Ik heb wel iets toe te voegen aan dit onderwerp.
Ik heb 3,5 jaar een relatie gehad die nu al een half jaar uit is, inmiddels een nieuwe veel leukere veel volwassenere vriend
Ik heb het zelf uitgemaakt omdat ik niet meer verliefd was en hij heel erg jaloers en controlling en bezitterig was, en na 3,5 jaar kwam ik op een leeftijd om dat niet meer te pikken. Het was op sommige momenten wel leuk, maar daar kun je geen toekomst uit opbouwen.
De eerste 1 á 2 maanden heeft hij heel veel gehuild en gesmeekt om me terug te krijgen, en ik kon geen normaal gesprek met hem vastknopen om dingen uit te leggen en uit te praten.
Daarna sloeg zijn gedrag ineens om naar haat, hij maakte me zwart tegenover bekenden met leugens en deed er alles aan om mij neer te krijgen. Het is een beetje een vaag mannetje en ik wist van te voren al wel dat de kans er dik in zat dat hij zich zo zou gaan gedragen omdat dat zijn manier is om er niet meer zo depressief over te zijn.
Maar toch; ik wist dat hij niet écht zo was en die dingen niet meende, en kon nog steeds niet normaal met hem praten.
Ik heb al tijden geen gevoelens meer voor hem, dus dat is het niet. Maar na zo'n lange tijd dat iemand altijd zichzelf is geweest tegen jou (en eigenlijk ook alléén jou) en dat diegene dan ineens een masker voor je op zet, zoals hij die tegen alle anderen ook heeft, is super frustrerend. Elke keer als ik zijn naam hoor kronkel ik van frustratie en ergernissen en boosheid over wat hij mij allemaal heeft geflikt en hoe het is gelopen en dat hij gewoon niet meer normaal tegen mij heeft gedaan terwijl hij dat al die jaren wel heeft gedaan.
Ik heb hem eergister een lange sms gestuurd waarin ik basically vroeg of hij een keer alle haat en boosheid opzij wilde zetten om normaal neutraal met mij te praten over waarom dingen zo zijn gelopen als ze zijn gelopen. En daarbij ondanks alle 'haat'gevoelens toch wel te onderkennen dat we die 3,5 jaar wel een leuke tijd hebben gehad samen, veel leuke dingen hebben meegemaakt en ook goed zijn geweest voor elkaar. Ik hoef er geen vriendschap aan over te houden, we hoeven elkaar niks te vergeven, en ik hoef geen verder contact met hem, maar ik denk dat dit juist wel de manier is om ook afscheid te nemen van alle negatieve dingen die de break-up heeft achtergelaten. Zodat we elkaar gewoon met rust kunnen laten en ons nergens meer mee bemoeien, en niet over elkaar praten tegen anderen.
Ik kreeg eerst een smsje terug van "waarom zou ik jou nog helpen? je zoekt het maar uit met je eigen problemen". Maargoed het is ook voornamelijk zijn probleem want hij is degene die nog contact zoekt met mijn vrienden (waar hij zonder mij nooit iets mee heeft gehad) en mij zwart maakt tegen vrienden en familie. Even later kreeg ik toch weer een smsje dat hij erover zou nadenken maar iig nu nog geen behoefte had aan zo'n gesprek.
Een beetje vijandig. Maar ik vond het al een wonder dat hij überhaupt reageerde, want omdat ik in principe iets 'moet' van hem, wil hij daar weer de controle over houden door bijv eisen te stellen dat hij 'misschien open staat voor een gesprek na z'n stage in februari'. Achja, het is beter dan niks. Ik merkte aan zijn reacties dat ik hem toch wel aan het denken gezet heb. En ik ben ondanks mijn negatieve gevoelens naar hem toe toch eerlijk geweest tegen hem waar ik mee zit, en dat lucht al wel op.
In sommige gevallen (in ons geval; als je niks meer met elkaar te maken wil hebben) kan het juist goed zijn om nog even normaal met elkaar over de situatie te praten zodat je het écht kan afsluiten en ook niet meer met negatieve gevoelens bedolven wordt als je aan je ex denkt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Moira op 31-10-2012 13:31:20 ]