W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...
Het astronomie topic #2
Het astronomie topic #3
Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
Het astronomie topic #6
Het astronomie topic #7
Het astronomie topic #8
Een paar gerelateerde topics:
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
W&T / Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
W&T / MARS - De Missies! Deel 9
W&T / Het Astronomie Topic #9
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
08-07-2013
"De aarde had ooit twee manen"
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.
Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.
Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.
Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.
Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.
Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Nu worden de maan meteorieten weer uit de kast gehaaldquote:Op dinsdag 9 juli 2013 09:13 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-07-2013
"De aarde had ooit twee manen"
[ afbeelding ]
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.
Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.
Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.
Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.
Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.
Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.
(HLN)
en opnieuw onderzocht. Want het zou dan zo kunnen zijn dat er ook
stukken tussen zitten van de kleinere maan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
10-07-2013
Satelliet brengt 'staart' van het zonnestelsel in beeld
Artist's impression van de 'staart' van ons zonnestelsel. (NASA)
Ons zonnestelsel heeft, net als een komeet, een staart. De NASA-satelliet IBEX heeft nu voor het eerst de structuur ervan in kaart gebracht.
Sterren zenden een aanhoudende stroom van geladen deeltjes de ruimte in. Deze 'sterrenwind' vormt een reusachtige bel die tegendruk geeft aan het ijle gas waarmee de interstellaire ruimte is gevuld. Doordat elke ster in beweging is ten opzichte van dat interstellaire medium, is die 'bubbel' nooit precies bolvormig. Aan de voorkant is hij samengedrukt, terwijl hij aan de achterkant juist is uitgerekt tot een lange staart.
Bij verschillende sterren is die staart ook werkelijk waargenomen. Maar de staart van onze eigen ster – de zon – is niet zo gemakkelijk waarneembaar, al was het maar omdat de deeltjes waaruit hij bestaat geen licht uitstralen. IBEX heeft de vorm van 'onze' staart dan ook op indirecte wijze moeten vaststellen. Daartoe heeft hij de afgelopen drie jaar de neutrale atomen gemeten die ontstaan bij botsingen tussen deeltjes aan de rand van het zonnestelsel.
Anders dan geladen deeltjes, die onder invloed van het magnetische veld van de zon van hun koers afwijken, bewegen deze energierijke neutrale atomen vanaf hun ontstaan gewoon rechtdoor. Door bij te houden waar de neutrale atomen vandaan komen, kan worden gereconstrueerd in welke richtingen de meeste botsingen tussen zonnedeeltjes en het interstellaire gas optreden.
De metingen geven geen informatie over de lengte van de staart van ons zonnestelsel, maar laten wel de dwarsdoorsnede ervan zien. Deze heeft ongeveer de vorm van een klavertjevier: twee lobben van relatief traag bewegende deeltjes aan weerszijden, met erboven en eronder een lob van snellere deeltjes. Deze vorm kan worden toegeschreven aan het feit dat de zon de afgelopen jaren vanaf haar polen snellere deeltjes de ruimte in heeft gezonden dan vanaf haar evenaar. Dat is het normale patroon in perioden dat de zon weinig actief is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Satelliet brengt 'staart' van het zonnestelsel in beeld
Artist's impression van de 'staart' van ons zonnestelsel. (NASA)
Ons zonnestelsel heeft, net als een komeet, een staart. De NASA-satelliet IBEX heeft nu voor het eerst de structuur ervan in kaart gebracht.
Sterren zenden een aanhoudende stroom van geladen deeltjes de ruimte in. Deze 'sterrenwind' vormt een reusachtige bel die tegendruk geeft aan het ijle gas waarmee de interstellaire ruimte is gevuld. Doordat elke ster in beweging is ten opzichte van dat interstellaire medium, is die 'bubbel' nooit precies bolvormig. Aan de voorkant is hij samengedrukt, terwijl hij aan de achterkant juist is uitgerekt tot een lange staart.
Bij verschillende sterren is die staart ook werkelijk waargenomen. Maar de staart van onze eigen ster – de zon – is niet zo gemakkelijk waarneembaar, al was het maar omdat de deeltjes waaruit hij bestaat geen licht uitstralen. IBEX heeft de vorm van 'onze' staart dan ook op indirecte wijze moeten vaststellen. Daartoe heeft hij de afgelopen drie jaar de neutrale atomen gemeten die ontstaan bij botsingen tussen deeltjes aan de rand van het zonnestelsel.
Anders dan geladen deeltjes, die onder invloed van het magnetische veld van de zon van hun koers afwijken, bewegen deze energierijke neutrale atomen vanaf hun ontstaan gewoon rechtdoor. Door bij te houden waar de neutrale atomen vandaan komen, kan worden gereconstrueerd in welke richtingen de meeste botsingen tussen zonnedeeltjes en het interstellaire gas optreden.
De metingen geven geen informatie over de lengte van de staart van ons zonnestelsel, maar laten wel de dwarsdoorsnede ervan zien. Deze heeft ongeveer de vorm van een klavertjevier: twee lobben van relatief traag bewegende deeltjes aan weerszijden, met erboven en eronder een lob van snellere deeltjes. Deze vorm kan worden toegeschreven aan het feit dat de zon de afgelopen jaren vanaf haar polen snellere deeltjes de ruimte in heeft gezonden dan vanaf haar evenaar. Dat is het normale patroon in perioden dat de zon weinig actief is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-07-2013
Hubble ontdekt veertiende Neptunusmaan
Hubble-opname van de 14e Neptunusmaan, S/2004N1. (NASA/ESA)
Op foto's van Neptunus, tussen 2004 en 2009 gemaakt door de Hubble Space Telescope, is een nieuwe maan van de verre reuzenplaneet ontdekt. Het kleine hemellichaam - hooguit twintig kilometer in middellijn en daarmee de kleinst bekende Neptunusmaan tot nu toe - is S/2004 N 1 genoemd. De omloopbaan van het maantje ligt tussen de banen van de Neptunusmanen Larissa en Proteus. Met de nieuwe ontdekking is het aantal bekende manen van Neptunus gestegen tot 14.
Het kleine, zwakke maantje kon alleen ontdekt worden door verschillende Neptunusfoto's op zo'n manier 'over elkaar heen te leggen' dat het licht van mogelijke rondcirkelende objecten bij elkaar 'opgeteld' zou raken. Mark Showalter van het SETI-instituut in Mountain View, Californië, analyseerde op die manier 150 Hubble-foto's van Neptunus.
S/2004 N 1 draait op een gemiddelde afstand van ca. 105.000 kilometer afstand rond de planeet, en heeft een omlooptijd van 23 uur. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Hubble ontdekt veertiende Neptunusmaan
Hubble-opname van de 14e Neptunusmaan, S/2004N1. (NASA/ESA)
Op foto's van Neptunus, tussen 2004 en 2009 gemaakt door de Hubble Space Telescope, is een nieuwe maan van de verre reuzenplaneet ontdekt. Het kleine hemellichaam - hooguit twintig kilometer in middellijn en daarmee de kleinst bekende Neptunusmaan tot nu toe - is S/2004 N 1 genoemd. De omloopbaan van het maantje ligt tussen de banen van de Neptunusmanen Larissa en Proteus. Met de nieuwe ontdekking is het aantal bekende manen van Neptunus gestegen tot 14.
Het kleine, zwakke maantje kon alleen ontdekt worden door verschillende Neptunusfoto's op zo'n manier 'over elkaar heen te leggen' dat het licht van mogelijke rondcirkelende objecten bij elkaar 'opgeteld' zou raken. Mark Showalter van het SETI-instituut in Mountain View, Californië, analyseerde op die manier 150 Hubble-foto's van Neptunus.
S/2004 N 1 draait op een gemiddelde afstand van ca. 105.000 kilometer afstand rond de planeet, en heeft een omlooptijd van 23 uur. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-07-2013
Uiterst gedetailleerde foto van de maan vrijgegeven
© NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vandaag een uiterst nauwkeurige foto van onze maan vrijgegeven. Het onbemande Russische ruimtetuig Zond 8 legde het beeld vast op de gevoelige plaat.
De donkere vlek in het bovenste halfrond van de maan is de Mare Orientale, een gigantisch bassin dat is ontstaan na een botsing met een asteroïde. Beneden op de foto is een deel te zien van Oceanus Procellarum, de grootste mare op de maan. De donkere vlek beslaat een oppervlakte van maar liefst vier miljoen vierkante kilometer. Het is eveneens die kant van de maan die we 's nachts te zien krijgen.
(HLN)
Uiterst gedetailleerde foto van de maan vrijgegeven
© NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vandaag een uiterst nauwkeurige foto van onze maan vrijgegeven. Het onbemande Russische ruimtetuig Zond 8 legde het beeld vast op de gevoelige plaat.
De donkere vlek in het bovenste halfrond van de maan is de Mare Orientale, een gigantisch bassin dat is ontstaan na een botsing met een asteroïde. Beneden op de foto is een deel te zien van Oceanus Procellarum, de grootste mare op de maan. De donkere vlek beslaat een oppervlakte van maar liefst vier miljoen vierkante kilometer. Het is eveneens die kant van de maan die we 's nachts te zien krijgen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Misschien is Mare Oriëntale wel het overblijfsel
van de inslag van die kleinere maan....
van de inslag van die kleinere maan....
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-07-2013
Aards goud is afkomstig van botsende neutronensterren
Deze artist's impression toont de botsing tussen twee neutronensterren. Nieuwe waarnemingen wijzen erop dat bij zulke botsingen zware elementen, zoals goud, ontstaan. (Dana Berry, SkyWorks Digital, Inc.)
Waarnemingen van een zogeheten korte gammaflits laten zien waar het goud op aarde (en elders) vandaan komt: het ontstaat bij botsingen tussen neutronensterren.
Goud is niet alleen zeldzaam op aarde, ook in de ruimte komt het weinig voor. Anders dan elementen als koolstof en ijzer wordt het niet door sterren geproduceerd. Daar moet zwaarder geschut aan te pas komen, bijvoorbeeld in de vorm van neutronensterren – de compacte kernen van zware sterren die aan het einde van hun leven als supernova zijn ontploft.
Volgens het meest waarschijnlijke scenario ontstaat een korte gammaflits als twee neutronensterren met elkaar in botsing komen. Waarnemingen van een recente gammaflits bewijzen dat bij dit explosieve verschijnsel inderdaad goud en andere zware elementen zijn geproduceerd.
Astronomen schatten dat bij de recente gammaflits GRB 130603B een hoeveelheid goud is ontstaan die tien keer zo groot is als de massa van de maan. Dat leiden zij af uit een analyse van het nagloeien van de gammaflits. Deze vertoont een infraroodgloed die kenmerkend is voor het radioactieve verval van zware elementen.
Goudzoekers zullen er wel heel wat voor over moeten hebben om het goud te verzamelen. GRB 130603B speelde zich namelijk af in een sterrenstelsel op 3,9 miljard lichtjaar van de aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Aards goud is afkomstig van botsende neutronensterren
Deze artist's impression toont de botsing tussen twee neutronensterren. Nieuwe waarnemingen wijzen erop dat bij zulke botsingen zware elementen, zoals goud, ontstaan. (Dana Berry, SkyWorks Digital, Inc.)
Waarnemingen van een zogeheten korte gammaflits laten zien waar het goud op aarde (en elders) vandaan komt: het ontstaat bij botsingen tussen neutronensterren.
Goud is niet alleen zeldzaam op aarde, ook in de ruimte komt het weinig voor. Anders dan elementen als koolstof en ijzer wordt het niet door sterren geproduceerd. Daar moet zwaarder geschut aan te pas komen, bijvoorbeeld in de vorm van neutronensterren – de compacte kernen van zware sterren die aan het einde van hun leven als supernova zijn ontploft.
Volgens het meest waarschijnlijke scenario ontstaat een korte gammaflits als twee neutronensterren met elkaar in botsing komen. Waarnemingen van een recente gammaflits bewijzen dat bij dit explosieve verschijnsel inderdaad goud en andere zware elementen zijn geproduceerd.
Astronomen schatten dat bij de recente gammaflits GRB 130603B een hoeveelheid goud is ontstaan die tien keer zo groot is als de massa van de maan. Dat leiden zij af uit een analyse van het nagloeien van de gammaflits. Deze vertoont een infraroodgloed die kenmerkend is voor het radioactieve verval van zware elementen.
Goudzoekers zullen er wel heel wat voor over moeten hebben om het goud te verzamelen. GRB 130603B speelde zich namelijk af in een sterrenstelsel op 3,9 miljard lichtjaar van de aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-07-2013
Nieuwe 'smaakverandering' van neutrino's waargenomen
Kijkje in de Super-Kamiokande-detector. (T2K)
Door een bundel neutrino's via de aardkorst naar een 295 kilometer verderop staande detector te schieten, hebben wetenschappers nieuw gedrag van deze ongrijpbare subatomaire deeltjes waargenomen. De metingen zouden kunnen helpen verklaren waarom het heelal gevuld is met materie in plaats van antimaterie.
Neutrino's komen in drie 'smaken': muon, elektron en tau. En al sinds 2001 is bekend dat deze nietige deeltjes van de ene smaak in de andere kunnen veranderen. Zo hebben fysici muonneutrino's in tauneutrino's zien veranderen, en elektronneutrino's in muonneutrino's en tauneutrino's. Maar de overgang van muonneutrino's naar elektronneutrino's was nog niet met zekerheid gemeten.
Dankzij het T2K-experiment, waarbij gebruik wordt gemaakt van de Japanse Super-Kamiokande-detector, is dat nu wel gelukt – naar alle waarschijnlijkheid dan. In een bundel van muonneutrino's zijn namelijk 22 elektronneutrino's gedetecteerd, waar dat er – zonder 'smaakverandering' – maar zes mochten zijn. Zestien elektronneutrino's lijken hun leven dus als muonneutrino's te zijn begonnen.
De wetenschappers zijn nu van plan om te onderzoeken of antineutrino's zich in dit opzicht net zo gedragen als normale neutrino's. Als dat niet zo is, zou dat wel eens de reden kunnen zijn dat er veel meer materie is in het heelal dan antimaterie. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe 'smaakverandering' van neutrino's waargenomen
Kijkje in de Super-Kamiokande-detector. (T2K)
Door een bundel neutrino's via de aardkorst naar een 295 kilometer verderop staande detector te schieten, hebben wetenschappers nieuw gedrag van deze ongrijpbare subatomaire deeltjes waargenomen. De metingen zouden kunnen helpen verklaren waarom het heelal gevuld is met materie in plaats van antimaterie.
Neutrino's komen in drie 'smaken': muon, elektron en tau. En al sinds 2001 is bekend dat deze nietige deeltjes van de ene smaak in de andere kunnen veranderen. Zo hebben fysici muonneutrino's in tauneutrino's zien veranderen, en elektronneutrino's in muonneutrino's en tauneutrino's. Maar de overgang van muonneutrino's naar elektronneutrino's was nog niet met zekerheid gemeten.
Dankzij het T2K-experiment, waarbij gebruik wordt gemaakt van de Japanse Super-Kamiokande-detector, is dat nu wel gelukt – naar alle waarschijnlijkheid dan. In een bundel van muonneutrino's zijn namelijk 22 elektronneutrino's gedetecteerd, waar dat er – zonder 'smaakverandering' – maar zes mochten zijn. Zestien elektronneutrino's lijken hun leven dus als muonneutrino's te zijn begonnen.
De wetenschappers zijn nu van plan om te onderzoeken of antineutrino's zich in dit opzicht net zo gedragen als normale neutrino's. Als dat niet zo is, zou dat wel eens de reden kunnen zijn dat er veel meer materie is in het heelal dan antimaterie. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zou het niet makkelijker zijn geweest om met duikers te werken
ipv eerst al het water eruit te pompen.
ipv eerst al het water eruit te pompen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
quote:Goud ontstaat uit botsing van uitgedoofde sterren
Edelmetalen zoals goud en platina ontstaan bij catastrofale botsingen van neutronensterren - de compacte, uitgebrande overblijfselen van supernova-explosies.
Op 3 juni vond zo'n botsing plaats op bijna vier miljard lichtjaar afstand. Daarbij is voor een slordige acht quadriljard (1028) euro aan goud geproduceerd, blijkt uit metingen met de Hubble-telescoop.
Vrijwel alle elementen in het periodiek systeem lichter dan ijzer ontstaan bij kernreacties in het binnenste van sterren. Elementen zwaarder dan ijzer zouden volgens astronomen gevormd worden tijdens supernova-explosies van zware sterren. Maar volgens Edo Berger van de Harvard-universiteit is dat mechanisme nooit goed begrepen. 'En nu is het niet eens meer nodig,' zegt hij.
Gammaflits
Berger en zijn collega's onderzochten een energierijke gammaflits in het heelal die slechts 0,2 seconde duurde. Waarnemingen aan het 'nagloeien' van de flits, onder andere met Hubble, leverden voor het eerst het bewijs dat zo'n extreem korte gammaflits ontstaat bij de botsing van twee neutronensterren - iets wat al astronomen al lang vermoedden.
De infraroodstraling die Hubble waarnam is afkomstig van het radioactief verval van zeer zware elementen. Uit de metingen blijkt dat maar liefst eenvijfde zonsmassa aan materie de ruimte in werd geblazen. Inclusief een hoeveelheid goud vergelijkbaar met een paar keer de massa van de maan.
'We weten hoe vaak korte gammaflitsen in het heelal voorkomen,' aldus Berger. 'Als daarbij elke keer zo veel goud ontstaat, kunnen we de gehele goudvoorraad van de kosmos verklaren.'
Bron: Volkskrant
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Scroll eens een stukje naar bovenquote:
Op 
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Vandaag 44 jaar geleden....
"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
22-07-2013
Het is officieel: raketmotoren die Armstrong op de maan zetten, ontdekt
In maart van dit jaar viste miljardair Jeff Bezos twee raketmotoren van de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat ze gebruikt werden tijdens een Apollo-missie was wel duidelijk. Maar welke? Conservatoren kunnen nu bevestigen dat het om raketmotoren van de beroemde Apollo 11-missie gaat.
De raketmotoren die tijdens de Apollo-missies werden gebruikt, waren maar heel even actief. Ze brachten de ruimtesondes in de lucht, om zich vervolgens na enkele minuten los te koppelen en terug op aarde te vallen. Daar belandden ze – zoals gepland – in de Atlantische Oceaan.
Opvissen
Zonde eigenlijk, zo vond miljardair Jeff Bezos. Hij besloot de raketmotoren – die zo’n belangrijke bijdrage hadden geleverd aan de Amerikaanse ruimtegeschiedenis – op te sporen en op te vissen. Want zulke belangrijke objecten horen toch immers thuis in musea? In maart van dit jaar kondigde Bezos aan de raketmotoren te hebben opgevist. Ze waren nog in redelijk goede staat, maar de raketmotoren was wel aan te zien dat ze een heftige reis achter de rug hadden. Bovendien hadden ze ook nog eens enkele tientallen jaren in het water gelegen. Geen wonder dat de serienummers op de raketmotoren vrijwel onleesbaar waren geworden en dus niet in één oogopslag te achterhalen was bij welke missie deze raketmotoren hoorden. Sterker nog: het was maar zeer de vraag of deze raketmotoren ooit aan een missie gekoppeld konden worden.
Een raketmotor die Bezos opviste. Afbeelding: Bezos Expeditions.
Unit No 2044
Conservatoren bestudeerden de raketmotoren. En ze hebben goed nieuws. Nadat de raketmotoren wat waren opgepoetst, ontdekten ze de tekst ‘Unit No 2044‘ op één van de raketmotoren (zie afbeelding hierboven). En dat bewijst dat dit de raketmotoren zijn die gebruikt werden tijdens de beroemde Apollo 11-missie. “44 jaar geleden zette Neil Armstrong voet op de maan en nu hebben we een belangrijk technologisch hoogstandje ontdekt dat dit alles mogelijk maakte,” zo schrijft Bezos op zijn blog.
De raketmotoren – die nog steeds aan NASA toebehoren – worden waarschijnlijk gerestaureerd. Daarna zullen ze een plekje in het museum krijgen.
(Scientias.nl)
Het is officieel: raketmotoren die Armstrong op de maan zetten, ontdekt
In maart van dit jaar viste miljardair Jeff Bezos twee raketmotoren van de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat ze gebruikt werden tijdens een Apollo-missie was wel duidelijk. Maar welke? Conservatoren kunnen nu bevestigen dat het om raketmotoren van de beroemde Apollo 11-missie gaat.
De raketmotoren die tijdens de Apollo-missies werden gebruikt, waren maar heel even actief. Ze brachten de ruimtesondes in de lucht, om zich vervolgens na enkele minuten los te koppelen en terug op aarde te vallen. Daar belandden ze – zoals gepland – in de Atlantische Oceaan.
Opvissen
Zonde eigenlijk, zo vond miljardair Jeff Bezos. Hij besloot de raketmotoren – die zo’n belangrijke bijdrage hadden geleverd aan de Amerikaanse ruimtegeschiedenis – op te sporen en op te vissen. Want zulke belangrijke objecten horen toch immers thuis in musea? In maart van dit jaar kondigde Bezos aan de raketmotoren te hebben opgevist. Ze waren nog in redelijk goede staat, maar de raketmotoren was wel aan te zien dat ze een heftige reis achter de rug hadden. Bovendien hadden ze ook nog eens enkele tientallen jaren in het water gelegen. Geen wonder dat de serienummers op de raketmotoren vrijwel onleesbaar waren geworden en dus niet in één oogopslag te achterhalen was bij welke missie deze raketmotoren hoorden. Sterker nog: het was maar zeer de vraag of deze raketmotoren ooit aan een missie gekoppeld konden worden.
Een raketmotor die Bezos opviste. Afbeelding: Bezos Expeditions.
Unit No 2044
Conservatoren bestudeerden de raketmotoren. En ze hebben goed nieuws. Nadat de raketmotoren wat waren opgepoetst, ontdekten ze de tekst ‘Unit No 2044‘ op één van de raketmotoren (zie afbeelding hierboven). En dat bewijst dat dit de raketmotoren zijn die gebruikt werden tijdens de beroemde Apollo 11-missie. “44 jaar geleden zette Neil Armstrong voet op de maan en nu hebben we een belangrijk technologisch hoogstandje ontdekt dat dit alles mogelijk maakte,” zo schrijft Bezos op zijn blog.
De raketmotoren – die nog steeds aan NASA toebehoren – worden waarschijnlijk gerestaureerd. Daarna zullen ze een plekje in het museum krijgen.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Beetje misleidende Titel vind ik
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Mee eensquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
‘Deeltjesversneller’ ontdekt in stralingsgordels rond aarde
Recente waarnemingen met de beide Van Allen-sondes laten zien dat de deeltjes in de stralingsgordels rond de aarde worden versneld door een lokale 'deeltjesversneller'. (G. Reeves/M. Henderson)
Wetenschappers hebben een enorme deeltjesversneller ontdekt in het hart van de Van Allen-gordels – de natuurlijke stralingsgordels rond de aarde. Waarnemingen met twee (gelijknamige) satellieten laten zien dat de energie die de daar aanwezige deeltjes hun enorme snelheden geven binnen de gordels zelf wordt opgewekt (Science, 26 juli).
De aarde is omgeven door twee gordels van geladen deeltjes op duizenden kilometers boven het planeetoppervlak. De deeltjes in deze gordels, waarvan de eerste in 1958 door James Van Allen werd ontdekt, zijn voor een deel afkomstig van de zon, voor een ander deel uit de ruimte (kosmische straling).
Tot de jaren negentig bestond het idee dat de Van Allen-gordels zich tamelijk rustig gedroegen en maar langzaam veranderden. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat hun gedrag heel wispelturig en onvoorspelbaar kan zijn.
Om de veranderingen in de stralingsgordels beter te leren begrijpen, vliegen de Van Allen-sondes er dwars doorheen. Een van de belangrijkste doelen van hun missie, die bijna een jaar geleden is begonnen, is om erachter te komen hoe de deeltjes in de gordels zulke hoge snelheden kunnen bereiken.
Voor dat versnellingsproces bestonden twee mogelijke verklaringen: radiale versnelling en lokale versnelling. Bij radiale versnelling worden de deeltjes loodrecht op de magnetische veldlijnen rond de aarde getransporteerd van gebieden van lage veldsterkte (ver van de aarde) naar gebieden van hoge veldsterkte (dichterbij de aarde). Volgens de lokale versnellingstheorie ontlenen de deeltjes hun energie aan een lokale energiebron.
Bij waarnemingen die op 9 oktober vorig jaar tijdens een plotselinge energietoename in de stralingsgordels zijn gedaan, is geconstateerd dat de energietoename niet bovenin de gordels begon, maar ergens in het midden. Dat wijst erop dat er een lokale energiebron in actie was. Het onderzoek laat zien dat de energie afkomstig is van elektromagnetische golven die zich door de gordels voortplanten en hun energie ontlenen aan andere deeltjes die zich in dit deel van de ruimte ophouden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
‘Deeltjesversneller’ ontdekt in stralingsgordels rond aarde
Recente waarnemingen met de beide Van Allen-sondes laten zien dat de deeltjes in de stralingsgordels rond de aarde worden versneld door een lokale 'deeltjesversneller'. (G. Reeves/M. Henderson)
Wetenschappers hebben een enorme deeltjesversneller ontdekt in het hart van de Van Allen-gordels – de natuurlijke stralingsgordels rond de aarde. Waarnemingen met twee (gelijknamige) satellieten laten zien dat de energie die de daar aanwezige deeltjes hun enorme snelheden geven binnen de gordels zelf wordt opgewekt (Science, 26 juli).
De aarde is omgeven door twee gordels van geladen deeltjes op duizenden kilometers boven het planeetoppervlak. De deeltjes in deze gordels, waarvan de eerste in 1958 door James Van Allen werd ontdekt, zijn voor een deel afkomstig van de zon, voor een ander deel uit de ruimte (kosmische straling).
Tot de jaren negentig bestond het idee dat de Van Allen-gordels zich tamelijk rustig gedroegen en maar langzaam veranderden. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat hun gedrag heel wispelturig en onvoorspelbaar kan zijn.
Om de veranderingen in de stralingsgordels beter te leren begrijpen, vliegen de Van Allen-sondes er dwars doorheen. Een van de belangrijkste doelen van hun missie, die bijna een jaar geleden is begonnen, is om erachter te komen hoe de deeltjes in de gordels zulke hoge snelheden kunnen bereiken.
Voor dat versnellingsproces bestonden twee mogelijke verklaringen: radiale versnelling en lokale versnelling. Bij radiale versnelling worden de deeltjes loodrecht op de magnetische veldlijnen rond de aarde getransporteerd van gebieden van lage veldsterkte (ver van de aarde) naar gebieden van hoge veldsterkte (dichterbij de aarde). Volgens de lokale versnellingstheorie ontlenen de deeltjes hun energie aan een lokale energiebron.
Bij waarnemingen die op 9 oktober vorig jaar tijdens een plotselinge energietoename in de stralingsgordels zijn gedaan, is geconstateerd dat de energietoename niet bovenin de gordels begon, maar ergens in het midden. Dat wijst erop dat er een lokale energiebron in actie was. Het onderzoek laat zien dat de energie afkomstig is van elektromagnetische golven die zich door de gordels voortplanten en hun energie ontlenen aan andere deeltjes die zich in dit deel van de ruimte ophouden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
Nieuwe zonnesatelliet maakt eerste beelden
IRIS-opname van de omgeving van enkele zonnevlekken. De heldere plekjes worden veroorzaakt door de straling van silicium-ionen en spelen mogelijk een rol bij het verhitten van de zonneatmosfeer. (NASA)
NASA's Interface Region Imaging Spectrograph (IRIS), een satelliet voor zonneonderzoek, heeft zijn eerste beelden en spectra gemaakt. IRIS werd op 27 juni jl. gelanceerd en is sindsdien uitgebreid getest.
De opnamen geven een detailrijk beeld van de dynamische chromosfeer van de zon, de atmosferische laag tussen de fotosfeer en de hete corona. In dit overgangsgebied zijn – in het ultraviolette golflengte gebied – allerlei snel veranderende heldere structuren te zien. Onduidelijk is nog of en welke rol deze spelen bij het verhitten van de corona.
Eén van de hoofddoelen van de IRIS-missie is begrijpen hoe de miljoenen graden hete corona aan die hoge temperatuur komt. Daartoe moet de satelliet de energiestromen in het overgangsgebied tussen het zonneoppervlak en de corona in kaart brengen. Dit is het gebied waar de meeste ultraviolette straling van de zon vandaan komt. Het is voor het eerst dat de zon in dit energierijke golflengtegebied zo gedetailleerd onder de loep wordt genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe zonnesatelliet maakt eerste beelden
IRIS-opname van de omgeving van enkele zonnevlekken. De heldere plekjes worden veroorzaakt door de straling van silicium-ionen en spelen mogelijk een rol bij het verhitten van de zonneatmosfeer. (NASA)
NASA's Interface Region Imaging Spectrograph (IRIS), een satelliet voor zonneonderzoek, heeft zijn eerste beelden en spectra gemaakt. IRIS werd op 27 juni jl. gelanceerd en is sindsdien uitgebreid getest.
De opnamen geven een detailrijk beeld van de dynamische chromosfeer van de zon, de atmosferische laag tussen de fotosfeer en de hete corona. In dit overgangsgebied zijn – in het ultraviolette golflengte gebied – allerlei snel veranderende heldere structuren te zien. Onduidelijk is nog of en welke rol deze spelen bij het verhitten van de corona.
Eén van de hoofddoelen van de IRIS-missie is begrijpen hoe de miljoenen graden hete corona aan die hoge temperatuur komt. Daartoe moet de satelliet de energiestromen in het overgangsgebied tussen het zonneoppervlak en de corona in kaart brengen. Dit is het gebied waar de meeste ultraviolette straling van de zon vandaan komt. Het is voor het eerst dat de zon in dit energierijke golflengtegebied zo gedetailleerd onder de loep wordt genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
Meeste ‘centauren’ lijken op kometen
Nieuwe waarnemingen met de infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat veel centauren, kleine hemellichamen tussen de banen van Jupiter en Neptunus, op kometen lijken. (NASA/JPL-Caltech)
De geheimzinnige centauren, kleine hemellichamen die tussen de banen van Jupiter en Neptunus om de zon cirkelen, zijn grotendeels ontmaskerd. Waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat de meeste centauren kometen zijn.
Tot nu toe wisten astronomen niet zeker of de centauren planetoïden waren die uit het binnenste deel van het zonnestelsel waren weggeslingerd of kometen die vanuit de verten van het zonnestelsel juist richting zon waren gemigreerd. Duidelijk was wel dat ten minste een aantal van deze objecten ‘komeetgedrag’ vertoont: ze zijn omgeven door stof dat ze zelf hebben uitgestoten.
De nieuwe waarnemingen laten nu zien dat twee op de drie centauren een donker blauwgrijs oppervlak hebben. Ook dat is kenmerkend voor komeetachtige objecten: die bestaan grotendeels uit ijs, maar zijn wel met een laagje roet bedekt. Planetoïden zijn doorgaans lichter en/of roder van tint.
Helemaal opgelost is het raadsel van de centauren echter nog niet. Want van één op de drie is de oorsprong nog steeds niet helemaal duidelijk. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Meeste ‘centauren’ lijken op kometen
Nieuwe waarnemingen met de infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat veel centauren, kleine hemellichamen tussen de banen van Jupiter en Neptunus, op kometen lijken. (NASA/JPL-Caltech)
De geheimzinnige centauren, kleine hemellichamen die tussen de banen van Jupiter en Neptunus om de zon cirkelen, zijn grotendeels ontmaskerd. Waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat de meeste centauren kometen zijn.
Tot nu toe wisten astronomen niet zeker of de centauren planetoïden waren die uit het binnenste deel van het zonnestelsel waren weggeslingerd of kometen die vanuit de verten van het zonnestelsel juist richting zon waren gemigreerd. Duidelijk was wel dat ten minste een aantal van deze objecten ‘komeetgedrag’ vertoont: ze zijn omgeven door stof dat ze zelf hebben uitgestoten.
De nieuwe waarnemingen laten nu zien dat twee op de drie centauren een donker blauwgrijs oppervlak hebben. Ook dat is kenmerkend voor komeetachtige objecten: die bestaan grotendeels uit ijs, maar zijn wel met een laagje roet bedekt. Planetoïden zijn doorgaans lichter en/of roder van tint.
Helemaal opgelost is het raadsel van de centauren echter nog niet. Want van één op de drie is de oorsprong nog steeds niet helemaal duidelijk. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Meteorite in of Akto County
This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.
This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
aardige krater
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-08-2013
Hubble-survey lost raadsel van de 'uitgebluste' sterrenstelsels op
Selectie van 'uitgebluste' sterrenstelsels – stelsels die geen sterren meer produceren – die bij de COSMOS-survey zijn ontdekt. (NASA, ESA, M. Carollo (ETH Zürich))
Sommige sterrenstelsels bereiken een punt in hun bestaan waarbij de vorming van nieuwe sterren stilvalt. In het verre verleden lijken deze 'uitgebluste' sterrenstelsels veel kleiner te zijn geweest dan hun tegenwoordige soortgenoten. Dat heeft astronomen altijd verbaasd, want hoe kan een stelsel dat geen sterren meer produceert nog groeien? Een grootschalig onderzoek met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop geeft het verrassend eenvoudige antwoord op deze vraag.
Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de grote uitgebluste sterrenstelsels van nu simpelweg uit de kleine, verre sterrenstelsels-in-ruste zijn voortgekomen. Hun verdere groei zou te danken zijn aan onderlinge samensmeltingen. Dit fusiemodel vereist wel dat er ooit een forse populatie van die kleine stelsels is geweest, en die hebben astronomen nooit kunnen vinden...
Een uitgebreide inventarisatie van verre uitgebluste sterrenstelsels, de COSMOS-survey, biedt uitkomst. Uit de COSMOS-waarnemingen blijkt dat de meeste kleine uitgeputte sterrenstelsels gewoon blijven zoals ze zijn. Ze groeien dus helemaal niet.
En die grote uitgebluste sterrenstelsels van nu dan? Dat blijken sterrenstelsels te zijn die langer zijn doorgegaan met de productie van nieuwe sterren en pas later zijn stilgevallen. Slechts in incidentele gevallen zijn deze grote stelsels het resultaat van fusies tussen kleine soortgenoten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hubble-survey lost raadsel van de 'uitgebluste' sterrenstelsels op
Selectie van 'uitgebluste' sterrenstelsels – stelsels die geen sterren meer produceren – die bij de COSMOS-survey zijn ontdekt. (NASA, ESA, M. Carollo (ETH Zürich))
Sommige sterrenstelsels bereiken een punt in hun bestaan waarbij de vorming van nieuwe sterren stilvalt. In het verre verleden lijken deze 'uitgebluste' sterrenstelsels veel kleiner te zijn geweest dan hun tegenwoordige soortgenoten. Dat heeft astronomen altijd verbaasd, want hoe kan een stelsel dat geen sterren meer produceert nog groeien? Een grootschalig onderzoek met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop geeft het verrassend eenvoudige antwoord op deze vraag.
Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de grote uitgebluste sterrenstelsels van nu simpelweg uit de kleine, verre sterrenstelsels-in-ruste zijn voortgekomen. Hun verdere groei zou te danken zijn aan onderlinge samensmeltingen. Dit fusiemodel vereist wel dat er ooit een forse populatie van die kleine stelsels is geweest, en die hebben astronomen nooit kunnen vinden...
Een uitgebreide inventarisatie van verre uitgebluste sterrenstelsels, de COSMOS-survey, biedt uitkomst. Uit de COSMOS-waarnemingen blijkt dat de meeste kleine uitgeputte sterrenstelsels gewoon blijven zoals ze zijn. Ze groeien dus helemaal niet.
En die grote uitgebluste sterrenstelsels van nu dan? Dat blijken sterrenstelsels te zijn die langer zijn doorgegaan met de productie van nieuwe sterren en pas later zijn stilgevallen. Slechts in incidentele gevallen zijn deze grote stelsels het resultaat van fusies tussen kleine soortgenoten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:ESO toont gedetailleerde foto van intrigerende sterrenkraamkamer
De gigantische VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. .
Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt.
De Grote Magelhaense Wolk (GMW) op 163.000 lichtjaar van ons is een grote producent van nieuwe sterren. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een gedetailleerd beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
