The National #2 - Trouble will find me

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 7 november 2013 19:22 schreef Nober het volgende:

[..]

Je hebt die cd nog niet gehoord ondanks dat 'ie in mei uitkwam? Stay maar down with your demons.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:52 schreef Misstique het volgende:
Hij sloeg een fles wijn stuk en ramde met de microfoon tegen zn hoofd en dat is spel? Neuh, hij was gewoon ladderzat.

Laatste keer voor mij iig .

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:57 schreef Dagonet het volgende:
Als het maar spel (en uit interviews blijkt dat hij minimaal een fles wijn per optreden opzuipt, dan ben je een aardige alcoholist), dan is het nog wat erger eigenlijk. Dan probeert hij zich een image aan te meten (en in interviews zegt hij juist dat hij dat niet kan).

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 11:09 schreef Norrage het volgende:
Niks mis met hun performance hoor, kwam totaal niet over als ladderzat en is juist grappig om het zo te zien. Totaal niet aan geergerd en vond dat zijn stem prima te horen. Dat schreeuwen vond ik juist mooi, zat er gisteravond nog ergens emotie in de muziek. Dat ontbrak in het eerste deel

quote:

CONCERT REVIEWTERUG
THE NATIONAL INTENS EN ONTROEREND IN DE HMH
08 NOVEMBER 2013

Deel op Hyves Deel op Facebook Deel op Twitter Print artikel
Trouble Will Find Me, het laatste album van The National, had gezien het succes van voorganger High Violet één van de grote releases van 2013 moeten zijn. In plaats daarvan is het misschien wel de plaat die het meest over het hoofd is gezien dit jaar. Heel verrassend is dat niet. Waar vergelijkbare bands als Arcade Fire en Vampire Weekend opvallend in de breedte vernieuwden, daar vonden de vernieuwingen bij The National vooral in de diepte plaats. Trouble Will Find Me is een subtiel meesterwerk. Een donkere parel van een plaat, met dertien songs die aanvankelijk weer 'gewoon prachtig' lijken, totdat die ene oneliner, die ene wending of dat ene zanglijntje je pakt en je wereld op zijn kop zet.

Live is The National altijd al directer geweest dan dat. Ook vanavond, in een uitverkochte HMH, hebben vrijwel alle 24, vlot achter elkaar gespeelde nummers geen rijpingstijd nodig, maar slaan ze linea recta in als een bom. Ex-roker en voormalig beroepsmompelaar Matt Berninger kruipt bijna letterlijk in zijn liedjes over 'nare emoties' als angst, woede en onzekerheid en sleept het publiek met zich mee, de duistere diepte in. Nieuw zijn de momenten waarop hij dat met louter schoonheid weet klaar te spelen, zoals tijdens Hard To Find en Pink Rabbits. Dan blijkt ook hoeveel mooier hij tegenwoordig zingt. Reeds bekend, maar nog steeds overweldigend zijn de momenten waarop Berninger de longen uit zijn lijf schreeuwt. Waarop de zanger al zijn frustraties in het muzikale equivalent van een gebalde vuist stopt en daarmee het publiek in de onderbuik stompt.

In tegenstelling tot eerdere shows zijn die momenten niet zeldzaam meer. Zo is vrijwel ieder nummer van High Violet, de moeilijkste plaat die de band naar eigen zeggen maakte, van begin tot eind een intense beleving. Bloodbuzz Ohio opent onheilspellend, met de band in extase onder een afdak van rode verlichting, en eindigt na een massaal doch zacht meegezongen laatste refrein in een explosie van drum- en blazersgeweld. Gedurende Afraid Of Everyone maken angstige zang en zenuwachtig gitaarspel geleidelijk plaats voor instrumentale en vocale woede uitbarstingen. 'I don't have the drugs to sort it out!', schreeuwt Berninger verontschuldigend, terwijl hij met de microfoon tegen z'n hoofd bonkt. Voor geen moment lijken zijn uitingen gespeeld.

Enigszins teleurstellend, is het gebrek aan meer en beter passend materiaal van albums Alligator en Boxer. The National put vanavond voornamelijk uit de laatste twee platen en het overgrote deel van wat er van eerder werk wordt gespeeld, voegt niet heel erg veel toe aan de show. Wanneer ook Humiliation en Graceless in een snoeiharde vorm worden gegoten, - met geschreeuw en zelfs een metalachtige gitaarsolo - voelt een eveneens uitzinnig Abel aan als overdaad. Mr. November, het nummer waarbij Berninger altijd het publiek in gaat, was ooit hčt hoogtepunt van The Nationals optredens, maar is niet echt besteedt aan grote zalen als de HMH. Klom de zanger ruim twee jaar geleden nog over stoelen in De Doelen, om vervolgens vanaf een balkon victorieus het laatste refrein te schreeuwen; nu loopt hij door een mensenmassa en eindigt hij op de bar rechts in de zaal. Velen die er niets van hebben meegekregen. Het is het enige moment waarop The National te klein voor zalen van dit formaat lijkt.

Ironisch dus, dat hčt hoogtepunt van de avond een relatief klein, oud en tekstueel simpel nummer in het oeuvre van de band is. 'Hey, are you awake? I'm right here', mompelt Berninger in het donker, met alleen zacht tromgeroffel hoorbaar op de achtergrond. About Today zoals het vanavond wordt gespeeld, is het type concertmoment dat je ter plekke moet koesteren, omdat het te mooi, te geweldig, te perfect is om achteraf mentaal te herbeleven. Het zijn tevens pakweg tien minuten van een twee uur durende show, waarin The National (opnieuw) bewijst tot de beste livebands ter wereld te behoren.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 10:56 schreef MaJo het volgende:

[..]

Was dit de eerste keer dat je ze zag? Dit doet hij altijd. En ja, dat is spel.

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 11:23 schreef Misstique het volgende:

[..]

Was idd mn eerste keer, maar ik ben er heen gegaan met iemand die ze op Lowlands had gezien en had gezegd dat dat zo enorm goed was, dat we hier wel heen moesten gaan. Hij was gisteren ook helemaal verbaast over het optreden en zei dat ze op Lowlands veel beter waren.

quote:

The National in de HMH: mooi, maar pas aan het slot in écht grootse vorm
Joris, Vrijdag 08 11 2013, 13:19

The National in de HMH: mooi, maar pas aan het slot in écht grootse vorm
The National live. Foto: Ethan Trewhitt (CC)
We moesten er dit keer even op wachten, een concert van The National na de release van jongste album Trouble Will Find Me. Na doorbraakplaat High Violet uit 2010 bezocht de New Yorkse band Nederland voor meerdere clubshows, Lowlands, Crossing Border en nog eens een ronde van vijf optredens met het rondreizende Cross-Linx festival. Een innige band met Nederland leek met zoveel concerten vol bezieling definitief bestendigd, maar nu The National zich een veel bekendere (en gewíldere) band mag noemen, worden de shows groter – inclusief megascherm met visuals en een uitgekiende lichtshow - en moeten er duidelijk keuzes worden gemaakt in het tourschema.

Dus is de eerste keer The National live sinds het uitkomen van Trouble Will Find Me een half jaartje terug direct in de Heineken Music Hall, die na alle goede herinneringen uit 2010/2011 vlotjes uitverkocht raakte. En terecht, want let wel: vooraf is er geen enkele twijfel of de band rond de broers Dessner en Devendorf en in zichzelf gekeerde frontman Matt Berninger een zaal van dit formaat wel aankan. Mogen de zes albums vooral warme, ingetogen treurballades laten horen, ook deze avond blijkt vanaf de eerste tellen van opener I Should Live In Salt weer dat The National op het podium veel robuuster durft te klinken.

Blijft het gitaarspel van de gebroeders Aaron en Bryce Dessner op plaat meestal redelijk op de achtergrond, op de momenten dat vroeg in de set gespeelde songs Don’t Swallow The Cap en Bloodbuzz Ohio openbarsten, gieren hun bijna postrock- tot noise-achtige gitaren door de Heineken Music Hall en kun je The National op zulke momenten zowaar als een ‘harde band’ ervaren, wat live uitstekend werkt. En dan zijn er nog de vaak stuwende en strakke drumpartijen van John Lennon look-a-like Bryan Devendorf, die zo ook in de soberder liedjes een heerlijk meeslepende drive weet te leggen. Dat hardere gitaren en een zichzelf soms overschreeuwende Berninger soms de subtiliteiten in de songs grof wegvegen, is niet eens zo’n bezwaar. De schoonheid van de nummers blijft gedurende twee uur en liefst 24 songs op de setlist grotendeels intact, terwijl het tempo hoog ligt.

Wat zeker tijdens het eerste uur van het concert nog eens duidelijk wordt, als uitsluitend nummers van Trouble Will Find Me en High Violet elkaar afwisselen: de meeste nieuwe liedjes gaan muzikaal toch echt minder diep dan de intensere, wat grootsere High Violet-hoogtepunten. Van de nieuwste songs krijgen vooral I Need My Girl – met zo’n prachtig, karakteristiek National-gitaarloopje - en This Is The Last Time een enthousiast onthaal; ander nieuw werk lijkt bij een groot deel van het publiek nog niet echt te zijn geland, zoals Sea Of Love of de intiemere songs Pink Rabbits of Hard To Find.

Dat is wel anders bij een intense High Violet-combi halverwege, als de band een verschroeiend intens Afraid Of Everyone speelt – vanaf het scherm loeren paranoīde ogen de zaal in -, direct gevolgd door Conversation 16, waarbij een hele zaal “I am evil!” kan meeschreeuwen, een hoogtepunt van acht minuten tijdens een tot dat moment goed, maar nog niet groots concert. Fans die het oudere werk hoger hebben zitten, komen in de tweede helft meer aan hun trekken, met prijsnummers All The Wine en een nog altijd verbeten klinkend Abel, waarbij Berninger graag wat met zijn microfoonstandaard mag smijten. Hij blijft een spannende, onvoorspelbare frontman om naar te kijken, meestal ingetogen en zichzelf gekeerd zingend, totdat de opgebouwde woede er bij tijd en wijle eens driftig uit moet. Meer mooi oud werk: een flard van Cardinal Song aan het einde van Available (te vinden op Sad Songs For Dirty Lovers).

Al met al een goed, oerdegelijke reguliere set van twintig nummers, met een hoogtepunt halverwege en twee handen vol fraaie momenten, al hebben we een zich soms overschreeuwende Berninger beslist wel eens beter bij stem gehoord en zou iemand de band misschien eens moeten vertellen dat niet elk liedje de toevoeging van trompet en trombone nodig heeft. En ach ja, we hadden misschien nog meer willen horen van Boxer dan enkel Slow Show en de nog altijd een gevoelige snaar kietelende publieksfavoriet Fake Empire aan het slot, bij de invallende bassdrum zoals gebruikelijk goed voor een massaal meeklapmoment.

Het is echter de toegift die dit goede concert alsnog een stukje richting ‘groots’ tilt, als de subtiele drumpartij en gitaarloopjes van About Today plots de zaal vullen. “How close I am to losing you”, fluistert Berninger met de ogen gesloten, en eindelijk voelen we zijn sores echt een keertje mee, waarna de song zo’n mooie stormachtige gitaaruitbarsting krijgt als climax. Het nieuwe Humiliation sluit hier perfect op aan, met z’n rustige opbouw en een onverwacht woest slot, opmaat naar een intense optater van een Mr. 'I won't fuck us over!' November – Berninger molt nog eens microfoon, rent dit keer door de zaal naar de bar, menen we te zien – en High Violet-opener Terrible Love. Twintig afsluitende minuten waarbij The National wel weer ouderwets in vuur en vlam staat: van die bezieling hadden we in de anderhalf uur ervoor nog iets meer willen zien.

Maar wees gerust: ook als deze groep ietsje meer vertrouwt op de automatische piloot dan voorheen, levert dit nog steeds een minstens mooi concert op, waaraan je je kunt warmen in deze killere herfstdagen. Op welk groot festival komen we The National volgend jaar weer eens tegen?

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 14:20 schreef Arn0 het volgende:
Altijd leuk, die mensen die zich storen aan Matt die dronken is Matt

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 14:24 schreef Norrage het volgende:
Die KTH recensie is helemaal raak. Ik werd op een gegeven moment ook een beetje moe van het oefenloze gebruik van de blazers. Dat had zeker minder gemogen. Sowieso mag hun set heel wat veelzijdiger worden gemaakt. Maar goed, alles en iedereen is het eens over de magistrale toegift

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 14:20 schreef Arn0 het volgende:
Altijd leuk, die mensen die zich storen aan Matt die dronken is Matt

quote:

ander nieuw werk lijkt bij een groot deel van het publiek nog niet echt te zijn geland, zoals Sea Of Love of de intiemere songs Pink Rabbits of Hard To Find.

quote:

Op vrijdag 3 april 2015 14:27 schreef MacorgaZ het volgende:
Ik hoef niet eens een nieuw album, gewoon een extra tour zou al genoeg zijn

quote:

Op vrijdag 3 april 2015 14:30 schreef Leonos het volgende:
THE NATIONAL

quote:

Op donderdag 2 april 2015 22:03 schreef indiaantje89 het volgende:
Er is een nieuwe singel met de naam Sunshine On The Back online verschenen.

The National - Sunshine On My Back

"Mistaken For Strangers" Trailer