abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_128782068

Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...

Het astronomie topic #2

Het astronomie topic #3

Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5

Het astronomie topic #6

Het astronomie topic #7

Het astronomie topic #8

Een paar gerelateerde topics:
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
W&T / Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
W&T / MARS - De Missies! Deel 9
W&T / Het Astronomie Topic #9

We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic

08-07-2013

"De aarde had ooit twee manen"


Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.

Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.

Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.

Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.

Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.

Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  woensdag 10 juli 2013 @ 00:19:14 #2
65434 Parafernalia
Leuker als je denkt
pi_128782457
*O*
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
pi_128783983
quote:
0s.gif Op dinsdag 9 juli 2013 09:13 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-07-2013

"De aarde had ooit twee manen"

[ afbeelding ]
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.

Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.

Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.

Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.

Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.

Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.

(HLN)
Nu worden de maan meteorieten weer uit de kast gehaald
en opnieuw onderzocht. Want het zou dan zo kunnen zijn dat er ook
stukken tussen zitten van de kleinere maan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_128825686
10-07-2013

Satelliet brengt 'staart' van het zonnestelsel in beeld


Artist's impression van de 'staart' van ons zonnestelsel. (NASA)

Ons zonnestelsel heeft, net als een komeet, een staart. De NASA-satelliet IBEX heeft nu voor het eerst de structuur ervan in kaart gebracht.

Sterren zenden een aanhoudende stroom van geladen deeltjes de ruimte in. Deze 'sterrenwind' vormt een reusachtige bel die tegendruk geeft aan het ijle gas waarmee de interstellaire ruimte is gevuld. Doordat elke ster in beweging is ten opzichte van dat interstellaire medium, is die 'bubbel' nooit precies bolvormig. Aan de voorkant is hij samengedrukt, terwijl hij aan de achterkant juist is uitgerekt tot een lange staart.

Bij verschillende sterren is die staart ook werkelijk waargenomen. Maar de staart van onze eigen ster – de zon – is niet zo gemakkelijk waarneembaar, al was het maar omdat de deeltjes waaruit hij bestaat geen licht uitstralen. IBEX heeft de vorm van 'onze' staart dan ook op indirecte wijze moeten vaststellen. Daartoe heeft hij de afgelopen drie jaar de neutrale atomen gemeten die ontstaan bij botsingen tussen deeltjes aan de rand van het zonnestelsel.

Anders dan geladen deeltjes, die onder invloed van het magnetische veld van de zon van hun koers afwijken, bewegen deze energierijke neutrale atomen vanaf hun ontstaan gewoon rechtdoor. Door bij te houden waar de neutrale atomen vandaan komen, kan worden gereconstrueerd in welke richtingen de meeste botsingen tussen zonnedeeltjes en het interstellaire gas optreden.

De metingen geven geen informatie over de lengte van de staart van ons zonnestelsel, maar laten wel de dwarsdoorsnede ervan zien. Deze heeft ongeveer de vorm van een klavertjevier: twee lobben van relatief traag bewegende deeltjes aan weerszijden, met erboven en eronder een lob van snellere deeltjes. Deze vorm kan worden toegeschreven aan het feit dat de zon de afgelopen jaren vanaf haar polen snellere deeltjes de ruimte in heeft gezonden dan vanaf haar evenaar. Dat is het normale patroon in perioden dat de zon weinig actief is. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_128996529
15-07-2013

Hubble ontdekt veertiende Neptunusmaan


Hubble-opname van de 14e Neptunusmaan, S/2004N1. (NASA/ESA)

Op foto's van Neptunus, tussen 2004 en 2009 gemaakt door de Hubble Space Telescope, is een nieuwe maan van de verre reuzenplaneet ontdekt. Het kleine hemellichaam - hooguit twintig kilometer in middellijn en daarmee de kleinst bekende Neptunusmaan tot nu toe - is S/2004 N 1 genoemd. De omloopbaan van het maantje ligt tussen de banen van de Neptunusmanen Larissa en Proteus. Met de nieuwe ontdekking is het aantal bekende manen van Neptunus gestegen tot 14.

Het kleine, zwakke maantje kon alleen ontdekt worden door verschillende Neptunusfoto's op zo'n manier 'over elkaar heen te leggen' dat het licht van mogelijke rondcirkelende objecten bij elkaar 'opgeteld' zou raken. Mark Showalter van het SETI-instituut in Mountain View, Californië, analyseerde op die manier 150 Hubble-foto's van Neptunus.

S/2004 N 1 draait op een gemiddelde afstand van ca. 105.000 kilometer afstand rond de planeet, en heeft een omlooptijd van 23 uur. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129034937
16-07-2013

Uiterst gedetailleerde foto van de maan vrijgegeven


© NASA.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vandaag een uiterst nauwkeurige foto van onze maan vrijgegeven. Het onbemande Russische ruimtetuig Zond 8 legde het beeld vast op de gevoelige plaat.

De donkere vlek in het bovenste halfrond van de maan is de Mare Orientale, een gigantisch bassin dat is ontstaan na een botsing met een asteroïde. Beneden op de foto is een deel te zien van Oceanus Procellarum, de grootste mare op de maan. De donkere vlek beslaat een oppervlakte van maar liefst vier miljoen vierkante kilometer. Het is eveneens die kant van de maan die we 's nachts te zien krijgen.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129044748
Misschien is Mare Oriëntale wel het overblijfsel
van de inslag van die kleinere maan....
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129112504
17-07-2013

Aards goud is afkomstig van botsende neutronensterren



Deze artist's impression toont de botsing tussen twee neutronensterren. Nieuwe waarnemingen wijzen erop dat bij zulke botsingen zware elementen, zoals goud, ontstaan. (Dana Berry, SkyWorks Digital, Inc.)
Waarnemingen van een zogeheten korte gammaflits laten zien waar het goud op aarde (en elders) vandaan komt: het ontstaat bij botsingen tussen neutronensterren.

Goud is niet alleen zeldzaam op aarde, ook in de ruimte komt het weinig voor. Anders dan elementen als koolstof en ijzer wordt het niet door sterren geproduceerd. Daar moet zwaarder geschut aan te pas komen, bijvoorbeeld in de vorm van neutronensterren – de compacte kernen van zware sterren die aan het einde van hun leven als supernova zijn ontploft.

Volgens het meest waarschijnlijke scenario ontstaat een korte gammaflits als twee neutronensterren met elkaar in botsing komen. Waarnemingen van een recente gammaflits bewijzen dat bij dit explosieve verschijnsel inderdaad goud en andere zware elementen zijn geproduceerd.

Astronomen schatten dat bij de recente gammaflits GRB 130603B een hoeveelheid goud is ontstaan die tien keer zo groot is als de massa van de maan. Dat leiden zij af uit een analyse van het nagloeien van de gammaflits. Deze vertoont een infraroodgloed die kenmerkend is voor het radioactieve verval van zware elementen.

Goudzoekers zullen er wel heel wat voor over moeten hebben om het goud te verzamelen. GRB 130603B speelde zich namelijk af in een sterrenstelsel op 3,9 miljard lichtjaar van de aarde. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129147498
19-07-2013

Nieuwe 'smaakverandering' van neutrino's waargenomen


Kijkje in de Super-Kamiokande-detector. (T2K)

Door een bundel neutrino's via de aardkorst naar een 295 kilometer verderop staande detector te schieten, hebben wetenschappers nieuw gedrag van deze ongrijpbare subatomaire deeltjes waargenomen. De metingen zouden kunnen helpen verklaren waarom het heelal gevuld is met materie in plaats van antimaterie.

Neutrino's komen in drie 'smaken': muon, elektron en tau. En al sinds 2001 is bekend dat deze nietige deeltjes van de ene smaak in de andere kunnen veranderen. Zo hebben fysici muonneutrino's in tauneutrino's zien veranderen, en elektronneutrino's in muonneutrino's en tauneutrino's. Maar de overgang van muonneutrino's naar elektronneutrino's was nog niet met zekerheid gemeten.

Dankzij het T2K-experiment, waarbij gebruik wordt gemaakt van de Japanse Super-Kamiokande-detector, is dat nu wel gelukt – naar alle waarschijnlijkheid dan. In een bundel van muonneutrino's zijn namelijk 22 elektronneutrino's gedetecteerd, waar dat er – zonder 'smaakverandering' – maar zes mochten zijn. Zestien elektronneutrino's lijken hun leven dus als muonneutrino's te zijn begonnen.

De wetenschappers zijn nu van plan om te onderzoeken of antineutrino's zich in dit opzicht net zo gedragen als normale neutrino's. Als dat niet zo is, zou dat wel eens de reden kunnen zijn dat er veel meer materie is in het heelal dan antimaterie. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129150363
Zou het niet makkelijker zijn geweest om met duikers te werken
ipv eerst al het water eruit te pompen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  zaterdag 20 juli 2013 @ 16:48:03 #11
172669 Papierversnipperaar
Cafeïne is ook maar een drug.
pi_129157673
quote:
Goud ontstaat uit botsing van uitgedoofde sterren


Edelmetalen zoals goud en platina ontstaan bij catastrofale botsingen van neutronensterren - de compacte, uitgebrande overblijfselen van supernova-explosies.

Op 3 juni vond zo'n botsing plaats op bijna vier miljard lichtjaar afstand. Daarbij is voor een slordige acht quadriljard (1028) euro aan goud geproduceerd, blijkt uit metingen met de Hubble-telescoop.

Vrijwel alle elementen in het periodiek systeem lichter dan ijzer ontstaan bij kernreacties in het binnenste van sterren. Elementen zwaarder dan ijzer zouden volgens astronomen gevormd worden tijdens supernova-explosies van zware sterren. Maar volgens Edo Berger van de Harvard-universiteit is dat mechanisme nooit goed begrepen. 'En nu is het niet eens meer nodig,' zegt hij.

Gammaflits
Berger en zijn collega's onderzochten een energierijke gammaflits in het heelal die slechts 0,2 seconde duurde. Waarnemingen aan het 'nagloeien' van de flits, onder andere met Hubble, leverden voor het eerst het bewijs dat zo'n extreem korte gammaflits ontstaat bij de botsing van twee neutronensterren - iets wat al astronomen al lang vermoedden.

De infraroodstraling die Hubble waarnam is afkomstig van het radioactief verval van zeer zware elementen. Uit de metingen blijkt dat maar liefst eenvijfde zonsmassa aan materie de ruimte in werd geblazen. Inclusief een hoeveelheid goud vergelijkbaar met een paar keer de massa van de maan.

'We weten hoe vaak korte gammaflitsen in het heelal voorkomen,' aldus Berger. 'Als daarbij elke keer zo veel goud ontstaat, kunnen we de gehele goudvoorraad van de kosmos verklaren.'

Bron: Volkskrant
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
pi_129161027
quote:
7s.gif Op zaterdag 20 juli 2013 16:48 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Scroll eens een stukje naar boven ;)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129203602
Vandaag 44 jaar geleden....

"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129244671
22-07-2013

Het is officieel: raketmotoren die Armstrong op de maan zetten, ontdekt



In maart van dit jaar viste miljardair Jeff Bezos twee raketmotoren van de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat ze gebruikt werden tijdens een Apollo-missie was wel duidelijk. Maar welke? Conservatoren kunnen nu bevestigen dat het om raketmotoren van de beroemde Apollo 11-missie gaat.

De raketmotoren die tijdens de Apollo-missies werden gebruikt, waren maar heel even actief. Ze brachten de ruimtesondes in de lucht, om zich vervolgens na enkele minuten los te koppelen en terug op aarde te vallen. Daar belandden ze – zoals gepland – in de Atlantische Oceaan.

Opvissen
Zonde eigenlijk, zo vond miljardair Jeff Bezos. Hij besloot de raketmotoren – die zo’n belangrijke bijdrage hadden geleverd aan de Amerikaanse ruimtegeschiedenis – op te sporen en op te vissen. Want zulke belangrijke objecten horen toch immers thuis in musea? In maart van dit jaar kondigde Bezos aan de raketmotoren te hebben opgevist. Ze waren nog in redelijk goede staat, maar de raketmotoren was wel aan te zien dat ze een heftige reis achter de rug hadden. Bovendien hadden ze ook nog eens enkele tientallen jaren in het water gelegen. Geen wonder dat de serienummers op de raketmotoren vrijwel onleesbaar waren geworden en dus niet in één oogopslag te achterhalen was bij welke missie deze raketmotoren hoorden. Sterker nog: het was maar zeer de vraag of deze raketmotoren ooit aan een missie gekoppeld konden worden.


Een raketmotor die Bezos opviste. Afbeelding: Bezos Expeditions.

Unit No 2044
Conservatoren bestudeerden de raketmotoren. En ze hebben goed nieuws. Nadat de raketmotoren wat waren opgepoetst, ontdekten ze de tekst ‘Unit No 2044‘ op één van de raketmotoren (zie afbeelding hierboven). En dat bewijst dat dit de raketmotoren zijn die gebruikt werden tijdens de beroemde Apollo 11-missie. “44 jaar geleden zette Neil Armstrong voet op de maan en nu hebben we een belangrijk technologisch hoogstandje ontdekt dat dit alles mogelijk maakte,” zo schrijft Bezos op zijn blog.

De raketmotoren – die nog steeds aan NASA toebehoren – worden waarschijnlijk gerestaureerd. Daarna zullen ze een plekje in het museum krijgen.

(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129249637
Beetje misleidende Titel vind ik
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129358465
quote:
0s.gif Op dinsdag 23 juli 2013 12:13 schreef -CRASH- het volgende:

Beetje misleidende Titel vind ik
Mee eens :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129358491
25-07-2013

‘Deeltjesversneller’ ontdekt in stralingsgordels rond aarde


Recente waarnemingen met de beide Van Allen-sondes laten zien dat de deeltjes in de stralingsgordels rond de aarde worden versneld door een lokale 'deeltjesversneller'. (G. Reeves/M. Henderson)

Wetenschappers hebben een enorme deeltjesversneller ontdekt in het hart van de Van Allen-gordels – de natuurlijke stralingsgordels rond de aarde. Waarnemingen met twee (gelijknamige) satellieten laten zien dat de energie die de daar aanwezige deeltjes hun enorme snelheden geven binnen de gordels zelf wordt opgewekt (Science, 26 juli).

De aarde is omgeven door twee gordels van geladen deeltjes op duizenden kilometers boven het planeetoppervlak. De deeltjes in deze gordels, waarvan de eerste in 1958 door James Van Allen werd ontdekt, zijn voor een deel afkomstig van de zon, voor een ander deel uit de ruimte (kosmische straling).

Tot de jaren negentig bestond het idee dat de Van Allen-gordels zich tamelijk rustig gedroegen en maar langzaam veranderden. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat hun gedrag heel wispelturig en onvoorspelbaar kan zijn.

Om de veranderingen in de stralingsgordels beter te leren begrijpen, vliegen de Van Allen-sondes er dwars doorheen. Een van de belangrijkste doelen van hun missie, die bijna een jaar geleden is begonnen, is om erachter te komen hoe de deeltjes in de gordels zulke hoge snelheden kunnen bereiken.

Voor dat versnellingsproces bestonden twee mogelijke verklaringen: radiale versnelling en lokale versnelling. Bij radiale versnelling worden de deeltjes loodrecht op de magnetische veldlijnen rond de aarde getransporteerd van gebieden van lage veldsterkte (ver van de aarde) naar gebieden van hoge veldsterkte (dichterbij de aarde). Volgens de lokale versnellingstheorie ontlenen de deeltjes hun energie aan een lokale energiebron.

Bij waarnemingen die op 9 oktober vorig jaar tijdens een plotselinge energietoename in de stralingsgordels zijn gedaan, is geconstateerd dat de energietoename niet bovenin de gordels begon, maar ergens in het midden. Dat wijst erop dat er een lokale energiebron in actie was. Het onderzoek laat zien dat de energie afkomstig is van elektromagnetische golven die zich door de gordels voortplanten en hun energie ontlenen aan andere deeltjes die zich in dit deel van de ruimte ophouden. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129358535
25-07-2013

Nieuwe zonnesatelliet maakt eerste beelden


IRIS-opname van de omgeving van enkele zonnevlekken. De heldere plekjes worden veroorzaakt door de straling van silicium-ionen en spelen mogelijk een rol bij het verhitten van de zonneatmosfeer. (NASA)

NASA's Interface Region Imaging Spectrograph (IRIS), een satelliet voor zonneonderzoek, heeft zijn eerste beelden en spectra gemaakt. IRIS werd op 27 juni jl. gelanceerd en is sindsdien uitgebreid getest.

De opnamen geven een detailrijk beeld van de dynamische chromosfeer van de zon, de atmosferische laag tussen de fotosfeer en de hete corona. In dit overgangsgebied zijn – in het ultraviolette golflengte gebied – allerlei snel veranderende heldere structuren te zien. Onduidelijk is nog of en welke rol deze spelen bij het verhitten van de corona.

Eén van de hoofddoelen van de IRIS-missie is begrijpen hoe de miljoenen graden hete corona aan die hoge temperatuur komt. Daartoe moet de satelliet de energiestromen in het overgangsgebied tussen het zonneoppervlak en de corona in kaart brengen. Dit is het gebied waar de meeste ultraviolette straling van de zon vandaan komt. Het is voor het eerst dat de zon in dit energierijke golflengtegebied zo gedetailleerd onder de loep wordt genomen. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129460299
25-07-2013

Meeste ‘centauren’ lijken op kometen



Nieuwe waarnemingen met de infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat veel centauren, kleine hemellichamen tussen de banen van Jupiter en Neptunus, op kometen lijken. (NASA/JPL-Caltech)

De geheimzinnige centauren, kleine hemellichamen die tussen de banen van Jupiter en Neptunus om de zon cirkelen, zijn grotendeels ontmaskerd. Waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat de meeste centauren kometen zijn.

Tot nu toe wisten astronomen niet zeker of de centauren planetoïden waren die uit het binnenste deel van het zonnestelsel waren weggeslingerd of kometen die vanuit de verten van het zonnestelsel juist richting zon waren gemigreerd. Duidelijk was wel dat ten minste een aantal van deze objecten ‘komeetgedrag’ vertoont: ze zijn omgeven door stof dat ze zelf hebben uitgestoten.

De nieuwe waarnemingen laten nu zien dat twee op de drie centauren een donker blauwgrijs oppervlak hebben. Ook dat is kenmerkend voor komeetachtige objecten: die bestaan grotendeels uit ijs, maar zijn wel met een laagje roet bedekt. Planetoïden zijn doorgaans lichter en/of roder van tint.

Helemaal opgelost is het raadsel van de centauren echter nog niet. Want van één op de drie is de oorsprong nog steeds niet helemaal duidelijk. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129580828
Meteorite in of Akto County



This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129604761
aardige krater :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_129604791
01-08-2013

Hubble-survey lost raadsel van de 'uitgebluste' sterrenstelsels op


Selectie van 'uitgebluste' sterrenstelsels – stelsels die geen sterren meer produceren – die bij de COSMOS-survey zijn ontdekt. (NASA, ESA, M. Carollo (ETH Zürich))

Sommige sterrenstelsels bereiken een punt in hun bestaan waarbij de vorming van nieuwe sterren stilvalt. In het verre verleden lijken deze 'uitgebluste' sterrenstelsels veel kleiner te zijn geweest dan hun tegenwoordige soortgenoten. Dat heeft astronomen altijd verbaasd, want hoe kan een stelsel dat geen sterren meer produceert nog groeien? Een grootschalig onderzoek met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop geeft het verrassend eenvoudige antwoord op deze vraag.

Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de grote uitgebluste sterrenstelsels van nu simpelweg uit de kleine, verre sterrenstelsels-in-ruste zijn voortgekomen. Hun verdere groei zou te danken zijn aan onderlinge samensmeltingen. Dit fusiemodel vereist wel dat er ooit een forse populatie van die kleine stelsels is geweest, en die hebben astronomen nooit kunnen vinden...

Een uitgebreide inventarisatie van verre uitgebluste sterrenstelsels, de COSMOS-survey, biedt uitkomst. Uit de COSMOS-waarnemingen blijkt dat de meeste kleine uitgeputte sterrenstelsels gewoon blijven zoals ze zijn. Ze groeien dus helemaal niet.

En die grote uitgebluste sterrenstelsels van nu dan? Dat blijken sterrenstelsels te zijn die langer zijn doorgegaan met de productie van nieuwe sterren en pas later zijn stilgevallen. Slechts in incidentele gevallen zijn deze grote stelsels het resultaat van fusies tussen kleine soortgenoten. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  woensdag 7 augustus 2013 @ 19:33:59 #23
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_129801861
quote:
ESO toont gedetailleerde foto van intrigerende sterrenkraamkamer

De gigantische VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. .

Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt.

De Grote Magelhaense Wolk (GMW) op 163.000 lichtjaar van ons is een grote producent van nieuwe sterren. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een gedetailleerd beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_129802701
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_129821633
...
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  donderdag 8 augustus 2013 @ 10:45:26 #26
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_129823555
quote:
Dit zijn de spectaculairste ruimtefoto's van afgelopen jaar

18 september wordt bekendgemaakt wie de astrofotograaf van 2013 is. In deze fotospecial zijn de spectaculaire foto's te zien van de genomineerden. Ook de Nederlandse fotograaf André van der Hoeven is genomineerd. De winnende foto's zijn vanaf 19 september te zien in het Koninklijk Observatorium van Greenwich te zien in Londen.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
  vrijdag 9 augustus 2013 @ 13:26:08 #27
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_129862511


quote:
Zesvoudige zwaartekrachtslens van quasar ontdekt

Een groep natuurkundestudenten van het Deense Niels Bohr Instituut heeft een quasar ontdekt, 11 miljard lichtjaar van de aarde verwijderd, waarvan het licht door een tussen de quasar en de aarde gelegen cluster van sterrenstelsels maar liefst zes keer is verbogen.

Die verbuiging heet een zwaartekrachtslens en is bijna honderd jaar geleden al door Albert Einstein voorspeld. Door het effect wordt het ene beeld van het verst verwijderde object meerdere keren verbogen en ontstaan extra beelden, meestal twee, drie of vier beelden. Maar nu hebben de vier studenten Anders Nielsen, Mikkel Kristensen, Mikkel Lindholmer en Thejs Brinckmann eentje ontdekt die zes keer is afgebeeld – op de afbeelding hierboven te zien als de objecten A, B, C, D, WD en Arc, G1 t/m G3 zijn delen van de cluster van sterrenstelsels op de voorgrond, genaamd SDSS J2222+2745.

De studenten hebben de quasar bestudeerd met behulp van de 2,56 m Nordic Optical Telescope (NOT) op het eiland La Palma. Door het licht van drie van de beelden tot spectra uiteen te rafelen, konden ze vaststellen dat ze één en dezelfde quasar lieten zien.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_129949676


Hubble finds source of Magellanic Stream - Astronomers explore origin of gas ribbon wrapped around our galaxy [heic1314]

08 August 2013
Astronomers using the NASA/ESA Hubble Space Telescope have solved the 40-year-old mystery of the origin of the Magellanic Stream, a long ribbon of gas stretching nearly halfway around the Milky Way. New Hubble observations reveal that most of this stream was stripped from the Small Magellanic Cloud some two billion years ago, with a smaller portion originating more recently from its larger neighbour.

The Magellanic Clouds, two dwarf galaxies orbiting our galaxy, are at the head of a huge gaseous filament known as the Magellanic Stream. Since the Stream's discovery in the early 1970s, astronomers have wondered whether this gas comes from one or both of the satellite galaxies. Now, new Hubble observations show that most of the gas was stripped from the Small Magellanic Cloud about two billion years ago – but surprisingly, a second region of the stream was formed more recently from the Large Magellanic Cloud.

A team of astronomers determined the source of the gas filament by using Hubble's Cosmic Origins Spectrograph (COS), along with observations from ESO's Very Large Telescope, to measure the abundances [1] of heavy elements, such as oxygen and sulphur, at six locations along the Magellanic Stream. COS detected these elements from the way they absorb the ultraviolet light released by faraway quasars as it passes through the foreground Stream. Quasars are the brilliant cores of active galaxies.

The team found low abundances of oxygen and sulphur along most of the stream, matching the levels in the Small Magellanic Cloud about two billion years ago, when the gaseous ribbon was thought to have been formed.

In a surprising twist, the team discovered a much higher level of sulphur in a region closer to the Magellanic Clouds. "We're finding a consistent amount of heavy elements in the stream until we get very close to the Magellanic Clouds, and then the heavy element levels go up," says Andrew Fox, a staff member supported by ESA at the Space Telescope Science Institute, USA, and lead author of one of two new papers reporting these results. "This inner region is very similar in composition to the Large Magellanic Cloud, suggesting it was ripped out of that galaxy more recently."

This discovery was unexpected; computer models of the Stream predicted that the gas came entirely out of the Small Magellanic Cloud, which has a weaker gravitational pull than its more massive cousin.

"As Earth's atmosphere absorbs ultraviolet light, it's hard to measure the amounts of these elements accurately, as you need to look in the ultraviolet part of the spectrum to see them," says Philipp Richter of the University of Potsdam, Germany, and lead author on the second of the two papers. "So you have to go to space. Only Hubble is capable of taking measurements like these."

All of the Milky Way's nearby satellite galaxies have lost most of their gas content – except the Magellanic Clouds. As they are more massive than these other satellites they can cling on to this gas, using it to form new stars. However, these Clouds are approaching the Milky Way and its halo of hot gas. As they drift closer to us, the pressure of this hot halo pushes their gas out into space. This process, together with the gravitational tug-of-war between the two Magellanic Clouds, is thought to have formed the Magellanic Stream [2].

"Exploring the origin of such a large stream of gas so close to the Milky Way is important," adds Fox. "We now know which of our famous neighbours, the Magellanic Clouds, created this gas ribbon, which may eventually fall onto our own galaxy and spark new star formation. It's an important step forward in figuring out how galaxies obtain gas and form new stars."

Notes

[1] The "abundance" of an element is a measure of how common it is in its environment relative to other elements.

[2] The Magellanic Clouds can be used as a good testing ground for theories on how galaxies strip gas from one another and form new stars. This process seems episodic rather than smooth, without a continuous, slow stream of gas being stripped away from a small galaxy by a larger one. As both of the Magellanic Clouds are approaching our own galaxy, the Milky Way, they can be used to explore the dynamics of this process.
[/quote]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_130033869
Earth in crossfire on NASA hazardous asteroid map

Earth is near the center of a tangled mass of potentially hazardous asteroids. But there's little to worry about.


The orbits of all known Potentially Hazardous Asteroids (PHAs) as of early 2013 are shown here. But none are worrisome threats over the next century.
(Credit: NASA/JPL-Caltech)


If you've been watching the skies for the spectacle of the Perseid meteor shower over the past few days, you've probably thought about some of the larger rocks up above.

A few are downright scary compared to shooting stars. This graphic from NASA shows the orbits of more than 1,400 Potentially Hazardous Asteroids (PHAs), objects measuring at least 460 feet across that come within 4.7 million miles of Earth's orbit.

It looks like a giant Spirograph drawing with Earth near the center, but NASA assures us that these giant boulders of rock and ice are not "a worrisome threat" over the next 100 years.

Of course, 4.7 million miles is really, really far away -- about 20 times the distance to the moon. But not all PHAs have been found. As one looks further into the future, the orbits of known PHAs become less predictable.

"By continuing to observe and track these asteroids, their orbits can be refined and more precise predictions made of their future close approaches and impact probabilities," NASA's Jet Propulsion Laboratory reported on its Photojournal page.

The recent discovery of the 10,000th near-Earth object (NEO) highlighted that there are a lot of marbles zooming around up there. NEOs are defined as objects approaching the Earth's orbital distance to within some 28 million miles.

Of greatest concern are the roughly 900 near-Earth asteroids that are at least 1 kilometer (0.62 miles) across. Judging by studies of mass-extinction events of the past, an impact by one of these could be a real bummer.

On NASA's NEO Program Sentry Risk Table of more than 400 near-Earth asteroids, only one is flagged as a yawn-inducing green on the Torino Impact Hazard Scale.

The asteroid known as 2007 VK184 is believed to be about 430 feet across and presents an unlikely chance of hitting us in 2048. Further observations likely will reduce that chance to zero.

But the threat of a big hit has prompted some scientists to hatch plans to deflect or destroy dangerous space rocks by using everything from nuclear weapons to huge laser guns.

What do you think? Do asteroids concern you? Or is the danger far too miniscule to care about?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_130117879
Bright Nova Discovered in The Constellation Delphinus Visible To Unaided Eye



A star is shedding it’s material for all to see in a classic nova, which may be a rare event for one living on a planet. The nova is high up in the evening sky and visible to the unaided eye. Reports today indicate it is still brightening. How bright will it get? No one knows for sure but it is exciting.

Not much changes in astronomy. We see the same planets, stars, and deep-sky objects all the time. It can get boring to many. However, when things such as novas happen they become a treat to all who witness it. Try to locate it using the charts included in this article.

A classical nova happens in a special kind of tightly-orbiting binary star system: one where a relatively normal star pours a stream of hydrogen onto the surface of a companion white dwarf. When the layer of fresh hydrogen on the white dwarf’s surface grows thick and dense enough, the bottom of the layer explodes in a runaway hydrogen-fusion reaction — a hydrogen bomb in the shape of a thin shell roughly the size of Earth. The underlying white dwarf remains intact, and as new hydrogen builds up, the process may repeat in a few years to tens of thousands of years.

The nova was discovered by Japanese astronomer Koichi Itagaki of Yamagata, Japan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_130164675


[ Bericht 100% gewijzigd door Patriance op 17-08-2013 14:46:07 ]
pi_130339408
22-08-2013

WISE-satelliet gaat weer op planetoïden jagen


Artist's impression van de WISE-satelliet in zijn omloopbaan om de aarde. Vanaf september moet hij weer op planetoïden en kometen gaan jagen. (NASA/JPL-Caltech)

De in februari van dit jaar uitgeschakelde NASA-satelliet WISE wordt in september weer opgestart. Als deze procedure slaagt, zal de infraroodsatelliet nog eens drie jaar naar kometen en (vooral) planetoïden gaan speuren. Eerder heeft WISE al een twintigtal kometen en tienduizenden planetoïden ontdekt.

In zijn nieuwe missie moet WISE vooral gaan zoeken naar planetoïden en kometen die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen. Naar verwachting zal dat ongeveer 150 nieuwe ‘aardscheerders’ opleveren. Daarnaast zullen van nog eens 2000 van deze objecten de grootte en de thermische eigenschappen worden bepaald.

De vervolgmissie maakt deel uit van de plannen die NASA heeft om een kleine planetoïde te ‘vangen’ en voor gedetailleerd onderzoek in een baan rond te maan brengen. Uiterlijk in 2025 zouden astronauten een bezoek aan dit kleine rotsachtige hemellichaam moeten brengen.

Al deze inspanningen hebben tot doel om meer te weten te komen over planetoïden die de aarde mogelijk zouden kunnen bedreigen, en de manier waarop dat gevaar afgewend zou kunnen worden. (EE)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_130339477
21-08-2013

Astronomen maken de scherpste hemelfoto’s ooit


De Magellan-telescoop met bovenin de secundaire spiegel van het MagAO-systeem. (Yuri Beletsky, Las Campanas Observatory)

Amerikaanse en Italiaanse astronomen hebben een nieuw type camera ontwikkeld waarmee scherpere hemelopnamen kunnen worden gemaakt dan ooit tevoren. De nieuwste versie van deze camera is nu gekoppeld aan de 6,5-meter Magellan-telescoop in het noorden van Chili.

Met de nieuwe camera, de MagAO, kan op visuele golflengten een scheidend vermogen (‘resolutie’) van 0,02 boogseconde worden bereikt. Tot nu toe haalden telescopen op aarde deze beeldscherpte alleen in het nabij-infrarood.

Ter vergelijking: de resolutie van de (veel kleinere) Hubble-ruimtetelescoop is ongeveer 0,05 boogseconde. Maar daarbij moet worden opgemerkt dat Hubble-opnamen een groter stuk hemel tonen.

Bij de eerste waarneming die met het nieuwe camerasysteem is gedaan, is de telescoop op het hart van de bekende Orionnevel gericht. Daar bevindt zich onder meer de ster Thèta 1 Ori C. Daarvan was al bekend dat het een dubbelster is, maar de beide sterren waren nog nooit los van elkaar gezien, omdat hun onderlinge afstand – vergelijkbaar met de gemiddelde afstand tussen de aarde en de planeet Uranus – te klein was. Met MagAO is dat nu voor het eerst wél gelukt. (EE)



(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_130769369
02-09-2013

NASA’s nieuwste maansonde is klaar voor de lancering



Eind deze week lanceert NASA de nieuwste maansonde: LADEE. De sonde moet onder meer onderzoek gaan doen naar de atmosfeer van de maan en maanstof. Onderzoekers verwachten dat de sonde heel wat mysteries omtrent de maan kan gaan oplossen.

LADEE staat voor Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer. De ruimtesonde – die meer dan 380 kilo weegt – moet komend weekend gelanceerd worden. De eerste mogelijkheid daartoe is komende vrijdag. Als het weer tegenzit, kan de lancering tot zo’n vijf dagen worden uitgesteld.

Onderzoek
LADEE gaat onderzoek doen naar de omstandigheden op het oppervlak van de maan, maanstof en de atmosfeer van de maan. De onderzoekers verwachten op basis van de waarnemingen van LADEE verschillende prangende vragen omtrent de maan te kunnen beantwoorden. Zo hopen ze bijvoorbeeld te kunnen achterhalen of maanstof – dat door toedoen van ultraviolet zonlicht een elektrische lading meekreeg – verantwoordelijk was voor de gloed die de Apollo-astronauten voorafgaand aan zonsopgang zagen.


Neerstorten
De missie van LADEE duurt 160 dagen. De eerste 30 dagen zal LADEE gebruiken om naar de maan te reizen en in de juiste baan om de maan te arriveren. De dertig dagen benut LADEE om zijn nieuwe situatie te verkennen. In de 100 dagen die dan nog overblijven, doet LADEE wetenschappelijk onderzoek. Als de missie erop zit, zal LADEE de maan nog verder naderen en uiteindelijk op het maanoppervlak neerstorten.

LADEE is overigens niet alleen. Er cirkelen nog meer orbiters om de maan. Bijvoorbeeld de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO).

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_130803355
02-09-2013

Eerste ALMA-waarnemingen op 6 mm golflengte


De verdeling van atomair koolstof (geel) in de planetaire nevel NGC 6302. (NAOJ)

Voor het eerst zijn gedetailleerde waarnemingen op een golflengte van 6 mm verricht met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Noord-Chili. Daarvoor is gebruik gemaakt van de zogeheten Band 8-ontvagers, gebouwd door het National Astronomical Observatory of Japan.

Op deze golflengte (overeenkomend met een frequentie van 500 gigahertz) kan onder andere straling worden waargenomen van atomair koolstof in het heelal. ALMA bracht de verdeling in kaart van atomair koolstof in de planetaire nevel NGC 6302. Het blijkt dat de koolstofatomen vooral geconcentreerd zijn in een relatief kleine schijf of ring rond de stervende ster die het nevelgas uitstoot.

In de toekomst, wanneer alle 66 ALMA-antennes zijn uitgerust met Band 8-ontvangers, zullen de waarnemingen in dit golflengtegebied nog veel gedetailleerder worden. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_130803405
03-09-2013

Water op de maan



Diep binnenin de maan zit water, veel water. Volgens geleerden uit India blijkt dat uit data van hun maansonde Chandrayaan- 1. Deze sonde heeft met een instrument diep in het binnenste van de maan gekeken. In een krater bij de evenaar pikte dit instrument grote hoeveelheden hydroxyl op in gesteente. Dat molecuul duidt op de aanwezigheid van water.

Omdat op het oppervlak van de maan geen water kan voorkomen – het zou gelijk verdampen – moet dat water zich dus dieper binnenin de maan bevinden, zo schrijven ze in Nature Geoscience. Dat het uitgerekend bij een krater zichtbaar wordt, is niet verwonderlijk. Daar is waarschijnlijk een meteoriet ingeslagen die diepere lagen van het oppervlak heeft blootgelegd. Daardoor komt het water dat daarin zit naar boven.

Dat er water op de maan zit, weten we sinds analyse van stenen die door de Apollo missies zijn meegenomen. De huidige metingen duiden echter op een veel grotere hoeveelheid dan eerder werd vermoed. Dat water bevindt zich waarschijnlijk grotendeels in magmakamers op grote diepte in de maan.

Het voorkomen van water is een belangrijke ontdekking om uiteindelijk op de maan een basis te gaan bouwen. Die heeft water nodig, dat anders met veel moeite van de aarde meegenomen moet worden.

(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_130840211
04-09-2013

Historische ‘ruimtefoto's’ online gezet


Deel van de (opgepoetste) foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte. (Lunar Orbiter Image Recovery Project/NASA)

Het University College London (UCL) heeft een gedeelte van zijn historische archief van foto's uit de onbemande ruimtevaart online gezet. De zeldzame foto's en kaarten, waarvan sommige nog nooit eerder via internet beschikbaar waren, zijn gepubliceerd in het kader van het Festival of the Planets, dat van 8 tot 13 september in Londen plaatsvindt.

De UCL heeft een groot archief van historische ruimtefoto's van NASA en andere ruimteagentschappen. Vóór de opkomst van internet stuurde NASA echte afdrukken van foto's naar een aantal instituten. Het UCL was een van de zeven instituten buiten de VS die ze ontving.

Te zien zijn onder meer de foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte, de eerste mozaïeken van opnamen van de Jupitermanen Io en Ganymedes (Voyager, 1979) en opnamen van het Venusoppervlak van de Russische ruimtesondes Venera 13 en 14. (EE)

(allesoversterrnekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_131038848
Eleven Spacecraft Show Interstellar Wind Changed Direction Over 40 Years

by Karen C. Fox for Goddard Space Flight Center
Greenbelt, MD (SPX) Sep 10, 2013



The solar system moves through a local galactic cloud at a speed of 50,000 miles per hour,
creating an interstellar wind of particles, some of which can travel all the way toward
earth to provide information about our neighborhood.
Image Credit: NASA/Adler/U. Chicago/Wesleyan.


Like the wind adjusting course in the middle of a storm, scientists have discovered that the particles streaming into the solar system from interstellar space have most likely changed direction over the last 40 years. Such information can help us map out our place within the galaxy surrounding us, and help us understand our place in space.

The results, based on data spanning four decades from 11 different spacecraft, were published in Science.

Vestiges of the interstellar wind flowing into what's called the heliosphere -- the vast bubble filled by the sun's own constant flow of particles, the solar wind - is one of the ways scientists can observe what lies just outside of our own home, in the galactic cloud through which the solar system travels.

The heliosphere is situated near the inside edge of an interstellar cloud and the two move past each other at a velocity of 50,000 miles per hour. This motion creates a wind of neutral interstellar atoms blowing past Earth, of which helium is the easiest to measure.

"Because the sun is moving though this cloud, interstellar atoms penetrate into the solar system," said Priscilla Frisch, an astrophysicist at the University of Chicago, Ill. and the lead author on the paper.

"The charged particles in the interstellar wind don't do a good job of reaching the inner solar system, but many of the atoms in the wind are neutral. These can penetrate close to Earth and can be measured."

Frisch became interested in this subject when results in January 2012 from NASA's Interstellar Boundary Explorer, or IBEX, showed that the interstellar wind was entering the heliosphere from a slightly different direction than had been observed by NASA's Ulysses mission in the 1990s.

Frisch and her colleagues set out to gather as much evidence from as many sources as they could to determine whether the newer instruments simply provided more accurate results, or whether the wind direction itself changed over the years.

The earliest historical data on the interstellar wind comes from the 1970s from the U.S. Department of Defense's Space Test Program 72-1 and SOLRAD 11B, NASA's Mariner, and the Soviet Prognoz 6. While instruments have improved since the 1970s, comparing information from several sets of observations helped the researchers gain confidence in results from that early data.

The team went on to look at another seven data sets including the Ulysses information from 1990 to 2001, and more recent data from IBEX, as well as four other NASA missions: the Solar Terrestrial Relations Observatory, or STEREO, the Advanced Composition Explorer, or ACE, the Extreme Ultraviolet Explorer, and the MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging mission, or MESSENGER, currently in orbit around Mercury. The eleventh set of observations came from the Japanese Aerospace Exploration Agency's Nuzomi.

"The direction of the wind obtained from the most recent data does not agree with the direction obtained from the earlier measurements, suggesting that the wind itself has changed over time," said Eric Christian, the IBEX mission scientist at NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md. "It's an intriguing result, which relied on looking at a suite of data measured in a bunch of different ways."

The various sets of observations relied on three different methods to measure the incoming interstellar wind. IBEX and Ulysses directly measure neutral helium atoms as they coursed through the inner solar system. IBEX's measurements are made close to Earth, while Ulysses' measurements reach out to the orbit of Jupiter.

The earliest measurements in the 1970s observed fluorescence that occurs when the extreme ultraviolet radiation coming from the sun scatters off the interstellar helium wind passing by the sun. Neutral helium atoms get caught by the sun's gravity, forming a focusing cone. As radiation from the sun bounces off these atoms, they give off light. Measuring the light provides information about the helium inflow direction.

The third technique to measure the helium wind relies on the fact that after this interaction with the sun's radiation, a fraction of neutral helium atoms gain an electron, and thus become charged. Many instruments in space are geared to study charged particles, such as instruments on NASA's STEREO and ACE. Such instruments can measure the longitudinal direction of the particle wind, providing one last set of historical observations to round out the picture.

The data from these diverse sources shows that the direction of the interstellar wind has changed some 4 to 9 degrees over the last 40 years.

"Previously we thought the local interstellar medium was very constant, but these results show that it is highly dynamic, as is the heliosphere's interaction with it," said David McComas, IBEX principal investigator at Southwest Research Institute in San Antonio, Texas.

While the reason for - and, indeed, the exact timing of - the shift is still unclear, Frisch pointed out that scientists know our solar system is close to the edge of the local interstellar cloud. Such an area of the galaxy might experience turbulence, and as we hurtle through space, the heliosphere could be exposed to different directions of wind.

While the scientists don't yet know for sure how the direction switch happened, the team believes that additional observations should ultimately explain its cause, giving us even more information about the galaxy that surrounds us.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_131112868
http://www.nu.nl/wetensch(...)at-zonnestelsel.html

Ruimtesonde Voyager 1 verlaat ons zonnestelsel
De Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1 heeft na 36 jaar vliegen ons zonnestelsel verlaten.

Foto: AFP/NASA/JPL-Caltech
Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een bouwsel van de mens die grens overgaat en terechtkomt in de eindeloze ruimte tussen de sterren. Het historische moment gebeurde in augustus vorig jaar.
Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA donderdag bekendgemaakt. Het nieuws staat donderdag ook in het gezaghebbende wetenschapsblad Science.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Plasmadeeltjes
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
Tweelingbroer
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
  zaterdag 14 september 2013 @ 13:05:37 #40
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_131160079
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_131183155
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
pi_131203267
Mars kopen !!!!
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_131269739
quote:
0s.gif Op zondag 15 september 2013 17:48 schreef -CRASH- het volgende:
Mars kopen !!!!
voor 34$, dat valt mee. Mss iets voor de mensen van het Mars One Project. :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_131269798
16-09-2013

Komeetinslagen produceren aminozuren


Aminozuren kunnen geproduceerd worden bij komeetinslagen. (LLNL)

Bij de inslag van een komeet op aarde kunnen aminozuren ontstaan - de bouwstenen van eiwitten. Dat blijkt uit laboratoriumproeven die zijn uitgevoerd door Britse onderzoekers.

Nir Goldman van het Amerikaanse Lawrence Livermore National Laboratory suggereerde eerder op basis van computersimulaties al dat de energie van een inslag deels gebruikt kan worden voor chemische reacties waarbij koolwaterstoffen in de komeet in complexere moleculen worden omgezet, waaronder aminozuren.

Door in een laboratorium ijsmengsels (met dezelfde samenstelling als kometen) te beschieten met kleine projectielen, is nu aangetoond dat zulke reacties inderdaad optreden. De nieuwe bevindingen zijn zondag online gepubliceerd door Nature Geoscience. Volgens de onderzoekers tonen ze aan dat de bouwstenen van het leven hun bestaan mogelijk te danken hebben aan kosmische inslagen op de pasgeboren aarde. (GS)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_131270234
13-09-2013

Hubble ontdekt grootste groep bolvormige sterrenhopen ooit



Ruimtetelescoop Hubble heeft een enorme populatie bolvormige sterrenhopen ontdekt. Naar schatting bevinden zich in het hart van het cluster Abell 1689 zo’n 160.000(!) bolvormige sterrenhopen. Ter vergelijking: onze eigen Melkweg telt er maar 150.

De grote groep bolvormige sterrenhopen bevindt zich voornamelijk in het hart van Abell 1689, waar zich ook een grote hoeveelheid donkere materie bevindt. Hoe verder men van dit hart vandaan gaat, hoe minder bolvormige sterrenhopen er aangetroffen worden. Ook neemt dan de hoeveelheid donkere materie af.

Over de hopen
Bolvormige sterrenhopen zijn zeer dichte groepen sterren. De hopen bevatten doorgaans zeer oude sterren: bijna 95 procent van alle bolvormige sterrenhopen ontstond binnen één tot twee miljard jaar na het ontstaan van het universum.

Hubble heeft tot op heden zo’n 10.000 bolvormige sterrenhopen in Abell 1689 aangetroffen. Maar er zijn er veel meer, zo stellen de astronomen in het blad The Astrophysical Journal. “Zelfs wanneer we diep in het cluster kijken, zien we enkel de helderste bolvormige sterrenhopen en alleen de bolvormige sterrenhopen die zich in het centrum van Abell 1689 bevinden,” legt onderzoeker John Blakeslee uit. In totaal zouden er zo’n 160.000 bolvormige sterrenhopen in het cluster aanwezig zijn. En deze strekken zich samen uit over een afstand van ongeveer 2,4 miljoen lichtjaar.

Het onderzoek kan ons meer inzicht geven in donkere materie. “We tonen aan dat de relatie tussen bolvormige sterrenhopen en donkere materie afhangt van de afstand tot het hart van het cluster,” legt onderzoeker Karla Alamo-Martinex uit. “In andere woorden: als je weet hoeveel bolvormige sterrenhopen zich binnen een bepaalde afstand ophouden, kun je de hoeveelheid donkere materie inschatten.”


De bolvormige sterrenhopen in Abell 1689. Foto: NASA / ESA, J. Blakeslee (NRC Herzberg Astrophysics Program, Dominion Astrophysical Observatory) / K. Alamo-Martinez (National Autonomous University of Mexico).

(Scientias)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_131405969
19-09-2013

'Babyfoto' geeft mogelijk verklaring ontstaan van universum


archieffoto © thinkstock.

Een paar maanden geleden is er een nieuwe, hoge-resolutiefoto van de kosmische achtergrondstraling genomen. Deze foto zou alle details over het begin van het universum moeten onthullen. Nu hebben wetenschappers de foto minitieus onderzocht, waarmee ze een idee hebben over hoe het universum plotseling heel groot werd.

De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had. De vorige foto's van de achtergrondstraling (de warmtestraling die is uitgezonden kort na de oerknal) bevestigden dat. Op de foto's waren overal kleine 'brokjes' te zien, het van sterren en sterrenstelsels. Aangezien de brokken overal op de foto's zaten, leek het universum wel degelijk op een mooie, egale manier zijn stervormende materiaal te hebben verspreid.

Toch waren er verschillen: aan één kant van de foto verschilden de brokken onderling veel meer dan aan de andere kant. Die onregelmatigheid viel lastig te verklaren. Toen in maart van dit jaar een superscherpe foto werd gepresenteerd, hoopten astronomen dat het verschil eigenlijk een foto-foutje was. Helaas: ook de scherpe foto liet die 'scheefheid' zien.

Dus wilden de onderzoekers van de universiteit van Edinburgh een verklaring vinden. Die vonden ze uiteindelijk door twee oude theorieën te combineren, vertellen ze aan New Scientist.

Luchtbel in kokend water
Volgens hen ging het ontstaan van het universum als volgt: in het begin was er niet niets, maar was er een bol waarin het minuscule beginnetje van ons universum zich bevond. Doordat er om onduidelijke reden rimpeltjes in de bol ontstonden begon ons universum op te zwellen, zoals een luchtbel dat doet in een pannetje kokend water. Als het inderdaad zo gebeurd is, zou de 'bol' die ons universum omringd hebben gezorgd voor de onregelmatigheden in de achtergrondstraling, die we nu zien.

Het idee is nieuw en nog lang niet bewezen; daarvoor moeten er veel meer metingen gedaan worden. Sommige natuurkundigen denken nog steeds dat de onregelmatigheden in de foto gewoon foutjes van de camera zijn.

Bovendien breken astronomen hun hoofd al tientallen jaren over het begin van het universum en is de kans dat deze theorie dé verklaring is erg klein. Aan de andere kant laat het wel zien dat astronomen steeds meer leren en hun ideeën daarmee kunnen verfijnen.


De foto van de achtergrondstraling, die begin dit jaar getoond werd. De verdeling van rood en blauw is niet overal gelijk. © ap.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_131773769
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_131820047
Heeft iemand de ruimtevaart expo die momenteel in de jaarbeurs in Utrecht plaatsvindt al bezocht?

Is het de moeite waard en hoelang duurt het ongeveer om het meeste te kunnen zien?
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
pi_131820592
Ja, ik heb hem bekeken. Best mooi! Volgens mij ben ik er 3 uur geweest ofzo.
  donderdag 3 oktober 2013 @ 20:57:38 #50
65434 Parafernalia
Leuker als je denkt
pi_131821597
quote:
0s.gif Op zaterdag 21 september 2013 09:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.
quote:
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.
Dat snap ik niet? Het heelal deed al zoveel miljard jaar uit?

Hoe snel gaat dat uitdijen eigenlijk?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')