Bevallingsverhalen deel 16

Omen vreselijk zo'n weeënstorm gelukkig was je nog op tijd! Hoe vonden je moeder, zus en tante het? Zo bijzonder

Shandaly jeeeeeeetje wat snel! En dat stuk op t toilet

Omen wat een snelle start zeg!

Shandaly wat een snelheid zo zeg!

Ook ik moest lachen om het stukje op het toilet!
Maar een prachtig verhaal zo alles bij elkaar Shandaly!

Shandaly wat een snelheid en wat mooi geschreven.
Omen zo'n rappe ontsluiting en dan nog zolang moeten wachten op je meisje.

Wauw Shandaly, wat een mooi verhaal! Heftig zo snel!

Ik lig nu toch in het ziekenhuis dus ik heb ook mijn verhaal op kunnen schrijven. Nu weet ik nog veel details, zonde om het niet te doen. Misschien kloppen de tijden niet helemaal, geen idee precies het is wel een heel lang verhaal!

Ik voel de hele zwangerschap al weinig beweging, na heel veel verschillende en goedevctg's begin ik me eindelijk wat geruster te voelen. Het zal wel gewoon bij mijn zwangerschap horen.
Op vrijdag 3 gingen Bas en ik voor een reguliere controle. Tot nu toe ging alles goed dus ik maakte me geen zorgen. Bij mij was alles weer in orde en er werd nog even een echo gemaakt. Hier was te zien dat het kindje toch wel erg rustig in mijn buik lag, ik werd direct aan een ctg gelegd in een andere ruimte. De bewegingen waren goed maar de verloskundige vond de hartslag wat aan de vlakke kant. In overleg met de gynaecoloog moest ik de volgende dag terug komen voor een ctg. Deze was iets beter dus we mochten naar huis.
Echt gerust gesteld waren we niet, we hadden geen uitleg gekregen wat er nou aan de hand was en de eerstvolgende controle was pas na 1,5 week. Ik bleef weinig voelen dus ik belde regelmatig voor overleg en dan moesten weer komen voor een ctg. Deze wisselden van goed naar 'toch even overleggen want hij is wel erg vlak'. Op maandag 13 mei was ik weer in het ziekenhuis en vond de gynaecoloog dat ik moest blijven, ze wilden geen risico lopen en meerdere keren een ctg maken. Hierop leek de baby het goed genoeg te doen, dus nadat er overleg was geweest tussen de gynaecologen mocht ik naar huis. Ik moest om de dag terug komen voor een ctg en week erna zou een inleiding besproken worden.
De eerstvolgende dag kwam er een andere gynaecoloog overleggen en deze vond het verstandiger om iedere dag te komen in plaats van om de dag. Wat een gedoe, maar het stelde wel gerust.
Iedere dag zagen we dat de ctg's vlakker werden en er kwam helemaal geen goede meer voorbij. De verloskundigen spraken steeds vaker hun zorgen uit en er werd meerdere keren gesproken over inleiden op korte termijn, maar de gynaecoloog gaf hier nog niet aan toe. Ze vonden het nog wat te vroeg.
Op zaterdag 18 mei was de ctg vlakker dan ooit en de verloskundige ging weer in overleg met de gyn. Deze besloot dat ik me dinsdag 21 mei in de avond moest melden om een ballonkatheter in te brengen en de volgende dag zou ik bevallen. Dat ging snel ineens!
Op zondag 19 mei moest ik weer voor een ctg en ik had de baby een hele dag bijna niet voelen bewegen en de ctg was weer niet goed. We hoorden dat we de volgende dag al moesten komen voor de inleiding.

Op 20 mei, tweede pinksterdag, melden we ons om 17 uur op de kraamafdeling. We werden direct doorgestuurd naar de verloskamers en hier werd een half uurtje een ctg gemaakt. De verloskundige kwam samen met een verpleegster de kamer binnen, beoordeelden de ctg en maakten alles klaar voor het inbrengen van de katheter. De verloskundige grapte nog dat ze het eigenlijk nooit doet want normaal maakt zij de echo's in het ziekenhuis, maar ze dacht dat het wel ging lukken.
Overigens was de baby deze dag heel erg actief, alsof ze nog even wou laten zien dat ze heus wel kon schoppen! Ik genoot er nog even flink van.
De achterkant van het bed werd weggeklapt en de beugels werden omhoog gezet. Met een speculum werd mijn vagina geopend en ja hoor, mijn schaamlip kwam er tussen tijdens het open draaien! Jemig. zit ik me de avond ervoor nog voorzichtig bij te werken van onder omdat ik het zo stom vond als er allemaal wondjes zitten, maakt de verloskundige er eentje
Ik vond het erg oncomfortabel toen het ballonnetje werd opgeblazen, het voelde alsof ik heftig ongesteld moest worden. De verloskundige zei dat het bij de meeste vrouwen weer afzakt en zeker bij een eerste kind. Ik hoopte dat ze gelijk had.
Mijn man en ik gingen daarna naar het restaurant om wat te eten maar het ging helemaal niet over. De krampen werden heftiger en volgden elkaar steeds sneller op. Ik kon niet zitten en niet lopen en bij iedere kramp moest ik puffen om er doorheen te komen. Ik besefte me niet dat dit al weeën konden zijn, de verloskundige zei toch dat dat bijnamen voor kwam? waren die niet
De verpleegkundige op de afdeling kwam tussendoor kijken en zei dat ik ze maar eens moest timen. Ik lag op mijn zij op het bed en riep iedere keer tegen mijn man dat er een kramp aankwam. Ik kon niet meer dan ja roepen maar hij begreep me. Na een uurtje meten bleek dat ze gemiddeld om de 3 minuten kwamen en ruim 1,5 minuut aanhielden. Onder de douche zakten ze ook niet af. De verpleegkundige zei dat dit toch echt weeën waren en ze vond dat ik zo de nacht niet in kon, ze ging overleggen met de verloskundige. Rond 22 uur kwamen ze met een spuit pethidine. Het zetten deed even pijn en terwijl ik mijn tanden stond te poetsen voelde ik me me licht worden in mijn hoofd. Ik ging nog even plassen en ging naar bed. Ik voelde me heerlijk! Ik had bijna geen krampen meer en ik vond de wereld heel gaaf. Mijn man lag in een bed naast me en ik zei tegen hem dat ik de verpleegkundige zo lief vond en dat ik wel graag met haar zou willen trouwen. Ik kan me nu niet eens meer herinneren hoe ze was. Ook zag ik iedere keer lichtflitsen als ik mijn ogen dicht deed en ik vond het nodig dit hardop te melden tegen mijn man. De hele tijd: 'hè een flits! En nog een. En daar was er weer een'. Hij heeft zich vermaakt geloof ik.

Ik viel redelijk snel in slaap en heb geslapen tot de volgende ochtend om half 7 een verpleegkundige ons kwam wekken. Ik was een beetje teleurgesteld want ik voelde bijna geen krampen meer. Ik ging me aankleden en om 7 uur moesten we ons melden op de verloskamers. Toen ik begon te lopen begonnen de krampen weer. Eenmaal op de verloskamer kwam de verloskundige mij toucheren en ze zei dat ik 4 cm ontsluiting had. Ze kon meteen de vliezen breken! Wauw, ik was hartstikke opgelucht, de weeën hadden hun werk gedaan! Het breken van de vliezen ging hartstikke makkelijk en al snel voelde ik de boel stromen. Ik wist door een echo dat ik veel vruchtwater had en dat bleek ook te kloppen. Het bleef maar stromen, de matjes vol en het liep de grond op. De verloskundige zei dat ze maar een extra schort aan moest bij de persweeen want ik zou haar zo onder spuiten met het vruchtwater. Het vruchtwater was licht groen, ze heeft in het vruchtwater gepoept.
De weeën werden al snel heftiger maar niet heftig genoeg. Er werd een infuus geprikt om mij weeënopwekkers te geven. Ik blijk van het rondspuiten van lichaamssappen te houden want het bloed loopt zo de grond op, overal zit bloed. Uiteindelijk zit hij en ik krijg vocht en de opwekkers, weer worden de weeën wat heftiger. Ik kan ze goed wegzuchten en vind het soms fijn als mijn man op mijn rug drukt maar soms juist helemaal niet. Soms mag hij mijn been masseren maar een andere keer moet hij uit mijn buurt blijven.
Om half 11 komt de verloskundige toucheren en heb ik 5 cm. Ik ben er best tevreden mee maar de verloskundige vindt het te langzaam gaan. Ze wil dat ik een centimeter per uur haal en nu doe ik er 2 uur over. Het infuus wordt hoger gezet maar deze doet niet veel.
Rond half 2 geef ik aan dat ik het niet goed meer trek en vraag om een ruggenprik. De anesthesist wordt gebeld en deze is er snel. Wat een chagrijnige en onvriendelijke man! De ruggenprik zetten was best flink pijnlijk maar ik houd mezelf voor dat ik dadelijk van de pijn af ben. Na een paar keer prikken zit hij eindelijk en ik mag gaan liggen. In eerste instantie merk ik vooruitgang, al voel ik de weeën nog steeds in de linkerhelft. Maar het is wat minder dus ik ben tevreden.
Om half 4 komt ze weer toucheren en dan zit ik op 6 cm ontsluiting. De weeën doen steeds meer pijn en de ruggenprik werkt gewoon niet goed. Ik weet niet meer zo goed hoe ik ze moet opvangen en ik mag ook het bed niet uit wegens de ruggenprik.
De verpleging en de verloskundige zeggen dat ik de weeën zo rustig opvang en ze niet aan me zien dat ik veel pijn heb maar ik heb het gevoel alsof mijn baarmoeder uit elkaar scheurt. Wat doet het pijn!!
Ondertussen blijken de weeën elkaar minder snel op te volgen dus het infuus wordt weer een standje hoger gezet.
Een krappe 10 minuten later komt de verpleegster om te zeggen dat ze gaan bloedprikken zodat ze alvast wat informatie hebben, mocht een keizersnede nodig zijn. Ze stellen me gerust dat het nog niet nodig is en het nu voorspoedig genoeg gaat maar ik voel de bui al wel een beetje hangen. Ze leggen uit dat ze het voor de zekerheid doen en dat er nog veel kan gebeuren in een paar uur. Rond 7 uur komt de verloskundige toucheren en die zegt dat ik 9 cm ontsluiting heb en het heel goed gaat. Ze maakt een echo om te kijken aan welke kant de rug van de baby ligt zodat ik op die zij kan liggen. Dit schijnt te bevorderen dat de baby mooi voor het bekken gaat liggen. Het kan me niet schelen, als het maar helpt. Ik ben kapot en heb zoveel pijn!
Om half 8 zie ik voor het eerst een gynaecoloog. Hij komt toucheren en zegt dat hij het er helemaal niet mee eens is dat het 9 cm is, hij zou eerder voor een krappe 8 gaan. Ik ben teleurgesteld, dat klinkt veel minder ver dan 9. Met 9 zou ik er bijna zijn maar nu moet ik nog even. De gynaecoloog spreekt zijn zorgen uit, ik ben nu al dik 24 uur bezig en de ontsluiting vordert eigenlijk niet terwijl ik wel hevige weeën heb. Hij zegt nog 1,5 uur te wachten en mocht het dan niet beter zijn, dan maakt hij er een einde aan en moet ik een keizersnede. Ik moet op mijn rechterzijde blijven liggen terwijl ik dat niet kan. Ik huil en schreeuw dat het echt te pijn doet en dat ze dat kind er uit moeten halen. De verpleegkundige zegt dat ik het goed doe maar dat ik mijn lichaam de kans moet geven om het te doen. Ik doe mijn best en Bas mijn man fluistert steeds tegen me dat het goed gaat en ik vraag hem of hij me een watje vindt. Dat vindt hij niet, mijn lieverd.
Rond kwart over 8 weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet, ik begin de moed op te geven. Ik ben moe en het lukt me niet meer de weeën op te vangen. Ik raak in paniek en smeek mijn man op de bel te drukken. Ik wil dat ze nu een keizersnede plannen, niet over een half uur pas! Mijn man vindt het moeilijk om me zo te zien en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij voelt zich zo machteloos.
Er komt een verpleegkundige kijken die zegt dat de verloskundige zo komt. Maar het duurt hartstikke lang, ik wil niet meer! Ik kan niet meer!
Uiteindelijk komt ze dan toch en gaat ze me weer toucheren. Helemaal niets opgeschoten sinds de eerdere keer dus het wordt inderdaad een keizersnede. Wat ben ik opgelucht!
De gynaecoloog en het hele OK team wordt opgeroepen en tegen kwart over 9 lig ik op een ijskoude operatiekamer. Wat een drukte is het hier, iedereen stelt zich voor maar ik weet het niet meer. De anesthesist is dezelfde als vanmiddag maar wat maakt het uit. Hij verlost me van de pijn! Precies op dat moment gaat zijn pieper en moet hij rennen voor een noodoproep. Shit, duurt het nog langer!
Ondertussen sluiten ze mij aan op een bloeddrukmeter en veel andere dingen en zitten we allemaal te wachten tot de anesthesist terug komt. De gynaecoloog begint me vragen te stellen als wie ik ben en waarom we hier zijn. Ongetwijfeld verplicht zoiets te vragen maar wat vind ik het onzin, laat me toch de weeën wegzuchten en begin!
Eindelijk is de anesthesist er en rond kwart voor 10 krijg ik een nieuwe ruggenprik. Ik moet weer gaan liggen en er wordt een doek voor mij gehangen en een warmtedeken met een buis met warme lucht over mijn borst gelegd, hier kan onze dochter zo dadelijk lekker warm liggen.
Ik merk dat mijn benen beginnen te tintelen en al snel voel ik nog maar weinig. Ik dacht dat ze niet goed verdoofd hadden en werd een beetje bang omdat ik van alles aan mijn lijf voelde. En mij man was nog helemaal niet op de OK, waar bleef hij nou? Ik werd een beetje bang en begon heftig te trillen. Al snel kwam mijn man binnen in een operatiepak en hij ging bij mijn hoofd op een kruk zitten. Ik zag dat hij moeite deed om niet te huilen en ik begon hem gerust te stellen. Achteraf bleek dat ze me al aan het open snijden waren toen hij de OK op kwam. Ook vertelde ik dat ons meisje er nu echt bijna was , ik voelde me zo rustig!
Ineens hoorde ik een soort vacuümachtig ploppend geluid en begon er heel hard een baby te huilen. Onze dochter! Ze doet het!! Ze hielden haar gauw boven het doek en toen moest ze naar de kinderarts. Mijn man was nog even te verbaasd te reageren dus die kreeg opdracht achter haar aan te gaan.
Iemand op de OK feliciteerde mij en vroeg naar haar naam. Wat was ik trots, eindelijk mocht ik het zeggen. Eva is haar naam, Eva!
Ik blijf heftig trillen, ondanks ik onder die warmtebuis lig. Ze hechten me dicht en al snel komt mijn man met Eva. Eva wordt op mijn borst gelegd en ik ben overdonderd. Zij was het meisje waar we zo lang op hebben gewacht. Ik herken haar, maar toch ook weer niet. Ze ruikt lekker en wat vind ik haar mooi!
Na een tijdje begint ze de borst te zoeken dus terwijl ik gehecht werd heeft zij al even lopen zuigen. Hier zijn foto's van gemaakt, heel bijzonder! Mijn man en Eva worden naar de verloskamer terug gebracht en ik volg een paar minuten later. Mijn man zit hier al met Eva op zijn blote buik, mijn nieuwe gezin! Tijd om elkaar te leren kennen!

Ik weet geen reden waarom ze zo rustig was in mijn buik. Ik ga het over 6 weken aan de gynaecoloog vragen. Ze doet het nu in ieder geval prima!

[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 23-05-2013 18:40:00 ]

Wauw Sparkling... Zó anders (en veel langer) dan de mijne, maar toch ook zo veel herkenbare stukjes...

Wat ontzettend fijn dat ze het nu zo goed doet!

Sparkling ik vind het zo gaaf dat je zo'n gezond meisje hebt gemaakt! Wat een bezorgdheid heb je gehad en nu zijn jullie compleet
De bevalling is eerlijk gezegd wel het type waar ik heel bang voor was Maar ik vind het bewonderenswaardig hoe je het hebt volgehouden!
_{En nu ik het lees herinner ik me ook ineens dat iedereen steeds vragen stelde zoals hoe ik heette en waarom ik naar de OK moest. Ik dacht toen dat het was vanwege het bloedverlies, om te kijken of mijn conditie nog goed genoeg was.}

Misschien was dat bij jou zo suiker, ik ben geen bloed verloren. Wel tijdens de keizersnede, 1100 ml. De volgende ochtend mocht ik niet uit bed tot mijn HB geprikt was. Deze was toen 5,8 en ervoor 6,3. Ik heb gelukkig ook helemaal geen last gehad van duizeligheid.

En mijn bevalling was er ook zo eentje waar ik bang voor was ja. Maar als je er midden in zit heb je geen keus meer! Gelukkig weet je vooraf niet hoe je bevalling zal zijn

Ik ben in totaal 1,3 liter verloren geloof ik, heb wel ijzerpillen geslikt en daar mocht ik pas na een week mee beginnen, daardoor voelde ik me wel meteen stukken beter! Terwijl het officieel niet had gehoeven. Mocht je ze aangeboden krijgen, dan zou ik er zeker gebruik van maken!

Wat een verhaal sparkling. Had de tranen in mijn ogen. Je hebt een enorme strijd geleverd met een prachtig resultaat.

Wauw Sparkling bij het gedeelte na het huilen van je dochter schoten mijn ogen vol.

Heftig Spark. Maar het einde vind ik wel mooi omschreven

Niemand heeft hier trouwens iets aan me gevraagd op de ok bij de ks. Wel bij de manuele placentaverwijdering inderdaad. Maar misschien was de spoed nu iets groter.

Mijn verhaal is bijna klaar. Man moet nog even wat details aanvullen...

Ben erg benieuwd naar jouw verhaal Kyara!

Dat beslaat 3 bladzijdes voor een bevalling van een ochtendje

Heerlijk, kom maar op!

Shandaly wat een fijn verhaal om te lezen. Ook alles vooraf hoe je de dag hebt doorgebracht, ik kon het als een filmpje in m'n hoofd afspelen. En dat ze er dan opeens is, je meisje!
Ooh en je wc verhaal was idd hilarisch.

Sparkling, jeetje wat een lange rit! Ik schoot vol bij je vraag of je vriend je een watje vond. Wilde bijna "natuurlijk niet" tegen het scherm roepen.
En toen je haar naam mocht zeggen!

Kyara, ik zit er klaar voor hoor!

Mijn bevallingsverhaal. Inmiddels meer dan 4 maanden geleden. Flinke lap tekst met nogal veel details.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Kyara op 29-05-2013 12:22:14 ]

Poeh heftig verhaal Kyara! Wat bijzonder dat je echt een naam had voor het linker en het rechter meisje en dat je die ook aan het juiste meisje hebt kunnen geven!

Eindelijk je verhaal Kyara! Wat knap dat je je kon overgeven, ook al heb je niet veel keus, als de ruggenprik dan plotseling aan je neus voorbij gaat lijkt me dat een heel angstig moment! Dat is toch een heel andere bevalling dan ineens. Sowieso veel onverwachte wendingen, maar super dat je meisjes het zo goed deden en doen!

Kyara wat een heftig verhaal. En omdat je maar twee dagen later bent bevallen dan ik van mijn a terme baby) lijkt dit zo dichtbij te komen. Weet niet hoe ik dit goed moet verwoorden. Maar echt heel mooi geschreven. En gelukkig dat je ze nu thuis hebt

_{He waar is mn reactie? Nog maar n keer dan...}

Spark wat fijn dat alles goed is afgelopen na alle zorgen! En toen je haar naam mocht noemen

Kyara ik kan me je posts van toen nog heel goed herinneren, wat was het allemaal spannend. Nu zijn je meisjes thuis en ze doen het goed Mooi om het hele verhaal te lezen. Je linker en je rechter meisje

Kyara wat een indrukwekkend verhaal. En zo begrijpelijk dat je zo verdrietig was toen je doorhad dat ze veel te vroeg tóch zouden komen. (Ik weet nog dat ik helemaal in de war was toen jij vertelde bevallen te zijn, dat je eerder zou bevallen ipv na mij was wel duidelijk, maar zó vroeg. Ik heb het die week echt meerdere keren tegen verteld dat ik het zo onwerkelijk vond met mijn baby nog heel erg in m'n buik).
Maar gelukkig kleurde wolk toch nog roze en als ik die foto's her en der zie dan zal het inmiddels wel fuchsia zijn of niet?

Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.

Kyara, ik heb ademloos zitten lezen...

Wat een verhaal zeg, en wat een boel stress en drukte rondom je bevalling. Zo blij dat jij en je meisjes het zo goed doen nu!