INCOMING RANT (MET SPOILERS)
quote:
Op zaterdag 6 april 2013 12:18 schreef AthCom het volgende:Zo, gisteren weer aan ME3 begonnen en wat stoorde ik me aan dat kind. Geen gezeur over dat einde e.d., maar enkel dat kind aan het begin.
Reapers landen, miljoenen mensen sterven, heeft mensen tot drab zien vergaan op de Collector Base, heeft Ashley achtergelaten op Virmire, zag een soldaat doorboord worden op Eden Prime, David Archers technokruisiging en weet ik veel wat mijn Shepard heeft meegemaakt ... en dan zorgt de dood van één onbekend kutkind ervoor dat mijn Shepard depri wordt?
Zeker een Renegade Shep weet toch dat in een oorlog, zeker met Reapers, mensen sterven? Ook kinderen dus.
Maar goed, ik ben er voorbij.
De gedeeltes met dat kind zijn verschrikkelijk. Het is er gewoon veel te dik bovenop gelegd.
Die nachtmerries bijvoorbeeld, waarin je omgekomen squadmates tegen je praten. Ik heb een filmpje op YouTube gezien waarbij alle lines achter elkaar geplakt waren met dezelfde muziek als uit de nachtmerries eronder. Heel indrukwekkend. Maar vervolgens zie je in de game dat kutjoch in slowmotion wegrennen, met die spastische beentjes en armpjes van 'm en aan het einde vliegt-ie in de fik terwijl Shepard geschrokken toekijkt.
Tenenkrommend gewoon.
Vooral die laatste nachtmerrie, waarin Shepard naast dat kind hurkt en een hand op zijn schouder legt.
Zonder die elementen, en dus alleen met de stemmen en de muziek, had ik die nachtmerries geweldig gevonden. Nu is het gewoon de zoveelste scène waarin ik verwoed op de X-button blijf drukken in de hoop dat ik de boel kan skippen als ik het maar vaak genoeg probeer.
Het stomme is dat de schrijvers en designers constant blijven aantonen dat ze zoveel beter kunnen. Dat moment waarop je Charr's laatste bericht terugbrengt naar Ereba... het zijn slechts een paar zinnetjes, maar Charr's gedicht en Ereba's reactie (ge-wel-dige voice acting) doen misschien nog wel meer voor mij dan dan sommige emotionele momenten met m'n squadmates. Hetzelfde geldt voor die salarian en z'n asari peetdochter op Illium in ME2. Uit m'n hoofd:
"Not a fish. Something that will last. You'll make sure she keeps it?"
"Yeah... I'll make sure."
Je hoort haar stem gewoon breken, verdomme. In het begin merk je het helemaal niet, maar je loopt er een aantal keer langs, je gaat luisteren naar wat ze zeggen en hoe ze het zeggen en voor je het weet zit je zo achter je computer:
Weet je, het ligt gewoon compleet aan dat kind. Als dat er niet was geweest en Shepard had dan die twee shuttles vol met mensen opgeblazen zien worden, en vervolgens haar hoofd afgewend, dan had ik het aangrijpend gevonden. Civilians zoals je ze al twee delen ziet, die rennen voor hun leven en het niet redden. Dat is ook gewoon geloofwaardig. Maar dat kind viel zo uit de toon dat ik eigenlijk alleen maar dacht: Oh, jij bent speciaal ontworpen en in het spel gestopt om nu tragisch om het leven te komen en mij droevig te maken. Terwijl ik daarvoor al vrij snel "in" het spel zat, werd ik er nu even zo abrupt weer uitgehaald.
Ik heb in die scene ook meer te doen met bijvoorbeeld die man en die vrouw op de achtergrond die paniekerig naar die shuttle toe hinken dan met dat joch op de voorgrond.
ME3 is een geweldige game, maar zowel het begin als het einde van de game zijn zwak en dat kutkind is daar de personificatie van. Bah.
Charlie, listen to me. Kill the kid, torch the house, we gotta get out of here.