[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

NTS, erkennen dat je een probleem hebt is een lastige eerste stap. Gelukkig is die genomen. Hopelijk kunnen jullie/hij nu aan de slag met die berg!

Alles goed met draakje?

Fijn om te horen NTS.

Fijn NTS! Het begin is er weer hoop dat het goed blijft gaan.
En goed dat je man dus erkent dat ie een probleem heeft, want mannen en praten.....

NTS, dat is een begin. Succes samen

Goed om te horen!

quote:

Op woensdag 22 mei 2013 22:49 schreef De_Taartjesfee het volgende:
Omdat ik het overal van de daken wil schreeuwen doe ik het ook even hier

Taart! Slingers! Gebak! Toeters! Feest! Rolstoel met elektrische wielen en scootmobiel met kinderzitje zijn eindelijk goedgekeurd en de bestelling is ingediend. Binnen 4 tot 6 weken zou alles in huis moeten zijn.
Als ik het kon zou ik nú een rondedansje doen
Na 6 fucking maanden touwtrekken! M`n huisarrest wordt eindelijk opgeheven yay!

Zo hé! Dit lees ik nu pas!
Wat ontzettend fijn voor je TF.

Dank je wel lieve Moonah

@ Moonah: op en af. Het is nu af. Hoop dat dit warme weer wat aanhoudt dat werkt zoveel mee.

Nou. De kop is eraf. Vandaag is het een jaar geleden dat mijn schoonvader verongelukte. Bizar dat we nu al een jaar verder zijn, ondertussen een prachtige dochter erbij hebben gekregen en zijn lach en stem nog steeds in onze hoofden naklinkt. We missen hem erg, zijn raad, zijn hulp, Zijn exercities (zonder training even fietsen van het noorden naar het oosten) maar bovenal zijn blote bast op zn catamaran. Mijnnschoonvader was een zeer actieve man en overlijden bij een motorongeluk past beter bij hem dan een slepend ziekbed. Toch blijft het gek dat we hem zo abrupt hebben moeten laten gaan.

*knufs* pessie. klinkt alsof jullie dan iig mooie herinneringen hebben

Pessie .

quote:

Op dinsdag 4 juni 2013 21:33 schreef Saffier het volgende:
@ Moonah: op en af. Het is nu af. Hoop dat dit warme weer wat aanhoudt dat werkt zoveel mee.

Ach Saffira... Ik hoop ook dat de zomer je goed doet.

Schopje omhoog...

NTS jeumig, ik had geen idee dat dit speelde bij jou. Wat heftig. Ik hoop dat jullie inmiddels alweer een stukje bergop zijn gekomen...

Ik post al een hele tijd mee in Oud, maar dit topic had ik nog niet eens ontdekt. Ik werd er op gewezen omdat ik in het dreumestopic vroeg of er ook een plek op Fok was waar ik mijn verhaal kwijt kon over het verdriet dat ik nog steeds heb over het verloop en de nasleep van mijn bevallingen.

Onder de spoiler mijn verhaal (want lang). Het van me afschrijven vond ik al fijn!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jeetje heftig! Ik herken het gevoel het niet zelf gedaan te hebben in je verhaal. Ik heb zelf ook 2x een ongeplande keizersnee gehad. Maar toch he, we hebben het wel zelf gedaan! We zijn het ondergaan en we hebben 9 maanden met liefde de kindjes gedragen, alleen zijn ze op een andere manier ter wereld gekomen. Ik heb vooral na de 1e ook ontzettend geworsteld hoor dat ik het niet op de natuurlijke manier heb gedaan, geprobeerd maar niet gelukt, bij de 2e hetzelfde verhaal. Dus ik denk dat je jezelf veel bespaard hebt door de 2e keer te kiezen voor de ks!
Ik wilde ook heel graag een keer op de natuurlijke manier bevallen, zonder inleiden enzo. En inderdaad bij Ninthe is de bevalling wel spontaan begonnen, en dat is een hele andere ervaring, ook voor de verwerking van weer een keizersnee moet ik zeggen. Veel minder mee geworsteld dat het weer een ks was als bij de oudste.
Maar soms speelt het nog wel, jongste word volgende week 3.

Fee, ik heb je post nu 2x gelezen en wil toch reageren. Je verhaal raakt me
Ik vind het heel moedig van je om er zo open over te zijn en hoop dat je verhaal ook herkenning en troost biedt voor anderen. Fijn dat het opschrijven jou voor een deel al heeft kunnen opluchten.

Je schrijft dat je voor de tweede keer hebt gefaald maar lieve Fee, je hebt niet gefaald. Je hebt je beide kinderen met een behoorlijke ingreep op de wereld gezet! Jij hebt ook weeën gehad, je kindje geholpen om de weg naar buiten te vinden. Dat dat met een keizersnede is gegaan doet niets af aan het feit dat de geboorte van je beide jongens heel veel van je lichaam heeft gevraagd.
En wat is het een genadeslag, de bizarre sfeer van een OK en een kindje boven het groene scherm, en dan moet het fysieke herstel nog beginnen.

Ik herken je teleurstelling om het niet hebben mogen ervaren van een natuurlijke bevalling. Maar je bent echt wel bevallen, twee intensieve ingrijpende momenten, en getuige je lange herstel is het zwaar geweest.
Ik vind het ook heel knap van je dat je hulp hebt gezocht en ook toen je opnieuw met die angst en trauma werd geconfronteerd, je er weer doorheen geslagen hebt.

Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.

Fee-nix, heftig zeg die eerste keer, wat is er over je grenzen gegaan en dan toch eindigen met een keizersnede. Knap dat je hulp hebt gezocht om het op een rijtje te krijgen.
En wat een "domper" dat het ook de tweede keer een ks werd. Al denk ik oprecht dat het een hele wijze keuze is geweest, niet eerst de uitputtingsslag van de vorige keer en dan alsnog eindigen met een ks...

Ik vind dat je het wel goed verwoord en of je een "normale bevalling" romantiseert durf ik niet te zeggen. Het is iets wat je zo ontzettend graag had willen meemaken, daar kan je denk ik ook een soort van om rouwen...
En jij bent niet die anderen die wel vrede hebben met hun keizersnede, jouw gevoel is jouw gevoel en dat hoef je niet weg te maken om "anderen" die het misschien anders ervaren. Ik vind het zeker geen falen!

Daar doen die 2 lieve blije kinderen niks aan af. Het is niet zo dat als je dat maar hebt, dat je dan de rest moet vergeten of maar naast je neerleggen.
Neem je gevoel serieus, misschien kan je hier ook iets mee doen (al dan niet met professionele hulp).

Sterkte

Fee-nix, ik heb ook twee kinderen en ik weet nog niet eens hoe een wee voelt. Beide keren een geplande keizersnede.
En ik herken wel het gemis; het trotse gevoel waarmee anderen over een bevalling praten en de prestatie die ze hebben geleverd, dat gevoel ken ik niet. Er is niks bijzonders aan om naar een ziekenhuis te gaan op het afgesproken tijdstip en vervolgens via een operatie een kind te krijgen.

Toch herken ik weer niet het trauma en dat heeft misschien te maken met het feit dat bij mij beide bevallingen gepland waren. Als ik jouw verhaal lees, dan lijkt voor mij de traumatische inleiding veel meer het probleem. Want in mijn ogen heb jij wel een natuurlijke bevalling gehad. Je had zelfs een weeenstorm, die je gewoon helemaal hebt doorstaan

Ik hoop voor jou dat je het gevoel van falen achter je kunt laten. Lijkt me best goed om daar hulp bij te zoeken. Want op geen enkele manier kan ik het als falen zien.

quote:

Op maandag 15 juli 2013 22:38 schreef Mangostine het volgende:
Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.

Wat Mangostine hierboven zo mooi zegt

En wat betreft dat trotse gevoel van o.a. het helemaal zelf gedaan hebben: in Nederland doet vrijwel geen enkele vrouw het helemaal zelf De een heeft alleen wat meer medisch ingrijpen nodig dan de ander.

Ergens heb je het misschien wel meer zelf gedaan dan een vrouw die na een paar uur zonder al teveel moeite een kind baart. Moeite-wijs gezien, dan.

En als je toevallig het geluk hebt dat je een snelle en probleemloze bevalling hebt, is dat dan iets om trots op te zijn? Of als je het zonder pijnbestrijding hebt kunnen doen? Of zonder keizersnede? Zonder inscheuren? Dan heb je geboft dat het wat dat betreft zo heeft mogen zijn Dan mag je daar heel blij mee zijn, dat ook

Die baby daarentegen die je eraan overhoudt: dat is iets om Heel Erg Trots op te zijn

Oh wat heftig Fee. Wat enorm verdrietig dat je het zo voelt. Ik snap het wel. Maar weet je, er zijn heel veel manieren van moeder worden. En de een is niet beter of mooier dan een ander. Of om meer trots op te zijn. Sommigen bevallen met pijnstilling, anderen met een keizersnee, weer anderen adopteren een kind. Een ivf baby is net zoveel een met liefde gewenste baby als een 'gewoon' verwekte baby. Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Je wordt de ouder van een zeer gewenst kindje.
En het is heel erg jammer dat het niet is gegaan zoals je het t liefst gehoopt had. En superverdrietig dat het hierna ook niet meer kan. Dat spijt me heel erg voor je.
Ik hoop dat het opschrijven je ruimte geeft. Want ik vind het bewonderenswaardig dat je gewerkt hebt aan je trauma dat jehet weer hebt aangedurft én je er doorheen geslagen. Je hebt júist een superprestatie geleverd. En nu weer door er zo open over te schrijven.
Bevallen is op alle manieren een hele klus. en er is geen 'allerbeste' alleen zoals t gaat.

De allerbeste manier is de manier waarop je kind gezond en wel ter wereld komt! (Daar moest ik aan denken bij je laatste zin debuurvrouw)
Hoe maakt dan niet uit. Ik hoop dat je het een plekje kan geven Feenix zowel de ontzettend vervelende inleiding al de 2 ks!

quote:

Op maandag 15 juli 2013 22:33 schreef Lenaatje het volgende:
Maar toch he, we hebben het wel zelf gedaan! We zijn het ondergaan en we hebben 9 maanden met liefde de kindjes gedragen, alleen zijn ze op een andere manier ter wereld gekomen.

Dat is ook wel zo... Dank je! Hier moet ik mezelf denk ik wat vaker aan herinneren...
Wat ontzettend balen dat jij ook twee keer een ongeplande ks hebt gehad. Maar fijn om te lezen dat je het de tweede keer beter een plekje hebt kunnen geven en dat het wel vanzelf begonnen was (dat lijkt me toch fijn, dat je tenminste weet dat je kindje er klaar voor was om ter wereld te komen). Maar toch, dat het na bijna drie jaar nog steeds wel eens speelt, is niet leuk...

Mango, jemig, jouw post kwam even heel hard binnen. (Lees: de tranen stroomden over m'n wangen. Wat een jankerd ben ik ook ). Dank je wel voor je lieve woorden. Het doet me echt goed.

Nijna ook bedankt! Ik zit er wel over na te denken om nog een keer hulp te zoeken als ik me zo blijf voelen... Ik wilde eerst even kijken hoe ik me voel na het opschrijven van mijn verhaal en na het lezen van jullie reacties. Soms is Fok net een soort therapie .

Livelink ook al zulke lieve woorden, dank!

Coco, je hebt helemaal gelijk. En op m'n kindjes ben ik zeker trots .

debuurvrouw, dankjewel. Wat een lieve, wijze woorden. Het opschrijven heeft me nu al opgelucht, moet ik zeggen.

Dit alles was trouwens weer naar boven gehaald door de bevalling van m'n schoonzus afgelopen weekend. De bevalling was heel makkelijk en duurde maar 1,5 uur (!). Ik vond dat zo moeilijk om te horen, hoewel ik het natuurlijk ook heel fijn voor haar vond. En toen we op kraamvisite waren, maakte haar man ook nog zo'n opmerking van 'ja de vorige bevalling was natuurlijk heel lang en moeilijk, maar zo zie je maar dat je dan de tweede keer toch krijgt wat je verdient'. Slik... Ik weet dat hij helemaal nog in zo'n roes was, hoor. Maar au .

Maargoed, t is bedtijd hier . Nogmaals heel erg bedankt voor al deze lieve, meelevende reacties .

Fee, wat goed dat je jouw verhaal op hebt geschreven. Je raakt me met je verhaal. Hierboven zijn al veel mooie en juiste dingen gezegd. Ik kan hier zelf weinig aan toevoegen.

Fee, wat rot dat je je nog zo voelt over je bevallingen.

Mijn zus heeft bij de eerste ook een inleiding gehad die eindigde in een ks. Bij de tweede mócht ze niet eens worden ingeleid. Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.

Tijdens mijn bevalling ben ik ook getoucheerd tijdens een wee. Met het verschil dat de vk heel streng zei: "Ik ga je nu tijdens een wee toucheren". Duidelijkheid scheelt een hoop. Ik noemde haar wel sadist, want fijn was het niet . Ze deed het om te meten hoe krachtig mijn weeën waren. Ik kan me voorstellen dat dat bij ook van belang was.

Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.

Sterkte met het verwerken, ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van je zwager alles weer even opgerakeld heeft .