R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik heb sinds oktober te maken met het geval Burn-out. Ik heb 6 weken thuisgezeten en met de Arboarts afgesproken om weer rustig aan aan het werk te gaan (reïntegratie).
Eerst 2 uurtjes, toen 4 uur, en toen 5, 6, 7 uur. Met de opbouw van 2 weken voor de laatste 3 uur.
Ik heb me tijdens het reïntegratie een aantal keer ziek gemeld omdat ik echt te beroerd was om m'n bed uit te komen. Hierdoor heeft mijn werkgever me aangesproken over het feit dat hij er "klaar" mee was en dat dit zo niet langer kon.
Ik ben daar erg door geschrokken en probeer me zelf nu toch elke keer op te beuren en naar m'n werk te gaan, ondanks dat ik me beroerd voel.
Nu ben ik de afgelopen 2 weken weer 6 uur gaan werken en deze week zit ik op de 7 uur. Het begint me steeds zwaarder te vallen. Voel me weer gigantisch moe, wordt elke ochtend beroerd wakker en moet bijna elke ochtend overgeven.
Ik ben bang dat dit zo niet meer langer gaat. Eind volgende week zou ik weer op 8 uur moeten zitten.
Ik ben zo geschrokken van de reactie van m'n werkgever dat ik dit niet durf aan te geven....
Wat te doen?? Ik heb a.s. vrijdag een afspraak met de bedrijfsarts. Moet ik het daar aangeven?
Ik heb sinds oktober te maken met het geval Burn-out. Ik heb 6 weken thuisgezeten en met de Arboarts afgesproken om weer rustig aan aan het werk te gaan (reïntegratie).
Eerst 2 uurtjes, toen 4 uur, en toen 5, 6, 7 uur. Met de opbouw van 2 weken voor de laatste 3 uur.
Ik heb me tijdens het reïntegratie een aantal keer ziek gemeld omdat ik echt te beroerd was om m'n bed uit te komen. Hierdoor heeft mijn werkgever me aangesproken over het feit dat hij er "klaar" mee was en dat dit zo niet langer kon.
Ik ben daar erg door geschrokken en probeer me zelf nu toch elke keer op te beuren en naar m'n werk te gaan, ondanks dat ik me beroerd voel.
Nu ben ik de afgelopen 2 weken weer 6 uur gaan werken en deze week zit ik op de 7 uur. Het begint me steeds zwaarder te vallen. Voel me weer gigantisch moe, wordt elke ochtend beroerd wakker en moet bijna elke ochtend overgeven.
Ik ben bang dat dit zo niet meer langer gaat. Eind volgende week zou ik weer op 8 uur moeten zitten.
Ik ben zo geschrokken van de reactie van m'n werkgever dat ik dit niet durf aan te geven....
Wat te doen?? Ik heb a.s. vrijdag een afspraak met de bedrijfsarts. Moet ik het daar aangeven?
Aangeven bij de arts.
Te idioot voor woorden dat je werkgever zo reageert, alsof dat je herstel zou bespoedigen.
En niet over je eigen grenzen heengaan, dan ben je zo weer terug bij af.
Te idioot voor woorden dat je werkgever zo reageert, alsof dat je herstel zou bespoedigen.
En niet over je eigen grenzen heengaan, dan ben je zo weer terug bij af.
Ja, zeker aangeven bij de bedrijfsarts. Juist daar vertellen hoe je je echt voelt en wat het met je doet! Het gaat om jouw gezondheid. En ja, een werkgever weet graag waar hij aan toe is, dus liever iets langer over reïntegratie dan heel erg fluctuerend.
Heb je er verder nog hulp bij eigenlijk?
Heb je er verder nog hulp bij eigenlijk?
Fijne baas dan. De gemiddelde werknemer kun je wel een kapitalistische vuist in het achterwerk duwen, om dat nou te doen bij iemand met burnout gaat wat ver.
Dat is alsof je iemand met Parkinson afzeikt dat ie het dienblad met koffie steeds laat vallen.
Dat is alsof je iemand met Parkinson afzeikt dat ie het dienblad met koffie steeds laat vallen.
Vanuit het oogpunt van de werkgever kan ik het mij goed voorstellen dat hij er klaas mee is. Zoek ander werk als je het niet aankunt of het je te veel wordt of zet je eroverheen en ga werken. Je bent nu een pijn voor het bedrijf.
A vaincre sans péril, on triomphe sans gloire.
Laat die werkgever effe zeiken, maar leg het naast je neer.quote:Op dinsdag 19 februari 2013 09:00 schreef Newjersey_nl het volgende:
Ik ben zo geschrokken van de reactie van m'n werkgever dat ik dit niet durf aan te geven....
Jij werkt serieus aan de reintegratie, maar kotsen voordat je naar je werk gaat, dat kan niet de bedoeling zijn.
Wat hierboven gezegd wordt, daar zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Ik zou serieus eens gaan nakijken of dit werk wel echt voor jou geschikt is.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Gewoon aangeven, bedenk wel dat de werkgever niet op jou kan rekenen en dat hij daarom ermee klaar is, stukje onbegrip van zijn kant.
Dus gewoon goed communiceren met je bedrijfsarts en vragen wat zijn ideeen erover zijn, die heeft dit verhaal vast eerder gehad met werkgevers die er geen boodschap aanhebben.
Maar persoonlijk zou ik een andere baan zoeken.
Dus gewoon goed communiceren met je bedrijfsarts en vragen wat zijn ideeen erover zijn, die heeft dit verhaal vast eerder gehad met werkgevers die er geen boodschap aanhebben.
Maar persoonlijk zou ik een andere baan zoeken.
Ik zal het inderdaad aangeven bij de bedrijfsarts. Lijkt meeen goed plan. Ik heb wel hulp op dit moment, ik loop bij de 1e lijns ggz van de huisarts.quote:
Ja, zeker aangeven bij de bedrijfsarts. Juist daar vertellen hoe je je echt voelt en wat het met je doet! Het gaat om jouw gezondheid. En ja, een werkgever weet graag waar hij aan toe is, dus liever iets langer over reïntegratie dan heel erg fluctuerend.
Heb je er verder nog hulp bij eigenlijk?
Lekkere botte reactie. Heb je het ooit zelf meegemaakt?? Tot voor kort ging het gewoon goed. Ik weet nu waarom ik de burnout gehad heb en probeer nu situaties waarin ik me gestresst voel etc te relativeren. Ik probeer me er ook overheen te zetten, maar de ene dag gaat dit beter als de andere.quote:
Vanuit het oogpunt van de werkgever kan ik het mij goed voorstellen dat hij er klaas mee is. Zoek ander werk als je het niet aankunt of het je te veel wordt of zet je eroverheen en ga werken. Je bent nu een pijn voor het bedrijf.
Maar ik hoop dat je het ooit zelf krijgt: dan zal ik langs de lijn staan om je keihard in je face uit te lachen!
Ik probeer het zeker naast me neer te leggen. Ik heb daarna wel een goed gesprek gehad met m'n werkgever waarin naar voren is gekomen dat ik soms gewoon een tandje moet bijzetten. Dit doe ik nu, maar waarschijnlijk een tandje teveel.quote:
[..]
Laat die werkgever effe zeiken, maar leg het naast je neer.
Jij werkt serieus aan de reintegratie, maar kotsen voordat je naar je werk gaat, dat kan niet de bedoeling zijn.
Wat hierboven gezegd wordt, daar zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Ik zou serieus eens gaan nakijken of dit werk wel echt voor jou geschikt is.
Maar dit werk is wel degelijk geschikt voor me. Ik heb alleen met veel andere lichaamlijke complicaties te maken gehad het afgelopen jaar waarop ik geen tot weinig invloed had. Alles opeengestapelt heeft dus deze burnout gemaakt...
Zal het zeker aangeven bij de bedrijfsarts. En een andere baan: dat heeft door m'n hoofd gespeelt ja. Maar ik wil me eerst focussen op een volledig herstel alsvorens ik daar verder over ga denken.quote:
Gewoon aangeven, bedenk wel dat de werkgever niet op jou kan rekenen en dat hij daarom ermee klaar is, stukje onbegrip van zijn kant.
Dus gewoon goed communiceren met je bedrijfsarts en vragen wat zijn ideeen erover zijn, die heeft dit verhaal vast eerder gehad met werkgevers die er geen boodschap aanhebben.
Maar persoonlijk zou ik een andere baan zoeken.
Ik kan jou uit ervaring melden, dat dit niet gaat werken. Meld dit ajb bij je bedrifsarts. Ook de reactie van je werkgever, want wat hij doet mag niet. Dat hij zo doet komt natuurlijk, omdat jij nu te duur bent.
Jouw gezondheid moet jouw prioriteit zijn.
Jouw gezondheid moet jouw prioriteit zijn.
Maar is dat geen rare opmerking? Een burnout krijg je toch omdat je overwerkt bent? Een tandje bijzetten, daar kan ik me weinig bij voorstellen bij herstel van een burnout.quote:
Ik probeer het zeker naast me neer te leggen. Ik heb daarna wel een goed gesprek gehad met m'n werkgever waarin naar voren is gekomen dat ik soms gewoon een tandje moet bijzetten. Dit doe ik nu, maar waarschijnlijk een tandje teveel.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Mij werd juist aangeraden geen tandje bij te zetten en eens goed niets te doenquote:
[..]
Maar is dat geen rare opmerking? Een burnout krijg je toch omdat je overwerkt bent? Een tandje bijzetten, daar kan ik me weinig bij voorstellen bij herstel van een burnout.
Maar ik was overspannen.
Ik denk ook niet dat het erg herstel bevorderend is. Wat ik tenminste nu merk. Vandaag heb ik toevallig een goede dag. Maar soms kan ik ook echt een dag hebben dat het echt niet lukt...quote:
[..]
Maar is dat geen rare opmerking? Een burnout krijg je toch omdat je overwerkt bent? Een tandje bijzetten, daar kan ik me weinig bij voorstellen bij herstel van een burnout.
Nee, maar wel van mensen om mij heen.quote:
Lekkere botte reactie. Heb je het ooit zelf meegemaakt?? Tot voor kort ging het gewoon goed. Ik weet nu waarom ik de burnout gehad heb en probeer nu situaties waarin ik me gestresst voel etc te relativeren. Ik probeer me er ook overheen te zetten, maar de ene dag gaat dit beter als de andere.
Maar ik hoop dat je het ooit zelf krijgt: dan zal ik langs de lijn staan om je keihard in je face uit te lachen!
Ik zie het als een doorbetaalde sabbatical bijna. De eerste week dat je even tot rust moet komen, kan ik mij nog enigszins voorstellen en dat je dan weer geleidelijk begint. Maar weken tot maanden thuis te blijven, nee, daar kan ik geen begrip voor tonen.
In dit soort gevallen zou directe hulp als in vorm van een uitkering zowel de werkgever helpen als de werknemer om het proces te bespoedigen en weer zsm in volle loondienst terug te keren.
Een werknemer die tijdelijk wegvalt is peperduur en een risico.
Dat is mijn mening, maar ik wens je wel een spoedig herstel proces toe
A vaincre sans péril, on triomphe sans gloire.
Dit komt stukken genuanceerder over als je vorige post. Ik begrijp zeker jouw meningquote:
[..]
Nee, maar wel van mensen om mij heen.
Ik zie het als een doorbetaalde sabbatical bijna. De eerste week dat je even tot rust moet komen, kan ik mij nog enigszins voorstellen en dat je dan weer geleidelijk begint. Maar weken tot maanden thuis te blijven, nee, daar kan ik geen begrip voor tonen.
In dit soort gevallen zou directe hulp als in vorm van een uitkering zowel de werkgever helpen als de werknemer om het proces te bespoedigen en weer zsm in volle loondienst terug te keren.
Een werknemer die tijdelijk wegvalt is peperduur en een risico.
Dat is mijn mening, maar ik wens je wel een spoedig herstel proces toe
. Toch bedankt
Bij mij ging het ook zo ongeveer zoals jij beschrijft. Ik herken er een hele hoop in en zit sinds eind september thuis en ben nu voor 3 halve dagen aan het werk. De eerste 6 weken zat ik volledig thuis en daarna ben ik begonnen met 2x2 uur per week. Mijn chef zeurde ook aan m'n kop met vragen als "hoe lang denk je dat het nog gaat duren'' en ''wat denk je wel niet wat het allemaal kost'' Daarmee zette hij me onder druk en dat had ie nooit mogen doen bij iemand met een burnout. Daarbij had ik ook nog eens een bedrijfsarts die, als ik bij 'm zat, me helemaal niet aankeek en me na 10 minuten weer naar huis stuurde. Inmiddels heb ik een andere bedrijfsarts en dat gaat een stuk beter. Deze toont wel belangstelling. M'n chef heeft z'n excusses aangeboden. Sinds deze week ben ik 3 halve dagen aan het werk maar om nou te zeggen dat het TOP gaat, nee. Verder loop ik bij een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik krijg van alle betrokkenen het advies het rustig aan weer op te bouwen en omdat ik heel bang ben om weer terug te vallen wil ik me daar aan houden. Inmiddels voel ik me iedereen op m'n werk gesteund en dat is wel fijn. Hoewel ik het zelf niet snel genoeg vindt gaan en daar ook schuldgevoelens over heb. Ik heb 18 jaar keihard en met plezier gewerkt voor deze werkgever zonder een keer langdurig ziek te zijn geweest en had ook nooit gedacht dat dit me zou overkomen. Ik heb er nog veel moeite mee om het te accepteren.
Accepteer dat, want anders val je terug, of blijf je risico op herhaling houden.quote:
Ik denk ook niet dat het erg herstel bevorderend is. Wat ik tenminste nu merk. Vandaag heb ik toevallig een goede dag. Maar soms kan ik ook echt een dag hebben dat het echt niet lukt...
Ik zie hierboven die post van kedge, maar dat is slechts een mening. Er zijn vele werkgevers die hun bedrijf niet puur voor de winst hebben, maar meer als een manier van prettig leven, om zich te omringen met prettige en leuke mensen. En die zien je niet als als een "risico" en een "peperdure" kostenpost, maar wensen jou eerder herstel toe als een gewaardeerd collega.
En zoniet -- het slechtste wat je in dit geval kunt doen, is overhaasten, en je "er maar gewoon overheen zetten".
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Wat een idiote houding van je werkgever zeg.
Ik zou mezelf direct weer ziekmelden als je zo gaan lopen pushen, er zijn mensen die 2 jaar thuiszitten met een burn-out zeg dat maar tegen hem of haar.
Dit is geen kattepis waarbij men even door jouw grenzen heen moet lopen pushen omdat je de zaak geld kost.
Je gaat van iemand die kanker krijgt toch ook niet verwachten dat hij weer volledig komt werken als hij midden in zijn chemo's zit?
Ik zou mezelf direct weer ziekmelden als je zo gaan lopen pushen, er zijn mensen die 2 jaar thuiszitten met een burn-out zeg dat maar tegen hem of haar.
Dit is geen kattepis waarbij men even door jouw grenzen heen moet lopen pushen omdat je de zaak geld kost.
Je gaat van iemand die kanker krijgt toch ook niet verwachten dat hij weer volledig komt werken als hij midden in zijn chemo's zit?
Zoals ik me heb laten vertellen, hebbem mensen die een burnout krijgen een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Nemen ongemerkt teveel hooi op hun vork en zeggen vaak, ''oh dat doe ik wel even''. Dat gaat van kwaad tot erger, tot je over de scheef bent gegaan. In mijn geval kwamen de eerste symptomen in het najaar van 2011. Zat op een avond rustig op de bank tv te kijken toen ik ineens over m'n hele lijf spierkrampen kreeg. Zo heftig zelfs dat ik moets overgeven van de pijn die ik overhal had. Ik dacht echt dat ik dood zou gaan. Na een half uurtje ging het alweer maar ben er de volgende dag mee naar de dokter gegaan. Die dacht dat het wel eens een bijwerking van een medicijn kon zijn dat ik dagelijks slik. Ben daarna gestopt met die pillen en heb toen ook geen last meer gehad. Wel was ik na een dag werken helemaal uitgeput en had ook geen zin in eten. Lag meestal al om 7 uur in bed en sliep dan tot een uur of 12 en daarna lag ik de hele nacht wakker. Zo heb ik nog een klein jaar aangemodderd tot ik na m'n vakantie waarin ik goed had uitgerust (dacht ik) meteen weer het oude vervelende gevoel kreeg. Daarbij komn ik me slecht concentreren op alles wat ik deed. Toen er 2 weken na m'n vakantie een rampdag was op m'n werk, ben ik geknakt. De volgende morgen toen ik op moest staan wist ik niet waar ik de energie vandaan moest halen om uit bed te stappen en naar m'n werk te gaan, zat jankend op de rand van m'n bed en wist niet waar ik het zoeken moest. Die dag meteen naar de dokter gegaan en daar het hele verhaal verteld en voor haar was het zo klaar als een klontje, een burnout dus. Ik had geen idee wat ik me er bij voor moest stellen maar ben er inmiddels achter.quote:
Hoe krijgt men eigenlijk een burnout?
Een goede werkgever is er trouwens voor verzekerd, de mijne in ieder geval wel. Ziekmelden voor een griepje kost hem meer dan mijn burnout.quote:
Wat een idiote houding van je werkgever zeg.
Ik zou mezelf direct weer ziekmelden als je zo gaan lopen pushen, er zijn mensen die 2 jaar thuiszitten met een burn-out zeg dat maar tegen hem of haar.
Dit is geen kattepis waarbij men even door jouw grenzen heen moet lopen pushen omdat je de zaak geld kost.
Je gaat van iemand die kanker krijgt toch ook niet verwachten dat hij weer volledig komt werken als hij midden in zijn chemo's zit?
Bedrijfsarts op je hand krijgen, dan kan je werkgever niks. Als je een vast contract hebt ten minste.
Burn-out duurt echt wel langer om van te herstellen.
Burn-out duurt echt wel langer om van te herstellen.
Ook vervangend personeel dat opgeleid moet worden door bestaand personeel voor een tijdelijk contract, wat dus weinig zin heeft of ander personeel die verplicht jouw werk op zich moeten nemen en dus de werkdruk toeneemt?quote:
[..]
Een goede werkgever is er trouwens voor verzekerd, de mijne in ieder geval wel. Ziekmelden voor een griepje kost hem meer dan mijn burnout.
A vaincre sans péril, on triomphe sans gloire.
Je weet hoe een burn-out werkt? Je moet dan complete rust nemen, dat heeft niks te maken met aanstellerij of 'respect hebben voor', dat is meestal gewoon nodig om ervan te herstellen in verband met prikkels en stress.quote:
[..]
Nee, maar wel van mensen om mij heen.
Ik zie het als een doorbetaalde sabbatical bijna. De eerste week dat je even tot rust moet komen, kan ik mij nog enigszins voorstellen en dat je dan weer geleidelijk begint. Maar weken tot maanden thuis te blijven, nee, daar kan ik geen begrip voor tonen.
In dit soort gevallen zou directe hulp als in vorm van een uitkering zowel de werkgever helpen als de werknemer om het proces te bespoedigen en weer zsm in volle loondienst terug te keren.
Een werknemer die tijdelijk wegvalt is peperduur en een risico.
Dat is mijn mening, maar ik wens je wel een spoedig herstel proces toe
Het heeft niet altijd te maken met het werk niet aankunnen, maar grenzen leren aangeven. Soms heb je van die bedrijven die al hun klusjes op iemand uitstorten en die persoon durft geen nee te zeggen, waardoor die zwaar overbelast raakt. Als er ook geen goede sfeer hangt op het werk en je bent iemand die het werk mee naar huis neemt (piekeren), dan heb je de hele dag geen ontspanning.quote:
Vanuit het oogpunt van de werkgever kan ik het mij goed voorstellen dat hij er klaas mee is. Zoek ander werk als je het niet aankunt of het je te veel wordt of zet je eroverheen en ga werken. Je bent nu een pijn voor het bedrijf.
quote:
[..]
Je weet hoe een burn-out werkt? Je moet dan complete rust nemen, dat heeft niks te maken met aanstellerij of 'respect hebben voor', dat is meestal gewoon nodig om ervan te herstellen in verband met prikkels en stress.
Heeft ook geen reet te maken met een verziekte werkhouding of luiheid.
Vaak zijn het juist de mensen die het meest betrokken zijn bij de zaak en het hardste werken die een burn-out krijgen.
Met de juiste behandeling en erkenning ben je meestal echter zo weer aan de bak.
|
|
