Depressief door de hormonen, deel 10

quote:

Op woensdag 14 november 2012 15:01 schreef .Sparkling. het volgende:
Saffier, klinkt heftig. Hopelijk ga je goede hulp vinden.

Mikoxx, verstandige stap heb je gezet!

Ik moet vrijdagochtend naar de huisarts. We hebben twee artsen in de praktijk en degene waar ik bij wil had dan pas tijd. Nou ja, paar dagen maakt ook niet uit. De assistente gaf me nog een complimentje dat ik al aan de bel trok. Ik vind het wel eng, het is toch weer een stap en weer een onzekere tijd die komt. Wat gaat er gebeuren?

Slaap je wel goed? Ik vind je paniek-aanvallen enorm herkenbaar, deze zwangerschap heb ik er ook een paar gehad. Niet met dusdanige fysieke uitingen, maar meer alsof ik soms in een soort van hele diepe, zwarte put val ofzo. En dan weet ik zeker dat het nóóit meer goed komt, allemaal. Moeilijk uit te leggen. Ik heb ook aan de bel getrokken met een beginnende prenatale depressie, maar heb uiteindelijk geen behandeling nodig gehad omdat ik na het stoppen met medicijnen beter ging slapen en me minder down voelde (vandaar ook dat ik vraag hoe je slaapt).

Feit blijft dat ik me ook nu nog heel erg 'losgekoppeld' voel van deze zwangerschap, het blijft klaarblijkelijk toch moeilijk me er écht aan te hechten en dat vind ik eigenlijk best verdrietig. Ik ben ook heel erg bang voor een postnatale depressie, dus ik probeer wel vinger aan de pols te houden. Hoeveel weken ben jij ook al weer? Niet dat je echt veel aan mijn post hebt, maar ik wilde even zeggen dat ik het erg herken wat je schrijft, ik vermoed dat dit wel een soort van systeem is waar je in kunt komen na meerdere miskramen..

Even een dikke voor de rest, Saffier en Mikoxx, veel sterkte ermee, wat rot dat jullie je zo voelen

mikoxx heel goed dat je gebeld hebt!
(heb je al zicht op evt behandelcentra of wil je daar nog niet over nadenken?)

trix

Inca, ik heb juist wel veel aan jouw verhalen. Ik weet natuurlijk dat jij veel meer miskramen gehad hebt maar het is prettig om de ervaring van anderen te horen.
Slapen wil niet zo lukken nee, ik heb veel moeite met in slaap komen en doorslapen lukt ook niet. Dan lig ik weer in bed en spookt er door mijn hoofd wat er allemaal mis kan gaan.
Ik ben overigens officieel zaterdag 12 weken, de laatste paar tellingen komen meer uit op vrijdag. Uiteindelijk scheelt het maar een dagje. In mijn hoofd maak ik steeds grenzen, eerst dacht ik opgelucht te zijn als ik voorbij de 5 weken was (miskraam 1), toen verschoof die naar 8,5 week (miskraam 2) en toen naar 12 want daar ligt die magische grens waar iedereen het over heeft. Maar de opluchting is er nog steeds niet. Nu hoop ik dat de grens bij het voelen van de baby ligt maar ergens is dat valse hoop waarschijnlijk. In mijn hoofd zit er gewoon iets niet goed op dit moment, dat ligt puur aan mij. Ik hoop oprecht dat er een moment komt waarop ik echt kan genieten. Nu probeer ik te genieten maar ik denk voortdurend een "maar wat als" bij.
Ik heb in ieder geval veel vertrouwen in mijn huisarts. Loop al sinds mijn puberteit bij hem en ik weet ook dat hij veel bijscholingen volgt richting de psychische kant. Ik probeer moed te houden en op goede dagen lukt dat, andere dagen lijkt het allemaal zo uitzichtloos..

Sparkling, ik heb geen ervaring met angst/paniekaanvallen etc.maar ik herken wel je angst van het misgaan. Tijdens mijn eerste zwangerschap zijn de weken tot de 20 weken echo echt een hel geweest qua zenuwen. Toen ging ik het kindje ongeveer voelen en werd de angst minder, maar leefde ik weer naar 25 weken toe, levensvatbaar bij te vroege geboorte. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk pas een beetje gaan genieten van het zwanger zijn. Ook deze tweede zwangerschap was ik alweer helemaal stressed out, ditkeer helaas terecht. Het klinkt misschien ontzettend vreemd, maar enerzijds was het een soort van opluchting toen ik hoorde dat het mis zat, de stress was in een keer weer weg. Heel vreemd als ik dit zo opschrijf want we wilden heel graag een tweede kindje, maar het beschrijft wel hoe eng ik het zwanger zijn weer vond.
Het is erg moeilijk en voor mij vanaf de zijlijn helemaal makkelijk praten, maar probeer ook te genieten, al is het maar van kleine dingen. Ik hoop dat de huisarts je vlug kan helpen en je snel weer 'opknapt'.

Sparkling, wat rot dat je ht zo voelt. Ik herken het deels wel. Het begon bij mij wat later, en ik kon er geen rationele verklaring voor vinden zoals angst dat het weer mis zou gaan. K had weliswaar een jaar ervoor een miskraa gehad, maar dat lag gewoonweg niet ten grondslag aan mijn gevoel. Ik voelde me gewoon kut, klaar. En dat is moeilijk, zeker als je weet dat iedereen denkt dat je geniet, en eigenlijk ook vindt dat je dat moet doen. En dat moet dus niet. Als het niet zo is, is het gewoonweg niet zo. Ik vond dat namelijk de boel alleen maar erg maken: dat mensen vonden (en dat ook zeiden) dat ik moest genieten. Dus voelde ik me behalve kut, ook nog schuldig dat ik niet genoot.

Goed dat je naar de huisarts gaat en het bespreekbaar maakt. Blijf dat doen, uitspreken wat je voelt. Je gevoel is legitiem, mag bestaan, ook al zijn er veel mensen die het niet begrijpen. Ik hoop dat het gedurende de zwangerschap steeds beter zal gaan, maar mocht dat niet zo zijn, schroom niet om hulp te zoeken. Sterkte

Mikoxx, goed dat je naar de huisarts gaat. Ook jij sterkte

En Vicky en Saffier ook heel veel sterkte

Het is gewoon rot als je je zo voelt!

Nikki en Miss, fijn om ook jullie verhalen te horen. Het doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben.
Wat jij zegt Miss, dat de wereld van je verwacht gelukkig te zijn merk ik ook. Mijn middelste zus begrijpt het zelfs niet, die zei laatst: 'je bent nu eindelijk zwanger en het gaat goed, je moet genieten in plaats van je zorgen maken'. Ik begrijp ook wel dat het voor mensen die het niet kennen moeilijk is om te begrijpen, dat is waarschijnlijk net zoiets als de opmerkingen na een miskraam van buitenstaanders. Ze bedoelen het goed maar ze kwetsen soms wel.
Gelukkig is mijn man echt de liefste en ben ik heel dankbaar. Hij laat me huilen, komt me kalmeren als hij hoort dat ik te overstuur raak en afgelopen vrijdag heeft hij het ziekenhuis om 10 uur in de avond nog gebeld omdat ik niet rustig te krijgen was. Toen mochten we meteen komen en de verloskundige was echt zo lief. Gaf me totaal niet het idee dat ik me aanstelde en ze nam ruim de tijd om alles goed te bekijken. Hartstikke fijn maar het zou niet nodig moeten zijn.

Edit: Of misschien moet ik juist accepteren dat het bij mij blijkbaar wel nodig is in plaats van er extra tegen te vechten.

quote:

Op woensdag 14 november 2012 08:29 schreef moussy het volgende:

[..]

Is dat nu nog van de hormonen dan?

Er staan hier wel meer verhalen waarbij de depressie niet (meer) veroorzaakt wordt door hormonen maar o.a. door angst rondom de zwangerschap, opspelende angst-/depressieklachten en uitputting. Dan zouden al die verhalen niet in dit topic thuishoren. Kan, maar misschien is het nuttiger om het onderwerp wat ruimer op te vatten, zoiets als 'depressief en (bijna) ouder'.

Wat rot dat zoveel mensen zich hier weer moeten melden. Maar goed dat jullie het wel doen! Erkennen dat het niet gaat, er open over durven zijn, is zó belangrijk. Sparkling, ik vind jouw laatste zin (de edit) ook heel treffend. Dat eeuwige moeten, daar moet ( ) je vanaf. Je hoeft niet te genieten, je mag je rot voelen, je mag extra aandacht vragen. Hoe je je voelt, is oké. Niet omdat het fijn is, maar omdat het nu eenmaal de realiteit is.

Ik was ook totaal mezelf niet tijdens de zwangerschappen. Niet dat zwarte-gat-gevoel van een echte depressie, maar wel intens moe, prikkelbaar, lusteloos. Dat vond ik wel heel jammer, want ik wílde zo graag genieten en een blije zwangere zijn. Ook voor de buitenwereld. Maar vooral bij de tweede zwangerschap heb ik de insteek gekozen om gewoon eerlijk te zijn: ik voel me niet fijn, ik vind het niet leuk. Want als ík dat durf te zeggen, krijg ik niet alleen zelf meer support, voelt een ander zich misschien ook vrijer om haar eigen gevoelens te delen. Zo werk je zelf mee aan het doorbreken van dat "taboe" over het niet-leuk-vinden van je zwangerschap.

Bij mij was het trouwens wel echt een hormonaal ding. Net als bij miss_sly ging het nergens over; ik had geen angst o.i.d., ik voelde me "gewoon" niet goed. Gelukkig was het beide keren direct na de geboorte helemaal over.

Sterkte allemaal, dat het snel lichter mag worden!

[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 14-11-2012 22:49:55 ]

quote:

Op woensdag 14 november 2012 22:37 schreef Cantare het volgende:

[..]

Er staan hier wel meer verhalen waarbij de depressie niet (meer) veroorzaakt wordt door hormonen maar o.a. door angst rondom de zwangerschap, opspelende angst-/depressieklachten en uitputting. Dan zouden al die verhalen niet in dit topic thuishoren. Kan, maar misschien is het nuttiger om het onderwerp wat ruimer op te vatten, zoiets als 'depressief en (bijna) ouder'.

Sorry maar hier ben ik het niet mee eens. Dit topic is precies bedoeld voor wat er in de TT staat. Omdat dat toch een heel specifiek probleem is tov een toch al sluimerende depressie van voor een zwangerschap of een burn out vanwege de hectiek in de jaren erna.

Als je iets over jezelf kwijt wil dat niet te maken heeft met pre- of post-partum depressies (eventueel uit de hand gelopen zoals bijv in het geval van Saffier en Mikoxxx) kan dat in R&P of in het 'hoe gaat het nu met...'-topic.

[ Bericht 4% gewijzigd door BE op 15-11-2012 08:54:28 ]

Snap ik, dat vind ik ook een prima keuze, maar dan moet je wel 1 lijn trekken. Er staat zoveel in dit topic dat niet "depressief door de hormonen" is. Ik vindhet een beetje lullig voor Vicky zo.

Ik niet.
En dat is niks persoonlijks naar Vicky toe, maar haar verhaal heeft niet superveel te maken met zwangerschap of ouderschap zelfs, maar voornamelijk met een heleboel andere dingen die er de afgelopen jaren zijn gebeurd.
En dit geldt voor mij ook in zekere zin voor het verhaal van Sparkling. De uitgebreide post die ze deed hoort bijna meer in het Estafette topic thuis dan hier, want hoewel achtergrond allicht mee speelt gaat dit topic echt puur om PPD's.

En ja, er staat meer in dit topic, we hebben die grens niet altijd mega-strikt gehanteerd omdat er best ruimte mag zijn voor wat posts in de marge, omdat die mensen ook verhaalden vanuit hun eigen ervaringen met depressies en medicijnen, maar nu er zo heel stellig gezegd wordt 'ja hoor, dat mag hier ook' wilde ik aangeven dat dat niet de bedoeling is en dit is ook niet de eerste keer dat dit aangehaald wordt in het topic.

En dan nog even voor Sparkling, het is al eerder geopperd, waarom open je niet een topic met een TT als 'Onzeker in zwangerschap na meerdere miskramen'?

Oké, ik vroeg mij al af of het hier thuis hoorde. Het was mij niet geheel duidelijk of het alleen over PPD ging of dat het ook mocht over psychische problemen die worden aangesterkt door hormonen. Niet dus, dat vind ik prima.
Een topic over onzeker na een miskraam voel ik niets voor, het gaat bij mij wel wat verder dan gewoon onzekerheid.

Misschien kom je er dan wel achter dat anderen hetzelfde ervaren? ik snap dat het met jouw achtergrond waarschijnlijk veel heftiger is, maar lees bij bijvoorbeeld Incantrix ook echt wel heel heftige gevoelens.

Ik denk zeker dat er meer mensen zijn die díe ruimte zoeken. Het is niet wat specifieker dan: hoe gaat het nu met.. maar toch niet "veroorzaakt" door de hormonen.

ik wil je hoe dan ook wel veel sterkte wensen. en wind mee.

quote:

Op donderdag 15 november 2012 10:40 schreef debuurvrouw het volgende:
Misschien kom je er dan wel achter dat anderen hetzelfde ervaren? ik snap dat het met jouw achtergrond waarschijnlijk veel heftiger is, maar lees bij bijvoorbeeld Incantrix ook echt wel heel heftige gevoelens.

Ik denk zeker dat er meer mensen zijn die díe ruimte zoeken. Het is niet wat specifieker dan: hoe gaat het nu met.. maar toch niet "veroorzaakt" door de hormonen.

ik wil je hoe dan ook wel veel sterkte wensen. en wind mee.

Klopt ook, ik denk ook dat mijn gevoel deels overeen komt met andere vrouwen die meer miskramen hebben gehad. Maar ik herken ook heel erg de uiting van mijn angststoornis en ik weet ook dat de gevoelens heel erg versterkt worden door mijn hormonen. Daarom dacht ik dat het hier juist wel thuis mocht horen. Ik had niet door dat het alleen mocht als het ontstond uit hormonen en niet als iets wordt aangesterkt door hormonen. Ik zal nog eens goed nadenken of een topic handig is.

Uiteraard past dat dan natuurlijk wel hier.
Mijn oorspronkelijke opmerking gold dan ook voornamelijk de posts die weliswaar gaan over depressies maar die verder niet meer te herleiden zijn naar PPD's en aanverwante zaken.
Als jouw angststoornis opspeelt door de hormonen hoort dat hier natuurlijk prima thuis, maar in je initiele post haalde jij zelf in eerste instantie je geschiedenis aan en dus trok ik op basis daarvan de (wellicht voorbarige) conclusie dat het probleem bij jou veel verder gaat dan een pre- of post-partum depressie.

Ik kan me goed voorstellen dat ik lastig in een hokje te plaatsen ben hoor
Mijn psychische problemen gaan ver terug het verleden en en het leek mij handig om dat hier ook te vertellen, misschien achteraf niet gepast.
De reden waarom ik hier mijn verhaal ben gaan vertellen is omdat ik al flink wat jaren klachtenvrij was en het nu met de zwangerschap weer begint. Een officiële diagnose heb ik (nog) niet maar voor mij leek het logisch dat mijn hormonen de trigger waren. Misschien heeft mijn psychisch zwakkere gesteldheid er mee te maken maar als ik niet zwanger was geraakt had ik ook geen klachten gehad waarschijnlijk.
Of ik wel of niet in dit topic thuis hoor laat ik uiteraard over aan jullie en ik respecteer als het niet zo is. Ik ben niet iemand die een depressie heeft gekregen die ontstaan is door hormonen maar ook niet iemand waarbij psychische klachten niets te maken hebben met hormonen. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is te oordelen of ik hier thuis hoor.
Anders is het misschien verstandig dat ik me terug trek tot duidelijk is of het hormonaal is of niet, dan ontstaat er in ieder geval geen onduidelijkheid.

quote:

Op donderdag 15 november 2012 09:30 schreef Brighteyes het volgende:
En ja, er staat meer in dit topic, we hebben die grens niet altijd mega-strikt gehanteerd omdat er best ruimte mag zijn voor wat posts in de marge, omdat die mensen ook verhaalden vanuit hun eigen ervaringen met depressies en medicijnen, maar nu er zo heel stellig gezegd wordt 'ja hoor, dat mag hier ook' wilde ik aangeven dat dat niet de bedoeling is en dit is ook niet de eerste keer dat dit aangehaald wordt in het topic.

Ik weet niet waarom je het woord stellig gebruikt, want volgens mij deed ik gewoon een suggestie, maar los daarvan: oké. Je uitleg maakt voor mij als "gewone meelezer" wel wat duidelijker waar de grenzen liggen, hoewel ik vanuit deze positie bijvoorbeeld nog steeds niet echt zie wat het verschil is tussen Mikoxxx en Vicky, maar wellicht heb ik wat informatie niet/gemist.

ach, je kunt 't ook andersom doen sparkling. je hebt er in elk geval goed aan gedaan om aan de bel te trekken; je hebt met je voorgeschiedenis wel een verhoogd risico om hormoongerelateerde problemen te ontwikkelen in / na je zwangerschap. dus goed dat je extra in de gaten gehouden wordt, en er zelf ook alert op bent. akelig dat je nu ook weer zoveel last hebt van angst/paniekaanvallen, hopelijk komen er ook weer rustiger tijden. ik had slechts 1 miskraam en vond mijn 2e zwangerschap daardoor ook al stukken angstiger (terwijl dat nog redelijk binnen de perken te houden was), dus ik kan me goed voorstellen dat dat het genieten wel in de weg kan staan. veel sterkte!

Ok, stellig is dan niet handig verwoord, maar het stond er ineens zo zwart op wit.
Voor mij is het verschil dat Mikoxxx wrsch een verwaarloosde/niet onderkende PPD heeft en Vicky heeft een emmertje dat vol zit met van alles. (Ik kan ze wel opnoemen, maar ze heeft haar post weggehaald en dus vind ik dat niet netjes.)

quote:

Op donderdag 15 november 2012 11:58 schreef Brighteyes het volgende:
Voor mij is het verschil dat Mikoxxx wrsch een verwaarloosde/niet onderkende PPD heeft

Maar hoe weet je dat dan? Ik lees dat haar kinderen slecht slapen en dat ze op is. Door chronisch slaaptekort en uitputting kun je inderdaad depressief worden, maar dat hoeft niets met hormonen te maken te hebben en in die zin is het niet anders dan een "gewone" depressie.

Maar goed, wat mij betreft hoeft dit niet verder uitgesponnen te worden, ik hoop gewoon dat iedereen die zich rot voelt een plek vindt om daarover te praten.

quote:

Op donderdag 15 november 2012 11:42 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik kan me goed voorstellen dat ik lastig in een hokje te plaatsen ben hoor
Mijn psychische problemen gaan ver terug het verleden en en het leek mij handig om dat hier ook te vertellen, misschien achteraf niet gepast.
De reden waarom ik hier mijn verhaal ben gaan vertellen is omdat ik al flink wat jaren klachtenvrij was en het nu met de zwangerschap weer begint. Een officiële diagnose heb ik (nog) niet maar voor mij leek het logisch dat mijn hormonen de trigger waren. Misschien heeft mijn psychisch zwakkere gesteldheid er mee te maken maar als ik niet zwanger was geraakt had ik ook geen klachten gehad waarschijnlijk.
Of ik wel of niet in dit topic thuis hoor laat ik uiteraard over aan jullie en ik respecteer als het niet zo is. Ik ben niet iemand die een depressie heeft gekregen die ontstaan is door hormonen maar ook niet iemand waarbij psychische klachten niets te maken hebben met hormonen. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is te oordelen of ik hier thuis hoor.
Anders is het misschien verstandig dat ik me terug trek tot duidelijk is of het hormonaal is of niet, dan ontstaat er in ieder geval geen onduidelijkheid.

Nou ja, het is niet altijd zo duidelijk waardoor depressie en angst getriggerd worden. Vaak zal het de combinatie van hormonen en andere factoren zijn. Dat is ook waarom het zo lastig maakt om te zeggen dat je wel/niet 'depressief bent door de hormonen' en of je dan wel of niet hier thuis hoort, want het is niet zo zwart/wit.

Anyhow, verstandig dat je naar de huisarts gaat. Wat hoop of verwacht je dat die voor je kan doen?

Weet ik niet zo goed. Ik hoop dat alleen mijn verhaal kwijt kunnen genoeg is en anders is er misschien een manier op me ermee te leren omgaan.

mikoxx hoe was het bij de ha?

Sparkling, ik weet niet waar je woont, maar wellicht is er bij jou in de buurt ook iets soorgelijks:
http://www.ggzingeest.nl/(...)ngeren-kraamvrouwen/

http://www.babyblues-domstad.nl/

Dankjewel Miss, volgens mij is er niet direct zoiets in de buurt.

Vanochtend ben ik bij de huisarts geweest en doorverwezen naar een psychiatrisch verpleegkundige. Hij dacht dat de klachten wel ontstaan zijn uit hormonen en deels de niet verwerking van de miskramen en denkt dat het verstandig is om mij gedurende de hele zwangerschap te laten begeleiden, zeker omdat ik zo vroeg in de zwangerschap al klachten heb. Ook is mijn medicatie weer terug naar begindosis, eentje meer dan ik nu slikte. Het is nog steeds een minimale dosis en gelukkig veilig voor de zwangerschap. Als het goed is heb ik binnen 2 weken de intake al, de huisarts wilde er wat vaart achter zetten.

Fijn sparkling, ik hoop dat het contact met de spv-er en de ophoging van de medicatie afdoende zal zijn