Depressief door de hormonen, deel 10

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 22:32 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik

het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...

ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...

Het is bij ons echt wel een belangrijke reden geweest om niet voor een tweede te gaan, in ieder geval.
Het was echt een hormonale depressie bij mij. Ik was altijd een positief en blij mens en tijdens de zwangerschap was ik dat helemaal niet, vanaf 14 weken. Na de bevalling was het ook op slag over, hoewel het wel nog tot ongeveer 3,5 jaar na de bevalling heeft geduurd voor ik weer echt mezelf was. Dat kwam langzaam maar zeker weer terug, gelukkig.

Cwen, de frustratie komt vooral voort uit het gevoel hebben opgesloten te zitten.. ik ben een type wat direct wil doen wat ik bedenk en dat kan nu niet, ik moet nu kiezen,.als ik s'ochtends iets heb ondernomen is.het de rest van de dag klaar... dat frustreert... en daarbij wil ik lekker opruimen en poetsen en dat gaat lastig zonder hulp...
Dankzij de verhalen hier weet ik dat het niet direct over hoeft te zijn na de bevalling.

@miss_sly
Ik begrijp wel dat de hormonen een 2e kindje kunnen tegenhouden, mijn man maakte vorige week al een opmerking in die richting... Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, eerst mupke maar eens op de wereld zetten.
wel fijn te lezen dat het na de bevalling ook direct over was, dat geeft hoop.

Bij ons waren er meer redenen om niet voor een tweede te gaan, mijn leeftijd is bijvoorbeeld ook een belangrijke factor. En het feit dat B geen tweede wil, telt ook behoorlijk zwaar

Sowieso is dat allemaal van later zorg, inderdaad. Eerst deze zwangerschap en je kindje op de wereld zetten, leren kennen en van genieten

quote:

Op maandag 2 juni 2014 09:59 schreef vencodark het volgende:

[..]

Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.
Misschien deze week eens kijken.

Hoe gaat het nu met je?

[ Bericht 100% gewijzigd door Bla_Bla_Bla op 10-06-2014 18:49:30 ]

Ik geef dit topic even een kickje omhoog, heb ook eerdere delen teruggelezen en enigzinds opgelucht dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.

Ik ben inmiddels 9 weken geleden bevallen van beebje. En waar ik altijd had gedacht dat ik een moeder zou worden die het heerlijk zouden vinden om de hele dag met beebje bezig te zijn blijkt niets minder waar. Ik herken mezelf gewoon helemaal niet meer terug. Ik ben veranderd in een zielig hoopje mens lijkt het wel. Als beebje huilt raak ik meteen in de stress, zo erg dat het op mijn lichaam slaat en ik buikpijn en hoofdpijn krijg. Ik doe mijn best om haar te troosten maar ben ook erg gestresst, wat beebje natuurlijk aanvoelt dus die wordt niet echt rustig bij/van mij. Ik ben ontzettend moe, loop echt op mijn tandvlees en moet me iedere ochtend bijna uit bed slepen. Ik neem me vaak 's avonds voor om de volgende dag iets leuks met beebje te gaan doen, bijvoorbeeld naar de stad gaan maar uiteindelijk komt het er bijna niet van want ik ben bang dat ze als ik eenmaal in de stad ben gaat huilen en dan voel ik mensen kijken en wil ik dat het gehuil meteen ophoudt.
Ik leef tegenwoordig echt op de klok, mijn man werkt 12 uur per dag en komt rond 19.00u thuis, ik kan iedere dag niet wachten tot het zover is. En dan baal ik weer zo van mezelf, dat ik me zo voel telkens.
Na vandaag de zoveelste huilbui te hebben gehad, gelijktijdig met beebje die ook lag te huilen zie ik in dat ik hulp moet gaan zoeken. Maandag ga ik de huisarts bellen.

Het doet me goed om te lezen dat ik zeker niet de enige ben en dat er ook (hopelijk) weer betere tijden aan gaan breken. Het is in ieder geval fijn dit eens van me af te kunnen schrijven.

Goed van je dat je hulp gaat inschakelen! Kun je het wel bespreken met je man?

Mwah, mijn man is een ontzettende nuchtere. Als ik aangeef dat ik me ongelukkig voel op dit moment zegt hij 'dat dat wel overgaat als ik weer kan gaan werken'. Hoe ik ook probeer aan te geven bij hem dat het echt niet goed gaat met mij op dit moment, het lijkt alsof hij er niet voor open kan/wil staan. Ik heb laatst gevraagd of hij misschien een paar dagen vrij zou kunnen nemen om thuis wat meer te ondersteunen maar hij zegt dan meteen dat dat niet kan. Dat maakt het voor mij lastig en ik reageer daar soms ook erg heftig op (huilen, schreeuwen) omdat ik me op zo'n moment afgewezen voel.

oh dat is idd niet heel fijn...

Ach, wat verdrietig... Je kunt je zo machteloos voelen hè?
Wat mij indertijd 'hielp' (want uiteindelijk hielp niets, behalve pillen...), was uuuuurenlang wandelen met mijn moeder. En oh ja, met mijn kind. Weg uit huis. Weg. En soms ook weg van mijn kind. Ik ben een aantal keer bij mijn zus gaan slapen. Dat gaf verlichting, ook al klopte het ook weer niet dat ik dan met mijn kleine nichtje knuffelde ipv met mijn baby die thuis bij papa was...
Simsolobim, ik hoop dat je ook iemand hebt tegen wie je mag aanzeuren, die je gevoelens accepteert voor wat ze zijn, en dat je maar snel adequate hulp mag krijgen.

Lijkt me dat in zo'n geval een nichtje knuffelen misschien juist meer helpt. Want daar hoef je geen zorgen om te hebben. Als het huilt, daar is mama, terugtrekken kan dan. Eigen kind is de verantwoording veel groter.
Het huis uit lijkt me ook wel een opluchting. Al is het maar tijdelijk, dan heb je misschien wel weer even adempauze en kun je de rest van de dag weer beter aan.
Maar sowieso als je er niet uitkomt, altijd hulp zoeken. Dan voel je je meteen al beter, weet ik uit ervaring, want de hulp gaat dan komen, en je bent niet meer alleen.

simsolobim, vraag of je huisarts ook even controleert of je bloedarmoede hebt. Precies wat jij beschrijft had ik de eerste weken na de bevalling ook.
Compleet depressief, maar bij mij kwam het niet door de hormonen, maar door bloedarmoede. De arts van het cb kwam er achter. En na een kuurtje staalpillen voelde ik me weer helemaal goed. Ik wist helemaal niet dat je door bloedarmoede depressief kon worden.

Dat is een goede tip livelink, ga ik zeker doen!

Ooh das n goede tip livelink, Laat ook gelijk je vitamines nakijken, want ik heb een vit D tekort en dat kan ook voor depressieve gevoelens zorgen.

Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen hier.

Hebben jullie nog therapie gehad om de depressieve episode later te verwerken?

(Geen zin in uitgebreid verhaal, maar eea laat zich wel raden. )

Nee, maar bepaalde gesprekken met de psycholoog hebben me wel erg goed gedaan. Voor mijn gevoel is het nog niet 100% "afgesloten" zolang ik elke dag medicijnen moet nemen.

Davinia, ik zit er nog in, maar dat verwachten we niet. Het is ook nooit zo'n dal geweest, was er op tijd bij.

Jeetje, ik zie nu pas dit topic. Wat fijn dat het er is!

Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.

Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden

(Even vanaf andere account, ik weet de inlog niet meer )

YPPY, als ik uitga van dat ik geen medicatie meer slik als einde van de periode, zal het nooit aflopen...
Ik zit zeker tot het einde der tijden aan deze medicatie vast. Al heb ik nog steeds de stille hoop dat ik 1 van de twee pillen een beetje kan afbouwen...

Ik heb de laatste tijd wat stemmingswisselingen door de anticonceptie en raak er (min of meer) van in paniek. De angst voor een terugval is zo groot.;( Herkennen jullie dat?

cwen, hoe gaat het nu bij jou dan?

quote:

Op maandag 22 september 2014 14:04 schreef Sunshine1982 het volgende:
Jeetje, ik zie nu pas dit topic. Wat fijn dat het er is!

Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.

Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden

Ik ben vorige week twee keer met beebje naar de stad geweest, dat heeft ons wel goed gedaan. Ze heeft lekker geslapen in de wandelwagen en maar heel even gehuild. Jammer dat ik wanneer ze huilt meteen in paniek raak, ik begrijp zelf niet zo goed hoe dit komt want ik weet rationeel gezien dat het heel normaal is dat baby's huilen Sta ik dan bij de bakker, beebje begint te huilen en het zweet breekt me aan alle kanten uit pfff. Hopelijk gaat dat gevoel nog wel minder worden, dat ik niet meteen in paniek raak als ze in het openbaar huilt.

Even een kickje; hoe is het met iedereen?

Hier gaat het inmiddels beter, nog niet optimaal maar ik heb wel het idee dat we er gaan komen een paar weken geleden is thuis de bom echt gebarsten waarna mijn man ook inziet dat het moederen voor mij niet meteen vanzelfsprekend gaat. Hij is nu meer thuis en doet echt zijn best mij te ondersteunen waardoor ik meer ruimte voel.

Ik ben nooit meer naar de huisarts geweest. Ik heb een keer de knop omgezet en mezelf gedwongen om gewoon rustig en kalm te blijven. Mijzelf steeds herinneren dat ik voor ons zoontje rustig moet zijn. Tot 10, 20, 60 tellen en mij steeds bewust te zijn dat Aiden alles ziet en voelt.
Het gaat beter, ook omdat hij nu weer in een rustigere fase zit.
Daarnaast heb ik mezelf al 100 keer proberen te bedenken wat ik in hemelsnaam tegen de huisarts moet zeggen. Er is/was veel wat in mijn hoofd speelde maar ik denk dat dit vooral buiten mijn hoofd zit, dus dat het meer aan de situatie en omstandigheden zit.
Mijn moeilijke momenten komen niet uit het onbegrijpelijke niets, zal ik maar zeggen. Er speelt gewoon meer.

En dat kan je nu net niet bij een huisarts of iemand oplossen.

Even een upje voor de dames die momenteel met hormonale depressie worstelen

Ja ik haak hier even aan. Dank je SQ, had niet eens door dat we offtopic zaten in t andere topic...