Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #12

En hier nog even wat quotes van Tolle:

quote:

“If you get the inside right, the outside will fall into place. Primary reality is within; secondary reality without.”
— Eckhart Tolle

quote:

“Don’t seek happiness. If you seek it, you won’t find it, because seeking is the antithesis of happiness.”
— Eckhart Tolle

quote:

“Being must be felt. It can’t be thought.”
— Eckhart Tolle

Weet je, het is onmogelijk om dat wat ervaart te ervaren. Zijn kan jij niet ervaren, want dat wat ervaart is dat zijn.
Het leven is 1 ononderbroken ervaring... De absolute waarheid is dat er niemand is die ervaart.
Onze hersenen - ik/ego/conditionering - is niets meer dan de illusie dat er iemand is die een ervaring heeft.
Een constructie in je hoofd.
En ook daar ontkom je als mens niet aan. Da's de prijs die we betalen voor taal.
In die zin is er ook geen vrije wil. Slechts de illusie van een vrije wil.

Maar natuurlijk zijn we meer dan taal. Logisch. Dus natuurlijk ontstaat er een impuls om dit nader te inspecteren.
Dit weten dat we zijn... Ik besta... Hoe weet ik dat? Waar komt dat weten vandaan?
Waarin ligt dat weten? Wie weet dat ik besta? Wie is die ik die weet?
Wie luistert? Wie kijkt? Wie registreert?
Onmogelijke vragen die je dieper in het mysterie van wie of wat je bent brengen.

Daarin ligt de kracht van introspectie en meditatie.

We zijn veel meer dan we denken, ja. Mysterieuze wezens.
Maar man... Dat denken... We doen vrijwel niets anders dan verdwalen in dat denken. We dromen voortdurend een leven in ons hoofd dat helemaal niet bestaat. Letterlijk.

Ik word er af en toe knettergek van. Van mezelf, dus.
En zo is de impuls tot verdere introspectie weer geboren, .

Dit is overigens wel een mooie uitleg, voor mensen die worstelen met ( bepaalde ) gedachten:

quote:

Op woensdag 10 juli 2013 19:10 schreef Gray het volgende:
En hier nog even wat quotes van Tolle:

[..]

[..]

[..]

Goeie quotes

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 18:31 schreef Gray het volgende:

[..]

Hey, lang niet gezien! Ziet er interessant uit.

Ik wilde jullie wijzen op het volgende artikel:
The Psychology of Awakening

Fragmenten uit het artikel:

[..]

[..]

Because their ego structure serves as a defense against inner fragmentation, many Western seekers find that they are not willing or able to let go of their ego defenses, despite all their spiritual practice and realization. On a deep, subconscious level, it is too threatening to let go of the little security that their shaky ego structures provide. This is why it can be helpful for Westerners to work on dismantling the defensive personality structure in a more gradual and deliberate way, through psychological inquiry—examining and dissolving false self-images, distorted projections, and habitual emotional reactions—and developing a fuller connection with themselves in the process. In this way, psychological work can serve another important function for Westerners: helping them to individuate by clearing up the emotional conflicts that prevent them from finding an inner core of authenticity.

Een flinke lap tekst in totaal, maar héél interessant.

Vooral het bovenstaande spreekt me aan omdat ik dat zelf ook zo ervaar. Daarom is Radical Honesty voor mij ook het beste boek omdat het mij een strategie geeft om stukje bij beetje de kracht van mn ego te verminderen.

Leven in het nu op de manier van Tolle, doe ik vooral op bepaalde momenten in de week en soms misschien wel weken niet.

Maar net op wat voor manier je nadenkt.

Ik vind het wel grappig dat het bijna zo lijkt dat ik voorbestemd was om me hier op termijn in te gaan verdiepen. Ik denk dat zeker alweer een jaar of 5 geleden ik eens een beetje zat te filosoferen, en me er echt bewust van werd dat alles dat wij ervaren niet daarbuiten is maar hierbinnen. Alles dat wij zien, voelen, ruiken, proeven, is niet daadwerkelijk extern. Die ervaring zit in je hoofd. De ervaring wordt natuurlijk wel getriggerd door iets externs waarvan we nooit echt zeker zullen weten hoe dat eruit ziet, maar de daadwerkelijke ervaring zoals die zich binnen ons afspeelt is niet 'daarbuiten'. Die monitor waar ik nu naar kijk, die is niet 'hier voor mij'. Die zit gewoon in mijn hoofd, geproduceerd door hersencellen die zichzelf vertellen dat die monitor daarbuiten is. Die zichzelf een verhaal vertellen.
Tot die realisatie was ik dus zelf al eens gekomen. Echter, nu zat ik gisteravond wat te lezen in het boek dat ik eerder noemde hier in dit topic (verslaafd aan denken), en toen maakte ik pas echt de verbinding tussen het bewustzijn dat ik al had over onze werkelijkheid (waarvan anderzijds de vraag is hoe diep dat bewustzijn is, want ik ben er absoluut niet constant mee bezig), en de aard van ons zelf / de ik. Die ik wordt ook gewoon geproduceerd door je hersencellen, is niets anders dan events in je hoofd, en bestaat alleen door gedachten.

Net zoals de wereld daarbuiten, die eigenlijk enkel binnen jou bestaat, waargenomen wordt door je ware ik, wordt ook hetgeen dat jij jij noemt waargenomen door je ware ik. Gewoon als events in je hoofd, gebeurtenissen. Daarom is het ook zo waar dat de externe wereld en jouw "ik" één zijn. Omdat ze geproduceerd worden door dezelfde patronen van je brein. Ze zijn kunstmatig. Als een film: "deze film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal." Inspiratie (prikkels) wordt gehaald uit iets externs, maar je hele zijn zoals je dat ervaart is fictief.

Er is ook geen daarbinnen.
Er is alleen wat er is, en daarna kom jij en is er opeens jij en alles wat er is.

Ik heb een keer een ontwaking gehad... Nu ja... Da's eigenlijk niet waar.
Ik was er niet meer... En alles bleef over als alles... Er is geen werkelijke seperatie tussen de 'dingen'.

Je bent de kamer waarin je je begeeft. Je bent de computer die voor je staat.
Je bent het kopje koffie dat je vasthoudt.
Alles is gemaakt uit 'jou'. Het is belachelijk simpel. Het is 1 open veld.
Er is niet 'jij' en de wereld. Er is alleen de wereld.

Ik weet niet zo goed hoe het anders uit te leggen.
Er is niet werkelijk een seperatie. Je bent altijd alles geweest.
Maar een gedachte zegt hier ben ik en daar is de wereld.
Da's alles wat er voor nodig is om een ogenschijnlijke separatie in stand te houden. Het idee ik.

Er is alleen wat er is.
Verleden, heden en toekomst zijn allemaal gedachtes die een centrale ik-figuur in stand houden.
Eigenlijk zijn het niet eens echt gedachtes. Het is eerder een contractie van energie.
Die contractie kan zomaar wegvallen. En dan is er opeens niemand meer.

-

Oveirgens is zo'n ontwaking vreselijk voor de ik.
Ik ben er althans absoluut niet blij mee. Geen idee waar dit heengaat.
Het is voor de ik behoorlijk desorienterend en beangstigend.

Vooralsnog ben ik het daar niet mee eens.
Wat in mijn ogen bedoeld wordt met jij bent de wereld, de wereld is jij, is juist dat feit dat ik zojuist beschrijf. Namelijk het idee dat alles zich in jouw hoofd afspeelt en niet daadwerkelijk daarbuiten. Dat maakt dat er geen seperatie is tussen jou en de wereld. Het wordt allemaal door hetzelfde geproduceerd. Er is geen wereld als zodanig ervaren door ons, en er is geen jij/ik als zodanig ervaren door ons. Er is alleen dat wat wij ervan maken, wat onze hersencellen doen met prikkels. Ik zie geen projectie van de werkelijkheid, ik zie datgeen dat me voorgeschoteld wordt door hersenactiviteit.

p.s. overigens wel eens met het verhaal over verleden-heden-toekomst, maar daar had ik het niet over

Wat je vind ik toch wel merkt wanneer je met anderen over dit onderwerp praat is dat er zo een gevoel van "I am more enlightened than you are" ontstaat, aan beide kanten. Ik zie dat zeker ook in mezelf. Dat is ook wel een reden dat ik er nog maar weinig over praat. Het is sowieso een zoektocht die je vooral (met je)zelf moet voeren.

[ Bericht 15% gewijzigd door lateralize op 11-07-2013 12:32:55 ]

Je hoeft het ook niet met me eens te zijn, hoor. Ik kan het zelf ook niet echt bevatten.
Maar het heeft iig niets met persoonlijke denkwijzes of filosofien te maken.

Er is alleen wat er is. Letterlijk. De rest is fictie. Da's het hele verhaal.

En er niet iemand die meer of minder 'verlicht' is dan een ander.
Er is niemand, of er is iemand, die eventueel denkt dat ie meer of minder verlicht is dan een ander.

Maar het heeft helemaal niets met jou of mij te maken.
Dit staat daar compleet buiten.
We mogen ervan denken wat we willen, maar wat wij ervan denken doet er helemaal niet toe.

quote:

“The concepts about who we are create artificial boundaries between ourselves and the rest of the world. These boundaries aren’t solid or real but permeable, like the border between two states. All of our concepts are like that; they create unreal boundaries. When you look closely at the boundaries, or distinctions, you’ve made between this and that, me and you, good and bad, enlightened and unenlightened, you discover that there isn’t a line, or boundary, separating these things. What seem to be boundaries are a creation of the mind and language.”
— Nirmala, Nothing Special

Ja, zo is het, in werkelijkheid. De werkelijkheid. Maar het valt niet uit te leggen.
Wat wel kan gebeuren, is dat het gezien wordt, door niemand.

Het is te simpel om te bevatten. Het is zo simpel dat het onmogelijk te begrijpen valt, .
Het willen begrijpen is eigenlijk het hele probleem.

quote:

Op donderdag 11 juli 2013 14:26 schreef DO2 het volgende:
Ja, zo is het, in werkelijkheid. De werkelijkheid. Maar het valt niet uit te leggen.
Wat wel kan gebeuren, is dat het gezien wordt, door niemand.

Het is te simpel om te bevatten. Het is zo simpel dat het onmogelijk te begrijpen valt, .
Het willen begrijpen is eigenlijk het hele probleem.

ja dat is het gekke.. er over nadenken is het hele probleem. Of althans, de gedachte dat het denken het kan verklaren. Want in de werkelijkheid zijn er nog steeds gedachten, alleen is er niet meer een denker die de gedachte denkt.

Snap heel goed wat je bedoelt met dat je 'ik' het niet zo leuk vindt DO2.. het ik bestaat bij gratie van alle spelletjes die we spelen (en toch is het uiteindelijk bloedserieus) ..

en nu ik dit zo typ, heb ik heel sterk de neiging om het niet te posten.. want het leidt af van de materie..

Hmz... Ja, het was eerder de realisatie dat ik niet besta, nooit bestaan heb, en nooit zal bestaan. Geloof ik.
Bewustzijn, zoals wij het noemen, zit niet in ons hoofd, maar is alom aanwezig. Het is een open veld. Alles is bewustzijn. Of, nog beter, bewustzijn is het tijdloze niets dat altijd alles ervaart.

Er is niet werkelijk 'iemand' bewust. Bewustzijn is volstrekt onpersoonlijk, is geen materie en is alom aanwezig.
Dat wat alles ervaart, of de ervaring 'kent', bestaat buiten het lichaam om.
We hebben onszelf gewoon al die tijd wijsgemaakt dat het een onderdeel is van het lichaam.
Niet waar.

Da's de grote grap. Maar mijn persoonlijke ik-identiteit, die ik al jaren met me meedraag is daar alles behalve blij mee.
Het voelt denk ik aan dat het aan het sterven is. Dus da's nogal beangstigend, voor de ik, die ik niet ben. Of zo.

Weet ik veel. Ik zeg ook maar wat.

quote:

Op vrijdag 12 juli 2013 17:36 schreef DO2 het volgende:
Hmz... Ja, het was eerder de realisatie dat ik niet besta, nooit bestaan heb, en nooit zal bestaan. Geloof ik.
Bewustzijn, zoals wij het noemen, zit niet in ons hoofd, maar is alom aanwezig. Het is een open veld. Alles is bewustzijn. Of, nog beter, bewustzijn is het tijdloze niets dat altijd alles ervaart.

Er is niet werkelijk 'iemand' bewust. Bewustzijn is volstrekt onpersoonlijk, is geen materie en is alom aanwezig.
Dat wat alles ervaart, of de ervaring 'kent', bestaat buiten het lichaam om.
We hebben onszelf gewoon al die tijd wijsgemaakt dat het een onderdeel is van het lichaam.
Niet waar.

Da's de grote grap. Maar mijn persoonlijke ik-identiteit, die ik al jaren met me meedraag is daar alles behalve blij mee.
Het voelt denk ik aan dat het aan het sterven is. Dus da's nogal beangstigend, voor de ik, die ik niet ben. Of zo.

Weet ik veel. Ik zeg ook maar wat.

Hoe ga je om met die angst?

Niet, . Nu ja, het over me heen laten komen... Maar goed, die hele ervaring was gelukkig van relatief korte duur.
Het was als een flits, en daarna kwam de reactie... Ik was al vrij snel weer terug bij m'n oude neurotische zelf.
( Niet dat dat nou zo'n feest is, maar we doen het er maar mee, . )

Het werkt ergens ook heel bevrijdend, maar vrijheid kan heel beangstigend zijn.
Vraag dat maar aan al die lui die jaren vast hebben gezeten en opeens op vrije voeten komen te staan.

Dit is trouwens wel een goede uitleg van hoe bewustzijn ongeveer 'werkt':


_{Ik zou het dan alleen niet per se mijn bewustzijn willen noemen. Dat zou weer impliceren dat er 'iemand' bestaat met bewustzijn.}

-

In feite hebben we allemaal een persoonlijke droom in dat wat alles is.
Er is uiteindelijk maar 1 bewustzijn, dat zich vervolgens opsplitst in ontelbaar veel dromen/dromers.

Maar goed, dat zegt mij nu ook geen ene reet meer, eerlijk gezegd.
Het klinkt ook veel te zweverig, zo. Dat is het eigenlijk niet. Het is veel simpeler en logischer.

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 21:24 schreef Tevik het volgende:

[..]

Hoe ga je om met die angst?

Om er even op in te haken, op de momenten dat er sprake is van verruiming, voelt het vaak heel bevrijdend. Ik snap nu pas waarom het zo belangrijk is om stilte in de geest te hebben. Juist in de momenten van verruiming helpt het om stil van geest te zijn. Dan is er namelijk ruimte om de dingen te zien zoals ze zijn, zonder ruis vanuit het denken of gevoel.

Ik merk juist angst op het moment dat ik verruiming van bewustzijn probeer te verklaren door middel van het denken. Het denken creëert bij mij de onrust, twijfel en als ik maar lang genoeg mee ga in die cyclus, komt het uiteindelijk uit bij angst. Angst om de identiteit waarvan ik weet dat deze niet is wie ik werkelijk ben, los te laten.

Soms ben ik er tijdig bewust van en dan kan ik de angst relativeren of deze counteren door te focussen op wat ik weet. Maar ik denk dat je uiteindelijk de bron van alle angst onder ogen dient te komen, wil je echt een tijdloze oplossing vinden voor de angst. Er zo diep in doorgraven dat er niets meer van overblijft (de wortel van de boom uitroeien zeg maar).

Is alle angst niet terug te voeren naar de angst voor de dood, Boswachtertje?
Dus het complete verlies van de identitiet, en dus jouw leven?

Daar zit volgens mij het grote probleem.
De uiteindelijke verlossing, de complete vrijheid, is geen identiteit. Is werkelijk niet meer weten wie of wat je bent.
Verdrinken of verdwalen in het niet weten. Dat is nogal wat.

Denk dat angst voor de dood vooral een ego ding is, in de vorm van ''als het lichaam sterft heb ik geen macht meer om alle angsten en andere gevoelens te onderdrukken en dan ga ik daar dood aan''. Het psychisch systeem geeft dingen als ontkenning en verdringen moeilijk op. Daarnaast vecht het lichaam zelf om zo lang mogelijk te blijven functioneren, zo zit de natuur ervan in elkaar, wat natuurlijk positief is

Gevoelens die op jonge leeftijd verdrongen zijn liggen in het onbewuste nog steeds opgeslagen met een 'label' levensgevaar en zolang je die niet verwerkt hebt is je psychisch systeem nog steeds in beslag gelegd met het verdrongen houden daarvan. Als je ervaringen hebt met paniekaanvallen dan ken je die staat van zijn wel ''er moet Nu iets gebeuren anders ga ik dood'' terwijl er terugkijkend naar dat moment niks aan de hand was maar heel je psyche en lichaam reageren wel zo.

Als je de ik-structuur als een overkoepeld vermijdings mechanisme in je hoofd ziet, dat leert kennen en voor jezelf in kaart brengt en begrijpt hoe het reageert waarop en waarom dan wordt het minder eng, niet in de zin van minder hevig maar met minder angst voor de radeloosheid eromheen want uiteindelijk is dat ook niet meer dan gevoel. Dat is het hopeloze van het ego, in het nu willen voorkomen wat in het verleden gebeurd is en er heilig van overtuigd zijn dat dat moet.

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 23:14 schreef DO2 het volgende:
Is alle angst niet terug te voeren naar de angst voor de dood, Boswachtertje?
Dus het complete verlies van de identitiet, en dus jouw leven?

Daar zit volgens mij het grote probleem.
De uiteindelijke verlossing, de complete vrijheid, is geen identiteit. Is werkelijk niet meer weten wie of wat je bent.
Verdrinken of verdwalen in het niet weten. Dat is nogal wat.

Het lijkt me niet wenselijk dat de ultieme waarheid is dat je niet meer weet wie of wat je bent. Het lijkt mij veel beter dat de ultieme waarheid is dat je bent wie je bent en dat dit zijn gelijk staat aan weten wie je bent. Zijn = weten wie je bent.

Qua dood, dat blijft iets interessants. Iedereen zal het een keer moeten ondergaan, allen alleen. Maar het is wel gelinkt aan elkaar, de angst voor de dood en de angst je identiteit te verliezen. Beiden lijken namelijk te suggereren dat we er na niet meer bestaan. Echter, betwijfel ik of dit wel echt zo is.. iets om te onderzoeken

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 22:08 schreef DO2 het volgende:
Niet, . Nu ja, het over me heen laten komen... Maar goed, die hele ervaring was gelukkig van relatief korte duur.
Het was als een flits, en daarna kwam de reactie... Ik was al vrij snel weer terug bij m'n oude neurotische zelf.
( Niet dat dat nou zo'n feest is, maar we doen het er maar mee, . )

Oke, je gaf jezelf dus over aan de ervaring. Heb je die ervaring dmv meditatie verkregen?

@Boswachterje,
Bedankt voor je antwoord, heb er veel aan en begrijp erdoor beter wat ik de afgelopen maanden meemaak en aan het leren ben.

Als je jezelf niet identificeert met die angst (of welke andere gevoel ook), dan kun je er toch ook gewoon zijn voor die angst, om het zo te begrijpen (waar het vandaan komt) en dus gerust te stellen? Ik heb geleerd om met mijn angst te zitten, hoe ongemakkelijk/moeilijk dat ook is, en stil te zijn om het zo te kunnen 'aanhoren'. En als je er lang genoeg in stilte mee zit, er geduld mee hebt, het respecteert, vergeeft en met liefde behandeld, dan kun je het 'verhaal' van die angst 'horen', waar het vandaan is gekomen, waarom het is gekomen, etc. en kun je het uiteindelijk begrijpen en het een plaats geven.

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 23:43 schreef Boswachtertje het volgende:
Het lijkt me niet wenselijk dat de ultieme waarheid is dat je niet meer weet wie of wat je bent. Het lijkt mij veel beter dat de ultieme waarheid is dat je bent wie je bent en dat dit zijn gelijk staat aan weten wie je bent. Zijn = weten wie je bent.

Zoals ik het begrijp (puur nog maar intellectueel gezien wat betreft ik heb horen zeggen/gelezen erover) zal je na de ego-dood juist weer weet wie je echt bent, geen twijfels meer wat dat betreft.

Denk dat een flinke drempel van het los laten van de kleine ik ook is dat het betekent dat je heel de wereld weer toe laat, dus niet meer vlucht in het ik-verhaaltje ervan maken, dus niet meer in je hoofd zitten om jezelf niet meer volledig te hoeven ervaren. Dan kom je automatisch een hoop angst die normaal weggedacht en daarmee vermeden tegen, is ongetwijfeld voor iedereen heftig.

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 23:51 schreef Canillas het volgende:

[..]

Zoals ik het begrijp (puur nog maar intellectueel gezien wat betreft ik heb horen zeggen/gelezen erover) zal je na de ego-dood juist weer weet wie je echt bent, geen twijfels meer wat dat betreft.

Denk dat een flinke drempel van het los laten van de kleine ik ook is dat het betekent dat je heel de wereld weer toe laat, dus niet meer vlucht in het ik-verhaaltje ervan maken, dus niet meer in je hoofd zitten om jezelf niet meer volledig te hoeven ervaren. Dan kom je automatisch een hoop angst die normaal weggedacht en daarmee vermeden tegen, is ongetwijfeld voor iedereen heftig.

Gevalletje 'Dark night of the soul'
(nu doe ik nog stoer )

quote:

Op zaterdag 13 juli 2013 23:52 schreef Boswachtertje het volgende:
Gevalletje 'Dark night of the soul'
(nu doe ik nog stoer )

Ja Dat is ook iets met spiritualiteit, een mogelijke valkuil, je alleen maar willen richten op het heldere, het lichte, het mooie. Leuk natuurlijk, maar je hebt net zoveel schaduw als dat je licht hebt