quote:
Op dinsdag 16 juli 2013 08:37 schreef Phaidra het volgende:Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.
Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.
Ja ik vond t ook al gek dat de gyn wel wilde gaan inleiden. Had al gelezen dat de wee-opwekkers de kans op scheuren groter maakten. Dus ook gezegd dat ik geen wee-opwekkers wilde. Als we gingen inleiden, zou het met een ballon zijn gedaan en dan kijken of m'n lichaam t zelf ging oppakken. Maar t is op zich wel 'fijn' om te weten dat ik in een ander ziekenhuis die keus niet eens had gehad, waarschijnlijk. (Plus dat de gyn na de ks zelf zei dat het een goede keus was geweest. S was 4660 gram en ze dacht dat een poging tot natuurlijk bevallen waarschijnlijk weer een drama was geworden).
Over de bekkenbodemspier: wat rot dat jij daar ook last van had. Na de bevalling van S heb ik het ook weer even gehad, maar dat was gelukkig van korte duur, omdat ik door de fysio al goed wist hoe ik er mee om moest gaan. Bekkenbodemspieroefeningen zijn in ieder geval heel belangrijk. En dan vooral het ontspan-gedeelte van die oefeningen. (Zeg ik heel wijs, maar ik ben er zelf heel slecht in, hoor...)
En Phaidra, bitterend en DF ook allemaal getoucheerd tijdens een wee dus. Veel later begreep ik ook dat het waarschijnlijk goed was geweest om de sterkte van mijn weeen te voelen. Maar de vk heeft gewoon nooit uitleg gegeven hierover. Ook erna niet, toen ze zag dat ik heel hard moest huilen. Geen aankondiging, geen uitleg, geen excuses.
Ik voelde me tijdens die hele bevalling trouwens meer een object dan een mens. Alle beslissingen werden over m'n hoofd genomen, belangrijke dingen met de gyn op de gang besproken. Het was mijn eerste, ik wist van niks, had zoveel pijn dat ik amper aanspreekbaar was, dus misschien was het ook wel logisch, maar ik wist wel dat ik het een tweede keer heel anders wilde. Betrokken zijn en op de hoogte van alle beslissingen. Helaas kwam die tweede keer er dus niet.
Een nagesprek met de gyn heb ik trouwens ook nooit gehad. Die was zo bot geweest tijdens de bevalling (hij kwam t besluit tot ks meedelen en vroeg op heel kille toon waarom ik lag te huilen. Waarna hij me meedeelde dat een ks voor het kind geen risico was, maar voor mij wel) dat ik om een andere gyn heb gevraagd voor t nagesprek.
En in de kraamweek, terwijl ik net weer een heel klein beetje aan t opkrabbelen was, kregen we te horen dat ons zoontje CHT (congenitale hypothyreoidie) heeft. Kort gezegd: hij is zonder schildklier geboren en moet z'n leven lang medicijnen hiervoor slikken. Dit heeft, zoals we nu weten, ook nog een behoorlijke impact op z'n ontwikkeling, maar dat is weer een heel ander verhaal (wat ik binnenkort in 'Soms gaat het anders' neer wil zetten...ik merk dat het me goed doet om van me af te schrijven).
Bedankt weer voor alle lieve woorden hier. Ik denk dat het me wel gaat lukken om zonder hulp van een psych alles in perspectief te zetten, mede dankzij jullie
. Het is gewoon ook dat ik er nu extra mee bezig ben omdat ik dus net weer over een voorspoedige bevalling heb gehoord en omdat we zelf graag nog een kindje willen...Ik schrok zelf van m'n reactie op die vlotte bevalling, ik dacht dat ik er al een stuk minder verdrietig om was. Maar t heeft dus tegelijk iets goeds gebracht: ik ben er voor het eerst zo open over en ik merk dat mijn 'werk' eraan nog niet helemaal klaar is.