegen,” vertelt onderzoeker Baerbel Lucchitta. “Zo laten de gedetailleerde beelden van Galileo zien dat cryovulkanisme, oftewel het ontstaan van vulkanen die water en ijs spugen heel zeldzaam is op Ganymedes.”
Ganymedes werd meer dan 400 jaar geleden ontdekt. Het is voor het eerst dat een geologische kaart van de gehele maan is gemaakt. Naar verwachting gaat dat kaartje een cruciale rol spelen tijdens de verdere verkenning van de maan. “Na Mars wordt het binnenste van ijzige satellieten van Jupiter beschouwd als de beste kandidaat voor leefbare omgevingen in ons zonnestelsel,” legt onderzoeker Laszlo Kestay uit. “Deze kaart vormt de basis voor heel wat beslissingen die NASA en partners in aanloop naar toekomstige missies bedoeld om deze werelden te verkennen, nemen.”
Bekijk deze YouTube-video
(scientias.nl)
Wetenschap zet grootste maan van ons zonnestelsel op de kaart
Onderzoekers hebben voor het eerst een geologisch kaartje van geheel Ganymedes gemaakt. De kaart kan in de toekomst gebruikt worden om Ganymedes – de grootste maan van Jupiter – te verkennen.
De onderzoekers maakten de kaart op basis van informatie die ruimtesondes Voyager 1 en 2 en orbiter Galileo verzamelden. Voyager passeerde de maan in 1979 en maakte de eerste foto’s van Ganymedes. Op die foto’s (met een lage resolutie) zien we een ijzig, zeer gesegmenteerd oppervlak. Galileo maakte ons beeld in de jaren negentig een stuk completer door foto’s met een hoge resolutie van de maan te maken.
Het resulteert allemaal in een heel gedetailleerde kaart van de maan. Op de kaart zien we onder meer kraters en geulen. “De zeer gedetailleerde en kleurrijke kaart bevestigt een aantal bijzondere wetenschappelijke hypotheses over de geologische geschiedenis van Ganymedes, maar spreekt ook een aantal van deze hypotheses tegen,” vertelt onderzoeker Baerbel Lucchitta. “Zo laten de gedetailleerde beelden van Galileo zien dat cryovulkanisme, oftewel het ontstaan van vulkanen die water en ijs spugen heel zeldzaam is op Ganymedes.”
Ganymedes werd meer dan 400 jaar geleden ontdekt. Het is voor het eerst dat een geologische kaart van de gehele maan is gemaakt. Naar verwachting gaat dat kaartje een cruciale rol spelen tijdens de verdere verkenning van de maan. “Na Mars wordt het binnenste van ijzige satellieten van Jupiter beschouwd als de beste kandidaat voor leefbare omgevingen in ons zonnestelsel,” legt onderzoeker Laszlo Kestay uit. “Deze kaart vormt de basis voor heel wat beslissingen die NASA en partners in aanloop naar toekomstige missies bedoeld om deze werelden te verkennen, nemen.”
Bekijk deze YouTube-video
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jammer, maar helaas. De reflectors zijn zo ontworpen dat een invallende lichtstraal met dezelfde hoek word teruggekaatst. Ze hoeven dus juist niet gericht te worden.quote:
14-02-2014
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht –
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Asteroïde rakelings langs aarde
Net ontdekt, nog geen dertig meter doorsnee, en ze komt op ons af: '2014 DX110'. Om 22.07 uur is het zover, dan scheert de asteroïde rakelings langs de aarde.
Nou ja rakelings, dat gebeurt nog altijd op een afstand van 350.000 kilometer. Maar dat is dichterbij dan de maan, die op 384.000 kilometer staat.
Het is een jaar na de meteorietinslag in de Russische stad Tsjeljabinsk, op 15 februari 2013. Hierbij raakten zo'n 1200 mensen gewond. Honderden gebouwen liepen schade op.
De kans dat '2014 DX110' op aarde inslaat is gering, een kans van 1 op de 10.000.000. De asteroïde is vanavond live te volgen via deze website http://live.slooh.com/
(http://nos.nl/artikel/619371-asteroide-rakelings-langs-aarde.html)
Net ontdekt, nog geen dertig meter doorsnee, en ze komt op ons af: '2014 DX110'. Om 22.07 uur is het zover, dan scheert de asteroïde rakelings langs de aarde.
Nou ja rakelings, dat gebeurt nog altijd op een afstand van 350.000 kilometer. Maar dat is dichterbij dan de maan, die op 384.000 kilometer staat.
Het is een jaar na de meteorietinslag in de Russische stad Tsjeljabinsk, op 15 februari 2013. Hierbij raakten zo'n 1200 mensen gewond. Honderden gebouwen liepen schade op.
De kans dat '2014 DX110' op aarde inslaat is gering, een kans van 1 op de 10.000.000. De asteroïde is vanavond live te volgen via deze website http://live.slooh.com/
(http://nos.nl/artikel/619371-asteroide-rakelings-langs-aarde.html)
"You can call me Susan if it makes you happy"
05-03-2014
NASA wil op zoek naar water en leven op Jupiters maan Europa
Het ijsoppervlak van Europa zit vol scheuren en barsten, maar is een van de meest egale uit het zonnestelsel © NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft zich een nieuw doel in de ruimte gesteld: Europa, een van de manen van Jupiter. NASA wil in 2015 beginnen met het plannen van een missie. De Amerikaanse wetenschappers geloven dat onder het ijsoppervlak op de maan twee keer zoveel water te vinden is als op de hele Aarde. Ze hopen er dan ook leven in aan te treffen.
Voor de plannen voor de Europa-missie is 15 miljoen dollar budget op NASA's begrotingaanvraag voor 2015 voorzien, die gisteren werd gepresenteerd. De ruimtevaartorganisatie presenteerde een totaal budget van 17,5 miljard dollar.
NASA hoopt ergens tussen 2020 en 2030 een sonde naar Europa te sturen. Eenvoudig wordt de missie niet, onder meer vanwege de straling rond Jupiter en de afstand tot de aarde. Ruimtesonde Galileo, die in 1989 naar Jupiter werd gestuurd, deed maar liefst zes jaar over de reis.
Een impressie van hoe de geisers op Europa eruit kunnen zien. © NASA.
Miljarden
Astronomen lobbyen al jaren voor een missie naar Europa, maar het kostenplaatje is tot dusver een obstakel gebleken. De missie zou in totaal miljarden euro's kosten.
Maar wetenschappers ontdekten vorig jaar water dat 200 kilometer hoog door de ijslaag op Europa heen spoot. Dat zou de missie een stuk goedkoper kunnen maken, door een eventuele sonde door deze fonteinen heen te laten vliegen in plaats van te landen op de maan. Op die manier zou de sonde watermonsters kunnen verzamelen.
Gigantische watermassa
Het lijkt er bovendien op dat onder de ijslaag van Europa een gigantische oceaan ligt, die tot twee keer zoveel water bevat als op onze planeet. Het water blijft vloeibaar door de aantrekkingskracht van Jupiter, een kracht die getijden veroorzaakt die 1.000 keer zo sterk zijn als op de Aarde.
Volgens astronoom Avi Loeb van Harvard University zou een missie naar Europa veel spannender zijn dan een naar Mars. "Er zitten misschien wel vissen onder het ijs." NASA benadrukt wel dat de plannen zich nog in een verkennende fase bevinden en dat de details nog moeten worden uitgewerkt.
Een satellietbeeld van de zuidelijke pool van Europa, waar de geisers zich zouden bevinden. © NASA.
(HLN)
NASA wil op zoek naar water en leven op Jupiters maan Europa
Het ijsoppervlak van Europa zit vol scheuren en barsten, maar is een van de meest egale uit het zonnestelsel © NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft zich een nieuw doel in de ruimte gesteld: Europa, een van de manen van Jupiter. NASA wil in 2015 beginnen met het plannen van een missie. De Amerikaanse wetenschappers geloven dat onder het ijsoppervlak op de maan twee keer zoveel water te vinden is als op de hele Aarde. Ze hopen er dan ook leven in aan te treffen.
Voor de plannen voor de Europa-missie is 15 miljoen dollar budget op NASA's begrotingaanvraag voor 2015 voorzien, die gisteren werd gepresenteerd. De ruimtevaartorganisatie presenteerde een totaal budget van 17,5 miljard dollar.
NASA hoopt ergens tussen 2020 en 2030 een sonde naar Europa te sturen. Eenvoudig wordt de missie niet, onder meer vanwege de straling rond Jupiter en de afstand tot de aarde. Ruimtesonde Galileo, die in 1989 naar Jupiter werd gestuurd, deed maar liefst zes jaar over de reis.
Een impressie van hoe de geisers op Europa eruit kunnen zien. © NASA.
Miljarden
Astronomen lobbyen al jaren voor een missie naar Europa, maar het kostenplaatje is tot dusver een obstakel gebleken. De missie zou in totaal miljarden euro's kosten.
Maar wetenschappers ontdekten vorig jaar water dat 200 kilometer hoog door de ijslaag op Europa heen spoot. Dat zou de missie een stuk goedkoper kunnen maken, door een eventuele sonde door deze fonteinen heen te laten vliegen in plaats van te landen op de maan. Op die manier zou de sonde watermonsters kunnen verzamelen.
Gigantische watermassa
Het lijkt er bovendien op dat onder de ijslaag van Europa een gigantische oceaan ligt, die tot twee keer zoveel water bevat als op onze planeet. Het water blijft vloeibaar door de aantrekkingskracht van Jupiter, een kracht die getijden veroorzaakt die 1.000 keer zo sterk zijn als op de Aarde.
Volgens astronoom Avi Loeb van Harvard University zou een missie naar Europa veel spannender zijn dan een naar Mars. "Er zitten misschien wel vissen onder het ijs." NASA benadrukt wel dat de plannen zich nog in een verkennende fase bevinden en dat de details nog moeten worden uitgewerkt.
Een satellietbeeld van de zuidelijke pool van Europa, waar de geisers zich zouden bevinden. © NASA.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Op
11-03-2014
Melkweg en Andromeda omgeven door ring van sterrenstelsels
Bovenaanzicht van de 'ring' van sterrenstelsels. (Marshall McCall / York University)
De sterrenstelsels in de omgeving van de Lokale Groep zijn verdeeld in een platte ring. Die conclusie trekt Marshall McCall van York University in een artikel dat vandaag gepubliceerd wordt in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ontdekking sugereert dat de verdeling van sterrenstelsels in het heelal ook op relatief kleine schaal vlies-achtige structuren vertoont.
De Lokale Groep is een kleine groep van sterrenstelsels waarvan ons eigen Melkwegstelsel en het nabijgelegen Andromedastelsel de twee grootste leden zijn. De Lokale Groep heeft een middellijn van ca. 3 miljoen lichtjaar. McCall heeft nu de sterrenstelsels in de wijde omgeving van de Lokale Groep in kaart gebracht. Daarbij blijkt dat de meeste stelsels binnen 35 miljoen lichtjaar afstand gegroepeerd zijn in een platte ring met een middellijn van 24 miljoen lichtjaar maar een dikte van niet meer dan 1,5 miljoen lichtjaar.
Van de 14 grote sterrenstelsels in dit 'Lokale Vlak' (de ring wordt door McCall 'the Council of Giants' genoemd) zijn er twaalf spiraalstelsels (inclusief de Melkweg en Andromeda); de andere twee zijn grote elliptische stelsels. Die bevinden zich min of meer tegenover elkaar op de ring; de invloed die zij op hun omgeving hebben uitgeoefend heeft wellicht bijgedragen tot de vorming van ons Melkwegstelsel en zijn naaste grote buur.
McCall ontdekte bovendien dat de oriëntatie van de spiraalstelsels in het Lokale Vlak niet geheel willekeurig is, maar een bepaalde ordening vertoont. Op basis van dit soort resultaten hopen sterrenkundigen een beter inzicht te krijgen in het ontstaan van sterrenstelsels en de groteschaalstructuur van het heelal. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Melkweg en Andromeda omgeven door ring van sterrenstelsels
Bovenaanzicht van de 'ring' van sterrenstelsels. (Marshall McCall / York University)
De sterrenstelsels in de omgeving van de Lokale Groep zijn verdeeld in een platte ring. Die conclusie trekt Marshall McCall van York University in een artikel dat vandaag gepubliceerd wordt in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ontdekking sugereert dat de verdeling van sterrenstelsels in het heelal ook op relatief kleine schaal vlies-achtige structuren vertoont.
De Lokale Groep is een kleine groep van sterrenstelsels waarvan ons eigen Melkwegstelsel en het nabijgelegen Andromedastelsel de twee grootste leden zijn. De Lokale Groep heeft een middellijn van ca. 3 miljoen lichtjaar. McCall heeft nu de sterrenstelsels in de wijde omgeving van de Lokale Groep in kaart gebracht. Daarbij blijkt dat de meeste stelsels binnen 35 miljoen lichtjaar afstand gegroepeerd zijn in een platte ring met een middellijn van 24 miljoen lichtjaar maar een dikte van niet meer dan 1,5 miljoen lichtjaar.
Van de 14 grote sterrenstelsels in dit 'Lokale Vlak' (de ring wordt door McCall 'the Council of Giants' genoemd) zijn er twaalf spiraalstelsels (inclusief de Melkweg en Andromeda); de andere twee zijn grote elliptische stelsels. Die bevinden zich min of meer tegenover elkaar op de ring; de invloed die zij op hun omgeving hebben uitgeoefend heeft wellicht bijgedragen tot de vorming van ons Melkwegstelsel en zijn naaste grote buur.
McCall ontdekte bovendien dat de oriëntatie van de spiraalstelsels in het Lokale Vlak niet geheel willekeurig is, maar een bepaalde ordening vertoont. Op basis van dit soort resultaten hopen sterrenkundigen een beter inzicht te krijgen in het ontstaan van sterrenstelsels en de groteschaalstructuur van het heelal. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2014
Gele hyperreus is exotische dubbelster
Artist’s impression van de gele hyperreus HR 5171 A. (ESO)
Nieuw waarnemingen met de Europese Very Large Telescope Interferometer laten zien dat HR 5171 A, ook bekend als V766 Centauri, de grootste gele ster is die we kennen. De ‘hyperreus’, die ongeveer een miljoen keer zo fel straalt als de zon, blijkt meer dan 1300 keer zo groot te zijn als onze ster.
Bij het onderzoek van HR 5171 A hebben astronomen gebruik gemaakt van een techniek die interferometrie wordt genoemd. Daarbij werd het licht dat met meerdere afzonderlijke telescopen was verzameld zodanig gecombineerd dat effectief een reusachtige telescoop met een middellijn van 140 meter ontstond. Om de afmetingen van een 12.000 lichtjaar verre reuzenster te kunnen meten heb je ook echt een instrument van dat kaliber nodig.
Hun onderzoek bracht de astronomen ertoe om nog eens grondig naar eerdere waarnemingen van de hyperreus te kijken, om erachter te komen hoe deze zich de afgelopen zestig jaar heeft gedragen. Gegevens van zijn veranderlijke helderheid laten zien dat HR 5171 A een dubbelster is: hij heeft een kleinere begeleider die zo dichtbij staat dat hij de atmosfeer van de hyperreus kan ‘leegzuigen’.
Gele hyperreuzen zoals HR 5171 A zijn erg zeldzaam: tot nu toe zijn er in onze Melkweg nog geen vijftien ontdekt. Ze behoren tot de grootste en helderste sterren die we kennen en bevinden zich in een onstabiele fase van hun leven waarin ze heel snel veranderen. Door deze instabiliteit stoten gele hyperreuzen materiaal uit, waardoor zich een uitgestrekte atmosfeer rond de ster vormt. Vandaar de kolossale afmetingen van HR 5171 A. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Gele hyperreus is exotische dubbelster
Artist’s impression van de gele hyperreus HR 5171 A. (ESO)
Nieuw waarnemingen met de Europese Very Large Telescope Interferometer laten zien dat HR 5171 A, ook bekend als V766 Centauri, de grootste gele ster is die we kennen. De ‘hyperreus’, die ongeveer een miljoen keer zo fel straalt als de zon, blijkt meer dan 1300 keer zo groot te zijn als onze ster.
Bij het onderzoek van HR 5171 A hebben astronomen gebruik gemaakt van een techniek die interferometrie wordt genoemd. Daarbij werd het licht dat met meerdere afzonderlijke telescopen was verzameld zodanig gecombineerd dat effectief een reusachtige telescoop met een middellijn van 140 meter ontstond. Om de afmetingen van een 12.000 lichtjaar verre reuzenster te kunnen meten heb je ook echt een instrument van dat kaliber nodig.
Hun onderzoek bracht de astronomen ertoe om nog eens grondig naar eerdere waarnemingen van de hyperreus te kijken, om erachter te komen hoe deze zich de afgelopen zestig jaar heeft gedragen. Gegevens van zijn veranderlijke helderheid laten zien dat HR 5171 A een dubbelster is: hij heeft een kleinere begeleider die zo dichtbij staat dat hij de atmosfeer van de hyperreus kan ‘leegzuigen’.
Gele hyperreuzen zoals HR 5171 A zijn erg zeldzaam: tot nu toe zijn er in onze Melkweg nog geen vijftien ontdekt. Ze behoren tot de grootste en helderste sterren die we kennen en bevinden zich in een onstabiele fase van hun leven waarin ze heel snel veranderen. Door deze instabiliteit stoten gele hyperreuzen materiaal uit, waardoor zich een uitgestrekte atmosfeer rond de ster vormt. Vandaar de kolossale afmetingen van HR 5171 A. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-03-2014
Baanbrekende ontdekking over ontstaan heelal
De telescoop op de Zuidpool levert bewijs voor Einsteins oude theorie. © ap.
Amerikaanse astronomen hebben een baanbrekende ontdekking gedaan die de theorie ondersteunt dat het heelal na de oerknal razendsnel is uitgebreid. Met een telescoop op de Zuidpool hebben ze naar eigen zeggen zwaartekrachtgolven waargenomen, bijna een eeuw nadat Albert Einstein het bestaan daarvan had voorspeld.
Het opvangen van het oeroude signaal geldt als wetenschappelijke 'heilige graal': er wordt al tientallen jaren naar gezocht, omdat het een direct bewijs vormt voor de aanname dat het heelal in een minuscule fractie van een seconde een duizelingwekkende uitbreiding heeft doorgemaakt.
"Het opvangen van dit signaal is een van de belangrijkste doelen van de hedendaagse kosmologie'', aldus onderzoeksleider John Kovac van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.
"Vrijwel zeker goed voor Nobelprijs"
Andere wetenschappers spraken direct van een spectaculaire ontdekking. "De argumenten zijn overtuigend en de betrokken wetenschappers behoren tot de meest voorzichtige en conservatieve mensen die ik ken'', zei bijvoorbeeld professor Marc Kamionkowski van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore tegen de BBC.
Als herhaling van het onderzoek dezelfde resultaten oplevert, is dat vrijwel zeker goed voor een Nobelprijs, stelde de Britse omroep vast na diverse opgewonden deskundigen te hebben geraadpleegd.
De zoektocht naar het signaal komt voort uit een heel specifieke verwachting, namelijk dat het uitdijen van het heelal onuitwisbare sporen moet hebben achtergelaten in het oudste licht dat in het heelal te vinden is. Met computermodellen was al vastgesteld welk patroon die sporen zouden moeten hebben. Uit de waarnemingen met de telescoop op de Zuidpool rolde precies dát patroon.
(HLN)
Baanbrekende ontdekking over ontstaan heelal
De telescoop op de Zuidpool levert bewijs voor Einsteins oude theorie. © ap.
Amerikaanse astronomen hebben een baanbrekende ontdekking gedaan die de theorie ondersteunt dat het heelal na de oerknal razendsnel is uitgebreid. Met een telescoop op de Zuidpool hebben ze naar eigen zeggen zwaartekrachtgolven waargenomen, bijna een eeuw nadat Albert Einstein het bestaan daarvan had voorspeld.
Het opvangen van het oeroude signaal geldt als wetenschappelijke 'heilige graal': er wordt al tientallen jaren naar gezocht, omdat het een direct bewijs vormt voor de aanname dat het heelal in een minuscule fractie van een seconde een duizelingwekkende uitbreiding heeft doorgemaakt.
"Het opvangen van dit signaal is een van de belangrijkste doelen van de hedendaagse kosmologie'', aldus onderzoeksleider John Kovac van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.
"Vrijwel zeker goed voor Nobelprijs"
Andere wetenschappers spraken direct van een spectaculaire ontdekking. "De argumenten zijn overtuigend en de betrokken wetenschappers behoren tot de meest voorzichtige en conservatieve mensen die ik ken'', zei bijvoorbeeld professor Marc Kamionkowski van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore tegen de BBC.
Als herhaling van het onderzoek dezelfde resultaten oplevert, is dat vrijwel zeker goed voor een Nobelprijs, stelde de Britse omroep vast na diverse opgewonden deskundigen te hebben geraadpleegd.
De zoektocht naar het signaal komt voort uit een heel specifieke verwachting, namelijk dat het uitdijen van het heelal onuitwisbare sporen moet hebben achtergelaten in het oudste licht dat in het heelal te vinden is. Met computermodellen was al vastgesteld welk patroon die sporen zouden moeten hebben. Uit de waarnemingen met de telescoop op de Zuidpool rolde precies dát patroon.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-03-2014
Spitzer levert 360 graden panorama van onze Melkweg af
NASA heeft een fantastische foto vrijgegeven waarop u kunt blijven inzoomen. Het is een 360 graden panorama van onze eigen Melkweg. Het panorama bestaat uit meer dan twee miljoen infrarood foto’s die Spitzer de afgelopen tien jaar maakte.
De foto telt zo’n 20 gigapixels en laat ongeveer drie procent van onze hemel zien. Desalniettemin pronken op het panorama meer dan de helft van alle sterren die onze Melkweg rijk is. “Als we deze foto zouden afdrukken, zouden we een billboard ter grootte van het Rose Bowl Stadion nodig hebben,” merkt Robert Hunt, werkzaam bij NASA, op. “Maar in plaats daarvan hebben we er een digitaal plaatje van gemaakt dat iedereen – ook astronomen – kan gebruiken.”
Want het plaatje is niet alleen mooi. Het is ook interessant. Ons sterrenstelsel is een platte schijf. Ons zonnestelsel bevindt zich in één van de armen van dat stelsel. Wanneer we naar het centrum van de Melkweg kijken, zien we vooral veel drukte: het krioelt er van de sterren. Een infraroodtelescoop als Spitzer kan dat centrum – en een stukje voorbij dat centrum – uitstekend in kaart brengen. “Spitzer helpt ons bepalen waar de rand van het sterrenstelsel ligt,” vertelt onderzoeker Ed Churchwell. “We brengen de plaats van de armen in kaart en proberen de vorm van het sterrenstelsel te achterhalen.”
Uiteindelijk zal het plaatje dat Spitzer zo van ons sterrenstelsel schetst tijdens toekomstige ruimtemissies gebruikt gaan worden. Bijvoorbeeld door de James Webb-ruimtetelescoop. Het 360 graden panorama kan ons helpen deze telescoop op de meest interessante gebieden binnen onze Melkweg te richten en deze gebieden nog gedetailleerder dan Spitzer dat doet in kaart te brengen.
• Spitzer werpt blik op centrum van de Melkweg
• Nieuwe stervormingsgebieden in Melkweg ontdekt
Bronmateriaal:
"NASA's Spitzer Telescope Brings 360-Degree View of Galaxy to Our Fingertips" - NASA.gov
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / JPL-Caltech / University of Wisconsin.
(scientias.nl)
Spitzer levert 360 graden panorama van onze Melkweg af
NASA heeft een fantastische foto vrijgegeven waarop u kunt blijven inzoomen. Het is een 360 graden panorama van onze eigen Melkweg. Het panorama bestaat uit meer dan twee miljoen infrarood foto’s die Spitzer de afgelopen tien jaar maakte.
De foto telt zo’n 20 gigapixels en laat ongeveer drie procent van onze hemel zien. Desalniettemin pronken op het panorama meer dan de helft van alle sterren die onze Melkweg rijk is. “Als we deze foto zouden afdrukken, zouden we een billboard ter grootte van het Rose Bowl Stadion nodig hebben,” merkt Robert Hunt, werkzaam bij NASA, op. “Maar in plaats daarvan hebben we er een digitaal plaatje van gemaakt dat iedereen – ook astronomen – kan gebruiken.”
Want het plaatje is niet alleen mooi. Het is ook interessant. Ons sterrenstelsel is een platte schijf. Ons zonnestelsel bevindt zich in één van de armen van dat stelsel. Wanneer we naar het centrum van de Melkweg kijken, zien we vooral veel drukte: het krioelt er van de sterren. Een infraroodtelescoop als Spitzer kan dat centrum – en een stukje voorbij dat centrum – uitstekend in kaart brengen. “Spitzer helpt ons bepalen waar de rand van het sterrenstelsel ligt,” vertelt onderzoeker Ed Churchwell. “We brengen de plaats van de armen in kaart en proberen de vorm van het sterrenstelsel te achterhalen.”
Uiteindelijk zal het plaatje dat Spitzer zo van ons sterrenstelsel schetst tijdens toekomstige ruimtemissies gebruikt gaan worden. Bijvoorbeeld door de James Webb-ruimtetelescoop. Het 360 graden panorama kan ons helpen deze telescoop op de meest interessante gebieden binnen onze Melkweg te richten en deze gebieden nog gedetailleerder dan Spitzer dat doet in kaart te brengen.
• Spitzer werpt blik op centrum van de Melkweg
• Nieuwe stervormingsgebieden in Melkweg ontdekt
Bronmateriaal:
"NASA's Spitzer Telescope Brings 360-Degree View of Galaxy to Our Fingertips" - NASA.gov
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / JPL-Caltech / University of Wisconsin.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
"Deze foto toont de Melkweg boven de Yosemite Valley in het bekende nationale park in Californië."quote:Op dinsdag 25 maart 2014 13:10 schreef lipper het volgende:
[..]
wat een toffe foto. Wat is het? En waar vind je dit?
Klik op het linkje naar de volkskrant voor meer van die spectaculare ruimtefoto's van 2013.
En klik hier voor meer google search plaatjes van de melkweg boven Yosemite Valley.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
24-03-2014
De zwaartekracht is al zeker negen miljard jaar onveranderd gebleven
De zwaartekracht is al negen miljard jaar onveranderd gebleven. Die conclusie trekken Australische onderzoekers nadat ze de gegevens van alle supernova’s die ooit bestudeerd zijn, bundelden.
De gravitatieconstante (G) beschrijft – samen met de massa van objecten en de afstand tussen die objecten – de aantrekkingskracht die er tussen twee objecten is. In het verleden hebben onderzoekers wel eens gesuggereerd dat die constante niet zo constant is als men zou denken, maar dat deze in de historie van ons universum ietsje veranderd is. Zo zou het kunnen dat de zwaartekracht sterker wordt. Als dat het geval zou zijn, zou dat betekenen dat de afstand tussen de aarde en de zon in het verleden ietsje groter was en de seizoenen nu dus langer zijn dan in het verleden het geval was. Maar nieuw onderzoek toont nu aan dat dat niet aan de orde is. De zwaartekracht is werkelijk constant.
Australische onderzoekers trekken die conclusie nadat ze supernova’s van het type Ia bestudeerden. Zo’n supernova ontstaat doordat een witte dwerg materie steelt van zijn begeleidende ster en zo steeds meer massa verkrijgt. Maar de witte dwerg kan niet blijven groeien: op een gegeven moment bezit deze te veel materie en ontploft de ster. “Die kritieke massa is afhankelijk van Newtons gravitatieconstante G en stelt ons in staat om deze over miljarden jaren te bestuderen,” vertelt onderzoeker Jeremy Mould.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers de mate waarin de zwaartekracht constant is, proberen vast te stellen. Zo meet men binnen het Lunar Laser Ranging Experiment de afstand tussen de aarde en de maan sinds de jaren zestig om te achterhalen of de aantrekkingskracht tussen die twee gelijk blijft. Maar dit onderzoek gaat een stap verder: het kijkt hoe de zwaartekracht zich over miljarden jaren gedroeg. Die resultaten blijken in lijn te zijn met het Lunar Laser Ranging Experiment: de zwaartekracht is constant.
(scientias.nl)
De zwaartekracht is al zeker negen miljard jaar onveranderd gebleven
De zwaartekracht is al negen miljard jaar onveranderd gebleven. Die conclusie trekken Australische onderzoekers nadat ze de gegevens van alle supernova’s die ooit bestudeerd zijn, bundelden.
De gravitatieconstante (G) beschrijft – samen met de massa van objecten en de afstand tussen die objecten – de aantrekkingskracht die er tussen twee objecten is. In het verleden hebben onderzoekers wel eens gesuggereerd dat die constante niet zo constant is als men zou denken, maar dat deze in de historie van ons universum ietsje veranderd is. Zo zou het kunnen dat de zwaartekracht sterker wordt. Als dat het geval zou zijn, zou dat betekenen dat de afstand tussen de aarde en de zon in het verleden ietsje groter was en de seizoenen nu dus langer zijn dan in het verleden het geval was. Maar nieuw onderzoek toont nu aan dat dat niet aan de orde is. De zwaartekracht is werkelijk constant.
Australische onderzoekers trekken die conclusie nadat ze supernova’s van het type Ia bestudeerden. Zo’n supernova ontstaat doordat een witte dwerg materie steelt van zijn begeleidende ster en zo steeds meer massa verkrijgt. Maar de witte dwerg kan niet blijven groeien: op een gegeven moment bezit deze te veel materie en ontploft de ster. “Die kritieke massa is afhankelijk van Newtons gravitatieconstante G en stelt ons in staat om deze over miljarden jaren te bestuderen,” vertelt onderzoeker Jeremy Mould.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers de mate waarin de zwaartekracht constant is, proberen vast te stellen. Zo meet men binnen het Lunar Laser Ranging Experiment de afstand tussen de aarde en de maan sinds de jaren zestig om te achterhalen of de aantrekkingskracht tussen die twee gelijk blijft. Maar dit onderzoek gaat een stap verder: het kijkt hoe de zwaartekracht zich over miljarden jaren gedroeg. Die resultaten blijken in lijn te zijn met het Lunar Laser Ranging Experiment: de zwaartekracht is constant.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Solar System has a new most-distant member
[ Bericht 6% gewijzigd door -CRASH- op 26-03-2014 21:18:50 ]
First ring system around asteroid: Chariklo found to have two ringsquote:
This is an orbit diagram for the outer solar system. The Sun and Terrestrial planets are at the center. The orbits of the four giant planets, Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune, are shown by purple solid circles. The Kuiper Belt, including Pluto, is shown by the dotted light blue region just beyond the giant planets. Sedna's orbit is shown in orange while 2012 VP113's orbit is shown in red.
Credit: Scott Sheppard
Date: March 26, 2014
Source: Carnegie Institution
Summary:
The Solar System has a new most-distant member, bringing its outer frontier into focus. New work reports the discovery of a distant dwarf planet, called 2012 VP113, which was found beyond the known edge of the Solar System. This is likely one of thousands of distant objects that are thought to form the so-called inner Oort cloud. The work indicates the potential presence of an enormous planet, not yet seen, but possibly influencing the orbit of inner Oort cloud objects.
The Solar System has a new most-distant member, bringing its outer frontier into focus.
New work from Carnegie's Scott Sheppard and Chadwick Trujillo of the Gemini Observatory reports the discovery of a distant dwarf planet, called 2012 VP113, which was found beyond the known edge of the Solar System. This is likely one of thousands of distant objects that are thought to form the so-called inner Oort cloud. What's more, their work indicates the potential presence of an enormous planet, perhaps up to 10 times the size of Earth, not yet seen, but possibly influencing the orbit of 2012 VP113, as well as other inner Oort cloud objects.
Their findings are published March 27 in Nature.
The known Solar System can be divided into three parts: the rocky planets like Earth, which are close to the Sun; the gas giant planets, which are further out; and the frozen objects of the Kuiper belt, which lie just beyond Neptune's orbit. Beyond this, there appears to be an edge to the Solar System where only one object, Sedna, was previously known to exist for its entire orbit. But the newly found 2012 VP113 has an orbit that stays even beyond Sedna, making it the furthest known in the Solar System.
"This is an extraordinary result that redefines our understanding of our Solar System," says Linda Elkins-Tanton, director of Carnegie's Department of Terrestrial Magnetism.
Sedna was discovered beyond the Kuiper Belt edge in 2003, and it was not known if Sedna was unique, as Pluto once was thought to be before the Kuiper Belt was discovered. With the discovery of 2012 VP113 it is now clear Sedna is not unique and is likely the second known member of the hypothesized inner Oort cloud, the likely origin of some comets.
2012 VP113's closest orbit point to the Sun brings it to about 80 times the distance of Earth from the Sun, a measurement referred to as an astronomical unit or AU. For context, the rocky planets and asteroids exist at distances ranging between .39 and 4.2 AU. Gas giants are found between 5 and 30 AU, and the Kuiper belt (composed of thousands of icy objects, including Pluto) ranges from 30 to 50 AU. In our solar system there is a distinct edge at 50 AU. Only Sedna was known to stay significantly beyond this outer boundary at 76 AU for its entire orbit.
"The search for these distant inner Oort cloud objects beyond Sedna and 2012 VP113 should continue, as they could tell us a lot about how our Solar System formed and evolved," says Sheppard.
Sheppard and Trujillo used the new Dark Energy Camera (DECam) on the NOAO 4 meter telescope in Chile for discovery. DECam has the largest field-of-view of any 4-meter or larger telescope, giving it unprecedented ability to search large areas of sky for faint objects. The Magellan 6.5-meter telescope at Carnegie's Las Campanas Observatory was used to determine the orbit of 2012 VP113 and obtain detailed information about its surface properties.
From the amount of sky searched, Sheppard and Trujillo determine that about 900 objects with orbits like Sedna and 2012 VP113 and sizes larger than 1000 km may exist and that the total population of the inner Oort cloud is likely bigger than that of the Kuiper Belt and main asteroid belt.
"Some of these inner Oort cloud objects could rival the size of Mars or even Earth. This is because many of the inner Oort cloud objects are so distant that even very large ones would be too faint to detect with current technology," says Sheppard.
Both Sedna and 2012 VP113 were found near their closest approach to the Sun, but they both have orbits that go out to hundreds of AU, at which point they would be too faint to discover. In fact, the similarity in the orbits found for Sedna, 2012 VP113 and a few other objects near the edge of the Kuiper Belt suggests that an unknown massive perturbing body may be shepherding these objects into these similar orbital configurations. Sheppard and Trujillo suggest a Super Earth or an even larger object at hundreds of AU could create the shepherding effect seen in the orbits of these objects, which are too distant to be perturbed significantly by any of the known planets.
There are three competing theories for how the inner Oort cloud might have formed. As more objects are found, it will be easier to narrow down which of these theories is most likely accurate. One theory is that a rogue planet could have been tossed out of the giant planet region and could have perturbed objects out of the Kuiper Belt to the inner Oort cloud on its way out. This planet could have been ejected or still be in the distant solar system today. The second theory is that a close stellar encounter could have put objects into the inner Oort cloud region. A third theory suggests inner Oort cloud objects are captured extra-solar planets from other stars that were near our Sun in its birth cluster.
The outer Oort cloud is distinguished from the inner Oort cloud because in the outer Oort cloud, starting around 1500 AU, the gravity from other nearby stars perturbs the orbits of the objects, causing objects in the outer Oort cloud to have orbits that change drastically over time. Many of the comets we see were objects that were perturbed out of the outer Oort cloud. Inner Oort cloud objects are not highly affected by the gravity of other stars and thus have more stable and more primordial orbits.
quote:Date: March 26, 2014
Source: European Southern Observatory - ESO
Summary:
Astronomers have made the surprise discovery that the remote asteroid Chariklo is surrounded by two dense and narrow rings. This is the smallest object by far found to have rings and only the fifth body in the Solar System after the much larger planets Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune to have this feature. The origin of these rings remains a mystery, but they may be the result of a collision that created a disc of debris.
Artists impression of the rings around Chariklo.
Credit: ESO
Observations at many sites in South America, including ESO's La Silla Observatory, have made the surprise discovery that the remote asteroid Chariklo is surrounded by two dense and narrow rings. This is the smallest object by far found to have rings and only the fifth body in the Solar System -- after the much larger planets Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune -- to have this feature. The origin of these rings remains a mystery, but they may be the result of a collision that created a disc of debris. The new results are published online in the journal Nature on 26 March 2014.
The rings of Saturn are one of the most spectacular sights in the sky, and less prominent rings have also been found around the other giant planets. Despite many careful searches, no rings had been found around smaller objects orbiting the Sun in the Solar System. Now observations of the distant minor planet [1] (10199) Chariklo [2] as it passed in front of a star have shown that this object too is surrounded by two fine rings.
"We weren't looking for a ring and didn't think small bodies like Chariklo had them at all, so the discovery -- and the amazing amountof detail we saw in the system -- came as a complete surprise!" says Felipe Braga-Ribas (Observatório Nacional/MCTI, Rio de Janeiro, Brazil) who planned the observation campaign and is lead author on the new paper.
Chariklo is the largest member of a class known as the Centaurs [3] and it orbits between Saturn and Uranus in the outer Solar System. Predictions had shown that it would pass in front of the star UCAC4 248-108672 on 3 June 2013, as seen from South America [4]. Astronomers using telescopes at seven different locations, including the 1.54-metre Danish and TRAPPIST telescopes at ESO's La Silla Observatory in Chile [5], were able to watch the star apparently vanish for a few seconds as its light was blocked by Chariklo -- an occultation [6].
But they found much more than they were expecting. A few seconds before, and again a few seconds after the main occultation there were two further very short dips in the star's apparent brightness [7]. Something around Chariklo was blocking the light! By comparing what was seen from different sites the team could reconstruct not only the shape and size of the object itself but also the shape, width, orientation and other properties of the newly discovered rings.
The team found that the ring system consists of two sharply confined rings only seven and three kilometres wide, separated by a clear gap of nine kilometres -- around a small 250-kilometre diameter object orbiting beyond Saturn.
"For me, it was quite amazing to realise that we were able not only to detect a ring system, but also pinpoint that it consists of two clearly distinct rings," adds Uffe Gråe Jørgensen (Niels Bohr Institute, University of Copenhagen, Denmark), one of the team. "I try to imagine how it would be to stand on the surface of this icy object -- small enough that a fast sports car could reach escape velocity and drive off into space -- and stare up at a 20-kilometre wide ring system 1000 times closer than the Moon." [8] Although many questions remain unanswered, astronomers think that this sort of ring is likely to be formed from debris left over after a collision. It must be confined into the two narrow rings by the presence of small putative satellites.
"So, as well as the rings, it's likely that Chariklo has at least one small moon still waiting to be discovered," adds Felipe Braga Ribas.
The rings may prove to be a phenomenon that might in turn later lead to the formation of a small moon. Such a sequence of events, on a much larger scale, may explain the birth of our own Moon in the early days of the Solar System, as well as the origin of many other satellites around planets and asteroids.
The leaders of this project are provisionally calling the rings by the nicknames Oiapoque and Chuí, two rivers near the northern and southern extremes of Brazil [9].
[1] All objects that orbit the Sun, which are too small (not massive enough) for their own gravity to pull them into a nearly spherical shape are now defined by the IAU as being small solar system bodies. This class currently includes most of the Solar System asteroids, near-Earth objects (NEOs), Mars and Jupiter Trojan asteroids, most Centaurs, most Trans-Neptunian objects (TNOs), and comets. In informal usage the words asteroid and minor planet are often used to mean the same thing.
[2] The IAU Minor Planet Center is the nerve centre for the detection of small bodies in the Solar System. The names assigned are in two parts, a number -- originally the order of discovery but now the order in which orbits are well-determined -- and a name.
[3] Centaurs are small bodies with unstable orbits in the outer Solar System that cross the orbits of the giant planets. Because their orbits are frequently perturbed they are expected to only remain in such orbits for millions of years. Centaurs are distinct from the much more numerous main belt asteroids between the orbits of Mars and Jupiter and may have come from the Kuiper Belt region. They got their name because -- like the mythical centaurs -- they share some characteristics of two different things, in this case comets and asteroids. Chariklo itself seems to be more like an asteroid and has not been found to display cometary activity.
[4] The event was predicted following a systematic search conducted with the MPG/ESO 2.2-metre telescope at ESO's La Silla Observatory and recently published.
[5] Besides the Danish 1.54-metre and TRAPPIST telescopes at ESO's La Silla Observatory, event observations were also performed by the following observatories: Universidad Católica Observatory (UCO) Santa Martina operated by the Pontifícia Universidad Católica de Chile (PUC); PROMPT telescopes, owned and operated by the University of North Carolina at Chapel Hill; Pico dos Dias Observatory from the National Laboratory of Astrophysics (OPD/LNA) -- Brazil; Southern Astrophysical Research (SOAR) telescope; Caisey Harlingten's 20-inch Planewave telescope, which is part of the Searchlight Observatory Network; R. Sandness's telescope at San Pedro de Atacama Celestial Explorations; Universidade Estadual de Ponta Grossa Observatory; Observatorio Astronomico Los Molinos (OALM) -- Uruguay; Observatorio Astronomico, Estacion Astrofisica de Bosque Alegre, Universidad Nacional de Cordoba, Argentina; Polo Astronômico Casimiro Montenegro Filho Observatory and Observatorio El Catalejo, Santa Rosa, La Pampa, Argentina.
[6] This is the only way to pin down the precise size and shape of such a remote body -- Chariklo is only about 250 kilometres in diameter and is more than a billion kilometres from Earth. Even in the best telescopic views such a small and distant object just appears as a faint point of light.
[7] The rings of Uranus, and the ring arcs around Neptune, were found in a similar way during occultations in 1977 and 1984, respectively. ESO telescopes were also involved with the Neptune ring discovery.
[8] Strictly speaking the car would have to be rather fast -- something like a Bugatti Veyron 16.4 or McLaren F1 -- as the escape velocity is around 350 km/hour!
[9] These names are only for informal use, the official names will be allocated later by the IAU, following pre-established rules.
[ Bericht 6% gewijzigd door -CRASH- op 26-03-2014 21:18:50 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
03-04-2014
Ondergrondse oceaan op Saturnusmaan ontdekt
Foto van Saturnus' maan Enceladus waarop waterdam is te zien. © ap.
Op de Saturnusmaan Enceladus is een ondergrondse oceaan ontdekt. Dat meldden de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA.
Bewijs daarvoor is verzameld door de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
Wetenschappers vermoedden al jaren dat er op Enceladus vloeibaar water is. In 2005 werden stralen waterdamp gezien die opspoten uit de kleine maan, met een diameter van 500 kilometer.
Cassini vloog in 2010 en 2012 enkele keren op 100 kilometer afstand langs de maan. Met speciale apparatuur is vastgesteld dat Enceladus een zee herbergt
(HLN)
Ondergrondse oceaan op Saturnusmaan ontdekt
Foto van Saturnus' maan Enceladus waarop waterdam is te zien. © ap.
Op de Saturnusmaan Enceladus is een ondergrondse oceaan ontdekt. Dat meldden de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA.
Bewijs daarvoor is verzameld door de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
Wetenschappers vermoedden al jaren dat er op Enceladus vloeibaar water is. In 2005 werden stralen waterdamp gezien die opspoten uit de kleine maan, met een diameter van 500 kilometer.
Cassini vloog in 2010 en 2012 enkele keren op 100 kilometer afstand langs de maan. Met speciale apparatuur is vastgesteld dat Enceladus een zee herbergt
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2014
Uitdijingssnelheid van vroege heelal nauwkeurig bepaald
Illustratie van de door BOSS gehanteerde meetmethode. (LBNL)
Een kleine elf miljard jaar geleden, toen het heelal pas drie miljard jaar oud was, dijde het ruim drie keer zo snel uit als nu. Dat blijkt uit precisiemetingen aan de verdeling van intergalactische wolken van waterstofgas op grote afstanden, uitgevoerd in het kader van de Baryon Oscillation Spectroscopic Survey (BOSS). BOSS is een project van de Sloan Digital Sky Survey III, die gebruik maakt van een telescoop in New Mexico.
BOSS heeft precisiemetingen verricht aan 140.000 ver verwijderde quasars (sterrenstelsels met een zeer actieve, heldere kern). Het licht van die quasars passeert door intergalactische wolken van waterstofgas op verschillende afstanden langs de gezichtslijn. Hun afstand kan afgeleid worden uit de locatie van absorptielijnen die ze produceren in het spectrum van de quasar.
De verdeling van waterstofwolken in het verre heelal vertoont een onderliggend patroon dat zijn oorsprong vindt in dichtheidsgolven in het pasgeboren heelal. Metingen aan dat patroon leveren informatie op over de evolutie van het heelal en over de uitdijingssnelheid in het verre verleden.
Eerder zijn al soortgelijke BOSS-resultaten gepubliceerd aan sterrenstelsels tot op afstanden van zes miljard lichtjaar. De nieuwe resultaten, voor publicatie aangeboden aan Journal of Cosmology and Astrroparticle Physics en Astronomy and Astrophysics, bestrijken een veel verder weg gelegen deel van het heelal.
Uit de metingen blijkt dat het heelal op een roodverschuiving van 2,34 (overeenkomend met een terugkijktijd van 10,8 miljard jaar) een uitdijingssnelheid had van ca. 220 kilometer per seconde per megaparsec - ca. 3,25 maal zo hoog als de huidige waarde. Dat komt erop neer dat alle afstanden indertijd in 44 miljoen jaar met één procent toenamen. Volgens de onderzoekers heeft het resultaat een nauwkeurigheid van 2,2%. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Uitdijingssnelheid van vroege heelal nauwkeurig bepaald
Illustratie van de door BOSS gehanteerde meetmethode. (LBNL)
Een kleine elf miljard jaar geleden, toen het heelal pas drie miljard jaar oud was, dijde het ruim drie keer zo snel uit als nu. Dat blijkt uit precisiemetingen aan de verdeling van intergalactische wolken van waterstofgas op grote afstanden, uitgevoerd in het kader van de Baryon Oscillation Spectroscopic Survey (BOSS). BOSS is een project van de Sloan Digital Sky Survey III, die gebruik maakt van een telescoop in New Mexico.
BOSS heeft precisiemetingen verricht aan 140.000 ver verwijderde quasars (sterrenstelsels met een zeer actieve, heldere kern). Het licht van die quasars passeert door intergalactische wolken van waterstofgas op verschillende afstanden langs de gezichtslijn. Hun afstand kan afgeleid worden uit de locatie van absorptielijnen die ze produceren in het spectrum van de quasar.
De verdeling van waterstofwolken in het verre heelal vertoont een onderliggend patroon dat zijn oorsprong vindt in dichtheidsgolven in het pasgeboren heelal. Metingen aan dat patroon leveren informatie op over de evolutie van het heelal en over de uitdijingssnelheid in het verre verleden.
Eerder zijn al soortgelijke BOSS-resultaten gepubliceerd aan sterrenstelsels tot op afstanden van zes miljard lichtjaar. De nieuwe resultaten, voor publicatie aangeboden aan Journal of Cosmology and Astrroparticle Physics en Astronomy and Astrophysics, bestrijken een veel verder weg gelegen deel van het heelal.
Uit de metingen blijkt dat het heelal op een roodverschuiving van 2,34 (overeenkomend met een terugkijktijd van 10,8 miljard jaar) een uitdijingssnelheid had van ca. 220 kilometer per seconde per megaparsec - ca. 3,25 maal zo hoog als de huidige waarde. Dat komt erop neer dat alle afstanden indertijd in 44 miljoen jaar met één procent toenamen. Volgens de onderzoekers heeft het resultaat een nauwkeurigheid van 2,2%. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-04-2014
Astronomen ontdekken ‘recept’ voor stervorming
Computersimulatie van de geboorte van de nieuwe sterren in een turbulente gaswolk. (C. Federrath, Monash University)
Astronomen hebben een nieuwe manier gevonden om het tempo te voorspellen waarin een moleculaire gaswolk – een stellaire kraamkamer – nieuwe sterren produceert. Daarbij is een nieuwe techniek gebruikt om de driedimensionale structuur van zo’n gaswolk te reconstrueren (Science, 11 april).
Stervorming vindt plaats in enorme wolken van interstellaire gas en stof. Als er binnen zo’n moleculaire wolk plekken ontstaan waar de dichtheid groot genoeg is, trekken deze onder invloed van hun eigen zwaartekracht vanzelf verder samen. Zodra temperatuur en druk in het hart van zo’n verdichting hoog genoeg zijn om kernfusiereacties te laten plaatsvinden, is de ster ‘geboren’.
Het stervormingsproces wordt dus vooral bepaald door de dichtheidsverdeling binnen een moleculaire wolk. Maar bij de meeste wolken is die verdeling niet goed bekend.
Nu hebben drie astronomen echter een methode bedacht om de dichtheidsverschillen binnen een moleculaire wolk op eenvoudige wijze in kaart te brengen. Daarbij maken ze gebruik van het feit dat licht van verre sterren dat door de wolk heen schijnt, door het in de wolk aanwezige stof wordt afgezwakt.
De astronomen hebben deze zogeheten extinctie benut om van zestien nabije moleculaire wolken de dichtheidsverschillen te bepalen. Vervolgens berekenden ze met behulp van computermodellen hoeveel sterren er in dergelijke wolken zouden moeten ontstaan, en vergeleken de uitkomsten de waargenomen aantallen pasgeboren sterren.
Op manier is ontdekt dat alleen die delen van gaswolk tot sterren samentrekken waar de dichtheid de drempel van 5000 waterstofmoleculen per kubieke centimeter overschrijdt. Deze waargenomen drempelwaarde ligt aanzienlijk lager dan de theoretisch voorspelde ‘kritische dichtheid’. Anders gezegd: stervorming komt sneller op gang dan gedacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen ontdekken ‘recept’ voor stervorming
Computersimulatie van de geboorte van de nieuwe sterren in een turbulente gaswolk. (C. Federrath, Monash University)
Astronomen hebben een nieuwe manier gevonden om het tempo te voorspellen waarin een moleculaire gaswolk – een stellaire kraamkamer – nieuwe sterren produceert. Daarbij is een nieuwe techniek gebruikt om de driedimensionale structuur van zo’n gaswolk te reconstrueren (Science, 11 april).
Stervorming vindt plaats in enorme wolken van interstellaire gas en stof. Als er binnen zo’n moleculaire wolk plekken ontstaan waar de dichtheid groot genoeg is, trekken deze onder invloed van hun eigen zwaartekracht vanzelf verder samen. Zodra temperatuur en druk in het hart van zo’n verdichting hoog genoeg zijn om kernfusiereacties te laten plaatsvinden, is de ster ‘geboren’.
Het stervormingsproces wordt dus vooral bepaald door de dichtheidsverdeling binnen een moleculaire wolk. Maar bij de meeste wolken is die verdeling niet goed bekend.
Nu hebben drie astronomen echter een methode bedacht om de dichtheidsverschillen binnen een moleculaire wolk op eenvoudige wijze in kaart te brengen. Daarbij maken ze gebruik van het feit dat licht van verre sterren dat door de wolk heen schijnt, door het in de wolk aanwezige stof wordt afgezwakt.
De astronomen hebben deze zogeheten extinctie benut om van zestien nabije moleculaire wolken de dichtheidsverschillen te bepalen. Vervolgens berekenden ze met behulp van computermodellen hoeveel sterren er in dergelijke wolken zouden moeten ontstaan, en vergeleken de uitkomsten de waargenomen aantallen pasgeboren sterren.
Op manier is ontdekt dat alleen die delen van gaswolk tot sterren samentrekken waar de dichtheid de drempel van 5000 waterstofmoleculen per kubieke centimeter overschrijdt. Deze waargenomen drempelwaarde ligt aanzienlijk lager dan de theoretisch voorspelde ‘kritische dichtheid’. Anders gezegd: stervorming komt sneller op gang dan gedacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-04-2014
NASA start bouw van ruimtesonde die planetoïde gaat bezoeken
NASA heeft opdracht gegeven te beginnen met de bouw van OSIRIS-REx. De ruimtesonde gaat een bezoek brengen aan planetoïde Bennu en zal – zonder te landen – monsters van de planetoïde verwijderen en terug naar de aarde brengen.
“Dit is de laatste stap die nodig is om een NASA-missie van papier naar product te vertalen,” vertelt onderzoeker Gordon Johnston. “Dit bevestigt dat het uiteindelijke ontwerp klaar is en we naar de lancering toe kunnen gaan bouwen.” Die lancering vindt plaats in de herfst van 2016. Naar verwachting arriveert OSIRIS-REx (dat staat voor: Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) dan in 2018 bij Bennu. In 2023 moet de ruimtesonde de verzamelde monsters (minstens 60 gram) terug naar de aarde brengen.
UW NAAM OP OSIRIS-REX?
NASA geeft de ruimtesonde een microchip mee waarop namen van aardbewoners staan. Wilt u ook op de chip? Tot eind september 2014 kunt u hier uw naam en gegevens achterlaten.
Het is een uitdagende missie, want er wordt nogal wat van OSIRIS-Rex verwacht. De ruimtesonde moet allereerst twee jaar reizen om bij Bennu te arriveren. Vervolgens zal deze een kaart van de planetoïde maken door er omheen te cirkelen en deze te bestuderen. Vervolgens moet OSIRIS-REx – zonder te landen – materiaal van het oppervlak van Bennu zien te verwijderen. Daarvoor gebruikt deze een robotarm. Daarna is het de bedoeling dat de sonde weer terugkeert naar de aarde om de monsters daar af te leveren.
Onderzoekers hopen dankzij OSIRIS-REx meer te weten te komen over de samenstelling van het jonge zonnesysteem (Bennu is een brokstuk uit die tijd) en de bron van organische materialen en water (nodig voor leven op aarde) te achterhalen. De missie kan ook een bijdrage leveren aan het verlangen om meer te weten te komen over een populatie planetoïden die vroeg of laat een gevaar voor de aarde kan gaan vormen. En tenslotte vormt de missie een onmisbare voorbereiding op die andere ambitieuze missie van NASA: een bemande ruimtesonde naar een planetoïde sturen.
(Kennislink)
NASA start bouw van ruimtesonde die planetoïde gaat bezoeken
NASA heeft opdracht gegeven te beginnen met de bouw van OSIRIS-REx. De ruimtesonde gaat een bezoek brengen aan planetoïde Bennu en zal – zonder te landen – monsters van de planetoïde verwijderen en terug naar de aarde brengen.
“Dit is de laatste stap die nodig is om een NASA-missie van papier naar product te vertalen,” vertelt onderzoeker Gordon Johnston. “Dit bevestigt dat het uiteindelijke ontwerp klaar is en we naar de lancering toe kunnen gaan bouwen.” Die lancering vindt plaats in de herfst van 2016. Naar verwachting arriveert OSIRIS-REx (dat staat voor: Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) dan in 2018 bij Bennu. In 2023 moet de ruimtesonde de verzamelde monsters (minstens 60 gram) terug naar de aarde brengen.
UW NAAM OP OSIRIS-REX?
NASA geeft de ruimtesonde een microchip mee waarop namen van aardbewoners staan. Wilt u ook op de chip? Tot eind september 2014 kunt u hier uw naam en gegevens achterlaten.
Het is een uitdagende missie, want er wordt nogal wat van OSIRIS-Rex verwacht. De ruimtesonde moet allereerst twee jaar reizen om bij Bennu te arriveren. Vervolgens zal deze een kaart van de planetoïde maken door er omheen te cirkelen en deze te bestuderen. Vervolgens moet OSIRIS-REx – zonder te landen – materiaal van het oppervlak van Bennu zien te verwijderen. Daarvoor gebruikt deze een robotarm. Daarna is het de bedoeling dat de sonde weer terugkeert naar de aarde om de monsters daar af te leveren.
Onderzoekers hopen dankzij OSIRIS-REx meer te weten te komen over de samenstelling van het jonge zonnesysteem (Bennu is een brokstuk uit die tijd) en de bron van organische materialen en water (nodig voor leven op aarde) te achterhalen. De missie kan ook een bijdrage leveren aan het verlangen om meer te weten te komen over een populatie planetoïden die vroeg of laat een gevaar voor de aarde kan gaan vormen. En tenslotte vormt de missie een onmisbare voorbereiding op die andere ambitieuze missie van NASA: een bemande ruimtesonde naar een planetoïde sturen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-04-2014
Saturnus staat op het punt te bevallen van nieuwe maan
© Reuters/NASA.
Nieuwe beelden van NASA's planeetverkenner Cassini suggereren dat Saturnus op dit moment een nieuw maantje aan het vormen is. Het gaat om een poreuze ijsbal die door wetenschappers al liefdevol 'Peggy' werd gedoopt.
Het maantje werd niet rechtstreeks waargenomen maar een heldere boog van tien kilometer breed en 1.200 km lang aan de buitenrand van de A-ring van de planeet zou wijzen op de nakende geboorte van de ijsbal. 'Peggy' zal weldra de reeds indrukwekkende Saturnusfamilie van 62 manen vervoegen.
"Zoiets hebben we voorheen nog nooit geobserveerd", aldus Carl Murray, astronoom en tevens auteur van het gepubliceerde wetenschappelijk artikel over de bijzondere ontdekking in het vakblad Icarus. "We zijn getuige van een geboorte, waarbij een maantje het ringenstelsel van de planeet verlaat en op eigen kracht naar buiten migreert."
Het markante 'baringsproces' kan wetenschappers meer inzicht verschaffen in de manier waarop de grotere manen van Saturnus zijn ontstaan.
(HLN)
Saturnus staat op het punt te bevallen van nieuwe maan
© Reuters/NASA.
Nieuwe beelden van NASA's planeetverkenner Cassini suggereren dat Saturnus op dit moment een nieuw maantje aan het vormen is. Het gaat om een poreuze ijsbal die door wetenschappers al liefdevol 'Peggy' werd gedoopt.
Het maantje werd niet rechtstreeks waargenomen maar een heldere boog van tien kilometer breed en 1.200 km lang aan de buitenrand van de A-ring van de planeet zou wijzen op de nakende geboorte van de ijsbal. 'Peggy' zal weldra de reeds indrukwekkende Saturnusfamilie van 62 manen vervoegen.
"Zoiets hebben we voorheen nog nooit geobserveerd", aldus Carl Murray, astronoom en tevens auteur van het gepubliceerde wetenschappelijk artikel over de bijzondere ontdekking in het vakblad Icarus. "We zijn getuige van een geboorte, waarbij een maantje het ringenstelsel van de planeet verlaat en op eigen kracht naar buiten migreert."
Het markante 'baringsproces' kan wetenschappers meer inzicht verschaffen in de manier waarop de grotere manen van Saturnus zijn ontstaan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
