[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

1x is genoeg

quote:

Op donderdag 24 maart 2016 20:26 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.

W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...

Wat een rotweken zeg... Ik zou daar ook echt ontzettend tegenop zien. Ik weet dat mijn vrouw aan het eind van haar chemo's geopereerd moet worden en een week in het ziekenhuis moet blijven. Ik ontken voorlopig dat dat moet gebeuren, want geen idee hoe me dat gaat lukken...

Therapie...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dank jullie wel voor het meeleven allemaal. Ik ga dit weekend maar weer op peutenjacht

Sorry. Ik breek even in. Ik zie net voor het eerst dit topic en schrik eigenlijk van hoe eerlijk en open iedereen schrijft over haar hersenspinsels, angsten en depressies. Om me heen heb ik het idee dat ik de enige ben die het moederschap niet aan kan icm fulltimebaan. Het overmatig zorgen maken. Imperfect voelen. Willen verstoppen. Terug naar toen we gewoon onzichtbaar waren.

ik wil jullie eigenlijk gewoon even bedanken. het geeft me zo'n troost en rust om te lezen dat meer mensen waar ik van hou zulke gevoelens hebben. Ik vid het verschrikkelijk om te lezen dat jullie door een hel gaan. En zou jullie zo graag willen lijmen, knuffelen, het juiste advies willen geven.. Maar dat kan ik niet. Dit topic is 1 massive trigger voor me en ik kan dat op dit moment niet aan. Dan zuig ik mezelf leeg.
Maar ik wil wel laten weten dat ik ieder van jullie een heel warm hart toedraag.
En dat ik hoop dat je voelt dat je er toe doet. Hoe belangrijk je bent.
Voor jouw kleine, maar ook voor al die moeders hier op fok die door kunnen gaan na het lezen van jullie verhalen. Omdat het zo herkenbaar is. Zo de realiteit van alledag.

Mijn liefde is voor jullie.

Thanks all. Intussen is de ellende dusdanig groot dat het naar alle waarschijnlijlheid rechtszaken materie gaat worden. Echter heeft zijn familie hem en verloofde duidelijk gemaakt dat hij geen enkele steun van hen kan verwachten. En ze de kindjes en mij steunen.


Bloesem Ik wil al dagen iets verwoorden. Typ een heel verhaal. Om het vervolgens weg te halen omdat ik denk dat het niet goed genoeg is.. Misschien krijg ik het nog we'll eens goed verwoord. Maar voor nu even een dikke kus dus.

Kwak ik hoop dat je snel iemand vinden gaat.

Fap

Ach Evenstar, wat triest...

Evenstar, wat erg is dit voor jou en de kinderen. Ik schrik er ook een beetje van. Je klonk zo gelukkig met je nieuwe leven overzee. Ik heb wel het gevoel dat je dit aan kan, hoe erg het ook is
Je klinkt sterk

Alle anderen hier ook heel veel sterkte gewenst. Soms kan het allemaal zo moeilijk zijn. Het is niet eerlijk

Faptist, zoals jij het beschrijft is het best herkenbaar. Terug naar de onzichtbaarheid en het 'na-ons-de-zondvloed-gevoel'. Dat zou best heel lekker zijn, ja. Maar ja, voor je kinderen is het niet altijd goed om onzichtbaar te zijn, daar ben ik wel achter.

Evenstar... wat heftig voor jou en de kinderen. Fijn dat je schoonfamilie achter je staat, ik ben het eens met livelink, je klinkt sterk en staat ongetwijfeld je mannetje! Maar mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor dan weet je me te vinden.

Voor nu een dikke knuffel voor jou, Arwen en Olli.

Ik wens jullie allemaal veel sterkte. Evenstar wat een soap zeg. Wat fijn dat je daar goede steun krijgt.

Bloesem dikke knuffel.

Ik ben in mijn eentje gesprek aangegaan met hem en verloofde heb gezegd ik neem dit op. Zoals ik vermoedde wilde hij weer zin door Drammen. Wat mij juist sterker maakte. Ik was zo kalm en rustig. Zelfs town zijn vriendin uitschreeuwde wat voor misselijke trut ik was omdat ik hem niet zijn zin gaf. Alsof die ook maar enigzins recht van spreke heeft over mijn kind. Ik heb beleefd gezegd ik praat respectvol en rustig naar jou . verwacht hetzelfde van jou.
Hij bleed dreigen heb daarmee gesprek beeindigd gezegd dan doe jij wat jij denkt dat goed is , doe ik dat ook. Ben met oogeheven hoofd de deur uitgelopen..
Wat er gaat gebeuren weet ik niet. Hij is verre van de D die hij ooit was... Narcistisch naar mannetje..
En ergens wist ik het wel maar ja liefde en blind. Maar ik kruip niet meer voor hem.
Weet je het is niet leuk.
En mijn hart gaat uit naar mijn kindjes.. Maar voor mezelf hoe gek het ook klinkt ik jank soms ook wel eens. Dan praat ik met mijn beste vriendin of ouders of zijn mam.
Maar het maakt me vooral sterker. Geeft me inzicht. En laat me groeien.

Ik ben ondanks dat hier gelukkig. Heb met aantal mensen en de bonus familie een goede band. Kindjes zijn voor grootste deel gelukkig. Alleen Arwen heeft het soms zwaar en dat raakt me diep. Maar ik denk ook dat ik doordat ik er sterker van worst haar beter kan helpen.
Het zou niet moeten zoals het gaat maar het gaat nu eenmaal zo. Dus maken we gelukkg met dat wat we wel hebben.

quote:

Op donderdag 24 maart 2016 20:26 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.

W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...

Ik heb wel een naam voor je in G.

Evenstar sterkte!

Evenstar, wat een rotsituatie. Al is het voor jullie als paar te laat, hoop ik toch dat je ex bezint, voor de kinderen.

Kwak, is de planning al rond, voor de daten dat J weg is? En hoe staat het met je peutenlacht?

Ik kan me niet herinneren dat het leven voor de generatie van mijn ouders zo hectisch was als voor ons. Mijn moeder was de rust zelve, bijvoorbeeld. Ik merk aan zo veel ouders dat het een haast onmogelijke opgave is om werk, kinderen, opvang en dergelijke te combineren. Waar is dat gestress ontstaan? Ik loop zelf constant met het gevoel dat ik tekort schiet, op alle fronten. Ik kan O niet de aandacht bieden die ik vind dat ze verdient, op mijn werk kan ik alleen maar "goed genoeg" bieden, het huishouden is een puinhoop, ik heb haast geen energie over voor mijn man, en we zullen we het vooral niet over mijn sociale leven hebben. Ik ben dat hol- en vliegwerk zo spuugzat, maar ik zie werkelijk niet waar ik een verandering aan kan brengen.

Ik zit nu 3 weken 100% thuis vanwege een hematoom in mijn baarmoeder. Een medische reden deze keer, en dus een stuk makkelijker om begrip te krijgen op de werkvloer Ik merk dat ik het erg irritant van mezelf vind dat ik begrip wil. Ik zou er een milde schijt aan moeten hebben, maar ik loop de hele dag rond met een schuldgevoel. Tegenover de kinderen op mijn werk, die nu een hoop tekort komen. Tegenover mijn collega's, die een hoop extra werk hebben, mede doordat ik veel van de plannen niet op papier maar in mijn hoofd heb (ik ben een enorme chaoot). Ik ben de hele avond en ochtend nu aan het malen over hoe dom dat was en hoe ik faal. Ik dacht gisteren zelfs: misschien had ik die ziekmelding nooit moeten halen. Er zijn zoveel mensen die hierdoor benadeeld worden, is dat het wel waard? Een gedachte waar ik erg van schrok. Hoe komt het toch dat ik mezelf minder belangrijk vind dan anderen? Dit is precies waarom ik er compleet doorheen zit: altijd maar doorgaan, omdat ik anderen belangrijker vind. Ik heb het gevoel geleefd te worden, dat ik op een denderende trein zit die mijn leven heet. en waar ik zelf geen sturing over heb. Ik hoop dat ik snel weer het gevoel krijg dat het leven niet iets is wat je overkomt, maar waar je zelf controle over hebt.

Dat hoop ik ook voor je, Room. .
Vroeger moesten mijn ouders (nog van voor de oorlog, ze zijn al in de 80) een eigen bedrijf en vijf kinderen combineren. En dan zaten ze ook nog de halve zondag in de kerk. Maar zij legden de lat niet zo hoog voor zichzelf, als in; zij gaven bij lange na niet zoveel aandacht aan hun kinderen als ik nu aan mijn kind geef. We zijn ook echt anders gaan denken over opvoeding, en ik denk dat de druk om op al die fronten het goed te doen, is toegenomen. Maar ik weet ook dat mijn moeder toen ik heel klein was, eigenlijk overspannen was en waarschijnlijk ook depressieve periodes had. Dat heeft ze zelf nooit zo gezegd en het is ook niet op die manier benoemd, maar ik kan nu met terugwerkende kracht wel zeggen dat dit hoogstwaarschijnlijk het geval was. Kortom, veel verborgen leed, toen en nu.

Verandering kun je denk ik wel aanbrengen, als je echt je prioriteiten kunt gaan bepalen en je schuldgevoel meer kunt loslaten. Maar ja, dat is zo makkelijk gezegd zo.

Och room, het klinkt inderdaad alsof je veel te veel van jezelf vraagt... Ik herken veel van je verhaal, uiteindelijk raakte ik burn-out... Voor jezelf ben je misschien geen prioriteit maar voor O. ben jij zeker het allerbelangrijkste. Zij heeft mama nodig, Harder dan welke collega dan ook. En daarnaast verdien jij het gewoon om je fijn en gelukkig te voelen.
Take care.

Mijn moeder was thuis bij de kinderen, meer leeftijdsverschil tussen de kinderen zodat er steeds maar 1 jonger kind thuis was en de rest op school. Zwemles ging via school. Daarnaast nog op een sport, daar was geen geld voor, dus heb ik nooit gedaan. Andere moeders werkten ook niet en het was dus mogelijk om af en toe op elkaars kind te passen. Je liep gewoon langs de buuf en het was geregeld. Scheelt zoveel!!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou, ik denk ook gewoon dat je t als kind niet zo doorhebt hoe druk je ouders het hebben (gehad) en zelf idealiseren onze ouders het misschien ook een beetje. (volgens mijn schoonmoeder sliepen haar kinderen heel snel door, maar mijn man weet nog goed dat dat best lang duurde met zijn 4 jaar jongere zusje)..

Mijn moeder had het trouwens ook niet makkelijk. Toen ze zwanger bleek maakte haar vriend het uit. Ze heeft altijd gewerkt, maar was er ook veel voor mij. Ze werkte vaak 's ochtends als ik op school was, als ik thuiskwam was ze er en als ik naar bed ging kwam er oppas en dan werkte ze 's avonds nog. (Dat hoorde ook bij haar werk, pleegouders begeleiden). Dat is best zwaar geweest, maar ik heb daar (vrijwel) nooit iets van gemerkt...
Denk wel dat de lat nu soms wat hoger gelegd wordt nu. Laten huilen is bijv. not done en vroeger hoorde dat juist. Denk dat het belangrijk is zelf je grenzen te bewaken. Niet alles kan en de kinderen zijn geen prinsen/prinsessen die áltijd op plaats 1 komen (maar wel vaak genoeg natuurlijk). Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan..

Ik vind het ergens erg fijn dat ik werk. Mijn moeder werkte 4 dagen, en dat scheelde vast ook veel druk op de ketel. Maar ik voel hier geen mogelijkheden of begrip voor vrouwen die minder werken om tijd aan de kinderen te besteden. Da's een Noors dingetje denk ik. Gender equality is hier een hoog goed, en hoewel ik dat zelf ook erg belangrijk vind, vind ik het hebben van de keus om wel/niet veel/weinig te werken het allerhoogste goed. Er zijn hier haast geen parttime banen, en als je dat hebt, wordt er door iedereen gezeurd over hoeveel pensioen je wel misloopt, dat je carrière er onder lijdt etc. Ik vind het erg benauwend. Ik denk zelf totaal niet zo. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld de pensioensleeftijd nooit gehaald. Niet om te doemdenken, maar wie zegt dat ik het ga halen? Ik wil nú bij mijn kind zijn, en voel hier de mogelijkheid er niet voor.

Verder heeft ieder huisje idd zijn kruisje, Franny, dat is ook zo. En het leven is idd behoorlijk zwaar geweest voor veel vrouwen. Maar het beeld dat ik heb van veel jaren '80 moeders is oneindig veel tijd, kinderen mee naar huis tussen de middag, hordes moeders op het schoolplein, lekker kletsen voordat de kinderen uit zijn. Die leverden er financieel natuurlijk ook wel wat op in, maar ik heb echt het idee dat doordat er steeds mee vrouwen werken, alles dusdanig veel duurder is geworden dat je als vrouw ook wel haast voltijd móet werken om een gezin te onderhouden.

Misschien is dat jaren '80-moedersbeeld iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten, maar ergens zie ik die rust en balans als een ideaal. Het is iig een balans die bij mij zoek is.
En misschien verwacht ik teveel van mezelf, maar ik voel dat anderen het ook van mij verwachten.

En idd GM, O is de allerbelangrijkste in de hele wereld. En voor haar ben ik dat. Maar er echt naar handelen, vind ik toch nog lastig.

Dat is toch wel heftig, Phaidra Ik denk ook niet dat iedereen zomaar gelukkig was, vroeger. Maar ik heb het (wellicht foutieve) idee dat het leven rustiger en overzichtelijker was.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 10:33 schreef Roomsnoes het volgende:
Misschien is dat jaren '80-moedersbeeld iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten, maar ergens zie ik die rust en balans als een ideaal. Het is iig een balans die bij mij zoek is.
En misschien verwacht ik teveel van mezelf, maar ik voel dat anderen het ook van mij verwachten.

Denk dat het niet heel realistisch is inderdaad dat beeld. hoewel het voor sommige moeders wellicht wel zo was. Ik denk nu nog wel eens bij het voorlezen aan mijn moeder. Die wilde mij dan voorlezen, maar halverwege het verhaal viel ze zelf ongeveer in slaap en ging dan half het boek/half haar droom voorlezen. Ik vond dat altijd heel irritant, maar ze was natuurlijk gewoon kapotmoe! Nu begrijp ik eerlijk gezegd niet hoe ze het gedaan heeft, maar ik heb een heerlijke jeugd gehad!

Neemt niet weg dat balans belangrijk is! Vervelend dat part-time banen bij jullie niet zo vanzelfsprekend zijn. Ik vind het heerlijk dat dat hier wel is en zelfs dan k'n je gewoon niet alles doen wat je allemaal zou moeten doen. Het huis is hier bijvoorbeeld regelmatig een bende en schoonmaken doe ik héél weinig. Zou het vaker moeten en willen doen, maar vind buiten spelen met de kinderen nu eenmaal belangrijker.. (al zijn af en toe de stekende opmerkingen van kinderloze schoonzus wel irritant, maar die probeer ik te negeren)

[ Bericht 18% gewijzigd door watmoetikkiezen op 30-03-2016 10:44:48 (aanvulling) ]

Ik denk dat je het moet proberen los te koppelen van de tijd en het maatschappelijk klimaat en context. Want dan is het inderdaad alsof dat je leven bepaalt. In bepaalde opzichten is dat natuurlijk ook zo, maar als het gaat om rust voor jezelf creëren, dan is dat iets waar je zelf de doorslaggevende factor in kunt zijn, als je de verwachtingen en de denkbeelden van anderen kunt loslaten. Je eigen koers in het leven uitstippelen, dát geeft echt voldoening, niet het leven leiden dat andere mensen voor je hebben uitgedacht. Ik heb een totaal ander leven dan mijn moeder had, voor haar vaak onbegrijpelijk. Maar het is wel mijn leven, en van niemand anders, het resultaat van al mijn eigen keuzes. Dat geeft zoveel kracht.

Ik denk ook wel dat we de lat steeds hoger zijn gaan leggen. En we zijn individualistischer geworden. Als we eens een dagje optrekken met bijvoorbeeld mijn zus + gezin, merk ik pas hoe fijn zo'n sociaal vangnet is. Dat je niet continu je kinderen in de gaten moet houden. De kinderen spelen samen (oudste is 6 en komt ook echt wel melden als er iets is), en er zijn 4 ouders die steeds af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Vroeger was er veel meer de mogelijkheid om het opvoeden 'gezamenlijk' te doen.

En: true story

haha, helemaal waar!

Voor míj is het wel realistisch, watmoetikzeggen, het is het beeld dat ik heb van mijn jeugd. Het was ook wat ik zag bij moeders van vriendinnetjes. Mijn moeder had altijd tijd voor mij. Of mijn moeder het zo ervaarde, dat weet ik niet, en zal ik nooit weten. Maar dit is wat ik weet van moeder zijn, dat zijn mijn eigen herinneringen. En ik denk dat het niet meer dan logisch is dat je naar je eigen jeugd kijkt, als je zelf ouder wordt. De nuances van mijn jeugd zal ik nooit te weten komen. Maar mijn herinneringen zijn wel een soort ideaalbeeld.

En wat hier zo enorm sterk in meespeelt is dat ik geen enkele natuurlijke connectie meer heb met mijn jeugd, anders dan mijn herinneringen. Mijn ouders zijn er niet meer, ik woon in een ander land, het schoolsysteem is anders, de verwachtingen zijn anders. Ik kan hier niet de moeder zijn zoals ik altijd heb gedacht dat ik zou worden. Zo een met twee kinderen op de fiets naar de winkel. Geen sociaal vangnet, niks. En dat zorgt er voor dat we alles zelf moeten doen, zelf moeten uitvogelen en zelf moeten oplossen. En nu ik het zo op een rijtje zet, denk ik misschien wel dat met alles bij elkaar (mijn overleden ouders, mijn emigratie, geen netwerk, het moederschap) gewoon niet in balans te brengen is. Niet nu althans.

Haha dat plaatje, Phaidra

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 10:33 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik vind het ergens erg fijn dat ik werk. Mijn moeder werkte 4 dagen, en dat scheelde vast ook veel druk op de ketel. Maar ik voel hier geen mogelijkheden of begrip voor vrouwen die minder werken om tijd aan de kinderen te besteden. Da's een Noors dingetje denk ik. Gender equality is hier een hoog goed, en hoewel ik dat zelf ook erg belangrijk vind, vind ik het hebben van de keus om wel/niet veel/weinig te werken het allerhoogste goed. Er zijn hier haast geen parttime banen, en als je dat hebt, wordt er door iedereen gezeurd over hoeveel pensioen je wel misloopt, dat je carrière er onder lijdt etc. Ik vind het erg benauwend. Ik denk zelf totaal niet zo. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld de pensioensleeftijd nooit gehaald. Niet om te doemdenken, maar wie zegt dat ik het ga halen? Ik wil nú bij mijn kind zijn, en voel hier de mogelijkheid er niet voor.

Verder heeft ieder huisje idd zijn kruisje, Franny, dat is ook zo. En het leven is idd behoorlijk zwaar geweest voor veel vrouwen. Maar het beeld dat ik heb van veel jaren '80 moeders is oneindig veel tijd, kinderen mee naar huis tussen de middag, hordes moeders op het schoolplein, lekker kletsen voordat de kinderen uit zijn. Die leverden er financieel natuurlijk ook wel wat op in, maar ik heb echt het idee dat doordat er steeds mee vrouwen werken, alles dusdanig veel duurder is geworden dat je als vrouw ook wel haast voltijd móet werken om een gezin te onderhouden.

Het lijkt mij ook heel rot als je eigenlijk alleen de keus hebt tussen niet werken en fulltime werken. Eerlijk gezegd werk ik liever nu parttime dan dat ik een jaar verlof zou hebben gehad en dan weer fulltime aan de slag zou moeten. Ik snap wel dat je dan tegen grenzen oploopt.

Wij hebben sinds een paar maanden een hulp in de huishouding. Ik heb er 3 jaar tegenaan gehikt, maar met 2 kinderen kon ik er echt geen tijd meer voor maken. Het voelde enerzijds als een nederlaag (ik werk maar 3 dagen, ik zou dit toch moeten kunnen??) maar anderzijds geeft het me nu zoveel rust! Ik heb gewoon gegarandeerd een schoon huis 1x per week en de last is van mijn schouders als ik nergens aan toekom. Ik kan zonder enige restricties tijd met mijn kinderen doorbrengen als ik thuis ben met ze. Het verbaast me eigenlijk hoeveel het scheelt in mijn hoofd. Eén balletje minder dat ik in de lucht moet houden .