Hoi dames,
Met mij gaat het eigenlijk verrassend goed. Ik heb vooralsnog besloten om niet aan de medicatie te gaan, maar er ''al pratende'' uit te komen. En dat gaat me eigenlijk best goed af voor mijn gevoel.
Nog steeds lees ik me graag in over van alles en nog wat wat met babies te maken heeft. Maar ik probeer ook meer naar de behoeftes van D te kijken. En dat lukt me best goed vind ik zelf. Ik heb meer rust in mijn lijf.
Desondanks merk ik wel dat m.n. mijn nek en schouders continu onder spanning staan .. gewoon door mijn gespannen houding van de afgelopen weken en de stress. Dus ik zit er wel aan te denken om de fysio op te bellen met de vraag of ze het weer eens los kunnen maken. Ik ben bekend met het feit dat stress bij mij op die plek toe slaat, dus helemaal verbazend is het niet.
Ondanks dat ik nog steeds moeilijk inslaap en doorslaap, gaat het wel beter als een paar weken terug. Toen had ik de babyfoon knetterhard op het nachtkastje staan zodat ik ieder geluid van D mee zou krijgen. Nu staat de babyfoon uit maar zie ik wel de lampjes als ze, om wat voor reden dan ook, geluid maakt. Daarnaast laat ik onze slaapkamerdeur open staan ''s nachts. Als ze dan moppert hoor ik dat, dus als ze huilt al helemaal. Daardoor krijg ik meer nachtrust en dat doet me goed.
Ik heb vanwege mijn paniekstoornis wel spierverslappers/inslapers in huis. Maar die heb ik al een dik jaar niet te hoeven gebruiken en ik wil er ook eigenlijk gewoon vanaf blijven, want het spul kan verslavend werken als je er langere tijd gebruik van maakt en dan is het hek helemaal van de dam natuurlijk. Bovendien moet je op dat spul een minimaal aantal uren slaap krijgen, anders krijg je enorm last van de bijwerkingen. 1 Keer gehad en dat was geen pretje
Ik blijf er gewoon netjes vanaf tenzij het echt niet anders gaat. Maar tot nog toe heb ik dat punt gelukkig nog niet bereikt en dat wil ik graag zo houden
Ik heb het geluk dat D 9 van de 10 nachten doorslaapt. Donderdag heeft ze prikjes gehad en er eigenlijk niet echt last van gehad. Ik mocht gewoon aan haar beentjes komen en ze had een klein beetje verhoging. Gisteren daarentegen vond ik dat ze best veel van de fles liet staan en ze spuugde ook meer als ik van haar gewend ben. Ik had me er dus al een beetje op voorbereid dat ze afgelopen nacht zou komen rond een uur of 5. Uiteindelijk werd het half 4. Goed, flesje gegeven en daarna weer lekker gaan slapen allemaal.
Maar ze heeft om 9 en net om 12 ook een flesje gehad en ook daar laten staan en best veel gespuugd voor haar doen. Dus voor komende nacht verwacht ik een beetje hetzelfde patroon als afgelopen nacht. Even in de gaten houden dus.
Mijn man heeft deze week vakantie, wel fijn. Want dan kunnen we samen de zorg voor D op ons nemen.
Ik ben 1 keer ''uitgevallen'' tegen D toen ze bleef huilen en de speen uit bleef spugen. Maar tegelijkertijd sprak ik mezelf streng toe dat D slechts 8 weekjes oud is en dit niet met opzet doet. Het is allemaal reflexmatig en ze weet zelf amper dat ze leeft. Daarna was het gelukkig weer goed.
Dus ja, we zijn er nog lang niet, maar ik kan wel zeggen dat het voor mijn gevoel aan de betere hand is allemaal gelukkig
Ik vind het ook weer leuk/gezellig om met een select groepje mensen af te spreken. Ik kon eerst helemaal geen mensen om mij heen verdragen, soms niet eens mijn eigen man of D.
Nu gaat dat ook beter
. Vanavond heb ik een verjaardag van een vriendin van me waar ik eventjes heen ga. En 1e kerstdag gaan we met de schoonfamilie een dagje naar Artis. Ik wil niet elke dag wat afspreken, maar zo''n 1 a 2 keer per week gaat wel
. En dat vind ik prettig en plezierig
Troel, wat fijn dat jij het gevoel hebt dat het bij jou ook bergopwaarts gaat!
Nijna, bij jou klinkt het wel heftig. En wat je beschrijft (buiten de medicatie dan), komt me erg bekend voor. Een achtbaan aan emoties waar je je totaal geen raad mee weet.
Maar als jij denkt datj e hier baat bij hebt, dan is dat vast en zeker de juiste keuze. Ik hoop van harte dat het jou de goede kant op mag helpen
Zoe wat jij beschrijft over A herken ik ook wel een beetje. Dat heb ik soms ook met mijn man. De hele week heb ik de zorg voor D, en dan heb ik af en toe het idee in het weekend dat hij zich er zo nodig mee moet bemoeien. Laat het me dan ook maar oden want je bent er toch nooit denk ik dan
Maar zo is het eigenlijk niet. Hij werkt fulltime, en op de momenten dat hij thuis is ligt D vaak te slapen omdat ze nog zo mini is. Dus hij kan er helemaal niks aan doen!
Op de momenten dat hij wel thuis is en D wakker is, laat ik D ook zo veel mogelijk aan hem over. Enerzijds omdat ik ook af en toe andere tekst wil, anderzijds omdat ik de bandopbouw tussen hem en D heel belangrijk vind, omdat hij al zo veel weg is (voor mijn gevoel dan).
O en overdag slapen kan ik ook niet. Tijdens de kraamweek ''moesten'' we verplicht rusten tussen 1 en 3 maar ik was dan altijd klaarwakker. En, deed net als de rest van de dag, wat lezen en internetten op mijn mobiel. De eerste paar dagen kon ik nog niet veel lichamelijk gezien. Daarna ging het beter, maar werd ik echt terug gejaagd naar bed. Dat ik overdag niet kan slapen breekt me soms wel op als ik er ''s nachts uit moet voor D.
Ik kan mijn man wel vragen om ''s nachts op te staan voor D. Maar als ik haar hoor ben ik toch al gelijk klaarwakker. Vind het dan te zot dat ik hem wakker ga maken zodat hij naar D kan, want ik ben toch al wakker. Maar dat ik overdag niet kan slapen is dan wel ruk, hoe kort de nacht ook geweest is.
Maar beetje bij beetje gaat het steeds beter
En eerlijk waar, ik heb ook enorm veel aan de adviezen die hier op Fok! worden gegeven!