quote:
Op zondag 24 februari 2013 12:16 schreef freako het volgende:De Italianen kunnen in ieder geval niet zeggen dat ze geen tijd hebben gehad om te stemmen. De stembussen zijn geopend van 08.00 uur tot 22.00 uur vandaag, en morgen van 07.00 uur tot 15.00 uur. Exit polls zullen snel daarna volgen.
Opvallend in Italië is dat er verschillen zijn in de leeftijd waarop men kiesgerechtigd wordt:
Voor het Huis actief kiesrecht vanaf 18 jaar, passief 25 jaar
Voor de Senaat actief kiesrecht vanaf 25 jaar, passief 40 jaar
Voor het passief recht voor de senaat houdt het nog steek, mijn beperkte Latijn herinnert me aan "senex": "oude man", en normaal wordt een senaat (zoals de Belgische Senaat, of de Eerste Kamer in Nederland) beschouwt als een plaats waar oudere ervaren mensen met kennis van zaken over partijgrenzen heen kunnen samenwerken.
Voor het actief kiesrecht vind ik het ook echt bizar, ik heb nog nooit gehoord van een drempel voor actief kiesrecht boven de 21 jaar (meestal weten mensen nauwelijks waarvoor ze gaan stemmen, dus ik kan me voorstellen dat sommige jongeren verbaasd zijn als ze een formulier minder krijgen
)
Ik vond dit stuk trouwens interessant van Anne Branbergen:
http://www.demorgen.be/dm(...)e-drie-Italies.dhtmlquote:
Morgen en overmorgen mag het Italiaanse volk kiezen tussen een multimiljardair, een professor en een komiek. Drie zeer verschillende manieren van zijn; Silvio Berlusconi, Mario Monti of Beppe Grillo. De psiconano (de psychotische dwerg), Rigor Montis (van rigor mortis, de medische term voor lijkverstijving) en de guitto (derderangsacteur). De koosnaampjes zijn uiteraard door cabaretier Beppe Grillo bedacht, behalve zijn eigen bijnaam, die komt uit het Berlusconikamp.
*artikel zelf is langer *
Ze zijn moe van de geheven wijsvinger van de professor, die steeds vertelt hoe het eigenlijk zou moeten 'volgens mevrouw Merkel.' Italianen houden niet van buitenlandse inmenging en bemoeials. En ze houden ook niet van lesjes theorie, de indirecte aanspreekvorm van zowel Monti als Bersani, liefst met licht hoofdschudden erbij. "De Italianen moeten leren...", "De Italianen moeten beseffen..."
Beppe Grillo staat aan de kant van het volk. Zijn terechte beschuldigingen aan 'de kaste' wekken heel veel sympathie, omdat ze komen van een van ons, en omdat ze gaan over 'die boven ons'. Een Italiaan mag andere Italianen op de hak nemen, zeker als hij het zo geestig doet als Grillo.
En wie gewoon liegt, maar met zoveel verve als Silvio Berlusconi, voelt vertrouwd en wekt hoop bij wanhopigen, tegen beter weten in. Wat Berlusconi zegt, is sowieso niet bedoeld om serieus op in te gaan, maar ook bij Grillo vraag je je af hoe hij het denkt te gaan doen, bijvoorbeeld iedere Italiaan die zonder werk zit een 'burgersalaris' van 1.000 euro per maand bieden. Van welk geld? En uit de euro stappen? Hoe dan?
Maffia-economie
Wie gaat het echt aanpakken, de belastingontduiking ter waarde van 130 miljard euro per jaar, of de nog ieder jaar groeiende maffia-economie van 180 miljard euro, of de corruptie die de staat 60 miljard per jaar kost, of de (jeugd)werkloosheid van rond de 4 miljoen? Het mooiste landschap en het belangrijkste historisch erfgoed ter wereld verkommeren door verwaarlozing en vernieling. Italië zou - hoe vaak is het al niet gezegd - met twee vingers in de neus kunnen leven van toerisme, als het in staat zou zijn om het land te beheren als het adembenemende openluchtmuseum dat het is.
Wat er in Italië moet gebeuren is een enorme berg en men staat aan de voet van die berg wat te roepen. Wie het leukste roept, wordt de winnaar.
Diezelfde Anne Branbergen schreef trouwens een zeer goed stuk toen Berlusconi ten val kwam, dat ik hier al -toegegeven - herhaaldelijk gepost heb. Toen de euforie zijn hoogtepunt bereikte dat Berlusconi "eindelijk" weg was, schetste ze een ontnuchterend beeld van de ware toestand, en was ze zeer cynisch over de verwachtingen in Monti, en vermoedelijk heeft ze na meer dan een jaar gelijk gekregen:
http://www.demorgen.be/dm(...)elefoonnummers.dhtmlquote:
De bedoeling is dat de hoogst eerbiedwaardige oud-eurocommissaris van Mededinging Mario Monti eventjes voor elkaar gaat krijgen wat nog nooit iemand in Italië is gelukt, ook niet de al even eerbiedwaardige Romano Prodi, de enige die Berlusconi twee keer wist te verslaan. Zaken aanpakken, vooreerst de belastingontduiking van 120 miljard euro per jaar. De machtige Italiaanse vakbonden aan de kant schuiven. De arbeidsmarkt 'flexibiliseren', lees: versoepeld ontslagrecht. Overbodige potverteerders uit de staatskas schoppen; een hele riedel aan zichzelf in stand houdende 'onzin-organen' zoals de provinciale besturen, die hetzelfde doen als de regiobesturen, namelijk: hand ophouden bij de staat en dingetjes regelen voor eigen plezier, vooral baantjes en mooie klussen voor vrienden. Pensioenhervormingen in het land van de baby-gepensioneerden, dankzij handige optelsommetjes waarbij zo'n beetje alles wat je na je lagere school hebt uitgevoerd meetelt voor je pensioen. En dan nog het opheffen van de ordini professionali, de gesloten machtsbolwerken van de vrije beroepscategorieën zoals advocaten, notarissen, artsen, journalisten en architecten. Deze ordini houden de deur potdicht voor nieuwkomers, dwingen veel te hoge tarieven af en raken hysterisch als ze het begrip 'vrije concurrentie' horen. Ga daar maar eens aan staan.
'SuperMario' beleefde zijn fifteen minutes of fame op het wereldpodium toen hij Microsoft een boete oplegde van 491 miljoen euro wegens concurrentievervalsing. Maar dat was vanachter zijn veilige bureau voor Mededinging in Brussel, niet balancerend tussen de ijsschotsen van de duistere Italiaanse machtsverhoudingen, waar nog nooit iemand de vinger achter heeft gekregen.