Tips voor de nieuwste politiek geestverruimende boeken

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 19:10 schreef De_Kaas- het volgende:
Een weekje geleden Dit Kan Niet Waar Zijn: Joris Luyendijk Onder Bankiers gelezen, waarin hij in zijn gebruikelijk stijl probeert te beschrijven hoe een bepaalde omgeving functioneert volgens zijn observaties. In dit geval betreft het de Londense bankensector. Hoewel Luyendijk me feitelijk niets nieuws over de bankensector heeft geleerd, is het wel een erg interessant boek doordat hij de verschillende 'personages' in de bankensector probeert te typeren en doordat het erg compleet is; hij beschrijft praktisch alle facetten van de sector. Ook geeft hij hard af op alle politieke partijen: van links tot rechts. Nuttig onderzoek naar een sector waarin veel fout gegaan is en nog erg veel fout gáát.

Ook Capitalism and Freedom gelezen van Milton Friedman, waarin Nobelprijswinnaar Friedman in 11 hoofdstukken per onderwerp uitlegt waarom de overheid zich op dat gebied zou moeten terugtrekken. Friedman is geen boeiende schrijver, maar argumenteert helder. Interessant om wat te lezen van een van de grootste helden van de libertarische school en ik kan me in grote delen vinden, maar hier en daar is het echt achterhaald.

Nu beginnen aan Poor Economics: A Radical Rethinking of the Way to Fight Poverty van Banerjee en Duflo, en aan Freefall: Free Markets and the Sinking of the Global Economy van Joseph Stiglitz.

quote:

In de laatste bladzijden van zijn boek citeert Luyendijk een recruiter die hem plagerig vertelt dat de progressieve elite net zo denkt als de masters of the universe in The City. ’Links eist solidariteit van iedereen in een land dus hogere belastingen voor de rijken waarmee hun minder gefortuneerde landgenoten geholpen kunnen worden. Solidariteit gaat terug op een nationaal wij-gevoel waar links juist allergisch voor is. Het is toch ironisch dat postmodernisten en veel denkers ter linkerzijde benadrukken dat nationale saamhorigheid een 'constructie' is, dat tradities verzonnen zijn en de volksaard van landen op fantasie berust.’ De recruiter keek hem aan en sprak jennerig: ’Nou de mondiale (bank) elite denkt er precies zo over.’ Touché.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 20:59 schreef robin007bond het volgende:

[..]

Interessant, Kaas. Vooral dat boek van Joris Luyendijk heb je wel goed omschreven. Desalniettemin is het misschien een beetje saai als je al veel over de sector weet en die VPRO-boeken aflevering al hebt gezien.

Ik heb daarom een beetje het idee: "Na een samenvatting of uitzending erover weet ik het ook wel." Of is dat onterecht?

En Milton Friedman vertelt naar mijn mening wel boeiend, in de filmpjes die beschikbaar zijn. Ik wist niet dat zijn schrijfstijl heel anders was. Al ben ik uiteraard geen fan van wat hij te zeggen heeft.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 20:59 schreef robin007bond het volgende:

[..]

Interessant, Kaas. Vooral dat boek van Joris Luyendijk heb je wel goed omschreven. Desalniettemin is het misschien een beetje saai als je al veel over de sector weet en die VPRO-boeken aflevering al hebt gezien.

Ik heb daarom een beetje het idee: "Na een samenvatting of uitzending erover weet ik het ook wel." Of is dat onterecht?

En Milton Friedman vertelt naar mijn mening wel boeiend, in de filmpjes die beschikbaar zijn. Ik wist niet dat zijn schrijfstijl heel anders was. Al ben ik uiteraard geen fan van wat hij te zeggen heeft.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 21:28 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Wat zijn de kritische dingen die hij zegt over links?

[..]

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 21:33 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Friedman tsja. Ik denk dat de door hem gekozen en bewierrookte modellanden zoals Hong Kong, Singapore en Chili wel voldoende zeggen voor fans en tegenstanders. Ik persoonlijk vind veel dingen die hij in zijn boek voor stelt wansmakelijk of 50 jaar na dato in bewezen rampen hebben geresulteerd (alhoewel de fans altijd zullen zeggen dat men het niet heeft begrepen enz.).

Dat andere boek is trouwens interessant:
http://www.theguardian.co(...)poor-chances-minimal

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 19:10 schreef De_Kaas- het volgende:
en weekje geleden Dit Kan Niet Waar Zijn: Joris Luyendijk Onder Bankiers gelezen

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 19:27 schreef robin007bond het volgende:
Niet echt een boek, maar een essay die me toch wel erg aan het denken heeft gezet. The Soul of Man Under Socialism. Oscar Wilde beschrijft hier eigenlijk zijn socialistische utopie, hoe hij dat voor zich ziet. Ook bekritiseert hij het concept van liefdadigheid als iets dat het huidige systeem in stand houdt, wat ik best een interessante invalshoek vind die ook Slavoj Zizek wel eens naar voren heeft gehaald.

Grappig vind ik ook het individualistische perspectief. Hij noemt de kapitalistische samenleving een soort nep-individualisme, waarin de mens teveel bezig is met eigendom. Ook mooi zijn de verwijzingen naar Jezus en hoe hij al zou hebben gezien dat het mooie van de mens in hemzelf zit, en niet in wat hij heeft.

Mooi ook dat hij al in 1891 een utopie kon beschrijven waarin machines het vervelende werk van mensen deden en waarom automatisering de mens kan dienen als de machines eigendom zijn van iedereen, omdat iedereen dan ook de vruchten daarvan kan plukken.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Soul_of_Man_under_Socialism

De Wikipediapagina geeft een goede indicatie.

Het hele essay is te lezen op deze site (legaal en gratis ook in meerdere formaten te downloaden):

http://theanarchistlibrar(...)-man-under-socialism

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 23:50 schreef De_Kaas- het volgende:

[..]

Dat links (net als rechts overigens) werkelijk geen enkele oplossing aandient voor wat er mis is met de financiële sector en dat we dat van hen ook niet hoeven te verwachten. In Nederland zie je dat ook duidelijk; de PvdA komt niet verder dan een populistische bonuswet met een dozijn uitzonderingen. Dat verandert gewoon helemaal niets. Links en rechts zijn niet geïnteresseerd in veranderingen. Zeer terechte analyse van een over de gehele linie falende politiek. In mijn ogen is er in Nederland een partij die hierop een uitzondering vormt, maar laat ik dat er nu eens buiten houden.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 21:37 schreef robin007bond het volgende:

[..]

Ziet er inderdaad interessant uit. Ik kende het eerlijk gezegd niet.

En ik geef je gelijk over Friedman. Ook het idee van shock economics werpt zijn beleid en de intenties ervan een beetje in een ander licht.

quote:

Op donderdag 6 augustus 2015 10:57 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Waarom volgens hem niet? PvdA kan ik me voorstellen: die zitten diep verweven in het systeem. Zitten als een siamese tweeling verankerd aan de regententafels. D66 met hun Koolmees en Bilderberger Schaake ook trouwens

quote:

Dit boek ontkracht een van de grootste mythes van onze tijd

Als je wilt weten in wat voor wereld je leeft, is het altijd goed om een buitenaards wezen om raad te vragen. Stel je voor, schreef de econoom Herbert Simon eens, een marsmannetje scheert met zijn ruimteschip langs Planeet Aarde. Hij is door zijn superieuren op veldonderzoek gestuurd en moet nu de vraag beantwoorden wat voor samenleving er op die kleine planeet is ontstaan.

Het marsmannetje heeft natuurlijk hypergeavanceerde instrumenten tot zijn beschikking. Zo kijkt hij door een bijzondere verrekijker die de sociale structuren van de aarde doet oplichten. Bedrijven en andere organisaties worden groen weergeven, markttransacties rood. De grote vraag: welke kleur zou het marsmannetje vooral zien?

Wie de economische bestsellers van de afgelopen jaren heeft gelezen, hoeft niet lang na te denken: rood natuurlijk. Markten zijn overal. ‘We zijn van een markteconomie in een marktsamenleving beland,’ schrijft de beroemde filosoof Michael Sandel. ‘Onze politieke bewindvoerders zijn eigenlijk niet meer dan de uitvoerders van de wetgeving die door de zogenaamde markten wordt opgelegd,’ lezen we bij journalist Joris Luyendijk.

Toch ziet het marsmannetje iets heel anders: de blauwe planeet is groen. Hij ziet uitgestrekte groene velden die verbonden worden door dunne rode streepjes. Het grootste deel van de aardse economie speelt zich, kortom, buiten de markt af. ‘Of onze bezoeker nou de Verenigde Staten of de Sovjet-Unie zou naderen, stedelijk China of Europa,’ zo schreef Herbert Simon, ‘het grootste deel van het land onder hem zou binnen de groene vlakken liggen. [...] Organisaties zouden het meest in het oog springende kenmerk van het landschap zijn.’

Het marsmannetje zou al snel bericht naar huis sturen: Planeet Aarde is een planeconomie. Geen twijfel over mogelijk.

De wonderen van de paprikamarkt

De journalist Koen Haegens gebruikt dit verhaal in zijn vandaag verschenen boek De grootste show op aarde om een van de grootste mythes van onze tijd te ontkrachten: dat we in een markteconomie leven. In werkelijkheid bestaat er niet zoiets als ‘de vrije markt.’ Integendeel: markten hebben vrijwel nooit los van overheden bestaan en komen zelden zelfstandig op. Het is een van de grote schandalen van het kapitalisme dat markten worden gepland. Daar is een leger aan bureaucraten, toezichthouders en papierduwers voor nodig.

Om dit te illustreren wijdt Haegens een fascinerend hoofdstuk aan de wereldmarkt voor - jawel - paprika’s. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat de ‘onzichtbare hand’ hier pas echt haar zegenrijke werk kan doen: een paprika is in tegenstelling tot een hypotheek of derivaat immers een rechttoe-rechtaan product. En een paprika kan gemakkelijk de hele wereld over worden verscheept. Er zijn talloze aanbieders en nauwelijks barrières om toe te treden tot de paprikamarkt, waardoor het aanbod zich snel zou moeten kunnen aanpassen aan de vraag.

Maar hoe kan het dan, zo vraagt Haegens zich af, dat een paprikateler vaak nog geen euro voor een kilo paprika’s krijgt, ver onder de kostprijs?

Het antwoord brengt hem naar een Van der Valk-restaurant bij Breda. Daar kwamen tien jaar geleden een aantal paprikatelers in het geheim bijeen om afspraken te maken over de prijs van een paprika. Het leek niet echt op een criminele samenzwering: er werd genotuleerd en er werden zelfs afsprakenlijstjes gemaakt. ‘Marktmacht vergroten door te starten met een lichte vorm van samenwerking,’ zo luidde het doel van de bijeenkomsten. De telers konden namelijk niet opboksen tegen de immense marktmacht van de Nederlandse supermarkten, die de prijs van de paprika dicteerden.

Maar toen kreeg de Nederlandse Mededingingsautoriteit lucht van de kwestie. Uiteindelijk werden er boetes opgelegd van in totaal 14 miljoen euro. Want ja, de telers hadden de ‘vrije markt’ aangetast. Haegens wijst op de tegenstrijdigheid: ‘Waarom mogen mensen hun activiteiten wel onderling coördineren als ze deel uitmaken van dezelfde multinational, maar niet als ze allemaal kleine producenten zijn?’

De grootste show op aarde

Ziehier de mythe van de vrije markt. De samenwerking die we in de paprikamarkt zien, is geen kwestie van vrije producenten en consumenten die beiden profiteren van iedere transactie. Het is veel ingewikkelder. In de paprikamarkt zien we een wedloop tussen paprikakartels, veredelaars en supermarkten die steeds groter proberen te worden. De producenten kunnen nauwelijks anticiperen op een andere vraag of prijs, omdat ze vastzitten aan hun investeringen en leningen. Het gevolg is dat ze zich communistisch gaan gedragen, wat de Nederlandse Mededingingsautoriteit dan weer probeert te reguleren. ‘Marktpartijen trachten zoveel mogelijk als collectief te functioneren,’ schrijft Haegens. Als een uitdijende groene vlek op de telescoop van het marsmannetje.

Het goede nieuws? De wereld wordt niet geregeerd door onzichtbare marktkrachten aan wie we ons moeten overgeven. Achter het decor van de grootste show op aarde gaat een heel andere wereld schuil. We vinden er graaiers en profiteurs, natuurlijk, maar ook veel samenwerking, vrijwilligerswerk en vertrouwen. Neem alleen het onbetaalde werk, van mantelzorg tot Wikipedia. Als we al dit werk zouden meetellen, zou het minstens de helft van onze economie uitmaken. ‘Onder een dun laagje kapitalisme ligt,’ aldus Haegens, ‘een socialere, menselijke economie verstopt.’

Misschien dat we hier meer oog voor krijgen als we eens door de telescoop van het marsmannetje kijken. Of dat boek van Haegens lezen natuurlijk.

https://decorrespondent.n(...)d/129328980-bba3c713

quote:

Op donderdag 24 september 2015 08:40 schreef Pietverdriet het volgende:
Interessante redenering, omdat er monopolies en kartels zijn, is de markt een mythe?

quote:

Op donderdag 24 september 2015 10:12 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Misschien hierom:
‘Waarom mogen mensen hun activiteiten wel onderling coördineren als ze deel uitmaken van dezelfde multinational, maar niet als ze allemaal kleine producenten zijn?’

quote:

Op donderdag 24 september 2015 15:45 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Een multinational die een markt volledig of vrijwel volledig in handen heeft is een monopoly, als meerdere kleine fabrikanten dat hebben is dat een kartel.

quote:

Op donderdag 24 september 2015 15:58 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Raar dat Nederlandse paprikatelers beboet worden terwijl samenwerkingsverbanden in Spanje de normaalste manier zijn om je te wapenen tegen de twee of drie grote inkopers op de markt.

quote:

Op donderdag 24 september 2015 15:58 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Raar dat Nederlandse paprikatelers beboet worden terwijl samenwerkingsverbanden in Spanje de normaalste manier zijn om je te wapenen tegen de twee of drie grote inkopers op de markt.

quote:

Op dinsdag 29 september 2015 05:33 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Iets zegt me dat het een broodje aap verhaal is.

quote:

Het gaat om UWG en Rainbow die, zo stelt de NMa dinsdag, probeerden de inkoopprijs hoog te houden en minimumafspraken hanteerden om elkaars klanten te respecteren.

quote:

Maar hoe kan het dan, zo vraagt Haegens zich af, dat een paprikateler vaak nog geen euro voor een kilo paprika’s krijgt, ver onder de kostprijs?

Het antwoord brengt hem naar een Van der Valk-restaurant bij Breda. Daar kwamen tien jaar geleden een aantal paprikatelers in het geheim bijeen om afspraken te maken over de prijs van een paprika. Het leek niet echt op een criminele samenzwering: er werd genotuleerd en er werden zelfs afsprakenlijstjes gemaakt. ‘Marktmacht vergroten door te starten met een lichte vorm van samenwerking,’ zo luidde het doel van de bijeenkomsten. De telers konden namelijk niet opboksen tegen de immense marktmacht van de Nederlandse supermarkten, die de prijs van de paprika dicteerden.

quote:

SUNDAY BOOK REVIEW

‘$2.00 a Day,’ by Kathryn J. Edin and H. Luke Shaefer


From the late 1960s to the mid-1990s, a number of developments turned out to have profound effects on destitute families in the United States, which Kathryn J. Edin and H. Luke Shaefer’s “$2.00 a Day: Living on Almost Nothing in America” brings into sharp relief. Critics of welfare repeatedly argued that the increase of unwed mothers was mainly due to rising rates of welfare payments through Aid to Families With Dependent Children (A.F.D.C.). Even though the ­scientific ­evidence offered little support for this claim, the public’s outrage against the program, fueled by the “welfare queen” stereotype that Ronald Reagan peddled in stump speeches during his 1976 run for the presidency, led to calls for a major revamping of the welfare system.

In 1993, Bill Clinton and his advisers began a discussion of welfare reform that was designed to “make work pay,” a phrase coined by the Harvard economist David Ellwood in his 1988 book “Poor Support.” Ellwood, one of Clinton’s advisers, argued that to ease the transition from welfare to work, it would be necessary to provide training and job placement assistance; to help local government create public-sector jobs when private-sector jobs were lacking; and to develop child care programs for working parents. President Clinton’s early welfare-reform proposal included these features, as well as ­another component that Ellwood submitted — time limits on the receipt of welfare once these provisions were in place.

Republicans, however, seizing control of Congress in 1994, devised a bill that ­reflected their own vision of welfare ­reform. Designed as a block grant, giving states considerably more latitude in how they spent government money for welfare than A.F.D.C. permitted, the Republican bill also included a five-year lifetime limit on benefits based on federal funds. States were allowed to impose even shorter time limits. Although the bill increased child care subsidies for recipients who found jobs, the all-important public-­sector jobs for those unable to find employment in the private sector were missing. Moreover, there wasn’t enough budgeted for education and training. Much to the chagrin of the bill’s critics — including Senator Daniel Patrick Moynihan, who predicted in 1995 that the proposed ­legislation would lead to poor children “sleeping on grates” — President Clinton signed the bill, called Temporary Assistance for Needy Families (TANF), on Aug. 22, 1996, two days after his signing into law the first increase in the federal minimum wage in five years.

In the immediate years following the passing of welfare reform, supporters of TANF argued that Moynihan and other critics were proved wrong. The number of single mothers who exited welfare and found work exceeded all expectations; child poverty rates fell; the expansion of the earned-income tax credit, a wage subsidy for the working poor, combined with the 1996 increase in the minimum wage and the additional availability of dollars for child care (as long as the parents were employed), boosted government provisions for working-poor families.

Timing, though, had something to do with the apparent success of welfare reform. The tight labor market during the economic boom of the late 1990s significantly lowered unemployment at the very time that TANF was being implemented. Besides, despite improvements for the working poor, studies revealed that the number of “disconnected” single mothers — neither working nor on welfare — had grown substantially since the passage of TANF, rising to one in five single mothers during the mid-2000s. This is the group featured in “$2.00 a Day,” a remarkable book that could very well change the way we think about extreme poverty in the United States.

When Edin returned to the field in the summer of 2010 to update her earlier work on poor mothers, she was surprised to find a number of families struggling “with no visible means of cash income from any source.” To ascertain whether her observations reflected a greater reality, Edin turned to Shaefer, a University of Michigan expert on the Census Bureau’s Survey of Income and Program Participation, who was visiting Harvard for a semester while she was a faculty member. (Edin and I served on three dissertation committees together; she is now a professor at Johns Hopkins.) Shaefer analyzed the census data, which is based on annual interviews with tens of thousands of American households, to determine the growth of the virtually cashless poor since welfare reform. His results were shocking: Since the passage of TANF in 1996, the number of families living in $2-a-day poverty had more than doubled, reaching 1.5 million households in early 2011. Edin and Shaefer found additional evidence for the rise of such poverty in reports from the nation’s food banks and government data on families receiving food stamps, now called the Supplemental Nutrition Assistance Program (SNAP), and in accounts from the nation’s schools on the rising numbers of homeless children.

In the summer of 2012, the authors also began ethnographic studies in sites across the country: Chicago, Cleveland, a midsize city in the Appalachian region and small rural villages in the ­Mississippi ­Delta. In each of these areas it did not prove difficult to find families surviving on cash incomes of no more than $2 per person, per day during certain periods of the year.

Edin and Shaefer’s field research provides plausible reasons for the sharp rise in destitute families. The first has to do with the “perilous world of low-wage work.” The mechanization of ­agriculture has wiped out a lot of jobs in the Mississippi Delta, and even in cities like Chicago, the number of applicants for entry-level work in the service and retail industries far exceeds the number of available positions: “Companies such as Walmart might have hundreds of ­applicants to choose from” for any one position. ­Moreover, work schedules are often unpredictable, with abrupt ups and downs in the number of hours a worker gets. Responding to decreasing demand, “employers keep employees on the payroll but reduce their scheduled hours, sometimes even to zero.”

Furthermore, given the glut of applicants, an employer can quickly move to the next person on the list if a job seeker can’t be reached by telephone immediately, which is a real problem for those who live in homeless shelters and lack cellphones. Finally, many applicants who are eligible for TANF aren’t even aware that it is available. The authors meet people who “thought they just weren’t giving it out anymore.”

There are various strategies that the $2-a-day poor use to survive — from taking advantage of public libraries, food pantries and homeless shelters to collecting aluminum cans and donating plasma for cash. Still, in small Delta towns “the nearest food pantry is often miles away, despite the sky-high poverty.” SNAP constitutes the only real safety net program available to the truly destitute — but it cannot be used to pay the rent. “While SNAP may stave off some hardship,” the authors write, “it doesn’t help families exit the trap of extreme destitution like cash might.”

All of the $2-a-day families highlighted by Edin and Shaefer have had to double up with kin and friends at various times because their earnings were insufficient to maintain their own home. Some had to endure verbal, physical and sexual abuse in these dwellings, and the ensuing trauma sometimes precipitated a family’s fall into severe poverty.

This essential book is a call to action, and one hopes it will accomplish what ­Michael Harrington’s “The Other America” achieved in the 1960s — arousing both the nation’s consciousness and conscience about the plight of a growing number of invisible citizens. The rise of such absolute poverty since the passage of welfare reform belies all the categorical talk about opportunity and the American dream.

$2.00 A DAY
Living on Almost Nothing in America
By Kathryn J. Edin and H. Luke Shaefer
210 pp. Houghton Mifflin Harcourt. $28.

http://www.nytimes.com/20(...)ke-shaefer.html?_r=0