[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #2

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:17 schreef brojo het volgende:

[..]

Niks mis met neurologisch onderzoek

Nee, natuurlijk. Mijn punt was dat hij ook weer praat over 'psychopaten', en nog erger: de term tevens weer gebruikt op de 'verkeerde' manier.

en gereekst ook nog

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:51 schreef lateralize het volgende:

[..]

Nee, natuurlijk. Mijn punt was dat hij ook weer praat over 'psychopaten', en nog erger: de term tevens weer gebruikt op de 'verkeerde' manier.

Dat snap ik, maar nu de PCL-R en de PCL-SV in het leven geroepen zijn komen we daar voorlopig niet meer vanaf Het woord psychopathie of sociopathie komt steeds vaker voor in wetenschappelijke onderzoeken.

Ik vroeg me af hoe het bij jullie gaat binnen een relatie. Merk dat ik neiging heb om shit te verneuken telkens met mijn rare gedrag af en toe

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 11:49 schreef Amarantha het volgende:
Ik vroeg me af hoe het bij jullie gaat binnen een relatie. Merk dat ik neiging heb om shit te verneuken telkens met mijn rare gedrag af en toe

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig

[ Bericht 24% gewijzigd door _Hestia_ op 20-03-2013 14:09:35 ]

Wanneer hoor je meer Sylvana, over de opnamedatum enzo? En de wachtlijst?
Sterkte ermee iig.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:21 schreef Ewelina het volgende:
Wanneer hoor je meer Sylvana, over de opnamedatum enzo? En de wachtlijst?
Sterkte ermee iig.

Ik word morgen besproken in de intakecommissie. Als het idd programma1 wordt, dan word ik volgende week dinsdag gebeld. Ook krijg ik dan meteen een brief thuis voor een oriëntatiedag. Dan kan ik dus een dagje meedoen op de groep, blijf ik mee-eten en krijg ik die dag 2 "buddies" waar ik mijn vragen aan kan stellen. Wachtlijst is maar een paar weken, dus valt heel erg mee!

Dankjewel

Maar een wachtlijst van een paar weken? Dat valt echt heel erg mee!

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 15:38 schreef Ewelina het volgende:
Maar een wachtlijst van een paar weken? Dat valt echt heel erg mee!

Ja idd! Ik ga zelf in april nog weekendje weg vanwege 6-jarig jubileum van vriendlief en mij. Maar verwacht dat als ik idd P1 ga doen ik de week erna kan beginnen! Want wat ik van anderen heb gehoord is dat na intakegesprek ze met 2-3 weken konden starten in groep. Dus dat zou echt mooi zijn

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En vorig jaar moest ik nog 200 euro eigen bijdrage betalen toen ik was opgenomen op PAAZ, maar dat is inmiddels weer afgeschaft lees ik

quote:

Vergoeding en eigen bijdrage bij behandeling in de tweedelijns ggz

Voor een behandeling (diagnosebehandelcombinatie of dbc) door een hulpverlener in de tweedelijns ggz geldt:

U krijgt de behandeling vergoed vanuit het basispakket.Wanneer u langer dan een jaar klinische zorg nodig heeft, wordt deze vergoed vanuit de AWBZ.

Awbz heeft ook een eigen risico/eigen bijdrage van ongeveer 150 p/m.
Heb dat toen uitgezocht op de site, maar hoorde later dat mijn opname geen awbz-instelling meer is.

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 23:18 schreef LovingGabbertje het volgende:
Awbz heeft ook een eigen risico/eigen bijdrage van ongeveer 150 p/m.
Heb dat toen uitgezocht op de site, maar hoorde later dat mijn opname geen awbz-instelling meer is.

Scelta is ook geen AWBZ-instelling. Pas na 1 jaar klinische behandeling wordt het betaald vanuit AWBZ en dan moet je idd wel eigen bijdrage betalen. Maar bij Scelta duurt opname ook maximaal 12 maanden.

Nee

[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 23-03-2013 08:54:41 ]

Oquote] Op woensdag 20 maart 2013 13:48 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig
[/quote]
M

Ik denk wel dat jij een uitzonderlijk goede/lieve/sterke man hebt getroffen meis.
Hij heeft echt al veel doorstaan in jullie relatie en dat vind ik echt knap van hem.
Al zal jij er natuurlijk ook je positieve aandeel in hebben natuurlijk, want anders had het niet gewerkt natuurlijk.

Ik heb zelf nog nooit iemand gevonden met zoveel geduld in ieder geval, altijd vriendjes die zelf nog veeeel labieler zijn dan ik. Of ik verloor gewoon het vertrouwen in iemand omdat ik vond dat ie zijn best niet deed. Dus ik weet niet of het nog wat wordt met mij en relaties.

quote:

Op zaterdag 23 maart 2013 08:59 schreef Murmeli het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op woensdag 20 maart 2013 13:48 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hoe lang heb je al een relatie dan? En word je vriend/man ook bij de behandeling betrokken? Heb je relatietherapie gehad? Of heeft hij een cursus voor naastbetrokkenen gevolgd? Kunnen jullie er goed over praten wat jouw gedrag voor hem/jullie relatie betekent en daar proberen oplossingen voor te bedenken als dat mogelijk is? Ik ken je verder niet, maar dat is denk ik wel belangrijk, dat hij WEET waarom je je zo gedraagt en dat hij daar mee leert omgaan. En dat jullie er over blijven praten en dat hij daarin ook zijn gevoelens en grenzen aangeeft.

Ik heb 6 jaar een relatie met mijn verloofde. We hebben door mijn psychiatrische problemen veel ups en downs gehad. Maar wij zijn er juist sterker uitgekomen steeds. Al hebben wij ook hele moeilijke tijden gehad, helemaal toen ik ook nog eens ernstig depressief was. Dan lag ik de hele dag in bed en als mijn vriend dat uit zijn werk kwam dan moest hij mij uit bed halen. En dan had ik niks in het huishouden gedaan, had ik nergens zin in, beleefde ik nergens plezier aan. Dat is voor hem natuurlijk ook niet leuk.

Of toen ik nog zo suïcidaal was, dat hij met angst en beven de deur opende als hij thuis kwam. Omdat hij bang was hoe hij mij thuis zou aantreffen en of ik wel thuis was en niet vermist was. Want ik ben een dag vermist geweest, daarna 2 maanden opgenomen geweest en dat was natuurlijk helemaal een lastige tijd. Als ik nu bij Scelta in opname ga dan kun je je erop voorbereiden, weet je allebei waar je aan toe bent. Maar dat waren we toen niet. En dan is de klap natuurlijk veel heftiger.

En naast die grote dingen heb je idd ook gewoon de "kleine" gedragingen in je relatie. Het emotioneel reageren, of juist terugtrekken, bang zijn om verlaten te worden (al is dat bij mij nu een stuk minder nu we gewoon echt al jaren bij elkaar zijn en alle moeilijke momenten samen overwonnen hebben) de automutilatie etc. Daarin moet je partner ook zijn grenzen aangeven, soms toch tegen je ingaan, omdat hij er anders zelf aan onderdoor gaat.

Maar net als het voor jezelf lastig is, is het voor je partner ook ontzettend lastig. En daar zul je samen mee moeten dealen als je met elkaar verder wilt. En daar kun je ook genoeg hulp bij krijgen als je dat wilt. Succes ermee iig

M

Ik denk wel dat jij een uitzonderlijk goede/lieve/sterke man hebt getroffen meis.
Hij heeft echt al veel doorstaan in jullie relatie en dat vind ik echt knap van hem.
Al zal jij er natuurlijk ook je positieve aandeel in hebben natuurlijk, want anders had het niet gewerkt natuurlijk.

Ik heb zelf nog nooit iemand gevonden met zoveel geduld in ieder geval, altijd vriendjes die zelf nog veeeel labieler zijn dan ik. Of ik verloor gewoon het vertrouwen in iemand omdat ik vond dat ie zijn best niet deed. Dus ik weet niet of het nog wat wordt met mij en relaties.
[/quote]

Ik hoor bij geen enkele, maar vind mezelf nog steeds niet normaal.

Volgende week vrijdag tweede intakegesprek bij Scelta

Nou, ik moet eerst nog het Kortdurende Behandelings- en Trainingsprogramma en Advies (KBTA) doen voordat ik eventueel aan Programma1 kan beginnen. Schiet niet op dus Maar ik weet nu iig wel waar ik aan toe ben. Dat scheelt wel. Maar nu wordt het dus op zijn vroegst na de zomervakantie voordat ik met Programma1 kan beginnen. En dat KBTA is maar 1 dag in de week, op vrijdag. Dus ga toch maar proberen om dan weer een paar dagdelen in de week te gaan werken, want om nou nog 4 dagen in de week alleen thuis te zitten gaat niet goed

Waarom is dat niet eerder gezegd ? Of is dat een soort voorbereidend programma?

quote:

Op donderdag 25 april 2013 12:51 schreef Ewelina het volgende:
Waarom is dat niet eerder gezegd ? Of is dat een soort voorbereidend programma?

Nee, het is geen pre-programma, maar een diagnostisch programma. Omdat ik dus last heb van kenmerken van meerdere persoonlijkheidsstoornissen willen ze daar eerst meer duidelijkheid over hebben. Dus je krijgt wel 1 dag in de week groepstherapie, je kunt wel een beetje aan doelen werken, maar het is vooral bedoeld voor hun om een beter beeld te krijgen van je.

En die 2 intakers van eerste intakegesprek waren achteraf gewoon te voorbarig geweest met hun "het is wel duidelijk, je krijgt uitnodiging voor oriëntatiedag voor P1 en dan kun je beginnen" Tijdens teamvergadering zijn ze dus teruggefloten dat ze eerst een beter beeld willen hebben. Dus vandaar toen nog tweede intakegesprek en nu dus eerst KBTA.

Pffffff, je treft het niet echt....

quote:

Op donderdag 25 april 2013 13:08 schreef Ewelina het volgende:
Pffffff, je treft het niet echt....

Nope, en morgen is dus eerste keer, en daarna is het gelijk alweer 2 weken vakantie
Terwijl het eigenlijk heel mooi klopte als ze gewoon door zouden gaan. Want dan zou ik in week 30 klaar zijn en in week 31 zouden we op vakantie gaan (vriendlief is week 31+32 vrij)
Maarja, in de zomer hebben ze ook 3 weken vakantie, alleen ze wisten nog niet wanneer. Maar zul je zien dat dat de bouwvak is, terwijl week 31+32 net daarna is zeg maar. Nouja, ik moest me er maar niet te druk om maken zei ze. Dus ik ga gewoon die 2 weken op vakantie en als dat niet kan, jammer voor hun dan.

Owja, het werkboek van 71 pagina's krijg je dus gewoon via de mail en moet je zelf maar uitprinten

Helaas, ben een borderliner
Net 2 maanden klaar met Klinische Psycho Therapie van een jaar lang.
Was echt mijn redding!

quote:

Op donderdag 2 mei 2013 17:01 schreef MissMascotte het volgende:
Helaas, ben een borderliner
Net 2 maanden klaar met Klinische Psycho Therapie van een jaar lang.
Was echt mijn redding!

Fijn dat die klinische opname je zo goed geholpen heeft! Wil je er wat meer over vertellen?

Ik heb pas dus mijn eerste keer KBTA gehad bij Scelta. Ik weet alleen nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het is toch vooral praten, praten, praten en dat heb ik de afgelopen jaren al zoveel gedaan. En er zit 1 man in de groep die volgens mij narcistisch is, maar ik kan hem gewoon echt niet uitstaan. En tijdens het kennismakingspraatje waar we in tweetallen uit elkaar moesten stelde hij nogal vervelende vragen die je normaal niet tijdens zo'n kennismakingsgesprekje zou stellen. En gedeelte van de groep zit er dus al 7 weken en gaan al heel hecht met elkaar om. En dat vind ik moeilijk, want ik ben vroeger 2 keer van school gewisseld (na groep 6 en na de tweede klas) en toen kwam ik dus ook in nieuwe groepen waar iedereen al groepjes had gevormd en waardoor ik buiten de boot viel en gepest en buitengesloten werd. En de mensen met wie ik ben begonnen kan ik niet echt mee opschieten, dus heb daar niet echt een fijn gevoel over.

En van die vragen van die man ben ik ook een paar dagen van slag geweest, en dan geef ik mezelf weer de schuld dat ik mijn grens niet heb aangegeven naar hem en heb gezegd dat ik het daar niet over wilde hebben. Maarja, daarom zit ik daar juist Heb nu heel erg de neiging om te gaan vermijden, maarja, daar schiet ik ook niks mee op natuurlijk. En zou ook wel raar zijn na al die moeite die ik gedaan heb om daar binnen te komen. Dat het nu 2 weken vakantie is vind ik echt kut, want wil die dingen die ik hier zeg ook wel aangeven bij ze, maar moet dus nog 1.5 week wachten. Het is ook wel erg vermoeiend, want therapie is dus van half 10 tot half 5, maar heb 3 uur reistijd (1.5 uur heen en 1.5 uur terug) Dus dat maakt het wel extra zwaar ook. En ze willen weer een psychologisch onderzoek doen (vorige was in 2011) maar omdat ik er dus al een keer 1 gedaan heb en zelf een SPH-achtergrond heb, weet ik niet of dat wel zin heeft. Want ik kan die testen zo invullen dat ik zelf de uitslag bepaal zeg maar. Omdat ik weet wat waarbij hoort en waar ze op letten. Maargoed, man had vorige week gebeld en zou terugbellen om datum te plannen, maar heb nog niks gehoord. Dus schiet ook niet echt op zo allemaal

Ik heb een Schizotypische persoonlijkheidsstoornis. Meer hier?

Met mij gaat het ff wat minder.

Ik voel me waardeloos dat ik niet leef en presteer op het niveau van mijn leeftijdgenoten. Ik voel me een loser die zijn kansen niet heeft aangegrepen om wat van zijn leven te maken en voor de makkelijkste weg heeft gekozen. Momenteel heb ik gedachten dat er niks meer is en dat het genoeg is voor mij. Ik pleeg geen zelfmoord. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd: zolang er leven is, is er hoop! En dat heeft me er altijd doorheen gesleept. Maar nu vind ik het toch moeilijk.

Met mijn therapie gaat het wel iets beter, in die zin dat ik de behandelaars iets meer vertrouw.

Maar ja: je moet het toch zelf doen. Therapeuten kunnen je helpen, maar je moet je eigen leven leiden en zelf je problemen oplossen.

Ik voel me altijd zo moe en dat is heel erg kut. Ik sta op en denk: vandaag kan ik dit en dat en zus en zo doen, maar er komt geen reet van terecht. Ik heb dan zo ontzettend sterk het gevoel van futloosheid en geen zin hebben en ik weet niet hoe ik dat soort gevoelens de baas kan worden. Ik krijg van mensen vaak te horen dat ik mezelf te hoge eisen stel en te streng ben voor mezelf. Maar er komt helemaal niks van de grond. Ik kan mijn huishoudelijke klusjes doen en daarmee is mijn dag alweer voorbij.

Dit moet toch anders kunnen?

Is het misschien handig om dit topic samen te voegen met Depressie en Angst? Depressies en angsten kunnen (onderdeel zijn van) een persoonlijkheidsstoornis zijn. (Zeg maar als "Persoonlijkheidsstoornissen, Depressie en Angst")

Ik zie persoonlijkheidsstoornissen als iets totaal anders dan depressies en angsten.

Je kan depressief of angstig worden als gevolg van je persoonlijkheidsstoornis, maar je persoonlijkheidsstoornis is ontstaan door heel veel factoren.

Een persoonlijkheidsstoornis houdt in dat je niet goed kan meedraaien met de maatschappij, maar je kan je vinger er niet goed opleggen waardoor dat komt. Er mankeert meestal niks aan je verstand of je lijf, dus waarom kan je dan niet wat anderen wel kunnen? Misschien heb je in het verleden vervelende dingen meegemaakt waar je nu in het heden nog steeds last van hebt, maar de valkuil is dat je dat verleden als excuus kan gaan gebruiken, maar op langere termijn word je daar echt niet wijzer of gelukkiger door.

Een persoonlijkheidsstoornis is trouwens een rotwoord, want net als iedereen heb jij ook je zwakke en sterke kanten. Je bent net zo bijzonder, anders en uniek als ieder ander. Het is alleen moeilijker om je eigen gebruiksaanwijzing te leren. Wat bij anderen 'vanzelf lijkt te gaan', daar loop jij op vast.

Maar sowieso is het opgroeien tot een evenwichtige persoonlijkheid bij iedereen een complex leerproces. In de puberteit en je adolescentie ga je jezelf grotendeels leren kennen. Je gaat je grenzen verkennen en toetsen hoever je kan gaan. Bij iemand met een persoonlijkheidsstoornis gaat er iets mis. Als je bijvoorbeeld erg gepest wordt tijdens je middelbare schooltijd, krijg je het idee dat mensen je niet moeten en dat je er niet bij hoort. Behalve dat je daardoor een minderwaardigheidscomplex krijgt, mis je ook het aanleren van sociale vaardigheden. Geestelijk ontwikkel je jezelf wel, maar emotioneel blijf je vastlopen.

Dit topic loopt voor geen meter omdat het denk ik ook gewoon lastig om er voor uit te komen dat je een stoornis hebt. Dat D&A topic loopt als een tierelier en kan je, met welke stoornis dan ook, gerust je ei kwijt. Samenvoegen lijkt me dan ook niet nodig.

Misschien 'deel je ervaringen, geef advies'-topics voor 2 categorieën: ontwikkelingsstoornissen (ADHD, autisme, etc), en een voor 'ontregelingen'. Ik zie er op zich geen kwaad in gewoon je persoonlijkheidsproblematiek te bespreken met en tussen mensen die dat niet hebben maar met een depressie kampen, of wat dan ook. Ik denk dat het vooral voor de mensen die even steun zoeken of een luisterend oor nodig hebben kan helpen dat er gewoon meer individuen in een bepaald topic komen. Mensen die depressief zijn hebben nu geen reden te kijken in dit topic, terwijl ze wellicht wel datgene kunnen bieden dat iemand nodig heeft.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 13:25 schreef sitting_elfling het volgende:
Dit topic loopt voor geen meter omdat het denk ik ook gewoon lastig om er voor uit te komen dat je een stoornis hebt. Dat D&A topic loopt als een tierelier en kan je, met welke stoornis dan ook, gerust je ei kwijt. Samenvoegen lijkt me dan ook niet nodig.

Het is sowieso lastig om het bij jezelf te erkennen. Wanneer is iets een stoornis en wanneer niet? Bij persoonlijkheidsstoornissen is alles vaag. En daarbij gaat het niet over.

Ik denk dat men er nog te weinig van afweet. Misschien dat over 50 jaar het woord persoonlijkheidsstoornis niet meer bestaat. Nu krijg je zo'n diagnose naar aanleiding van bijvoorbeeld testen. Als uit die testen blijkt dat je 'extreem gedrag' vertoont, krijg je de stempel 'persoonlijkheidsstoornis'.

Ik denk dat er veel beter gekeken kan worden naar de mate waarin je stabiel of labiel bent. In hoeverre ben je bijvoorbeeld in staat om je in andere mensen in te leven? Hoe goed kan jij relativeren? Hoe stressbestendig ben je?

quote:

Op dinsdag 23 juli 2013 15:46 schreef AlexanderC het volgende:
Ik heb een Schizotypische persoonlijkheidsstoornis. Meer hier?

Ik ben wel benieuwd. In hoeverre herken jij die diagnose in jezelf?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:26 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het is sowieso lastig om het bij jezelf te erkennen. Wanneer is iets een stoornis en wanneer niet? Bij persoonlijkheidsstoornissen is alles vaag. En daarbij gaat het niet over.

Ik denk dat men er nog te weinig van afweet. Misschien dat over 50 jaar het woord persoonlijkheidsstoornis niet meer bestaat. Nu krijg je zo'n diagnose naar aanleiding van bijvoorbeeld testen. Als uit die testen blijkt dat je 'extreem gedrag' vertoont, krijg je de stempel 'persoonlijkheidsstoornis'.

Ik denk dat er veel beter gekeken kan worden naar de mate waarin je stabiel of labiel bent. In hoeverre ben je bijvoorbeeld in staat om je in andere mensen in te leven? Hoe goed kan jij relativeren? Hoe stressbestendig ben je?

Eens verder hoor. Maar eigenlijk hoor ik ook niet in dit topic thuis. Ik krijg enorme nekschot kriebels bij een bepaalde soort persoonlijkheids stoornis dat ik maar beter niet meer in dit soort topics kan reageren. Het is 1 van de weinige dingen die me echt over de kast kan jengelen omdat dit soort mensen soms totaal niet te 'begrijpen' zijn.

Misschien is dat ook wel 1 van de redenen waarom dit topic niet loopt. Het ligt toch gevoelig?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Eens verder hoor. Maar eigenlijk hoor ik ook niet in dit topic thuis. Ik krijg enorme nekschot kriebels bij een bepaalde soort persoonlijkheids stoornis dat ik maar beter niet meer in dit soort topics kan reageren. Het is 1 van de weinige dingen die me echt over de kast kan jengelen omdat dit soort mensen soms totaal niet te 'begrijpen' zijn.

Misschien is dat ook wel 1 van de redenen waarom dit topic niet loopt. Het ligt toch gevoelig?

Nu ben ik wel benieuwd op welke stoornis je doelt eerlijk gezegd.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:28 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik ben wel benieuwd. In hoeverre herken jij die diagnose in jezelf?

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:52 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

Maar zou je wel graag contact met andere mensen willen? Of voel jij je juist op je best als je alleen bent?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:55 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Maar zou je wel graag contact met andere mensen willen? Of voel jij je juist op je best als je alleen bent?

Ik voel me op mijn best als ik alleen ben, maar verlang toch wel naar wat contact af en toe. Ik zou graag een solistische baan willen hebben, maar kan dat helaas niet vinden.

vanwaar de interesse?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:58 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik voel me op mijn best als ik alleen ben, maar verlang toch wel naar wat contact af en toe. Ik zou graag een solistische baan willen hebben, maar kan dat helaas niet vinden.

vanwaar de interesse?

Mijn oom heeft een schizoide persoonlijkheidsstoornis. Veel mensen begrijpen hem niet als hij bijvoorbeeld op verjaardagen heel stil is en altijd vrij snel weer weg is. Het is opvallend dat hij meestal vertrekt wanneer er eten wordt uitgedeeld. Bij hem thuis ziet het er precies hetzelfde uit als 20 jaar geleden. Bij vrijwel de meeste mensen verandert de inrichting van hun huis eens in de zoveel tijd, al was het maar dat de beeldbuis-TV wordt vervangen door een flatscreen-TV. Bij hem is er niks verandert. Zelfs de planten zijn altijd hetzelfde.

Ik vind het vrij sneu voor hem dat men al snel een oordeel over hem heeft, dat hij vreemd is enzo. Ik zou wel beter willen begrijpen wat er in hem omgaat. Ik denk zelf dat sociale contacten voor hem erg vermoeiend is, dat het hem erg veel moeite kost om zich aan 'sociale gedragscodes' te houden of dat hij misschien overprikkeld raakt door heel veel mensen in één ruimte.

By the way, ik heb zelf geen schizoide of schizotypische persoonlijkheidsstoornis, maar ik heb ook weinig sociale contacten en heb moeite die aan te gaan. Ik moet altijd een enorme drempel over om iemand aan te spreken en ik raak altijd snel door mijn gesprekstof heen. Bij mij heeft dat vooral te maken met de angst afgewezen te worden. Afwijzing is iets wat ik heel moeilijk kan verdragen, dus ik ga daarom instinctief zelf mensen uit de weg. Dat ik mij isoleer, is ook een soort van zelfbescherming om te voorkomen dat ik mijzelf in het openbaar belachelijk ga maken. Daar staat weer tegenover dat ik me ook vaak erg alleen voel. Soms trek ik de stoute schoenen aan, ga ik alleen uit en zie ik wel wat het mij aan contacten oplevert. Ik drink dan veel alcohol en kan dan ook erg promiscueus zijn. Ik voel me dan geil en wil dan persé met iemand naar bed, maar eigenlijk heb ik dan eerder behoefte aan genegenheid dan seks. De volgende dag voel ik me dan ook erg leeg en klote.

Pulzzar, waar heb jij 'last' van?

Daar schrijft hij net een lap tekst over.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:52 schreef AlexanderC het volgende:

[..]

Ik herken het vooral in het feit dat ik een zonderling ben en weinig tot geen sociale contacten heb. Daardoor heb ik een sociale achterstand en veel moeilijkheden gehad op sociaal gebied op werk en in mijn prive leven.

Voor de rest past het ook wel bij mij dat ik afwijkende opvattingen heb.

Je bent niet alleen
Er is tegen mij gezegd dat ik kenmerken vertoon van Cluster A

quote:

Op maandag 29 juli 2013 16:07 schreef AlexanderC het volgende:
Daar schrijft hij net een lap tekst over.

Ik zocht een 'naampje' een label, whatever. Als het niet schizoide is, wat dan wel?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 16:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zocht een 'naampje' een label, whatever. Als het niet schizoide is, wat dan wel?

Het klinkt als Cluster C - ontwijkend.

Ik heb borderline met trekken van een ontwijkende en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, gecombineerd met een angststoornis en een depressieve stoornis.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 17:02 schreef Pulzzar het volgende:
Ik heb borderline met trekken van een ontwijkende en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, gecombineerd met een angststoornis en een depressieve stoornis.

Dankjewel! Dat klinkt heftig. Respect dat je er nog relatief positief instaat! Ik loop zelf enorm te kloten met PTSS, en jij klinkt toch wel wat positiever in het leven ivg met mijzelf.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 17:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dankjewel! Dat klinkt heftig. Respect dat je er nog relatief positief instaat! Ik loop zelf enorm te kloten met PTSS, en jij klinkt toch wel wat positiever in het leven ivg met mijzelf.

Dat lijkt maar zo. Op sommige momenten voel ik me sterk, maar meestal baal ik enorm van mijn 'stoornissen'. Op het moment voel ik me de grootste loser van de wereld

En dat iemand meer stoornissen heeft, wil niet zeggen dat iemand er erger aan toe is of meer recht heeft om te klagen. PTSS is ook een probleem wat je serieus moet nemen.

En focus jezelf niet teveel op diagnoses. Je bent jezelf. De diagnose krijg je alleen om een passende behandeling te vinden en zodat je zorgverzekeraar die behandeling gaat betalen. Ieder mens heeft zijn valkuilen en kwaliteiten. Ieder mens heeft schizotypische, narcistische, ontwijkende, theatrale en obsessief-compulsieve trekken in zich.

Hoi, zijn er nog mensen die willen praten over persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb Cluster A en ik weet daar alles van af.

Hoi!

Lex, ik zal je even helpen met het op gang houden van dit topic.
Bij mij vermoeden ze ook een persoonlijkheidsstoornis, ik ga daarvoor binnenkort in behandeling. Ik heb nog geen specifiek label, daar gaat nog naar gekeken worden als het goed is.

Ik herken mezelf heel erg in ontwijkend en ook in obsessief-compulsief en enigszins in borderline.

Ik geloof dat ik in cluster c zit/zat. Heb d'r alleen weinig last meer van.
Alleen als ik veel activiteiten en mensen ga ontlopen dan komt het wel weer op denk ik, uiteindelijk. Dus ik ben nooit al te lang passief, das niet zo goed voor me.

Welke stoornis in cluster a heb jij dan complex?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 15:43 schreef Murmeli het volgende:
Welke stoornis in cluster a heb jij dan complex?

Alles + er wordt ook een beetje B vermoedt, maar dat kan ook nog aan iets in A liggen. C is bij mij ook nog altijd een optie aangezien iets meer dan 50% van A ook iets van C heeft.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 14:32 schreef kuolema het volgende:
Hoi!

Lex, ik zal je even helpen met het op gang houden van dit topic.
Bij mij vermoeden ze ook een persoonlijkheidsstoornis, ik ga daarvoor binnenkort in behandeling. Ik heb nog geen specifiek label, daar gaat nog naar gekeken worden als het goed is.

Ik herken mezelf heel erg in ontwijkend en ook in obsessief-compulsief en enigszins in borderline.

Zoals ik al in Depri zei heb ik morgen een intake gesprek voor SoVa.

Probeer jezelf niet teveel in een hokje te duwen, hé!

Je zogenaamde persoonlijkheidsstoornis - in welke vorm je die ook moge hebben - betekent alleen dat je met jezelf bent vastgelopen. Als jij bijvoorbeeld een paranoide persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je abnormaal bent, maar dat je je zo vaak in je vertrouwen en veiligheid voelde geschonden dat je het risico niet meer wilt oplopen dat zoiets nog een keer gebeurt en bescherm je jezelf door iedereen te wantrouwen. Een ander vindt dat wantrouwen te extreem en hinderlijk, maar voor jou heeft dat een zelfbeschermende functie. Als je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je een schijtbak bent die alles uit de weg gaat, maar wil dat zeggen dat je te vaak bent gekwetst of bent afgewezen en bescherm je jezelf door iedereen uit de weg te gaan.

Er zit iets achter jou persoonlijkheidsstoornis. Als je daar achterkomt en je weet hoe je daarmee moet omgaan, word je een gelukkiger mens. Leer je persoonlijkHEID kennen in plaats van je persoonlijkheidsstoornis.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 00:16 schreef Pulzzar het volgende:
Probeer jezelf niet teveel in een hokje te duwen, hé!

Je zogenaamde persoonlijkheidsstoornis - in welke vorm je die ook moge hebben - betekent alleen dat je met jezelf bent vastgelopen. Als jij bijvoorbeeld een paranoide persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je abnormaal bent, maar dat je je zo vaak in je vertrouwen en veiligheid voelde geschonden dat je het risico niet meer wilt oplopen dat zoiets nog een keer gebeurt en bescherm je jezelf door iedereen te wantrouwen. Een ander vindt dat wantrouwen te extreem en hinderlijk, maar voor jou heeft dat een zelfbeschermende functie. Als je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt, wil dat niet zeggen dat je een schijtbak bent die alles uit de weg gaat, maar wil dat zeggen dat je te vaak bent gekwetst of bent afgewezen en bescherm je jezelf door iedereen uit de weg te gaan.

Er zit iets achter jou persoonlijkheidsstoornis. Als je daar achterkomt en je weet hoe je daarmee moet omgaan, word je een gelukkiger mens. Leer je persoonlijkHEID kennen in plaats van je persoonlijkheidsstoornis.

Mooie omschrijving

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 10:10 schreef summer2bird het volgende:
Hallo.

Heb je zelf een persoonlijkheidsstoornis of ken je iemand met een persoonlijkheidsstoornis?
Of heb je vermoedens dat je er een hebt?
Hier kun je het allemaal kwijt.

Beknopte omschrijving van een persoonlijkheidsstoornis:
Een persoonlijkheidsstoornis is een langdurig patroon van afwijkende emoties en opvattingen.
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen tot ontwikkeling door traumatische ervaringen in combinatie met erfelijke gevoeligheid.

Korte omschrijving van de verschillende persoonlijkheidsstoornissen (deze informatie komt van trimbos.nl, mens-en-samenleving.infonu.nl, psyonline.nl en psyq.nl):

.

Cluster A (vreemd en/of excentriek):

Paranoïde persoonlijkheidsstoornis

[..]

Schizoïde persoonlijkheidsstoornis

[..]

Schizotypische persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

Cluster B (dramatisch, emotioneel en/of impulsief):

Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis

[..]

Borderline persoonlijkheidsstoornis

[..]

Theatrale persoonlijkheidsstoornis

[..]

Narcistische persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

Cluster C (angstig en/of gespannen):

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis

[..]

Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis

[..]

Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis

[..]

.

P.S.: liever geen reacties over de zogenaamde labeltjescultuur, want met die reacties ben ik nu wel een beetje klaar en ze zijn bovendien beledigend tegenover psychiatrisch patienten.

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 01:31 schreef complicate het volgende:

[..]

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

Ik heb het even opgezocht, volgens wiki hoort PTSS bij de angststoornissen (maar kan er naast zitten ivm het tijdstip )

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 01:31 schreef complicate het volgende:

[..]

En Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) ? Waar hoort die bij
Is het geen persoonlijkheidsstoornis?

PTSS manifesteert zich vaak in de praktijk op dezelfde manier als een persoonlijkheidsstoornis en kan net als bij een persoonlijkheidsstoornis ook gepaard gaan met andere persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb ooit in een kliniek gezeten voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen en daar zaten ook mensen bij met PTSS. Wij kregen daar allemaal dezelfde behandeling. Maar wat het precies is, hoor je al terug in de naam. PTSS is meer gerelateerd aan een angststoornis. Verder kan PTSS op elke leeftijd ontstaan, terwijl een persoonlijkheidsstoornis zich ontwikkeld in de jeugd en/of puberteit.

Een persoonlijkheidsstoornis ontstaat ook niet zomaar, maar dat hoeft niet persé met trauma's te maken te hebben. In mijn geval niet trouwens. Ik heb geen leuke jeugd gehad, maar wat ik heb meegemaakt, is het gevolg geweest van heel veel factoren. Als kind was ik bijvoorbeeld erg angstig. Ik was een makkelijk slachtoffer voor pesterijen en dat gebeurde dus ook. Het stond eigenlijk vanaf mijn geboorte al vast dat ik het in mijn jeugd wat zwaarder zou gaan krijgen dan anderen en dat ik wat meer hulp van anderen nodig heb. Er zijn trouwens ook goede dingen in mijn jeugd gebeurd; als ik die niet had meegemaakt, was ik slechter terecht gekomen dan dat ik nu ben.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 05:51 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

PTSS manifesteert zich vaak in de praktijk op dezelfde manier als een persoonlijkheidsstoornis en kan net als bij een persoonlijkheidsstoornis ook gepaard gaan met andere persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb ooit in een kliniek gezeten voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen en daar zaten ook mensen bij met PTSS. Wij kregen daar allemaal dezelfde behandeling. Maar wat het precies is, hoor je al terug in de naam. PTSS is meer gerelateerd aan een angststoornis. Verder kan PTSS op elke leeftijd ontstaan, terwijl een persoonlijkheidsstoornis zich ontwikkeld in de jeugd en/of puberteit.

Een persoonlijkheidsstoornis ontstaat ook niet zomaar, maar dat hoeft niet persé met trauma's te maken te hebben. In mijn geval niet trouwens. Ik heb geen leuke jeugd gehad, maar wat ik heb meegemaakt, is het gevolg geweest van heel veel factoren. Als kind was ik bijvoorbeeld erg angstig. Ik was een makkelijk slachtoffer voor pesterijen en dat gebeurde dus ook. Het stond eigenlijk vanaf mijn geboorte al vast dat ik het in mijn jeugd wat zwaarder zou gaan krijgen dan anderen en dat ik wat meer hulp van anderen nodig heb. Er zijn trouwens ook goede dingen in mijn jeugd gebeurd; als ik die niet had meegemaakt, was ik slechter terecht gekomen dan dat ik nu ben.

Erg bedankt voor je uitleg.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 02:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb het even opgezocht, volgens wiki hoort PTSS bij de angststoornissen (maar kan er naast zitten ivm het tijdstip )

Je zat er niet naast ( zo lief om het nog zo laat te gaan opzoeken )
THANX!

[ Bericht 0% gewijzigd door complicate op 24-10-2013 11:04:08 ]

Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2013 16:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Alles + er wordt ook een beetje B vermoedt, maar dat kan ook nog aan iets in A liggen. C is bij mij ook nog altijd een optie aangezien iets meer dan 50% van A ook iets van C heeft.

Haha dat klinkt grappig

Voor veel psychische aandoeningen geldt dat er overlappingen zijn. Ik denk dat schizoïde en ontwijkend makkelijk samengaan met paranoïde. Bij mij zorgen afzondering en onzekerheid ervoor dat ik soms ook wat paranoïde trekjes krijg.

Wat is datgene uit cluster B dan wat ook door A kan komen?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:34 schreef Comp_Lex het volgende:
Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

Tof, weet je al wanneer dat gaat beginnen? Wat vond je van het gesprek?

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:34 schreef Comp_Lex het volgende:
Het gesprek zit er op. Ik ben geschikt bevonden voor SoVa. Ik ga er waarschijnlijk wel wat aan hebben.

Sterkte jongen!

(Ik ga ff kijken wat SoVa is.)

Er ontbreekt hier nog een persoonlijkheidsstoornis, de bipolaire. R&P / Bipolaire stoornis deel 3 En 1 & 2. niet te vergeten. Althans zo staat het beschreven in mijn RM. Ik ben lijdende aan "de bipolaire persoonlijkheidsstoornis". Hij is in principe ongeneeselijk en hoogst individueel. De patiënt is dan ook moeilijk behandelbaar en krijgt vaak een overdaad van nare medicijnen vol van bijwerkingen. Dan houdt de patiënt tenminste zijn smoel want mijn scherpe tong was bij de Alkmaarse GGZ berucht en beroemd. Dat heeft mij heel wat uurtjes isoleercel opgeleverd want dat was hun enige redding in mijn geval. Onvermijdelijk dus want ik zeg precies wat ik denk ongeacht of dat in de smaak valt of niet. Meestal was het een pijnlijke waarheid want ik sprak ze voortdurend aan op hun onvermogen iets te doen of te zeggen wat er toe deed. Zodat ze een keer een punt hadden, gelijk hadden.
Natuurlijk vroeg ik me af of het aan mij lag, maar alle patiënten ervoeren het zo als we in het rookhok erover praatten. Wij begrepen elkaar onderling heel goed en onze onderlinge gesprekken waren veel therapeutischer dan die met de staf, van hoog tot laag. Dat hadden zij helaas ook door en ze reageerden daarop door te pogen ons op te splitsen uit een soort misplaatste jaloezie en afgunst.
Vooral tegen mij was die onverholen omdat ik gezien werd als de aanstichter van de opstandigheid.
Toen ik een middagje met verlof was geweest waren bij terugkomst naar hun zeggen "de andere patiënten bang voor mij" en mocht ik niet meer op de afdeling komen. Mij restte het 'appartement', een veredelde isoleercel in een aparte vleugel waar ik uiteraard niet op in gegaan ben. Ik besloot te vertrekken hoewel ik daarmee wel op de telex terecht zou komen, ontsnapte gek....
Zo kan ik nog uren doorgaan. Hebben jullie ook zulke negatieve ervaringen met opnames?
Ook wil ik jullie vragen of een persoonlijkheidsstoornis nou een voordeel of een nadeel is, een gave of een ziekte. Op welke manier 'lijdt' je eraan? Of 'geniet' je ervan? Is je probleem ook je oplossing, of werkt het totaal niet zo? Gaat dat alleen op voor de bipolaire of zijn er ook andere prettige stoornissen? Ik ben namelijk blij dat ik abnormaal ben, Of zo als iemand het omschreef : "unhuman". En daar kan je veel kanten mee op. idd. Ik vat het op als compliment iig..Als ik het objectief bekijk kan ik maar moeilijk beweren dat 'human' dat is als we zien waar de humans allemaal mee bezig zijn tegenwoordig. De zog. 'normalen' zijn knettergek en hebben vele obsessies waar ze alles voor opzij zetten en op aan passen. Winst is wel de voornaamste. De financieële persoonlijkheidsstoornis....
Veelvoorkomend en bevorderd door ons economische systeem. Mensen die andere mensen het brood uit de mond willen stoten uit egoïsme en winstbejag. Een zeer onwenselijke stoornis dus maar niet gehinderd door enige wettelijke beperking dagelijks in staat zijn gekmakende werk te doen.
Het systeem heeft een persoonlijkheidsstoornis, niet wij. Het systeem is ziek en maakt ziek.
Het is paranoïde, repressief, hopeloos hoogmoedswaanzinnig en soeverein in zijn waanzin, een narcist.("Duralex sed lex").
Iemand met een persoonlijkheidsstoornis is daar extra gevoelig voor. Al die stress waar we onder gebukt gaan door die domme wereld maakt ons 'ziek'. De stoornis wordt oncontroleerbaar wat weer een (ongewenste) behandeling benodigd en het rolpatroon bevestigd. Wij zijn abnormaal en buitenbeentjes waar op neer gekeken wordt. Dit terwijl de meeste 'gestoorden' bovengemiddeld intelligent zijn maar daar dus op de 1 of andere manier onder 'gebukt' gaan. Zich overbewust zijn van bepaalde mankementen in de sociale structuur die door de meesten als vanzelfsprekendheid ervaren worden. Zoals het stigma. Hoe open zijn jullie over je stoornis naar de buitenwereld toe in relatie tot in hoeverre je hem verborgen kan houden? Mag iedereen het weten of reken je dat tot de privë sfeer?
Heel persoonlijk denk ik. Voor mij is bipolair een geuzennaam, proud to be ! Beter dan ordinair imo.
Iedereen weet het dus en daar heb ik nooit spijt van gehad.
En vraag me nou niet wat de zin van dit epistel is, weet ik ook niet, wou dit FF kwijt en hoop op wat inhoudelijke reacties van andere 'gestoorden' die ik hiermee wat dacht te prikkelen....
We zullen zien. Ik wacht het wel af.....Ben benieuwd.
Met vr. grtn.
Fred.

[ Bericht 0% gewijzigd door Salmannassar op 25-10-2013 23:57:16 ]

Hoi Fred

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 23:41 schreef Salmannassar het volgende:
Er ontbreekt hier nog een persoonlijkheidsstoornis, de bipolaire. R&P / Bipolaire stoornis deel 3 En 1 & 2. niet te vergeten. Althans zo staat het beschreven in mijn RM. Ik ben lijdende aan "de bipolaire persoonlijkheidsstoornis". Hij is in principe ongeneeselijk en hoogst individueel. De patiënt is dan ook moeilijk behandelbaar en krijgt vaak een overdaad van nare medicijnen vol van bijwerkingen. Dan houdt de patiënt tenminste zijn smoel want mijn scherpe tong was bij de Alkmaarse GGZ berucht en beroemd. Dat heeft mij heel wat uurtjes isoleercel opgeleverd want dat was hun enige redding in mijn geval. Onvermijdelijk dus want ik zeg precies wat ik denk ongeacht of dat in de smaak valt of niet.

De bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis. Het komt wel eens voor dat een tijdelijke psychische aandoening bij iemand in de persoonlijkheid zit en daardoor blijvend is, maar dit is sowieso chronisch. Dus ik begrijp niet waarom ze het wel zo noemen.

quote:

Meestal was het een pijnlijke waarheid want ik sprak ze voortdurend aan op hun onvermogen iets te doen of te zeggen wat er toe deed. Zodat ze een keer een punt hadden, gelijk hadden.
Natuurlijk vroeg ik me af of het aan mij lag, maar alle patiënten ervoeren het zo als we in het rookhok erover praatten. Wij begrepen elkaar onderling heel goed en onze onderlinge gesprekken waren veel therapeutischer dan die met de staf, van hoog tot laag. Dat hadden zij helaas ook door en ze reageerden daarop door te pogen ons op te splitsen uit een soort misplaatste jaloezie en afgunst.
Vooral tegen mij was die onverholen omdat ik gezien werd als de aanstichter van de opstandigheid.
Toen ik een middagje met verlof was geweest waren bij terugkomst naar hun zeggen "de andere patiënten bang voor mij" en mocht ik niet meer op de afdeling komen. Mij restte het 'appartement', een veredelde isoleercel in een aparte vleugel waar ik uiteraard niet op in gegaan ben. Ik besloot te vertrekken hoewel ik daarmee wel op de telex terecht zou komen, ontsnapte gek....

Men kan en weet in de geestelijke gezondheidszorg nou eenmaal ook niet alles. Niet overal is een goede behandeling voor. Hulpverleners weten soms uit onmacht ook niet wat ze moeten doen. Dat is niet per se hun schuld, maar een algemeen gebrek aan kennis.
Natuurlijk kun je beter praten met patiënten, zij zitten immers in een vergelijkbare situatie. Het kan echter ook gevaarlijk zijn. Zo kunnen suïcidale patiënten ideeën uitwisselen en elkaar aanmoedigen zelfmoord te plegen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze zullen jullie echt niet uit elkaar hebben gehaald uit jaloezie hoor

quote:

Zo kan ik nog uren doorgaan. Hebben jullie ook zulke negatieve ervaringen met opnames?

Ik ben één keer opgenomen geweest maar dat was maar voor anderhalve week. Ik schoot er voor mijn gevoel niks mee op. Maar het was ook een crisisopname, dat is niet gericht op behandeling. Ik herken het wel, dat je een band krijgt met medepatiënten. En afkeer van de hulpverleners. Ik vond sommigen echt irritant en had niet het idee dat het ze boeide/ze deden maar wat. Het feit dat je vrijheid je wordt afgenomen, terwijl ik gewend was te doen en te gaan wat en waar ik wilde, zorgde er bij mij voor dat ik een beetje de neiging kreeg me als een opstandige puber te gaan gedragen. Ook wel uit verveling. Soms was het ook wel grappig

quote:

Ook wil ik jullie vragen of een persoonlijkheidsstoornis nou een voordeel of een nadeel is, een gave of een ziekte. Op welke manier 'lijdt' je eraan? Of 'geniet' je ervan? Is je probleem ook je oplossing, of werkt het totaal niet zo? Gaat dat alleen op voor de bipolaire of zijn er ook andere prettige stoornissen? Ik ben namelijk blij dat ik abnormaal ben, Of zo als iemand het omschreef : "unhuman". En daar kan je veel kanten mee op. idd. Ik vat het op als compliment iig..Als ik het objectief bekijk kan ik maar moeilijk beweren dat 'human' dat is als we zien waar de humans allemaal mee bezig zijn tegenwoordig.

Beide, absoluut. In eerste instantie is het natuurlijk een nadeel. Het belet mij ervan gelukkig te zijn met mezelf en mijn leven, zorgt voor veel stress, zorgt ervoor dat ik niet presteer zoals ik zou kunnen en willen. Maar het gevoel van afzondering zorgt ervoor dat ik op een andere manier kijk naar de wereld en naar mensen. Van een afstandje. Dan ga je dingen zien die je niet zou zien, als je op zou gaan in de massa en je daarin goed voelde. Kritischer. Meer nadenken. Ik zie dat wel als iets positiefs. Ik denk dat je er op een bepaalde manier slimmer van wordt en meer zelfstandig denkt.

quote:

De zog. 'normalen' zijn knettergek en hebben vele obsessies waar ze alles voor opzij zetten en op aan passen. Winst is wel de voornaamste. De financieële persoonlijkheidsstoornis....
Veelvoorkomend en bevorderd door ons economische systeem. Mensen die andere mensen het brood uit de mond willen stoten uit egoïsme en winstbejag. Een zeer onwenselijke stoornis dus maar niet gehinderd door enige wettelijke beperking dagelijks in staat zijn gekmakende werk te doen.
Het systeem heeft een persoonlijkheidsstoornis, niet wij. Het systeem is ziek en maakt ziek.
Het is paranoïde, repressief, hopeloos hoogmoedswaanzinnig en soeverein in zijn waanzin, een narcist.("Duralex sed lex").

quote:

Iemand met een persoonlijkheidsstoornis is daar extra gevoelig voor. Al die stress waar we onder gebukt gaan door die domme wereld maakt ons 'ziek'. De stoornis wordt oncontroleerbaar wat weer een (ongewenste) behandeling benodigd en het rolpatroon bevestigd. Wij zijn abnormaal en buitenbeentjes waar op neer gekeken wordt. Dit terwijl de meeste 'gestoorden' bovengemiddeld intelligent zijn maar daar dus op de 1 of andere manier onder 'gebukt' gaan. Zich overbewust zijn van bepaalde mankementen in de sociale structuur die door de meesten als vanzelfsprekendheid ervaren worden. Zoals het stigma.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Een persoonlijkheidsstoornis betekent dat je een sterke persoonlijkheid hebt die niet past in deze maatschappij. Je kunt daardoor niet goed meekomen, niet de dingen doen die van je worden verwacht als burger, of ze wel doen maar onder grote stress, wat ervoor zorgt dat je ongelukkig bent. Je niet prettig voelen in gezelschap is op zich niet erg, als je je maar goed voelt in je eentje. Maar iedereen moet werken, geld verdienen dus een baan hebben, je wordt altijd wel verplicht tot contact, anders gaat het mis. Je wordt behandeld zodat je weer nuttig bent, geld oplevert i.p.v. geld kost.
In sommige culturen worden schizofrenen gezien als heiligen. En 'just because you're paranoid, don't mean they're not after you'. Als je eenmaal een stempeltje hebt, wordt alles daaraan toegeschreven en is blijkbaar alles wat je denkt en zegt helemaal fout.

quote:

Hoe open zijn jullie over je stoornis naar de buitenwereld toe in relatie tot in hoeverre je hem verborgen kan houden? Mag iedereen het weten of reken je dat tot de privë sfeer?
Heel persoonlijk denk ik. Voor mij is bipolair een geuzennaam, proud to be ! Beter dan ordinair imo.
Iedereen weet het dus en daar heb ik nooit spijt van gehad.

Ik vind het heel privé. Mensen gaan op een andere manier naar je kijken en hebben er misschien negatieve ideeën over. Mijn moeder vroeg 'wat voor naam het heeft', aangezien ze bij de GGZ nog aan het kijken waren waar ik heen moest. Dus ik zei dat ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis, en dat ik absoluut niet wil dat ze dat aan wie dan ook vertelt. Anders zou meteen de halve stad het weten, zoals na mijn zelfmoordpoging Ik moet zeggen dat ik wel voorzichtig opener ben geworden de laatste tijd, omdat in één klap heel veel mensen wisten van mijn problemen, en ja als ze toch al zoveel weten is het makkelijker om er verder over te praten. Het is aan de ene kant frustrerend, maar af en toe toch ook wel fijn. Dat ik er nu met vriendinnen over praat bijvoorbeeld.

Het is fijn dat jij vrede hebt met je bipolaire stoornis. Maar hoe kun je nou blij zijn met het feit dat je je enorm kut kan voelen, zonder dat je daar echt controle over hebt? Ik neem aan dat je er op zulke momenten ineens niet meer zo blij mee bent...

quote:

En vraag me nou niet wat de zin van dit epistel is, weet ik ook niet, wou dit FF kwijt en hoop op wat inhoudelijke reacties van andere 'gestoorden' die ik hiermee wat dacht te prikkelen....
We zullen zien. Ik wacht het wel af.....Ben benieuwd.
Met vr. grtn.
Fred.

Nou je hebt mij als mede-gestoorde geprikkeld hoor Ik voel me trouwens vereerd en verheven boven de saaie massa als ik gek word genoemd. Jammer dat ik toch best normaal ben, naar het schijnt. Misschien moet ik wat minder proberen anderen na te doen.
Ik vond het wel leuk om jouw post te lezen. Maar ik heb overal wat over te zeggen dus het is heel lastig om een korte reactie te geven op zo'n lange post. Ik heb het al zo kort mogelijk gehouden. Maar ik krijg dan de neiging om hele lange verhalen te typen en dan moet ik me inhouden en dat is lastig

Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Net als jij. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken.
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen.

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades.

In ieder geval welkom trouwens

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 09:21 schreef Murmeli het volgende:
Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Net als jij. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken.
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen.

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades.

In ieder geval welkom trouwens

Ik vind dat je dat echt perfect hebt geschreven, Murmeli. Helemaal mee eens. Ik ben zelf alleen niet zo goed in (goedbedoelde/positieve/lichte) kritiek uiten. Nu voel ik me meteen weer dom

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 19:32 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik vind dat je dat echt perfect hebt geschreven, Murmeli. Helemaal mee eens. Ik ben zelf alleen niet zo goed in (goedbedoelde/positieve/lichte) kritiek uiten. Nu voel ik me meteen weer dom

Niet doen hoor, ik was vanmorgen juist onder de indruk ven jouw post. Volgens mij ben jij alles behalve dom en je kunt je ook goed uitdrukken dus niet onzeker zijn.

En dankjewel voor het compliment.

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 02:24 schreef kuolema het volgende:
Hoi Fred

[..]

De bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis. Het komt wel eens voor dat een tijdelijke psychische aandoening bij iemand in de persoonlijkheid zit en daardoor blijvend is, maar dit is sowieso chronisch. Dus ik begrijp niet waarom ze het wel zo noemen.
Ach, als ze het gestoorde persoonlijkheid noemen zou het ook niet kloppen. Er klopt sowieso niets van de beschikking. Zo zou het bv vaststaan dat men door mij "zwaar lichamelijk letsel zou kunnen oplopen, dat ik een gevaar ben voor de geestelijke gezondheid van anderen, de openbare orde en voor goederen en zou ik mijn schuldig maken aan misbruik van middelen". Public enemy no.1. Junkie XXL.
Maar degenen die mij kennen kunnen zich daar absoluut niet in vinden. Psychiatrische meineed gepleegd in naam der lieve vrede want zonder dit document zouden ze een hele kluif aan mij hebben. Dan was het oorlog ! Maar ze hebben van die broze ego'tjes. Ze zijn immers opgeleid, wjw? En jij hebt een stoornis. Zijzelf natuurlijk niet dus waarom worden we zo gestoord van hem? AAAGH! Hij trapt ons in het mentale kruis. En wij zijn machteloos uitgeluld omdat we weer blunderen, waar hij ons weer 'fijntjes' op wijst. Ik had voortdurend het overwicht en dat was toch hun 'ding'? Whatthefuck! "Het is wat wij zeggen, niet wat hij zegt want dat kan echt niet. Wij zijn de baas en hebben dus gelijk. Het ken té gek.....
Op een gegeven moment ging ik standaard 2 wkn. de isoleer in bij binnenkomst zonder evaluatie (tegen de regels) waarbij geen enkele dissonant mijnerzijds werd getolereerd om mij klein te krijgen. Maar ik weet wie ik ben en heb een goed geheugen dus dat werkte niet. Ik ben en blijf die kritische patiënt die ze aan hun oren naar hun werk sleurt. Niks krantje lezen, ouwehoeren, facebooken of koffiedrinken als iemand je tijd en aandacht nodig heeft. Hup, luiaard ! En wat je daarvan vindt boeit me niet. ....Je begrijpt dat ik alleen maar populair was bij degenen die echt voor het vak geschikt zijn. Daar kon ik lange, boeiende gesprekken mee voeren over alles behalve psychiatrie. We gingen uit van wat we konden en wisten en wat we niet wisten vergaten we. Ik ben een man van uitersten, het gesprek is prettig of een marteling voor de toehoorder/deelnemer. Ik heb nergens last van. Raak van discussies niet gestresst, integendeel. Schaken met woorden, heel ontspannend. Kan me er uren mee vermaken en heb dat hier ook regelmatig gedaan dus maak je om lange verhalen maar niet druk. Ik ben er berucht om..Kijk hier KLB / Feministische idealisme maar eens of hier ONZ / Ga hier met Marsyas in discussie.
Laat maar komme die txten dus...Veel plezier met het schrijven ervan. Je merkt dat het mij ook weinig moeite kost om txten te produceren, schrijven is 'ouwehoeren'op papier tenslotte, zoals mijn vader zaliger plachtte op te merken en ouwehoeren kan ik wel.....Trust me..

[..]

Men kan en weet in de geestelijke gezondheidszorg nou eenmaal ook niet alles. Niet overal is een goede behandeling voor. Hulpverleners weten soms uit onmacht ook niet wat ze moeten doen. Dat is niet per se hun schuld, maar een algemeen gebrek aan kennis.
Natuurlijk kun je beter praten met patiënten, zij zitten immers in een vergelijkbare situatie. Het kan echter ook gevaarlijk zijn. Zo kunnen suïcidale patiënten ideeën uitwisselen en elkaar aanmoedigen zelfmoord te plegen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze zullen jullie echt niet uit elkaar hebben gehaald uit jaloezie hoor
Sorry dat ik het niet met je eens ben maar die onmacht heeft een reden. Het onvermogen mij te begrijpen is rechtstreeks terug te voeren op imcompetentie, geen aangeboren talent, om verkeerde redenen dat vak hebben gekozen. Het is allemaal terug te voeren op emoties als angst en haat. Men vreest het onbekende en dat ben ik in hun ogen: de grote onbekende met navenante omschrijving. Wee de onbegrepenen in de psychiatrie ! Ik heb maar 2 keer meegemaakt dat er psychiaters mij begrepen en mij mijn vrijheid teruggaven. De rest wilde mij alleen maar opsluiten en drogeren, tot dwang & drang aan toe. Maximale repressie is mijn juridisch beargumenteerde lot. Behandeld als nitroglycerine. Omringd door heilige huisjes van glas die bij het minste geringste verpulveren tot stof. En verwachten dat je 'normaal' doet, in opdracht, anders volgen sancties. Ik zei bv op de opdracht "eet smakelijk" terug"dat maak ik zelf wel uit". Iets waar ik gewoon gelijk mee heb. 'Eet smakelijk' is de gebiedende wijs tenslotte. Maar ik moest mij meteen van tafel begeven en op mijn kamer verder eten, als een klein kind wjw? Dat was hun zoete wraak, je behandelen als een kleuter. Je snapt wel dat dat averrechts effect had. Ik voelde me helemaal niet gekleineerd, integendeel. Met hun reactie kleineerden zij zichzelf in mijn ogen. Het was een zwaktebod, dat gebod. Maar goed, ze hadden weer FF rust, dat was het voornaaamste. Want als ik manisch ben klep ik aan 1 stuk door daarbij nooit de relevantie uit het oog verliezend. Vroeger zat ik op de babbelbox. Ook berucht en beroemd, geliefd en gevreesd. Dat waren nog eens tijden ! Maar goed ik dwaal af, zal wel vaker gebeuren. Ik zit zo vol dat er nog wel eens iets ongepast/ongewenst ontsnapt. Maar denk dat ik bij jouw wel een potje kan breken, aangezien je het "leuk vond om te lezen".Hoop dat ik het zo kan houden, de tijd zal het leren...

[..]

Ik ben één keer opgenomen geweest maar dat was maar voor anderhalve week. Ik schoot er voor mijn gevoel niks mee op. Maar het was ook een crisisopname, dat is niet gericht op behandeling. Ik herken het wel, dat je een band krijgt met medepatiënten. En afkeer van de hulpverleners. Ik vond sommigen echt irritant en had niet het idee dat het ze boeide/ze deden maar wat. Het feit dat je vrijheid je wordt afgenomen, terwijl ik gewend was te doen en te gaan wat en waar ik wilde, zorgde er bij mij voor dat ik een beetje de neiging kreeg me als een opstandige puber te gaan gedragen. Ook wel uit verveling. Soms was het ook wel grappig
IK heb ook veel gelachen, hardop en in mijn vuistje die keren dat ik opgenomen was. Want dat is mijn reactie op incompetentie. Kwaad wordt ik er niet om want die mensen kunnen er ook niets aan doen dat ze met mij geen raad weten. Ik ben schijnbaar een complex wezen dat moeilijk in te schatten is voor een leek.
Dat ik altijd open kaart speel werkt bij hun juist contra. Mijn verklaringen voor mijn eigen gedrag zijn beter als de hunne zodat daar enige wrevel over ontstaat. Ze voelen zich redundant en obsoleet en dat zet veel kwaad bloed. Er was er zelfs 1tje in Den Helder die zich expres niets van de regels omtrent toegang tot het rookhok aantrok, puur omdat hij wist dat hij het bloed ermee onder mijn nagels vandaan zoog. Ik kan niet tegen onrecht en machtsmisbruik en dat inspireerde mij tot een dusdanige verwensing toen ik er een klacht over indiende dat ik overgeplaatst werd naar Heiloo, naar de FPA, waar criminelen behandeld worden.
Gelukkig heeft dat maar 1 dag geduurd en zagen ze hun vergissing tijdig in. En zo kwam ik op de Olvendijk, mijn vaste stek waar ik de laatste keer ze na negen dagen al zover had dat ik weer weg mocht.
Ze begrijpen mij dus sneller als vroeger en dat is aan mijzelf te danken. Ben minder compromisloos en gedoseerder met mijn kritiek op hun nog altijd te kort schietende functioneren. Misschien omdat ik wat ouder en milder wordt. Zij zijn niet veranderd en nog even blind en hardhorend als altijd. Wel waren ze positiever over mij en eentje beschreef mij zelfs als "een leuke kerel". Een revelatie mag ik wel zeggen want ik ben nog immer hyperkritisch t.o.v. de GGZ. Dat moet imho ook want werken met mensen is superkritisch werk. Als je mensen wil brainwashen kun je dat maar beter met zuiver water doen en de beste intenties. Geen kadaverpsychologie dus, de 'makkelijke' weg. Afbreken en provisorisch weer opbouwen met pillen en vage theorietjes van de desbetreffende psychiater. Want man, wat zitten er een arrogante klootzakken tussen, ongeloofelijk. Houdt je indien mogelijk verre van hen. Je hebt weinig goeds van hen te verwachten is mijn ervaring. Hun symphatie is geveindsd en hun begrip beperkt tot wat jij hun verteld wat ze dan ook nog meestal op hun manier opvatten en niet zoals jij het bedoelt. Jij weet immers niet wat je bedoelt, je hebt een stoornis wjw? Alleen als je doet wat zij zeggen maak je een kans, als je hun moet geloven. Psychologie is in hun handen wetenschap, geen hocus pocus. De DSM IV bewijst het, je hebt de symptomen dus je moet behandeld worden. Aan je opmerking dat jij je prima voelt en dus niet behandeld wenst te worden wordt in het beste geval geen aandacht besteed, in het ergste bevestigd die opmerking alleen maar hun ergste vermoedens. "Zie je nou wel? Geen ziektebesef...Je bent ver heen...."
De dosi worden al berekend, de pillen uitgeteld, de rekening opgemaakt. Maar bewijzen dat ik ongelijk heb is ze nog nooit gelukt. Stoornis of geen stoornis. Gewoon geen argumenten behalve the usual bullshit.
Ik heb ook ADHD trouwens maar dat wordt door het bipolaire aardig gecontroleerd. Heb er nooit 'last' van gehad, de buitenwereld werd wel regelmatig erg moe van me. Maar die diagnose is nooit gesteld. Ben geen typische ADHD'er maar een beetje ritalin of dexamphetamine is welkom. Ik ben dol op drugs want als ik nuchter ben ervaar ik alleen de invloed van het antipsychoticcum sicordinol en dat is dodelijk saai. In mijn hoofd is het stil en dan verveel ik me dood. Ik ben normaal constant in dialoog, soms met mezelf, meestal met anderen (zoals nu met jou) want ik wil weten wat mensen denken en waarom. Van mezelf weet ik dat al n.l. en daar wordt een mens niet wijzer van natuurlijk.
Als ik dat weet dan zeg ik vervolgens wat ik denk over wat zij denken en doe dat eerlijk. Em dan merk je dat veel mensen eigenlijk alleen maar willen praten en omgaan met mensen die hetzelfde zijn als zij.
Jouw afwijkende opinie wordt ervaren als een ontkenning van de hunne wat ik als cynicus maar opvat als een compliment omdat het de hele sfeer verziekt. Dit gebeurd onopzettelijk. Laatst zei een goede vriend tegen mij: "Jij denkt dat ik dom ben hé?". Het was helemaal mijn bedoeling niet die gedachte over te brengen en hij is ook niet dom,dus het slaat nergens op. maar ik gaf hem serieus dat gevoel met mijn reactie op wat hij zei. Maar hij is dan ook dyslectisch en begreep mij gewoon verkeerd. Ik heb gewoon over praktisch alles een opinie of beter, feiten. Want volgens mij werkt dat dyslectische ook in het verbale door, ouwehoeren zonder papier. Laatst in het topic, 'altijd relaties gehad om gat in leven te vullen' gaf ik commentaar en de reactie was: "Wow, je slaat de spijker precies op zijn kop...Heb het alleen well 3 tot 4 keer moeten lezen". Gelukkig voor hem dat hij die moeite nam want daarom had ie wat aan wat ik schreef. Maar verbaal komt het maar 1 keer langs. Alleen als ik merk dat ik niet begrepen wordt herhaal ik het met andere woorden. Maar daar wordt een catagorie mensen ook kriegel van omdat ik steeds hetzelfde zeg.
Ze vragen zich alleen niet af waarom ik dat doe. Ik wil begrepen worden en daar heb ik alles voor over.
Zelfs ruzie want laatst had ik nog een blauw oog omdat ik een goede vriend zei dat hij psychotisch was, er was geen land mee te bezeilen, irrationeel en emotioneel maar het was niet een conclusie die hij aankon op dat moment omdat de psychiatrie mensen zo onzeker en wantrouwend maakt dat ze alleen al voor de gebezigde terminologie allergisch worden en ook iedereen die zich daarvan bedient gaan wantrouwen.
En ik wist dat donders goed maar deed toch mijn plicht als vriend en vertelde hem wat ik dacht. Maar soms is wat ik denk zo to the point dat het pijn doet. Hij deed wat ik nooit achter hem gezocht had en haalde uit. Dat nam ik hem niet kwalijk omdat ik hem begreep. Hij zat in een zone waar ik ook gezeten had. Alleen heb ik nooit uitgehaald. Naar niemand. Wel was ik verbaal verschrikkelijk agressief of beter: assertief. Tegen alles en iedereen precies zeggen wat ik dacht en waarom. Ook en vooral als dat niet vleiend was. Ik geloof in ere wie ere toekomt maar dus ook het tegendeel. Kritiek wie kritiek toekomt.
Ook naar mezelf toe ben ik genadeloos wat mij ook regelmatig in de problemen bracht. Zo liep ik eens op de Dam voorbij aan een groepje Marokkanen, stak mijn middelvinger op en zei in het voorbijgaan"Fuck Allah !" Zij reageerden als door een wesp gestoken en kwamen onmiddelijk achter mij aan om een verklaring te eisen. "Jij bent gek of dronken!". Let wel, zij bleven wel van mij af, zoveel respect hadden zij wel of was het ontzag? Want voor hun was de grote vraag waar ik de gore moed vandaan haalde dat te doen. En eerlijk gezegd weet ik ook niet waar het vandaan kwam. Ik was het niet van plan geweest.
Maar voorlopig ontkende ik dat ik gek of dronken was, hun berovende van hun enigste rationele argumenten. Dat is oppervlakkig gezien natuurlijk niet slim. Ondertussen had de groep achter mij de aandacht getrokken van de politie die vroeg wat er aan de hand was. De Moslims deden hun verhaal (de waarheid) en ik ontkende hem glashard. Ik stelde hun geduld op de proef maar ware gelovigen hebben geduld en eigenlijk meer moeite met het feit dat het niet tegen de Nederlandse wet is, belediging van Allah. Maar ik wist dat ik op de telex stond (het was na die keer waar ik al over vertelde) dus ik zou meteen worden afgevoerd en psychiatrisch geëvalueerd met als resultaat dat ik weer in vrijheid werd gesteld. Manisch als een lier...Volkomen in control. Een paradox die ik tot logica verheven heb. Paralogica om precies te zijn. De term die ik gebruik voor een paradox die niet tegenstrijdig is omdat ie het wel is. Hier moet je niet teveel over nadenken, gewoon toepassen zoals ik als maniscch-depressieve(ook een paradox, uitersten,) gedwongen ben te doen.
Dualisme als motto. En waarom niet? Materie is ook dualistisch tenslotte ( golf-deeltjes dualisme, materie is energie, energie is materie. Hoeveel energie is materie? E=mC2. En de paradox dat de zwakste natuurkracht het meest bepalend is van de 4 (zwaartekracht, zwarte 'gaten' waarvan 1cm3 250.000. ton weegt, hoezo compressie? En ook de motor achter fusie is, de oorzaak van het periodiek systeem wat anders alleen uit waterstof zou bestaan. Weer een paradox, materie is steeds complexer geworden, dwars tegen entropie in) of Jin & Jang. Zeg maar de waarheid in de kern(proton/neutron) en daaromheen de electronenwolk. Grotendeels lege ruimte die gevuld is met energie die zich pas doet gelden doet als hij door splijting of beter, fusie daartoe gedwongen wordt. Als materie dus manisch wordt (fusie) of depressief ('zwarte' materie) en daarmee doet wat het niet laten kan. Evenals wij, de mens, al dan niet 'gestoord'.
Wat is btw jouw diagnose, je stoornis? Wil hem vergelijken met mijn eigen inschatting namelijk. Ik heb die btw nog niet gemaakt.. Dat ga ik doen op basis van jouw reactie op wat ik hier allemaal te berde breng. Me dunkt dat ik je genoeg stof heb gegeven voor zover jij daar behoefte aan hebt tenminste. Nogmaals, kom maar op met je lange verhalen. . (En bewaar je labeltje dus voor de laatste zin)
[..]

Beide, absoluut. In eerste instantie is het natuurlijk een nadeel. Het belet mij ervan gelukkig te zijn met mezelf en mijn leven, zorgt voor veel stress, zorgt ervoor dat ik niet presteer zoals ik zou kunnen en willen. Maar het gevoel van afzondering zorgt ervoor dat ik op een andere manier kijk naar de wereld en naar mensen. Van een afstandje. Dan ga je dingen zien die je niet zou zien, als je op zou gaan in de massa en je daarin goed voelde. Kritischer. Meer nadenken. Ik zie dat wel als iets positiefs. Ik denk dat je er op een bepaalde manier slimmer van wordt en meer zelfstandig denkt.
Ik ben ervan overtuigd dat hoe je je stoornis ervaart bepaald hoe je hem ziet. Logisch hé? Ik ben hier weer bezig met een paradox, dubbel praten, van 2 walletjes vreten. Jij bepaald in zekere zin hoe ziek je ervan bent. Je stoornis biedt n.l ook voordelen anders had de evolutie de stoornissen er allang uitgezuiverd omdat ze een te grote handicap waren. Er komen zelfs steeds meer mensen met een stoornis want in een waanzinnige wereld die wij cultuur noemen zijn bepaalde stoornissen gewoon een voordeel, zoals de narcistische, als die gepaard gaat met capaciteiten tenminste. Zo heeft elke stoornis zijn specifieke voor- en nadelen. Het is dus zaak die te kennen en te benutten. En de nadelen desnoods negeren als je ze niet kan neutraliseren. Jij bent de baas in jouw hoofd. Jij bepaals jiuw reactie op een gegeven situatie. Niemaand anders, tenzij je daat toestaat. Maar je moet wel hard zijn tegen jezelf en anderen. Niet meer huichelen. Niet zeggen:"Ik voel me goed", terwijl dat helemaal niet zo is bv. Maar ook anderom niet. B.v. durfen lachen als dat niet gepast is, rücksichtloss jezelf durven zijn met alles wat daarbij hoort. Het zoet en het zuur. Niet apart, zoals normaal maar tegelijk als dat zo uitkomt. Dan merk je dat zout en bitter zich vanzelf erbij voegen wat uiteindelijk een neutrale smaak levert, een objectieve ervaring die relativerend werkt waardoor alles waar je niet dood aan gaat je sterker zal maken zolang je het geleerde niet vergeet en beter nog: toepast. Maar wel met beleid want de waarheid is vaak zo hard dat veruit de meesten hem niet horen willen omdat ze hem niet aankunnen en daarom onwenselijk achten. Zo verteld een politicus ook nooit de waarheid omdaat dat hem simpelweg stemmen kost. Liever een mooie leugen dan de rauwe waarheid. De reden dat democratie een waardeloos zysteem is maar, ironisch, het beste totnutoe. Hoewel ik als fan van Julius Ceasar het daarmee nat. niet eens ben...De dictator op verzoek omdat de senaat er een zooitje van maakte. En ten onder gegaan aan zijn eigen succes, zoals het een bipolair betaamd.
Want bipolairen zijn paraadoxaal en graven met plezier hun eigen graf als ze door hebben dat anderen daar al mee bezig zijn i.p.v. uit de weg gaan van de plannen die er tegen hun gesmeed worden. Kijken wie er wint in deze bizarre strijd die het leven maar al te vaak is. Kijk eens naar ons mensen als soort. We zijn een kind van moeder Aarde en in naam van economische logica vernietigen we haar voor het bezit van bedrukt papier en geslagen metalen schijfjes , eventueel van goud. We brengen toxxische stoffen in het milieu terwijl daar allang alternatieven voor zijn. Maar vraag en aanbod dicteert dat de goedkoopste methode prevaleert en dat is dumpen. In NL zijn naar schatting 25.000. gifbelten. Omdat de industrie al heel lang zijn gang kan gaan in dit landje daarbij nauwelijks gehinderd door effectieve, beschermende wetgeving want vadertje staat zou normaal uit de ouderlijke macht ontheven moeten worden. Mark Rutte en Co. en hun collega's zijn geen staatsmannen maar partijmannen. Ze denken niet in naam van het collectief maar op zijn hoogst in coalities , zoals nu de PVDA en de VVD wat een doodgeboren kindje is. Alleen kunnen de ouders nog geen afstand nemen van het lijkje. Doodverklaard door Wilders hebben zij de ogen gesloten voor de spagaat waarin het geboren is en hangen zij het aan de tiet van de media, die goedbetaaalde hoeren die het waarheidsideaal hebben laten varen in naam van de lieve vrede die schijnbaar is. Neem alleen al de PVV oorlog tegen de Moslims, gesponsord door dubieuze rechtse krachten uit het buitenland. Verdeel en heers is al een heel oude maar nog steeds effectieve techniek die prima werkt bij mensen die een hekel aan geschiedenis hebben en kennis in het algemeen. Een mens moet 10 miljoen jaar oud worden om zijn hoofd vol te krijgen en dan 24/7/365 stampen maar veel mensen hebben dat punt schijnbaar al bereikt toen ze van school kwamen. Ze willen wel macht maar geen kennis terwijl die 2 onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De educatieve persoonlijkheidsstoornis. "Ik weet genoeg, meer kan ik niet hebben, mijn hoofd loopt om en waarom weet ik eigenlijk niet". Zo zijn er vele stoornissen aan te wijzen zoals de religieuze persoonlijkheidsstoornis die alles wat afwijkt van de 'leer' verwerpt, de atheïstische persoonlijkheidsstoornis die alles wat religieus is verwerpt enz. enz.
Alleen lijden aan deze stoornissen zovelen dat behandeling niet af te dwingen is. We doen het af met de stelling dat iedereen recht heeft op zijn eigen mening. En daar kleven nogal wat nadelen aan omdat veel mensen leiden aan de realiteitspersoonlijkheidsstoornis. Zij verwarren hun mening met de objectieve feiten en hebben daardoor een vervormd beeld van de werkelijkheid. Zij doen ahw alsof die zich vormt naar hun ideeën terwijl het vanzelfsprekend andersom zou moeten zijn. Ratio en emotie afwisselend aan de macht gestuurd door de circumstanties en de eruit voortvloeiende consequenties. Niet door schade en schande leren maar door cognitie. Mindfullness leunt hier tegen aan door bepaalde emoties als contraproductief te labelen en daardoor in staat zijn ze weg te redeneren. Fobieën als smetvrees en arachnophobia zijn eenvoudig aan te pakken als de persoon in kwestie van het probleem af wil, "waar een wil is is een weg". Kunnen is de kwestie niet, mind over mind, let alone matter. Je kan een computer zijn en de programmeur, de user, de server, het WWW en de software en randapparatuur. Iedereen heeft de hardware, niet iedereen de software. Het is tijd voor een update/patch en iedereen loopt weer synchroon door de dagelijkse werkelijkheid alsof ze braaf in de Matrix liggen.
Digitaal vertelde toverdoos epos van de hoogst haalbare magnitude. The 'Wowshofsky' brothers, meesterlijk. Helaas is mijn 8-delige Matrixbox gestolen en zal dus niet gedijen en vast bij 1 of andere 'mongool' terecht gekomen zijn die alleen deel 1 snapt. (En dus niets van computers, waarmee hij gemaakt werd en het scenario is een computerprogramma. No syntax errors ! Only peaks, no letdowns. Kan ik zo weer kijken, de hele trilogie achter mekaar. Als ik 'm nog had dus. Er zijn mensen op gepromoveerd.
Wie de Matrix niks vindt heeft geen smaak, imho. Dat was weer FF een dwaling.....
Longstoryshort: 'Iedereen' heeft een persoonlijkheidsstoornis, tís maar aan wie je het vraagt.....
De Paus dus ook, Obama met zijn hope and change, Mijn Moeder, Vader, ex en toekomstige eventuele exen (je weet nooit..) Mijn zus en zwager, mijn opa en oom, Marc Rutte, Geert Wilders, V.v/d G. Beatrix, Maxima, Astrid Joosten, Marco Borsato, Mohammed, Jezus, Alexander de Grote, Siegmund Freud etc. etc. Lange lijst te vinden in Bipolairtopic deel 1. Jij staat er ook op dus maar dit ten overvloede.
Hou voor nu FF hieroverop. Als je meer wilt hoor ik het wel. Heb ook dat 'probleem' met "inhouden".
[..]

[..]

Hier ben ik het helemaal mee eens. Een persoonlijkheidsstoornis betekent dat je een sterke persoonlijkheid hebt die niet past in deze maatschappij. Je kunt daardoor niet goed meekomen, niet de dingen doen die van je worden verwacht als burger, of ze wel doen maar onder grote stress, wat ervoor zorgt dat je ongelukkig bent. Je niet prettig voelen in gezelschap is op zich niet erg, als je je maar goed voelt in je eentje. Maar iedereen moet werken, geld verdienen dus een baan hebben, je wordt altijd wel verplicht tot contact, anders gaat het mis. Je wordt behandeld zodat je weer nuttig bent, geld oplevert i.p.v. geld kost.
In sommige culturen worden schizofrenen gezien als heiligen. En 'just because you're paranoid, don't mean they're not after you'. Als je eenmaal een stempeltje hebt, wordt alles daaraan toegeschreven en is blijkbaar alles wat je denkt en zegt helemaal fout.
Bij mij is het feit dat ik een stoornis heb helemaal niet evident. Ik ben n.l. ook niet op mijn achterhoofd gevallen en op mijn mondje al helemaal niet. Ik leef om te communiceren of wat daar voor door mag gaan.
Mooi weerpraatjes ben ik héél snel klaar mee. Sta ze desondanks toe, neem er geen deel aan. Is beter want ik praat al genoeg volgens mijn twee hier aanwezige vrienden met borderline trekjes. Ik mag alleen praten als zij het willen en als het dan mag mag het nergeens over gaan. Je snapt dat ik me niet gerespecteerd voel maar volgens hun is het juist een teken van respect als ik zwijg. Naar hun toe uiteraard. Dat ik in mijn eigen huis gemuilkorft wordt is geen uitzondering, je kan je er nu wel iets bij voorstellen. Ik lul zoals ik schrijf, ik 'ouwehoer' op papier en bepaalde mensen, zeg maar hele 'volksstammen' worden er vroeg of laat 'knettergek' van. Snap jij dat nou? "Als je het niet wil horen negeer je het maar" zeg ik dan, duivels goed wetende dat ik niet te negeren ben op de 1 of andere manier. Ik was in staat het rookhok van Steppin'out, een coffeeshop leeg te lullen in 5 min. Zo noemde mijn maatje Martijn P., ook bipolair, dat.
Van onze gesprekken werden zij 'ziek', hun eigen gesprek werd onmogelijk en de klacht aan de bar was: "hij praat". "Nou, en?" zei de barman en basta! Maar ben er later door een andere barman uit gegooid toen ik in het rookhok zat met een Duits stel waaarmee ik 'auf deutsch" een geanimeerd gesprek voerde.
We zaten er btw met zijn drieën, niemand had last van ons. Toen inene Rob het rookhok betrad en zei: "En nu wegwezen, je praat !"Serieus hé? Ik zeg: "mag ik mijn gekregen drankje nog opdrinken.? Daarop zei hij na enige intern overleg: "Nee, wegwezen! Dan neem ik het mee en zet ik het flesje wel op de vensterbank." "Nee, drink hier maar op!" Dus ik, puur om te sarren. "Wat wil je nou eigenlijk van me?". "Dat je weggaat!"
"Ja, snapte ik al, maar waarom? Wat is het probleem?" "Doordrinken! Hij klonk al aardig wanhopig omdat mensen in de coffeeshop zich bewust werden van zijn pijnlijke, niet de mijne, situatie en sommigen wellicht de sociopaat die het was aan het werk zagen. Een klein ielig mannetje dat zich door mij in zijn zekerheden aangetast voelde. Jaloers, jawel. Als je zelf wilt meebabbelen en het lukt telkens niet en een ander doet het zo moeiteloos dat het niet leuk meer is, komt de (zelf)respectpersoonlijkheidsstoornis om de hoek kijken.
Wat lijdt tot overprotectionisme van het territorium en het claimen van ongegronde rechten.
Maar wat waren die Duitsers verbijsterd. Die vertrokken ook "ab sofort!" Dat vond hij wel best eigenlijk, hij had dus een hekel aan Duitsers. Ben er nooit meer geweest. Heb wel eens voor op de straat op een bankje gezeten. Toen kwamen ze me toch FF checken. Rob kon het niet laten zijn territorium FF uit te breiden. Weer een dwalingkje.....
Maar ik weet zeker dat je problemen met jouw stoornis minimaal gehalveerd kunnen worden door het probleem doelbewust te negeren, van de agenda af te halen. Relativeer het. Plaats het desnoods in verband met iets waar je veel meer last hebt en dat buiten je stoornisdefinitie valt. Dat is er vast wel...
Dat doen geeft je een ander perspectief op je storing, je hebt hem wel, maar je bent hem niet. Dan nog de stress buiten de deur houden. Dat kan alleen jij, je moet je stressdrempel verhogen, dat is meestal de simpelste oplossing als je over de bron geen controle hebt. Kan je de bron 'aan', als je hem kent, doe dat dan. Geen concessies aan jezelf zonder noodzaak, integriteit en zelfbewustzijn. Ik zou er echt aan gaan werken je prettig te voelen in gezelschap omdat jij gewoon wat positieve feedback nodig hebt en wat aandacht en tijd. Niet focussen op je goed voelen in je eentje, dat zou narcistisch zijn. En het idee dat je fouten zou kunnen maken laten waaien. Dat is immers voor iedereen t.a.t. aan de orde en is dus niet voor jouw persoon relevant. Op zichzelf vertrouwende hersenen werken beter, in het algemeen. Die het onder druk (faalangst) beter doen zijn een uitzondering. En laat ze maar alles aan jouw stemmpeltje toewijzen.
Denkend vanuit dat stempeltje ben je sterker dan zij die de kracht van hun denkbeelden ontlenen uit het feit dat ze in de meerderheid zijn en normaal. Normale mensen bestaan niet , alleen domme gekken en slimme gekken waarvan je nooit weet wat ze nu weer, met welke smoes, je al dan niet aan gaan doen.
Maar vertrouw maar op ze want iets 'anders' is niet beschikbaar. Of niet, maar dan krijg je het Curt Cobain citaat waar jij al mee kwam betreffende paranoïde....En dat is geen haalbare kaart wil je wél gelukkig worden. Ik geloof dat dat kan, met stoornis en al, en ongeacht welke stoornis. Tenzij je daar gewoon niet in kan geloven, al wil je het. Soms is je onwil sterker dan je wil als je ze separaat beziet. Maar hoe jij kijkt bepaal jij en niemand anders. Laat de onwil, het wantrouwen los en krijg meer grip dan ooit. Loslaten is vasthouden aan wat je intern bindt. En dat is niet zoveel. Strikt genomen alleen dat je je hart aan het kloppen houdt. Daar begint en eindigt alles mee. Zolang je dat voor elkaar hebt is the sky the limit.
Doe je btw aan zelfmedicatie aka drugs? Heb ik hele positieve resultaten mee maar is hoogst individueel.
Heb er veel meer zelfinzicht mee gekregen, vooral met LSD en ook pure MDMA. Tegenwoordig ben ik van de speed omdat de slaapdeprivatie zo lekker uitpakt bij een bipolair. Word hypomaan en lekker losjes in de omgang. Verveel me geen seconde maar ben verder gewoon relaxt al praat ik wel (te) veel. Maar denken wordt praten bij mij en in mijn hoofd ben ik nooit stil. Heb dus medelijden met mij...Zit 24/7 in dit getetter maar zou niet anders willen anyway. Ik beschouw mijn storing zeker als prettig, ben er zelfs trots op, waarom niet? Lang leve de persoonlijkheidsstoornis. Mensen zonder lijken mij maar saai imho.
Denk niet dat dat vrienden voor het leven worden, itt everybody else. Ben in de loop der jaren maar een paar vrienden echt kwijtgeraakt door mijn manisch acties maar die hadden zelf issues. Ik stelde ze één keer teleur en dat was het. Hun goed recht. Met mensen die op je neer kijken , want dat doen domme mensen die teleurgesteld zijn in je, heb ik al genoeg gehad in mijn leven. Met mijn vader voorop. Goh, wat kom die man oprecht genieten als ik faalde met waarbij hij me voor de zekerheid op mijn handen stond te kijken. Een vreugdedansje zelfs. Ik heb een moeilijke jeugd gehad maar dat nooit als excuus maar als reden gezien me te verzetten en daarvan sterker te worden. Mijn fam, de Brandjes, heetten in Zaandam 'de moordenaars zonder mes'. Mijn oma is door mijn manische opa tot zelfmoord gedreven b.v. Maar mijn moeder is daar te nuchter voor en pogingen daartoe van mijn vader waren kansloos. Hij had het ook te druk met zelfmedelijden. Hij focuste zich inadequaat en leed daaaronder. Ik heb van mijn vader geleerd jhoe het niet moet, ook een belangrijke les. Mijn vader neem ik dan ook niets kwalijk, hij was een ruwe diamant, ongeslepen maar als hij eenmaal op zijn praatstoel ging zitten....Ik heb het dus van geen vreemde maar ben nog veel erger want het gaat maar door. En vraag me niet wie er nu aan het woord is want ik weet het ook niet. Het valt uit de lucht in mijn hoofd zo het keyboard in. Terwijl ik toch precies weet wat er gezegd wordt alsof ik er zelf over nagedacht heb. Een dualistische ervaring maar ik weet niet beter. Zo werkt het. Of gaat dat bij jou/jullie heel anders, meer gefilterd? Ik scoor er iig goed mee bij de dames want die waarderen de kunst der conversatie nog. Onderling zijn ze dan ook altijd in dialoog, weleens opgevallen? Fantastisch toch? Ze hebben elkaar altijd wat te vertellen. Is voor mannen schijnbaar niet weggelegd....
Inherent autistisch of gewoon een armoe aan gedachtenleven? Over het hoe en waarom van hun emoties praten zou bv geen kwaad kunnen. Elkaar beter leren kennen en op die manier tot conflictbeheersing komen ipv door te gaan tot het escaleert in bv een nieuwe wereldoorlog? Wie weet. Ze hebben het bij mijn weten nooit geprobeerd. Het recht van de sterkste, wat hopeloos primitief, prevaleert nog immer.
De macho-persoonlijkheidsstoornis. Waar een vrouw geen gelijk kan hebben en zowel op een platte hand kan rekenen als een ongewenste beurt. "Poten wijd en palen laden! En daarna naar de supermarkt want mijn bier is op! Kijk ik FF naar Eredivisie-live, heb ik wel verdiend, tóch? Schatje...." Tot zover de zoveelste afdwaling.
[..]

Ik vind het heel privé. Mensen gaan op een andere manier naar je kijken en hebben er misschien negatieve ideeën over. Mijn moeder vroeg 'wat voor naam het heeft', aangezien ze bij de GGZ nog aan het kijken waren waar ik heen moest. Dus ik zei dat ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis, en dat ik absoluut niet wil dat ze dat aan wie dan ook vertelt. Anders zou meteen de halve stad het weten, zoals na mijn zelfmoordpoging Ik moet zeggen dat ik wel voorzichtig opener ben geworden de laatste tijd, omdat in één klap heel veel mensen wisten van mijn problemen, en ja als ze toch al zoveel weten is het makkelijker om er verder over te praten. Het is aan de ene kant frustrerend, maar af en toe toch ook wel fijn. Dat ik er nu met vriendinnen over praat bijvoorbeeld.
Ik zou er vooral ook met mannen over praten omdat dat moeilijker voor je is. En volledig open kaart spelen. Degenen die afdruipen zijn tijdverspilling, ook slachtoffers van de schijnheiligheidspersoonlijkheidsstoornis waabij mensen alleen je vriend zijn zolang ze dat uitkomt. Je gebruiken als klankbord voor hun geluiden, niet van de jouwe gediend zijnde. Niet bang zijn, behalve een paar klootzakken heb je niets te verliezen imho. En dan daarna praten met je vriendinnen hierover, lekker ontspannen jezelf zijnde. Fijn en frustrerend tegelijk omdat het onder ogen zien van je eigen zwaktes je sterker maakt als je het in het juiste perspectief plaatst. Een zelfmoordpoging telt imho niet. Alleen een geslaagde. Maar dat kan je altijd nog doen, als echt al je opties uitgeput zijn en je desondanks gefaald hebt. Op dat punt ben je imho nog lang niet, voor zover ik dat nu beoordelen wil. Kunnen is een andere kwestie, daarvoor ben ik geheel afhankelijk van jouw openheid en drang tot zelfconfrontatie. Merk het vanzelf wel. Nogmaals: je hebt niets te verliezen behalve een paar schijnzekerheden. Want: "niets is zeker, zelfs deze uitspraak niet". Niet vergeten, wetenschappelijk bewezen binnen de quantummechanica. En alles gehoorzaamd aan de natuurwetten, zelfs ik, zei de gek...
Het is fijn dat jij vrede hebt met je bipolaire stoornis. Maar hoe kun je nou blij zijn met het feit dat je je enorm kut kan voelen, zonder dat je daar echt controle over hebt? Ik neem aan dat je er op zulke momenten ineens niet meer zo blij mee bent...
Ik heb de depressie overwonnen, op mijn 21e. Dat was mijn eerste en een hele diepe, wou 24/7 alleen maar dood. Dat schiet niet op want de tijd kruipt. Alleen als ik een boek las was ik even van het 'geknaag' verlost. En dat deed ik dus ook. Geen therapie, geen medicijnen, geen steun. Een diep zwart gat. Maar ik ben er toch uitgekomen door gewoon niet te accepteren dat ik mij zo voelde maar er tegen vechten. Met logica. Want ik had immers alleen maar een terugslag van de manie, ik bén niet depressief. Dat past niet bij mij al sta ik ook niet bekend als optimist. Optimisten zijn blind en geloven in rozegeur en maneschijn terwijl de wereld onder hun reet vergaat. Zij zijn dus deel van het probleem met hun optimistische persoonlijkheidsstoornis waar alleen negatieve krachten garen bij spinnen en dromers bij weg kunnen dromen. "Ik droomde dat het leven vreugde was. Ik ontwaakte en zag dat het leven plicht was. Ik handelde en zie, de plicht was vreugde!" Lao Tze. Kortom, niet bij de pakken neerzitten en je erbij neerleggen dat je die stoornis hebt. Fuck die stoornis. Die stoornis kan niet zonder jou, een parasiet, maar jij kan heel goed zonder die stoornis. Gewoon je hoofd uittrappen, een contract heb je er niet mee, tóch? Desnoods flink boos worden op jezelf. Hou maar een flinke preek in de spiegel en ontkoppel je van dat deel van je persoonlijkheid dat gestoord is. Discrimineer het, terroriseer het, onderdruk het genadeloos want het heeft geen rechten, alleen maar plichten. Zoals de plicht op te rotten uit je leven, zoals alles wat je daarin niet wenst. Is je goed recht. Maak er gebruik van en besteed er verder geen tijd meer aan. Gun het geen tijd van leven, die aandachtshoer van een stoornis. Fuck the motherfucker! For a change.....
[..]

Nou je hebt mij als mede-gestoorde geprikkeld hoor Ik voel me trouwens vereerd en verheven boven de saaie massa als ik gek word genoemd. Jammer dat ik toch best normaal ben, naar het schijnt. Misschien moet ik wat minder proberen anderen na te doen.
Ik vond het wel leuk om jouw post te lezen. Maar ik heb overal wat over te zeggen dus het is heel lastig om een korte reactie te geven op zo'n lange post. Ik heb het al zo kort mogelijk gehouden. Maar ik krijg dan de neiging om hele lange verhalen te typen en dan moet ik me inhouden en dat is lastig
Jij hoeft je voor mij helemaal niet in te houden. Schrijf maar raak. Met de anderen hoef je geen rekening te houden want dit is een privé-gesprek tussen twee gestoorden. Waarbij de ene de andere probeert te helpen, op wat voor manier dan ook. Hoop dan ook dat je niet te vastgeroest zit in je manier van denken over jezelf en je stoornis(apart benaamd, moet jij ook gaan doen) en remember dat resultaten uit het verleden geen garantie vormen voor de toekomst. Dat geeft dus hoop op nieuwe ontwikkelingen aan het front van de oorlog der gedachten. Zij strijden allemaal om je aandacht. Wie geef je je aandacht? Dat is helemaal jouw beslissing. Weet dat aandacht een gedachte in stand houdt. Voor je het weet wordt het een dwanggedachte. Dat is geen probleem als het een prettige gedachte is. Zo moet je het aanpakken. Hou je positieve gedachtes te vriend en behandel de negatieve stiefmoederlijk, sans rancune. Vergeten en jezelf vergeven. Die blunder maak je vanaf nu niet meer. You are the boss, who else? Maar ik heb makkelijk praten. Heb de prettigste stoornis van allemaal dus als je een beetje jaloers bent kan ik daar wel in komen. Maar roei met de riemen die je hebt en moet jij eens kijken waar je straks aanlegd....Maar eerst een lang verhaal typen. Wil zien of je nou overdreef of niet. En gebruik zoveel woorden als je nodig hebt me duidelijk te maken wat je bedoelt zonder limiet. Take your time and take your turn. Laterz.

[ Bericht 0% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 14:43:24 ]

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 09:21 schreef Murmeli het volgende:
Niemand is beter dan anderen dus jij ook niet Fred. Velen zijn beter dan anderen, de elite...psychiaters.
Al begrijp ik wel dat je zo bent gaan denken na de slechte ervaringen bij het ggz. Ik herken in jouw verhaal het verhaal van een bekende van mij. Ik heb gemerkt dat ik slecht om kan gaan met bipolaire stoornissen, juist door dat hele aanvallende dat ik zie/lees in haar gedrag en in jouw post.
Weet je, mensen doen ook maar hun best. Dat deden zij duidelijk niet Net als jij. Ik wel, ja. Idd. En ja ze maken fouten, zeer grote fouten soms, dat mag niet gebeuren en ik vind het klote voor je dat dat bij jou blijkbaar ook heeft moeten gebeuren. Maar dat betekent niet dat de gehele ggz slecht is en erop uit is om mensen in hokjes te duwen en klein te maken. Heb uitzonderingen gemaakt, niet de gehele GGZ idd
Sommige dingen gaan wel goed. Maar de gedwongen dingen vaak niet en dat is ruk. En dat is alles wat zij deden met mij, dwingen..Dwang en drang, waarvoor ik ze aangeklaagd heb bij de tuchtcommissie en mijn gelijk gehaald heb. Als ik het heb haal ik het. Maar je kunt ook proberen voor een leereffect te zorgen bij je (ex)behandelaars door rustig met ze te bespreken wat het met jou gedaan heeft dat je in de isoleer werd gegooid bijv. Ze duidelijk maken dat je, ook al lijk je van de wereld door medicatie of manie/psychose, je wel bewust bent van wat er met jou gebeurt, wat ze doen en wat ze zeggen. Ik ben nooit van de wereld geweest, geen moment in mijn leven maar mij altijd volledig en pijnlijk bewust van hoe gemakkelijk ik verkeerd begrepen wordt. Met schrijven gaat het iig beter. Heb een keer in Almere -buiten een briefje onder mijn deur geschoven . Jullie zijn te dom voor woorden, ik schrijf alles voortaan wel op. 15min. later kwamen 6 ME'ers me de isoleercel ingooien waar ik 6 dagen gezeten heb zonder matras, eten of drinken. Ik dronk uit de WC. Ik was volkomen rechtenloos. Maar nooit machteloos....

Daar heb je meer aan dan aan dit soort tirades. Noem het maar zo als je dat makkelijker vind. Jij hebt nog geen tirade van mij meegemaakt. Trust me. Kijk anders eens in het topic: "Borderliner" van Lolayra. R&P / Borderliner
Dat is een tirade waarbij ik mij nog ingehouden heb btw. Anders loop ik weer een ban op en die tijd heb ik gehad.

In ieder geval welkom trouwens Dankjewel. Jij welkom in mijn gedachtenwereld ook, btw

[ Bericht 1% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 00:53:31 ]

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 11:55 schreef kuolema het volgende:

[..]

Haha dat klinkt grappig

Voor veel psychische aandoeningen geldt dat er overlappingen zijn. Ik denk dat schizoïde en ontwijkend makkelijk samengaan met paranoïde. Bij mij zorgen afzondering en onzekerheid ervoor dat ik soms ook wat paranoïde trekjes krijg.

Wat is datgene uit cluster B dan wat ook door A kan komen?

Narcisme, maar het kan onderdeel uit maken van paranoïde. Dus het gaat niet over mezelf beter voelen dan andere mensen, maar meer dat ik mensen wegdruk en mezelf onafhankelijk maak van alles.

quote:

Tof, weet je al wanneer dat gaat beginnen? Wat vond je van het gesprek?

Het begint halverwege november. Mijn indruk is dat het heel kinderlijk begint, dus met dat je in een kringetje zit, net als in de kleuterklas, en dat je dan jezelf voorstelt aan anderen. Dat soort dingen zeg maar.

Salmannassar, ik heb je (extreem lange maar boeiende) post gelezen en was ook bezig met reageren, heb heel veel getypt, maar ik heb het idee dat het niet zo goed voor me is.

Ik kom hier nog wel op terug.

[ Bericht 100% gewijzigd door kuolema op 27-10-2013 19:48:25 (oeps, ik drukte weer eens op quote i.p.v. edit) ]

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 19:46 schreef kuolema het volgende:
Salmannassar, ik heb je (extreem lange maar boeiende) post gelezen en was ook bezig met reageren, heb heel veel getypt, maar ik heb het idee dat het niet zo goed voor me is.

Ik kom hier nog wel op terug.

Ok, take your time. Ik heb hem immers voldoende. Komt tijd, komt raad...Laterz dus.
Ben allang blij dat het je een beetje boeide. Heb me n.l echt laten gaan dus het kon ook teveel van het 'goede' zijn geweest. Was knetterhigh n.l. Ben wel erg nieuwsgierig naar wat er nou niet goed ging en of dat mijn 'werk' is maar zal geduld moeten hebben. Niet mijn sterkste kant maar ik red me wel...

[ Bericht 9% gewijzigd door Salmannassar op 27-10-2013 22:08:05 ]

quote:

Op zaterdag 26 oktober 2013 23:13 schreef Salmannassar het volgende:
Ik wil begrepen worden en daar heb ik alles voor over.

Als je daar alles voor over hebt, denk ik dat je een andere strategie moet proberen. Wat ik uit jouw posts opmaak, is dat je tegen andere mensen ingaat door ze o.a. verbaal af te troeven. Je plaatst jezelf boven anderen en je wilt jezelf bewijzen dat je sterker en slimmer bent en dat niemand jou iets kan maken. Dat kan je een gevoel geven dat je controle hebt over de situatie. Maar op anderen kan dat intimiderend overkomen, waarmee je de mensen die je nodig hebt afstoot.

Ik snap uit eigen ervaring dat het erg moeilijk kan zijn om jezelf open te stellen naar andere mensen. Wat jij schrijft over de GGZ vind ik nogal zwart-wit eerlijk gezegd, maar tegelijkertijd heb je ook zeker een punt. Ik vind psychische hulpverleners ook arrogant, betweterig en afstandelijk. Ik kan daar ook absoluut niet tegen. Ik denk niet dat ze iets kwaads in de zin hebben en over het algemeen alleen maar willen helpen. Maar ze leunen naar mijn idee teveel op de psychologische wetenschap. Misschien begrijpen ze mijn gedrag, maar ze zullen mijn gevoel niet kunnen begrijpen als ze het zelf niet kennen. Ik ben in mijn jeugd voortdurend door heel veel mensen gekleineerd en afgeschilderd als één of andere minderwaardige sukkel. De pijn die ik daaraan heb overgehouden, heeft mij zo gevormd dat de psychiaters mij een 'persoonlijkheidsstoornis' toekennen. Ik word daarmee dus wéér! gekleineerd. Ik heb daarbij maar weinig psychs meegemaakt die lijken te begrijpen of te erkennen dat zoiets erg vernederend is. Meestal gaat het als volgt: "Meneer, u heeft stoornis zus en zo en dit en dat is ook mis aan u en daarom moet u deze behandeling volgen." En dat wordt dan gezegd zonder enige emotie of begrip. Vervolgens word er van mij verwacht dat ik ze 100% vertrouw. In het begin deed ik dat ook. Alles wat de psych zei, was goed, want ik had voor mijn gevoel alle controle over mijn leven verloren en voelde me daarmee volledig afhankelijk van anderen. Inmiddels ben ik wat autonomer geworden, vertrouw ik meer op mijn eigen mening en ga ik dus ook in tegen een psych wanneer ik het niet met hem of haar eens ben. In eerste instantie op een vriendelijke en respectvolle manier, want ik ben er niet op uit om te rellen. Maar ik merk wel dat veel psychs te hardnekkig bij hun eigen punt blijven en moeilijk willen luisteren naar mijn gedachten en meningen, dus ik heb de laatste jaren diverse keren hoogslaande ruzies gehad met dat soort mensen.

Maar inmiddels heb ik wel één ding geleerd. Er kan maar één persoon jouw problemen oplossen en dat ben jij zelf! Soms ben je afhankelijk van anderen en heb je hen nodig, maar uiteindelijk bepaal je zelf wat je denkt en wat je met je leven doet. Verlang van welke psych dan ook niet dat ze jou de perfecte behandeling gaan bieden, want die bestaat niet. Dat betekent niet dat je geen profijt kan hebben aan de behandeling. Hoe die behandeling er ook uitziet; van alles wat jij meemaakt, leer je. Je kan alleen maar wijzer worden, nooit dommer. Maar je zal niet wijzer worden als je niet naar anderen durft te luisteren. Hoe moeilijk het ook kan zijn om iets van anderen aan te nemen (ik praat uit eigen ervaring!) geef ze de kans om ze hun zegje te doen, luister ernaar en denk erover na. Misschien krijg je daarmee nieuwe inzichten, zodat je je problemen beter kan begrijpen. En anders ben je niks wijzer geworden, maar ook niks dommer. Als je het echt niet met je psych eens kan zijn, hoef je er ook niks mee, want de keus blijft altijd bij jou!

En heb geduld. Misschien lijkt je situatie op dit moment uitzichtloos, maar misschien zie je in de toekomst wel perspectief!

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 22:49 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Als je daar alles voor over hebt, denk ik dat je een andere strategie moet proberen. Wat ik uit jouw posts opmaak, is dat je tegen andere mensen ingaat door ze o.a. verbaal af te troeven. Je plaatst jezelf boven anderen en je wilt jezelf bewijzen dat je sterker en slimmer bent en dat niemand jou iets kan maken. Dat kan je een gevoel geven dat je controle hebt over de situatie. Maar op anderen kan dat intimiderend overkomen, waarmee je de mensen die je nodig hebt afstoot.

Ik snap uit eigen ervaring dat het erg moeilijk kan zijn om jezelf open te stellen naar andere mensen. Wat jij schrijft over de GGZ vind ik nogal zwart-wit eerlijk gezegd, maar tegelijkertijd heb je ook zeker een punt. Ik vind psychische hulpverleners ook arrogant, betweterig en afstandelijk. Ik kan daar ook absoluut niet tegen. Ik denk niet dat ze iets kwaads in de zin hebben en over het algemeen alleen maar willen helpen. Maar ze leunen naar mijn idee teveel op de psychologische wetenschap. Misschien begrijpen ze mijn gedrag, maar ze zullen mijn gevoel niet kunnen begrijpen als ze het zelf niet kennen. Ik ben in mijn jeugd voortdurend door heel veel mensen gekleineerd en afgeschilderd als één of andere minderwaardige sukkel. De pijn die ik daaraan heb overgehouden, heeft mij zo gevormd dat de psychiaters mij een 'persoonlijkheidsstoornis' toekennen. Ik word daarmee dus wéér! gekleineerd. Ik heb daarbij maar weinig psychs meegemaakt die lijken te begrijpen of te erkennen dat zoiets erg vernederend is. Meestal gaat het als volgt: "Meneer, u heeft stoornis zus en zo en dit en dat is ook mis aan u en daarom moet u deze behandeling volgen." En dat wordt dan gezegd zonder enige emotie of begrip. Vervolgens word er van mij verwacht dat ik ze 100% vertrouw. In het begin deed ik dat ook. Alles wat de psych zei, was goed, want ik had voor mijn gevoel alle controle over mijn leven verloren en voelde me daarmee volledig afhankelijk van anderen. Inmiddels ben ik wat autonomer geworden, vertrouw ik meer op mijn eigen mening en ga ik dus ook in tegen een psych wanneer ik het niet met hem of haar eens ben. In eerste instantie op een vriendelijke en respectvolle manier, want ik ben er niet op uit om te rellen. Maar ik merk wel dat veel psychs te hardnekkig bij hun eigen punt blijven en moeilijk willen luisteren naar mijn gedachten en meningen, dus ik heb de laatste jaren diverse keren hoogslaande ruzies gehad met dat soort mensen.

Maar inmiddels heb ik wel één ding geleerd. Er kan maar één persoon jouw problemen oplossen en dat ben jij zelf! Soms ben je afhankelijk van anderen en heb je hen nodig, maar uiteindelijk bepaal je zelf wat je denkt en wat je met je leven doet. Verlang van welke psych dan ook niet dat ze jou de perfecte behandeling gaan bieden, want die bestaat niet. Dat betekent niet dat je geen profijt kan hebben aan de behandeling. Hoe die behandeling er ook uitziet; van alles wat jij meemaakt, leer je. Je kan alleen maar wijzer worden, nooit dommer. Maar je zal niet wijzer worden als je niet naar anderen durft te luisteren. Hoe moeilijk het ook kan zijn om iets van anderen aan te nemen (ik praat uit eigen ervaring!) geef ze de kans om ze hun zegje te doen, luister ernaar en denk erover na. Misschien krijg je daarmee nieuwe inzichten, zodat je je problemen beter kan begrijpen. En anders ben je niks wijzer geworden, maar ook niks dommer. Als je het echt niet met je psych eens kan zijn, hoef je er ook niks mee, want de keus blijft altijd bij jou!

En heb geduld. Misschien lijkt je situatie op dit moment uitzichtloos, maar misschien zie je in de toekomst wel perspectief!

Allereerst bedankt voor je reactie en de tijd en aandacht die je daaraan geschonken hebt. Dat waardeer ik enorm en ik twijfel niet aan je goede intenties en goedbedoeld advies. Ik kan er alleen niet veel mee omdat ik hoogst individualistisch ben en onderweg ook het nodige heb meegemaakt en (af)geleerd wat me gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben. En itt tot wat jij schijnbaar denkt ben ik daar best tevreden over. Ben redelijk gelukkig en zit lekker in mijn vel. Niet zo goed als zou kunnen maar het kan ook een stuk slechter dus ik klaag niet. Heb al heel lang geen depressie meer gehad en ook het manische blijft binnen de perken. Als ik wordt opgenomen gebeurd dat meer op grond van mijn verleden dan mijn actuele toestand die ik als redelijk stabiel kenmerk. Geen hoge pieken of diepe dalen. Ik ben t.a.t. aanspreekbaar en benaderbaar, consistent en consequent rationeel. Ik heb wel een stoornis maar ben niet gestoord.
Integendeel. Als ik mensen die mij hebben leren kennen vertel dat ik psychiatrisch patiënt ben kijken ze mij verwonderd aan. "Jij? Hoezo dan? Jij bent zo (overdreven ) rationeel en cerebraal. Hadden we nooit gedacht. Jij bent prettig gestoord maar zeker niet gek, Fred. Neem je moeder maar in de maling"
Tot ik ze de beschikking laat lezen. Dan moeten ze het wel geloven. Maar de meesten blijven gelukkig afgaan op hun eigen oordeel dus van stigmatisering heb ik geen last. Bevind mij niet in een sociaal isolement zoals zovelen van ons helaas wel. Vrijwillig danwel gedwongen. Alleen met andere patiënten omgaan en interacteren. Heb veel contact met 'normale' mensen en dat leidt niet tot conflicten.
Woon sinds 4 mnd op mijzelf en niet meer in de BW (beschermde woonvorm), samen met mijn kat.
En wij zijn happy. Niet dagdagelijks maar vaak genoeg. Word een beetje depri van mijn 3-wekelijkse depot met sicordinol. Van die 2000mg depakine merk ik niets. Draait op de achtergrond. En dat is waar al het contact met de psychiater om draait: medicatie. Gesprekken voeren doet ze niet met mij want " ik ben zo ad rem en kan indrukwekkend overkomen". Een hete aardappel waar ze zich liever verre van houden.
Laat staan dat ze een hapje nemen. Heb ook een (maf)casemanager die ik nog nooit gesproken heb en een SPV die mij het depot inspuit. Verdere bemoeienis heb ik niet bij de GGZ omdat ze gewoon to 'thick' zijn om mijn behoeftes te kunnen bevredigen. Ik ben onbevredigd dus maar zal niet om hulp vragen ook. Ik heb ze niet nodig. Zolang ze mij maar in mijn waarde laten is het koek en ei tussen de GGZ en mij.
En luisteren als ik praat, niet alleen als het ze uitkomt want dat is mijn tijd niet. Heb in de BW wel goeie ervaringen omdat de staf je kon leren kennen en jij hen. Maar zij gaven mijn vrienden rode kaarten zodat ze het gebouw niet meer inmochten vanwege drugs (speed, crack en wiet) wat best wel kut was.
Maar ik was mijn indicatie toch al kwijt, "te goed" voor de BW dus de verhuizing was aanstaande en dat probleem ook weer opgelost. Ze wouden ook best wel van mij af want ik ben intens bij tijd en wijle en dat konden ze niet altijd handelen. Ook mijn ADHD vrienden niet. Konden mij ook niet meer bijhouden, speed of geen speed. Tegen mij valt niet op te snuiven als ik op dreef ben. Uitputtend ben ik dan, behalve voor mijzelf. Ik krijg maar meer en meer energie. Bipolair, ADHD en hoogbegaafd is een mooie combi wat mij betreft. Ik kick de pan uit! Zit lekker in mijn vel op de praatstoel te lullen over van alles en nog wat en vermaak mij prima, mijzelf als speelgoed gebruikend. Als ik dan ga schrijven produceer ik de lange teksten waar de ADD'ers zo'n 'hekel'aan hebben. Dat forum bezoek ik maar niet meer. Ik was een knuppel in een hoenderhok en regelmatig aan het bekvechten tot ik een ban kreeg wegens grof taalgebruik. Héél grof idd.
Ik was kwaad en dan wordt ik een vuilspuiter. Gilles de la Tourette met opzet. Zonder tics.
Maar het lucht wel op dus kon ik het niet laten. Dan maar een ban. Marsyas heette ik toen. Een satyr levend gevild voor zijn hoogmoed. Echt iets voor mij. Want ik ben kenkerarrogant, ik ken het probleem.
Voor mij werd speciaal een topic geopend zodat ze van mij af waren in de andere. "Ga hier in discussie met Marsyas". En ik heb ze allemaal afgedroogd met een verbijsterende gemakszucht. Toen werd er een poll georganiseerd om mij weg te krijgen maar de meesten vonden mij een kwaliteits user. Ik moest het echt zelf doen en dat deed ik zoals ik reeds vertelde. Ben teruggekomen onder de naam Aristoo tot ik daarmee op een zeer lullige manier ook een ban opliep. En nu als Salmannassar, heliumcooled hothead.
Allemaal met het zelfde UI want ik speel het liefst open kaart als mezelf. Schaamteloos eerlijk wat nogal eens verkeerd uitpakt. Daarom heb jij het idee dat ik de zaken verkeerd aanpak. Geen zorgen ik weet precies wat ik doe. Ik loop ijskoud door zeven sloten tegelijk zonder zelfs maar nat te worden. Waarom? Omdat het kan..En zo maak ik psychiaters gek. Doe alles wat ze mij verbieden en voor waarschuwen en loop geen krasje op. Ik tart hen door het noodlot te tarten, en lach ze daarna, recht in hun bek, keihard uit !
Omdat ze het verdienen, arrogante kenkerlijers! It takes one to know one, you know? Leunen op een wetenschap die officieel geen wetenschap mag heeten. DSM IV of niet ! Heb maar twee goede getroffen. Die luisterden naar mijn verhaal, snapten me en ontsloegen mij. Manisch als een lier, dat wel. Maar heb inmiddels zoveel controle dat ik iedere psychiater om de tuin kan leiden. De manipulator manipuleren
En als resultaat gewoon kan doen waar ik zin in heb. En van dat depot kom ik ook nog wel af, InsjaAllah!.
Ik heb ze btw nooit voor 100% vertrouwd. Ben ik gewoon te autonoom voor. Ik ben mijn eigen psychiater omdat het niet anders kan. Voor mij ben ik de beste, simpel en effectief bekeken. Ik snap mij altijd, logisch toch? Je moet alleen wel objectief blijven, da's de crux. En dat kan ik gelukkig. Is geen verdienste, gewoon aangeboren. Klop ik mij niet voor op de borst voor alle duidelijkheid. K'weet, klink al gauw snoeverig en diabolisch arrogant. Comes with the territory. Zou raar zijn als ik het niet was eigenlijk...Ik heb 'niemand' nodig, zij hebben mij nodig al beseffen ze het vaak niet. Ze verstoren mijn proces ten faveure van henzelf daarbij het doel uit het oog verliezende dat de patiënt tevreden moet worden gehouden. Zij draaien het ijskoud om, jij moet hen tevreden én aan de vreet houden. Dus braaf alles slikken en pikken zodat zij ook nog wat aan 'hun' dag hebben. Met een schier dodelijke vanzelfsprekendheid en totaal gebrek aan respect.
Maar zelf wel gerespecteerd dienen te worden uiteraard. Fnuikend, zoveel onrecht. Ik kan er niet goed tegen en vroeg of laat beland ik weer in de isoleer door de stress als ik niet heel goed oppas. Weleens in de isoleer gezeten, iemand? Kut is dat hé? De moderne vergeetput. Afvalcontainer, latrine. Daar komt de drek van de afdeling terecht. En ze lieten me rustig een week zitten. Lekker rustig zonder mij. Wat het met mij deed was irrelevant. Maar ben er niet door getraumatiseerd, don't worry. Ik ben een taaie. Ik buig maar ik barst niet. Het toonde alleen maar hun zwakte, niet de mijne immers. Elke andere zienswijze maakt je tot slachtoffer, niet aan beginnen dus. Gewoon alles incasseren en daarna onverstoorbaar verder gaan waar je was. Onuitroeibaar en hardnekkig. De jungle weer in. Risico's nemen om te overleven. Dan maar te boek staan als moeilijk cq onbehandelbaar. Maar met mijn medepatiënten was de relatie altijd goed tot amoureus aan toe. Heb heel wat afgewipt in de div. klinieken. Het was niet allemaal kommer en kwel dus.
En btw, ik plaats mijzelf niet boven anderen, dat wordt/is voor mij gedaan. Het is onvermijdelijk. Ik geef mensen dat gevoel als ze mij bezig zien en had dat liever niet want sommige mensen worden er behoorlijk onzeker en onrustig van. Niets aan te doen, moeten ze maar aan wennen. Mezelf wegcijferen heb ik in mijn jeugd al genoeg gedaan. Ik had een zeer dominante vader met navenante territoriumdrift die mij bij elke gelegenheid probeerde te kleineren en mij wijs te maken dat ik dom was. Waarbij ik hem elke keer eruit lulde. Van kleins af aan al. Mij vader haatte mij omdat ik slimmer was dan hij. Hij was ziekelijk jaloers op iedereen die ik respecteerde of beminde en altijd de partypooper. Maar hij had een kampverleden en een traumatisch jeugd gehad dus het is hem vergeven. Ik heb altijd van hem gehouden, ik wist niet beter.
Maar daardoor trok ik wel naar mijn moeder. En samen vormden wij een front tegen pa die daardoor jaloers werd op mij. Ik pakte zijn vrouw van hem af. Dat was zijn eigendom. En zo behandelde hij haar ook wat mij weer pijn deed. De problemen waren serieus en continu maar ik wist niet beter. Mijn moeder ook niet en pa al helemaal niet. Hij was een dictator aan wie niet getwijfeld mocht worden. Toch deed ik dat regelmatig want in zijn kennis zaten veel hiaten. Hij had mij van jongs af aan meegesleept naar de bibliotheek en daar begon ie spijt van te krijgen. Dus sorry als ik bijdehand doe, ik ben erfelijk belast en cultureel belast maar heb daar zelf geen last van. Als ik een boek lees weet ik wat erin staat, altijd gemak gehad van die eigenschap. In Amerika zou het heel anders met mijj gelopen zijn. Hier kwam ik in de goot terecht, lang verhaal. Bipolairen zitten aan de top of op de bodem. Middenwegen zijn er niet echt. Maar zoals ik al opmerkte, ik vind het een prettige stoornis dus met mij hoef je geen medelijden te hebben hoor.
Ik vermaak mij wel en heb wel voor hetere vuren gestaan. Onkruid vergaat immers niet. Daar zijn ze bij de GGZ inmiddels ook wel achter want ze laten mij aan mijn lot over op mijn flatje wat ik interpreteer als een stukje ruimte. Hier ben ik debaas dus al mijn druggebruikende vrienden komen weer langs. En dan is het feest. Ben nu ook alweer vanaf vrijdag 12u wakker en voel mij, geloof het of niet, kiplekker. Slaapdeprivatie werkt antidepressief, evenals de speed wat de sicordinol tegenwerkt. De tijd vliegt dus heb ik fun. Ik ben volkomen open en ontspannen zoals altijd dus daaraan ligt het niet, Pullz.. Ik werkte altijd mee met de GGZ voor zover ik dat kon maar eerlijk, ik heb alleen maar last van ze gehad. Wij zullen nooit 2 handen op 1 buik zijn. Ik ben te veel een individu daarvoor. Ik ben autonoom, narcist en borderliner met theatrale trekjes. En ik vraag voortdurend de aandacht. En als ik die niet krijg word ik manisch en depressief. Ik zit vol persoonlijkheidsstoornissen zo bezien. Maar zou het niet anders willen, it's my life...Binnenkort 50jr. Velen hadden nooit gedacht dat ik dat zou halen, ik wist beter. Maar vraag me niet waarom. Misschien omdat de meerderheid dat zei en dan kom ik automatisch in het verzet. De normale mens en zijn opinies zijn nooit relevant geweest in mijn ogen. Wat weten die nou eigenlijk? Wat kan een IQ van 100 nou eigenlijk? Zelf zit ik véél hoger en etaleer dat schaamteloos. Ook hier op het forum hoewel het eigenlijk 'not done' is.
Elitairisme van het zuiverste water natuurliijk maar berustend op feiten. En als sommige mensen daarom de pest aan mij krijgen neem ik dat voor lief. Eerlijk duurt het langst. Waarom je capaciteiten ontkennen voor het ego van een ander? Je mond houden terwijl hij de waarheid spreekt? No way! Gisteravond is iemand nog zwaar beledigd weggelopen bij me omdat ik mijn mond niet hiekd als hij dat wou. Ik had het maar te doen anders zou hij nooit meer langskomen en daar zou ik spijt van gaan krijgen wist hij zeker.
Je snapt(hopelijk) dat ik gewoon doorlulde. Emotionele chantage wordt door mij niet beloond, Uit principe niet. Bovendien wist ik dat als hij 10 seconden zou luisteren het opgelost zou zijn als hij tijdens dat luisteren of daarna desnoods zou denken over wat ik zei. Maar borderliners zijn taai. Hij is dus zonder een hand te geven vertrokken om naar eigen zeggen nooit meer terug te keren. En hij is er toe in staat.
Sjachereinige cokehoer (snuif),,,,Omdat ik niet deed wat hij zei in mijn huis! Mijn beste vriend Jessin die Michel bij mij had geintroduseerd ook witheet op mij omdat ik het niet deed. Ze vroegen het maar liefst 4 keer vriendelijk...Waarom was ik zo'n asbak dat ik het niet deed. Het is toch simpel? Smoel dicht anders krijg je er straks eentje! Hoe kon Jessin zo stom zijn? Is een zeer intelligent en aardig persoon. Nix mis mee, integendeel. Maar ik praatte nog steeds door. Doordat ik getreggerd werd raakte ik niet uitgepraat, Ik wachtte op mijn kans ze op hun fundamentele fout te wijzen die voor jullie ahgi overduidelijk is. Sterker, je zou hem nooit maken. Want 'zieken'gebruiken hun hersenen(verkeerd). Borderliners ihb. Hun hersenen snijden zich in hun armen als straf voor door de hersenen begane fouten. Pas het lichaam aan, niet het gedrag. Ultranarcisten( hun hersenen optz) die het lichaam als zondebok gebruiken en dan rust vinden nu er closure is. De dader gestraft. Justitia heeft gesproken. Bloed heeft gevloeid. Wraak is voltrokken. Goden gerustgesteld. Hallelujah! Het ego is ( nu nog wel) intact, de crisis geweken, het lichaam niet bezweken, klaar voor de volgende dosis (zelf)haat. Nou de sporen wissen en alles ontkennen, vergeten maar niet vergeven, schuld op schuld zonder aftrek van rente.
Maar goed, wie had er nou gelijk? Ik natuurlijk. Laat mij niet het zwijgen opleggen, zeker niet in mijn eigen territorium. Het was gedrag een goede gast onwaardig. Ongezellig en asociaal en narcistisch egomaniakaal. Tenminste, vind ik. Misschien vind iemand van jullie wat anders, hoor het graag. Dan wordt het FF interessant. Wie heeft de gore moed mij tegen te spreken?! Die zal ik eens fijn emotioneel lamleggen..."Op hoogmoed staat levend gevild worden" volgens Apollo. Je bent gewaarschuwd en telt nu voor 2. Die weten meer dan 1. Maar soms is het andersom. Bij mij b.v Ik heb abnormale hersenen die werken als een tierelier, wat ik ook doe of gebruik. Het is altijd consistent en consequent al ben ik manisch als een lier. Ze zijn nat. niet perfect, dat wil ik niet impliceren maar wmb close enough om handig te zijn.
Nou is het goede nieuws dat 'iedereen' hersens heeft zoals de mijne dus wat ik kan kunnen jullie ook.
Baas in eigen hoofd. Baas in eigen huis en baas van de stad, land, continent, planeet zijn slechts een kwestie van tijd. The sky is not the limit, space is. Alleen FF die ongewenst kostgangers uit je hoofd halen. Die stoornis(sen) van (jouw) persoon.X.
Wat wil je later worden? Ongestoord.!
Storen van achteren weer naar voren om er nooit meer bij te horen, erafgeschoren, dan doorboren en vermoren.Om te bekoren wat was verloren... Ivoren toren herboren !
Zo, morgen FF bij de dokter langs? Goed idee ? Of zal ik voortgaan op de ingeslagen weg?
Voel me vrij neutraal btw, Goede raad, iemand, voor deze verdoolde ziel in pain and agony?
Want dit is de voorlopig laatste zin, sry?

Je bent een woordkunstenaar salmanassar

(Schrijven is moeilijk he, murmeli )

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 18:09 schreef Murmeli het volgende:
Je bent een woordkunstenaar salmanassar

(Schrijven is moeilijk he, murmeli )

Dankjewel voor die veer in mijn reet, altijd welkom. Zelf beschouw ik het als ouwehoeren op papier en volgens mij kan iedereen ouwehoeren als ze een beetje geinspireerd worden/zijn. Maar verlegenheid wil nog wel eens een sta-in-de-weg zijn imo, het toevertrouwen aan de openbaarheid van je zieleroerselen kost mij geen enkele moeite omdat ik schaamteloos veel zelfvertrouwen heb en elk debat (daarover) tot nu toe glansrijk overleeft heb. Heb ze allemaal vlak geluld tot ze tot waanzin gedreven afdropen naar de slangenkuil waaruit ze tevoorschijn waren gekropen achtervolgd door mijn sadistische schaterlach die nog lang naklinkt in hun oren want er is er nog nooit 1 terug gekomen na hun genadeloze verbale marteling.
Ik zit hier nu 5jr. en er heeft nog nooit iemand revanche kunnen nemen. Voorlopig ben ik ongenaakbaar en onaantastbaar. Stainless steel met een hoog koolstofgehalte resistent tegen oxydatie en zuren die ze soms met liters tegelijk over mij heen gestort hebben. Ik gedij erop en wordt met de seconde sterker van die vruchteloze pogingen de arrogante kenkerlijer die ik ben voor eens en altijd te neutraliseren en te vernederen tot ik kermend in een hoekje kruip. Er zijn daartoe echt wel initiatieven ontplooid maar tot enig resultaat heeft het nooit geleid. Terwijl ik ze toch volop stokken geef om mij mee te slaan als openlijk bisexuele ultrafeminist vol controversieële standpunten. 'Normale forumleden hebben dan ook een 'gezonde' aversie tegen mij maar zijn kansloos met hun ordinaire observaties betreffende de ter discussie staande kwesties. The harder they come, the harder they fall. Welcome to my pleasure dome!
Ik ruk je hart eruit en voer het aan de dolle honden die mij altijd vergezellen op mijn reis door La La land, aka het WWW. Zit ook op het partyflock forum en ook daar heb ik mijn eerste ban al opgelopen vanwege mijn compromisloosheid t.o.v. slap geouwehoer en ongefundamenteerde argumentaties. Genadeloos klojo's de grond in boren heeft een zekere onweerstaanbaarheid voor mij en ik mag mij er dan ook graag aan schuldig maken. Ze vragen erom, tóch? Dat maakt je bij bepaalde mods niet populair waardoor je je op dun ijs begeeft. Dat je er dus af en toe doorheen zakt neem ik voor lief. Een nieuwe account is net zo snel gemaakt als je oude verwijderd is. Reuzen op lemen voeten, die mods. Ook al hebben ze 'altijd' gelijk naar eigen zeggen. Je moet maar durven. Zelfs ik durf dat niet aan omdat die claim niet hard te maken is.
Bovenmenselijke vermogens dichten zij zichzelf aldus toe dus kritiek hebben op mijn arrogantie is getuigende van een grote hypocrysie en een gotspé van de hoogste categorie. Echt wat voor mij dus zo'n 'baan' dus bij deze solliciteer ik. Mod nodig? Ik ben paraat.!
Je ziet, Murmeli, dat schrijven niet zo moeilijk is. Zelfs zo'n boerelul als ik kan het dus dan kan jij het zeker.
Vrouwen hebben immers altijd wat te melden. Met valse bescheidenheid kom je niet ver imho. Laat je gedachten uit je keyboard vloeien, desnoods spuiten! Ik zal het met interesse lezen en voor nu weer FF me smoel houden.
Met vr. Grtn.
Fred

niet zo drama doen sal...

quote:

Op dinsdag 29 oktober 2013 08:32 schreef Re het volgende:
niet zo drama doen sal...

Schrijf het maar toe aan 'der wille zur macht', mijn beste..En een ban is voor mij een drama,idd.

Wat nou? Helemaal geen commentaar, mijn waarde Dames en Heren? Cat got your tongue? Pruimentijd?
Niks om tegen aan te schoppen? Mij b.v.? Er moet toch wat op te merken of aan te vullen zijn...
Of vinden jullie het allemaal wel best zo? Geen inspiratie? Of vallen er wel vaker (onaangenaam) lange adempauzes? Nou ja, suit yourself...Kortom, help! Ik verveel me.

Haha ik ben veel te lui om lange posts te maken sal

quote:

Op dinsdag 5 november 2013 21:34 schreef Murmeli het volgende:
Haha ik ben veel te lui om lange posts te maken sal

Da's jammer.

quote:

Op dinsdag 5 november 2013 21:34 schreef Murmeli het volgende:
Haha ik ben veel te lui om lange posts te maken sal

Dat. Onder andere.

quote:

Op dinsdag 5 november 2013 22:40 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat. Onder andere.

Ik heb jou wel anders horen praten...."Ik heb overal wat op te zeggen, moet me inhouden, lange verhalen" etc. Ik wacht btw nog steeds.....

quote:

Op woensdag 6 november 2013 05:46 schreef Salmannassar het volgende:

[..]

Ik heb jou wel anders horen praten...."Ik heb overal wat op te zeggen, moet me inhouden, lange verhalen" etc. Ik wacht btw nog steeds.....

Ja ja. Ik moet niet zomaar beloven dat ik ergens nog op terug kom...:P

Maar ten eerste gaat het offtopic om steeds te reageren op die lange posts. Neemt niet weg dat ik het leuk vind je posts te lezen en ik er inderdaad wat over te zeggen heb. Maar ik merkte de vorige keer dat ik er helemaal in op ging en ook begon over mezelf en toen raakte ik in de war of zo. Het voelde niet goed in elk geval. Het wordt dan ook te persoonlijk, dat vind ik niet prettig.
Dat doe ik zelf, maar als ik begin te typen heb ik zoveel te zeggen dat ik automatisch meer over mezelf begin ter illustratie/uitleg of zo en dat wil ik dus eigenlijk niet. Ik vind het moeilijk om het korter te houden want dan is mijn verhaal niet duidelijk. Snap je?

quote:

Op woensdag 6 november 2013 12:26 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja ja. Ik moet niet zomaar beloven dat ik ergens nog op terug kom...:P

Maar ten eerste gaat het offtopic om steeds te reageren op die lange posts. Neemt niet weg dat ik het leuk vind je posts te lezen en ik er inderdaad wat over te zeggen heb. Maar ik merkte de vorige keer dat ik er helemaal in op ging en ook begon over mezelf en toen raakte ik in de war of zo. Het voelde niet goed in elk geval. Het wordt dan ook te persoonlijk, dat vind ik niet prettig.
Dat doe ik zelf, maar als ik begin te typen heb ik zoveel te zeggen dat ik automatisch meer over mezelf begin ter illustratie/uitleg of zo en dat wil ik dus eigenlijk niet. Ik vind het moeilijk om het korter te houden want dan is mijn verhaal niet duidelijk. Snap je?

Ja, ik snap je. Je zit tussen twee vuren, misschien wel drie ! Maar hoe eerder je de fase van wel willen maar eigenlijk niet kunnen achter je laat door er 'simpel' over heen te stappen hoe beter, lijkt mij. Maar ik heb makkelijk praten. Ben mijn eigen psyg. en uitbehandeld. Ik heb het zelfvertrouwen dat jou wellicht ontbreekt om mij hier helemaal bloot te geven. Ik begrijp dat niet iedereen dat kan al wil ik dat nog zo graag. Weet dat je sterker bent dan je denkt maar daar kom je pas onder stress achter hoe sterk wel niet. Als je jezelf niet vertrouwd ben je automatisch kwetsbaar.
Maar wat heb je goed beschouwd te verliezen? Wij zijn allemaal openbaar anoniem hier en wie weet zet jouw verhaal weer iemand anders op de goede weg. Gedeelde smart is halve smart en als het een positief verhaal is des te beter. Je kan er imho nooit op achteruit gaan en je demonen zijn van jou, niet andersom. Maar ik ben nu wel lekker speculatief bezig. Ik kan niet in je hoofd kijken en weten hoe jij je voelt. In ieder geval bedankt voor je respons en onthou: "Een mens lijdt het meest van het leed dat hij vreest". Angst is een slechte raadgever en uiteindelijk maar een gevoel, zoals pijn en jeuk. Krijg met loslaten de grip trug op je leven want ik vrees dat je die een beetje kwijt bent. Maar je bent moeilijk te doorgronden zo dus misschien slaat wat ik zeg wel helemaal nergens op. Dat weet jij beter dan ik. Als het op jou aankomt weet niemand het beter dan jij dus laat je door je labeltje(had je dat immiddels al?) niet stigmatiseren en in een hokje douwen. Dat kan alleen jij. Doe iets goeds met die power ! Hou je roer recht en zet zelf je koers uit. Jij bent de kapitein op de brug van je leven. Gebruik je ingebouwde kompas en maak er een mooie cruise van. Je kan het, believe it!

[ Bericht 0% gewijzigd door Salmannassar op 06-11-2013 16:59:30 ]

Had nog wat op de plank liggen....Ik ben gestoord en dan mag alles...

Zeg het nu met 'Bloemen(lezing)' maar met Napalm kan het net zo keihard !!!(Als ik wil !!)
Wat heb je nodig, behoeftig Wezen zonder hoop, vol van Vrees en vol van dope, van het (on)bekende authentieke trio
van Id, Ego & SuperEgo.
Ben je nou bang voor jezelf
Heeft die slet van een GGZ je Wereld (beeld) uit je kop gezet
& je kop-op kop! op reset gezet?
Hoe kunnen ze dat nou doen
Kosten-koper, alleen maar poen
Voor hun psychisch visioen,
Alles vergeten van Toen
EiGenLijkenpikkers met Thypusblanken & Schedeltikkers!
Zomaar plakken met hun etiketten en hun stickers!.
Die pillenkraaiers, annex Egonaaiers, rad voor je geestoog-draaiers .
Probleempjes upstairs, nobody really cares,
Where there really just should be hairs
But instead is brimfull of scares,
Don't believe the Hype!
Lose religion like Miky Stipe
It's only a dream, after all,
But 'After Forever' still standing tall,
Faith denied, no problems that you call disease,
Cured by docters from the trees,
Territorial, Be on your knees!
Forgive/Forget that
If you please,
Do or die, and you shall fly ,
High in the sunny sky,
It is true, another lie
Trust delussions, will be goodbye
But we (n)ever gonna die,
Leaving Quantumtraces we cannot buy
Accellerate,or slow down, shurely try.
Aquire a new taste,
Feelings always really spaced,
Solving troubles beiing faced,
Hunt forever being chased,
By the evil in your brain,
Guess you better leave your pain where your Mess won't leave a stain.
Or forever blackness reign.
Don't be sorry, don't complane

Kan ook in normaaltaal maar dan moet ik meer typen en de "D' blijft hangen. Probleem numero uno : ik ben perfectionist op micro/ macroscopisch schaal écht een enorme mierenneuker.
Als iets m.i. 'mis' is moet het behandeld/bewerkt/beperkt&verwerkt worden, Het is om te janken/ lachen, hangt van jou af.Want ik ben bipolair en meestenstijds hypomaan, en AAD/ADHD'er, pyrofiel, een enorme standdebiel en grafgrondwettelijke voorkeur ten spijt, ook nog hooggevoelig/hoogbegaafd en barbaars beschaafd die zich "moeiteloos" handhaaft
Je maintendrai-verslaafd, een dictatorieel potentaat die maar "eindeloos" doorgaat
Help me ! Word ik gek?, dan treed ik ijskoud uit mijn bek.
Hoe handle ik dit 3 koppig, monsterlijk drieluik van mijn eigen verbeeldingskracht/macht
Zo lustig, zo lastig, zo listig en zo ongelofelijk twistig kwistend.
Mijn bewindvoerder is wellicht/ welzeker. zedenpreker, een ouwehoerder ,
Dat gezeik van centjes sparen strijkt me recht tegen de haren.
Dat doet me de broek niet bollen,
Immers geld moet eindloos rollen,
Naar die lekkere witte bollen ,
Want in mijn RM jawel daar staat:
"Mag drugs gebruiken, moet tevens verstand gebruiken".
Zolang die logica maar zal aanslaan
Zal er een Baan voor Hem bestaan,
Opdat de Wereld kan vergaan
En wij niet meer zullen staan
Waar de schepen steeds vergaan
En de honger dood doet gaan,
Da's het nakende bestaan,
Existensialist van wereldfaam
Heeft ons duidelijk gezegd
Wat hier anders wordt uitgelegd,
DENK ik me GOED
DENK ik ME SLECHT
Nu heb je je opgeeiste aandacht,
Slechts Ego wordt hier verkracht.
Til nou eens boven je macht,
Anders eindeloze nacht.
Nou genoeg mentaal gedacht,
Jij KenkerLijk in Zoutzuurgracht.!
Lang genoeg op dit gewacht
Dan wensen 'Wij' je....
Zilverzacht.

Dinsdag begint SoVa voor mij.

quote:

Op zaterdag 16 november 2013 16:44 schreef Comp_Lex het volgende:
Dinsdag begint SoVa voor mij.

Dan kan je nog wel fokken?

quote:

Op zaterdag 16 november 2013 16:49 schreef Hiergaanwedan het volgende:

[..]

Dan kan je nog wel fokken?

's ochtends even niet, maar daarna weer wel

Nou, ik heb de eerste les gehad. Het was wel leuk. De mensen zijn ook leuk

quote:

Op dinsdag 19 november 2013 15:36 schreef Comp_Lex het volgende:
Nou, ik heb de eerste les gehad. Het was wel leuk. De mensen zijn ook leuk

Tof! Kun je er wat meer over vertellen? Wat moesten jullie doen?

quote:

Op dinsdag 19 november 2013 16:49 schreef kuolema het volgende:

[..]

Tof! Kun je er wat meer over vertellen? Wat moesten jullie doen?

We hebben niet bijster veel gedaan en het was ook helemaal niet bijzonder. We moesten beginnen met jezelf voorstellen aan de anderen, je moest elkaar interviewen en er werd gepraat over sub-assertiviteit, assertiviteit en agressiviteit.
Het gebeurde allemaal wel in een gecontroleerd "perfect world" omgeving. Er waren helaas geen discussiemomenten en dat vond ik persoonlijk wel jammer.

quote:

Op dinsdag 19 november 2013 23:08 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

We hebben niet bijster veel gedaan en het was ook helemaal niet bijzonder. We moesten beginnen met jezelf voorstellen aan de anderen, je moest elkaar interviewen en er werd gepraat over sub-assertiviteit, assertiviteit en agressiviteit.
Het gebeurde allemaal wel in een gecontroleerd "perfect world" omgeving. Er waren helaas geen discussiemomenten en dat vond ik persoonlijk wel jammer.

In je vorige post klonk je toch iets positiever. Wat voor discussiemomenten bedoel je?
Vond je het moeilijk, dat interviewen en zo? Ik kan me voorstellen dat het juist makkelijker is bij zo'n training omdat die mensen hetzelfde soort problemen hebben en omdat er minder van afhangt dan in real life. Of niet?

quote:

Op woensdag 6 november 2013 12:52 schreef Salmannassar het volgende:

[..]

Ja, ik snap je. Je zit tussen twee vuren, misschien wel drie ! Maar hoe eerder je de fase van wel willen maar eigenlijk niet kunnen achter je laat door er 'simpel' over heen te stappen hoe beter, lijkt mij. Maar ik heb makkelijk praten. Ben mijn eigen psyg. en uitbehandeld. Ik heb het zelfvertrouwen dat jou wellicht ontbreekt om mij hier helemaal bloot te geven. Ik begrijp dat niet iedereen dat kan al wil ik dat nog zo graag. Weet dat je sterker bent dan je denkt maar daar kom je pas onder stress achter hoe sterk wel niet. Als je jezelf niet vertrouwd ben je automatisch kwetsbaar.
Maar wat heb je goed beschouwd te verliezen? Wij zijn allemaal openbaar anoniem hier en wie weet zet jouw verhaal weer iemand anders op de goede weg. Gedeelde smart is halve smart en als het een positief verhaal is des te beter. Je kan er imho nooit op achteruit gaan en je demonen zijn van jou, niet andersom. Maar ik ben nu wel lekker speculatief bezig. Ik kan niet in je hoofd kijken en weten hoe jij je voelt. In ieder geval bedankt voor je respons en onthou: "Een mens lijdt het meest van het leed dat hij vreest". Angst is een slechte raadgever en uiteindelijk maar een gevoel, zoals pijn en jeuk. Krijg met loslaten de grip trug op je leven want ik vrees dat je die een beetje kwijt bent. Maar je bent moeilijk te doorgronden zo dus misschien slaat wat ik zeg wel helemaal nergens op. Dat weet jij beter dan ik. Als het op jou aankomt weet niemand het beter dan jij dus laat je door je labeltje(had je dat immiddels al?) niet stigmatiseren en in een hokje douwen. Dat kan alleen jij. Doe iets goeds met die power ! Hou je roer recht en zet zelf je koers uit. Jij bent de kapitein op de brug van je leven. Gebruik je ingebouwde kompas en maak er een mooie cruise van. Je kan het, believe it!

Thanks voor je begrip Tof die positiviteit. Daar ben ik zelf niet zo goed in.

Ik ben inderdaad heel anders dan jij daarin. Veel meer geremd. Dat is niet per se goed of slecht, het hangt ook van de situatie af. Als ik twijfel, hou ik me meestal in. Want ik heb al zo vaak spijt gehad van situaties waarin ik dat niet deed. Maar ik loop ook dingen mis wanneer ik mezelf tegenhoud. Gemiste kansen, het gevoel dat ik niet alles eruit haal dat erin zit. Dat is de andere kant. Maar niks doen voelt voor mij altijd het veiligst. Wachten op de kruising en blijven twijfelen of ik links of rechts moet gaan. Alle opties open houden. Zolang ik niet kies, kan ik niet de verkeerde keuze maken (wat lang niet altijd geldt want op de kruising blijven staan is ook een keuze met gevolgen). Maar tegelijkertijd kom ik dus ook niet vooruit. Zo werkt het dus ook als ik in therapie ga en daar zit wel een groot probleem.
Maar goed, daardoor vind ik het dus moeilijk om het over bepaalde dingen te hebben en mezelf helemaal bloot te geven, zelfs al gaat het niet over mij, maar reageer ik op een post van jou, toch komt er dan veel naar boven en dat vind ik lastig en verwarrend.
Maar blijf vooral posten want ik lees!

Labeltje heb ik nog steeds niet trouwens. Zal sowieso ontwijkend zijn denk ik, gezien de vragen en reacties van de arts op mij.

Hoe gaat het met de mensen hier?

Wat een zelfinzicht haha

quote:

Op donderdag 21 november 2013 12:29 schreef kuolema het volgende:

[..]

In je vorige post klonk je toch iets positiever. Wat voor discussiemomenten bedoel je?
Vond je het moeilijk, dat interviewen en zo? Ik kan me voorstellen dat het juist makkelijker is bij zo'n training omdat die mensen hetzelfde soort problemen hebben en omdat er minder van afhangt dan in real life. Of niet?

Nee, dat ging wel. Het ging juist omdat de mensen heel leuk waren en dat maakte het geheel heel leuk. Ik werd gelukkig niet heel erg paranoïde, maar ik zag het toch negatiever in dan dat het werkelijk was.

De samenleving krijgt mij niet meer. Er is niemand die wat om mij geeft. Het is afgelopen! Vanaf nu gaat het helemaal anders. Ik ga niet meer werken voor deze zogenaamde supergeweldige samenleving en economie.
Ik kan met minimale hoeveelheden geld iets heel groots bouwen waarmee alles gereset wordt op deze corrupte kutaarde. Mensen hebben natuurlijk gehoopt dat ik niet terug zou bijten, maar daar vergissen ze zich in.

Wat is er gebeurd Comp.?

Ik meld me hier ook maar weer eens. Mijn verhaal staat op eerste pagina. Laatste post ging over dat ik de eerste keer KBTA bij Scelta heb gehad. Dat is helaas toch de enige keer gebleven
Na de eerste keer was het 2 weken vakantie en daarna zou ik er weer heen, maar kreeg ik op het station een enorme paniekaanval en ik had nogal last van waanbeelden. Ook de week erna is het om die reden niet gelukt en toen hadden ze bij Scelta ook zoiets van, dit gaat niet werken zo. Dus toen moest ik stoppen, terwijl ik dus eigenlijk nog niet eens begonnen was

Daarna eigenlijk alleen nog maar thuis gezeten of crisisopnames gehad en sinds deze week zit er eindelijk weer een beetje schot in de zaak qua hulpverlening. Ik heb nu eindelijk een behandelaar gevonden waar het mee klikt en die van doorpakken weet. Ik krijg nu elke week gesprek met haar en ze heeft me aangemeld voor de Wieke van Mediant in Enschede. Dat is net als bij Scelta ook een klinische behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen, alleen dan wat dichterbij huis

Ik zal daar wel weer helemaal opnieuw moeten beginnen met de intakeprocedure, dus het is nog even afwachten of ik daar idd terecht kan. Maar ik hoop het wel en ik hoop dat ik het dan ook echt een keer kan afmaken en er baat bij ga hebben. Want zit nu alweer 2 jaar thuis en zo blijven aanmodderen heeft ook niet echt zin natuurlijk

quote:

Op donderdag 28 november 2013 17:05 schreef Murmeli het volgende:
Wat is er gebeurd Comp.?

Ik heb weer last van mezelf. Ik heb weer last van eenzaamheid enzo. Er wordt ook zelden contact met mij opgenomen, terwijl ik bijvoorbeeld daarvoor al contact met anderen opnam.
Ik heb het idee alles te geven, maar nul terug te krijgen.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 17:15 schreef Sylvana het volgende:
Ik meld me hier ook maar weer eens. Mijn verhaal staat op eerste pagina. Laatste post ging over dat ik de eerste keer KBTA bij Scelta heb gehad. Dat is helaas toch de enige keer gebleven
Na de eerste keer was het 2 weken vakantie en daarna zou ik er weer heen, maar kreeg ik op het station een enorme paniekaanval en ik had nogal last van waanbeelden. Ook de week erna is het om die reden niet gelukt en toen hadden ze bij Scelta ook zoiets van, dit gaat niet werken zo. Dus toen moest ik stoppen, terwijl ik dus eigenlijk nog niet eens begonnen was

Daarna eigenlijk alleen nog maar thuis gezeten of crisisopnames gehad en sinds deze week zit er eindelijk weer een beetje schot in de zaak qua hulpverlening. Ik heb nu eindelijk een behandelaar gevonden waar het mee klikt en die van doorpakken weet. Ik krijg nu elke week gesprek met haar en ze heeft me aangemeld voor de Wieke van Mediant in Enschede. Dat is net als bij Scelta ook een klinische behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen, alleen dan wat dichterbij huis

Ik zal daar wel weer helemaal opnieuw moeten beginnen met de intakeprocedure, dus het is nog even afwachten of ik daar idd terecht kan. Maar ik hoop het wel en ik hoop dat ik het dan ook echt een keer kan afmaken en er baat bij ga hebben. Want zit nu alweer 2 jaar thuis en zo blijven aanmodderen heeft ook niet echt zin natuurlijk

Met thuiszitten bereik je inderdaad niets.

Is er nu daadwerkelijk niemand die hetzelfde heeft als ik?

Voelt niemand zich langdurig structureel eenzaam?

Heeft iedereen nu echt een geweldig sociaal leven en geweldig contact met familie?

Heeft niemand het idee dat ie een 40 year old virgin is en dat iedereen om je heen een vriend(in) heeft, trouwt, kinderen krijgt, weer gaat scheiden, geweldig sociaal leven en werk hebben, etc, terwijl je zelf een 15-jarige bent in een lijf van 30? Dat iedereen met het snelheid van het licht vliegt terwijl je zelf stilstaat?

Kijk, ik weet dat mijn aandoening zeldzaam is, misschien wel zeldzamer dan autisme, maar ik kan me niet voorstellen dat hier niemand anders is zoals ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door Comp_Lex op 28-11-2013 20:10:58 ]

Eenzaamheid is geen aandoening, Comp.
Ik weet wel wat eenzaamheid is. Het kan met momenten snijdend voelen.
Ik heb niet echt vrienden, denk ik.
Met familie heb ik een goed contact. Heb enkel al jarenlang geen vriendin. Dat stoort mij tegenwoordig meer en meer echt wel.
Ik heb angst voor de feestdagen. Ofwel alleen terecht te komen of bij mensen terecht komen die mij niet echt aanstaan.

Ik heb wel een stuk uitgezocht met behulp van familie-opstellingen. Het is iets therapeutisch. Daarin kan een oorzakelijk verband van het gedrag van iemand in de familie helder gesteld worden. Weet je, als je je plek niet hebt in de familie door bvb tekortkomigen in de opvoeding, blijft zich dat verder zetten. Een gevolg is vaak dat iemand zijn hart dan sluit. Eigenlijk sluit er contact met het eigen hart en vandaaruit sluit het contact met andere mensen. Gevolg is een alleen-zijn gevoel en hoe langer, hoe geslotener,'gevangener' en dan krijg je op een gegeven moment eenzaam zijn. Het is volgens mij in een eerste plaats een afgesloten zijn van je eigen hart. Vaak doet dat pijn, dat hart.; onvervuld verlangen, afgewezen gevoel bij uitreiken naar liefde en aanvaarding...
Maar het is dus geen aandoening ;-) Gelukkig... geen pillen of operatie nodig ;-)

quote:

Op donderdag 28 november 2013 20:48 schreef Soullove het volgende:
Eenzaamheid is geen aandoening, Comp.
Ik weet wel wat eenzaamheid is. Het kan met momenten snijdend voelen.
Ik heb niet echt vrienden, denk ik.
Met familie heb ik een goed contact. Heb enkel al jarenlang geen vriendin. Dat stoort mij tegenwoordig meer en meer echt wel.
Ik heb angst voor de feestdagen. Ofwel alleen terecht te komen of bij mensen terecht komen die mij niet echt aanstaan.

Ik heb wel een stuk uitgezocht met behulp van familie-opstellingen. Het is iets therapeutisch. Daarin kan een oorzakelijk verband van het gedrag van iemand in de familie helder gesteld worden. Weet je, als je je plek niet hebt in de familie door bvb tekortkomigen in de opvoeding, blijft zich dat verder zetten. Een gevolg is vaak dat iemand zijn hart dan sluit. Eigenlijk sluit er contact met het eigen hart en vandaaruit sluit het contact met andere mensen. Gevolg is een alleen-zijn gevoel en hoe langer, hoe geslotener,'gevangener' en dan krijg je op een gegeven moment eenzaam zijn. Het is volgens mij in een eerste plaats een afgesloten zijn van je eigen hart. Vaak doet dat pijn, dat hart.; onvervuld verlangen, afgewezen gevoel bij uitreiken naar liefde en aanvaarding...
Maar het is dus geen aandoening ;-) Gelukkig... geen pillen of operatie nodig ;-)

Nee, maar het is wel een gevolg van mijn aandoening.

Ik kan me overigens ook heel eenzaam voelen in een groep met anderen. Een schoonfamilie bijvoorbeeld .

Gray, wanneer gaan wij nog weer ff pilske pakken?

quote:

Op donderdag 28 november 2013 19:42 schreef Comp_Lex het volgende:
Is er nu daadwerkelijk niemand die hetzelfde heeft als ik?

Voelt niemand zich langdurig structureel eenzaam?

Heeft iedereen nu echt een geweldig sociaal leven en geweldig contact met familie?

Heeft niemand het idee dat ie een 40 year old virgin is en dat iedereen om je heen een vriend(in) heeft, trouwt, kinderen krijgt, weer gaat scheiden, geweldig sociaal leven en werk hebben, etc, terwijl je zelf een 15-jarige bent in een lijf van 30? Dat iedereen met het snelheid van het licht vliegt terwijl je zelf stilstaat?

Kijk, ik weet dat mijn aandoening zeldzaam is, misschien wel zeldzamer dan autisme, maar ik kan me niet voorstellen dat hier niemand anders is zoals ik.

Ik herken het ook wel hoor. Ik heb ook maar een heel klein sociaal netwerk. Ik heb dan wel het geluk dat ik al jarenlang een vriend heb, en een geweldige schoonfamilie Daarnaast heb ik nog 2 vriendinnen, maar die zie ik vanwege de afstand maar eens in de paar maanden. En aangezien ik dus thuis zit en geen studie/werk heb, kom ik ook niet veel mensen tegen. Ik ga nog amper de deur uit.

Nou probeer ik dat als ik een redelijke dag heb wel meer te doen de laatste tijd. Zo ga ik wat vaker mee met mijn vriend naar de voetbal en vanavond ben ik naar een open avond van een creatief atelier hier in de stad geweest. Dat was echt superleuk, en daar krijg ik ook meteen energie van

Maar desondanks voel ik me ook wel erg vaak eenzaam. En ja, ik voel me ook vaak nog eenzaam als ik wel met andere mensen ben. Alleen dat heb ik dan meer bij mijn eigen familie bijvoorbeeld, ipv bij mijn schoonfamilie zoals bij sitting_elfling

Wat voor aandoening heb jij eigenlijk precies Comp_Lex, die zo zeldzaam is? Ik dacht idd dat je autisme had, maar dat is dus niet zo?

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:00 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ik herken het ook wel hoor. Ik heb ook maar een heel klein sociaal netwerk. Ik heb dan wel het geluk dat ik al jarenlang een vriend heb, en een geweldige schoonfamilie Daarnaast heb ik nog 2 vriendinnen, maar die zie ik vanwege de afstand maar eens in de paar maanden. En aangezien ik dus thuis zit en geen studie/werk heb, kom ik ook niet veel mensen tegen. Ik ga nog amper de deur uit.

Nou probeer ik dat als ik een redelijke dag heb wel meer te doen de laatste tijd. Zo ga ik wat vaker mee met mijn vriend naar de voetbal en vanavond ben ik naar een open avond van een creatief atelier hier in de stad geweest. Dat was echt superleuk, en daar krijg ik ook meteen energie van

Maar desondanks voel ik me ook wel erg vaak eenzaam. En ja, ik voel me ook vaak nog eenzaam als ik wel met andere mensen ben. Alleen dat heb ik dan meer bij mijn eigen familie bijvoorbeeld, ipv bij mijn schoonfamilie zoals bij sitting_elfling

Wat voor aandoening heb jij eigenlijk precies Comp_Lex, die zo zeldzaam is? Ik dacht idd dat je autisme had, maar dat is dus niet zo?

Ik heb inderdaad geen autisme. Ik zit op een ander spectrum, het schizoïde spectrum. Het begint bij introversie (geen stoornis, maar alles wat "erger" is, is wel een stoornis) en het eindigt bij schizofrenie. Ik zit daar tussenin, want ik heb cluster A.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb inderdaad geen autisme. Ik zit op een ander spectrum, het schizoïde spectrum. Het begint bij introversie en het eindigt bij schizofrenie. Ik zit daar tussenin, want ik heb cluster A.

Maar wat is daar zeldzaam aan dan

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:16 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Maar wat is daar zeldzaam aan dan

Dat wordt zelden gediagnosticeerd. Het is zo zeldzaam dat er geen hulpgroepen zijn, zoals bij autisme wel het geval kan zijn.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:17 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat wordt zelden gediagnosticeerd. Het is zo zeldzaam dat er geen hulpgroepen zijn, zoals bij autisme wel het geval kan zijn.

Lexie?

http://www.psychforums.com/schizoid-personality/

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:29 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Lexie?

http://www.psychforums.com/schizoid-personality/

Dank je voor de link, maar ik ben daar al geregistreerd. Die mensen die daar komen wonen helaas niet om de hoek.

quote:

Op donderdag 28 november 2013 22:34 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dank je voor de link, maar ik ben daar al geregistreerd. Die mensen die daar komen wonen helaas niet om de hoek.

Toch eens familie-opstellingen checken?
Er kan altijd een oorzaak zijn in de familie-lijn..
Effe googlen en je krijgt genoeg info!!

Ik heb er heel goede en helende ervaringen bij gehad!!

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 00:36 schreef Soullove het volgende:

[..]

Toch eens familie-opstellingen checken?
Er kan altijd een oorzaak zijn in de familie-lijn..
Effe googlen en je krijgt genoeg info!!

Ik heb er heel goede en helende ervaringen bij gehad!!

Mijn ouders zijn zoals ik en ik heb alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen. Nu doet iedereen aardig tegen me, maar daar is alles mee gezegd. Het blijkt overigens op z'n minst deels aan mezelf te liggen.

Comp, sterkte...
Ik herken je gevoel van eenzaamheid soms ook wel. Zeker nu die kut kerst en oud en nieuw er weer aan komen.
Na volgend weekend (Sint met nichtjes) mag het gewoon 3 januari worden.

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 12:40 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Mijn ouders zijn zoals ik en ik heb alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen. Nu doet iedereen aardig tegen me, maar daar is alles mee gezegd. Het blijkt overigens op z'n minst deels aan mezelf te liggen.

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dàt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 21:47 schreef Soullove het volgende:

[..]

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dàt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

Ik ken je natuurlijk niet goed, maar ik ben wel benieuwd wat het je doet.
grt

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 21:47 schreef Soullove het volgende:

[..]

Heb je echt alleen maar slechte ervaringen gehad met mensen? Is er niet 1 goede ervaring die je opgedaan hebt met mensen?

'Nu doet iedereen aardig tegen me'.... van wie wil je wel liefdevolle aandacht, de aandacht zoals je die wel wil?

'Mijn ouders zijn zoals ik'... Ik lees/begrijp het als: ' ik ben zoals mijn ouders'.. Dit is een wereld van verschil!! Er zijn rollen gewisseld in jou familie! Je draagt ,volgens mij, balast die niet bij jou hoort, hoor.

In je laatste zin, voel ik schuld. Ik voel schuld, alsof dat ongrijpbare waar je me opgezadeld bent, jou schuld is. Je hebt je verantwoordelijkheid, ok.. maar dat is iets anders dan dàt waar je mee opgezadeld bent..

Ik ben geen therapeut!!! Maar ik heb wel heel veel ervaring bij het uitzoeken van mijn problematiek.
Wil je de mogelijkheid eens bekijken, met behulp van zeker 1 sessie familie-opstelling, wat het je kan doen?

warme groet.
SL

Soms lijkt het alsof het goed gaat, maar dan is er gauw sprake van eenrichtingsverkeer. Als het van de andere kant was, dan had ik daar geen moeite mee gehad, maar dat is dus niet zo. Mensen zijn op een oppervlakkige manier aardig. Ze geven me niet het soort aandacht wat ik wil. Het is meer dat ze opvallen dat ik ook besta.
Het maakt in principe niet uit hoe de rollen liggen. Wat wel uitmaakt is dat ik bijna niet voor ze besta. Ze zijn net zo schizoïde als ik, alleen valt het ze niet op en hebben ze er geen last van. Het contact is überslecht. Het helpt ook niet om dingen met ze te ondernemen.
Het is in zoverre mijn schuld dat ik tegenwoordig mijn eigen problemen veroorzaak. Vroeger was ik niet zo ziek en werd ik slecht behandeld. Toen had ik geen vrienden Nu ben ik ziek en nu gaat het nog steeds niet goed. Ik heb nog steeds geen vrienden.
Ik ben nu bezig met SoVa, maar ik denk niet dat dat bedoelt is voor de grotere problemen waar ik mee zit. Het enige verschil is dat ik misschien van niet op mensen afstappen naar wel op mensen afstappen ben gegaan en een beetje doorheb om een gesprek te voeren, maar het omgekeerde gebeurt nooit. Waarschijnlijk gaat het nog steeds niet goed.

Het helpt dan dus wel iets misschien...? Maar ik begrijp je kritische houding.

Het basisprobleem is denk ik je wantrouwen richting mensen en dat lost sova misschien maar voor een heel klein deel op. Al kan gewenning aan contact misschien ook wel weer het vertrouwen iets verbeteren.

Toch zou ik proberen er wel voor te blijven gaan en intussen je oren en ogen open houden voor een behandelaar en behandeling waarmee je ook het wantrouwen kunt aanpakken.
Dat is ook gewoon kut aan een PS. Die houdt zichzelf in stand omdat dat wantrouwen er zit en die angst dat "ze je toch wel pakken of naaien". Dat heb ik heel lang ook gehad en soms nog wel. Maar het zit echt in mijn hoofd. Mensen doen gewoon normaal tegen mij, en ik doe ook normaal. Alleen mijn hoofd maakt me soms dingen wijs en daardoor ga ik onredelijke eisen stellen. Al relativeer ik vaak wel en dan roep ik mezelf tot de orde dat ik normaal moet doen, hihi.

Trouwens, ik bedenk me net iets. Een vriend/kennis van mij was ook heel negatief over mensen. Die bleek asperger te hebben en die heeft volgens mij wel met een soort sova training zijn houding kunnen veranderen. Het stuk herkenning dat hij vond bij anderen speelde daarin een grote rol. Maar dan zouden er in jouw sova groep dus ook mensen moeten zitten met vergelijkbare problemen.

Lastig allemaal.

@ Comp_Lex

Ik kan me voorstellen dat zo'n start van een behandeling heftige emoties en flash-backs oproepen.
Dat zal denk ik wel voor iedereen gelden, het is niet niks om de weggestopte ellende naar boven te voelen komen.
Probeer daar doorheen te komen door te beseffen dat het erbij hoort je moet hier doorheen om een stap vooruit te gaan komen.

Maar, ....misschien is eerst individuele hulp meer voor je en pas later een groep?
Eerst 1 op 1 poliklinisch,... voor het eerst hardop uitspreken wat je overkomen is.
Vervolgens je angst gaan aanpakken om daarna meer stabieler aan je persoonlijkheid te gaan werken d.m.v. groepstherapie.
Misschien ben je om te beginnen gebaat bij psychiatrische thuisverpleging.
Ga zelf opzoek naar wat jij denkt nodig te hebben aan hulp bij jouw hulpvraag. Ga van een passieve cliënt naar een assertieve cliënt. En vind je het moeilijk je te verwoorden, vraag dan of je het via de mail mag doen om de inhoud dan tijdens de afspraak te bespreken en te delen.

Dat je hulp bent gaan zoeken is goed, maar soms is het een beetje zoeken naar wat past bij de persoon. Door deze "worsteling" met je behandelaar te bespreken kom je verder, het is nu eenmaal belangrijk voor de bh te weten waar jouw raakvlakken liggen, om er wat aan te kunnen doen dit voor jou te verbeteren. Wat ook het uiteindelijke doel is van elke behandeling, het moet je wel helpen, anders is het nutteloos.

Zeg wat je op je hart hebt en geef aan wat je wilt bereiken na de behandeling _{(die overigens jaren kunnen gaan duren in veel gevallen.... helaas, maar slechter als nu kan toch al niet toch? )}

Ik wens je heel veel doorzettingsvermogen en geduld toe, geef het de tijd

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 09:59 schreef Murmeli het volgende:
Het helpt dan dus wel iets misschien...? Maar ik begrijp je kritische houding.

Het basisprobleem is denk ik je wantrouwen richting mensen en dat lost sova misschien maar voor een heel klein deel op. Al kan gewenning aan contact misschien ook wel weer het vertrouwen iets verbeteren.

Toch zou ik proberen er wel voor te blijven gaan en intussen je oren en ogen open houden voor een behandelaar en behandeling waarmee je ook het wantrouwen kunt aanpakken.
Dat is ook gewoon kut aan een PS. Die houdt zichzelf in stand omdat dat wantrouwen er zit en die angst dat "ze je toch wel pakken of naaien". Dat heb ik heel lang ook gehad en soms nog wel. Maar het zit echt in mijn hoofd. Mensen doen gewoon normaal tegen mij, en ik doe ook normaal. Alleen mijn hoofd maakt me soms dingen wijs en daardoor ga ik onredelijke eisen stellen. Al relativeer ik vaak wel en dan roep ik mezelf tot de orde dat ik normaal moet doen, hihi.

Trouwens, ik bedenk me net iets. Een vriend/kennis van mij was ook heel negatief over mensen. Die bleek asperger te hebben en die heeft volgens mij wel met een soort sova training zijn houding kunnen veranderen. Het stuk herkenning dat hij vond bij anderen speelde daarin een grote rol. Maar dan zouden er in jouw sova groep dus ook mensen moeten zitten met vergelijkbare problemen.

Lastig allemaal.

Het lijkt erop dat het meer bedoelt is voor mensen die sociale nervositeit hebben en niet voor mensen die het tekstboek voorbeeld zijn van cluster A, zoals ik. Ik ben ook heel erg paranoïde, dus "ze gaan je toch wel pakken of naaien" heb ik dus ook. Het zit in de weg van op kamers gaan bij andere studenten. In de praktijk is gebleken dat ik dat kutgedrag heel erg aantrek. Ik moet van tevoren weten dat mensen absoluut normaal tegen me gaan doen, want anders kom ik er niet.
Ik ben niet autistisch. Ik heb altijd al het vermoeden gehad dat het aan mezelf lag, maar met de diagnose werd alles duidelijk. Nu ligt het echt op z'n minst deels aan mezelf.

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 10:20 schreef zusterclivia het volgende:
@ Comp_Lex

Ik kan me voorstellen dat zo'n start van een behandeling heftige emoties en flash-backs oproepen.
Dat zal denk ik wel voor iedereen gelden, het is niet niks om de weggestopte ellende naar boven te voelen komen.
Probeer daar doorheen te komen door te beseffen dat het erbij hoort je moet hier doorheen om een stap vooruit te gaan komen.

Maar, ....misschien is eerst individuele hulp meer voor je en pas later een groep?
Eerst 1 op 1 poliklinisch,... voor het eerst hardop uitspreken wat je overkomen is.
Vervolgens je angst gaan aanpakken om daarna meer stabieler aan je persoonlijkheid te gaan werken d.m.v. groepstherapie.
Misschien ben je om te beginnen gebaat bij psychiatrische thuisverpleging.
Ga zelf opzoek naar wat jij denkt nodig te hebben aan hulp bij jouw hulpvraag. Ga van een passieve cliënt naar een assertieve cliënt. En vind je het moeilijk je te verwoorden, vraag dan of je het via de mail mag doen om de inhoud dan tijdens de afspraak te bespreken en te delen.

Dat je hulp bent gaan zoeken is goed, maar soms is het een beetje zoeken naar wat past bij de persoon. Door deze "worsteling" met je behandelaar te bespreken kom je verder, het is nu eenmaal belangrijk voor de bh te weten waar jouw raakvlakken liggen, om er wat aan te kunnen doen dit voor jou te verbeteren. Wat ook het uiteindelijke doel is van elke behandeling, het moet je wel helpen, anders is het nutteloos.

Zeg wat je op je hart hebt en geef aan wat je wilt bereiken na de behandeling _{(die overigens jaren kunnen gaan duren in veel gevallen.... helaas, maar slechter als nu kan toch al niet toch? )}

Ik wens je heel veel doorzettingsvermogen en geduld toe, geef het de tijd

Ik heb afgesproken met mijn behandelaar dat ik het rustig op wil bouwen. Ik ben begonnen met SoVa, maar ik denk dat ik hierna direct de meest intensieve behandeling ga pakken als het met SoVa zo blijft zoals het nu is.

quote:

Op zaterdag 30 november 2013 10:39 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb afgesproken met mijn behandelaar dat ik het rustig op wil bouwen. Ik ben begonnen met SoVa, maar ik denk dat ik hierna direct de meest intensieve behandeling ga pakken als het met SoVa zo blijft zoals het nu is.

Top te lezen dat je hier al mee bezig bent en het met je bh kunt bespreken.

Ik ben overal mee gekapt. Ik ben nog steeds een buitenaards wezen.

quote:

Op woensdag 4 december 2013 18:24 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik ben overal mee gekapt. Ik ben nog steeds een buitenaards wezen.

Is het niet een beetje onrealistisch om zo snel resultaat te verwachten? Ik bedoel, hoeveel van die SOVA-lessen heb je nou gehad? Jammer dat je het zo snel opgeeft hoor!

Ik ben ook al bijna 9 jaar bezig en ben ook nog steeds niet uitbehandeld. Niet de hoop opgeven hoor, dan bereik je helemaal niks.

Hier goed nieuws, ben aangemeld voor de Wieke en er is geen wachtlijst Het is alleen tegenwoordig maar een half jaar ipv een jaar hoorde ik. Dus hopelijk lukt het wel om in die tijd voldoende stappen te zetten. Maar we zullen zien, het is nu afwachten tot ik de uitnodiging van de intake krijg

Jeej sylvana!!
Moet je nu dan wel of niet wachten voor je kunt starten? Ik begrijp je bericht niet helemaal.

Comp.: ik hoop dat je wel in contact blijft met een behandelaar. Dan kunnen jullie samen wat anders zoeken dat beter voelt voor je.
Al snap ik wel dat je een extra hindernis daarin hebt omdat je zo paranoia en wantrouwend bent. Om baat te hebben bij welke behandeling dan ook heb je toch het vertrouwen nodig dat die mensen het goed bedoelen en dat ze snappen wat ze doen.

@murmeli, als de intake geweest is, is er geen wachtlijst voor je kunt starten. Dus hoef na de intake niet eerst nog maanden te wachten voor er plek in de kliniek is

Dat half jaar/jaar waar ik het over had gaat over de duur van de opname.

quote:

Op woensdag 4 december 2013 19:07 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Is het niet een beetje onrealistisch om zo snel resultaat te verwachten? Ik bedoel, hoeveel van die SOVA-lessen heb je nou gehad? Jammer dat je het zo snel opgeeft hoor!

Ik ben ook al bijna 9 jaar bezig en ben ook nog steeds niet uitbehandeld. Niet de hoop opgeven hoor, dan bereik je helemaal niks.

Hier goed nieuws, ben aangemeld voor de Wieke en er is geen wachtlijst Het is alleen tegenwoordig maar een half jaar ipv een jaar hoorde ik. Dus hopelijk lukt het wel om in die tijd voldoende stappen te zetten. Maar we zullen zien, het is nu afwachten tot ik de uitnodiging van de intake krijg

Ik ben met alle sociale zaken gekapt behalve SoVa. Ik wil nu de meest intensieve behandeling krijgen. Ik ga maar gelijk maximaal.

Het is van het zotte dat ik na 3 weken al beter contact heb met mijn SoVa clubje dan bijvoorbeeld bij een vereniging waar ik al 1.5 jaar bij zit.
Ik denk dat 90% van de mensheid wel baat heeft bij SoVa.

Mooi filmpje, misschien voor de OP.

quote:

Op woensdag 4 december 2013 20:01 schreef Sylvana het volgende:
@murmeli, als de intake geweest is, is er geen wachtlijst voor je kunt starten. Dus hoef na de intake niet eerst nog maanden te wachten voor er plek in de kliniek is

Dat half jaar/jaar waar ik het over had gaat over de duur van de opname.

Sorry ik lees dit nu pas
Fijn dat je dan meteen van start kunt!

quote:

Op woensdag 18 december 2013 13:43 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Sorry ik lees dit nu pas
Fijn dat je dan meteen van start kunt!

Thnx alleen weet ik nog steeds niet wanneer intake is Behandelaar had vorige week donderdag nog geen contact kunnen leggen met man van screening daar. Hij reageert niet op mail en is telefonisch ook niet te bereiken Hopelijk hoor ik morgen dat het wel gelukt is om contact te krijgen, want is al 3 weken inmiddels Dus schiet weer niet echt op helaas

Nouw stommies daar

quote:

Op woensdag 18 december 2013 15:06 schreef Murmeli het volgende:
Nouw stommies daar

Idd Hoop niet dat het weer 5 maanden gaat duren zoals met die verwijzing naar Scelta toen

Boze smiley overload

Ik wil mensen er even op wijzen dat borderliner geen diagnose is (borderline wel) en paranoia geen bijvoeglijk naamwoord (dat is paranoïde namelijk) maar een zelfstandig naamwoord.
Ik kan er niet tegen Zie het te vaak.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:06 schreef kuolema het volgende:
Ik wil mensen er even op wijzen dat borderliner geen diagnose is (borderline wel) en paranoia geen bijvoeglijk naamwoord (dat is paranoïde namelijk) maar een zelfstandig naamwoord.
Ik kan er niet tegen Zie het te vaak.

Ik denk dat de meeste dat wel snappen maar ze bedoelen met borderliner natuurlijk iemand met Borderline .

quote:

Op woensdag 18 december 2013 16:18 schreef kuolema het volgende:
Boze smiley overload

Haha ja maar het is ook gewoon erg frustrerend

Ik heb het verslag van mijn psychologisch onderzoek naar ASS binnen Dat had een mens bij Scelta geopperd omdat er weinig contact was tijdens het intakegesprek, maar ik kon dat mens gewoon niet uitstaan Maar daarom moest ik dus wel zo'n heel onderzoek doen om opgenomen te kunnen worden voor persoonlijkheidsproblematiek, want dan moest dat ASS dus uitgesloten zijn. Maar omdat het bij Scelta toen dus is misgegaan tijdens het KBTA heb ik het onderzoek gewoon hier bij Dimence gedaan. En zoals te verwachten was, is het dus uitgesloten dat ik ASS heb



Dus wel fijn dat dat nu op papier staat iig

[ Bericht 4% gewijzigd door _Hestia_ op 18-12-2013 17:26:48 ]

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:14 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik denk dat de meeste dat wel snappen maar ze bedoelen met borderliner natuurlijk iemand met Borderline .

Nou niet dus. Iemand kan borderliner zijn, dat snap ik en dat is ook grammaticaal correct. Maar 'iemand met borderliner', 'de stoornis borderliner', 'hij is paranoia'...het doet pijn aan mijn hersenen.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:15 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Haha ja maar het is ook gewoon erg frustrerend

Ik heb het verslag van mijn psychologisch onderzoek naar ASS binnen Dat had een mens bij Scelta geopperd omdat er weinig contact was tijdens het intakegesprek, maar ik kon dat mens gewoon niet uitstaan Maar daarom moest ik dus wel zo'n heel onderzoek doen om opgenomen te kunnen worden voor persoonlijkheidsproblematiek, want dan moest dat ASS dus uitgesloten zijn. En dat is gelukt (ik had ook niet anders verwacht )

[ link | afbeelding ]

Dus wel fijn dat dat nu op papier staat iig

Is dat ook weer duidelijk (voor hen). Positieve brief ook wel verder, toch? Maar van 28 november en je hebt het nu pas binnen?

quote:

Behandelaar had vorige week donderdag nog geen contact kunnen leggen met man van screening daar. Hij reageert niet op mail en is telefonisch ook niet te bereiken Hopelijk hoor ik morgen dat het wel gelukt is om contact te krijgen, want is al 3 weken inmiddels

Kan hij maar één dag per week proberen contact op te nemen dan of zo? Of heb je elke donderdag gesprek en hoor je het dan pas?

En weer blije smileys

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:29 schreef kuolema het volgende:

Is dat ook weer duidelijk (voor hen). Positieve brief ook wel verder, toch? Maar van 28 november en je hebt het nu pas binnen?

[..]

Kan hij maar één dag per week proberen contact op te nemen dan of zo? Of heb je elke donderdag gesprek en hoor je het dan pas?

Idd een positieve brief ja En ik zou eigenlijk vorige week gesprek hebben met de onderzoeker, maar toen was hij ziek. Dus vandaar dat ik hem deze week pas heb besproken en gekregen.

En ik heb idd elke donderdag gesprek met mijn behandelaar, ze probeert het gelukkig wel vaker om contact te krijgen

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:31 schreef kuolema het volgende:
En weer blije smileys

Haha, hoezo last van stemmingswisselingen?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:34 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Idd een positieve brief ja En ik zou eigenlijk vorige week gesprek hebben met de onderzoeker, maar toen was hij ziek. Dus vandaar dat ik hem deze week pas heb besproken en gekregen.

En ik heb idd elke donderdag gesprek met mijn behandelaar, ze probeert het gelukkig wel vaker om contact te krijgen

Ah, okee. Hopelijk heeft ze morgen info!

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:35 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ah, okee. Hopelijk heeft ze morgen info!

Thnx, ik hoop het ook Anders wordt het sowieso pas volgend jaar dus

Huh hoezo dat?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:36 schreef kuolema het volgende:
Huh hoezo dat?

Omdat vrijdag de Kerstvakantie begint en ik niet verwacht dat er dan nog wat gebeurd. Dus dan wordt het op zijn vroegst januari.

Omg

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:42 schreef kuolema het volgende:
Omg

Jij dacht bij volgend jaar aan over 12 maanden ofzo?

Hoe is het met jou trouwens, heb je al een labeltje inmiddels?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:43 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Jij dacht bij volgend jaar aan over 12 maanden ofzo?

Hoe is het met jou trouwens, heb je al een labeltje inmiddels?

Ja haha te erg. En in mijn hoofd is het ook maart of zo XD
Ik had het pas door vlak voordat jij postte.

Gaat redelijk hier. Wel persoonlijkheidsstoornis maar geen specifiek label. Weet ook niet wat de bedoeling is. Vrijdag de laatste keer crisisvaardigheden, 10 januari een gesprek met een klinisch psycholoog ter inlichting/voorbereiding van deeltijdtherapie. Ze hadden het over pre-treatment dus ik heb nog geen idee wanneer ik dan ga beginnen met deeltijd. Dat wil ik ook eigenlijk niet weten, te eng en ik heb er al nare dromen over gehad...

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:49 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja haha te erg. En in mijn hoofd is het ook maart of zo XD
Ik had het pas door vlak voordat jij postte.

Gaat redelijk hier. Wel persoonlijkheidsstoornis maar geen specifiek label. Weet ook niet wat de bedoeling is. Vrijdag de laatste keer crisisvaardigheden, 10 januari een gesprek met een klinisch psycholoog ter inlichting/voorbereiding van deeltijdtherapie. Ze hadden het over pre-treatment dus ik heb nog geen idee wanneer ik dan ga beginnen met deeltijd. Dat wil ik ook eigenlijk niet weten, te eng en ik heb er al nare dromen over gehad...

Haha ja de tijd gaat snel ja. Ik zit inmiddels al weer ruim 2 jaar thuis op de bank te wachten op een behandeling/opname, hopelijk wordt 2014 een productiever jaar

En ik heb ook PS NAO, omdat ik van meerdere PS kenmerken heb, maar niet voor allemaal genoeg om echt de diagnose te krijgen.
Heb je wat aan die crisisvaardigheden gehad? Ik ken het persoonlijk niet, maar het klinkt wel als iets wat handig is. En wat voor deeltijd zou je gaan doen dan en waarom vind je het eng? Niet eerder deeltijd gehad?

Hmm PS NAO is in

Heb/had ik ook

quote:

Op woensdag 18 december 2013 17:53 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Haha ja de tijd gaat snel ja. Ik zit inmiddels al weer ruim 2 jaar thuis op de bank te wachten op een behandeling/opname, hopelijk wordt 2014 een productiever jaar

En ik heb ook PS NAO, omdat ik van meerdere PS kenmerken heb, maar niet voor allemaal genoeg om echt de diagnose te krijgen.
Heb je wat aan die crisisvaardigheden gehad? Ik ken het persoonlijk niet, maar het klinkt wel als iets wat handig is. En wat voor deeltijd zou je gaan doen dan en waarom vind je het eng? Niet eerder deeltijd gehad?

Wat een gedoe allemaal...juist als je zoveel behoefte hebt aan duidelijkheid en een plan.

Het is niet nao genoemd, dus ik weet het niet. Ik heb er wel eens naar gevraagd, er stond toen 'vermoeden van persoonlijkheidsstoornis', op basis daarvan werd ik dus doorgestuurd naar deze afdeling maar verder heb ik niets nieuws gehoord. De nadruk bij gesprekken ligt wel steeds op sociale angst/vermijding.

Crisisvaardigheden is leren crisis te voorkomen en een plan opstellen voor wat je moet doen als je in crisis raakt of daarin dreigt te raken. Het is een training van 7 bijeenkomsten (dacht ik), 1x pw. Het einddoel is een signalerings-/crisisplan maken (dat moet nu dus maar ik heb geen idee wat ik in crisis moet doen) en mindfulness is de rode draad want dat is natuurlijk helemaal da bomb nu. Ik heb wel het idee dat ik er wat aan heb, het is heel praktisch.

De deeltijd is twee dagen per week, één voor jongvolwassenen denk ik want ik zit nu bij die afdeling. Ik heb op de site gekeken naar wat je dan allemaal moet doen en daar raak ik echt bijna van in paniek...ten eerste is het in een groep, wat ik echt niet leuk vind. Nu met crisisvaardigheden word ik daar ook heel gespannen van en ik wil/durf meestal niets te bespreken. En je moet dus niet alleen praten maar ook activiteiten doen en daar zie ik zo tegenop...faalangst en zo.... Nouhou nu moet ik er weer aan denken Maar nu is het nog ver weg en nog niet zo echt gelukkig.

Oh en hiervoor heb ik twee keer standaard cognitieve gedragstherapie gehad, toen ik 14 was en toen ik 17 was, gewoon eerstelijns. Dus geen ervaring met intensieve therapie, nee.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:04 schreef Murmeli het volgende:
Hmm PS NAO is in

Heb/had ik ook

Gezellig. Misschien kom ik ook wel bij de club, mag dat?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:11 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat een gedoe allemaal...juist als je zoveel behoefte hebt aan duidelijkheid en een plan.

Het is niet nao genoemd, dus ik weet het niet. Ik heb er wel eens naar gevraagd, er stond toen 'vermoeden van persoonlijkheidsstoornis', op basis daarvan werd ik dus doorgestuurd naar deze afdeling maar verder heb ik niets nieuws gehoord. De nadruk bij gesprekken ligt wel steeds op sociale angst/vermijding.

Crisisvaardigheden is leren crisis te voorkomen en een plan opstellen voor wat je moet doen als je in crisis raakt of daarin dreigt te raken. Het is een training van 7 bijeenkomsten (dacht ik), 1x pw. Het einddoel is een signalerings-/crisisplan maken (dat moet nu dus maar ik heb geen idee wat ik in crisis moet doen) en mindfulness is de rode draad want dat is natuurlijk helemaal da bomb nu. Ik heb wel het idee dat ik er wat aan heb, het is heel praktisch.

De deeltijd is twee dagen per week, één voor jongvolwassenen denk ik want ik zit nu bij die afdeling. Ik heb op de site gekeken naar wat je dan allemaal moet doen en daar raak ik echt bijna van in paniek...ten eerste is het in een groep, wat ik echt niet leuk vind. Nu met crisisvaardigheden word ik daar ook heel gespannen van en ik wil/durf meestal niets te bespreken. En je moet dus niet alleen praten maar ook activiteiten doen en daar zie ik zo tegenop...faalangst en zo.... Nouhou nu moet ik er weer aan denken Maar nu is het nog ver weg en nog niet zo echt gelukkig.

Ja precies, want van dat thuis zitten word ik al helemaal niet beter.
Dat crisisvaardigheden is wel goed als je crisisgevoelig bent zo te lezen. Ik heb ook een crisisplan, maar ik heb hem zelf opgesteld toen ik de zelfhulpcursus van 113-online deed. Ik doe zelf al jaren aan meditatie/mindfulness, werkt idd wel goed, alleen soms is het wel erg lastig om eraan te denken in een panieksituatie

Wat voor activiteiten moet je doen dan bij die deeltijd? Als je al zo'n last van faalangst/sociale vermijding hebt lijkt het me idd wel lastig om zoiets in een groep te moeten doen. Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag? Dat niks durven bespreken herken ik wel, ik vind het ook moeilijk om me kwetsbaar op te stellen naar anderen. Ik heb ook altijd liever dat het over anderen gaat en dat ik hun kan helpen dan dat het over mij gaat. Maarja, je zit er voor jezelf en als je dan niet praat dan kom je ook niet vooruit natuurlijk. Gelukkig durf ik steeds beter te praten, al blijven sommige onderwerpen nog wel erg lastig.

Als je al wel ervaring hebt gehad met cgt en die crisisvaardigheden al hebt gehad en je nog last hebt van je problematiek is een intensievere behandeling misschien toch wel goed, al snap ik goed dat je er tegenop ziet. Dan zou het aan de ene kant fijner zijn als het snel zou beginnen lijkt me, dan heb je minder lang de tijd om er tegenop te zien. Dan moet je op een gegeven moment wel.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:34 schreef Pulzzar het volgende:
Ik zie persoonlijkheidsstoornissen als iets totaal anders dan depressies en angsten.

Je kan depressief of angstig worden als gevolg van je persoonlijkheidsstoornis, maar je persoonlijkheidsstoornis is ontstaan door heel veel factoren.

Een persoonlijkheidsstoornis houdt in dat je niet goed kan meedraaien met de maatschappij, maar je kan je vinger er niet goed opleggen waardoor dat komt. Er mankeert meestal niks aan je verstand of je lijf, dus waarom kan je dan niet wat anderen wel kunnen? Misschien heb je in het verleden vervelende dingen meegemaakt waar je nu in het heden nog steeds last van hebt, maar de valkuil is dat je dat verleden als excuus kan gaan gebruiken, maar op langere termijn word je daar echt niet wijzer of gelukkiger door.

Een persoonlijkheidsstoornis is trouwens een rotwoord, want net als iedereen heb jij ook je zwakke en sterke kanten. Je bent net zo bijzonder, anders en uniek als ieder ander. Het is alleen moeilijker om je eigen gebruiksaanwijzing te leren. Wat bij anderen 'vanzelf lijkt te gaan', daar loop jij op vast.

Maar sowieso is het opgroeien tot een evenwichtige persoonlijkheid bij iedereen een complex leerproces. In de puberteit en je adolescentie ga je jezelf grotendeels leren kennen. Je gaat je grenzen verkennen en toetsen hoever je kan gaan. Bij iemand met een persoonlijkheidsstoornis gaat er iets mis. Als je bijvoorbeeld erg gepest wordt tijdens je middelbare schooltijd, krijg je het idee dat mensen je niet moeten en dat je er niet bij hoort. Behalve dat je daardoor een minderwaardigheidscomplex krijgt, mis je ook het aanleren van sociale vaardigheden. Geestelijk ontwikkel je jezelf wel, maar emotioneel blijf je vastlopen.

Toen ik dit las schrok ik echt... veel te herkenbaar. pfffffff

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:22 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja precies, want van dat thuis zitten word ik al helemaal niet beter.
Dat crisisvaardigheden is wel goed als je crisisgevoelig bent zo te lezen. Ik heb ook een crisisplan, maar ik heb hem zelf opgesteld toen ik de zelfhulpcursus van 113-online deed. Ik doe zelf al jaren aan meditatie/mindfulness, werkt idd wel goed, alleen soms is het wel erg lastig om eraan te denken in een panieksituatie

Precies! Ik, en anderen bij de training, kan me heel moeilijk voorstellen dat het ooit mogelijk is om te denken 'laat ik eens een mindfulness oefening gaan doen' terwijl je helemaal in een roes zit of aan het flippen bent of wat dan ook. Het idee is dus ook dat je zo'n crisis moet voorkomen maar ja.

quote:

Wat voor activiteiten moet je doen dan bij die deeltijd? Als je al zo'n last van faalangst/sociale vermijding hebt lijkt het me idd wel lastig om zoiets in een groep te moeten doen. Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag? Dat niks durven bespreken herken ik wel, ik vind het ook moeilijk om me kwetsbaar op te stellen naar anderen. Ik heb ook altijd liever dat het over anderen gaat en dat ik hun kan helpen dan dat het over mij gaat. Maarja, je zit er voor jezelf en als je dan niet praat dan kom je ook niet vooruit natuurlijk. Gelukkig durf ik steeds beter te praten, al blijven sommige onderwerpen nog wel erg lastig.

Volgens de site bijvoorbeeld beeldende therapie. Dan moet ik denken aan kunst en handvaardigheid op de middelbare school, dan blokkeerde ik gewoon. Dingen creëren vind ik moeilijk. o.a. daarom gaat studeren ook moeizaam.
Ik geloof best dat het na een tijdje went en makkelijker wordt. Dat heb ik ook vaak ervaren. De arts vond groepstherapie juist vanwege mijn sociale angst een goed idee.
Ik ben 21. Vind ik oud, maar ik vind mezelf al oud sinds ik 7 ben En jij?

quote:

Als je al wel ervaring hebt gehad met cgt en die crisisvaardigheden al hebt gehad en je nog last hebt van je problematiek is een intensievere behandeling misschien toch wel goed, al snap ik goed dat je er tegenop ziet. Dan zou het aan de ene kant fijner zijn als het snel zou beginnen lijkt me, dan heb je minder lang de tijd om er tegenop te zien. Dan moet je op een gegeven moment wel.

Ja dat is ook het idee, die cgt heeft niet veel geholpen. Op deze manier kan ik wel een beetje aan het idee wennen en ik wil ook graag wat meer informatie over hoe het er precies aan toe gaat daar. Dan voelt het ook wat veiliger.

Hoe zijn jullie er achtergekomen dat je ergens 'last' van hebt? En wat hebben jullie toen gedaan? Huisarts? Ik word echt doodongelukkig van deze situatie

Ik weet ook al van wie ik dit geërfd kan hebben.. mijn vader en ik voldoen bijna exact aan de kenmerken van PPS

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:34 schreef kuolema het volgende:

[..]

Precies! Ik, en anderen bij de training, kan me heel moeilijk voorstellen dat het ooit mogelijk is om te denken 'laat ik eens een mindfulness oefening gaan doen' terwijl je helemaal in een roes zit of aan het flippen bent of wat dan ook. Het idee is dus ook dat je zo'n crisis moet voorkomen maar ja.

[..]

Volgens de site bijvoorbeeld beeldende therapie. Dan moet ik denken aan kunst en handvaardigheid op de middelbare school, dan blokkeerde ik gewoon. Dingen creëren vind ik moeilijk. o.a. daarom gaat studeren ook moeizaam.
Ik geloof best dat het na een tijdje went en makkelijker wordt. Dat heb ik ook vaak ervaren. De arts vond groepstherapie juist vanwege mijn sociale angst een goed idee.
Ik ben 21. Vind ik oud, maar ik vind mezelf al oud sinds ik 7 ben En jij?

[..]

Ja dat is ook het idee, die cgt heeft niet veel geholpen. Op deze manier kan ik wel een beetje aan het idee wennen en ik wil ook graag wat meer informatie over hoe het er precies aan toe gaat daar. Dan voelt het ook wat veiliger.

Nouja, beeldende therapie moet je niet zien als kunst maken hoor Het is sowieso altijd goed wat je daar doet, maakt niet uit wat je maakt of hoe het eruit ziet. En echt kunst kun je het niet noemen hoor. Ik heb bijvoorbeeld een keer een tekening met ecoline moeten maken over mijn naam.



Toen ging het erom wat je naam voor je betekent. Bij mij is de "Syl" groter dan de "vana" omdat iedereen mijn naam altijd afkort tot "Syl" bijvoorbeeld. Ook moesten we vaak collages maken, dus gewoon dingen uit tijdschriften knippen/scheuren en dat opplakken. Bijvoorbeeld een collage maken in een piramide en dan plaatjes uitknippen die met de piramide van Maslow te maken hebben. Dus je moet je je er niet teveel bij voorstellen en het gaat vooral over de gedachte achter de opdracht dan over de opdracht zelf zeg maar

En daar heb je ook wel weer gelijk in, dat je zo rustig aan het idee kunt wennen en je kunt voorbereiden. Als je nog meer vragen ergens over hebt dan moet je ze maar stellen, ik heb inmiddels wel zoveel ervaring met behandelingen dat ik over het meeste wel wat kan zeggen

Ik ben bijna 27 trouwens ( 3 januari jarig)

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:56 schreef DeLuna het volgende:
Hoe zijn jullie er achtergekomen dat je ergens 'last' van hebt? En wat hebben jullie toen gedaan? Huisarts? Ik word echt doodongelukkig van deze situatie

Ik weet ook al van wie ik dit geërfd kan hebben.. mijn vader en ik voldoen bijna exact aan de kenmerken van PPS

Ik ben toen ik op kamers ging op mijn 18e ingestort. Toen kwam de spanning van de gebeurtenissen in mijn jeugd er uit, omdat ik toen niet meer thuis woonde en dus "veilig" was. Ik ben toen idd naar de huisarts gegaan en die heeft me toen doorverwezen naar een vrijgevestigde psycholoog voor EMDR-therapie. Daarna ben ik bij een reguliere GGZ-instelling terecht gekomen, waar er meer behandel-/opnamemogelijkheden waren. Sterkte!

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:17 schreef kuolema het volgende:

[..]

Gezellig. Misschien kom ik ook wel bij de club, mag dat?

Dat mag hoor!

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:56 schreef DeLuna het volgende:
Hoe zijn jullie er achtergekomen dat je ergens 'last' van hebt? En wat hebben jullie toen gedaan? Huisarts? Ik word echt doodongelukkig van deze situatie

Ik weet ook al van wie ik dit geërfd kan hebben.. mijn vader en ik voldoen bijna exact aan de kenmerken van PPS

Ik heb al vanaf de middelbare school heel erge faalangst en was ook altijd heel boos en ongelukkig (die laatste 2 dingen al zolang ik me herinner trouwens).
In mijn studie ging het deels beter maar ook weer niet en werd ik ook depressief (was denk ik ook al op de middelbare school). Toen wel bij de studentenpsychologen geweest maar verder niks gedaan. Daarna gaan werken (na dramatisch lang over mijn studie te doen) en dat werd een groot fiasco en toen na een aantal jaar maar eens serieus aan de slag. Toen was ik 32 maar ik wist eigenlijk al op mijn 15e dat het echt niet goed ging.
Een kleine 7 jaar later nu en gaat redelijk goed. Al zijn relaties en vriendschappen nog steeds een drama dus daar moet ik nog wat mee.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:18 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ik ben toen ik op kamers ging op mijn 18e ingestort. Toen kwam de spanning van de gebeurtenissen in mijn jeugd er uit, omdat ik toen niet meer thuis woonde en dus "veilig" was. Ik ben toen idd naar de huisarts gegaan en die heeft me toen doorverwezen naar een vrijgevestigde psycholoog voor EMDR-therapie. Daarna ben ik bij een reguliere GGZ-instelling terecht gekomen, waar er meer behandel-/opnamemogelijkheden waren. Sterkte!

Ik ben niet echt ingestort. Ik heb het idee dat ik hier al jaren last van hebt. Maar ik ben bang dat ik alleen maar kenmerken koppel aan mijn gedrag en dat er verder niks aan de hand is. Daarom durf ik ook niet naar de huisarts, die vind me vast een aansteller.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:35 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik ben niet echt ingestort. Ik heb het idee dat ik hier al jaren last van hebt. Maar ik ben bang dat ik alleen maar kenmerken koppel aan mijn gedrag en dat er verder niks aan de hand is. Daarom durf ik ook niet naar de huisarts, die vind me vast een aansteller.

Nou, om met dat laatste te beginnen, dat zal vast niet zo zijn hoor En anders zou ik een andere ha zoeken. Maar wat valt je op in je gedrag dan en welke kenmerken koppel je daaraan?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:35 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik ben niet echt ingestort. Ik heb het idee dat ik hier al jaren last van hebt. Maar ik ben bang dat ik alleen maar kenmerken koppel aan mijn gedrag en dat er verder niks aan de hand is. Daarom durf ik ook niet naar de huisarts, die vind me vast een aansteller.

Gewoon gaan. Als jij je klote voelt dan voel je je klote. Een huisarts die dat niet serieus neemt zit zelf fout, niet jij.

En wie weet heb je geen stoornis en heb je er bijv genoeg aan om een aantal goede gesprekken te hebben, dan is dat toch alleen maar fijn? En als er wel iets ergs aan de hand is ben je alleen maar blij dat je niet wacht met ingrijpen.
Ik had graag gewild dat ik wel op mijn 15e naar de psych was gegaan. Wie weet had dat me een hoop ellende bespaard.

Dus.... Niet uitstellen, lief voor jezelf zijn en zorg voor jezelf.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:36 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nou, om met dat laatste te beginnen, dat zal vast niet zo zijn hoor En anders zou ik een andere ha zoeken. Maar wat valt je op in je gedrag dan en welke kenmerken koppel je daaraan?

Van Trimbos:

quote:

vermoedt, zonder gegronde redenen, dat anderen hem of haar uitbuiten, schade berokkenen of bedriegen
is geheel gepreoccupeerd door ongerechtvaardigde twijfels aan de trouw of betrouwbaarheid van vrienden of collega's
neemt anderen met tegenzin in vertrouwen; vreest dat de informatie op een kwaadaardige manier tegen hem/haar gebruikt zal worden
zoekt achter onschuldige opmerkingen of gebeurtenissen vernederingen en bedreigingen
is halsstarrig rancuneus; vergeeft geen beledigingen, aangedaan onrecht of kleineringen
bespeurt kritiek, voor anderen niet duidelijk herkenbaar, op zijn of haar karakter of reputatie en reageert snel met woede of tegenaanval
is terugkerend achterdochtig, zonder rechtvaardiging, over de trouw van de partner

Die laatste heb ik mezelf moeten afleren omdat ik anders wel 100% gedag kon zeggen tegen mijn relatie. Ik heb het nog wel een beetje, maar het slaat natuurlijk allemaal nergens op.

Verder heb ik vaak het idee dat grapjes en opmerkingen tegen of over mij altijd een kern van waarheid hebben. Ik herken de grap vaak wel, maar ga er dan toch weer te serieus op in waardoor iedereen me uitlacht. Krijg ook vaak te horen dat ik te vaak hap terwijl ik dat zelf helemaal niet vind.

Verder kan ik erg slecht mensen vergeven. Bij mijn vader is dat het grootste probleem (zou logisch zijn) maar voor de rest is het vaak ongegrond omdat het toch een grap bleek te zijn, of het is in de ogen van anderen helemaal geen groot issue geweest en waren ze het allang weer vergeten. Toch kan ik na jaren nog steeds precies vertellen hoe dat toen en toen is gegaan terwijl de rest het allang was vergeten.

Verder reageer ik (gelukkig) niet met woede of een tegenaanval. Misschien wel een tegenaanval maar dat gaat altijd op de chagrijnige of dwarse toer, of ik klap dicht en zoek uitwegen om maar politiek correcte antwoorden (vaak leugentjes om eigen bestwil). Ik weet namelijk wel dondersgoed dat ik bepaalde reacties maar niet moet geven omdat ik verder potentiële sociale contacten dan wel kan vergeten.

Verder weet ik het allemaal even niet maar mijn moeder zei in ieder geval dat ze mijn vader er ook ontzettend in herkende. En ik las dus ergens dat het allemaal erfelijk kan zijn

Lang verhaal. En dat was het niet eens allemaal gok ik maar ik weet allang niet meer wat ik allemaal getypt heb

Lastig deluna

Ik maak in januari wel een afspraak denk ik. Goed voornemen

Lucht in ieder geval op om het van me af te typen, want ik heb vaak het idee dat niemand mij begrijpt ofzo.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:54 schreef DeLuna het volgende:
Ik maak in januari wel een afspraak denk ik. Goed voornemen

Lucht in ieder geval op om het van me af te typen, want ik heb vaak het idee dat niemand mij begrijpt ofzo.

Fijn dat het oplucht om het hier te schrijven. En als jij er last van hebt is dat genoeg reden om hulp te vragen. Dus wees zoals Murmeli al zegt lief voor je zelf en ga gewoon naar de ha. Want anders blijf je er zeker weten mee zitten.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:15 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nouja, beeldende therapie moet je niet zien als kunst maken hoor Het is sowieso altijd goed wat je daar doet, maakt niet uit wat je maakt of hoe het eruit ziet. En echt kunst kun je het niet noemen hoor. Ik heb bijvoorbeeld een keer een tekening met ecoline moeten maken over mijn naam.

[ afbeelding ]

Toen ging het erom wat je naam voor je betekent. Bij mij is de "Syl" groter dan de "vana" omdat iedereen mijn naam altijd afkort tot "Syl" bijvoorbeeld. Ook moesten we vaak collages maken, dus gewoon dingen uit tijdschriften knippen/scheuren en dat opplakken. Bijvoorbeeld een collage maken in een piramide en dan plaatjes uitknippen die met de piramide van Maslow te maken hebben. Dus je moet je je er niet teveel bij voorstellen en het gaat vooral over de gedachte achter de opdracht dan over de opdracht zelf zeg maar

En daar heb je ook wel weer gelijk in, dat je zo rustig aan het idee kunt wennen en je kunt voorbereiden. Als je nog meer vragen ergens over hebt dan moet je ze maar stellen, ik heb inmiddels wel zoveel ervaring met behandelingen dat ik over het meeste wel wat kan zeggen

Ik ben bijna 27 trouwens ( 3 januari jarig)

Dat is dus precies waar ik bang voor ben. Het klinkt vast stom, maar ik kan gewoon geen dingen produceren als ik die daarna moet inleveren/laten zien of als het in het bijzijn van anderen is. Dan krijg ik het warm, word ik heel gespannen, heb ik hartkloppingen en blokkeer ik.
Daarom wil ik dus niet En daarom verkloot ik het zo vaak op school.

En thanks.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:34 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik heb al vanaf de middelbare school heel erge faalangst en was ook altijd heel boos en ongelukkig (die laatste 2 dingen al zolang ik me herinner trouwens).
In mijn studie ging het deels beter maar ook weer niet en werd ik ook depressief (was denk ik ook al op de middelbare school). Toen wel bij de studentenpsychologen geweest maar verder niks gedaan. Daarna gaan werken (na dramatisch lang over mijn studie te doen) en dat werd een groot fiasco en toen na een aantal jaar maar eens serieus aan de slag. Toen was ik 32 maar ik wist eigenlijk al op mijn 15e dat het echt niet goed ging.
Een kleine 7 jaar later nu en gaat redelijk goed. Al zijn relaties en vriendschappen nog steeds een drama dus daar moet ik nog wat mee.

Wat heb jij gestudeerd eigenlijk? En wat deed je precies bij die studentenpsycholoog, hoe was dat?

En super tof dat je het nu redt en zonder ad! Heb je ooit overwogen om nog eens hulp te zoeken voor specifieke dingen die nu nog spelen?

quote:

Op woensdag 18 december 2013 19:46 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Van Trimbos:

[..]

Die laatste heb ik mezelf moeten afleren omdat ik anders wel 100% gedag kon zeggen tegen mijn relatie. Ik heb het nog wel een beetje, maar het slaat natuurlijk allemaal nergens op.

Verder heb ik vaak het idee dat grapjes en opmerkingen tegen of over mij altijd een kern van waarheid hebben. Ik herken de grap vaak wel, maar ga er dan toch weer te serieus op in waardoor iedereen me uitlacht. Krijg ook vaak te horen dat ik te vaak hap terwijl ik dat zelf helemaal niet vind.

Verder kan ik erg slecht mensen vergeven. Bij mijn vader is dat het grootste probleem (zou logisch zijn) maar voor de rest is het vaak ongegrond omdat het toch een grap bleek te zijn, of het is in de ogen van anderen helemaal geen groot issue geweest en waren ze het allang weer vergeten. Toch kan ik na jaren nog steeds precies vertellen hoe dat toen en toen is gegaan terwijl de rest het allang was vergeten.

Verder reageer ik (gelukkig) niet met woede of een tegenaanval. Misschien wel een tegenaanval maar dat gaat altijd op de chagrijnige of dwarse toer, of ik klap dicht en zoek uitwegen om maar politiek correcte antwoorden (vaak leugentjes om eigen bestwil). Ik weet namelijk wel dondersgoed dat ik bepaalde reacties maar niet moet geven omdat ik verder potentiële sociale contacten dan wel kan vergeten.

Verder weet ik het allemaal even niet maar mijn moeder zei in ieder geval dat ze mijn vader er ook ontzettend in herkende. En ik las dus ergens dat het allemaal erfelijk kan zijn

Lang verhaal. En dat was het niet eens allemaal gok ik maar ik weet allang niet meer wat ik allemaal getypt heb

Die quote is van de paranoide persoonlijkheidsstoornis?

Laat de diagnose alsjeblieft over aan een psychiater. Als jij jezelf gaat diagnostiseren, kan je jezelf overal wel in herkennen en vaak in de meest vreselijke stoornissen.

Al zou ik mezelf diagnostiseren, wat heb je eraan? Zal toch naar de ha moeten uiteindelijk

Als je vermoedt dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt en daarvoor behandeld wilt worden, zou ik meteen contact opnemen met een gespecialiseerd centrum, bijvoorbeeld Scelta, de Viersprong of Punt P. De huisarts stuurt je vaak door naar de dichtsbijzijnde GGZ en daar is het de vraag of je (na een lange wachttijd) een goede behandelaar treft. In de reguliere GGZ wordt iedereen met welke psychische stoornis dan ook behandeld, van mensen met een paniekstoornis t/m mensen met schizofrenie. De vraag naar psychische hulp is veel groter dan het aanbod. Al die behandelaars hebben het vaak zo druk dat ze jou niet de aandacht kunnen geven die je nodig hebt, waardoor ze bijvoorbeeld te snel een diagnose stellen of jouw problemathiek onderschatten of juist overschatten.

Ik spreek uit ervaring trouwens. Ik was 17 toen ik me aanmeldde bij de psychische hulpverlening. Op mijn 31e pas, nadat ik een hele reeks aan psychologen, therapeuten en maatschappelijk werkers heb gezien, werd bij mij de juiste diagnose gesteld.

quote:

Op woensdag 18 december 2013 20:37 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is dus precies waar ik bang voor ben. Het klinkt vast stom, maar ik kan gewoon geen dingen produceren als ik die daarna moet inleveren/laten zien of als het in het bijzijn van anderen is. Dan krijg ik het warm, word ik heel gespannen, heb ik hartkloppingen en blokkeer ik.
Daarom wil ik dus niet En daarom verkloot ik het zo vaak op school.

En thanks.

[..]

Wat heb jij gestudeerd eigenlijk? En wat deed je precies bij die studentenpsycholoog, hoe was dat?

En super tof dat je het nu redt en zonder ad! Heb je ooit overwogen om nog eens hulp te zoeken voor specifieke dingen die nu nog spelen?

En dan blokkeer je daar ook. En dan kunnen zij je opvangen en van daaruit kijken hoe en wat. Denk ik.

Ja ik denk er wel over om toch nog even terug te gaan naar psyq ofzo maar ik weet het niet zo goed. Denk dat ik er de komende weken een beslissing over ga nemen. Ik mag tot 6 maanden na einde behandeling nog terug zeiden ze dus heb nog ruim 3 maanden
Maar ben nog steeds wel trots en blij dat ik gekomen ben waar ik nu sta ja. Nooit verwacht

quote:

Op donderdag 19 december 2013 06:46 schreef Murmeli het volgende:

[..]

En dan blokkeer je daar ook. En dan kunnen zij je opvangen en van daaruit kijken hoe en wat. Denk ik.

Ja ik denk er wel over om toch nog even terug te gaan naar psyq ofzo maar ik weet het niet zo goed. Denk dat ik er de komende weken een beslissing over ga nemen. Ik mag tot 6 maanden na einde behandeling nog terug zeiden ze dus heb nog ruim 3 maanden
Maar ben nog steeds wel trots en blij dat ik gekomen ben waar ik nu sta ja. Nooit verwacht

Ik weet het niet. Het lijkt me hoe dan ook niet prettig.

Ik dacht trouwens dat je al veel langer klaar was met behandeling. Ik onthoud jouw laatste zin als motivatie voor mezelf
Maar je hebt mijn vraag niet beantwoord over wat je hebt gestudeerd. Expres?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 06:46 schreef Murmeli het volgende:

[..]

En dan blokkeer je daar ook. En dan kunnen zij je opvangen en van daaruit kijken hoe en wat. Denk ik.

Ja ik denk er wel over om toch nog even terug te gaan naar psyq ofzo maar ik weet het niet zo goed. Denk dat ik er de komende weken een beslissing over ga nemen. Ik mag tot 6 maanden na einde behandeling nog terug zeiden ze dus heb nog ruim 3 maanden
Maar ben nog steeds wel trots en blij dat ik gekomen ben waar ik nu sta ja. Nooit verwacht

Daar kun je zeker trots op zijn ja! En succes met beslissen of je toch nog die laatste restjes gaat opruimen bij PsyQ of niet.

Hier weer even een jompelmomentje, vanmiddag samen met behandelaar de aanmelding voor de Wieke doorgenomen en verstuurd en maandag word ik al besproken daar

Alleen mijn eigen behandelaar heeft 2 weken Kerstvakantie, maar ze zou wel af en toe haar mail/telefoon checken en als ze wat hoort dan mailt ze mij gewoon

quote:

Op donderdag 19 december 2013 14:39 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Daar kun je zeker trots op zijn ja! En succes met beslissen of je toch nog die laatste restjes gaat opruimen bij PsyQ of niet.

Hier weer even een jompelmomentje, vanmiddag samen met behandelaar de aanmelding voor de Wieke doorgenomen en verstuurd en maandag word ik al besproken daar

Alleen mijn eigen behandelaar heeft 2 weken Kerstvakantie, maar ze zou wel af en toe haar mail/telefoon checken en als ze wat hoort dan mailt ze mij gewoon

Ah,gelukkig! Je doet zo blij maar vind je het niet ook enorm spannend/eng? Ik bedoel, het is niet zomaar wat. Of heb je al zo veel ervaring met behandelingen dat het 'normaal' wordt?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 15:17 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ah,gelukkig! Je doet zo blij maar vind je het niet ook enorm spannend/eng? Ik bedoel, het is niet zomaar wat. Of heb je al zo veel ervaring met behandelingen dat het 'normaal' wordt?

Nouja, natuurlijk is het wel spannend hoor! Ik vind het niet eng, want heb al wel veel ervaring met behandelingen/opnames. Maar het blijft wel spannend, het is toch echt voor langere tijd (+-/ 6 maanden) terwijl langste wat ik nu ben opgenomen 2 maanden was. En dat was alleen crisisopname, geen behandelopname. Dit is de eerste keer dat ik echt een behandelopname ga doen en dat is toch wel heel anders. Het zal toch wel heel erg wennen worden allemaal, heel intensief en confronterend worden (waar ik wel tegenop zie, maar wat wel erg nodig is)

En daar kan mijn vriend niet gewoon elke dag op bezoek komen zoals bij mijn crisisopnames. Dus dat zal sowieso wel een hele verandering worden. Want dan heb je geloof ik maar 1 avond bezoekuur en dan in het weekend gewoon thuis. En vind het ook wel spannend altijd in wat voor groep je terecht komt, weer nieuwe mensen leren kennen, nieuwe therapeuten, nieuwe structuur, nieuwe omgeving etc. Maar goed, het is natuurlijk nog niet zover, want moet nog wel de intake doen natuurlijk. Maar ik ben iig heel erg blij dat de aanmelding rond is en dat ik ook al zo snel besproken word, want daar had ik ook niet op gerekend

quote:

Op woensdag 18 december 2013 22:44 schreef Pulzzar het volgende:
Als je vermoedt dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt en daarvoor behandeld wilt worden, zou ik meteen contact opnemen met een gespecialiseerd centrum, bijvoorbeeld Scelta, de Viersprong of Punt P. De huisarts stuurt je vaak door naar de dichtsbijzijnde GGZ en daar is het de vraag of je (na een lange wachttijd) een goede behandelaar treft. In de reguliere GGZ wordt iedereen met welke psychische stoornis dan ook behandeld, van mensen met een paniekstoornis t/m mensen met schizofrenie. De vraag naar psychische hulp is veel groter dan het aanbod. Al die behandelaars hebben het vaak zo druk dat ze jou niet de aandacht kunnen geven die je nodig hebt, waardoor ze bijvoorbeeld te snel een diagnose stellen of jouw problemathiek onderschatten of juist overschatten.

Ik spreek uit ervaring trouwens. Ik was 17 toen ik me aanmeldde bij de psychische hulpverlening. Op mijn 31e pas, nadat ik een hele reeks aan psychologen, therapeuten en maatschappelijk werkers heb gezien, werd bij mij de juiste diagnose gesteld.

Hoe weet je dat je de juiste diagnose hebt gekregen?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 13:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik weet het niet. Het lijkt me hoe dan ook niet prettig.

Ik dacht trouwens dat je al veel langer klaar was met behandeling. Ik onthoud jouw laatste zin als motivatie voor mezelf
Maar je hebt mijn vraag niet beantwoord over wat je hebt gestudeerd. Expres?

Haha, nee, vergeten. Toen ik het studeerde heette het techniek en maatschappij. Later heette het technische innovatiewetenschappen.
Iets semi technisch in ieder geval aan de TU Eindhoven

Op zich gaat het al ruim een jaar best goed dus ik kan me wel voorstellen dat je dacht dat ik al eerder klaar was

quote:

Op donderdag 19 december 2013 15:25 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Nouja, natuurlijk is het wel spannend hoor! Ik vind het niet eng, want heb al wel veel ervaring met behandelingen/opnames. Maar het blijft wel spannend, het is toch echt voor langere tijd (+-/ 6 maanden) terwijl langste wat ik nu ben opgenomen 2 maanden was. En dat was alleen crisisopname, geen behandelopname. Dit is de eerste keer dat ik echt een behandelopname ga doen en dat is toch wel heel anders. Het zal toch wel heel erg wennen worden allemaal, heel intensief en confronterend worden (waar ik wel tegenop zie, maar wat wel erg nodig is)

En daar kan mijn vriend niet gewoon elke dag op bezoek komen zoals bij mijn crisisopnames. Dus dat zal sowieso wel een hele verandering worden. Want dan heb je geloof ik maar 1 avond bezoekuur en dan in het weekend gewoon thuis. En vind het ook wel spannend altijd in wat voor groep je terecht komt, weer nieuwe mensen leren kennen, nieuwe therapeuten, nieuwe structuur, nieuwe omgeving etc. Maar goed, het is natuurlijk nog niet zover, want moet nog wel de intake doen natuurlijk. Maar ik ben iig heel erg blij dat de aanmelding rond is en dat ik ook al zo snel besproken word, want daar had ik ook niet op gerekend

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:01 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Haha, nee, vergeten. Toen ik het studeerde heette het techniek en maatschappij. Later heette het technische innovatiewetenschappen.
Iets semi technisch in ieder geval aan de TU Eindhoven

Op zich gaat het al ruim een jaar best goed dus ik kan me wel voorstellen dat je dacht dat ik al eerder klaar was

Ah, okee. Is dat een beetje jouw ding? En zit je nu thuis of heb je werk? Wat vind je daarvan?.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:06 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

[..]

Ah, okee. Is dat een beetje jouw ding? En zit je nu thuis of heb je werk? Wat vind je daarvan?.

Ja ben achteraf wel blij met mijn opleiding. Mijn werk is ook half technisch dus das handig. Ik werk dus
Werk is lang drama gewest (zeg maar een jaar of 12) maar sinds een jaar vind ik het heel leuk! Krijg ook positieve feedback dus dat is tof. Werk nu 4 dagen per week en dat vind ik wel genoeg

Wat heb/doe jij voor werk/school etc dan kuo?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 17:54 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Hoe weet je dat je de juiste diagnose hebt gekregen?

Ik heb de diagnose borderline gekregen. Eerst was ik daar nogal overstuur door, want ik dacht: borderliners zijn egoistische mensen die manipuleren en liegen. Ik had al reeds ervaring met borderliners die dat gedrag ook vertonen en ik stelde mezelf weleens gerust dat ik anders in elkaar zit. Toen ik de diagnose borderline kreeg, dacht ik dat ik stiekem toch egoistischer, manipulatiever en oneerlijker ben dan ik altijd van mezelf had gedacht. Ik ging ook erg twijfelen of de diagnose juist was.

Ik had die diagnose gekregen na een uitgebreid persoonlijk onderzoek. Ik moest daarbij vragenlijsten invullen en een interview afleggen met iemand.

Naderhand hadden ze mij uitgelegd wat borderline precies is. Borderline komt in heel veel gradaties en variaties voor. Niet iedere borderliner krast in zijn armen en niet iedereen is agressief, impulsief of gebruikt drugs. De basis van de stoornis is een instabiel zelfbeeld: borderliners weten niet goed wie ze zijn, wat ze met hun leven willen en wat ze voelen. Hun gevoelens (en daarmee hun gedachten) wisselen vaak; daarom weten ze niet goed wat ze met zichzelf aan moeten, hoe ze met moeilijke gevoelens moeten omgaan en zodoende kunnen ze ook moeilijk structuur, vriendschappen en relaties aangaan en behouden.

In die beschrijving herkende ik mezelf. Het verklaart heel veel over hoe ik mij altijd heb gevoeld.

Ik kan nu ook meer begrip opbrengen voor de borderliners die ik voorheen manipulatieve leugenaars vond. De puzzelstukjes waarom ze zich destijds zo gedroegen, zijn daarmee voor mij ook op hun plek gevallen. Ik keur gedrag als liegen en manipuleren niet goed, maar ik begrijp wel meer dat het komt door een innerlijke strijd die ze met zichzelf hebben. Ik heb die strijd ook voortdurend met mezelf.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:11 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja ben achteraf wel blij met mijn opleiding. Mijn werk is ook half technisch dus das handig. Ik werk dus
Werk is lang drama gewest (zeg maar een jaar of 12) maar sinds een jaar vind ik het heel leuk! Krijg ook positieve feedback dus dat is tof. Werk nu 4 dagen per week en dat vind ik wel genoeg

Allemaal positieve dingen de laatste tijd dus. Vind ik fijn om te lezen Maar begon je vorig jaar met een andere baan of vond je het leuker omdat je beter in je vel zat?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:11 schreef Murmeli het volgende:
Wat heb/doe jij voor werk/school etc dan kuo?

Ik studeer psychologie aan de UvA, moet mijn propedeuse nog afronden, die heb ik vorig jaar niet gehaald. In de winter werk ik op zaterdag in een schoolkantine en ik paste bijna twee jaar lang vaak op het dochtertje van een kennis maar die heeft nu een gastouder die goedkoper is want dat krijgt ze grotendeels vergoed...

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:27 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb de diagnose borderline gekregen. Eerst was ik daar nogal overstuur door, want ik dacht: borderliners zijn egoistische mensen die manipuleren en liegen. Ik had al reeds ervaring met borderliners die dat gedrag ook vertonen en ik stelde mezelf weleens gerust dat ik anders in elkaar zit. Toen ik de diagnose borderline kreeg, dacht ik dat ik stiekem toch egoistischer, manipulatiever en oneerlijker ben dan ik altijd van mezelf had gedacht. Ik ging ook erg twijfelen of de diagnose juist was.

Ik had die diagnose gekregen na een uitgebreid persoonlijk onderzoek. Ik moest daarbij vragenlijsten invullen en een interview afleggen met iemand.

Naderhand hadden ze mij uitgelegd wat borderline precies is. Borderline komt in heel veel gradaties en variaties voor. Niet iedere borderliner krast in zijn armen en niet iedereen is agressief, impulsief of gebruikt drugs. De basis van de stoornis is een instabiel zelfbeeld: borderliners weten niet goed wie ze zijn, wat ze met hun leven willen en wat ze voelen. Hun gevoelens (en daarmee hun gedachten) wisselen vaak; daarom weten ze niet goed wat ze met zichzelf aan moeten, hoe ze met moeilijke gevoelens moeten omgaan en zodoende kunnen ze ook moeilijk structuur, vriendschappen en relaties aangaan en behouden.

In die beschrijving herkende ik mezelf. Het verklaart heel veel over hoe ik mij altijd heb gevoeld.

Ik kan nu ook meer begrip opbrengen voor de borderliners die ik voorheen manipulatieve leugenaars vond. De puzzelstukjes waarom ze zich destijds zo gedroegen, zijn daarmee voor mij ook op hun plek gevallen. Ik keur gedrag als liegen en manipuleren niet goed, maar ik begrijp wel meer dat het komt door een innerlijke strijd die ze met zichzelf hebben. Ik heb die strijd ook voortdurend met mezelf.

Wat vragen ze dan in zo'n vragenlijst? Dat is een algemene vragenlijst neem ik aan, aangezien ze nog niet echt weten wat er aan de hand is?

Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:06 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het lijkt me echt heel vreemd om zo lang niet doordeweeks thuis te slapen. Een grote stap...
Hoe lang zal het nog ongeveer gaan duren voordat je daar zit denk je? En mag je wel fokken daar?

Ja dat is het zeker, en (iig in het begin) heb je ook nog een tweepersoonskamer. Dan lig je samen met iemand die er al langere tijd zit. Dus dat vind ik wel minder, want in de kliniek waar ik meestal heenga heb je gewoon een eenpersoonskamer. Op de PAAZ hier heb je ook wel tweepersoonskamers en ik merkte toch wel dat dat toch niet zo fijn is en ik beduidend minder goed slaap zonder mijn vriend naast me. Maarja, het is niet anders.

En ik heb geen idee hoe lang die intakeprocedure daar duurt, of ik weer een nieuw psychologisch onderzoek moet doen bijvoorbeeld. Dan kan het nog wel even duren. En ja, je mag gewoon je eigen telefoon hebben en heb gehoord dat er zelfs wifi is. Maar of dat laatste waar is weet ik niet. Dan kan ik gewoon mijn laptop meenemen en internetten

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Nou dat vind ik wel heel vreemd hoor Want zelfs voor depressie heb ik vragenlijsten in moeten vullen. En voor persoonlijkheidsstoornissen moet je echt hele uitgebreide vragenlijsten invullen (1 was iets van 650 vragen) Die vragen zijn gewoon algemene vragen, maar ook wel specifieke vragen over je gedrag/gevoelens etc, of je je in bepaalde situaties herkent, dat soort vragen.

Zonder onderzoek kun je toch niet diagnosticeren?

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Ik heb legio vragenlijsten gemaakt. Soms wel honderden vragen tegelijk. Kwam nooit wat specifieks uit. Je hebt ook van die professionele vragenlijsten online.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:37 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nooit een vragenlijst of onderzoek of wat dan ook gehad. Bij de eerste GGZ-intake was het van 'je bent depressief, neem deze pillen', en later dachten ze aan een persoonlijkheidsstoornis en ging ik naar een andere afdeling.

Dat heb ik in het verleden ook meegemaakt. Bij de GGZ had ik ook meteen een diagnose dat ik depressief was en een angststoornis had. Dat had ik ook, maar er werd niet onderzocht waardoor dat kwam. Als ik dingen zei als "ik weet niet wie ik ben" werd daar nauwelijks op gereageerd.

Pas vele jaren later las ik op internet iets over persoonlijkheidsstoornissen en nam ik contact op met een kliniek waar ze mensen met persoonlijkheidsstoornissen behandelen. Toen ging het balletje rollen en onderging ik op verzoek van die kliniek een psychologisch onderzoek en daaruit bleek dat ik meerdere persoonlijkheidsstoornissen had. Maar geen borderline. Ik was in behandeling gegaan bij die kliniek en daar was ik heel erg door opgeknapt. Maar na die behandeling liep ik weer vast met mezelf. Weer een paar jaar later werd pas bij mij borderline geconstateerd. Iets waarin ik me in herkende bij die kliniek waar minimaal 75% van de clienten borderline heeft, maar volgens de behandelaars had ik dat niet omdat ik bijvoorbeeld niet zo impulsief ben.

Ik begrijp nog steeds niet waarom ze zoiets in nota bene een kliniek niet bij mij hadden herkend, terwijl vrijwel iedereen het daar heeft. Misschien omdat een angststoornis wat meer op de voorgrond stond. Er werd daar tegen mij gezegd dat ik moest leren wat minder te piekeren. Eerlijk gezegd voelde ik me destijds door de therapeuten niet altijd serieus genomen. Meerdere clienten bleken achteraf iets anders te hebben dan waarvoor ze waren behandeld.

Oh ja, ik heb wel toen ik net bij de GGZ kwam en toen ik werd opgenomen een depressietestje (BDI) ingevuld. En een algemene test op de computer om je vooruitgang tijdens/na behandeling te bekijken, maar dat was dus niet gericht op een diagnose.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:50 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja dat is het zeker, en (iig in het begin) heb je ook nog een tweepersoonskamer. Dan lig je samen met iemand die er al langere tijd zit. Dus dat vind ik wel minder, want in de kliniek waar ik meestal heenga heb je gewoon een eenpersoonskamer. Op de PAAZ hier heb je ook wel tweepersoonskamers en ik merkte toch wel dat dat toch niet zo fijn is en ik beduidend minder goed slaap zonder mijn vriend naast me. Maarja, het is niet anders.

En ik heb geen idee hoe lang die intakeprocedure daar duurt, of ik weer een nieuw psychologisch onderzoek moet doen bijvoorbeeld. Dan kan het nog wel even duren. En ja, je mag gewoon je eigen telefoon hebben en heb gehoord dat er zelfs wifi is. Maar of dat laatste waar is weet ik niet. Dan kan ik gewoon mijn laptop meenemen en internetten

Omg, een tweepersoonskamer...dat lijkt me vreselijk! Vooral als je die moet delen met iemand die je niet mag. Zouden ze dat doen omdat het goedkoper is of om andere redenen?
Het zou wel chill zijn als je gewoon kan internetten daar.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 19:31 schreef kuolema het volgende:

Omg, een tweepersoonskamer...dat lijkt me vreselijk! Vooral als je die moet delen met iemand die je niet mag. Zouden ze dat doen omdat het goedkoper is of om andere redenen?
Het zou wel chill zijn als je gewoon kan internetten daar.

Ja precies, of iemand die heel hard snurkt ofzo, of juist iemand is die je heel erg triggert. Toen ik op de PAAZ zat had ik gelukkig wel een fijne kamergenoot, maar je moet het idd maar net treffen! En ik heb geen idee wat de reden is dat er tweepersoonskamers zijn, maar geld zal sowieso wel een rol spelen denk ik

Ik breek gewoon even in hoor. Ik ben geen actieve FOKker, maar ik ben op zoek naar een soort van "steunpilaar" Al helemaal van mensen met ervaring.

Ik heb een kutjeugd gehad. Ik was drie weken oud toen mn vader me voor het eerst het ziekenhuis in mepte. Hij is me op regelmatige basis blijven slaan en heeft me ook mentaal gebroken. (lugubere straffen, uitschelden, constant negativiteit, maar ook aankondigen zelfmoord te gaan plegen en jankend zn spullen te verdelen en afscheid nemen etc) Toen ik elf was heeft hij een ongeval gehad waarbij hij bijna dood was. Na maanden ziekenhuis kwam hij weer thuis, maar was nog niet goed in de benen. Dit was voor mijn moeder de kans om te vluchten. Helaas zag ze geen kans ons mee te nemen (ik ben de oudste van vier, jongste was toen vijf). Omdat mijn moeder geen woonst en werk had en er nooit sprake is geweest van aangifte van mishandeling oid zijn ik en mijn broers en zus toegewezen aan mijn vader. Een jaar later zijn we uit onze "stabiele leefsituatie" gehaald en ver verhuisd. De mishandeling ging thuis gewoon verder want ik kreeg de scheidingszooi over me heen en de financiële situatie. Op school werd ik gepest, ik ben misbruikt door een vriendje en suïcidaal geworden. Een online vriend heeft dat uit mn hoofd gepraat en me doen zweren dat ik mezelf nooit wat aan zou doen. 11 maanden later pleegde die vriend zelfmoord.
Vlak voor ik 17 werd leerde ik mijn huidige partner kennen. Hij redde me uit een extreem diep dal. Ik ging weg bij mijn vader en kwam bij mn moeder terecht. Die heeft ook zo haar issues (schulden, heeeeeel veeeeeeel schulden) en we kwamen op straat te staan en toen heb ik een jaar bij mn nicht gewoond. Uiteindelijk nog een half jaar bij mama gewoond, van school gegaan en met mijn lieve vriendje in nederland gaan wonen. Ik dacht dat dan de problemen allemaal wel zouden ophouden. Helaas blijkt de afstand tussen mij en mijn familie aan 1 kant positief te zijn, aan de andere kant ben ik nu te ver weg voor de goede familiedingen. Ik mis veel en ben best eenzaam.

Ik heb altijd problemen gehad met sociale contacten. Ik vertoef het liefst online en kan daar mn hele ziel en zaligheid in kwijt. Face to face klap ik dicht en kan ik geen gesprek aan de gang houden.
Bijna vijf jaar geleden zijn mn vriendje (nu dus man) getrouwd en vorig jaar is onze liefde bezegeld met een prachtige dochter. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen en heb die met succes afgerond. Ik ben altijd erg somber geweest en wijtte dat aan mijn verleden. Ik ben constant in strijd met mezelf. Dingen die ik voel, en dingen die ik weet zijn tegenovergesteld aan elkaar. Een balans heb ik hier nog niet in weten vinden.

Sinds jaren was het mijn droom om een specifiek artiest te zien optreden. Helaas tourde deze artiest niet meer, maar ik hoopte dat hij dat toch weer zou gaan doen ooit. Dit is Robbie Williams.
Toen ik zwanger was werd mijn droom werkelijkheid. Een concertreeks werd aangekondigd. Een week na de geboorte van mijn dochter heb ik kaarten gekocht en afgelopen zomer ben ik gegaan.
Een gigantische lach van oor tot oor. Ik voelde me zo ontzettend gelukkig.
Na een nachtje slapen stond ik erg somber op. Omdat ik me zo gelukkig had gevoeld kwam ook het besef dat ik me in jaren niet zo heb gevoeld. Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren me ooit gelukkig gevoeld te hebben. Dat was een flinke klap. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en heb een fantastische dochter en ik ben niet gelukkig. Het moederschap valt me ook zwaar. Ik heb een gezond maar pittig en gestressed kindje. Het laatste jaar glij ik steeds harder onderuit. Ik voel veel woede en boosheid.

Na het Robbie Williams concert heb ik veel gesprekken gehad met mijn man en dichte familie. Ik heb contact opgezocht met de huisarts omdat ik bang was dat mijn woede zou gaan overheersen en ik mijn dochter wat zou aandoen. Ik wil NIET worden zoals mijn vader. Ik wil mijn kind niet belasten met mijn bagage en verleden. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd maar kwam toch terecht bij de ggz. Na een flink aantal diagnosegesprekken (skid II, kan dat?) heb ik nu sinds een week een officiële diagnose...

OCD. Borderline en 3 trekken : afhankelijk, vermijdend en passief agressief.
Daarnaast ben ik hyper sociaal bewust en bestaat het vermoeden dat ik chronisch depressief ben.

Ik weet niet zo goed wat ik moet met deze diagnose. Op oudjaarsdag start ik met CGT. Ik zoek bewust niet al te veel info op.
Bovenal ben ik angstig. KAN ik veranderen? Ik had gehoopt dat de diagnose me zou bevrijden. Alleen merk ik dat ik me zorgen maak om mn dochter en mn man (hulde aan mijn man trouwens..Hij heeft het echt niet makkelijk met me).

Sorry voor mijn lange onsamenhangende verhaal. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik verwacht van het topic of van jullie. Maar gezien mijn affiniteit met internet vond ik dit een redelijke optie. Ik wilde het gewoon tegen iemand ventileren die me misschien snapt. Me misschien zelfs kan helpen op te staan of die gewoon even wat positieve woorden overheeft voor een zielig hoopje mens. Ik weet het niet.

Dat is een beetje mijn stopzinnetje geworden bij alles "Ik weet het niet"

Ps. Ik ben in de ziektewet en nu dus 9 maanden fulltime mama. Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mijn dochter kwets op wat voor manier dan ook. Ik heb mezelf dan ook aangeleerd om mezelf te verwijderen uit situaties waarbij ik mezelf verlies en mijn dochter in bed te leggen. Ik heb haar nooit nooit pijn gedaan en hoop dat zo te houden.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 20:36 schreef Moppie_krisje het volgende:
Ik breek gewoon even in hoor. Ik ben geen actieve FOKker, maar ik ben op zoek naar een soort van "steunpilaar" Al helemaal van mensen met ervaring.

Ik heb een kutjeugd gehad. Ik was drie weken oud toen mn vader me voor het eerst het ziekenhuis in mepte. Hij is me op regelmatige basis blijven slaan en heeft me ook mentaal gebroken. (lugubere straffen, uitschelden, constant negativiteit, maar ook aankondigen zelfmoord te gaan plegen en jankend zn spullen te verdelen en afscheid nemen etc) Toen ik elf was heeft hij een ongeval gehad waarbij hij bijna dood was. Na maanden ziekenhuis kwam hij weer thuis, maar was nog niet goed in de benen. Dit was voor mijn moeder de kans om te vluchten. Helaas zag ze geen kans ons mee te nemen (ik ben de oudste van vier, jongste was toen vijf). Omdat mijn moeder geen woonst en werk had en er nooit sprake is geweest van aangifte van mishandeling oid zijn ik en mijn broers en zus toegewezen aan mijn vader. Een jaar later zijn we uit onze "stabiele leefsituatie" gehaald en ver verhuisd. De mishandeling ging thuis gewoon verder want ik kreeg de scheidingszooi over me heen en de financiële situatie. Op school werd ik gepest, ik ben misbruikt door een vriendje en suïcidaal geworden. Een online vriend heeft dat uit mn hoofd gepraat en me doen zweren dat ik mezelf nooit wat aan zou doen. 11 maanden later pleegde die vriend zelfmoord.
Vlak voor ik 17 werd leerde ik mijn huidige partner kennen. Hij redde me uit een extreem diep dal. Ik ging weg bij mijn vader en kwam bij mn moeder terecht. Die heeft ook zo haar issues (schulden, heeeeeel veeeeeeel schulden) en we kwamen op straat te staan en toen heb ik een jaar bij mn nicht gewoond. Uiteindelijk nog een half jaar bij mama gewoond, van school gegaan en met mijn lieve vriendje in nederland gaan wonen. Ik dacht dat dan de problemen allemaal wel zouden ophouden. Helaas blijkt de afstand tussen mij en mijn familie aan 1 kant positief te zijn, aan de andere kant ben ik nu te ver weg voor de goede familiedingen. Ik mis veel en ben best eenzaam.

Ik heb altijd problemen gehad met sociale contacten. Ik vertoef het liefst online en kan daar mn hele ziel en zaligheid in kwijt. Face to face klap ik dicht en kan ik geen gesprek aan de gang houden.
Bijna vijf jaar geleden zijn mn vriendje (nu dus man) getrouwd en vorig jaar is onze liefde bezegeld met een prachtige dochter. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen en heb die met succes afgerond. Ik ben altijd erg somber geweest en wijtte dat aan mijn verleden. Ik ben constant in strijd met mezelf. Dingen die ik voel, en dingen die ik weet zijn tegenovergesteld aan elkaar. Een balans heb ik hier nog niet in weten vinden.

Sinds jaren was het mijn droom om een specifiek artiest te zien optreden. Helaas tourde deze artiest niet meer, maar ik hoopte dat hij dat toch weer zou gaan doen ooit. Dit is Robbie Williams.
Toen ik zwanger was werd mijn droom werkelijkheid. Een concertreeks werd aangekondigd. Een week na de geboorte van mijn dochter heb ik kaarten gekocht en afgelopen zomer ben ik gegaan.
Een gigantische lach van oor tot oor. Ik voelde me zo ontzettend gelukkig.
Na een nachtje slapen stond ik erg somber op. Omdat ik me zo gelukkig had gevoeld kwam ook het besef dat ik me in jaren niet zo heb gevoeld. Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren me ooit gelukkig gevoeld te hebben. Dat was een flinke klap. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven en heb een fantastische dochter en ik ben niet gelukkig. Het moederschap valt me ook zwaar. Ik heb een gezond maar pittig en gestressed kindje. Het laatste jaar glij ik steeds harder onderuit. Ik voel veel woede en boosheid.

Na het Robbie Williams concert heb ik veel gesprekken gehad met mijn man en dichte familie. Ik heb contact opgezocht met de huisarts omdat ik bang was dat mijn woede zou gaan overheersen en ik mijn dochter wat zou aandoen. Ik wil NIET worden zoals mijn vader. Ik wil mijn kind niet belasten met mijn bagage en verleden. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd maar kwam toch terecht bij de ggz. Na een flink aantal diagnosegesprekken (skid II, kan dat?) heb ik nu sinds een week een officiële diagnose...

OCD. Borderline en 3 trekken : afhankelijk, vermijdend en passief agressief.
Daarnaast ben ik hyper sociaal bewust en bestaat het vermoeden dat ik chronisch depressief ben.

Ik weet niet zo goed wat ik moet met deze diagnose. Op oudjaarsdag start ik met CGT. Ik zoek bewust niet al te veel info op.
Bovenal ben ik angstig. KAN ik veranderen? Ik had gehoopt dat de diagnose me zou bevrijden. Alleen merk ik dat ik me zorgen maak om mn dochter en mn man (hulde aan mijn man trouwens..Hij heeft het echt niet makkelijk met me).

Sorry voor mijn lange onsamenhangende verhaal. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik verwacht van het topic of van jullie. Maar gezien mijn affiniteit met internet vond ik dit een redelijke optie. Ik wilde het gewoon tegen iemand ventileren die me misschien snapt. Me misschien zelfs kan helpen op te staan of die gewoon even wat positieve woorden overheeft voor een zielig hoopje mens. Ik weet het niet.

Dat is een beetje mijn stopzinnetje geworden bij alles "Ik weet het niet"

Ps. Ik ben in de ziektewet en nu dus 9 maanden fulltime mama. Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mijn dochter kwets op wat voor manier dan ook. Ik heb mezelf dan ook aangeleerd om mezelf te verwijderen uit situaties waarbij ik mezelf verlies en mijn dochter in bed te leggen. Ik heb haar nooit nooit pijn gedaan en hoop dat zo te houden.

Welkom hier allereerst! Poeh dat klinkt idd wel als een erg nare jeugd ja.Wel fijn dat je nu getrouwd bent en een dochtertje hebt en wat dat betreft dus wel enige stabiliteit/steun hebt. In welk land heb je in je jeugd gewoond dan? (edit: in je pohi gevonden dat je uit België komt) Ik vind het echt goed van je dat je hulp hebt gezocht en dat je jezelf hebt aangeleerd om jezelf te verwijderen uit situaties waarbij je jezelf verliest en zo je dochtertje beschermd. Daar heb ik echt respect voor, want dat is echt knap dat je dat kunt als je zo'n verleden hebt. Slachtoffers worden helaas toch vaak ook daders

Wat een boel diagnoses heb je gekregen trouwens! Herken je jezelf er een beetje in? Het lijkt me idd dat je de Scid ll hebt gehad, dat is de gestructureerde vragenlijst om persoonlijkheidsstoornissen te diagnosticeren. Voel je je serieus genomen door de hulpverlening?

*stukje over CGT zet ik voor de zekerheid maar in een spoiler, kun je zelf beslissen of je het wel of niet wilt lezen *

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En blijf vooral lekker je hart hier luchten

[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 19-12-2013 21:20:16 ]

5 G's heb ik ook gehad bij de assertiviteitscursus.. werkte bij mij niet echt, ik vond het maar onzin. Alsof ik anders zou gaan denken als ik het zo op papier zou gaan zetten. Het enige wat ik ontdekte was de denkfout, wat wel goed is natuurlijk, maar verder hielp het mij niet.. Ik blijf gewoon bij de negatieve gedachten hangen als ik er bewust mee bezig ben en dan word ik eigenlijk nog gefrustreerder.

Wat houdt hyper sociaal bewust precies in?

Verder wel onder de indruk van je verhaal Moppie_krisje. Wel fijn dat je nu getrouwd bent en een dochtertje hebt en dat je zo je best ervoor doet! Ik ken dat gevoel wel, ik wil absoluut niet zo zijn als mijn vader.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 22:12 schreef DeLuna het volgende:
5 G's heb ik ook gehad bij de assertiviteitscursus.. werkte bij mij niet echt, ik vond het maar onzin. Alsof ik anders zou gaan denken als ik het zo op papier zou gaan zetten. Het enige wat ik ontdekte was de denkfout, wat wel goed is natuurlijk, maar verder hielp het mij niet.. Ik blijf gewoon bij de negatieve gedachten hangen als ik er bewust mee bezig ben en dan word ik eigenlijk nog gefrustreerder.

Nouja ik vind het geen onzin, maar ik kan het ook niet daadwerkelijk toepassen in mijn denken zeg maar. Ik kan achteraf heel goed zo'n schema invullen en constructieve gedachten bedenken. Maar in zo'n situatie lukt me dat dus niet. En nou snap ik wel dat het oefening vergt, maar na jaren zou er toch een keer vooruitgang in moeten zitten lijkt me...

Maar dat is sowieso een beetje een probleem bij mij. Verstandelijk weet ik heel goed wat ik moet doen/veranderen, maar het lukt me niet om het toe te passen. Dus ik hoop dat ik dat bij de Wieke kan leren, om het ook in de praktijk toe te passen.

Bij mij lukte dat ook niet, zat oude shit in de weg die eerst nog wat aandacht wilde hebben. Nu lukt het wel makkelijker.
Probleem met die G's is dat het puur een cognitief trucje is. En dat gaat niet werken als je volop in de emoties zit. Daarom ben ik ook geen voorstander van dit soort cognitieve therapieën bij mensen met serieuze klachten.

quote:

Op donderdag 19 december 2013 18:28 schreef kuolema het volgende:

[..]

Allemaal positieve dingen de laatste tijd dus. Vind ik fijn om te lezen Maar begon je vorig jaar met een andere baan of vond je het leuker omdat je beter in je vel zat?

[..]

Ik studeer psychologie aan de UvA, moet mijn propedeuse nog afronden, die heb ik vorig jaar niet gehaald. In de winter werk ik op zaterdag in een schoolkantine en ik paste bijna twee jaar lang vaak op het dochtertje van een kennis maar die heeft nu een gastouder die goedkoper is want dat krijgt ze grotendeels vergoed...

Ohhh psychologie
Heb ik ook ooit ff gedaan maar hield het niet vol naast mijn werk.

Werk gaat beter omdat ik meer zelfvertrouwen heb. Inderdaad veel positieve dingen de laatste tijd ook wel gezeik hoor, vooral op het sociale vlak dus. Maar dat gaat vast ook nog wel goed komen

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 07:30 schreef Murmeli het volgende:
Bij mij lukte dat ook niet, zat oude shit in de weg die eerst nog wat aandacht wilde hebben. Nu lukt het wel makkelijker.
Probleem met die G's is dat het puur een cognitief trucje is. En dat gaat niet werken als je volop in de emoties zit. Daarom ben ik ook geen voorstander van dit soort cognitieve therapieën bij mensen met serieuze klachten.

Vandaar dat het bij mij niet werkt..

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 08:01 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Vandaar dat het bij mij niet werkt..

En dan vind ik dat zulk soort trucjes je ook nog extra onzeker maken, omdat het dus niet lukt. Beetje graven is wel handig. Hoeft niet veel te zijn maar wat begrip voor waarom je je voelt zoals je voelt is fijn

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 08:55 schreef Murmeli het volgende:

[..]


En dan vind ik dat zulk soort trucjes je ook nog extra onzeker maken, omdat het dus niet lukt. Beetje graven is wel handig. Hoeft niet veel te zijn maar wat begrip voor waarom je je voelt zoals je voelt is fijn

Het waarom weet ik inmiddels zelf wel een beetje.. het is meer hoe ga ik ermee om zodat ik zelf niet doodongelukkig word?

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 09:53 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Het waarom weet ik inmiddels zelf wel een beetje.. het is meer hoe ga ik ermee om zodat ik zelf niet doodongelukkig word?

Ik denk dat je het een beetje moet kunnen snappen en voelen en niet alleen weten. Moeilijk uit te leggen zo maar heeft ook wat met erkenning te maken bij mij. En gezien worden ofzo. Ook door de psych en het therapie groepje waar ik toen in zat. Klinkt een beetje zweverig maar het is lastig onder woorden te brengen merk ik

quote:

Op woensdag 18 december 2013 18:56 schreef DeLuna het volgende:
Hoe zijn jullie er achtergekomen dat je ergens 'last' van hebt? En wat hebben jullie toen gedaan? Huisarts? Ik word echt doodongelukkig van deze situatie

Ik weet ook al van wie ik dit geërfd kan hebben.. mijn vader en ik voldoen bijna exact aan de kenmerken van PPS

Ik ben er niet heen gegaan om te vragen of ze mij konden diagnosticeren voor PSsen. Ik heb aanvankelijk hulp gezocht voor mijn sociale problematiek en aan werk- en studie gerelateerde problemen.
Maar ik heb altijd wel geweten dat ik anders was. Ik heb me altijd al een buitenaards wezen gevoeld.

Fijn dat jullie me meteen opnemen. Op zich wist ik de OCD wel, en ik weet ook heus wel dat ik vermijdend ben (oftewel, ik zit 24/7 binnen want ik ben werkloos en zit nu in de ziektewet) en ik ben volledig afhankelijk van mijn man. Ik ben Financieel administratief medewerker maar hier thuis heb ik geen idee van de financiën. Ik ben bang dezelfde kant op te gaan als mijn moeder dus ik geef het liever uit handen dan dat ik schulden creeër ofzo.

De borderline was echt een klap in mn gezicht. Ik had niet gedacht dat er echt iets "goed mis" zou zijn.
Maar als ik dan het artikel over borderline op wikipedia lees dan zie ik mezelf er wel in terug. Ik had alleen een beetje gehoopt dat iedereen net zo messed up is als ik en dat ik geen labeltje zou krijgen.
Aan de andere kant is het label wel fijn, want dat betekend behandeling en verbetering en vooral begrip.
Mijn schoonfamilie weet hier ook absoluut niet van af. Hoeft ook niet.
Mijn eigen familie weet het wel. en staan wel achter me. Maar de meesten vinden dat ik het moet doen omdat ik het wil (zelf vinden ze het "niet nodig")

Ik voel me op zich wel serieus genomen door de hulpverlening trouwens. Ik heb een TOP Uwv arts die me gewoon de ruimte en tijd heeft gegeven om aan mezelf te werken. Ik vraag me wel alleen af of therapie nu al gaat werken. Ikzelf zie in mijn problemen namelijk een duidelijke oorzaak : Een onverwerkt verleden. Ik probeer los te laten maar ik blijf tobben, twijfelen en kwalijk nemen. Persoonlijk denk ik dus dat ik gebaat ben bij een behandeling voor post traumatische stress (en dat is de uwv arts met me eens, maar de ggz niet)

Edit: Hyper sociaal bewust betekend voor zover ik weet dat ik in gesprekken eigenlijk zo bezig ben met mezelf dat ik niet alles meekrijg wat mijn gesprekspartner zegt en zo de draad kwijtraak.
Met bezig zijn met mezelf bedoel ik : hoe heb ik mijn hand, hoe klinkt mijn stem, hoe denkt mijn gesprekspartner over me, ik spiegel onbewust zijn;/haar houding vindt hij/zij me nu daarom gestoord etc etc etc..

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 07:30 schreef Murmeli het volgende:
Bij mij lukte dat ook niet, zat oude shit in de weg die eerst nog wat aandacht wilde hebben. Nu lukt het wel makkelijker.
Probleem met die G's is dat het puur een cognitief trucje is. En dat gaat niet werken als je volop in de emoties zit. Daarom ben ik ook geen voorstander van dit soort cognitieve therapieën bij mensen met serieuze klachten.

Ja precies, als ik midden in een paniekaanval ofzo zit is het toch niet echt realistisch dat je opeens gaat denken "ow dit zijn irrationele gedachten, laat ik maar eens wat anders denken"

Als je gewoon veel piekert kan het idd prima helpen, maar als er emoties bij komen dan werkt het gewoon niet idd

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 12:53 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik ben er niet heen gegaan om te vragen of ze mij konden diagnosticeren voor PSsen. Ik heb aanvankelijk hulp gezocht voor mijn sociale problematiek en aan werk- en studie gerelateerde problemen.
Maar ik heb altijd wel geweten dat ik anders was. Ik heb me altijd al een buitenaards wezen gevoeld.

Ik zou er ook niet heen gaan voor een diagnose, maar gewoon voor het feit dat ik nogal moe word van mezelf zo onderhand. Het kan een week goed gaan en vervolgens heb ik er een maand geen zin meer in, in gedoe met mensen. Dan denk ik, laat me maar met rust allemaal. Maar ik kan moeilijk tegen iedereen gaan zeggen: rot ff een end op

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 13:13 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik zou er ook niet heen gaan voor een diagnose, maar gewoon voor het feit dat ik nogal moe word van mezelf zo onderhand. Het kan een week goed gaan en vervolgens heb ik er een maand geen zin meer in, in gedoe met mensen. Dan denk ik, laat me maar met rust allemaal. Maar ik kan moeilijk tegen iedereen gaan zeggen: rot ff een end op

Ik heb hetzelfde. Ik kan mij gelukkig volledig afsluiten van de buitenwereld om weer tot mezelf te kunnen komen.

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 07:33 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ohhh psychologie
Heb ik ook ooit ff gedaan maar hield het niet vol naast mijn werk.

Werk gaat beter omdat ik meer zelfvertrouwen heb. Inderdaad veel positieve dingen de laatste tijd ook wel gezeik hoor, vooral op het sociale vlak dus. Maar dat gaat vast ook nog wel goed komen

Ja, ik vind het echt een leuke studie. Beetje jammer alleen dat het nu zo moeizaam gaat.

Dat dacht ik al, heel mooi Wat is dan precies het sociale dat niet goed gaat? Je bent i.i.g. optimistisch.

Getwijfeld of ik het hier durfde neerzetten. Ik heb een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Heb inmiddels goede ervaringen met schematherapie. Alleen ben ik al zo lang overbelast geweest dat ik bang ben dat ik permanent te snel vermoeid/overprikkeld zal blijven raken.

quote:

Op vrijdag 20 december 2013 18:47 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja, ik vind het echt een leuke studie. Beetje jammer alleen dat het nu zo moeizaam gaat.

Dat dacht ik al, heel mooi Wat is dan precies het sociale dat niet goed gaat? Je bent i.i.g. optimistisch.

Ja, dat is zeker jammer... Ik hoop dat de uni je wat extra tijd wil/kan geven!

Vriendschappen en relaties vind ik lastig. Ik heb geen mensen die echt dichtbij staan. Of ik vind hun niet leuk genoeg om ze vaak te zien of andersom. En als ik close ben met iemand dan houdt het op een gegeven moment weer op door irritaties oid. Ik snap zelf ook niet zo goed hoe dat komt.

quote:

Op zondag 22 december 2013 11:43 schreef zomertje het volgende:
Getwijfeld of ik het hier durfde neerzetten. Ik heb een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Heb inmiddels goede ervaringen met schematherapie. Alleen ben ik al zo lang overbelast geweest dat ik bang ben dat ik permanent te snel vermoeid/overprikkeld zal blijven raken.

Schematherapie

Die angst snap ik wel ja. Maar aan de andere kant: je bent (volgens mij) al een eind gekomen dus wie weet wat de toekomst brengt. En misschien helpt het om op dit vlak wat minder ver vooruit te kijken? Bijv te kijken of je kleine dingen kunt verbeteren op termijn van een dag, week of maand?

quote:

Op zondag 22 december 2013 12:10 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Schematherapie

Die angst snap ik wel ja. Maar aan de andere kant: je bent (volgens mij) al een eind gekomen dus wie weet wat de toekomst brengt. En misschien helpt het om op dit vlak wat minder ver vooruit te kijken? Bijv te kijken of je kleine dingen kunt verbeteren op termijn van een dag, week of maand?

Klopt, niet te ver vooruit kijken is goed ja. En ja, ik ben al van heel ver gekomen

quote:

Op zondag 22 december 2013 12:18 schreef zomertje het volgende:

[..]

Klopt, niet te ver vooruit kijken is goed ja. En ja, ik ben al van heel ver gekomen

*geeft handje*

quote:

Op zondag 22 december 2013 12:19 schreef Murmeli het volgende:

[..]


*geeft handje*

Lief

Komen dit soort topics ook in de google search terecht enzo? Straks kan iedereen terugvinden hoe 'gek' ik ben...

quote:

Op zondag 22 december 2013 13:00 schreef zomertje het volgende:
Komen dit soort topics ook in de google search terecht enzo? Straks kan iedereen terugvinden hoe 'gek' ik ben...

Ja. Fok is openbaar helaas

quote:

Op zondag 22 december 2013 13:00 schreef zomertje het volgende:
Komen dit soort topics ook in de google search terecht enzo? Straks kan iedereen terugvinden hoe 'gek' ik ben...

Zolang niemand je kan herkennen valt het wel wat mee. Ik ben mezelf nog niet tegengekomen op Google in FOK!, tenzij je heel specifiek gaat zoeken (en dus al wat weet)

quote:

Op zondag 22 december 2013 14:00 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Zolang niemand je kan herkennen valt het wel wat mee. Ik ben mezelf nog niet tegengekomen op Google in FOK!, tenzij je heel specifiek gaat zoeken (en dus al wat weet)

Veel mensen kennen mijn nickname van andere plekken, zullen me vinden als ze echt gaan zoeken. Maar of ze daar dan weer wat aan hebben is maar de vraag....