W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Ah, een oud bericht dus. Excuses.quote:Op donderdag 7 maart 2013 18:10 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
Maar dat hadden ze vorig jaar al bekend gemaakt
NASA releases moon landing guidelines for Google Lunar X Prize
Staat er geen datum bij het bericht.quote:
[..]
Ah, een oud bericht dus. Excuses.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Staat nét op hun site als nieuws:quote:
[..]
Staat er geen datum bij het bericht.
http://www.powned.tv/nieuws/tech/2013/03/google.html
07-03-2013
Nieuwe camera in ruimtestation maakt eerste foto van de aarde
Een gloednieuwe camera in het internationale ruimtestation heeft onlangs voor het eerst de ogen geopend en de eerste foto van de aarde gemaakt. Het kiekje is prachtig!
Op de foto ziet u de rivier Rio San Pablo uitkomen in de Golfo de Montijo. Het is een bijzonder gebied: twee totaal verschillende ecologische zones lopen in elkaar over: landbouwgrond maakt plaats voor bossen en moerassen.
De foto is gemaakt door ISERV Pathfinder: een gloednieuwe camera die in januari van dit jaar op het ISS werd geïnstalleerd. Het is de bedoeling dat de camera de ogen strak op de aarde gericht houdt en ons met name tijdens natuurrampen van beelden voorziet. “Stel dat een dam in Bhutan doorbreekt, dan willen we in staat zijn om de overheid te laten zien waar bruggen kapot zijn gegaan of waar een weg is ondergelopen of waar een onderstation onder water staat,” legt onderzoeker Burgess Howell uit. “Dat soort informatie is van groot belang om gericht en snel redding te brengen.” Dankzij de hoge resolutie waarmee de camera foto’s maakt, zijn zelfs kleine details goed zichtbaar.
Wetenschappers besturen de camera vanaf de aarde. Met behulp van speciale software kunnen ze precies achterhalen wanneer het ISS zich boven een gebied dat ze willen fotograferen, bevindt. Vervolgens kunnen ze de camera opdracht geven om met een snelheid van drie tot zeven frames per seconde foto’s te maken.
Foto: Dauna Coulter, NASA Marshall Space Flight Center / Mike Carlowicz, NASA Earth Observatory
(scientias.nl)
Nieuwe camera in ruimtestation maakt eerste foto van de aarde
Een gloednieuwe camera in het internationale ruimtestation heeft onlangs voor het eerst de ogen geopend en de eerste foto van de aarde gemaakt. Het kiekje is prachtig!
Op de foto ziet u de rivier Rio San Pablo uitkomen in de Golfo de Montijo. Het is een bijzonder gebied: twee totaal verschillende ecologische zones lopen in elkaar over: landbouwgrond maakt plaats voor bossen en moerassen.
De foto is gemaakt door ISERV Pathfinder: een gloednieuwe camera die in januari van dit jaar op het ISS werd geïnstalleerd. Het is de bedoeling dat de camera de ogen strak op de aarde gericht houdt en ons met name tijdens natuurrampen van beelden voorziet. “Stel dat een dam in Bhutan doorbreekt, dan willen we in staat zijn om de overheid te laten zien waar bruggen kapot zijn gegaan of waar een weg is ondergelopen of waar een onderstation onder water staat,” legt onderzoeker Burgess Howell uit. “Dat soort informatie is van groot belang om gericht en snel redding te brengen.” Dankzij de hoge resolutie waarmee de camera foto’s maakt, zijn zelfs kleine details goed zichtbaar.
Wetenschappers besturen de camera vanaf de aarde. Met behulp van speciale software kunnen ze precies achterhalen wanneer het ISS zich boven een gebied dat ze willen fotograferen, bevindt. Vervolgens kunnen ze de camera opdracht geven om met een snelheid van drie tot zeven frames per seconde foto’s te maken.
Foto: Dauna Coulter, NASA Marshall Space Flight Center / Mike Carlowicz, NASA Earth Observatory
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoe heet die camera ook alweer die in de ISS zou komen
waarmee je "live" naar de aarde zou kunnen kijken
waarmee je "live" naar de aarde zou kunnen kijken
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
08-03-2013
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
wowquote:Op vrijdag 8 maart 2013 23:34 schreef Misty_eyes het volgende:
08-03-2013
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
[ afbeelding ]
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Die Methusalem-ster ligt ook maar 190 lichtjaar van ons verwijderd. Da's echt in onze achtertuin, op galactische schaal gezien.
http://en.wikipedia.org/wiki/HD_140283
http://en.wikipedia.org/wiki/HD_140283
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
11-03-2013
Chinees ruimteafval botst met Russische satelliet
Onderzoek wijst erop dat een stuk puin van een Chinese weersatelliet in botsing is gekomen met een Russische satelliet. De gebeurtenis laat nog maar eens zien hoe groot het ruimteafval-probleem werkelijk is.
Begin februari werd duidelijk dat de baan van de Russische satelliet iets veranderd was. De Russen dachten direct aan een botsing. Om te achterhalen of er echt een botsing was geweest, zochten ze eerst uit wanneer de botsing hoogstwaarschijnlijk plaatsvond en of zich op dat moment andere objecten in de buurt van de Russische satelliet bevonden.
Fengyun 1C
Uit het onderzoek blijkt dat de Russische satelliet op de dag van de botsing (22 januari 2013) slechts bij één object in de buurt was gekomen. Het gaat om een stuk puin van Fengyun 1C. Fengyun 1C was een Chinese weersatelliet. De satelliet werd in 1999 gelanceerd. In 2007 testten de Chinezen een wapen dat satellieten kan vernietigen. Om aan te tonen dat het wapen werkte, schoten ze Fengyun 1C in stukken. Zo werden in één klap honderden, zo niet duizenden stukken ruimtepuin gecreëerd.
Beschadigd
En één van die stukken is nu hoogstwaarschijnlijk met een Russische satelliet in aanraking gekomen. Niet alleen draait de satelliet daardoor nu sneller, de satelliet is ook beschadigd. Zo bestaat de satelliet op dit moment zeker uit twee fragmenten. Onderzoekers blijven de kwestie onderzoeken om meer te weten te komen over de omstandigheden waaronder de botsing plaatsvond.
De gebeurtenis benadrukt nog maar eens hoe groot het probleem van ruimteafval werkelijk is. De aarde wordt omgeven door een ‘wolk’ van puin, bestaande uit brokstukken van satellieten en complete satellieten die niet langer werken. Het ISS moet nu al regelmatig voor het ruimtepuin uitwijken. En de hoeveelheid ruimtepuin neemt alleen maar toe. De angst is dan ook dat deze gordel van puin in de toekomst ruimtemissies kan dwarsbomen: hoe groter de dichtheid puin wordt, hoe lastiger het zal worden om mensen voorbij die ‘gordel’ te lanceren. Onderzoekers werken dan ook hard aan een oplossing. Een mooi voorbeeld is deze Zwitserse satelliet die in de toekomst ruimteafval moet vastgrijpen en verwijderen. Het opruimen van ruimteafval ligt politiek gezien overigens gevoelig. Sommige landen hebben er moeite mee dat andere landen door het opruimen van hun ruimtepuin de hand leggen op door hen ontwikkelde technologieën. Ook vinden veel overheden het een verontrustende gedachte dat andere naties methoden ontwikkelen om oude satellieten uit een baan om de aarde te verwijderen. Want als ze dat kunnen, kunnen ze ook werkende satellieten vernietigen en zo de communicatie in een land plat leggen.
Reconstructie van de botsing:
(scientias.nl)
Chinees ruimteafval botst met Russische satelliet
Onderzoek wijst erop dat een stuk puin van een Chinese weersatelliet in botsing is gekomen met een Russische satelliet. De gebeurtenis laat nog maar eens zien hoe groot het ruimteafval-probleem werkelijk is.
Begin februari werd duidelijk dat de baan van de Russische satelliet iets veranderd was. De Russen dachten direct aan een botsing. Om te achterhalen of er echt een botsing was geweest, zochten ze eerst uit wanneer de botsing hoogstwaarschijnlijk plaatsvond en of zich op dat moment andere objecten in de buurt van de Russische satelliet bevonden.
Fengyun 1C
Uit het onderzoek blijkt dat de Russische satelliet op de dag van de botsing (22 januari 2013) slechts bij één object in de buurt was gekomen. Het gaat om een stuk puin van Fengyun 1C. Fengyun 1C was een Chinese weersatelliet. De satelliet werd in 1999 gelanceerd. In 2007 testten de Chinezen een wapen dat satellieten kan vernietigen. Om aan te tonen dat het wapen werkte, schoten ze Fengyun 1C in stukken. Zo werden in één klap honderden, zo niet duizenden stukken ruimtepuin gecreëerd.
Beschadigd
En één van die stukken is nu hoogstwaarschijnlijk met een Russische satelliet in aanraking gekomen. Niet alleen draait de satelliet daardoor nu sneller, de satelliet is ook beschadigd. Zo bestaat de satelliet op dit moment zeker uit twee fragmenten. Onderzoekers blijven de kwestie onderzoeken om meer te weten te komen over de omstandigheden waaronder de botsing plaatsvond.
De gebeurtenis benadrukt nog maar eens hoe groot het probleem van ruimteafval werkelijk is. De aarde wordt omgeven door een ‘wolk’ van puin, bestaande uit brokstukken van satellieten en complete satellieten die niet langer werken. Het ISS moet nu al regelmatig voor het ruimtepuin uitwijken. En de hoeveelheid ruimtepuin neemt alleen maar toe. De angst is dan ook dat deze gordel van puin in de toekomst ruimtemissies kan dwarsbomen: hoe groter de dichtheid puin wordt, hoe lastiger het zal worden om mensen voorbij die ‘gordel’ te lanceren. Onderzoekers werken dan ook hard aan een oplossing. Een mooi voorbeeld is deze Zwitserse satelliet die in de toekomst ruimteafval moet vastgrijpen en verwijderen. Het opruimen van ruimteafval ligt politiek gezien overigens gevoelig. Sommige landen hebben er moeite mee dat andere landen door het opruimen van hun ruimtepuin de hand leggen op door hen ontwikkelde technologieën. Ook vinden veel overheden het een verontrustende gedachte dat andere naties methoden ontwikkelen om oude satellieten uit een baan om de aarde te verwijderen. Want als ze dat kunnen, kunnen ze ook werkende satellieten vernietigen en zo de communicatie in een land plat leggen.
Reconstructie van de botsing:
(scientias.nl)
12-03-2013
Herschel ziet basis van straalstromen bij zwart gat
Illustratie van de jets van GX 339-4. (ESA/ATG Medialab)
De Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, die bijna aan het eind van zijn operationele levensduur is, heeft ver-infrarode straling waargenomen die afkomstig is van de basis van de straalstromen bij een stellair zwart gat. Nooit eerder zijn sterrenkundigen in staat geweest om door te dringen tot dit allerbinnenste deel van de straalstromen ('jets'). De resultaten zijn gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De waarnemingen zijn verricht aan GX 339-4, een zwart gat dat materie opzuigt van een begeleider en daarbij twee bundels van energierijke deeltjes en straling de ruimte in blaast. Eens in de paar jaar ondergaat het stelsel een uitbarsting die enkele maanden kan duren en waarbij de jets afmetingen bereiken van honderden miljarden kilometers.
De meest recente uitbarsting is intensief bestudeerd door onder andere radio- en röntgentelescopen. Toen er veranderingen werden gezien die erop wijzen dat de uitbarsting snel ten einde zou komen, werd de Herschel-ruimtetelescoop ingeschakeld om de ver-infrarode straling van de basis van de straalstromen waar te nemen.
De nieuwe waarnemingen bevestigen het idee dat de radiostraling en de ver-infrarode straling van de jets zogeheten synchrotronstraling is, uitgezonden door energierijke elektronen in een sterk magnetisch veld. Minder duidelijk is de precieze herkomst van de energierijkere optische en de nabij-infrarode straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Herschel ziet basis van straalstromen bij zwart gat
Illustratie van de jets van GX 339-4. (ESA/ATG Medialab)
De Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, die bijna aan het eind van zijn operationele levensduur is, heeft ver-infrarode straling waargenomen die afkomstig is van de basis van de straalstromen bij een stellair zwart gat. Nooit eerder zijn sterrenkundigen in staat geweest om door te dringen tot dit allerbinnenste deel van de straalstromen ('jets'). De resultaten zijn gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De waarnemingen zijn verricht aan GX 339-4, een zwart gat dat materie opzuigt van een begeleider en daarbij twee bundels van energierijke deeltjes en straling de ruimte in blaast. Eens in de paar jaar ondergaat het stelsel een uitbarsting die enkele maanden kan duren en waarbij de jets afmetingen bereiken van honderden miljarden kilometers.
De meest recente uitbarsting is intensief bestudeerd door onder andere radio- en röntgentelescopen. Toen er veranderingen werden gezien die erop wijzen dat de uitbarsting snel ten einde zou komen, werd de Herschel-ruimtetelescoop ingeschakeld om de ver-infrarode straling van de basis van de straalstromen waar te nemen.
De nieuwe waarnemingen bevestigen het idee dat de radiostraling en de ver-infrarode straling van de jets zogeheten synchrotronstraling is, uitgezonden door energierijke elektronen in een sterk magnetisch veld. Minder duidelijk is de precieze herkomst van de energierijkere optische en de nabij-infrarode straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2013
Zeldzame drievoudige quasar gevonden
Opname van de drievoudige quasar QQQJ1519+0627 (Emanuele Farina)
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Emanuele Farina van de Universiteit van Insubria in Italië heeft op 9 miljard lichtjaar afstand van de aarde een zeldzame drievoudige quasar gevonden. De ontdekking is gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Quasars zijn de extreem heldere kernen van ver verwijderde sterrenstelsels. De energie is afkomstig uit de directe omgeving van superzware zwarte gaten die zich in de kernen van de meeste sterrenstelsels bevinden. Wanneer er twee of drie quasars in elkaars directe omgeving staan, is er vermoedelijk sprake van het resultaat van een botsing en versmelting van twee of drie afzonderlijke sterrenstelsels.
Het is pas voor de tweede keer dat astronomen een drievoudige quasar hebben gevonden. Hoe het systeem (met de catalogusaanduiding QQQJ1519+0627) precies is ontstaan, is nog niet duidelijk; mogelijk bevindt het zich nog in een prille ontstaansfase. Dat zou blijken uit het feit dat er op de betreffende plaats aan de hemel geen sterke infraroodbronnen zijn gevonden die zouden wijzen op de aanwezigheid van stelsels waarin veel stervorming plaatsvindt.
De ontdekking van de drievoudige quasar is gedaan met behulp van de New Technology Telescope op de Europese La Silla-sterrenwacht in Chili en met een telescoop op de Calar Alto-sterrenwacht in Spanje. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Zeldzame drievoudige quasar gevonden
Opname van de drievoudige quasar QQQJ1519+0627 (Emanuele Farina)
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Emanuele Farina van de Universiteit van Insubria in Italië heeft op 9 miljard lichtjaar afstand van de aarde een zeldzame drievoudige quasar gevonden. De ontdekking is gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Quasars zijn de extreem heldere kernen van ver verwijderde sterrenstelsels. De energie is afkomstig uit de directe omgeving van superzware zwarte gaten die zich in de kernen van de meeste sterrenstelsels bevinden. Wanneer er twee of drie quasars in elkaars directe omgeving staan, is er vermoedelijk sprake van het resultaat van een botsing en versmelting van twee of drie afzonderlijke sterrenstelsels.
Het is pas voor de tweede keer dat astronomen een drievoudige quasar hebben gevonden. Hoe het systeem (met de catalogusaanduiding QQQJ1519+0627) precies is ontstaan, is nog niet duidelijk; mogelijk bevindt het zich nog in een prille ontstaansfase. Dat zou blijken uit het feit dat er op de betreffende plaats aan de hemel geen sterke infraroodbronnen zijn gevonden die zouden wijzen op de aanwezigheid van stelsels waarin veel stervorming plaatsvindt.
De ontdekking van de drievoudige quasar is gedaan met behulp van de New Technology Telescope op de Europese La Silla-sterrenwacht in Chili en met een telescoop op de Calar Alto-sterrenwacht in Spanje. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2013
De allerlaatste close-up foto’s van Saturnus’ maan Rhea
Ruimtesonde Cassini heeft voor de laatste keer een flyby langs Saturnus’ maan Rhea gemaakt. En natuurlijk legde de sonde de maan op de gevoelige plaat vast. Het levert prachtige close-up foto’s op: de laatste die we in héél lange tijd van Rhea zullen gaan zien.
Cassini passeerde Rhea op een afstand van zo’n 997 kilometer. Het doel van de flyby was het meten van het zwaartekrachtveld van Rhea. Maar terwijl Cassini daarmee bezig was, maakte de sonde ook nog eens een aantal close-up foto’s.
Bijvoorbeeld de foto hieronder. Op de foto is het pokdalige oppervlak van Rhea goed te zien. Kraters maken er de dienst uit.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Wat direct opvalt aan de foto die u hieronder ziet, is de streep die dwars over het oppervlak lijkt te lopen. Het is een slenk: een stuk grond dat lager ligt dan de omringende grond en aan beide zijden steile wanden heeft. De slenk die we hier zijn, lijkt vrij recent te zijn ontstaan, maar verder kunnen de onderzoekers er weinig zinnigs over zeggen: ze weten nog steeds niet goed hoe deze slenken op Rhea ontstaan.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Cassini maakte ook enkele foto’s vanaf een iets grotere afstand. Dit kiekje werd vanaf een slordige 269.000 kilometer afstand gemaakt.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Het lijkt raadzaam om deze foto’s van Rhea goed in u op te nemen. Het zijn de allerlaatste close-up foto’s die Cassini van de maan maakte.
(scientias.nl)
De allerlaatste close-up foto’s van Saturnus’ maan Rhea
Ruimtesonde Cassini heeft voor de laatste keer een flyby langs Saturnus’ maan Rhea gemaakt. En natuurlijk legde de sonde de maan op de gevoelige plaat vast. Het levert prachtige close-up foto’s op: de laatste die we in héél lange tijd van Rhea zullen gaan zien.
Cassini passeerde Rhea op een afstand van zo’n 997 kilometer. Het doel van de flyby was het meten van het zwaartekrachtveld van Rhea. Maar terwijl Cassini daarmee bezig was, maakte de sonde ook nog eens een aantal close-up foto’s.
Bijvoorbeeld de foto hieronder. Op de foto is het pokdalige oppervlak van Rhea goed te zien. Kraters maken er de dienst uit.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Wat direct opvalt aan de foto die u hieronder ziet, is de streep die dwars over het oppervlak lijkt te lopen. Het is een slenk: een stuk grond dat lager ligt dan de omringende grond en aan beide zijden steile wanden heeft. De slenk die we hier zijn, lijkt vrij recent te zijn ontstaan, maar verder kunnen de onderzoekers er weinig zinnigs over zeggen: ze weten nog steeds niet goed hoe deze slenken op Rhea ontstaan.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Cassini maakte ook enkele foto’s vanaf een iets grotere afstand. Dit kiekje werd vanaf een slordige 269.000 kilometer afstand gemaakt.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Het lijkt raadzaam om deze foto’s van Rhea goed in u op te nemen. Het zijn de allerlaatste close-up foto’s die Cassini van de maan maakte.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
How big is the universe van minutephysics, op het eind kan je doorklikken naar andere filmpjes m.b.t. het universum. Wel tof uitgelegd zo
Da's een mooie voor:quote:Op woensdag 13 maart 2013 14:42 schreef Kper_Norci het volgende:
How big is the universe van minutephysics, op het eind kan je doorklikken naar andere filmpjes m.b.t. het universum. Wel tof uitgelegd zo
W&T / Inspirerende wetenschappelijke video's
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Thanks! Heb het filmpje daar inmiddels ook gepost!quote:
[..]
Da's een mooie voor:
W&T / Inspirerende wetenschappelijke video's
13-03-2013
ALMA – het grootste astronomische project op aarde – vanaf vandaag operationeel
De radiotelescoop ALMA is vandaag officieel in gebruik genomen. Na jaren hard werken is het dan eindelijk zover: wetenschappers kunnen aan de slag met de machtige radiotelescoop: het grootste astronomische project op aarde.
ALMA staat voor Atacama Large Millimeter/submillimeter Array. Het is het grootste astronomische project op aarde. Het bestaat uit 66 antenneschotels en is ontwikkeld om het licht van de koudste objecten in het heelal te bestuderen. Dit licht heeft een golflengte van ongeveer een millimeter en bevindt zich daarmee tussen infrarood licht en radiogolven.
Verwachtingen
De verwachtingen omtrent ALMA zijn hooggespannen. De schotels gunnen ons een kijkje in delen van het heelal die in zichtbaar licht niet of moeilijk in detail te bestuderen zijn. Denk bijvoorbeeld aan gas- en stofwolken waarin nieuwe sterren worden geboren. Nu geven die wolken nog weinig geheimen prijs, maar ALMA is in staat om ze prachtig in beeld te brengen en ons zo de omstandigheden in deze wolken te laten zien. Uiteindelijk zal ALMA de bouwblokken van sterren, maar ook van planetaire systemen, sterrenstelsels en het leven zelf gaan bestuderen. En dat zeer gedetailleerd: ALMA is bijzonder gevoelig en heeft een zeer hoge resolutie. Zo levert deze ongeveer tien keer scherpere beelden dan Hubble.
Hoog en droog
ALMA bevindt zich hoog in het Chileense deel van de Andes. En dat is niet voor niets. De straling die ALMA opvangt, wordt namelijk geabsorbeerd door waterdamp in de atmosfeer van de aarde. Daarom is het belangrijk dat de schotels zich op een plek bevinden die hoog en droog is. In dit geval: een 5000 meter hoog plateau in Chili.
De afgelopen jaren hebben we al een voorproefje gekregen van waar ALMA tot in staat is. Zo leverde deze in 2011 al zijn eerste kiekje af. Maar al die beelden die tot nu toe de revue zijn gepasseerd zijn gemaakt door een ALMA in aanbouw: een radiotelescoop die nog niet op volledige kracht was. Vanaf vandaag is ALMA helemaal operationeel en mogen we dus nog veel meer en betere foto’s en de meest uiteenlopende, maar fascinerende ontdekkingen gaan verwachten.
(scientias.nl)
ALMA – het grootste astronomische project op aarde – vanaf vandaag operationeel
De radiotelescoop ALMA is vandaag officieel in gebruik genomen. Na jaren hard werken is het dan eindelijk zover: wetenschappers kunnen aan de slag met de machtige radiotelescoop: het grootste astronomische project op aarde.
ALMA staat voor Atacama Large Millimeter/submillimeter Array. Het is het grootste astronomische project op aarde. Het bestaat uit 66 antenneschotels en is ontwikkeld om het licht van de koudste objecten in het heelal te bestuderen. Dit licht heeft een golflengte van ongeveer een millimeter en bevindt zich daarmee tussen infrarood licht en radiogolven.
Verwachtingen
De verwachtingen omtrent ALMA zijn hooggespannen. De schotels gunnen ons een kijkje in delen van het heelal die in zichtbaar licht niet of moeilijk in detail te bestuderen zijn. Denk bijvoorbeeld aan gas- en stofwolken waarin nieuwe sterren worden geboren. Nu geven die wolken nog weinig geheimen prijs, maar ALMA is in staat om ze prachtig in beeld te brengen en ons zo de omstandigheden in deze wolken te laten zien. Uiteindelijk zal ALMA de bouwblokken van sterren, maar ook van planetaire systemen, sterrenstelsels en het leven zelf gaan bestuderen. En dat zeer gedetailleerd: ALMA is bijzonder gevoelig en heeft een zeer hoge resolutie. Zo levert deze ongeveer tien keer scherpere beelden dan Hubble.
Hoog en droog
ALMA bevindt zich hoog in het Chileense deel van de Andes. En dat is niet voor niets. De straling die ALMA opvangt, wordt namelijk geabsorbeerd door waterdamp in de atmosfeer van de aarde. Daarom is het belangrijk dat de schotels zich op een plek bevinden die hoog en droog is. In dit geval: een 5000 meter hoog plateau in Chili.
De afgelopen jaren hebben we al een voorproefje gekregen van waar ALMA tot in staat is. Zo leverde deze in 2011 al zijn eerste kiekje af. Maar al die beelden die tot nu toe de revue zijn gepasseerd zijn gemaakt door een ALMA in aanbouw: een radiotelescoop die nog niet op volledige kracht was. Vanaf vandaag is ALMA helemaal operationeel en mogen we dus nog veel meer en betere foto’s en de meest uiteenlopende, maar fascinerende ontdekkingen gaan verwachten.
(scientias.nl)
13-03-2013
Sterren ontstonden miljard jaar eerder dan gedacht
De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. © afp.
Ontelbare sterren in het universum blijken volgens een onderzoeksteam in Bonn een miljard jaar geleden eerder te zijn ontstaan dan tot nu toe werd gedacht. De ontdekking laat zien dat de heftigste sterrrenuitbarsting ongeveer 12 miljard jaar geleden plaatsvond in het heelal. Dat zegt Axel Weiss van het onderzoeksteam van het Max-Planck-Instituut voor Radioastronomie.
"De ontdekking betekent dat deze sterrenstelsels slechts twee miljard jaar na de oerknal zijn ontstaan. Ze zijn ook een miljard jaar ouder dan voorheen werd gedacht", zei Weiss op de website stern.de. Tijdens het ontstaan van een ster draaien grote hoeveelheden kosmisch stof en gas om elkaar heen, waardoor nieuwe sterren ontstaan. Uit de nieuwe ontdekking bleek dat dat 1.000 keer sneller gebeurt dan in normale sterrenstelsels, aldus de onderzoekers. "Waar in de Melkweg één zon per jaar ontstaat, zijn dat er 1.000 per jaar in deze nieuwe sterrenstelsels. Dat is alleen daar waargenomen en niet in stelsels in onze omgeving."
Het is volgens de onderzoekers een inzicht in "de stormachtige jeugdfase van het universum". De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. In totaal bestaat het project uit 66 telescopen. Volgens Weiss werd deze ontdekking gedaan toen pas 16 van die 66 telescopen in gebruik waren. "Je kunt je dan wel voorstellen wat de Alma-telescoop in de toekomst nog kan bereiken."
(HLN)
Sterren ontstonden miljard jaar eerder dan gedacht
De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. © afp.
Ontelbare sterren in het universum blijken volgens een onderzoeksteam in Bonn een miljard jaar geleden eerder te zijn ontstaan dan tot nu toe werd gedacht. De ontdekking laat zien dat de heftigste sterrrenuitbarsting ongeveer 12 miljard jaar geleden plaatsvond in het heelal. Dat zegt Axel Weiss van het onderzoeksteam van het Max-Planck-Instituut voor Radioastronomie.
"De ontdekking betekent dat deze sterrenstelsels slechts twee miljard jaar na de oerknal zijn ontstaan. Ze zijn ook een miljard jaar ouder dan voorheen werd gedacht", zei Weiss op de website stern.de. Tijdens het ontstaan van een ster draaien grote hoeveelheden kosmisch stof en gas om elkaar heen, waardoor nieuwe sterren ontstaan. Uit de nieuwe ontdekking bleek dat dat 1.000 keer sneller gebeurt dan in normale sterrenstelsels, aldus de onderzoekers. "Waar in de Melkweg één zon per jaar ontstaat, zijn dat er 1.000 per jaar in deze nieuwe sterrenstelsels. Dat is alleen daar waargenomen en niet in stelsels in onze omgeving."
Het is volgens de onderzoekers een inzicht in "de stormachtige jeugdfase van het universum". De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. In totaal bestaat het project uit 66 telescopen. Volgens Weiss werd deze ontdekking gedaan toen pas 16 van die 66 telescopen in gebruik waren. "Je kunt je dan wel voorstellen wat de Alma-telescoop in de toekomst nog kan bereiken."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2013
Hebbes? Het Higgs-deeltje lijkt gevonden!
In juli vorig jaar maakten onderzoekers bekend dat ze een deeltje ontdekt hadden dat wel heel sterk op het gezochte Higgs-deeltje leek. En nu is er dan eindelijk duidelijkheid: het deeltje van toen is hoogstwaarschijnlijk inderdaad een Higgs-deeltje! Onduidelijk is alleen nog even of het om het deeltje gaat waar wetenschappers zo naarstig naar zochten…
“Voor mij is het duidelijk dat we te maken hebben met een Higgs-deeltje,” zo vertelt Joe Incandela namens de onderzoekers die de afgelopen maanden door heel wat data heen ploeterden om te bewijzen dat het deeltje dat in juli werd gedetecteerd daadwerkelijk een Higgs-deeltje is. “Maar we hebben nog een lange weg te gaan als we uit willen zoeken wat voor soort Higgs-deeltje het is,” benadrukt Incandela.
Meer onderzoek
Toen de onderzoekers in juli vorig jaar bekend maakten dat ze misschien het Higgsboson hadden gevonden, lieten ze zich leiden door een omvangrijke hoeveelheid data, verzameld door machtige deeltjesversnellers zoals de Large Hadron Collider. Maar tussen juli 2012 en maart 2013 hebben onderzoekers niet stil gezeten. Ze hebben meer data verzameld en geanalyseerd om de claim die ze in juli deden, te staven. In totaal analyseerden ze tussen juli en maart tweeënhalf keer meer data dan voor juli beschikbaar was. En op basis van die analyse werd gaandeweg steeds duidelijker dat het deeltje inderdaad zeer waarschijnlijk een Higgs-deeltje is.
Bewijs
Het Higgs-deeltje onderscheidt zich op verschillende manieren van andere deeltjes. Bijvoorbeeld door de kwantummechanische eigenschappen van het deeltje. Eén van die eigenschappen is dat het deeltje spin 0 heeft. Experimenten hebben nu aangetoond dat dat – en andere eigenschappen die aan Higgs worden toegeschreven – opgaat voor het deeltje dat in juli werd ontdekt. Het bewijs dat het deeltje ook daadwerkelijk Higgs is, stapelt zich daarmee op.
Maar daarmee zijn alle vragen nog niet opgelost. Zo is nog niet bewezen dat dit Higgs-deeltje het deeltje is dat het Standaardmodel zo hard nodig heeft. Het zou ook het lichtste van verschillende andere bosonen kunnen zijn die volgens andere theorieën dan het Standaardmodel bestaan. In andere woorden: het blijft nog even spannend. Om te achterhalen of dit echt het gezochte Higgs-deeltje is moeten nog meer eigenschappen van het deeltje boven tafel komen. Zo moeten onderzoekers bijvoorbeeld de exacte snelheid waarmee het deeltje vervalt achterhalen en kijken of deze overeenkomt met de snelheid die aan het Higgs-deeltje wordt toegeschreven. Daarvoor zal eerst echter nog flink wat extra data moeten worden verzameld.
(scientias.nl)
Hebbes? Het Higgs-deeltje lijkt gevonden!
In juli vorig jaar maakten onderzoekers bekend dat ze een deeltje ontdekt hadden dat wel heel sterk op het gezochte Higgs-deeltje leek. En nu is er dan eindelijk duidelijkheid: het deeltje van toen is hoogstwaarschijnlijk inderdaad een Higgs-deeltje! Onduidelijk is alleen nog even of het om het deeltje gaat waar wetenschappers zo naarstig naar zochten…
“Voor mij is het duidelijk dat we te maken hebben met een Higgs-deeltje,” zo vertelt Joe Incandela namens de onderzoekers die de afgelopen maanden door heel wat data heen ploeterden om te bewijzen dat het deeltje dat in juli werd gedetecteerd daadwerkelijk een Higgs-deeltje is. “Maar we hebben nog een lange weg te gaan als we uit willen zoeken wat voor soort Higgs-deeltje het is,” benadrukt Incandela.
Meer onderzoek
Toen de onderzoekers in juli vorig jaar bekend maakten dat ze misschien het Higgsboson hadden gevonden, lieten ze zich leiden door een omvangrijke hoeveelheid data, verzameld door machtige deeltjesversnellers zoals de Large Hadron Collider. Maar tussen juli 2012 en maart 2013 hebben onderzoekers niet stil gezeten. Ze hebben meer data verzameld en geanalyseerd om de claim die ze in juli deden, te staven. In totaal analyseerden ze tussen juli en maart tweeënhalf keer meer data dan voor juli beschikbaar was. En op basis van die analyse werd gaandeweg steeds duidelijker dat het deeltje inderdaad zeer waarschijnlijk een Higgs-deeltje is.
Bewijs
Het Higgs-deeltje onderscheidt zich op verschillende manieren van andere deeltjes. Bijvoorbeeld door de kwantummechanische eigenschappen van het deeltje. Eén van die eigenschappen is dat het deeltje spin 0 heeft. Experimenten hebben nu aangetoond dat dat – en andere eigenschappen die aan Higgs worden toegeschreven – opgaat voor het deeltje dat in juli werd ontdekt. Het bewijs dat het deeltje ook daadwerkelijk Higgs is, stapelt zich daarmee op.
Maar daarmee zijn alle vragen nog niet opgelost. Zo is nog niet bewezen dat dit Higgs-deeltje het deeltje is dat het Standaardmodel zo hard nodig heeft. Het zou ook het lichtste van verschillende andere bosonen kunnen zijn die volgens andere theorieën dan het Standaardmodel bestaan. In andere woorden: het blijft nog even spannend. Om te achterhalen of dit echt het gezochte Higgs-deeltje is moeten nog meer eigenschappen van het deeltje boven tafel komen. Zo moeten onderzoekers bijvoorbeeld de exacte snelheid waarmee het deeltje vervalt achterhalen en kijken of deze overeenkomt met de snelheid die aan het Higgs-deeltje wordt toegeschreven. Daarvoor zal eerst echter nog flink wat extra data moeten worden verzameld.
(scientias.nl)
14-03-2013
Mysterieuze gas in Titans atmosfeer
Tijdens een flyby van ruimtesonde Cassini ontdekten sterrenkundigen een vreemde fluorescente gloei op Saturnusmaan Titan. De gloei was alleen zichtbaar aan dagkant van de maan – de fluorescente kleur ontstaat alleen wanneer zonlicht op de gasmoleculen botst – en was het sterkst te zien op een hoogte van 950 kilometer van het oppervlak van Titan.
Om welk gas het gaat, is volgens onderzoekers in Physical Review Letters nog onduidelijk. Een lichtspectrum van Cassini, die alle aanwezig gassen in Titans atmosfeer weergeeft, laat een piek op 3,28 micrometer zien. Die golflengte ligt in de buurt bij die van methaan, die een piek kent die zo sterk is, dat het de onbekende gas tot nu toe verborgen bleef.
De onderzoekers gokken dat het gas misschien behoort tot de groep van de polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK). Deze kankerverwekkende stoffen zitten in sigarettenrook en aangebrand voedsel van de barbecue. Verder onderzoek moet de precieze identiteit van het mysterieuze gas onthullen.
Foto: NASA/JPL/Space Science Institute
(faqt.nl)
Mysterieuze gas in Titans atmosfeer
Tijdens een flyby van ruimtesonde Cassini ontdekten sterrenkundigen een vreemde fluorescente gloei op Saturnusmaan Titan. De gloei was alleen zichtbaar aan dagkant van de maan – de fluorescente kleur ontstaat alleen wanneer zonlicht op de gasmoleculen botst – en was het sterkst te zien op een hoogte van 950 kilometer van het oppervlak van Titan.
Om welk gas het gaat, is volgens onderzoekers in Physical Review Letters nog onduidelijk. Een lichtspectrum van Cassini, die alle aanwezig gassen in Titans atmosfeer weergeeft, laat een piek op 3,28 micrometer zien. Die golflengte ligt in de buurt bij die van methaan, die een piek kent die zo sterk is, dat het de onbekende gas tot nu toe verborgen bleef.
De onderzoekers gokken dat het gas misschien behoort tot de groep van de polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK). Deze kankerverwekkende stoffen zitten in sigarettenrook en aangebrand voedsel van de barbecue. Verder onderzoek moet de precieze identiteit van het mysterieuze gas onthullen.
Foto: NASA/JPL/Space Science Institute
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2013
Pluto heeft mogelijk vijftien manen
Pluto heeft er al vijf: Nix, Hydra, Charon, P4 en P5. Maar een nieuw onderzoek wijst erop dat het dwergplaneetje meer maantjes telt. Wellicht zelfs nog tien meer!
Dat schrijven onderzoekers van het Smithsonian Astrophysical Observatory en de universiteit van Utah in dit paper.
Stofschijf
De manen rondom Pluto – we kennen er momenteel dus vijf – zijn hoogstwaarschijnlijk ontstaan uit een stofwolk die zich ooit rondom de dwergplaneet bevond. Hoe deze stofwolk daar precies terecht is gekomen, daarover tasten onderzoekers in het duister. Mogelijk is deze ontstaan doordat Pluto in botsing kwam met een ander hemellichaam (Charon wellicht?) of ontstond deze doordat Pluto stof uit de protoplanetaire schijf waar het zonnestelsel uit ontstond naar zich toe trok.
Simulaties
Wat hebben de onderzoekers nu gedaan? Met behulp van een computer simuleerden ze hoe de bekende manen van Pluto ontstonden. Simulaties die resulteerden in een situatie die de werkelijkheid het beste nabootste, leverden een verrassing op. In die simulaties doken namelijk niet alleen natuurgetrouwe weergaven van de vijf bekende manen op. Er doken meer maantjes op.
Zo ziet de baan rondom Pluto er wellicht uit: met een aantal extra maantjes. Afbeelding: arXiv:1303.0280v1 [astro-ph.EP] 1 Mar 2013.
Kleine maantjes
Op basis van de simulaties stellen de onderzoekers dat Pluto hoogstwaarschijnlijk meer dan vijf manen heeft. Hoeveel meer is lastig te zeggen: het kan er één zijn, maar het kunnen er ook tien zijn. Deze extra maantjes zijn waarschijnlijk klein: tussen de één en drie kilometer breed.
De maantjes zijn vanaf de aarde waarschijnlijk niet te zien. Maar op dit moment is een ruimtesonde naar Pluto onderweg: New Horizons. En deze kan de maantjes wellicht wel opsporen.
(scientias.nl)
Pluto heeft mogelijk vijftien manen
Pluto heeft er al vijf: Nix, Hydra, Charon, P4 en P5. Maar een nieuw onderzoek wijst erop dat het dwergplaneetje meer maantjes telt. Wellicht zelfs nog tien meer!
Dat schrijven onderzoekers van het Smithsonian Astrophysical Observatory en de universiteit van Utah in dit paper.
Stofschijf
De manen rondom Pluto – we kennen er momenteel dus vijf – zijn hoogstwaarschijnlijk ontstaan uit een stofwolk die zich ooit rondom de dwergplaneet bevond. Hoe deze stofwolk daar precies terecht is gekomen, daarover tasten onderzoekers in het duister. Mogelijk is deze ontstaan doordat Pluto in botsing kwam met een ander hemellichaam (Charon wellicht?) of ontstond deze doordat Pluto stof uit de protoplanetaire schijf waar het zonnestelsel uit ontstond naar zich toe trok.
Simulaties
Wat hebben de onderzoekers nu gedaan? Met behulp van een computer simuleerden ze hoe de bekende manen van Pluto ontstonden. Simulaties die resulteerden in een situatie die de werkelijkheid het beste nabootste, leverden een verrassing op. In die simulaties doken namelijk niet alleen natuurgetrouwe weergaven van de vijf bekende manen op. Er doken meer maantjes op.
Zo ziet de baan rondom Pluto er wellicht uit: met een aantal extra maantjes. Afbeelding: arXiv:1303.0280v1 [astro-ph.EP] 1 Mar 2013.
Kleine maantjes
Op basis van de simulaties stellen de onderzoekers dat Pluto hoogstwaarschijnlijk meer dan vijf manen heeft. Hoeveel meer is lastig te zeggen: het kan er één zijn, maar het kunnen er ook tien zijn. Deze extra maantjes zijn waarschijnlijk klein: tussen de één en drie kilometer breed.
De maantjes zijn vanaf de aarde waarschijnlijk niet te zien. Maar op dit moment is een ruimtesonde naar Pluto onderweg: New Horizons. En deze kan de maantjes wellicht wel opsporen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-03-2013
Verenigde Staten produceren weer plutonium voor ruimtemissies
Een artist's impression hoe het Mars Science Laboratory de planeet Mars nadert. © reuters.
De Verenigde Staten zijn dit jaar - na een onderbreking van 25 jaar - weer met de productie van plutonium begonnen. Hiermee kunnen ruimtesondes tijdens toekomstige missies van energie voorzien worden, wanneer zonne-energie alleen niet voldoende is.
De ruimtevaart gebruikt op grote schaal zonnepanelen voor missies in het binnenste deel van het zonnestelsel. Maar voor bestemmingen verder dan Mars kunnen de panelen onvoldoende energie opwekken door het zwakke zonlicht.
Ruimtemissies die dieper de ruimte in gaan, maken al sinds 1970 gebruik van plutonium. De stroom wordt opgewerkt door een hoeveelheid plutonium die door natuurlijk verval warmte genereert. Deze warmte kan met een radio-isotoop thermo-elektrische generator worden omgezet in elektriciteit.
De voorraad plutonium in de VS raakt echter op. In 1988 stopte het land met de productie. De huidige voorraad plutonium wordt geschat op slechts 16,8 kilogram, meldt New Scientist.
Paar gram
Samen met het Amerikaanse ministerie van Energie probeerde NASA sinds een aantal jaar de productie van plutonium weer op te starten, en dat lijkt nu succesvol. In het Department of Energy's Oak Ridge National Laboratory in Tennessee is een paar gram ontwikkeld. De jaarlijkse productie kan daardoor worden opgeschaald tot 1,5 kilogram, aldus NASA.
In ruimtesondes Voyager, Cassini en Galileo wordt al stroom opgewekt door plutonium. Ook Marswagen Curiosity wordt aangedreven door nucleaire energie. De nieuwe Marsverkenner, die gebaseerd is op het ontwerp van Curiosity, zal ook gebruik gaan maken van kernenergie. NASA stuurt in 2020 opnieuw een robot naar de Rode Planeet. Deze missie zal voortbouwen op de recente missies naar Mars.
(HLN)
Verenigde Staten produceren weer plutonium voor ruimtemissies
Een artist's impression hoe het Mars Science Laboratory de planeet Mars nadert. © reuters.
De Verenigde Staten zijn dit jaar - na een onderbreking van 25 jaar - weer met de productie van plutonium begonnen. Hiermee kunnen ruimtesondes tijdens toekomstige missies van energie voorzien worden, wanneer zonne-energie alleen niet voldoende is.
De ruimtevaart gebruikt op grote schaal zonnepanelen voor missies in het binnenste deel van het zonnestelsel. Maar voor bestemmingen verder dan Mars kunnen de panelen onvoldoende energie opwekken door het zwakke zonlicht.
Ruimtemissies die dieper de ruimte in gaan, maken al sinds 1970 gebruik van plutonium. De stroom wordt opgewerkt door een hoeveelheid plutonium die door natuurlijk verval warmte genereert. Deze warmte kan met een radio-isotoop thermo-elektrische generator worden omgezet in elektriciteit.
De voorraad plutonium in de VS raakt echter op. In 1988 stopte het land met de productie. De huidige voorraad plutonium wordt geschat op slechts 16,8 kilogram, meldt New Scientist.
Paar gram
Samen met het Amerikaanse ministerie van Energie probeerde NASA sinds een aantal jaar de productie van plutonium weer op te starten, en dat lijkt nu succesvol. In het Department of Energy's Oak Ridge National Laboratory in Tennessee is een paar gram ontwikkeld. De jaarlijkse productie kan daardoor worden opgeschaald tot 1,5 kilogram, aldus NASA.
In ruimtesondes Voyager, Cassini en Galileo wordt al stroom opgewekt door plutonium. Ook Marswagen Curiosity wordt aangedreven door nucleaire energie. De nieuwe Marsverkenner, die gebaseerd is op het ontwerp van Curiosity, zal ook gebruik gaan maken van kernenergie. NASA stuurt in 2020 opnieuw een robot naar de Rode Planeet. Deze missie zal voortbouwen op de recente missies naar Mars.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-03-2013
First light voor Zuid-Afrikaanse bijdrage aan wereldwijde telescoop
Het Sombrerostelsel (M104), gefotografeerd met een van de nieuwe telescopen. (Las Cumbres Observatory)
De Las Cumbres Observatory Global Telescope (LCOGT) is een belangrijke stap dichterbij gekomen met de completering van drie 1-meter telescopen op het South Africa Astronomical Observatory. Vandaag zijn de 'first light'-beelden van de drie telescopen gepubliceerd.
De LCOGT moet uiteindelijk een wereldwijde telescoop worden, bestaande uit tien geautomatiseerde telescopen met een spiegelmiddellijn van één meter, verspreid over het gehele aardoppervlak. Zo'n netwerk van identieke telescopen maakt het mogelijk om continu alert te zijn op bijzonder verschijnselen aan de sterrenhemel, zoals supernova-uitbarstingen, ongeacht de positie aan de hemel en het tijdstip waarop ze plaatsvinden.
Met de completering van de drie instrumenten in Zuid-Afrika zijn nu in totaal zeven van de tien telescopen gereed. De laatste drie volgen later dit jaar. (GS)
(allesoversterrenkunde)
First light voor Zuid-Afrikaanse bijdrage aan wereldwijde telescoop
Het Sombrerostelsel (M104), gefotografeerd met een van de nieuwe telescopen. (Las Cumbres Observatory)
De Las Cumbres Observatory Global Telescope (LCOGT) is een belangrijke stap dichterbij gekomen met de completering van drie 1-meter telescopen op het South Africa Astronomical Observatory. Vandaag zijn de 'first light'-beelden van de drie telescopen gepubliceerd.
De LCOGT moet uiteindelijk een wereldwijde telescoop worden, bestaande uit tien geautomatiseerde telescopen met een spiegelmiddellijn van één meter, verspreid over het gehele aardoppervlak. Zo'n netwerk van identieke telescopen maakt het mogelijk om continu alert te zijn op bijzonder verschijnselen aan de sterrenhemel, zoals supernova-uitbarstingen, ongeacht de positie aan de hemel en het tijdstip waarop ze plaatsvinden.
Met de completering van de drie instrumenten in Zuid-Afrika zijn nu in totaal zeven van de tien telescopen gereed. De laatste drie volgen later dit jaar. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Supertelescoop Lofar ontdekt enorm radiostelsel
http://nl.wikipedia.org/wiki/LOFAR
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
http://www.volkskrant.nl/(...)m-radiostelsel.dhtmlquote:Astronomen van de supertelescoop Lofar in Dwingeloo (Drenthe) hebben een tot dusverre onbekend en gigantisch radiostelsel ontdekt. Het is zo'n 6,5 miljoen lichtjaren in doorsnede. Als dit nieuwe stelsel (750 miljoen lichtjaar van de aarde verwijderd) met het blote oog te zien was, zou het groter zijn dan de volle maan, meldde Lofar dinsdag.
De ontdekking kwam ook voor de astronomen als een verrassing. 'We maken met heel lage frequenties een algemene scan van de noordelijke sterrenhemel om die pas later meer gedetailleerd in kaart te brengen. Het is bijzonder dat we dit nu al hebben ontdekt', zegt een woordvoerster. Het stelsel moet tientallen miljoenen tot honderden miljoenen jaren geleden zijn ontstaan.
Radiostelsels, in de astronomie Giant Radio Galaxies genoemd, komen niet vaak voor. Tot dusverre zijn er slechts honderd ontdekt. 'Dat is niet veel als je bedenkt hoe groot het heelal is.'
Het centrum van het ontdekte sterrenstelsel is onderdeel van één sterrenstelsel - UGC 09555 - een sterrenstelsel dat uit drie verschillende sterrenstelsels staat.
Lofar is een internationaal project dat bestaat uit vele duizenden antennes in Noord-Nederland, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en Zweden die via een netwerk van glasvezel zijn aangesloten op een supercomputer in Dwingeloo
http://nl.wikipedia.org/wiki/LOFAR
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
quote:
Supertelescoop Lofar ontdekt enorm radiostelsel
[..]
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
