POL Politiek
Discussies en diepgaande gesprekken over de politiek in de breedste zin van het woord kun je hier voeren.
Dan staat het overigens op Wikipedia helemaal foutquote:Op dinsdag 26 februari 2013 14:12 schreef freako het volgende:
[..]
Ja, ik ook.
Onderaan die pagina staat: "SONO ESCLUSE DAL RIEPILOGO LE REGIONI VALLE D'AOSTA E TRENTINO ALTO ADIGE". Volgens Google Translate betekent dat: "ZIJN UITGESLOTEN VAN SAMENVATTING VAN DE REGIO'S EN AOSTA Trentino Alto Adige". Oftewel: Valle d'Aosta en Trentino Alto Adige worden in deze lijst niet meegeteld.
De buitenlandse zetels staan links bovenin ("Estero").
Ook kun je daar de regio's selecteren in de kaart, of via het lijstje Regioni.
Government exists to protect us from each other. Where government has gone beyond its limits is in deciding to protect us from ourselves.
Nee, ze zijn daar alleen nog niet meegeteld. Laat eerst de uitslag maar eens defnitief worden.quote:
[..]
Dan staat het overigens op Wikipedia helemaal fout
Zou dat dan ook niet moeten gelden voor Sicilië, Sardinië en Friuli-Venezia Giulia (allemaal ook autonome regio's)?quote:
[..]
Onderaan de tabel met totalen op de site staat dat het zonder de resultaten uit Valle d'Aosta is (Kamer) en zonder de resultaten uit Valle d'Aosta & Trentino/Alto Adige (Senaat). Ook de buitenlandse zetels zitten er niet bij ('Estero' op de site). Die tel ik er dus zelf bij op door die resultaten op te vragen.
De reden dat Valle d'Aosta & Trentino/Alto Adige niet meegeteld worden is het afwijkende kiessysteem in die gebieden. Het zijn gebieden met een grote Franstalige minderheid (Valle d'Aosta) dan wel een grote Duitstalige minderheid (Trentino/Alto Adige omvat ook Südtirol). Omdat de grote partijen in Trentino/Alto Adige lid zijn van een van de coalities, zijn die zetels wel toe te wijzen.
Ik denk dat Aosta en Trentino wat zelfstandiger zijn omdat ze financieel wel gezond zijnquote:
[..]
Zou dat dan ook niet moeten gelden voor Sicilië, Sardinië en Friuli-Venezia Giulia (allemaal ook autonome regio's)?
Kamer :
PD 295
M5S 109
PdL 98
SC 39
SEL 37
LN 18
FdI 9
UDC 8
SVP 5
MAIE 3
PD 295
M5S 109
PdL 98
SC 39
SEL 37
LN 18
FdI 9
UDC 8
SVP 5
MAIE 3
Government exists to protect us from each other. Where government has gone beyond its limits is in deciding to protect us from ourselves.
Voor Aosta is het vrij simpel: dat is zo klein, dat het 1 afgevaardigde en 1 senator heeft, die elk via FPTP worden verkozen (het kiessysteem zoals dat ook in bv Engeland gebruikt wordt). De partijen in die regio zijn andere dan in de rest van Italië.quote:Op dinsdag 26 februari 2013 16:07 schreef remlof het volgende:
[..]
Ik denk dat Aosta en Trentino wat zelfstandiger zijn omdat ze financieel wel gezond zijn
Trentino/Alto Adige is op papier een regio, in de praktijk doet die regio niets, alle taken zijn aan de beide provincies gedelegeerd. Blijkbaar is er een of andere wet die regelt dat Trentino (de vnl Italiaanssprekende zuidelijke provincie) 3 senatoren verkiest, via FPTP in 3 districten. Hetzelfde geldt voor Südtirol/Alto Adige (dat een Duitstalige meerderheid heeft). Tenslotte is er 1 zetel via evenredige vertegenwoordiging. Voor de Senaat bestaan er hier dus geen formele coalities, zoals die in andere regio's wel gelden.
Waarom daarvoor gekozen is: geen idee. De Duitstalige minderheid is een meerderheid in Südtirol, en geconcentreerd in een gebied. Deze is ook behoorlijk op zichzelf gericht, de Südtiroler Volkspartei heeft in het gebied de meerderheid, al sinds WOII. Dit is anders dan in de andere autonome regio's.
PD 295 - sociaaldemocraten/Bersaniquote:
Kamer :
PD 295
M5S 109
PdL 98
SC 39
SEL 37
LN 18
FdI 9
UDC 8
SVP 5
MAIE 3
M5S 109 - Grillo
PdL 98 - Berlusconi
SC 39 - Monti
SEL 37 - Links/Groene partij. Leider is Nichi Vendola, de eerste openlijk homoseksuele regiopresident
LN 18 - Lega Nord
FdI 9 - Fratelli d'Italia, rechtsconservatieve afsplitsing van de PdL (met instemming van Berlusconi)
UDC 8 - christendemocraten, centrumpartij. Lid van de Monti-coalitie
SVP 5 - Südtiroler Volkspartei, zie hierboven. Lid van de centrumlinkse coalitie
MAIE 3 - ?. Ik kom in de uitslagen alleen nog Centro Democratico tegen als een partij met zetels, dat is een samenvoeging van wat sociaalliberale partijen.
Best sterk dat de partij van Grillo dan meer haalt dan die van Berlusconi...quote:
[..]
PD 295 - sociaaldemocraten/Bersani
M5S 109 - Grillo
PdL 98 - Berlusconi
SC 39 - Monti
SEL 37 - Links/Groene partij. Leider is Nichi Vendola, de eerste openlijk homoseksuele regiopresident
LN 18 - Lega Nord
FdI 9 - Fratelli d'Italia, rechtsconservatieve afsplitsing van de PdL (met instemming van Berlusconi)
UDC 8 - christendemocraten, centrumpartij. Lid van de Monti-coalitie
SVP 5 - Südtiroler Volkspartei, zie hierboven. Lid van de centrumlinkse coalitie
MAIE 3 - ?. Ik kom in de uitslagen alleen nog Centro Democratico tegen als een partij met zetels, dat is een samenvoeging van wat sociaalliberale partijen.
Men spreekt van een nieuw kantelmoment, zoals bij de verkiezingen van 1994, toen de traditionele partijen door het corruptieschandaal weggevaagd waren.
Opmerkelijk is dat een figuur uit die tijd, Di Pietro, niet meer verkozen is, zijn partij IDV zat bij de coalitie van Antonio Ingroia, en heeft nul zetels.
Wat een opmerkelijke periode.. als je bedenkt dat de paus deze week aftreedt, en dat president Napolitano binnen een paar maanden ook aftreedt.
Is er eigenlijk iemand die dit jaar nog blijft zitten?
Is een partij voor Italianen buiten Italië krijgt apart zetels.quote:
[..]
PD 295 - sociaaldemocraten/Bersani
M5S 109 - Grillo
PdL 98 - Berlusconi
SC 39 - Monti
SEL 37 - Links/Groene partij. Leider is Nichi Vendola, de eerste openlijk homoseksuele regiopresident
LN 18 - Lega Nord
FdI 9 - Fratelli d'Italia, rechtsconservatieve afsplitsing van de PdL (met instemming van Berlusconi)
UDC 8 - christendemocraten, centrumpartij. Lid van de Monti-coalitie
SVP 5 - Südtiroler Volkspartei, zie hierboven. Lid van de centrumlinkse coalitie
MAIE 3 - ?. Ik kom in de uitslagen alleen nog Centro Democratico tegen als een partij met zetels, dat is een samenvoeging van wat sociaalliberale partijen.
Government exists to protect us from each other. Where government has gone beyond its limits is in deciding to protect us from ourselves.
Bersani gaat voor een minderheidskabinet met een beperkte regeerperiode ( een jaar ? )
de partij van beppe grillo gaat per voorstel bekijken of ze steunen
de president treed binnenkort af, ik denk eerst een nieuwe president, misschien nog wat staatskundige hervormingen, verder een kabinet dat een beetje op de winkel past en in febr 2014 weer verkiezingen..
de partij van beppe grillo gaat per voorstel bekijken of ze steunen
de president treed binnenkort af, ik denk eerst een nieuwe president, misschien nog wat staatskundige hervormingen, verder een kabinet dat een beetje op de winkel past en in febr 2014 weer verkiezingen..
Zijn dat de berichten of jouw verwachtingen?quote:
Bersani gaat voor een minderheidskabinet met een beperkte regeerperiode ( een jaar ? )
de partij van beppe grillo gaat per voorstel bekijken of ze steunen
de president treed binnenkort af, ik denk eerst een nieuwe president, misschien nog wat staatskundige hervormingen, verder een kabinet dat een beetje op de winkel past en in febr 2014 weer verkiezingen..
Ik denk dat Bersani uiteindelijk wel met Berlusconi in zee gaat
Maar eerst moet ie nog even duidelijk laten zien dat Grillo een populist is die helemaal niets wil en wegloopt voor verantwoordelijkheid.
Maar eerst moet ie nog even duidelijk laten zien dat Grillo een populist is die helemaal niets wil en wegloopt voor verantwoordelijkheid.
Goh, ik ging rond 00.50 slapen met het idee dat links gewonnen had in de senaat. Wat kwam ik bedrogen uit 
Het lijkt nu helemaal te hangen om of de M5S-politici bereid zijn te onderhandelen. Is Berlusconi-Grillo dan niet mogelijk?
Het lijkt nu helemaal te hangen om of de M5S-politici bereid zijn te onderhandelen. Is Berlusconi-Grillo dan niet mogelijk?
Grillo wil iedereen naar huis sturen, en mag door eigen regels zelf niet opkomen wegens zijn veroordeling voor een auto-ongeval... met Berlusconi samengaan lijkt me haaks te staan op het idee van radicale vernieuwing.quote:Op donderdag 28 februari 2013 00:56 schreef Maarten-Pieter het volgende:
Goh, ik ging rond 00.50 slapen met het idee dat links gewonnen had in de senaat. Wat kwam ik bedrogen uit
Het lijkt nu helemaal te hangen om of de M5S-politici bereid zijn te onderhandelen. Is Berlusconi-Grillo dan niet mogelijk?
Hier trouwens - opnieuw- een goed stuk van Branbergen (vind ik):
http://www.demorgen.be/dm(...)onele-politiek.dhtml
quote:Het is voldoende om een klein stapje naar achteren te doen en deze 'ongelooflijke' uitslag van de Italiaanse verkiezingen even door de oogharen te bekijken om erachter te komen dat hij zo ongelooflijk nog niet is. Door de oogharen doemen de contouren op van drie figuren: Beppe Grillo, Silvio Berlusconi en Pier Luigi Bersani. Een professionele performer met een enorme populariteit, een mediatycoon met een imperium dat miljarden waard is en een politicus van beroep, de minst beroemde en aansprekende van de drie. Ieder heeft op zijn eigen manier al dertig, veertig, vijftig jaar gebouwd aan dit resultaat uit de Italiaanse stembus dat nu verwonderd door de wereld onder de microscoop wordt bestudeerd. Gedrieën vertegenwoordigen ze niets meer of minder dan de resten van de democratie.
Ieder land kent zijn eigen hoofdrolspelers. Een Silvio Berlusconi zal in een noordelijk land niet snel geboren worden, laat staan dat hij er zo lang de politiek zou kunnen domineren als hij in Italië heeft gedaan. Twintig jaar bijna en nog is hij niet weg, sterker, hij is terug.
De figuur van Beppe Grillo bestaat wel in het verweesde noorden van Europa, waar de cabaretier de pastoor of de dominee heeft vervangen, maar de ontwikkeling van cabaretier naar politicus is ook weer typisch Italiaans, in de zin van extreem.
Beppe Grillo steeds 'een komiek' noemen is tussen twee haakjes echt niet de spijker op zijn kop. Grillo is geen komiek, hij is een preker met gevoel voor humor, een performer, een politiek commentator, een cabaretier, kortom. Maar hij doet geen typetjes en zijn teksten gaan al dertig jaar lang over de Italiaanse realiteit, die zoals bekend alle fantasie te boven gaat. Het is in Italië niet nodig om te overdrijven, als je de scherpe blik en tong van Grillo hebt. Het registeren van de Italiaanse status quo is op zichzelf al topcabaret.
En dan tot slot Pier Luigi Bersani, ook een figuur die je moeilijk ergens anders dan in Italië zou kunnen aantreffen. Een honderd procent Italiaanse communist die nog altijd verdriet lijkt te hebben om de val van de Muur en de vertrouwde wereld die daarmee instortte voor hem en de kameraden van de PCI, de grootste communistische partij van het westen. Communist zijn of Italiaanse communist zijn, zijn twee verschillende dingen. Italiaanse communisten zijn een bedreigde menssoort die je nergens elders ter wereld kunt aantreffen. Ze bestaan nog steeds, maar ze hebben het moeilijk. De juiste toon, die zowel Beppe Grillo als Silvio Berlusconi zo moeiteloos weten te vinden, is de Italiaanse communisten al sinds de Muur ontglipt. Ze zijn ouderwets, houterig, stoffig, ze spreken altijd van boven naar beneden en ze kunnen de beat van de wereld na de Muur maar niet te pakken krijgen.
Onmogelijke beloftes
Is het dan een wonder dat twee geboren sprekers, hartenveroveraars, performers als Grillo en Berlusconi er met de winst vandoor gaan? In een land als Italië, ook nog eens, waar woorden als 'de regels', 'Europa', 'bezuinigingen' en 'belastingen' het effect van een vogelverschrikker hebben? Wat 'ongelooflijk' is, om dat woord nog maar even bij de hand te houden, is dat Mario Monti, Bersani, Europa, Angela Merkel en Obama werkelijk hoopten dat de Italianen na dit jaar van bloed, zweet en tranen zo enthousiast waren geraakt over hun nieuwe status als braafste jongetjes van de Europese klas dat ze er vrijwillig voor zouden stemmen.
Het gaat slechter met iedereen, alle kersen zijn van de taart, wie een eerste, en laat staan een tweede, huis bezit, kijkt met angst en beven naar de brievenbus of er niet alweer een nieuwe IMU-aanslag binnenvalt (de gehate onroerendgoedbelasting die Monti heeft ingevoerd), en wie geen huis bezit, weet niet meer hoe hij de huur moet betalen. Natuurlijk dat dan Berlusconi met zijn net zo onmogelijke als opwekkende beloftes over 'teruggave en afschaffing van de IMU' een bepaald deel van het land onmiddellijk weer voor zich wint.
Beppe Grillo belooft dat ook, zij het niet teruggave, maar wel afschaffing van de belasting op het eerste huis. Verder kan van Grillo gezegd worden dat hij het enige werkelijke grote nieuws van deze verkiezingen is, en niet alleen in Italië, maar wereldwijd.
Het verpletterende succes van Beppe Grillo is een alarmsignaal voor de hele westerse wereld en de manier waarop onze politici de democratie menen te kunnen vertegenwoordigen. Zoals Grillo even twitterde nadat bekend was geworden dat hij de eerste politieke partij van Italië is geworden: "We zijn de eerste geworden zonder geld en zonder rimborsi." De rimborso elettorale is nog zo'n woord waarmee je alle Italianen de gordijnen injaagt; het betekent 'verkiezingsvergoeding', en het is het geld dat alle politieke partijen die meedoen aan de verkiezingen automatisch krijgen. Veel geld, want per kiesronde kost het de belastingbetaler rond de 100 miljoen euro.
Bloggen
Grillo en zijn vertegenwoordigers van de Vijfsterrenbeweging hebben alle rimborsi waar ze de afgelopen drie jaar recht op hadden in de staatskas gelaten. Ze konden het zonder doen, want ze hadden Beppe, die via zijn enorm succesvolle blog beppegrillo.it (in de top tien van de best bezochte blogs ter wereld) zijn volk opriep om naar dit of dat plein te komen. Dat was genoeg, want Grillo's populariteit, waar hij dertig jaar steentje voor steentje geduldig aan heeft gebouwd, was voldoende om de pleinen van heel Italië vol te laten stromen. Honderdduizenden volgden zijn Tsunami Tour van de afgelopen weken. De hoogtepunten werden uitgezonden door alle tv-zenders. Ze konden niet anders omdat Grillo weigerde te komen opdraven in de tv-studio's die jarenlang dachten het monopolie op de politieke actie te hebben.
Wat Beppe Grillo kan, kan natuurlijk niet zomaar even iedere politicus. Ze hebben het geprobeerd, de Italiaanse politici, ook allemaal een eigen blog. Maar toen de bezoekersaantallen bleven hangen op het aantal familieleden, zag men er weer van af. Net zo goed is de veelgehoorde bewering dat Grillo "de stemmen van Bersani en Monti heeft opgesnoept" grote onzin. De mensen die voor Grillo naar de stembus gingen, zouden voor het merendeel anders thuis zijn gebleven.
Toch is Beppe Grillo een alarmsignaal voor de traditionele politiek en niet alleen in Italië. Het kaartspelletje in de bar met een halfje witte wijn en zoveel stemmen voor jou, zoveel stemmen voor mij, bestaat niet meer, zelfs niet in het politiek zo voorspelbare Italië. Er is geen vast electoraat meer, er zijn alleen mensen, of 'burgers', zoals de Grillini zich noemen: "bewuste burgers die zichzelf op internet informeren en hun eigen keuzes maken". Je kon ze van kilometers ver horen en zien aankomen, maar iedereen hield zich doof en blind.
AMSTERDAM (Dow Jones)--De uittredende minister-president van Italie, Mario Monti, heeft liever dat er nieuwe verkiezingen gehouden worden om uit de politieke impasse te komen, dan dat er een regering gevormd wordt die de afgesproken hervormingen niet voortzet.
Monti sprak woensdag als leider van de centrumpartij 'Burgerkeuze', de partij die geen potten kon breken tijdens de parlementsverkiezingen vorige maand. Hij verklaarde dat zijn partij nooit weg zal lopen van zijn Europese verplichtingen en de bezuinigingen die de financiele stabiliteit van het land garanderen.
"Als het alternatief een regering is die van het hervormingspad af wil wijken, dan denk ik dat nieuwe verkiezingen een betere oplossing zijn", aldus Monti.
Hij verklaarde verder dat hij trots is dat Italie tot nu toe niet voor financiele steun aan heeft hoeven kloppen bij de Europese Unie of het Internationaal Monetair Fonds.
Sinds de verkiezingen, die geen duidelijke winnaar opleverden, zijn de zorgen over Italie op de financiele markten toegenomen. Er kwam geen meerderheid uit de bus voor e e n van de coalities en het vormen van een stabiele regering lijkt dan ook uitgesloten.
Door Giada Zampano; vertaald en bewerkt door Marleen Groen; Dow Jones Nieuwsdienst; +31 20 5715 200; marleen.groen@dowjones.com
(END) Dow Jones Newswires
Monti sprak woensdag als leider van de centrumpartij 'Burgerkeuze', de partij die geen potten kon breken tijdens de parlementsverkiezingen vorige maand. Hij verklaarde dat zijn partij nooit weg zal lopen van zijn Europese verplichtingen en de bezuinigingen die de financiele stabiliteit van het land garanderen.
"Als het alternatief een regering is die van het hervormingspad af wil wijken, dan denk ik dat nieuwe verkiezingen een betere oplossing zijn", aldus Monti.
Hij verklaarde verder dat hij trots is dat Italie tot nu toe niet voor financiele steun aan heeft hoeven kloppen bij de Europese Unie of het Internationaal Monetair Fonds.
Sinds de verkiezingen, die geen duidelijke winnaar opleverden, zijn de zorgen over Italie op de financiele markten toegenomen. Er kwam geen meerderheid uit de bus voor e e n van de coalities en het vormen van een stabiele regering lijkt dan ook uitgesloten.
Door Giada Zampano; vertaald en bewerkt door Marleen Groen; Dow Jones Nieuwsdienst; +31 20 5715 200; marleen.groen@dowjones.com
(END) Dow Jones Newswires
oftewel, de non-democraat respecteert de democratische uitslag niet, want eventuele mogelijkheden passen niet in de europalaan. verrassend.quote:
AMSTERDAM (Dow Jones)--De uittredende minister-president van Italie, Mario Monti, heeft liever dat er nieuwe verkiezingen gehouden worden om uit de politieke impasse te komen, dan dat er een regering gevormd wordt die de afgesproken hervormingen niet voortzet.
Monti sprak woensdag als leider van de centrumpartij 'Burgerkeuze', de partij die geen potten kon breken tijdens de parlementsverkiezingen vorige maand. Hij verklaarde dat zijn partij nooit weg zal lopen van zijn Europese verplichtingen en de bezuinigingen die de financiele stabiliteit van het land garanderen.
"Als het alternatief een regering is die van het hervormingspad af wil wijken, dan denk ik dat nieuwe verkiezingen een betere oplossing zijn", aldus Monti.
Hij verklaarde verder dat hij trots is dat Italie tot nu toe niet voor financiele steun aan heeft hoeven kloppen bij de Europese Unie of het Internationaal Monetair Fonds.
Sinds de verkiezingen, die geen duidelijke winnaar opleverden, zijn de zorgen over Italie op de financiele markten toegenomen. Er kwam geen meerderheid uit de bus voor e e n van de coalities en het vormen van een stabiele regering lijkt dan ook uitgesloten.
Door Giada Zampano; vertaald en bewerkt door Marleen Groen; Dow Jones Nieuwsdienst; +31 20 5715 200; marleen.groen@dowjones.com
(END) Dow Jones Newswires
Ik vind het vooral van Bersani dom om niet te proberen met Berlusconi samen te werken. Nu komt hij over als degene die niets wil.
Straks in Ter Zake op canvas een interview met bepe grillo (maar een oud interview, blijkbaar):
http://www.canvas.be/prog(...)10:13bae8811da:-2c2b
http://www.canvas.be/prog(...)10:13bae8811da:-2c2b
Een week na de Italiaanse verkiezingen verkeert het land nog steeds in shock. Andere EUro-staten kijken vooral bezorgd toe wat voor soort regering er uit de chaos tevoorschijn komen zal. De relatieve rust wijst er echter op dat achter de schermen koortsachtige activiteit heerst - zeer vermoedelijk het ergst in Brussel.
15 maart dient het Italiaanse parlement voor het eerst bijeen te komen, wat voor de grote winnaar - Beppe Grillo - tevens de eerste kennismaking met het grootste deel van zijn medestanders zal betekenen. Met 160 nieuwgekozenen die geen enkele ervaring hebben zal in eerste instantie de verwarring enorm zijn. Daarna zal een interessante kwestie worden in hoeverre Grillo zal kunnen voorkomen dat zijn partij uiteen valt, en naar welke groeperingen sommigen van zijn aanhangers mogelijk zullen overlopen. Dat binnen de internetfora die tezamen de basis van zijn partij vormen binnen een paar dagen 150.000 handtekeningen werden opgehaald voor een pleidooi samen te gaan werken met de linkse leider Bersani lijkt een teken aan de wand voor toekomstige instabiliteit.
Dat Italië voor grote problemen staat behoeft nog nauwelijks een betoog. Sinds 1925 is de staatsschuld niet meer zo hoog geweest, al leek het er tegen het einde van de Eerste Republiek in 1990 ernstig op dat de Italiaanse staat in een onbeheersbare spiraal was geraakt.
Het is belangrijk in gedachten te houden waarom die Eerste Republiek ten onder ging. Italië was sinds de afschaffing va de monarchie na WO II politiek verlamd geweest. De christendemocraten domineerden het politieke landschap, daarin gesteund door een keur van kleine partijtjes, terwijl aan de linkerkant een grote communistische partij buiten de macht werd gehouden, en op rechts een kleine fascistische partij zich had weten te handhaven. De gemiddelde regering zat normaal gesproken niet langer dan een maand of acht. Waarna over het algemeen maatregelen waren vereist waarover men eerder geen afspraken maakte, en de onderhandelingen over regeringsdaden werden heropend.
Een zekere gelijkenis met de huidige Nederlandse politiek kan niet worden ontkend.
De Tweede Republiek moest in de eerste plaats ruimte maken voor meer besluitvaardigheid, waarop de nieuwe kieswet werd toegesneden. Het jaar ervoor was de Muur gevallen, wat voor de Italiaanse communisten een excuus was op te gaan in een groter links verband. De ondergang van de christendemocraten veroorzaakte paniek in rechts Italië, een gat waar de louche industrieel Berlusconi handig insprong. Sindsdien heeft de Italiaanse regering formeel meer macht, maar de manier waarop daarmee wordt omgegaan is niet wezenlijk anders dan tijdens de Eerste Republiek.
De electorale revolutie die nu door Grillo is ingezet is in feite een voortzetting van de omwenteling die in 1990 bleef steken. Voor een goed begrip van wat nu in Italië gebeurt is het essentieel dit te beseffen. Wat dat betreft is de eurocrisis voor Italië tot nog toe nauwelijks van belang geweest. De opkomst van Berlusconi heeft een hervorming van politiek Italië twintig jaar lang ernstig gefrustreerd, en die woede komt nu tot uitdrukking.
De Italianen hebben na een jaar Monti wel al geproefd van wat de EU hen lijkt te willen opleggen, en dat het hen niet bevalt is evident. Maar feitelijk is er nog weinig gebeurd dat vergelijkbaar is met de gebeurtenissen in Griekenland of Spanje.
De erfenis van gefrustreerde politieke hervormingen en een politieke kaste die aan haar zetels is vastgegroeid is dan ook het dilemma van Grillo, wiens partij nu een sleutelpositie inneemt in de Senaat. Het Italiaanse systeem kent twee Kamers die op verschillende wijze gekozen worden, maar geacht worden gelijkwaardig te zijn. Berlusconi zomin als Bersani lijkt bereid serieus werk te willen maken van een herziening van het politieke systeem, en dat is dan ook de reden dat hij weigert zich met één van hen te verbinden. Doordat beide kemphanen ook niet met elkaar willen regeren is de politieke patstelling compleet.
In zijn nood iets van een coherent programma te suggereren (iets dat eenvoudigweg ontbreekt) dreigt Grillo nu met plannen die uiteindelijk zullen neerkomen op een vertrek van Italië uit de Eurozone. Het is in ieder geval een standpunt dat hem van de rest van politiek Italië onderscheidt, en waarvan hij weet dat het niet realistisch is. Op dit moment. Ironisch is, dat het wel uitstekend past in het huidige Europese sentiment, en economisch gezien vermoedelijk de beste uitweg is voor Italië om weer concurrerend te worden.
Grote vraag is wanneer Berlusconi en Bersani zullen gaan beseffen dat ze tot elkaar zijn veroordeeld. Berlusconi heeft daarvoor de eerste signalen al afgegeven, bij Bersani ontbreekt tot nog toe het realisme (in de woorden van Grillo: a dead man talking) dat hij geen andere keus heeft. Nieuwe verkiezingen over een half jaar zijn slechts een theoretische mogelijkheid, omdat de Italiaanse economie een dergelijk uitstel van regeren niet verdragen zal. Het zou juist de kans op een Italiaans vertrek uit de Eurozone aanmerkelijk vergroten.
Een Italiaans vertrek uit de Eurozone kan zich grosso modo volgens twee scenario's voltrekken:
1) Italië vertrekt, en kan vervolgens de staatsschuld - die nog in Euro's wordt gerekend - niet langer betalen als gevolg van een sterke devaluatie van de nieuwe Lira, die daarna onvermijdelijk komt. Het gevolg is een default van ongekende omvang (al komen mogelijk USA, UK en Frankrijk daarna ook aan de beurt), gevolgd door een ineenstorting van de Eurozone. De crash van de Eurozone zal uiteindelijk tot gevolg hebben dat Italië haar schulden in euro's alsnog zal blijken te kunnen voldoen (en daar zelfs groot voordeel van heeft).
2) Na het vertrek van Italië uit de Eurozone besluiten de sterke kernlanden (Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Luxemburg, Finland - Frankrijk wordt onzeker) de euro nog diezelfde week te verlaten, om scenario1 te vermijden. De resterende Eurozone zal dan eveneens een enorme depreciatie ervaren, waardoor Italië in staat blijft aan haar financiële verplichtingen te voldoen. De kernlanden zullen daarna naar het zich laat aanzien een eigen muntzone vormen. De resterende Eurozone-landen zullen hun eigen weg moeten vinden in de nieuw-onstane monetaire jungle, waarbij de euro naar verwachting binnen een jaar zal verdwijnen.
Zoals u ziet zal geen van beide scenario's voor Italië rampzalig uitpakken, aangezien het land uiteindelijk haar schulden zal kunnen voldoen. Maar de weg er naar toe wordt steeds breder, aangezien Italië in geval van een verlengd verblijf binnen de Eurozone in toenemende mate moeite zal hebben de staatsuitgaven te kunnen blijven financieren.
En Italië is economisch veel te groot voor een bailout.
15 maart dient het Italiaanse parlement voor het eerst bijeen te komen, wat voor de grote winnaar - Beppe Grillo - tevens de eerste kennismaking met het grootste deel van zijn medestanders zal betekenen. Met 160 nieuwgekozenen die geen enkele ervaring hebben zal in eerste instantie de verwarring enorm zijn. Daarna zal een interessante kwestie worden in hoeverre Grillo zal kunnen voorkomen dat zijn partij uiteen valt, en naar welke groeperingen sommigen van zijn aanhangers mogelijk zullen overlopen. Dat binnen de internetfora die tezamen de basis van zijn partij vormen binnen een paar dagen 150.000 handtekeningen werden opgehaald voor een pleidooi samen te gaan werken met de linkse leider Bersani lijkt een teken aan de wand voor toekomstige instabiliteit.
Dat Italië voor grote problemen staat behoeft nog nauwelijks een betoog. Sinds 1925 is de staatsschuld niet meer zo hoog geweest, al leek het er tegen het einde van de Eerste Republiek in 1990 ernstig op dat de Italiaanse staat in een onbeheersbare spiraal was geraakt.
Het is belangrijk in gedachten te houden waarom die Eerste Republiek ten onder ging. Italië was sinds de afschaffing va de monarchie na WO II politiek verlamd geweest. De christendemocraten domineerden het politieke landschap, daarin gesteund door een keur van kleine partijtjes, terwijl aan de linkerkant een grote communistische partij buiten de macht werd gehouden, en op rechts een kleine fascistische partij zich had weten te handhaven. De gemiddelde regering zat normaal gesproken niet langer dan een maand of acht. Waarna over het algemeen maatregelen waren vereist waarover men eerder geen afspraken maakte, en de onderhandelingen over regeringsdaden werden heropend.
Een zekere gelijkenis met de huidige Nederlandse politiek kan niet worden ontkend.
De Tweede Republiek moest in de eerste plaats ruimte maken voor meer besluitvaardigheid, waarop de nieuwe kieswet werd toegesneden. Het jaar ervoor was de Muur gevallen, wat voor de Italiaanse communisten een excuus was op te gaan in een groter links verband. De ondergang van de christendemocraten veroorzaakte paniek in rechts Italië, een gat waar de louche industrieel Berlusconi handig insprong. Sindsdien heeft de Italiaanse regering formeel meer macht, maar de manier waarop daarmee wordt omgegaan is niet wezenlijk anders dan tijdens de Eerste Republiek.
De electorale revolutie die nu door Grillo is ingezet is in feite een voortzetting van de omwenteling die in 1990 bleef steken. Voor een goed begrip van wat nu in Italië gebeurt is het essentieel dit te beseffen. Wat dat betreft is de eurocrisis voor Italië tot nog toe nauwelijks van belang geweest. De opkomst van Berlusconi heeft een hervorming van politiek Italië twintig jaar lang ernstig gefrustreerd, en die woede komt nu tot uitdrukking.
De Italianen hebben na een jaar Monti wel al geproefd van wat de EU hen lijkt te willen opleggen, en dat het hen niet bevalt is evident. Maar feitelijk is er nog weinig gebeurd dat vergelijkbaar is met de gebeurtenissen in Griekenland of Spanje.
De erfenis van gefrustreerde politieke hervormingen en een politieke kaste die aan haar zetels is vastgegroeid is dan ook het dilemma van Grillo, wiens partij nu een sleutelpositie inneemt in de Senaat. Het Italiaanse systeem kent twee Kamers die op verschillende wijze gekozen worden, maar geacht worden gelijkwaardig te zijn. Berlusconi zomin als Bersani lijkt bereid serieus werk te willen maken van een herziening van het politieke systeem, en dat is dan ook de reden dat hij weigert zich met één van hen te verbinden. Doordat beide kemphanen ook niet met elkaar willen regeren is de politieke patstelling compleet.
In zijn nood iets van een coherent programma te suggereren (iets dat eenvoudigweg ontbreekt) dreigt Grillo nu met plannen die uiteindelijk zullen neerkomen op een vertrek van Italië uit de Eurozone. Het is in ieder geval een standpunt dat hem van de rest van politiek Italië onderscheidt, en waarvan hij weet dat het niet realistisch is. Op dit moment. Ironisch is, dat het wel uitstekend past in het huidige Europese sentiment, en economisch gezien vermoedelijk de beste uitweg is voor Italië om weer concurrerend te worden.
Grote vraag is wanneer Berlusconi en Bersani zullen gaan beseffen dat ze tot elkaar zijn veroordeeld. Berlusconi heeft daarvoor de eerste signalen al afgegeven, bij Bersani ontbreekt tot nog toe het realisme (in de woorden van Grillo: a dead man talking) dat hij geen andere keus heeft. Nieuwe verkiezingen over een half jaar zijn slechts een theoretische mogelijkheid, omdat de Italiaanse economie een dergelijk uitstel van regeren niet verdragen zal. Het zou juist de kans op een Italiaans vertrek uit de Eurozone aanmerkelijk vergroten.
Een Italiaans vertrek uit de Eurozone kan zich grosso modo volgens twee scenario's voltrekken:
1) Italië vertrekt, en kan vervolgens de staatsschuld - die nog in Euro's wordt gerekend - niet langer betalen als gevolg van een sterke devaluatie van de nieuwe Lira, die daarna onvermijdelijk komt. Het gevolg is een default van ongekende omvang (al komen mogelijk USA, UK en Frankrijk daarna ook aan de beurt), gevolgd door een ineenstorting van de Eurozone. De crash van de Eurozone zal uiteindelijk tot gevolg hebben dat Italië haar schulden in euro's alsnog zal blijken te kunnen voldoen (en daar zelfs groot voordeel van heeft).
2) Na het vertrek van Italië uit de Eurozone besluiten de sterke kernlanden (Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Luxemburg, Finland - Frankrijk wordt onzeker) de euro nog diezelfde week te verlaten, om scenario1 te vermijden. De resterende Eurozone zal dan eveneens een enorme depreciatie ervaren, waardoor Italië in staat blijft aan haar financiële verplichtingen te voldoen. De kernlanden zullen daarna naar het zich laat aanzien een eigen muntzone vormen. De resterende Eurozone-landen zullen hun eigen weg moeten vinden in de nieuw-onstane monetaire jungle, waarbij de euro naar verwachting binnen een jaar zal verdwijnen.
Zoals u ziet zal geen van beide scenario's voor Italië rampzalig uitpakken, aangezien het land uiteindelijk haar schulden zal kunnen voldoen. Maar de weg er naar toe wordt steeds breder, aangezien Italië in geval van een verlengd verblijf binnen de Eurozone in toenemende mate moeite zal hebben de staatsuitgaven te kunnen blijven financieren.
En Italië is economisch veel te groot voor een bailout.
Italië moet de 'kooi van zuinigheid' openbreken waarin de eurozone het land al jaren gevangen houdt. Dit zei de centrumlinkse kandidaat-premier Pier Luigi Bersani woensdag tijdens een openbare bestuursvergadering van zijn Democratische Partij (PD) van ex-communisten en progessieve katholieken.
Dit zei de centrumlinkse kandidaat-premier Pier Luigi Bersani woensdag tijdens een openbare bestuursvergadering van zijn Democratische Partij (PD) van ex-communisten en progessieve katholieken. De PD en haar bondgenoten kregen bij de verkiezingen vorige maand een absolute meerderheid in de Kamer, maar zijn nog op zoek naar voldoende zetels in de Senaat. Bersani hengelt openlijk naar steun van de eurosceptische Beweging 5 Sterren (M5S) van de komiek Beppe Grillo, die voor het eerst in het parlement zit. Grillo eist een referendum over de vraag of Italië uit de euro moet stappen.
Grillo kreeg meteen een kwart van de kiezers achter zich. Volgens Bersani zijn de 'oude partijen' te veel met elkaar bezig en moeten zij een 'muur' openbreken naar wat er leeft in het land. 'Dit betekent niet dat wij Grillo het hof maken', aldus Bersani. Hij benadrukte nog eens dat hij niet in zee wil met het centrumrechtse kamp van ex-premier Silvio Berlusconi.
Bersani wil een minderheidsregering formeren die in de Senaat telkens steun moet zoeken voor een wetsvoorstel. Hij stelt de andere partijen daarvoor een 8 puntenprogramma voor dat hij woensdag nader toelichtte. Bovenaan de lijst staat het doorbreken van de 'kooi van zuinigheid'. Daarnaast wil hij de scherpe kantjes halen van de bezuinigingen op het pensioenstelsel, de bureaucratie terugdringen en belastingfraude bestrijden. De economie moet 'groener' en duurzamer worden.
Ook moeten kinderen van buitenlanders makkelijker de Italiaanse nationaliteit kunnen krijgen. Homostellen moeten op diverse terreinen dezelfde rechten krijgen als getrouwde hetero's. Er komt een speciale wet tegen het geweld tegen vrouwen.
http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)eid-openbreken.dhtml
Dit zei de centrumlinkse kandidaat-premier Pier Luigi Bersani woensdag tijdens een openbare bestuursvergadering van zijn Democratische Partij (PD) van ex-communisten en progessieve katholieken. De PD en haar bondgenoten kregen bij de verkiezingen vorige maand een absolute meerderheid in de Kamer, maar zijn nog op zoek naar voldoende zetels in de Senaat. Bersani hengelt openlijk naar steun van de eurosceptische Beweging 5 Sterren (M5S) van de komiek Beppe Grillo, die voor het eerst in het parlement zit. Grillo eist een referendum over de vraag of Italië uit de euro moet stappen.
Grillo kreeg meteen een kwart van de kiezers achter zich. Volgens Bersani zijn de 'oude partijen' te veel met elkaar bezig en moeten zij een 'muur' openbreken naar wat er leeft in het land. 'Dit betekent niet dat wij Grillo het hof maken', aldus Bersani. Hij benadrukte nog eens dat hij niet in zee wil met het centrumrechtse kamp van ex-premier Silvio Berlusconi.
Bersani wil een minderheidsregering formeren die in de Senaat telkens steun moet zoeken voor een wetsvoorstel. Hij stelt de andere partijen daarvoor een 8 puntenprogramma voor dat hij woensdag nader toelichtte. Bovenaan de lijst staat het doorbreken van de 'kooi van zuinigheid'. Daarnaast wil hij de scherpe kantjes halen van de bezuinigingen op het pensioenstelsel, de bureaucratie terugdringen en belastingfraude bestrijden. De economie moet 'groener' en duurzamer worden.
Ook moeten kinderen van buitenlanders makkelijker de Italiaanse nationaliteit kunnen krijgen. Homostellen moeten op diverse terreinen dezelfde rechten krijgen als getrouwde hetero's. Er komt een speciale wet tegen het geweld tegen vrouwen.
http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)eid-openbreken.dhtml
mis in italie over een referendum
Government exists to protect us from each other. Where government has gone beyond its limits is in deciding to protect us from ourselves.
|
|
