Sorry Hexagon, maar dat is geen verrassing of vernieuwende blik. Wel als je de standaard media gelooft natuurlijk, maar ik verwachtte van jou dat je daar wel doorheen zou prikken.quote:Op donderdag 12 september 2013 22:50 schreef Hexagon het volgende:
[..]
Degenen die het goed voor elkaar hebben in de samenleving.
Jefferson van de Founding Fathers.quote:Op vrijdag 13 september 2013 14:50 schreef CynicusRomanticusRob het volgende:
[..]
Kennedy dus niet?
Snap ik ergens wel hoor, want na nadere studie vond ik Kennedy eigenlijk wel erg tegenvallen. Maar ondanks dat blijft hij inspirerend.
Ben ik vervolgens benieuwd welke presidenten in de VS nog meer op jouw enthousiasme rekenen. Thomas Jefferson? James Garfield?
Ik moest even op wiki spiekenquote:Op vrijdag 13 september 2013 15:05 schreef Myph. het volgende:
[..]
Jefferson van de Founding Fathers.
Mij top 3 is
- Martin van Buren
- Grover Cleveland
- Thomas Jefferson
En van presidenten na 1900 zijn dat er slechts 2 die op mijn enthousiasme kunnen rekenen.
- Warren G. Harding
- Calvin Coolidge.
Geen idee. Ik vond het een goed boek.quote:Op vrijdag 13 september 2013 23:45 schreef CynicusRomanticusRob het volgende:
[..]
Sinds wanneer is Thierry Baudet zo 'in'?
Hoezo?quote:Op vrijdag 13 september 2013 23:46 schreef IPA35 het volgende:
[..]
Geen idee. Ik vond het een goed boek.
Ik vind zijn kritiek op het supranationalisme volledig terecht en ik vind zijn kijk op het integratievraagstuk ook verfrissend; wel degelijk 'conservatief' maar wel realistisch en absoluut niet vijandig en vingerwijzend jegens immigranten zoals conservatieven helaas te vaak doen.quote:Op vrijdag 13 september 2013 23:49 schreef CynicusRomanticusRob het volgende:
[..]
Hoezo?
Zelf ben ik benieuwd naar hoe hij tot zijn conclusie komt wanneer hij begint met de oorsprong van moderne staten in de zestiende en zeventiende eeuw. http://www.bol.com/nl/p/aanval-op-de-natiestaat/9200000000032960/
Maar waarom vond jij het een goed boek? Gewoon benieuwd.
Wow! Thanks voor de tip!quote:Op dinsdag 25 maart 2014 03:50 schreef Lyrebird het volgende:
Flying Free, door Nigel Farage.
Zelf kende ik Nigel Farage vooral van de youtube filmpjes die zo nu en dan op FOK! voorbij komen, waarin hij politici met de grond gelijk maakt. Ook leerde ik via hem een aantal zaken over de EU, die ik nog niet eerder had gehoord. Dat het daar een corrupte bende was, wist ik wel, maar dat er zo weinig democratie in de EU te vinden was, wist ik niet.
Heerlijk boek. Heb het in 24 uur uitgelezen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:Op dinsdag 25 maart 2014 03:50 schreef Lyrebird het volgende:
Flying Free, door Nigel Farage.
[ afbeelding ]
Zelf kende ik Nigel Farage vooral van de youtube filmpjes die zo nu en dan op FOK! voorbij komen, waarin hij politici met de grond gelijk maakt. Ook leerde ik via hem een aantal zaken over de EU, die ik nog niet eerder had gehoord. Dat het daar een corrupte bende was, wist ik wel, maar dat er zo weinig democratie in de EU te vinden was, wist ik niet. Als onze voorvechters van de democratie, D66, zo met het Europese project zijn ingenomen, dan moet het met de democratie wel goedzitten. Toch?
Het boek begint met Nigel's jonge jaren, en vertelt het verhaal van iemand die opgroeit en die rusteloos is. Farage blijkt veel libertarische ideeen te hebben, en ziet in dat het niet goed is om macht over te dragen aan anonieme ambtenaren en tweede rangs politici in Brussel. Maar in plaats van er over te klagen, besluit hij er iets aan te doen.
Wat dan volgt, is een prachtig verhaal vol met ups en downs. Het beginnen van een partij blijkt geen peulenschil te zijn, en UKIP krijgt te maken met het ene na het andere schandaal. Met name dit deel van het boek sprak me erg aan. Het is interessant om te lezen hoe niet alleen een partij met veel ambitie, maar ook Farage zelf, met zo veel tegenslag krijgt te maken, en toch onverstoorbaar door blijft gaan. Uit alles blijkt dat Farage best wel wat talent heeft, maar toch van de ene crisis in de andere crisis wordt gestort. Dat krijg je als je tegen de gevestigde orde gaat schoppen. Toch lukt het UKIP om als tweede te eindigen voor de Europese verkiezingen in het VK.
Het boek staat vol met uitleg over het EU apparaat, en het is jammer dat onze eigen journalisten hier niet meer over naar buiten brengen. Je kunt het niet eens zijn met Farage's ideeen over vrijheid en democratie, maar als je jezelf als democraat ziet en je ziet wat in de EU, dan moet je jezelf toch echt wat beter in gaan lezen in de materie.
Farage waagt zich niet aan het hoe en waarom van de EU. Wie en wat zijn de motoren achter dit homogenisatieproject? Waarom moeten wetten in landen gelijk getrokken worden? Als de burger daar niet van profiteert, wie doet dat dan wel?
Na het lezen van dit boek blijf je dus wel met een paar prangende vragen zitten. Waarom hebben wij indertijd niets op school over de EU geleerd? Terwijl we bij geschiedenis dood werden gegooid met de Amerikaanse revolutie, weten we niet eens hoe onze eigen wetten worden gemaakt. Waarom leggen kranten en opiniebladen nooit in heldere bewoording uit hoe de EU werkt? Waarom moet het volk dom gehouden worden? Waarom luistert de EU na het duidelijke NEE van de Fransen, de Ieren en de Nederlanders tegen de Europese grondwet niet naar de burger?
Heerlijk boek. Heb het in 24 uur uitgelezen.
quote:Op woensdag 26 maart 2014 14:08 schreef Lyrebird het volgende:
Roger Scruton: The Uses of Pessimism: And the Danger of False Hope
Dit boek is wat mij betreft de Rosetta Stone als het gaat om het begrijpen van het Liberalisme. Niet het sympathieke Libertarisme, maar het Liberalisme van de Amerikaanse Democraten, de Britse LibDems en Labour en het Nederlandse Groen Links, PvdA en D66.
In de eerste paar hoofdstukken fileert Scruton deze filosofie en gebruikt daarbij de as van het optimisme - pessimisme om een aantal fallacies te analyseren. Hij laat zien waartoe optimisme kan leiden - kredietcrisis - en dat een vleugje pessimisme heel veel problemen kan voorkomen.
Over vrijheid heeft hij het volgende te zeggen:
Freedom is genuine only when bound by the laws and institutions that make us accountable to each other, that oblige us to acknowledge the freedom of others and also treat others with respect.
Het beste hoofdstuk gaat wat mij betreft over de born free fallacy waarin hij het Westerse educatiemodel met de grond gelijk maakt. Onze hippie-ouders, of beter hippies in de universiteiten, besloten dat het kind niet verdorven kan zijn, en dat verdorvenheid afkomstig moet zijn van foute leraren en foute ouders. Door kinderen zelf de wereld te laten ontdekken, voorkom je dat het kind verdorven raakt, was de gedachte. Ze konden er niet verder naast zitten. Kinderen hebben structuur en richting nodig. Terugkijkend naar mijn kinderjaren, was er geen sprake van vrijheid. Het was the law of the jungle, waarbij de sterksten het voor het zeggen hadden. Als 12-jarigen konden wij niet op straat voetballen, omdat 16-jarigen met brommers de straat in handen hadden. Er was geen sprake van theedrinken met elkaar.
De gevolgen van dit beleid zijn voor iedereen vandaag de dag te zien.Mijn interesse is gewekt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
Alweer enige tijd geleden las ik "Door en door verwend" (spoilt rotten) van Theodore Dalrymple, met eenzelfde strekking. Het romantische ideaal van de geboren onschuld heeft in haar doorgeschoten variant geleid tot verarming in de opvoeding en het onderwijs.quote:Op woensdag 26 maart 2014 14:08 schreef Lyrebird het volgende:
Roger Scruton: The Uses of Pessimism: And the Danger of False Hope
.[/spoiler]
Net besteldquote:Op dinsdag 25 maart 2014 03:50 schreef Lyrebird het volgende:
Flying Free, door Nigel Farage.
[ afbeelding ]
Zelf kende ik Nigel Farage vooral van de youtube filmpjes die zo nu en dan op FOK! voorbij komen, waarin hij politici met de grond gelijk maakt. Ook leerde ik via hem een aantal zaken over de EU, die ik nog niet eerder had gehoord. Dat het daar een corrupte bende was, wist ik wel, maar dat er zo weinig democratie in de EU te vinden was, wist ik niet. Als onze voorvechters van de democratie, D66, zo met het Europese project zijn ingenomen, dan moet het met de democratie wel goedzitten. Toch?
Het boek begint met Nigel's jonge jaren, en vertelt het verhaal van iemand die opgroeit en die rusteloos is. Farage blijkt veel libertarische ideeen te hebben, en ziet in dat het niet goed is om macht over te dragen aan anonieme ambtenaren en tweede rangs politici in Brussel. Maar in plaats van er over te klagen, besluit hij er iets aan te doen.
Wat dan volgt, is een prachtig verhaal vol met ups en downs. Het beginnen van een partij blijkt geen peulenschil te zijn, en UKIP krijgt te maken met het ene na het andere schandaal. Met name dit deel van het boek sprak me erg aan. Het is interessant om te lezen hoe niet alleen een partij met veel ambitie, maar ook Farage zelf, met zo veel tegenslag krijgt te maken, en toch onverstoorbaar door blijft gaan. Uit alles blijkt dat Farage best wel wat talent heeft, maar toch van de ene crisis in de andere crisis wordt gestort. Dat krijg je als je tegen de gevestigde orde gaat schoppen. Toch lukt het UKIP om als tweede te eindigen voor de Europese verkiezingen in het VK.
Het boek staat vol met uitleg over het EU apparaat, en het is jammer dat onze eigen journalisten hier niet meer over naar buiten brengen. Je kunt het niet eens zijn met Farage's ideeen over vrijheid en democratie, maar als je jezelf als democraat ziet en je ziet wat in de EU, dan moet je jezelf toch echt wat beter in gaan lezen in de materie.
Farage waagt zich niet aan het hoe en waarom van de EU. Wie en wat zijn de motoren achter dit homogenisatieproject? Waarom moeten wetten in landen gelijk getrokken worden? Als de burger daar niet van profiteert, wie doet dat dan wel?
Na het lezen van dit boek blijf je dus wel met een paar prangende vragen zitten. Waarom hebben wij indertijd niets op school over de EU geleerd? Terwijl we bij geschiedenis dood werden gegooid met de Amerikaanse revolutie, weten we niet eens hoe onze eigen wetten worden gemaakt. Waarom leggen kranten en opiniebladen nooit in heldere bewoording uit hoe de EU werkt? Waarom moet het volk dom gehouden worden? Waarom luistert de EU na het duidelijke NEE van de Fransen, de Ieren en de Nederlanders tegen de Europese grondwet niet naar de burger?
Heerlijk boek. Heb het in 24 uur uitgelezen.
Het boek "It's your time you're wasting" door Frank Chalk was voor mij indertijd de reden om me wat meer te verdiepen in het onderwijs.quote:Op vrijdag 28 maart 2014 22:46 schreef sneakypete het volgende:
[..]
Alweer enige tijd geleden las ik "Door en door verwend" (spoilt rotten) van Theodore Dalrymple, met eenzelfde strekking. Het romantische ideaal van de geboren onschuld heeft in haar doorgeschoten variant geleid tot verarming in de opvoeding en het onderwijs.
Het is wat mij betreft al een enorme vooruitgang om de vinger op de zere plek te kunnen leggen.quote:Op vrijdag 28 maart 2014 22:46 schreef sneakypete het volgende:
Daarom zou de focus wel wat minder op het 'wat' en 'of' mogen liggen en wat meer op het 'hoe'.
Eenmaal ingesleten denkpatronen buig je niet zomaar om. Ook ben ik het stellig met je eens, dat we niet terug kunnen naar de mentaliteit van onze grootouders. Het ontbreekt aan ideologische fundamenten.quote:Op zondag 30 maart 2014 17:52 schreef Lyrebird het volgende:
We zullen ons moeten gaan realiseren dat we in een wereld leven waarin ONZE kinderen op moeten gaan groeien, en we zullen ons moeten gaan realiseren dat wij ONZE verantwoordelijkheid moeten gaan nemen. Blijven we aankutten met de systemen die onze hippie-ouders hebben opgezet, of gaan we de confrontatie aan, om zaken te veranderen? Als wij het niet doen, dan doet niemand het.
Gaat Baudet in dit boek ook in op de rol van rechts? De meeste rechtse partijen staan namelijk decentralisering voor. Daardoor snijdt het mes aan twee kanten. Dat vroeg ik me eerlijk gezegd gewoon af.quote:
quote:Capital in the long run
THOMAS PIKETTY, a French economist from the Paris School of Economics, is best known for his involvment in the joint project (with people like Emmanuel Saez and Anthony Atkinson) to build long-term series on income earned by the rich. It is thanks to these efforts that we know, for example, that the share of American income earned by the top 1% has returned to a level close to 20%, nearly matching the all-time high set in 1928. But Mr Piketty is likely to become much better known in 2014, when the English version of his 2013 book, "Capital in the Twenty-First Century", is published in March. The book aims to revolutionise the way people think about the economic history of the past two centuries. It may well manage the feat.
This week's Free exchange column examines the book. It is, first and foremost, a very detailed look at 200 years' worth of data on the distribution of income and wealth across the rich world (with some figures for large emerging markets also included). This mountain of data allows Mr Piketty to tell a simple and compelling story. Wealth as a share of income held steady at very high levels in the 18th and 19th centuries, contributing to stark inequalities in wealth and income. Rising worker wages in the late 19th and early 20th centuries stabilised growth in wealth concentrations but did nothing to reduce inequalities, which were only eliminated by the great shocks of the period from 1914 to 1950. Economists tricked themselves into thinking that the resulting compression in the income and wealth distribution was a natural feature of the maturation of capitalist economies. But as the shocks receded wealth began to accumulate again and growth in income inequality resumed. From the perspective of 2014, concentration of wealth and income begins to look like the natural state of capitalism rather than an exception.
Mr Piketty allows that this need not be the case. He sets out two "laws" to describe when and how capitalism will generate divergence rather than convergence in wealth and income:
The first explains variations in capitals share of income (as opposed to the share going to wages). It is a simple accounting identity: at all times, capitals share is equal to the rate of return on capital multiplied by the total stock of wealth as a share of GDP. The rate of return is the sum of all income flowing to capitalrents, dividends and profitsas a percentage of the value of all capital.
The second law is more a rough rule of thumb: over long periods and under the right circumstances the stock of capital, as a percentage of national income, should approach the ratio of the national-savings rate to the economic growth rate. With a savings rate of 8% (roughly that of the American economy) and GDP growth of 2%, wealth should rise to 400% of annual output, for example, while a drop in long-run growth to 1% would push up expected wealth to 800% of GDP. Whether this is a law or not, the important point is that a lower growth rate is conducive to higher concentrations of wealth.
In Mr Pikettys narrative, rapid growthfrom large productivity gains or a growing populationis a force for economic convergence. Prior wealth casts less of an economic and political shadow over the new income generated each year. And population growth is a critical component of economic growth, accounting for about half of average global GDP growth between 1700 and 2012. Americas breakneck population and GDP growth in the 19th century eroded the power of old fortunes while throwing up a steady supply of new ones.
Tumbling rates of population growth are pushing wealth concentrations back toward Victorian levels, in Mr Pikettys estimation. The ratio of wealth to income is highest among demographically challenged economies such as Italy and Japan (although both countries have managed to mitigate inequality through redistributive taxes and transfers). Interestingly, Mr Piketty reckons this world, in which the return to capital is persistently higher than growth, is the more normal state. In that case, wealth piles up faster than growth in output or incomes. The mid-20th century, when wealth compression combined with extraordinary growth to generate an egalitarian interregnum, was the exception.
The twist in the story is that while technological progress can raise labour productivity and boost wages, it can also make it easier to substitute capital for labour. In that case, even rapid productivity growth may merely enhance capital's share of income, the return to capital, and the concentration of income and wealth.
As with any sweeping narrative, Mr Piketty's book occasionally tries too hard to shoehorn history into the framework, and it doesn't always deal generously with inconvenient facts. But the database on which the book is built is formidable, and it is difficult to dispute his call for a new perspective on the modern economic era, whether or not one agrees with his policy recommendations (as many will not).
What Mr Piketty conveys most powerfully, in my opinion, is the fact that economics was once centrally concerned with the question of distribution. It was impossible to ignore in the 19th century! Not least because economists of a market-oriented disposition and those more sympathetic to Marx both wondered whether capitalism was capable of generating a sustainable distribution of the gains from growth. We are all used to sneering at communism because of its manifest failure to deliver the sustained rates of growth managed by market economies. But Marx's original critique of capitalism was not that it made for lousy growth rates. It was that a rising concentration of wealth couldn't be sustained politically. Ultimately, those of us who would like to preserve the market system need to grapple with that sort of dynamic, in the context of the worrying numbers on inequality that Mr Piketty presents.
Opmerkelijk. De 'mondige burger' is namelijk een typisch product van deze generatie. Burgers van tegenwoordig en dan met name de jongeren (18 - 35) zijn juist gewend om iemand de waarheid te zeggen. Ook als deze meneer een heel duur uniform aanheeft en er gewichtig uitziet.quote:Op zondag 30 maart 2014 17:52 schreef Lyrebird het volgende:
MAAR, wil je zo'n culture war aangaan, dan moet je wel ballen en lef hebben. Als product van de jaren 60 en 70 zijn wij opgegroeid zonder ruggegraat, we hebben nooit geleerd om een oordeel te vellen, om iemand de waarheid te zeggen en op te komen voor de dingen waar wij in geloven.
Ik kan me voorstellen dat de hippies voor een normvervaging hebben gezorgd met hun pleidooi voor "individuele vrijheid", "jezelf zijn" etc.quote:Op zondag 30 maart 2014 23:33 schreef Ryon het volgende:
Maar een concreter punt dat ik niet beantwoord zie in de hier genoemde 'conservatieve' literatuur. Ik wil best geloven dat Annemieke en haar liberale jaren 70 opleiding de bron van al het kwaad is, maar hoe komt het dan dat de kinderen van Annemieke (Hendrik-Jan, Sterre, Storm en Maan) over het algemeen geen plunderende analfabete criminelen zijn, maar vaak nette tweeverdiende burgers met één of meerdere titels achter hun naam en voornamelijk first world problems te verwerken hebben?
Kijkt men naar de burgers die op straat wel rotzooi trappen dan blijken dat mensen te zijn die eigenlijk helemaal niets van doen hebben met Annemieke en haar jaar 70 vrije school opleiding. Maar kinderen afkomstig uit de armste regionen van de samenleving, traditioneel en met de riem opgevoed en die naar scholen gaan waar ze niet geknuffeld worden, maar waar zij van dag 1 al als crimineel behandeld worden. Drugscontroles in de kluisjes, metaaldectoren bij de ingang en verplicht gymmen tijdens het eerste uur om (met name) de jongens voldoende af te matten dat zij de rest van de dag versuft in het lokaal blijven zitten.
Politiek gezien zullen wij het waarschijnlijk nooit helemaal eens worden met elkaar maar hiermee raak jij de spijker op de kop.quote:Op zondag 30 maart 2014 17:52 schreef Lyrebird het volgende:
In de VS heb je de culture wars, en we zullen het debat aan moeten gaan, en mensen er van moeten overtuigen dat het Nederland van onze ouders - de hippies en de babyboomers - misschien een logische reactie was op de horrors van WO2, maar dat ze te ver zijn doorgeslagen, en dat het toch echt anders moet. Dat betekent niet dat we terug zouden moeten gaan naar de jaren 40 en 50, maar dat er wel ideologische aanpassingen gedaan moeten worden, zodat leerlingen weer gaan leren, leraren weer les gaan geven, politieagenten weer boeven gaan vangen en verpleegsters weer gaan verplegen.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |