Bevallingsverhalen deel 17

GotC wat een mooi verhaal en wat een positiviteit! En wat een prachtig kereltje!

30 September
Na 4 weken voorweeën is het deze dag opvallend rustig in mijn buik.
Ik ben teleurgesteld, want morgenmiddag heb ik weer een afspraak in het ziekenhuis
voor een uitgebreide echo + doppleronderzoek. Omdat haar groei weer leek af te vlakken.

Ik had daar niet zo veel zin meer in, omdat weer meer stress etc.

Op tijd ga in naar bed. En om 23:40 word ik wakker omdat het lijk alsof ik in mijn bed aan het plassen ben. Ik sta op en het stroomt er uit. Oke dit is geen plas maar vruchtwater.

1 Oktober
We bellen het ziekenhuis wat we moeten doen. En we moeten komen. Dus ik bel mijn vader, die ons naar het ziekenhuis brengt.
Daar word ik aan de ctg aangesloten. Haar hartslag vind ik wat vlak maar goed het kan zijn dat ze sliep.

Er word een bed in het rustkamertje erbij gezet, zodat mijn man nog wat kan slapen.

Dan word de electrode op haar hoofdje geplaatst, dat registreert makkelijker.
De gewone ctg moet ik namelijk vasthouden anders verliezen we contact.

Langzaam komen mijn weeën op gang alleen wordt er niks geregistreerd. Maar van slapen komt er niks bij mij, de weeën worden steeds sterker. Dit ziet de verloskundige ook en gaat toucheren
3cm en bmm is verweekt. Rond half 7 worden we naar de verloskamer gebracht.

Met de ctg gaat het niet zo goed, ik moet op mijn linker zij gaan liggen dat is beter voor de baby.
Er word een ander ctg apparaat gehaald daar kan meer mee gemeten worden.
Word schijnbaar niet vaak gebruikt. De weeën worden steeds sterker, maar niet echt regelmatig.
Meestal 2 achter elkaar en dan even rustig.

Tijdens de weeën dip haar hartslag erg. Er moet een gyn komen voor een onderzoek. Ik moet huilen dit gaat niet goed. Ik vraag om pijnstilling want ik ben zo moe. Maar dat mag niet omdat het met haar slecht gaat. Ze halen dan bloed uit S. haar hoofdje om te kijken of ze het nog goed heeft in mijn buik. Dit is een naar onderzoek. Er word een soort koker ingebracht zodat de bij het hoofdje kunnen.
Dan wordt er geprikt. En moet het in een apparaatje getest worden.

Er is erg duidelijk te marken dat dit niet vaak gedaan word. Het wordt steeds zenuwachtiger in de verloskamer. De meting is goed. Er wordt besloten om na een half uur weer te kijken hoe het gaat. Ik heb dan 4 cm ontsluiting. In de tussentijd moet ik proberen mijn weeën zelf aan te geven door op zo'n ctg rondje te drukken. Want nu met echte weeën wordt er nog niks geregistreerd.

Ik krijg ook zuurstof op. De meting na een half uur is nog hetzelfde maar de gyn besluit dat het zo niet meer gaat en het een keizersnede word. Ontsluiting is nog steeds maar 4 cm.

Krijg iets voor mijn maag en iets tegen de weeën in mijn infuus. Dan gaan we snel naar beneden.
We moeten even wachten voordat we naar binnen kunnen. Daar is de gyn niet erg blij mee. Ik ook niet trouwens want de weeën gaan gewoon door op het harde ok bed.

Een assistent vraagt of de baby niet gemonitord moet worden, maar dat heeft geen zin, want het ging al slecht en dat wordt ook niet beter zegt ie.

Dan kunnen we de ok binnen en komt de ruggenprik, hemels direct zijn de weeën weg.
Via de lampen volg ik wat er allemaal gebeurd ik vond het erg interessant.
Ze wordt geboren en zet het gelijk op een huilen. Toen werd ik zelf ook emotioneel.
Het is 10:15 en ze is geboren. Haar navelstreng zat 2x strak rond haar nek, daardoor had ze het zo moeilijk.

Haar apagar is 10 ze doet het gewoon goed. Als ik klaar ben gaat ze mee met mij naar de uitslaapkamer in de couveuse. Dit had ik niet verwacht, maar is wel erg fijn. Daar krijg ik nog een spuit omdat mijn bloeddruk nogal laag blijft en ik me erg duf/moe voel.

Dan mogen we naar boven en zijn we met zijn 3en samen.

En net als bij Gotc een naar de groeiecho’s. Ze is 2810 gram bij 48 cm. Ze is niet groot maar echt niet heel klein ofzo.

GotC klinkt idd als een heftige bevalling maar fijn dat het personeel goed voor je zorgde, dat maakt het idd een stuk fijner

En Bubseltje fijn dat het bij jou ook allemaal goed is gekomen uiteindelijk..

Die navelstrengen om die nekjes, het zou verboden moeten worden!

Ook al zo heftig met navelstreng om de nek Bubseltje. Maar wat een mooie foto

Bubsel ook al zo'n indrukwekkend verhaal met een mooi meisje als resultaat. Vind de navelstreng om het nekje altijd zo eng.

Bubs, wat een gelijkenis tussen onze ervaringen! Vreselijk dat de navelstreng ook om het nekje zat.. Vond en vind het echt een eng idee.. maar wat heb je een mooi meisje

Bubs wat een enge bevalling ook. Maar die foto

Wat een superschattige foto, bubseltje. Wel een vrij heftige bevalling idd. Dat krasje op het hoofd kreeg ik (of ja, baby) ook. _{4 x} . Dat wordt in 't ziekenhuis wel vrij regelmatig gedaan hoor. Maar comfortabel en ontspannen is anders ja

Mooi meisje heb je!

GotC wat heftig! Wel fijn dat je zulke goede begeleiding had. En wat een mooierd
Bubs ook al zo eng met die navelstreng! Gelukkig is het goed gegaan en is je mooie meisje er

Hier ook een krasje op zn hoofd. Heeft ie nog wekenlang een korstje van gehad trouwens. Doen ze daar nou trouwens een sensortje in? Of zijn dat twee aparte dingen?

Bedankt voor het delen van de mooie foto's

En idd, wat stom van die groeiecho's.

Jeetje bubs, ook al zo'n heftig verhaal.
Maar wat een mooi meisje!

gotc en bubs heftige verhalen.
Een navelstreng om het nekje was een van mijn grootste angsten. Maar jullie prachtige wondertjes zijn er.

quote:

Op donderdag 31 oktober 2013 19:30 schreef GotC het volgende:
Bubs, wat een gelijkenis tussen onze ervaringen! Vreselijk dat de navelstreng ook om het nekje zat.. Vond en vind het echt een eng idee.. maar wat heb je een mooi meisje

Het lijkt idd erg op elkaar. die foto's van T. en jullie met z'n 3tjes

Volgens mij zijn die krasjes van het onderzoek?

Hoi iedereen!

Ik ben nieuw hier maar lurkte al een tijdje mee op fok! Ik wou ook graag mijn verhaal doen.

Ik was 13 juli uitgerekend, ik had de dagen ervoor al dat het flink rommelde. Op 11 juli had ik zo vaak zware krampen dat ik dacht dat het eindelijk begonnen was! Maar ik zag de dagen voorbij sluipen..

Op mijn uitgerekende datum voelde ik mij niks anders, ben nog gezellig op bezoek geweest bij mijn schoonouders, heb een mooi canvasje geschilderd voor op de kinderkamer en heb nog een partytent opgebouwd met mijn vriend
Toen ik 1 dag overtijd was werd het toch iets zwaarder, ik lag vaak op het kraambed te rusten (Ik zou thuis bevallen) Toen ik dacht dat het niet gekker kon brak onze gordijnstok s'avonds (precies waar het kraambed stond) Ik sloot maar vrede met het feit dat de hele buurt kon meegenieten als het zou beginnen. Mijn vriend haastte zich nog naar de Karwei om een nieuw gordijnstok te halen.

Toen ik s'avonds naar bed ging kon ik haast niet slapen van de pijn maar het was me toch gelukt om een beetje te kunnen slapen. Ik droomde nog dat ik meedeed aan bevallingsexperiment. Ik stond op een rijtje met allemaal andere vrouwen die moesten bevallen. De procedure ging als volgt: Elke vrouw moest een glijbaan opklimmen om vervolgens in dat krappe stukje bovenaan te zitten en daar met de benen gesloten te bevallen Toen het mijn beurt was zat ik daar bovenaan, ik had zoveel pijn en ik kon maar niet persen..Ik werd gillend wakker (Het was toen 4 uur in de ochtend) Ik zag dat ik mijn bed had ondergebloed. Ik probeerde op te staan en het bloed stroomde langs mijn benen, ben naar de wc gestrompeld en heb daar een bloedstolsel van ong 15 cm omtrek uitgeplast

Mijn vriend belde de verloskundige en ik telde mijn weeën, ik had ze om de 5 min dus ik was er helemaal klaar voor dat het zou beginnen. Toen de verloskundige kwam zakte de weeën af, hij deed een controle en ik had geen ontsluiting..ook waren mijn vliezen nog niet gebroken. Uit voorzorg ivm het bloedverlies zijn we naar het ziekenhuis gestuurd.
Toen we eenmaal in het ziekenhuis aankwamen waren de weeën al verdwenen. Ik werd naar de verloskamer gebracht en er was nog steeds geen ontsluiting te vinden. Rond half 6 werd ik weer gecheckt, de verloskundige keek mij aan en zei de verlossende woorden: "Je hebt 2 cm ontsluiting"

De uren die daarop volgen waren rustig, ik dacht nog "als dit DE weeën zijn waar iedereen het over heeft dan valt het mij reuze mee " Rond 10 uur werd ik weer gecheckt, de situatie was niet veranderd. Ze hadden het besluit genomen om mijn vliezen te breken en weeënopwekkers te geven. Na de hele ritsrats lag ik daar met allemaal draadjes en slangentjes. De weeën werden steeds zwaarder, zo zwaar dat ipv dat ik de handen van mijn vriend fijnkneep dat ik wou dat hij mijn handen fijnkneep om een beetje afleiding te hebben. Ik had ondertussen zo'n honger maar ik mocht niks ivm het bloedverlies snachts. Ik was compleet uitgeput, op een gegeven moment viel ik weg.. zoals ik had begrepen kregen ze mij haast niet meer wakker. Mijn lichaam schakelde zich gewoon uit van de pijn. Rond half 1 kwam de arts langs en vertelde hij dat ik een ruggenprik mocht. Ik aarzelde niet en zei direct "ja!!" Ik weet nog dat er een hele knappe stageloper bij was die angstig naar mij zat te kijken Ik met al mijn charmes probeerde nog naar hem te lachen maar verdomme die weeën waren erg! Wat hij zag was natuurlijk een uitgebluste vrouw met uitgelopen make-up en rechtopstaand haar die op moord uit was.

Ik gaf me helemaal over toen ik de prik kreeg, WAT EEN HEERLIJK GEVOEL Eindelijk kon ik de wereld weer wat aan Rond half 2 voelde ik de weeën weer op z'n ergst, weer schakelde mijn lichaam uit en opnieuw kreeg ik een extra dosis van de ruggenprik. Rond 10 voor 3 deden ze een check..hoopvol bleef ik wachten "2 cm mevrouw, misschien net 3 cm" Vanaf daar was ik er helemaal klaar mee en ben ik gaan slapen, ik werd 4 uur wakker en ik had het gevoel dat ik naar de wc moest. Ik piepte een zuster op en zei dat ik nummer 2 moest Zij dacht wat anders en haalde de verloskundige erbij..nou was het enorm druk op de verlosafdeling dus het duurde tot half 5.

De check werd gedaan en.."Je hebt volledige ontsluiting " Ze keek wat verbaasd omdat het in een uur gevorderd was naar 10 cm. "Je mag persen! " Ik huilde van blijdschap en heb al mijn kracht erin gegooid. Ik ben altijd stil als ik pijn heb maar hier heb ik wel even gegild. En terecht want 17.04 kwam hij ter wereld een stevig gezond kereltje (4430 gram en 55 cm) Ze legden hem bij me en ik dacht nog: "Wat is hij warm! Mijn kindje!!!"

Gek genoeg was ik niet ingescheurd of ingeknipt Daar was ik heeeeel blij mee want ik vind hechten eng. Wel kreeg ik een halfuur daarna een katheter omdat ik 1,2 L in mijn blaas had..ik kon niet meer plassen.

Hij is nu bijna 4 maanden en ik ben zo trots! Mijn kleine beer..ik ben stapelgek op hem. De pijn ben ik allang vergeten..

Mooi verhaal bushok. Wat een verademing moet die ruggenprik zijn geweest.

Super mooi verhaal Bushok. Wat een genot dan de ruggeprik..

Hihi dankjulliewel! Ja die ruggenprik was een geschenk uit de hemel. Ik zou ook niet weten hoe ik de pijn moest verdragen als ik thuis zou bevallen Was ergens ook wel blij dat ik in het ziekenhuis was toen, het kraambed van de thuiszorg paste niet in ons piepkleine huisje dus had mijn vriend zijn oude houten 1 pers bed in elkaar geschroefd en gelijmd Ik weet nog dat toen de verloskundige de check deed snachts dat het bed bijna begaf van het gewicht hahahaha

Waauw bushok, indrukwekkend verhaal. En idd een flinke beer!

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 14:31 schreef Hilzillah het volgende:
Waauw bushok, indrukwekkend verhaal. En idd een flinke beer!

Dankje

Ik TVP maar even, kan ik me wat beter inleven later. En gefeliciteerd natuurlijk iedereen hier.

Mijn verhaal dan ook maar
Sommige details zijn al wat vervaagd, maar in grote lijnen klopt het zo

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ooh bla wat herkenbaar! Ook bij mij werkte de ruggenprik op het eind niet meer en die druk op het bekken
Ook ik was het niet zo vergeten en riep hier, nooit meer! Wat viel het tegen. Maar het slijt. Heel gemeen van de natuur want dan trap je er weer in maar het vervaagd hoe heftig het was.

Ik vind je stoer! Een ks en een natuurlijke bevalling mee gemaakt. Petje af en gefeliciteerd

Gefeliciteerd Bla!
Had je trouwens niet aan kunnen geven dat je de stagiaire er niet meer bij wilde hebben, of was je daar niet toe in staat?

Ja ik merk wel dat het na een paar dagen al wat vervaagd..maar toch verbaasd het me hoeveel indruk het op me gemaakt heeft. Hebb het idee dat ik vooral daarom ook veel emotioneler ben als bij mijn eerste toendertijd.

En thnx

Nou ja dat had ik aan kunne n geven...maar dat vindt ik dan ook weer sneu..ze was nl verder wel echt heel lief

Ik dacht even een samenvattinkje te schrijven van de bevalling, maar dat lukt helemaal niet! Elk detail is Heel Belangrijk voor het hele verhaal. Terwijl ‘tijd’ dat weer niet is, gelukkig heb ik nog wel een paar keer gepost. :’)

Ik heb al een hele week voorwerk. Van lichte krampen tot echte weeën. Het voorwerk is voornamelijk ’s avonds en als ik de volgende ochtend geradbraakt wakker word, is het verdwenen. Ik ben er wel een beetje klaar mee. Met zwanger zijn en met die slapeloze nachten. Uit pure wanhoop doe ik op donderdag aan de weeënopwekking: op de yogabal zitten, wandelen, en –voor volk en vaderland – seks. Gevolg: voorwerk ‘s nachts en ’s ochtends kapot, maar geen aanstaande bevalling.

Mijn vader komt brunchen en als hij weg is, ga ik maar in bed uitzendinggemist kijken omdat ik zo’n buikpijn heb. Zou dit het dan zijn? Eindelijk? Ik val toch in slaap en als ik wakker word, is het weer verdwenen.

Totdat 's avonds..

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 18:43 schreef Limone het volgende:
Uh oh! Dat waren mijn vliezen..





Ik heb wat opgevangen in een potje en het is een beetje troebel en heeft de kleur van donkere urine. In de luier die ik nu aan heb ( ) is het zo goed als kleurloos.. Toch maar even de vk bellen hè?

Ok, de vliezen breken dus zo rond half zeven, vrijdagavond. Ik sta net op van de bank om met mijn man weekboodschappen te gaan doen. Geen *knap* of *pang*, maar gewoon *splash* en als ik op mijn hand blaas nog meer en als ik buk en als ik loop en als ik op de wc ga zitten. We krijgen er een beetje de slappe lach van en omdat ik voor de rest geen weeën heb, besluit mijn man toch nog de boodschappen te gaan doen en roti te halen.

Helder schijnt een nogal relatief begrip te zijn in de wereld van het vruchtwater, dus ik bel de verloskundige en die zegt dat ze deze avond nog wel even komt kijken, maar aan de hand van mijn beschrijving maakt ze zich geen zorgen.

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 19:05 schreef Limone het volgende:


_{nog geen weeën dus}

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 19:50 schreef Limone het volgende:
Update: ik heb een weeën app gedownload. Nog niet gebruikt.

Mijn man komt thuis, we eten roti, hij doet de kaarsjes aan en dimt het licht. Om acht uur voel ik zo een eerste krampje. Een wee, is dit een wee? Enthousiast begin ik te puffen zoals geleerd op de cursus en spring onder de douche en scheer mijn oksels. Mijn benen doe ik wel bij de volgende wee. De verloskundige belt aan net als ik sta af te drogen. Half naakt sta ik haar te woord. Omdat er nog niet echt iets gaande is, is dit wel een beetje akward. Ze checkt het vruchtwater, mijn bloeddruk en het hartje van de baby en zegt: “misschien zien we elkaar vannacht en anders in de loop van dit weekend wel”. Ze is nog niet weg of ik krijg een behoorlijke wee. Ik time 'm op mijn app en hij duurt een minuut, van begin tot het eind.

Hierna wordt het allemaal wat vager.

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 21:16 schreef Limone het volgende:
Kleur was goed. De weeën zijn begonnen. Pittig. Topictitel:

Ik wil op bed liggen, maar dat doet pijn, ik ga douchen: niets zo arelaxt als een warme douche. Ik loop rondjes, ik scheld, niets helpt. Er is geen enkele manier waarop ik deze weeën kan opvangen. Mijn man heeft het timen overgenomen terwijl ik door middel van dierengeluiden het begin en het einde van de wee probeer aan te geven. Op een gegeven moment vraag ik hoe het gaat: "Beetje matte wedstrijd, nog niet gescoord" krijg ik te horen. Nee, eikel, met de weeën. “Oh. Ja je hebt ze om de twee minuten en ze houden een halve minuut aan, maar in de app staat dat je om de 4 minuten moet en dat ze dan een minuut aan moeten houden, dus het gaat niet goed, hoor!" Ik bijt hem toe dat het geen vaststaande wetenschap is en dat hij nu de verloskundige moet bellen. Want als dit de eerste 2 cm zijn en de volgende 8 cm nog heftiger worden, ik dit dierengeluidenspel liever in het ziekenhuis doe.

De verloskundige hoort gelukkig dat het serieus is en is er supersnel (rond 23:00u). Ze meet mijn ontsluiting en zegt dat als we nog naar het ziekenhuis willen we nu wegmoeten, want ik zit op 8 cm. Ik word snel aangekleed en ik ben opgelucht. Het is dus niet heel gek dat het heel arelaxt is, maar ik vind het nu opeens wel goed te doen. Mijn man rent naar buiten om de auto te halen, terwijl ik met de vk naar buiten strompel. Midden op straat krijg ik een wee en ik voel dat ze komt.
De verloskundige vraagt of ik wel naar het ziekenhuis wil, want dat gaat nog wel zo'n 20 minuten duren. Ik weet dat we dat niet meer gaan halen en besluit het thuis te doen. Ik word er heel rustig van. Ze komt er aan en het gaat niet lang meer duren!

Weer boven word ik op mijn knieën voor de bank gezet met m’n ellebogen erop en krijg de instructie niet te persen maar een beetje te wiegen tot de verloskundige en mijn man alles hebben klaargezet. Op een gegeven moment is het niet meer te houden. Ik mag beginnen met persen (23:50u), terwijl er over mijn hoofd nog handdoeken, celstofmatjes worden aangegeven. Hier ergens komt ook de kraamhulp binnen. Ik bedenk (tijdens het persen) dat deze hele bevalling me heel erg meegevallen is. Een uur een weeënstorm niet op kunnen vangen is natuurlijk vervelend, maar als het 8 cm oplevert, hoor je mij niet klagen.

Twintig minuten na het groene licht voor persen wordt Marie geboren. Tussen mijn benen op de grond ligt een bloot mensje (met dikke armpjes!). Ik vind het zo bizar. Hier hebben we 9 maanden naar toe geleefd en nu begint het pas echt. Dit gevoel is niet te beschrijven. Ik til haar van de grond en hou haar stevig tegen mij aan. Mijn alles.

_{Mijn man zit voor mij op de bank en na een paar minuten wil ik haar Rafiki-stylo aan hem geven. Hoor ik uit drie monden tegelijk "Nee! Nee!" Het kind zat natuurlijk nog gewoon aan de navelstreng en de placenta nog in mij}