Vraag maar raak: baby's voor dummies deel 5

quote:

Op maandag 21 januari 2013 11:40 schreef Clubsoda het volgende:
Mijn bevalling duurde 3,5 uur. In de minder dan twee uur ontsluitingsweeën, ben ik er echt niet aan toe gekomen om überhaupt maar aan pijnstelling te denken. Het moment was er gewoon niet naar, op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde kon ik al persen. Komt goed!

Thanx, fijn om te lezen!
Denk dat Gulara aan de ervaringen hier wel een goed beeld krijgt van hoe verschillend het kan zijn!

Wat trouwens bij mij meespeelde is dat mijn zoontje niet goed lag, de ontsluiting vorderde daardoor niet, en uiteindelijk is het een vaccuumbevalling geworden. Toen ik remifentanil kreeg is er ook gelijk een infuus met weeënopwekkers aangesloten, dus daardoor werd het nog een factor x heftiger.

quote:

Op maandag 21 januari 2013 11:31 schreef Clubsoda het volgende:
Spees, hoe snel ging jouw bevalling? Want als het echt rap gaat, dan heb je geen behoefte aan een ruggenprik is mijn ervaring. Althans, je wilt wel dat die stomme pijn stopt, maar je hebt geen 'dood punt' waarop het een optie zou kunnen zijn.

Dat inderdaad. Het ging bij mij ook zo hard dat ik niet eens genoeg tijd had om überhaupt na te denken over pijnstilling.
Al heb ik wel een verdoving gehad voor de knip, maar daar heb ik niet om gevraagd. (allebei niet )

Bij mijn eerste bevalling ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor pijnstilling, omdat ik aan het hyperventileren was (dacht ik toen). Maar eenmaal daar bleek ik al 8cm te hebben, en was er qua pijnstilling niks meer te doen.
Ik wist ook weinig over de verschillende mogelijkheden. Dat is de laatste jaren ook echt in opkomst.

Bij de 2e moest ik preventief in het ziekenhuis bevallen. Maar die keer niet eens gedacht aan de pijnstilling gehad. Tot3-4 cm duurde lang, maar dat was prima te doen. Vanaf die 4 cm was het in 5 kwartier naar volledig. Was een flinke weeenstorm. Maar pijnstilling kwam niet in mijn hoofd op, was ook vast niet mogelijk geweest. Zat er meer mee dat ik weer dacht te hyperventileren, wat toen een bloeddrukdip bij mij leek te zijn.
Maar de 2e keer wist ik wel beter wat de risico's van de soorten pijnstilling waren, zowel voor mij als de kleine.

Dus ik zou de info bekijken, een favo rijtje maken ofzo. En dan tijdens de bevalling bekijken hoe het loopt..

Aah superfijn dit dames! Ik heb ondertussen ook al een en ander op kunnen schrijven. Las nog ergens dat iemand moeite had met ademen door de remifentanil, dus dat ga ik nog even navragen.

En inderdaad zoals verwacht heel verschillend.

Het vreemde is dat ik bevallen altijd als iets heel engs heb ervaren. Wilde vroeger zelfs adopteren om dit te voorkomen bij wijze van spreken. Het leek me echt het allerverschrikkelijkste ever!
En nu sta ik er zo relaxed in. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Het is vast het stoerste wat ik ook ga doen. En ik probeer me voor te bereiden op de pijn, besef me ook dondersgoed dat het Verschrikkelijk Pijn gaat doen! Maar het feit dat ik dan ook m'n kindje krijg, maakt het allemaal erg relatief.
Dus ik denk stiekem dat ik een helse bevalling krijg, juist omdat ik er zo positief (maar m.i. wel realistisch) in sta. En zelfs daar sta ik dan weer heel nuchter in.

Edit: wat een onsamenhangend verhaal.

bij selene begon de bevalling 's nachts. om 7 uur 's ochtends had ik 4 cm, om 10 uur ook en zijn we richting ziekenhuis gegaan omdat ik pijnstilling wilde. daar toen een prik in mijn been gehad, maar om 16.00 nog altijd: 4 cm. toen dus voor de ruggeprik gegaan, maar wegens medisch gedoe om haar goed aan te sluiten duurde het tot 18.00 voordat die zat (nog altijd 4 cm). man, wat een opluchting was dat! want ik had al die tijd wel goede weeen. enfin; weeopwekkers erin; toen om half 9 ofzo volledige ontsluiting waarop zij het moeilijk kreeg (hartslag dipte bij elke wee) en kwam de schaar + vacuumpomp.

achteraf bleek ze net niet goed te liggen. nja, moraal van het verhaal: het hangt gewoon helemaal van de situatie af of pijnstilling zinvol is. maar dat zegt iedereen hier al lees je gewoon vooraf in over de mogelijkheden, let op dat niet ieder ziekenhuis hetzelfde kan bieden en dat je wellicht zelf niet de meest heldere bent tijdens de bevalling. dus dan kan het handig zijn als je e.e.a. op papier hebt via een bevalplan en dat je partner goed op de hoogte is

quote:

Op maandag 21 januari 2013 11:33 schreef L-E het volgende:
Kan me echter zo goed voorstellen dat het je een extra zetje kan geven als het lang duurt of je blijft ergens onderweg 'steken'.

Na ongeveer een uur of 30 heb ik inderdaad om pijnstilling gevraagd. In eerste instantie kreeg ik een prik in mijn been/bil. Hielp wel, werd er wat suffig van, maar tenminste een beetje doezelen/bijkomen. Een uur of 8 later heb ik om een ruggenprik gevraagd, omdat ik toen nog steeds op maar een centimeter of 5-6 ontsluiting zat. Ik bleef dus inderdaad steken

Mijn idee was "als het op dit tempo door blijft gaan, dan ben ik nog eens weet-ik-hoeveel-uur verder voordat ik mag persen, en dan heb ik 0,0 energie daarvoor over. Dus ruggenprik lijkt me wel verstandig". _{Ik voelde de weeën op een gegeven moment gewoon door de ruggenprik heenkomen weer, bij mij verdween de pijn dus niet, maar werd die wel weer draaglijk. Uiteindelijk ben ik nooit verder gekomen dan 6cm ontsluiting, en werd het een keizersnede. Daarvoor hebben ze een nieuwe ruggenprik gezet. Ik vond een ruggenprik van tevoren een doodeng idee, maar heb echt helemaal niks gevoeld van het zetten! En als de pijn zo erg is, ben je ineens heel erg blij met de optie, hoe doodeng die je eerst ook leek}

Gulara, ik heb me aan het begin van de bevalling laten informeren over de mogelijkheden qua pijnbestrijding. Ik moest in het ziekenhuis bevallen, en wilde weten wat mijn opties waren, mocht het nodig zijn. Toen het zo lang duurde, leek het mij de meest verstandige optie om er voor te kiezen. Je hebt tenslotte energie nodig om te kunnen persen. Als je écht op bent, gaat dat ook niet meer goed natuurlijk. Ik heb zelf overigens geen bevalplan gemaakt, omdat ik me niet voor kon stellen hoe het zou zijn, maar vond het wel heel prettig om te weten welke opties ik had.

quote:

Op maandag 21 januari 2013 12:41 schreef Cocotrimonium het volgende:
Mijn idee was "als het op dit tempo door blijft gaan, dan ben ik nog eens weet-ik-hoeveel-uur verder voordat ik mag persen, en dan heb ik 0,0 energie daarvoor over.

Bij mijn eerste heb ik om deze reden ook een ruggenprik gekregen. Ik "moest" aan de weeënopwekkers omdat het niet goed doorzette. Het ziekenhuiss stelde toen zelf een ruggenprik voor. En hoewel ik het graag zonder had willen doen en het ook echt wel eng vond, leek dat me toch de beste optie. Het was niet zozeer de pijn die ik op dat moment had die me ertoe deed besluiten, maar het vooruitzicht/de angst dat het nog heeeel lang nog veeeeeel meer pijn zou gaan doen.

Bij de tweede wilde ik het weer zonder ruggenprik. De ontsluiting ging dit keer grotendeels vlot en prima en het woord ruggenprik kwam daardoor niet eens in me op. Helaas werd het uiteindelijk een keizersnede en kreeg ik daarvoor natuurlijk alsnog een ruggenprik.

Ik heb er trouwens beide keren geen grote nadelen van ervaren. Het enige is: het is wel rigoreus. Als 'ie goed werkt dan voel je namelijk helemaal geen pijn meer. Maar goed, als je zover bent dat je er één wilt, is dat meestal ook de bedoeling. Het kan alleen wel wat onnatuurlijk voelen, tenminste, dat was bij mij zo. Tegen de tijd dat ik kon gaan persen was ik ook nog heel helder, dat was wel gek.

Bij de eerste heb ik een ruggeprik gehad, dat was heerlijk. Ik was meteen weer helemaal bij en geen pijn meer. Ik kon wel mijn benen nog bewegen. Geen persweeën gevoeld.

De tweede ging zo snel dat er geen tijd meer was voor ruggeprik dus ik kreeg een pompje remifentanil. Dat hielp ook goed, maar ik had ook ademhalingsprobleem. Ik kreeg zuurstof en de kraamverpleegkundige is ook niet meer van mijn kamer gegaan. best eng.

Bij de eerste lukte het niet om de ruggeprik te zetten. Je moet krom zitten om ruimte te creeëren tussen je wervels maar dat lukte me met geen mogelijkheid. Ik heb zelfs op mijn zij op bed gelegen terwijl er dus iemand mijn neus naar mijn knie drukte maar no way... Ik in al mijn ellende nog tegen de anesthesist: Heb je die buik gezien, dat gaat niet! (Flinke blauwe plek toen ook onderop mijn rug). En wat een rotgeluid/gevoel, het leverde me een raar soort gekraak bovenin mijn nek op. Brrrr...
Toen dus een pethidine-spuit, daar heb ik heerlijk twee uur op liggen driften, met het weeenopwekkende infuus erbij en toen had ik volledige ontsluiting.

Bij de tweede lukte het wel. In eerste instantie alleen links of rechts, maar na wat gepoer hadden ze beide zijden te pakken. Het rare was alleen dat hij niet helemaal volledig door liep in mijn billen, geen idee of dat normaal is, maar het voelde echt alsof er een lijn door mijn billen liep het voorste deel zogezegd deed wel mee met de ruggepril, maar de echte billen niet. En ook mijn anus dus niet. Kolere wat deden die (pers)weeen daar zeer! Ik hoor mezelf nog tegen Ferry zeggen 'hoe kan dat *!@#*$&(*#$ nou weer, je hoort toch niks meer te voelen door die prik!' Rare gewaarwording dat de voorkant van je lijf pijnvrij is terwijl de achterkant gewoon door krampt.

Ik had hier op Fok! al gelezen over de remifentanil, dat dat ademhalingsproblemen kon geven, dus dat wilde ik niet. Die andere pethidine (of iets), dat zou voor het kindje schadelijk kunnen zijn (of in ieder geval tijdens de bevalling), maar die zouden ze bij ons in het ziekenhuis al niet hebben. Een ruggeprik lijkt mij eng. Nu kwam ik om 14.30 in het ziekenhuis (na vanaf 23.00 weeen gehad te hebben) in het ziekenhuis aan met 9 cm ontsluiting, dus zou volgens mij een ruggeprik niet eens meer kunnen (?). Niet om gevraagd ook, ik had bij mijn vk al aangegeven dat mijn voorkeur uit zou gaan naar geen pijnbestrijding.... een verdoving downunder ivm een knip daar gelaten uiteraard
Wel wee-opwekkers gehad en na 1 uur en 40 minuten persen was ze daar om 18.39.

Bij Sofie heb ik remifentanil gehad. Ik wilde perse geen pethidine. Ik vond het heerlijk. De pijn was niet weg, maar wel minder scherp.
Bij Luuk wilde ik ook remifentanil. In ons ziekenhuis doe ze die pas bij 7 cm. Ik bleef hangen op 4, dus om een ruggenprik gevraagd. Toen gingen ze kijken hoever ik was, had ik ineens 7 a 8. Toen toch maar voor de remifentanil. Ze hebben wel een infuus geprikt, maar tegen de tijd dat dat zat en alles klaar was, was ik al zover om te persen. Ik heb bij Luuk helemaal geen pijnbestrijding gehad. Voelt stiekem wel stoer.. Eerste keer met, tweede keer zonder.

Ik heb een ruggenprik gehad hoewel ik voor mijn bevalling nog riep: no way dat er een ruggenprik in mijn lijf gezet wordt.. over my death body!

Na 4 cm en gemene beenweeen kon ik niet meer. Ding was zo gezet.. vond het wel spannend. Door mijn paniekstoornis dreigde ik toen flauw te vallen en zouden ze proberen hem liggend te zetten. Alleen dan loop je dus een groter risico dat maar 1 kant van je lijf verdoofd wordt omdat de vloeistof maar na 1 kant loopt. uiteindelujk is ie toch al zittend gezet en ik vond het heerlijk! Geen centje pijn meer gehad erna.

De dagwn na de bevalling voelt het wel een beetje beurs op de plek waar de naald erin is gezet. Maar deed geen pijn mwer .. hoogstens een beetje gevoelug te noenen.

quote:

Op maandag 21 januari 2013 16:57 schreef Poesopstokje het volgende:
Wat is dat toch met Nederlandse vrouwen? Hier lijkt pijnbestrijding eerder uitzondering dan norm.

Er zijn zo ontzettend veel landen waar het normaal is om pijnstilling te krijgen. Enigzins logisch, waarom zou je pijn lijden als het ook zonder kan?

Ik val niemand aan hoor, wou het zelf ook zonder doen Vroeg me alleen af waarom wij zo zijn.

Hier lees ik toch veel ervaringen met pijnbestrijding. Volgens mij is het juist steeds gebruikelijker om er wel voor te kiezen?

Beide keren zonder pijnstilling en beide keren het hoofdje niet voelen staan, naja in elk geval niet bewust ofzo.... maar de mijne kwamen ook razendsnel ter wereld.
(dus tijd voor pijnstilling oid was er ook niet)

Hoe lang moeten ze in de magnetron?

Ik wilde geen pijnstilling omdat ik zoveel schrik had voor al die naalden en toestanden. Achteraf helemaal niet nodig geweest maar wist ik veel.

Hoofdje dat stond vond ik vooral een onprettig gevoel. Geen pijn.. maar ruggenprik dus telt niet helemaal denk ik.

Ik ook twee keer zonder pijnstilling, maar ook te veel met de pijn bezig om erom te vragen. Dook meer en meer in mezelf.
Staan van het hoofd...geen idee, dat heb ik ook niet bewust gevoeld. 1e keer is het denk ik ook niet gebeurd, 2e keer ging veel rapper en heb ik er iig niks van meegekregen. Het uitdrijven doet sowieso zeer

Geen pijnstilling gehad en waarschijnlijk had hij het niet overleefd als ik wel pijnstilling had gehad omdat ik dan niet goed had kunnen interpreteren hoe belangrijk het was dat hij NU geboren werd.
Met 4cm ontsluiting...

quote:

Op maandag 21 januari 2013 16:57 schreef Poesopstokje het volgende:
Wat is dat toch met Nederlandse vrouwen? Hier lijkt pijnbestrijding eerder uitzondering dan norm.

Er zijn zo ontzettend veel landen waar het normaal is om pijnstilling te krijgen. Enigzins logisch, waarom zou je pijn lijden als het ook zonder kan?

Ik val niemand aan hoor, wou het zelf ook zonder doen Vroeg me alleen af waarom wij zo zijn.

omdat in die landen de zorg na de bevalling voor de baby ook hoger is? Ik ben een echte Beatrijs Smulders adept geloof ik. ik weet niet wat er eerder was; de makkelijke bevallingen en dus geen noodzaak voor pijnstilling of mijn open houding jegens de bevalling en 'dus' een vlotte vordering. Je kan het waarschijnlijk niet zo makkelijk zo stellen en het blijft een beetje een 'borstvoedingsmaffia' onderwerp maar ik geloof er toch wel een beetje in.

Ik ben nog nooit zo lekker stoned geweest als op mijn eigen endorfines.