Schizofrenie #9

Laatste tijd word ik erg depri van mijn vrienden, want ze zijn nogal, tja, simpel. Het gaat dan toch wel snel over tieten, bier, films, games en drugs; dat is toch niet echt wat ik gewent ben en leuk vind aan gesprekken. Nouja, ik ben inmiddels weer met een hele hoop andere mensen tijd aan het doorbrengen en dat bevalt me wel.

En de chaos om mij heen, zorgt ook voor chaos in mijn hoofd logischerwijs. Normaal gesproken ben ik weinig thuis dus vind ik het niet erg boeiend om op te ruimen, maar gisteren daadwerkelijk alles naar buiten gebracht, schoongemaakt en een nieuw plekje gegeven

Voel me weer een stuk relaxter en ben vanplan weer te gaan schrijven. Alleen, wil ik in mijn hoofd wel weer verder met het verhaal waar ik zo'n 2 jaar geleden mee ben begonnen; waar ik continu op vastloop.

Ohja, en dat onderzoek wat ik zou krijgen duurt wat langer dan ik in eerste instantie dacht; ongeveer 10 uur, ipv 3. Dus ik moet nog een paar keer. Na dat onderzoek wel meteen een jointje gerookt, maar sindsdien wel weer volgehouden. Dus ik ben wel redelijk tevreden weer.
Volgens mij is wiet voor mij toch echt een anti-psychoticum, want ik merk toch echt een opbouw van hallicunatie's en dergelijke. Ik moet deuren vaak 2 keer openen wil ik de kamer krijgen waar ik in wil, want vaak is het de eerste keer zo dat er iets vreemds achter staat; demonische figuren en dergelijke. Meestal lukt het wel, ik probeer me weer te ontspannen en het is zo weer weg, maar het is een duidelijke opbouw.
Zodra ik mezelf weer na black-outs op gevaarlijke locatie's bevind, ik merk dat ik praat terwijl er niemand is of ik weer tegen allerlei mensen ga beweren dat ik god ben of iets dergelijks, ga ik toch echt nooit meer stoppen met wiet, want heb daar geen zin meer in

@Gewas: Probeer het al tijden weer op te pakken, ik heb in november nog wel aan een script gewerkt, maar na 4 pogingen bleef het uiteindelijk bij 40 Pagina's.

Ik heb tot nu toe 3 antipsychoticum gehad, eerste had weinig effect, ook met hoge dosering, tweede zorgde ervoor dat ik zo depressief werd dat ik in een kliniek zelfmoord heb geprobeerd te plegen en de 3e maakte me alleen maar depressiever. Daarnaast kon ik met alle middelen gewoon helemaal niets meer, mijn hoofd was leeg van binnen, maar het kwam er dan ook op neer dat ik de hele dag, dag in dag uit voor me uit zat te staren.
Bij wiet daarentegen krijgt mijn brein een verlossing van de nare gedachtes en kan ik daarna gewoon weer aan het werk. Daarnaast worden mijn pijnklachten van de reuma ook stukken minder.

Beangstigend valt over het algemeen wel mee voor mij, meestal vind ik het alleen heel erg afleiden. Angst zit 'm op het moment vooral in dat ik bang ben voor een terugval. Mijn psychiater doet intussen net alsof ik gek ben en het allemaal maar onzin is.
Trouwens heb ik altijd gedacht en gezegd tegen mijn psychiaters dat ik niet psychotisch was en nu ik mijn "zwakkere kant" begin te accepteren zegt het zelfde psychiater ineens dat het allemaal wel meevalt. Ik word daar eigenlijk best wel gek van. M'n psychiaters die eigenlijk alleen maar proberen mij zwart te maken.

Wat me er aan doet denken; In het verleden heb ik ruzie gehad met een psychiater in een kliniek die mij ervan beschuldigde dat ik alles verzon en dat ik me niet zo moest aanstellen. Dat was de opening van het eerste gesprek dat ik met haar had. Toen heb ik in eerste instantie heel rustig gereageerd, maar eigenlijk al vrij snel knapte er toch echt iets in mij en heb ik haar verrot gescholden (en overigens ook bedreigd). Toen ben ik de kamer uit gestormd, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik terwijl ik al vloekend tegen de verpleging zei dat ze die deur beter zo snel mogelijk open maakte en dat ik een aanklacht zou indienen, naar buiten gelopen en op de trein gestapt richting huis. Halverwege (ik moest overstappen op de bus) werd ik opgehaald door mijn ouders die ik inmiddels had gemeld dat ik weg was gegaan. In de auto belde dezelfde psychiater mijn ouders op om ze te vertellen dat ik een leugenaar was en ik alles verzon (zich niet realiserende dat ik meeluisterde).
Daaraan terug denkend; is dat echt de helft van mijn ervaringen met psychiaters. Dat vind ik echt heel erg veel; ze denken eventjes overal mee weg te kunnen komen, omdat jij als patiënt toch "geestesziek" bent en het erge is; ze hebben nog gelijk ook. Ze komen er gewoon mee weg en er is eigenlijk niemand die je gelooft en niets om het te bewijzen.
Om die reden nam ik eerder eigenlijk overal en altijd iemand mee; niet om me te helpen, maar om daar te zijn als getuigen van het gesprek. Alleen ben ik een redelijk gesloten persoon en nogal op m'n privacy gesteld, dus dat doe ik inmiddels ook al niet meer.

Heeft iemand van jullie eigenlijk zulke negatieve ervaringen met de hulpverlening?

quote:

Op vrijdag 8 maart 2013 12:29 schreef Salmannassar het volgende:

[..]

Het is bij mij zo erg dat ik het niet verantwoord acht jullie de details te geven omdat dat een trigger voor Mensen die neg. ervaringen hebben kan zijn en dat doe ik dan ook slechts by special request.
Ze zijn in een woord GRUWELIJK . Zodanig dat ze ervoor vervolgd zijn door een tuchtcommissie. De verrassende uitslag was dat de patiënt gelijk had. Het duel tussen de scherpe en de botte 'slangentong was onvoorstelbaar
geëindigd. Voor de verandering had de waarheid overwonnen in het duel der ego"s dat een 'PDrelatie' is. Besef dat ik dit gepaard gaande met verschrikkelijke huilbuien typ. Het heeft me 20 min gekost en ik ben er 'FF' klaar mee hoewel dat laatste een leugentje om bestwil is.
Grtn. 'lotgenoten'

Klinkt alsof het iets heftigs was. Vervelend voor je

Alleen weet ik wel dat ook al moet je heel erg op passen met wie je tegenover je hebt; je zit er niet voor hun.

Ik ga hier niet op reageren; je bekijkt 't maar. Ik heb zelf zowel binnen als buiten de zorg genoeg traumatiserende ervaringen opgedaan, maar als ik daar een potje over wil gaan zitten janken doe ik dat wel bij die lul van een psycholoog van me. Zodra ik dingen bij andere neerleg hoop ik op hulp en begrip ja. Ik eis het alleen niet op.
Je kan niet verwachten dat als je zegt "Oh, ik heb zo iets ernstigs meegemaakt, maar ik wil niet vertellen wat." dat iedereen dan ineens medelijden met je heeft. Ik probeer begrip op te werken, maar als dát dan zo word gebagatelliseerd; dan is dat ook wel in één keer weer over.
Het zuigt ja, dat weet ik; maar uiteindelijk is het enige wat je kan doen even slikken en verder gaan met je leven.

Heb ik toch gereageerd

Alleen mentale verkrachting? Ik heb het fysiek ook meegemaakt, maar who the fuck cares. Ik word momenteel mentaal verkracht door iemand die vind dat ik me meer in 'm in moet leven; maar dat gebeurt gemiddeld ook maar eens per week, dus wat klaag ik.