MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
"Loaded" klinkt nice, "Coup de Grace" minder. Laatstgenoemde is op het eerste gezicht te simpel / repetitief qua lyrics.
Dat is typisch het Miles Kane trucje, beetje gillen en dingen herhalen. Het is dat hij live zo leuk is maar anders.quote:Op maandag 30 april 2018 09:46 schreef Xurk het volgende:
"Loaded" klinkt nice, "Coup de Grace" minder. Laatstgenoemde is op het eerste gezicht te simpel / repetitief qua lyrics.
Miles Kane livequote:
Dat is typisch het Miles Kane trucje, beetje gillen en dingen herhalen. Het is dat hij live zo leuk is maar anders.
Heerlijk, memo "album komt 8 juni uit" waar ze "aankondiging van het album is 8 juni" bedoelden. Gesigneerd roze vinyl voor de liefhebber: https://shop.virginemi.com/mileskane/quote:
[..]
En weet je wat korter gaat duren dan we dachten
Derde solo-album 'Coup De Grace' komt 8 juni 2018 uit.
1. Too Little Too Late
2. Cry On My Guitar
3. Loaded
4. Cold Light of the Day
5. Killing the Joke
6. Coup De Grace
7. Silverscreen
8. The Wrong Side of Life
9. Something to Rely On
10. Shavambacu
Heb 'em al live gezien vorige maand, zal daar nog eens wat woorden over neerzetten. Voorproefje:
![Miles Kane - Too Little Too Late [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](http://i.ytimg.com/vi/KHcELQer-i0/0.jpg)
De man is terug, en hoe!
Is de daadwerkelijke release date nu dan wel bekend? Nederland in september/oktober? Check! Hopelijk weer Paradiso (of Melkweg) 
...of Melkwegquote:
Is de daadwerkelijke release date nu dan wel bekend? Nederland in september/oktober? Check! Hopelijk weer Paradiso (of Melkweg)
... Oude Zaal! https://www.ticketmaster.nl/event/miles-kane-tickets/223045
https://www.melkweg.nl/nl/agenda/miles-kane-01-10-2018/
[ Bericht 0% gewijzigd door Aisumasen op 11-06-2018 11:01:51 ]
Oh ja, essentieel onderdeel vergeten in bericht hierboven, jaquote:
Is de daadwerkelijke release date nu dan wel bekend? [..]
. 10 augustus 2018.
Jammer dat het nog even duurt, maar die twee maanden vliegen vast voorbijquote:
Oh ja, essentieel onderdeel vergeten in bericht hierboven, ja
Die avond sta ik bij Halestorm in 013 
Ticket sale gaat gelukkig niet hard, ik was compleet vergeten dat het vandaag is. 
Wie zijn de special guests trouwens?
Wie zijn de special guests trouwens?
Ik kan niet echt luisteren naar 'coo-duh-grah' zonder gekromde tenen.
Ten percent faster with a sturdier frame
We weten het, je bent geen fan.quote:Op maandag 18 juni 2018 22:37 schreef TC03 het volgende:
Ik kan niet echt luisteren naar 'coo-duh-grah' zonder gekromde tenen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:Op maandag 18 juni 2018 23:35 schreef Aisumasen het volgende:
[..]
We weten het, je bent geen fan.Idd dat. Zodra het refrein komt tap ik twee keer op mijn oor.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ten percent faster with a sturdier frame
Nog een paar dagen tot release derde solo-album.
Eind mei z'n eerste shows sinds 2014 gezien, in Engeland. Hele leuke opwarm-tour, veel plaatsjes in de middle of shit in jeugdhonken, tourbus in het midden van de steegjes voor de deur van de zaal wat tevens de ingang van de lokale pub is, Miles die door het publiek heen richting het podium moet banjeren, zulke taferelen. (https://www.instagram.com/p/BjL9S3zn3S8/)
Na de 2 avonden met Arctic Monkeys in Berlijn de volgende dag vers richting Stoke-on-Trent te Engeland getogen. Doordeweekse dag, zaal The Sugarmill (400 man) vulde zich vlak voor aanvang van de hoofdact met puur locals van alle leeftijden en één Nederlander met één leeftijd, en het publiek verdween gelijk weer daarna richting bed voor de wekker om 06:00. Een podium zo klein dat z'n roadie de gitaren door het publiek aangaf vóór het podium. Een soundcheck die in de namiddag door het volledig uitgestorven, failliete stadje galmde omdat de deuren van de zaal gewoon openstonden, iedereen kon binnenwandelen. (Wat later die tour ook nog wel eens gebeurde.)
Ik moest nog van een extra ticket af zien te komen, omdat een kennis van me de show niet kon halen, en ze in Engeland e-tickets vertikken. Waarom niet de soundcheck op de achtergrond hebben terwijl ik online moest kijken naar de vraag en aanbod. Ik stond er nog geen 3 minuten toen plots de muziek wegstierf en de man zelf ineens naast me stond, in z’n eentje. Ik keek op, en een kortgeknipte 30-er met lekker oud geworden Noord-Engelse kop vroeg of we elkaar niet eens eerder ontmoet hadden. Die openingszin gebruikt hij al bijna een decennium. Heel slim, kun je nooit op misgaan. Hij beloofde snel naar Nederland te komen voor een festival in augustus en een show in oktober, en zoals we ondertussen weten is deze jongen goudeerlijk.
De dag daarna richting Coventry, wat toen het bewolkt werd en de temperatuur tot 18 graden daalde en het begon te regen nog veel meer deprimerend leek. Van die The Office UK-leader beelden. Maar het bleek een propere stad - in de woorden van Liam Gallagher toen hij een paar dagen op BBC's Biggest Weekend speelde - met een historisch centrum en genoeg bars met goedkoop bier en degelijk eten. Zelfs Arn0 vertelde mij nog nooit zulke goede burgers gegeten te hebben, en hij is een fijnproever.
1 uur en 15 minuten van Stoke naar Coventry per trein. Naast me in de trein zat de co-frontman van late 70’s disco/soul-band Odyssey (5 zilveren platen in Engeland, 2 hits in Amerika), essentiële details. Die gekke Engelse artiesten brengen je nog eens op plekken, want ik kwam weer langs Wolverhampton, waar Blur me 6 jaar eerder naartoe had gesleept voor een intieme reünie-show. Daar stapte ik nu over om met een korte wandeling 20 pond te verdienen. Wie had gedacht dat een Miles Kane concertverslag je tips zou kunnen opleveren: Engelse treinen hebben een dom systeem. Geen ‘flat fees’ zoals we in Nederland kennen, maar de prijs kan gemakkelijk “twee keer de helft” zijn als je net even een half uur eerder of later boekt. Maar behalve dat, vaak als je 2 losse tickets boekt ben je veel goedkoper uit dan dat je één ticket boekt, soms is het zelfs exact dezelfde trein. Er is een handige site om te zien hoe je het het beste kunt splitten: https://splitticketing.trainsplit.com/ En dan alsnog zelf via de maatschappijen boeken, en niet via deze website, want die vragen commissie.
Hebben we het ondertussen al over de set gehad? Nee, dat zal wel weer niet hè. De zaal The Kasbah in Coventry was iets groter (1000 man), met een jong publiek wat deze vrijdagavond kwam om te feesten in hun Fred Perry-gear, uiteraard wederom enkel locals/studenten. De dag daarvoor was een jongerencentrum met gelicentieerde bar, dit was meer zo’n afgetrapt theater met muf tapijt. De muziek, de muziek…
De intro-tape, bijvoorbeeld? Erg Britpop/lad-rock gefocust, is ook logisch. Oasis’ versie van ‘Cum On Feel The Noize’ Ian Brown's F.E.A.R, The Clash's ‘London Calling’, Neil Young's ‘Revolution Blues’, gewoon simpel scoren. Pint Strongbow in de lucht, Pretty Green-shirtje aan, en de fabriek effe vergeten voor een avondje. T. Rex's 'Light Of Love’ (The Reflex Revision-versie uit 2017) was een voltreffer, dat klinkt zo erg als een onuitgebracht Miles Kane-liedje anno 2018, qua sound, qua stem, alles.
Voorprogramma The Mysterines (ook uit de Wirral) bracht simpele classic rock, denk Sheer Mag, met een frontvrouw met een verrassend stemgeluid, liedjes niet erg bijzonder (https://www.youtube.com/watch?v=sHGSp9RcWMw). In Coventry was er één show een ander voorprogramma: de band FUR uit uit Brighton. Het intrigeerde me, die irritante kapsels, die gespeelde “twee” (Engels)-heid, een verzameling pastiches, maar wel gewoon goede liedjes. Beetje de Britse versie van The Creases dus. Maar in het geval van FUR geen Britpop-namaak, maar verrassend genoeg Buddy Holly/Everly Brothers (https://www.youtube.com/watch?v=IXllKXhFMEs). Maar die views kloppen niet. De Like tot view-verhouding ook niet, en al het wereldwijde commentaar ook niet. Deze band speelt in pubs in Engeland en is nog nooit op de nationale radio gedraaid. 6K Likes op Facebook. Was in ieder geval een succes als voorprogramma.
Nu echt de show: Miles Kane heeft een volledig nieuwe band en een volledig nieuwe crew. Zijn oude drummer Jay Sharrock, ’s lands beste rock-drummer, verdoet zijn tijd nu in quarter life crisis band Yota (https://www.instagram.com/p/Biw2r8ynBEe/) en zijn vervanger is Victoria Smith (drumster Soulwax, Jamie T, en 10 jaar geleden Ipso Facto, voorprogramma TLSP in Paradiso). Op bas is er Nathan Sudders (The Whip en Guy Farvey). En de gitarist/keyboard-speler (ze hebben geen vijfde man op het podium meer) is Dominic John, die eerder in The Bohicas speelde, wat weer de band was van de broer van Eugene McGuinness, die van eind 2010 tot begin 2012 in Miles Kane’s band speelde.
Miles had een hilarisch diva intro met ‘Ric Flair’-fragmenten (https://twitter.com/RayBrownFashion/status/660832681308127233) en het Star Wars-intro, en wilde er gelijk inrammen ‘Inhaler’:
Een dag later in Coventry had hij een nog uitgebreider intro, en startte hij met ‘Loaded’:
Beide avonden groots ‘Coup De Grace’ in neon-letters achter hem. Het publiek in Stoke-on-Trent was doods, de genoemde opener 'Inhaler' (zelfde als laatste tour in 2014, dat kan eigenlijk niet hè…) slaagde er niet in om het publiek enthousiast te krijgen, en het duurde tot aan 'Better Than That' dat een groepje het voortouw nam en de rest van het publiek meeging, grote singalongs tijdens 'Rearrange' en 'Don't Forget Who You Are' tot gevolg. Uiteindelijk kwam het wel goed. Paar geestige opmerkingen naast me, “ask him to play ‘Aviation’, muwhahaha”, dat is te verwachten.
Stoke was al met al nog een beetje tegenvallend. De nieuwe crew, de nieuwe band, alles was anders. Het gemis van Jay Sharrock was een aderlating, dat had ik je vooraf kunnen vertellen. De nieuwe drumster is heel erg strak, maar totaal niet creatief, en was die allereerste shows 2,5 maand terug verre van de motor van de band, geen probleemoplosser. Ik wil benadrukken dat ze zeer capabel is, ze speelde voor Jamie T, Soulwax, ze speelt hard, zoals gezegd strak, maar de fills waren slordig en elk foutje tijdens deze verkapte oefen-set begon bij haar. Ze vergat de pompende kick-drum tijdens het refrein van anthem ‘Don’t Forget Who You Are’, het nummer zakte zo erg in elkaar dat de roadie ineens vooraan opdook en z’n ogen gericht had om te kijken wat er mis was met de drums, dat overdrijf ik niet.
Ik heb de oude band rond de 25 keer gezien, en dat was door de honderden shows samen een echt verbond, die hadden elke show weer een andere nuance, een andere break, waar de rest bij inviel alsof ze met elkaar getrouwd waren. Dat krijg je niet terug tijdens de eerste of tweede show, het was heel duidelijk dat ze nog kort bij elkaar waren. Ze keken elkaar soms onzeker aan, dingen gingen fout, niemand die het voortouw nam om het te fixen. Miles keek ook continu op de setlist, steevast na elk liedje, dat is logisch. Om een vergelijking te maken: er ging niet vaak wat fout bij de oude band, maar een klein voorbeeld is bijvoorbeeld dat afschuwelijke ‘Counting Down The Days’ op Best Kept Secret in 2014, hier door mij vastgelegd:
Miles was tijdelijk doof, z’n in-ears zaten niet goed, ik weet het niet, maar hij begon volledig uit de maat. Drummer Jay Sharrock lacht, kijkt naar de crew en zegt “what?!” en binnen 2 seconden heeft híj zich aangepast aan de oorspronkelijke leidende factor door zich effe in te houden en af te wachten tot Miles op de 1 is zodat hij daar ook kan invallen, en alles is op de rails. Goed, als flink contrast, een voorbeeld van de shows die ik dit jaar zag met de nieuwe band. Hier vanaf 4:11:
‘Taking Over’ heeft een intro van 4 bars, dan beginnen de vocalen voor 8 bars, en dan komen de drums er in. Dat intro kun je live zo lang loopen als je wilt, natuurlijk. Miles is de leidende factor, en als hij begint met zingen kunnen ze pas verder, de band valt wel in wanneer dat zo ver is. 4 bars intro, Miles is ver van z’n mic, is nog niet eens begonnen, maar na de 4 bars intro begint ze af te tikken zoals tijdens de 8 bars intro-vocalen hoort… Dat is nog te redden, maar plots gaat ze na 4 bars al in het couplet, Miles is nog altijd niet begonnen met zingen. Wat doe je dan? Je loopt het, begint later met zingen, iedereen weer op hetzelfde niveau, vanaf het refrein gaat alles goed. Op 4:32 zie je Miles een “loop”-gebaar maken, pak ‘em maar op vanaf daar. Dus hij begint uiteindelijk met zingen, en na 4 zinnen… plots het refrein (wat zij moet inleiden met een fill), en Miles moet snel invallen! Ze deden nog 1 op 1 wat ze geleerd waren in de oefenruimte.
De band moest er echt nog inkomen dus. ‘Kingcrawler’ in het begin werd tergend langzaam gespeeld, het duurde en duurde maar, evenals ‘Rearrange’. Matte versies. Ook ‘Better Than That’ ging tegen het eind de fout in. Allemaal te horen op mijn tape, helemaal onderaan gelinkt. Er is dus ook geen vijfde lid. De toetsenist speelt ook gitaar waar nodig, en hij en de bassist (en tegenwoordig ook de drumster) doen een beetje achtergrondvocalen, maar verre van zo prominent als vroeger Eugene McGuinness of zelfs de nieuwe Eugene in 2012-2014. Zijn “trademark” grote rock sound moest nog flink inboeten deze shows, en je mist op bepaalde nummers echt een extra gitarist die ritme speelt als Miles soleert.
In het begin zei ik cynisch dat hij natuurlik een extreem-linkse lesbische drumster moest nemen als erfenis van z’n opgeblazen akkefietje met een vrouwelijke journaliste tijdens de TLSP “Serge Gainsbourg goes wrong in 2016”-persronde, maar dat bleek flauw. Anderhalve maand later speelde hij op TRNSMT in Schotland en bleken de vlieguren samen de vruchten al af te werpen. Retestrak, ondertussen wel degelijk de motor:
En ‘Inhaler’ wordt sneller gespeeld dan Jay Sharrock het ooit heeft ingezet in 2010-2014. Niet dat dat per se iets positiefs is, maar niet alles wordt versloomd.
In Stoke-on-Trent en Coventry was de set nog kort, geen toegift, maar het publiek was klaar voor meer. Het was duidelijk dat dit een kleine zaaltjes opwarm tournee was. Ondertussen is zijn UK headline-tournee aangekondigd, waar hij in elke stad in 5 keer grotere zalen staat, die hij met gemak uitverkoopt. De setlist is enkel hits, en hij laat er zelfs nog een paar weg. 1 uur en 5 minuten. De set verschilde over de 2 avonden, 'Telepathy' in Stoke-on-Trent en 'Give Up' in Coventry als rotatie-song. Ondertussen, begin augustus, heeft hij ‘Telepathy’ en zelfs ‘First Of My Kind’ niet meer gespeeld sinds die shows. Wel is ‘You’re Gonna Get It’ eens gedaan, toen co-writer Paul Weller met hem mee kwam doen in Brighton eind juni. Toen deden ze ook het ultieme cliché ‘Get It On' samen, welke een show daarna nog eens live werd gedaan zónder Weller maar mét de frontvrouw van voorprogramma The Mysterines.
De set zelf zit goed in de elkaar. Het merendeel van kant B van het spoedig uit te komen album zijn voornamelijk prachtige ballads, maar live speelde hij vooral de nieuwe punky liedjes van kant A, die allemaal even hard binnenkwamen. Vooral ‘Too Little Too Late’ klonk gelijk al als een van de oude singles. Richting het einde zat ‘Colour Of The Trap’, een klassieker waar elke fan op zat te wachten, maar welke een nieuwe drumloop als ondersteuning heeft, wat van mij achterwege gelaten had mogen worden.
Het slotstuk was simpel: DFWYA in ‘Coup De Grace’. Die laatste trek ik slecht met dat refrein, maar de Gang Of Four/The Clash-vibe komt live wel goed over, inclusief een euforisch, uitgerekte climax waar hij later die tour het publiek bij insprong.
En natuurlijk als absolute afsluiter ‘Come Closer’, een van de beste rock-singles van de jaren ’10.
‘Loaded’ was een betere opener dan ‘Inhaler’ deze shows, al was het de tweede avond in Coventry wel anders geweest, omdat het publiek daar er vanaf het begin voor ging. Een geweldige lead-single, een welkome aanvulling in zijn catalogus, eentje die meer airplay had mogen krijgen.
‘Taking Over’ blijft een ondergewaardeerde knaller, bij ‘Kingcrawler’ kakte het dus een beetje in en hoeft 7 jaar na dato van mij niet meer, maar ‘Cry On My Guitar’ was zelfs ongeveer 2 maanden voor release al eentje die je er goed bij kon hebben. De Marc Bolan-vibe deed het gelijk goed.
‘Give Up’ in Coventry ipv ‘Telepathy’ op avond 1 was een goede zet, niet mijn favoriet, wel een publieksfavoriet. Maar beide avonden ging het pas echt helemaal los tijdens ‘Better Than That’. En dat ‘Rearrange’ avond 2 naar voren werd gehaald was ook een gouden zet. Een luide “let it out, let it out”-chant en riff-singalong volgde:
'My Fantasy' die vorige tours niet altijd meer werd gespeeld daarna, voor de afwisseling:
‘Counting Down The Days’ is een smet die hij veel beter kan inruilen voor 'Quicksand', maar ‘Too Little Too Late’ is het tofste punk-y liedje wat hij gedaan heeft in jaren, dit gaat een live-favoriet worden:
‘First Of My Kind’ ging er lekker op, maar miste de live-trompet die de toetsenist in de vorige band zo mooi deed. Trivia-feitje: de enige show waar die toetsenist niet bij was, was op Parels Voor De Zwijnen Pop in Landgraaf, 2013. Toen miste hij al duidelijk, en nu hij helemaal niet meer in de band zit al helemaal natuurlijk. Richting het einde van de show even een rustmoment met ‘Colour Of The Trap’, en daarna ‘Cold Lights Of Day’, ook alweer een up tempo nieuwe, aardig liedje:
De omschreven uitsmijter ‘Don't Forget Who You Are’, ‘Coup De Grace’ en ‘Come Closer’ bracht het tot een explosief einde. Na afloop in Coventry kwam de man zelf de zaal weer in om de feesten met het publiek van de dansavond, f-f-f-Friday night.
Zoals we gewend zijn tijdens de shows veel interactie met het publiek. Er was dan wel een hek vooraan, maar in Coventry stond hij zo’n beetje in het publiek te spelen, en werd het zo heet dat hij zonder shirt met enkel z’n leren jas aan het ronddartelen was. In deze zaaltjes kom je zo dichtbij dat je kunt zien dat hij tegenwoordig een mini-pedaaltje meeneemt. En nu we het toch over z’n gear hebben: ondertussen is z’n oude vertrouwde ES-335 Gibson weer terug, maar deze 2 shows speelde hij voor het eerst louter op een nieuwe gitaar, een Gibson SG.
Setlist Stoke-on-Trent:
Inhaler
Taking Over
Kingcrawler
Cry On My Guitar
Telepathy
Better Than That
My Fantasy
Loaded
Counting Down The Days
Too Little Too Late
First of My Kind
Rearrange
Colour Of The Trap
Cold Lights Of Day
Don't Forget Who You Are
Coup De Grace
Come Closer
Setlist Coventry:
Loaded
Inhaler
Taking Over
Kingcrawler
Cry On My Guitar
Give Up
Better Than That
Rearrange
My Fantasy
Counting Down The Days
Too Little Too Late
First of My Kind
Colour Of The Trap
Cold Lights Of Day
Don't Forget Who You Are
Coup De Grace
Come Closer
Leuk tourtje dus, die me gerust deed stellen dat het allemaal wel goed gaat komen met MK3, met als hoogtepunt begin juli de show die op dezelfde avond van de 1/16de finale van Engeland tegen Columbia op het WK voetbal plaatsvond. 19:00 lokale tijd startte de wedstrijd, en het publiek (en buurtgenoten) konden het op een groot scherm buiten de zaal volgen. Natuurlijk stond Miles Kane daar gewoon tussen ( https://www.instagram.com/p/BkyCm6mAJ0e/ ). Zo’n wedstrijd is dan gemiddeld iets voor 21:00 klaar, en dan zou de show gelijk starten. Maar het werd 1-1, en ze verlengden, en Engeland rekende uiteindelijk af met het penalty-trauma rondstreeks 22:00, en toen moest de show nog beginnen. Die avond verliep ongeveer zo: https://twitter.com/KieranLUFC_/status/1014284581867085824
Lowlands heeft dus een zeer waardige Freddy-headliner en dat we ‘em nog/weer in zo’n kleine zaal als Melkweg Oude Zaal kunnen zien voordat hij de grote zaal of Paradiso weer uitverkoopt is een luxe.
Eind mei z'n eerste shows sinds 2014 gezien, in Engeland. Hele leuke opwarm-tour, veel plaatsjes in de middle of shit in jeugdhonken, tourbus in het midden van de steegjes voor de deur van de zaal wat tevens de ingang van de lokale pub is, Miles die door het publiek heen richting het podium moet banjeren, zulke taferelen. (https://www.instagram.com/p/BjL9S3zn3S8/)
Na de 2 avonden met Arctic Monkeys in Berlijn de volgende dag vers richting Stoke-on-Trent te Engeland getogen. Doordeweekse dag, zaal The Sugarmill (400 man) vulde zich vlak voor aanvang van de hoofdact met puur locals van alle leeftijden en één Nederlander met één leeftijd, en het publiek verdween gelijk weer daarna richting bed voor de wekker om 06:00. Een podium zo klein dat z'n roadie de gitaren door het publiek aangaf vóór het podium. Een soundcheck die in de namiddag door het volledig uitgestorven, failliete stadje galmde omdat de deuren van de zaal gewoon openstonden, iedereen kon binnenwandelen. (Wat later die tour ook nog wel eens gebeurde.)
Ik moest nog van een extra ticket af zien te komen, omdat een kennis van me de show niet kon halen, en ze in Engeland e-tickets vertikken. Waarom niet de soundcheck op de achtergrond hebben terwijl ik online moest kijken naar de vraag en aanbod. Ik stond er nog geen 3 minuten toen plots de muziek wegstierf en de man zelf ineens naast me stond, in z’n eentje. Ik keek op, en een kortgeknipte 30-er met lekker oud geworden Noord-Engelse kop vroeg of we elkaar niet eens eerder ontmoet hadden. Die openingszin gebruikt hij al bijna een decennium. Heel slim, kun je nooit op misgaan. Hij beloofde snel naar Nederland te komen voor een festival in augustus en een show in oktober, en zoals we ondertussen weten is deze jongen goudeerlijk.
De dag daarna richting Coventry, wat toen het bewolkt werd en de temperatuur tot 18 graden daalde en het begon te regen nog veel meer deprimerend leek. Van die The Office UK-leader beelden. Maar het bleek een propere stad - in de woorden van Liam Gallagher toen hij een paar dagen op BBC's Biggest Weekend speelde - met een historisch centrum en genoeg bars met goedkoop bier en degelijk eten. Zelfs Arn0 vertelde mij nog nooit zulke goede burgers gegeten te hebben, en hij is een fijnproever.
1 uur en 15 minuten van Stoke naar Coventry per trein. Naast me in de trein zat de co-frontman van late 70’s disco/soul-band Odyssey (5 zilveren platen in Engeland, 2 hits in Amerika), essentiële details. Die gekke Engelse artiesten brengen je nog eens op plekken, want ik kwam weer langs Wolverhampton, waar Blur me 6 jaar eerder naartoe had gesleept voor een intieme reünie-show. Daar stapte ik nu over om met een korte wandeling 20 pond te verdienen. Wie had gedacht dat een Miles Kane concertverslag je tips zou kunnen opleveren: Engelse treinen hebben een dom systeem. Geen ‘flat fees’ zoals we in Nederland kennen, maar de prijs kan gemakkelijk “twee keer de helft” zijn als je net even een half uur eerder of later boekt. Maar behalve dat, vaak als je 2 losse tickets boekt ben je veel goedkoper uit dan dat je één ticket boekt, soms is het zelfs exact dezelfde trein. Er is een handige site om te zien hoe je het het beste kunt splitten: https://splitticketing.trainsplit.com/ En dan alsnog zelf via de maatschappijen boeken, en niet via deze website, want die vragen commissie.
Hebben we het ondertussen al over de set gehad? Nee, dat zal wel weer niet hè. De zaal The Kasbah in Coventry was iets groter (1000 man), met een jong publiek wat deze vrijdagavond kwam om te feesten in hun Fred Perry-gear, uiteraard wederom enkel locals/studenten. De dag daarvoor was een jongerencentrum met gelicentieerde bar, dit was meer zo’n afgetrapt theater met muf tapijt. De muziek, de muziek…
De intro-tape, bijvoorbeeld? Erg Britpop/lad-rock gefocust, is ook logisch. Oasis’ versie van ‘Cum On Feel The Noize’ Ian Brown's F.E.A.R, The Clash's ‘London Calling’, Neil Young's ‘Revolution Blues’, gewoon simpel scoren. Pint Strongbow in de lucht, Pretty Green-shirtje aan, en de fabriek effe vergeten voor een avondje. T. Rex's 'Light Of Love’ (The Reflex Revision-versie uit 2017) was een voltreffer, dat klinkt zo erg als een onuitgebracht Miles Kane-liedje anno 2018, qua sound, qua stem, alles.
Voorprogramma The Mysterines (ook uit de Wirral) bracht simpele classic rock, denk Sheer Mag, met een frontvrouw met een verrassend stemgeluid, liedjes niet erg bijzonder (https://www.youtube.com/watch?v=sHGSp9RcWMw). In Coventry was er één show een ander voorprogramma: de band FUR uit uit Brighton. Het intrigeerde me, die irritante kapsels, die gespeelde “twee” (Engels)-heid, een verzameling pastiches, maar wel gewoon goede liedjes. Beetje de Britse versie van The Creases dus. Maar in het geval van FUR geen Britpop-namaak, maar verrassend genoeg Buddy Holly/Everly Brothers (https://www.youtube.com/watch?v=IXllKXhFMEs). Maar die views kloppen niet. De Like tot view-verhouding ook niet, en al het wereldwijde commentaar ook niet. Deze band speelt in pubs in Engeland en is nog nooit op de nationale radio gedraaid. 6K Likes op Facebook. Was in ieder geval een succes als voorprogramma.
Nu echt de show: Miles Kane heeft een volledig nieuwe band en een volledig nieuwe crew. Zijn oude drummer Jay Sharrock, ’s lands beste rock-drummer, verdoet zijn tijd nu in quarter life crisis band Yota (https://www.instagram.com/p/Biw2r8ynBEe/) en zijn vervanger is Victoria Smith (drumster Soulwax, Jamie T, en 10 jaar geleden Ipso Facto, voorprogramma TLSP in Paradiso). Op bas is er Nathan Sudders (The Whip en Guy Farvey). En de gitarist/keyboard-speler (ze hebben geen vijfde man op het podium meer) is Dominic John, die eerder in The Bohicas speelde, wat weer de band was van de broer van Eugene McGuinness, die van eind 2010 tot begin 2012 in Miles Kane’s band speelde.
Miles had een hilarisch diva intro met ‘Ric Flair’-fragmenten (https://twitter.com/RayBrownFashion/status/660832681308127233) en het Star Wars-intro, en wilde er gelijk inrammen ‘Inhaler’:
![Miles Kane - intro + Inhaler [Live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/RlRIekANa6I/0.jpg)
Een dag later in Coventry had hij een nog uitgebreider intro, en startte hij met ‘Loaded’:
Beide avonden groots ‘Coup De Grace’ in neon-letters achter hem. Het publiek in Stoke-on-Trent was doods, de genoemde opener 'Inhaler' (zelfde als laatste tour in 2014, dat kan eigenlijk niet hè…) slaagde er niet in om het publiek enthousiast te krijgen, en het duurde tot aan 'Better Than That' dat een groepje het voortouw nam en de rest van het publiek meeging, grote singalongs tijdens 'Rearrange' en 'Don't Forget Who You Are' tot gevolg. Uiteindelijk kwam het wel goed. Paar geestige opmerkingen naast me, “ask him to play ‘Aviation’, muwhahaha”, dat is te verwachten.
Stoke was al met al nog een beetje tegenvallend. De nieuwe crew, de nieuwe band, alles was anders. Het gemis van Jay Sharrock was een aderlating, dat had ik je vooraf kunnen vertellen. De nieuwe drumster is heel erg strak, maar totaal niet creatief, en was die allereerste shows 2,5 maand terug verre van de motor van de band, geen probleemoplosser. Ik wil benadrukken dat ze zeer capabel is, ze speelde voor Jamie T, Soulwax, ze speelt hard, zoals gezegd strak, maar de fills waren slordig en elk foutje tijdens deze verkapte oefen-set begon bij haar. Ze vergat de pompende kick-drum tijdens het refrein van anthem ‘Don’t Forget Who You Are’, het nummer zakte zo erg in elkaar dat de roadie ineens vooraan opdook en z’n ogen gericht had om te kijken wat er mis was met de drums, dat overdrijf ik niet.
Ik heb de oude band rond de 25 keer gezien, en dat was door de honderden shows samen een echt verbond, die hadden elke show weer een andere nuance, een andere break, waar de rest bij inviel alsof ze met elkaar getrouwd waren. Dat krijg je niet terug tijdens de eerste of tweede show, het was heel duidelijk dat ze nog kort bij elkaar waren. Ze keken elkaar soms onzeker aan, dingen gingen fout, niemand die het voortouw nam om het te fixen. Miles keek ook continu op de setlist, steevast na elk liedje, dat is logisch. Om een vergelijking te maken: er ging niet vaak wat fout bij de oude band, maar een klein voorbeeld is bijvoorbeeld dat afschuwelijke ‘Counting Down The Days’ op Best Kept Secret in 2014, hier door mij vastgelegd:
![Miles Kane - Counting Down The Days [Live at Best Kept Secret, Hilvarenbeek - 21-06-2014]](https://i.ytimg.com/vi/ZoCTjtpOcnE/0.jpg)
Miles was tijdelijk doof, z’n in-ears zaten niet goed, ik weet het niet, maar hij begon volledig uit de maat. Drummer Jay Sharrock lacht, kijkt naar de crew en zegt “what?!” en binnen 2 seconden heeft híj zich aangepast aan de oorspronkelijke leidende factor door zich effe in te houden en af te wachten tot Miles op de 1 is zodat hij daar ook kan invallen, en alles is op de rails. Goed, als flink contrast, een voorbeeld van de shows die ik dit jaar zag met de nieuwe band. Hier vanaf 4:11:
‘Taking Over’ heeft een intro van 4 bars, dan beginnen de vocalen voor 8 bars, en dan komen de drums er in. Dat intro kun je live zo lang loopen als je wilt, natuurlijk. Miles is de leidende factor, en als hij begint met zingen kunnen ze pas verder, de band valt wel in wanneer dat zo ver is. 4 bars intro, Miles is ver van z’n mic, is nog niet eens begonnen, maar na de 4 bars intro begint ze af te tikken zoals tijdens de 8 bars intro-vocalen hoort… Dat is nog te redden, maar plots gaat ze na 4 bars al in het couplet, Miles is nog altijd niet begonnen met zingen. Wat doe je dan? Je loopt het, begint later met zingen, iedereen weer op hetzelfde niveau, vanaf het refrein gaat alles goed. Op 4:32 zie je Miles een “loop”-gebaar maken, pak ‘em maar op vanaf daar. Dus hij begint uiteindelijk met zingen, en na 4 zinnen… plots het refrein (wat zij moet inleiden met een fill), en Miles moet snel invallen! Ze deden nog 1 op 1 wat ze geleerd waren in de oefenruimte.
De band moest er echt nog inkomen dus. ‘Kingcrawler’ in het begin werd tergend langzaam gespeeld, het duurde en duurde maar, evenals ‘Rearrange’. Matte versies. Ook ‘Better Than That’ ging tegen het eind de fout in. Allemaal te horen op mijn tape, helemaal onderaan gelinkt. Er is dus ook geen vijfde lid. De toetsenist speelt ook gitaar waar nodig, en hij en de bassist (en tegenwoordig ook de drumster) doen een beetje achtergrondvocalen, maar verre van zo prominent als vroeger Eugene McGuinness of zelfs de nieuwe Eugene in 2012-2014. Zijn “trademark” grote rock sound moest nog flink inboeten deze shows, en je mist op bepaalde nummers echt een extra gitarist die ritme speelt als Miles soleert.
In het begin zei ik cynisch dat hij natuurlik een extreem-linkse lesbische drumster moest nemen als erfenis van z’n opgeblazen akkefietje met een vrouwelijke journaliste tijdens de TLSP “Serge Gainsbourg goes wrong in 2016”-persronde, maar dat bleek flauw. Anderhalve maand later speelde hij op TRNSMT in Schotland en bleken de vlieguren samen de vruchten al af te werpen. Retestrak, ondertussen wel degelijk de motor:
En ‘Inhaler’ wordt sneller gespeeld dan Jay Sharrock het ooit heeft ingezet in 2010-2014. Niet dat dat per se iets positiefs is, maar niet alles wordt versloomd.
In Stoke-on-Trent en Coventry was de set nog kort, geen toegift, maar het publiek was klaar voor meer. Het was duidelijk dat dit een kleine zaaltjes opwarm tournee was. Ondertussen is zijn UK headline-tournee aangekondigd, waar hij in elke stad in 5 keer grotere zalen staat, die hij met gemak uitverkoopt. De setlist is enkel hits, en hij laat er zelfs nog een paar weg. 1 uur en 5 minuten. De set verschilde over de 2 avonden, 'Telepathy' in Stoke-on-Trent en 'Give Up' in Coventry als rotatie-song. Ondertussen, begin augustus, heeft hij ‘Telepathy’ en zelfs ‘First Of My Kind’ niet meer gespeeld sinds die shows. Wel is ‘You’re Gonna Get It’ eens gedaan, toen co-writer Paul Weller met hem mee kwam doen in Brighton eind juni. Toen deden ze ook het ultieme cliché ‘Get It On' samen, welke een show daarna nog eens live werd gedaan zónder Weller maar mét de frontvrouw van voorprogramma The Mysterines.
De set zelf zit goed in de elkaar. Het merendeel van kant B van het spoedig uit te komen album zijn voornamelijk prachtige ballads, maar live speelde hij vooral de nieuwe punky liedjes van kant A, die allemaal even hard binnenkwamen. Vooral ‘Too Little Too Late’ klonk gelijk al als een van de oude singles. Richting het einde zat ‘Colour Of The Trap’, een klassieker waar elke fan op zat te wachten, maar welke een nieuwe drumloop als ondersteuning heeft, wat van mij achterwege gelaten had mogen worden.
![Miles Kane - Colour Of The Trap [Live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/-2HiQwhMOWU/0.jpg)
Het slotstuk was simpel: DFWYA in ‘Coup De Grace’. Die laatste trek ik slecht met dat refrein, maar de Gang Of Four/The Clash-vibe komt live wel goed over, inclusief een euforisch, uitgerekte climax waar hij later die tour het publiek bij insprong.
![Miles Kane - Coup De Grâce [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/ZrwS8EF6CkQ/0.jpg)
En natuurlijk als absolute afsluiter ‘Come Closer’, een van de beste rock-singles van de jaren ’10.
‘Loaded’ was een betere opener dan ‘Inhaler’ deze shows, al was het de tweede avond in Coventry wel anders geweest, omdat het publiek daar er vanaf het begin voor ging. Een geweldige lead-single, een welkome aanvulling in zijn catalogus, eentje die meer airplay had mogen krijgen.
![Miles Kane - Loaded [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/e91sJs1Aabo/0.jpg)
‘Taking Over’ blijft een ondergewaardeerde knaller, bij ‘Kingcrawler’ kakte het dus een beetje in en hoeft 7 jaar na dato van mij niet meer, maar ‘Cry On My Guitar’ was zelfs ongeveer 2 maanden voor release al eentje die je er goed bij kon hebben. De Marc Bolan-vibe deed het gelijk goed.
![Miles Kane - Cry On My Guitar [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/dtjN7z4lk_8/0.jpg)
![Miles Kane - Cry On My Guitar [NEW SONG - live at The Kasbah, Coventry - 25-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/BOt-48vxEuE/0.jpg)
‘Give Up’ in Coventry ipv ‘Telepathy’ op avond 1 was een goede zet, niet mijn favoriet, wel een publieksfavoriet. Maar beide avonden ging het pas echt helemaal los tijdens ‘Better Than That’. En dat ‘Rearrange’ avond 2 naar voren werd gehaald was ook een gouden zet. Een luide “let it out, let it out”-chant en riff-singalong volgde:
![Miles Kane - Rearrange [Live at The Kasbah, Coventry - 25-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/JuX9h-tE0Xo/0.jpg)
'My Fantasy' die vorige tours niet altijd meer werd gespeeld daarna, voor de afwisseling:
![Miles Kane - My Fantasy [Live at The Kasbah, Coventry - 25-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/BL7Vw6baAb8/0.jpg)
‘Counting Down The Days’ is een smet die hij veel beter kan inruilen voor 'Quicksand', maar ‘Too Little Too Late’ is het tofste punk-y liedje wat hij gedaan heeft in jaren, dit gaat een live-favoriet worden:
![Miles Kane - Too Little Too Late [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/KHcELQer-i0/0.jpg)
‘First Of My Kind’ ging er lekker op, maar miste de live-trompet die de toetsenist in de vorige band zo mooi deed. Trivia-feitje: de enige show waar die toetsenist niet bij was, was op Parels Voor De Zwijnen Pop in Landgraaf, 2013. Toen miste hij al duidelijk, en nu hij helemaal niet meer in de band zit al helemaal natuurlijk. Richting het einde van de show even een rustmoment met ‘Colour Of The Trap’, en daarna ‘Cold Lights Of Day’, ook alweer een up tempo nieuwe, aardig liedje:
![Miles Kane - Cold Lights Of Day [NEW SONG - live at The Sugarmill, Stoke-on-Trent - 24-05-2018]](https://i.ytimg.com/vi/Ipr4V2fItJg/0.jpg)
De omschreven uitsmijter ‘Don't Forget Who You Are’, ‘Coup De Grace’ en ‘Come Closer’ bracht het tot een explosief einde. Na afloop in Coventry kwam de man zelf de zaal weer in om de feesten met het publiek van de dansavond, f-f-f-Friday night.
Zoals we gewend zijn tijdens de shows veel interactie met het publiek. Er was dan wel een hek vooraan, maar in Coventry stond hij zo’n beetje in het publiek te spelen, en werd het zo heet dat hij zonder shirt met enkel z’n leren jas aan het ronddartelen was. In deze zaaltjes kom je zo dichtbij dat je kunt zien dat hij tegenwoordig een mini-pedaaltje meeneemt. En nu we het toch over z’n gear hebben: ondertussen is z’n oude vertrouwde ES-335 Gibson weer terug, maar deze 2 shows speelde hij voor het eerst louter op een nieuwe gitaar, een Gibson SG.
Setlist Stoke-on-Trent:
Inhaler
Taking Over
Kingcrawler
Cry On My Guitar
Telepathy
Better Than That
My Fantasy
Loaded
Counting Down The Days
Too Little Too Late
First of My Kind
Rearrange
Colour Of The Trap
Cold Lights Of Day
Don't Forget Who You Are
Coup De Grace
Come Closer
Setlist Coventry:
Loaded
Inhaler
Taking Over
Kingcrawler
Cry On My Guitar
Give Up
Better Than That
Rearrange
My Fantasy
Counting Down The Days
Too Little Too Late
First of My Kind
Colour Of The Trap
Cold Lights Of Day
Don't Forget Who You Are
Coup De Grace
Come Closer
Leuk tourtje dus, die me gerust deed stellen dat het allemaal wel goed gaat komen met MK3, met als hoogtepunt begin juli de show die op dezelfde avond van de 1/16de finale van Engeland tegen Columbia op het WK voetbal plaatsvond. 19:00 lokale tijd startte de wedstrijd, en het publiek (en buurtgenoten) konden het op een groot scherm buiten de zaal volgen. Natuurlijk stond Miles Kane daar gewoon tussen ( https://www.instagram.com/p/BkyCm6mAJ0e/ ). Zo’n wedstrijd is dan gemiddeld iets voor 21:00 klaar, en dan zou de show gelijk starten. Maar het werd 1-1, en ze verlengden, en Engeland rekende uiteindelijk af met het penalty-trauma rondstreeks 22:00, en toen moest de show nog beginnen. Die avond verliep ongeveer zo: https://twitter.com/KieranLUFC_/status/1014284581867085824
Lowlands heeft dus een zeer waardige Freddy-headliner en dat we ‘em nog/weer in zo’n kleine zaal als Melkweg Oude Zaal kunnen zien voordat hij de grote zaal of Paradiso weer uitverkoopt is een luxe.
Prima verslag, de lokale NS in Engeland zal mij niet pakken. Leuk dat je na 7 alinea's toch even de muziek aanstipt.
Ben wel benieuwd naar het album, de ballads van MK kunnen mij doorgaans niet echt bekoren en als dat de helft is kan het wellicht een lange zit worden.
Tevens, als ik naar dat BKS2014 filmpje kijk vraag ik me af hoe je in 4 jaar tijd 8 jaar ouder kan worden.
Ben wel benieuwd naar het album, de ballads van MK kunnen mij doorgaans niet echt bekoren en als dat de helft is kan het wellicht een lange zit worden.
Tevens, als ik naar dat BKS2014 filmpje kijk vraag ik me af hoe je in 4 jaar tijd 8 jaar ouder kan worden.
Ten percent faster with a sturdier frame
En zoals altijd met een knipoog, hehequote:
Prima verslag, de lokale NS in Engeland zal mij niet pakken. Leuk dat je na 7 alinea's toch even de muziek aanstipt.
Ben wel benieuwd naar het album, de ballads van MK kunnen mij doorgaans niet echt bekoren en als dat de helft is kan het wellicht een lange zit worden.
Tevens, als ik naar dat BKS2014 filmpje kijk vraag ik me af hoe je in 4 jaar tijd 8 jaar ouder kan worden.
.Ja, dat begon plots eind 2013 heel erg in te treden, wat ook kwam door dat korte kapsel, en in 2014 leek hij al 4 jaar ouder dan het jaar daarvoor, maar nu gaat het helemaal rap. Het rock ’n’ roll-leven… qua fysicaliteit en energie op het podium is hij er in ieder geval nog niet op achteruit gegaan.
Hm, het is meer energiek dan ballads nu ik het rijtje eens langsga: punk-opener, glam rock track, pop/rock track, punk-y-track, kant A sluit af met een prachtig downtempo nummer. Kant B opent explosief met onze favoriete post-disco ‘Coup De Grace’ en daarna weer een schreeuwende punk-y track, hierna wederom een ‘mooier’ liedje maar wel een die elektrische begeleiding heeft, een rock-track, en een up-tempo shuffle ballad.
Track 1, 2, 4, 5, 8 and 9 zijn geschreven door Miles Kane en Jamie T, track 3 ook met Lana Del Rey erbij. Track 6, 7 en 10 zijn met de TLSP tour-band/Mini Mansions geschreven (Miles Kane, Loren Humphrey, Tyler Parkford en Zach Dawes). Dus die hebben beide én ballads én rock-tracks gedaan. Punt van kritiek zou kunnen zijn dat er weinig cohesie tussen de nummers is, zelfs niet in de productie. Alleen track 1 en 2 klinken qua sound al heel anders. De vlammende opener is ondertussen ook uit in de studio-versie: Too Little Too Late, a song by Miles Kane on Spotify
Er zullen weer bijzondere akoestische sessies volgen, want wie doet nu zo'n liedje akoestisch
? Hier voor de Vlaamse publieke omroep vorige week tijdens een persdag in Brussel (Nederland weer afwezig):
Zelfs de doorgaans zure cynici van The Independent zijn overstag, "Miles Kane is back, in case you didn't hear, with a belter of a record: Coup De Grace is Kane's best work to date: punchy, cohesive and lots of fun."
(https://www.independent.c(...)-hauff-a8473216.html)
Nog 3 dagen. Lek blijft lang uit, doen ze goed.
Mooi verslag, meteen zin in de Melkweg!
[ Bericht 35% gewijzigd door MilanILF op 07-08-2018 21:41:01 ]
Mooi verslag, meteen zin in de Melkweg!
[ Bericht 35% gewijzigd door MilanILF op 07-08-2018 21:41:01 ]
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |