Japan, maar dan niet in Tokyo, deel IV

Lekker werken zo.

Weerzinwekkend verhaal dus.

Ik ben benieuwd hoe Japan zichzelf op de been gaat houden komende decennia, want zo klinkt het niet erg veelbelovend..!

Communiceren, deel II

Als ik het laatste verhaal zelf nog eens teruglees, dan kan ik me zo voorstellen dat jullie denken, ja maar Lyrebird, ligt het ook niet een beetje aan jou dat er zo slecht gecommuniceerd wordt? Waarom spreek je nog steeds geen (vloeiend) Japans en waarom verwacht je dat zij op jouw manier gaan communiceren?

Jullie hebben een punt.

Voorbeeldje. Ik zit soms vol energie en heb een drive om iets gedaan te krijgen. Dus trommel ik studenten op, zodat we gezamenlijk wat metingen kunnen doen. Vraagt een van de Japanse studenten of ik al gelunched heb. Ja, dat had ik... maar hij had waarschijnlijk nog niets gegeten, want anders vraagt hij dat niet. Dus vroeg ik of hij al gegeten had, nee dat had hij niet, en raadde hem aan om dat dan maar zo spoedig mogelijk wel te doen. Dit is de manier waarop Japanners communiceren.

In Japan moet je heel omzichtig te werk gaan, vooral als je met een meerdere te maken hebt. Directe vragen zijn niet zo gepast. Nu zijn wij in Nederland het stadium van meerdere en horige gelukkig voorbij, maar hier speelt dat nog wel degelijk. Alhoewel ik van huis uit een hele behoorlijke opvoeding heb meegekregen en me zelden horkerig gedraag, kan ik me zo voorstellen dat de gemiddelde manager waar ik mee van doen heb, zich afvraagt waar deze boerenpummel (ik) het lef vandaan haalt om zulke directe vragen te stellen. Die Lyrebird zegt vriendelijk hallo en dankjewel in het Japans, maar trekt zich totaal niets aan van de ongeschreven wetten die in Japan gelden. Als ik dan ook nog eens druk op ze ga zetten, door te vragen wat ze er nou van vinden, dan kan er terloops wel eens iets gezegd worden dat niet helemaal waar is.

Wat ik ondertussen geleerd heb, is dat niets is wat het lijkt, en dat je eerst moet zien voordat je iets kan geloven. Het grappige is dat je met zo'n houding net een Japanner bent. Die moeten met drie onafhankelijke methodes overtuigd worden, voordat ze iemand geloven.

40 uur werken

Op het forum heb ik wel eens eerder geklaagd over een van mijn studenten. Die hadden we al een tijdje niet meer gesignaleerd, en toen kreeg ik een e-mail dat hij z'n telefoonabonnement en internet niet kon betalen, en dat zijn fiets stuk was, zodat hij mijn e-mails niet had kunnen lezen en niet naar de universiteit kon komen. Let wel, dit zijn volwassen mensen, waar ik iedere dag mee te maken heb. Zelfs een kleuter zou zich schamen voor dit soort excuses.

Na behoorlijk lang op hem ingepraat te hebben, viel eindelijk het kwartje dat er iets van hem verwacht werd. Maar ook toen was het nog lastig om hem aan zijn project te laten werken. Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten. Mijn voorstel: je werkt 40 uur per week in het lab, en wat je de rest van je tijd doet, moet je vooral zelf weten.

Het gevolg is dat we Mr. H. (laat ik 'm maar zo noemen) op maandag en dinsdag zien, en de rest van de week is hij er niet. Wat blijkt, hij komt op maandag binnen, werkt dan 40 uur volcontinu door, en gaat dan naar huis.

Begin me nu af te vragen of we hier weer een gevalletje lost in translation hebben, en dat hij plichtsgetrouw mijn opdracht aan het uitvoeren is (je bent hier voor 40 uur, en wat je met de rest van je week doet, het zal me worst wezen).

Veertig uur achter elkaar werken? Die paar keer dat ik een doorwaakte nacht had, vielen mijn ogen al dicht na 35 uur. Laat staan dat ik dan nog helder en geconcentreerd kon denken. Mocht zijn werk ook maar enigszins gevaarlijk zijn, is dat een goede reden om die jongen tot een normaler schema te dwingen.

Jullie hebben allebei wel een punt.

Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten, en vragen waar hij mee bezig is. lyolyrc, zijn werk is niet gevaarlijk, maar als je er bij loopt als een zombie, dan wordt trappenlopen al gevaarlijk. En wij hebben geen Shell regels.

Nanni o shimaska? (wat ben je aan het doen?)

De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 08:22 schreef Lyrebird het volgende:
De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

Wel apart. Ik vraag mij dan af waarom Japan net als de EU een aantal jaar geleden extra GPS sattelieten de lucht in hebben egschoten om de nauwkeurigheid boven hun eigen grondgebied te verbeteren.
http://en.wikipedia.org/wiki/Quasi-Zenith_Satellite_System

Ik kan daar een heel lang antwoord op geven.

Japan kent een hele homogene samenleving, met mensen die zich heel vaak hetzelfde gedragen. Kijk je naar de salarymen, dan zie je werknemers die allemaal dezelfde kleding dragen. Er is in Japan weinig ruimte voor mensen die graag apart willen zijn.

Wat ik wel meen waar te nemen, is een groot verschil tussen de generaties. Als het bijvoorbeeld om techniek gaat, dan doet de oudere generatie fanatiek mee (want techniek staat centraal in het leven van de Japanner), maar missen ze desondanks toch vaak de boot. Ik denk dat GPS veel gebruikt wordt in de Japanse samenleving, maar dat de vaak oudere taxichauffeurs (met pet) liever met vertrouwde methodes werken, zoals een stratenboek.

Ik werk veel samen met een gepensioneerde Japanner. Heb veel van die man geleerd, maar soms heb je het idee dat hij nog in de jaren 80 leeft. Hij heeft een hele oude telefoon, die met een elastisch koortje (met van die krullen, zoals wij die vroeger bij onze oude telefoon hadden) en een clip aan het borstzakje van z'n overhemd vast zit. Met die telefoon belt hij me regelmatig uit bed en hij is niet bekend met het fenomeen texten (of hoe dat tegenwoordig in Nederland mag heten, ik word ook ouder). Zie hier: een heel normaal proces dat de oudere mens ondergaat. Je raakt langzaam achter op.

Dag lieve Nederlanders in Japan,

Ik ben dringend op zoek naar tips en advies van iedereen die ervaring heeft met leven in en verhuizen naar Japan. Ik ben inmiddels al bijna 3 jaar samen met een Japanse en waren samen woonachtig in Italië, totdat zij noodgedwongen terug moest naar Japan en ik naar Spanje moest verhuizen.

Inmiddels is het al iets langer dan een jaar dat we niet meer samen wonen, en worden wij beide het reizen tussen Spanje en Japan beu. Nu ben ik meer dan bereid mijzelf te verplaatsen naar Japan, ook omdat voor mijn vriendin het verhuizen naar Europa wat moeilijker gaat, maar vind ik het erg moeilijk om een redelijke baan te vinden.

Ik ben vloeiend in Nederlands, Engels en Italiaans maar heb voor alle 3 geen diploma's/certificaten die mij in staat stellen les te geven, nu lijkt vooral voor het Engels dit noodzakelijk te zijn en is er denk ik t weinig animo voor het Nederlands/Italiaans.

Ook zou ik het niet erg vinden om te gaan studeren, ik ben nog jong, maar dit bekostigen is weer een ander verhaal..?

Ik hoop dat jullie wellicht ideeën of tips hebben om mij en mijn vriendin met dit probleem te helpen.

Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 06-02-2014 13:10:52 ]

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:00 schreef Lyrebird het volgende:
Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

Het is precies wat je zegt, ik ben erg actief op websites als MyShigoto en Gaijinpot maar overal wordt er gevraagd naar native speakers. Ik ben naar mijn mening vloeiend in Engels, werk ook bij een internationaal bedrijf waar de voertaal Engels is, maar zal in dat opzicht nooit 100% native zijn.

Voor een klas staan is ook niet mijn ideale idee van leven in Japan, zou ik er vrede mee kunnen hebben mocht dit de enige optie zijn (wat iemand wel niet doet om samen te zijn met zijn liefde). Ik heb alleen geen bevoegdheden om les te geven in het Italiaans, Engels en Nederlands, en weet niet in hoeverre hier naar wordt gevraagd.

Helaas is programmeren niet iets dat ik ooit heb geleerd. Ik ben momenteel wel werkzaam bij een groot game-bedrijf maar dan op de lokalisatie en kwaliteitsgarantie afdeling. Zeker niks voor jou? :p

Is er naast lesgeven een andere optie? Ik heb een tijd met een idee gezeten om een Nederlandse eettent (pannenkoeken e.d.) te beginnen, ik weet dat in Kobe een stroopwafelhuis goudgeld aan het verdienen is.. Maar als iemand met weinig kennis over hoe en wat in Japan als t aankomt op een zaak openen lijkt me dit niet iets om mee te beginnen zeg maar...

Goed plan, vooral als het een frietkraam met klassieke vette hap wordt. Frikadellen, kroketten... Ik voorspel je een gouden toekomst. Heb net het forum afgezocht, want ik weet zeker dat ik het (in dit topic?) al eerder heb voorgesteld.

Maar een zaak openen doe je niet zo maar. Mijn universiteit heeft me al toestemming gegeven om een high-tech startup te beginnen, maar ik zit erg tegen het beginnen van zo'n bedrijf aan te hikken. Japans spreken is al lastig, maar lezen is helemaal een ellende. En er zullen heel wat formulieren gelezen en getekend moeten worden, voordat zo'n bedrijf van de grond is.

Ik ben het met je eens, volgens mij is het een goud idee. Wanneer mijn vriendin in Nederland is met haar familie of andere vrienden uit Japan zijn ze niet weg te slaan bij de typisch Nederlandse eettenten als een snackbar en een pannenkoekenhuis.

Maar goed, dit is op het moment erg lastig. En lijkt mij meer iets om te beginnen na enige tijd woonachtig in het land zelf te zijn geweest.

Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:33 schreef Chen het volgende:
Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:47 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

Ja in een winkel part-time werken is niet echt de bedoeling. Wellicht dat een kleine studie van de Japanse taal toch ook eerst moet gaan gebeuren

Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

quote:

Op vrijdag 7 februari 2014 05:54 schreef casperrrrrr het volgende:
Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

Ik heb inmiddels in 4landen gewoond en weet dat emigratie niet makkelijk is en bij Japan vind ik het alleen maar moeilijker.

Trouwen met mijn vriendin is iets dat met de tijd moet gebeuren en niet geforceerd, bovendien ben ik de Japanse taal niet machtig en is het nou niet mijn doel om opeens van mijn goede baan in een bar glazen ophalen terecht te komen :p.

Studeren is eventueel mogelijk, wel allemaal zeer duur, tips? Ik heb inderdaad gelezen dat het niet altijd even makkelijk is om een visum te krijgen vanuit de werksituatie, maar zal wel noodzakelijk in mijn geval moeten zijn.

Hoe bedoel je werk vinden vanuit Nederland (Spanje in mijn geval) is kansloos? En mijn pannenkoeken-friettent-huis idee is wellicht een leuke voor de toekomst maar lijkt me niet ideaal om zo te beginnen in Japan.

Niet kansloos misschien, maar erg moeilijk. Om een werkvisum te krijgen moet je werkgever garant voor je staan. Iets waar meeste bedrijven niet zomaar in voor zijn. Je zult overtuigend moeten aantonen welke meerwaarde of specifieke skills je hebt.

Vwb studeren idd prijzig, maar check even de ambassade website, ze geven elk jaar scholarships (info meestal in April). Deze monbusho beurzen zijn erg royaal en goed genoeg om in je onderhoud te voorzien. Andere scholarships zijn vaak alleen mogelijk na enrollment.

Moet wel zeggen dat de huidige Abe regering het makkelijker voor buitenlanders wil maken om Zich hier te vestigen en te werken. Concrete maatregelen laten nog even op zich wachten maar wellicht verandert eea binnenkort...;)

@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

quote:

Op zaterdag 22 februari 2014 09:05 schreef Meike26 het volgende:
@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

Portugezen, Turken en Finnen schijnen iets minder moeite te hebben met het Japans. Ook Brazilianen (spreken Portugees) pikken het Japans snel op. Een van de redenen waarom er relatief veel Brazilianen in Japan zijn. Spaanse ervaring zal ook helpen.