Ik zit op een uur afstand treinen van Tokyo.
Over treinen gesproken...
Gisteren mocht ik weer even uit m'n hok, het land in. Uitgenodigd door een Japans bedrijf, dat interesse had in de technologie waar we mee werken. Zij maken een component dat wij in ons onderzoek kunnen gebruiken.
Ik heb zoiets ondertussen wel vaker meegemaakt, en het grappige in Japan is dat als je een bedrijf gezien hebt, dat je dan eigenlijk alle bedrijven gezien hebt (net zoals dat alle Japanners op elkaar lijken, nee geintje - bij bedrijven is het echt zo). Zo word je steevast verwelkomd in het nieuwste gebouw van een plant, meestal in een prachtige vergaderzaal, waar vier tot tien man (zelden een vrouw) zich allemaal voorstellen. Gelukkig hebben ze kaartjes bij zich, want Japanse namen gaan het ene oor in, en het andere oor uit. Na al die jaren hier heb ik wel een beetje houvast, omdat namen op andere namen van mensen die ik al ken lijken, waardoor er ten minste nog iets blijft hangen. Maar in de eerste jaren was het een pot nat, al die -yashi's, -yama's en -mura's.
Daarna een rondleiding door het bedrijf, waar weer erg veel lijnen niet in gebruik waren. Het feit dat het zomer was werd als excuus gebruikt voor de lage productie, maar ik heb nu al zo vaak een bedrijf gezien waar de productie niet op volle toeren draait, dat ik zoiets maar met een korreltje zout neem. Veel van de productie is naar China verplaatst, en ergens geef ik de Japanners ook groot gelijk, want als je kijkt naar wat die mensen dan moeten doen, dan is dat wel erg dom werk. Je vraagt je af wie zoiets nog wil doen in deze tijd. Vandaar ook dat die fabriek waarschijnlijk in de middle of nowhere stond, waar ze nog mensen met een lagere school diploma konden vinden die het wel leuk vonden om tandwieltjes in bakjes te leggen.
Het meest aparte van het bezoek was nog wel dat het component waar wij eigenlijk om zaten te springen, gratis ter beschikking werd gesteld. Op mijn vraag wat ze dan van me terug verlangden, was het antwoord dat ze de wetenschap willen helpen. Nu woon ik hier al lang genoeg om te snappen dat dit niet het echte antwoord was, maar toch was het wel een heel aardig gebaar. Zo als er wel vaker erg aardige gebaren worden gemaakt.
Het blijft een ondoorgrondelijk land.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson