Depressief door de hormonen, deel 10

@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?

Yppy en Davinia, ik heb een paar maanden geleden jullie verhaal al gelezen. Het klonk megazwaar en ondanks veel herkenning weet ik ook dat het bij mij nog niet zo diep gaat. Juist om dat te voorkomen ben ik hulp gaan zoeken, dank daarvoor .

Ik weiger vooralsnog te denken aan 'levenslang', al weet ik ook dat overprikkeling altijd een issue zal zijn. Ik wil geen tweede, wilde dat al niet en nu zeker niet meer. Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen.

Toch is accepteren van de situatie nog steeds heel moeilijk, hoe open ik ook ben.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 22:16 schreef vencodark het volgende:

[..]

Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.

Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.

quote:

Op donderdag 22 mei 2014 00:01 schreef YPPY het volgende:

[..]

Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.

Je hebt ook gelijk, tuurlijk.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.

Je hoeft nu nog niks te beslissen hè . Ga eerst eens kijken wat er voor je gedaan kan worden en hoe het opgelost wordt. Daarna kun je dan overwegen of je een volgende aandurft met z'n tweeën. Je zou in elk geval wel voorbereid zijn en sneller kunnen ingrijpen - en dat is ook wat waard.

quote:

Op donderdag 22 mei 2014 00:22 schreef vencodark het volgende:

[..]

Je hebt ook gelijk, tuurlijk.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.

Bij een baby lukte het me prima om te verbergen dat het niet goed ging, maar een groter kind heeft daar veel meer last van. Dan gaat dat niet meer.

Bij jou kan het toch heel anders gaan? Vaak ben je veel sneller genezen. Dat het bij mij nog niet is afgesloten, is pech. Meestal is het veel sneller klaar en kun je een andere beslissing nemen, dat weet je nu nog niet.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 22:50 schreef vencodark het volgende:
@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?

Ik vind het "fijn" dat ik door mijn verhaal iemand anders (soort van) heb kunnen helpen.

Nu, op dit moment ga ik weer niet helemaal lekker. Mijn werk gaat niet optimaal en ik heb zorgen om mijn dochter. Ik ben en blijf gevoelig qua stemming. Door dit topic ben ik me wel weer even meer bewust van hoe het nu met mij gaat. Dank daarvoor.

Ja, de ruzie met mijn man was een soort turning point. De echte ellende begon eigenlijk pas nadat ik had ingezien (niet geaccepteerd, dat heeft nog heel lang geduurd) dat ik niet lekker ging. Maar in mijn geval kwam dat ook doordat bleek dat ik al jaren mild depressief was. Dus dat is geen vergelijk, hoop ik.
Ik weet niet hoe mijn man onder de diagnose was. Ik denk dat hij vooral blij was om te horen dat er al jaren een stemmingsstoornis dicht bij de oppervlakte was, waardoor er door een goede behandeling die jarenlange negativiteit kon eindigen.

Ik weet wel, dat toen ik twee maanden geleden weer helemaal niet lekker ging, ik de pijn in de ogen van mijn man pas echt goed zag. Zijn angst voor een herhaling was heel hard en pijnlijk om te zien.

Dus hier ook, als je niet specifiek voor jezelf hulp wil/kan zoeken, probeer het dan voor je partner en je kind. Ik weet van de ergste periode bijna niets meer. Dus ook niet van de babytijd van Aviva...

wb de "levenslang", in mijn geval is het behandeld als een bipolaire stoornis. Mijn moeder en oma (haar moeder) hadden beide een bipolaire stoornis en de meds die ik krijg behandelen ook de depressieve episodes van een bipolaire stoornis. En als je eenmaal bipolair bent, kom je er nooit meer vanaf. Dit wil dus niet zeggen dat als jij nu aan de meds gaat, je er nooit meer vanaf komt.

quote:

Op woensdag 21 mei 2014 18:05 schreef Cwen het volgende:

[..]

Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.

Hormonen, wellicht?
Dat was bij mij heel duidelijk het geval, al had ik dan meer een prenatale depressie, dus tijdens de zwangerschap. Achteraf heeft het nog wel heel lang geduurd voor ik hormonaal helemaal in balans was, ook na de bevalling, maar sinds ruim een jaar voel ik me echt weer helemaal me. Dat wil dus zeggen dat het alles bij elkaar wel 4 jaar heeft geduurd: 26 weken van de zwangerschap en tot mijn dochter 3,5 was. Ik heb bewust geen hormonale anticonceptie gekozen en voelde me langzaam weer veranderen in mezelf.

Zoek zeker hulp.
http://www.psychischegezo(...)XcwL4CFUXnwgodoksAdw
Dit moet je zeker niet onderschatten.

Pfff, toevallig net met mijn man en mijn moeder een gesprek gehad over de tijd dat ik een PPD had.
Ik heb toen uuuuuuren gewandeld met mijn moeder, gezeurd, geklaagd en gejankt. En mijn man herinnerde zich de uitspraak dat 'ik mijn kop tegen die betonnen bloembak kapot wilde slaan'. Dat kwam wel even binnen... Ik heb met terugwerkende kracht enorm veel respect voor hem dat hij indertijd zo het hoofd koel heeft weten te houden.

Dames, loop er niet te lang mee rond als je je niet lekker in je vel voelt. Het hoeft niet zo ver te komen dat je helemaal doordraait. Bespreek het met je huisarts. Toen ik eenmaal medicatie had voelde ik me binnen een week normaal (al slaat het meestal niet zó snel aan).

En Yppeke, een dikke !

Poe, wat verdrietig als je je zo voelt. Veel sterkte.

Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.

Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.

'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.

quote:

Op maandag 2 juni 2014 09:51 schreef Franny_G het volgende:
Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.

'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.

Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.
Misschien deze week eens kijken.

Hoe langer je wacht hoe hoger de drempel. .

quote:

Op maandag 2 juni 2014 09:43 schreef vencodark het volgende:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.

Ga. Echt, het is een drempel, maar ga. 'Gewoon doodongelukkig zijn' geloof ik namelijk ook niet in. Er is een oorzaak. Als die gevonden is, kan 'ie aangepakt worden.

Het niet kunnen nemen van een beslissing is wel heel bekend. De psycholoog waarnaar ik was doorgestuurd neemt geen nieuwe patiënten aan... En ik kan maar niet bedenken wat ik nu moet doen of, beter gezegd, wie ik dan moet kiezen.

Het is niet makkelijk, maar de ha is echt de eerste stap .

quote:

Op maandag 2 juni 2014 09:43 schreef vencodark het volgende:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.

Ik heb ook even bij een psych gezeten (niet vanwege een pnd, maar "gewoon" depressief, al heb ik destijds dat etiketje nooit gekregen). Toen ik klaar was, zei ik dat er dan nu ook weer ruimte was voor mensen die het harder nodig hadden dan ik. Waarop de psych zei dat zij dat wel bepaalde, wie het nodig had. (staat er harder dan ze het echt zei)

Maw: als jij denkt dat jij het misschien wel eens nodig zou kunnen hebben, zet dan die stap. En wie weet heb je maar (zoals ik destijds) drie sessies nodig om je gedachten en zelfvertrouwen weer op de rit te krijgen. Ik vond het heerlijk om m'n hart uit te storten en handvaten te krijgen om verder te gaan.
Ik dacht destijds ook dat het allemaal wel meeviel en dat je toch wel minstens drie zelfmoordpogingen moest hebben ondernomen en aan automutilatie moest doen om er terecht te komen (even heel cru), want ach, het enige wat ik had waren de gedachte om dood te willen, vaak in huilen uitbarsten en wat probleempjes met mijn familie. Totdat ik wat info op ging zoeken en er iets stond in de trant van: "Als je gedachten/gevoelens je belemmeren in je dagelijks leven."
En toen dacht ik: ja, das mss toch wel een klein beetje op mij van toepassing... Ik stuurde een mail, waarin ik niet eens over die donkere gedachten schreef, en kreeg als antwoord: goed dat je contact opzoekt met de psycholoog. Opluchting!

[ Bericht 8% gewijzigd door Philomijn op 02-06-2014 12:06:22 ]

En, heb je jezelf er al toe kunnen zetten om te bellen?
Het is een hele belangrijke, eerste stap.
En wellicht ook de engste.

Maat vanaf dan kan het alleen maar beter gaan.

Ff doen. Kun je je ha mailen? Heb ik gedaan, vond ik fijner, kon ik beter mn verhaal kwijt.

die eerste stap is de grootste maar het kan je zooo helpen!
morgen de telefoon pakken en een afspraak maken.

Zijn er hier dames die ervaring hebben met depressieve/labiele/opvliegende gevoelens tijdens de zwangerschap?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.

Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.

Yup. Maar alleen het eerste semester. Toen heb ik onze auto tegen een hardhouten tuinbank geparkeerd

Ik heb met de fietspomp gegooid toen ik mijn fietsband wilde oppompen en het niet lukte. .

Dat je een stuk emotioneler en feller reageert is op zich wel normaal. Maar als het samen gaat met depressieve/sombere gevoelens dan wordt het wel een ander verhaal, denk ik. Zeker als je eerder depressief bent geweest dan kun je er gevoelig voor zijn. Hormonen kunnen dan oude patronen e.d. weer oprakelen. Misschien is het een idee het te benoemen en ook te kijken wat er op dit moment aan te doen is al. Preventief te werk gaan?

quote:

Op dinsdag 3 juni 2014 22:16 schreef miss_sly het volgende:
Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.

Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.

ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik

het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...

ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...

GM, ik herken het vooral van ná de zwangerschap. Ik had mezelf voorgehouden dat de fysieke klachten dan gingen verminderen, en toen dat niet gebeurde ging de boel langzaam steeds meer op tilt.

Tip: leer omgaan met je beperkingen. Want hoewel de bekken en rugklachten bij velen snel na de bevalling verdwijnen, hoeft dat niet zo te zijn. En dan duurt het lang... Dus bespreek met je fysio wat wel en niet goed is, maak vast een afspraak voor 6-8 wk na de bevalling en bespreek met je man wat jullie samen kunnen doen om de frustratie bij jou te verminderen.