Jan Fabre en kattenmishandeling voor film

quote:

Fabre solt al lang met dieren. Als hij een getemde uil of een valk in een theaterzaal laat rondvliegen die steeds terugkeert naar zijn meester, is er niets aan de hand. Fabre wil graag de toeschouwer verbazen. Ik heb een van zijn producties in Brussel gezien, jaren geleden, waar een tiental katten op de scène zaten tijdens de ganse opvoering die met een korte leiband nauwelijks konden bewegen. Dat was voor mij het begin van het einde van mijn nieuwsgierigheid voor Fabre.
Ik ben nog een keer gaan kijken naar zijn urinerende danseressen in de Singel en daarna was het over and out.
Wat hij nu aangevangen heeft met de katten in het stadhuis is een totaal dieptepunt. Fabre heeft zichzelf ontmaskerd voor het grote publiek, niet enkel als de charlatan die geen enkele kunstvorm beheerst maar vooral als een onmens die dieren mishandelt omdat zijn eigen excentrieke dwarrelgeest compleet verziekt is. De man is niet langer bij machte zijn faam en bekendheid in zijn leven te integreren. Hij loopt naast zijn schoenen en binnenkort gaat hij over de Schelde wandelen als een Christus.
Fabre is een typische exponent van een beschaving die aan het ontsporen is, de civilisatie die de eigen waarden enkel kan beleven door ze te ridiculiseren, die elke vorm van respect en fatsoen ontbeert. Kunst is een uiting van creatieve geesten die schoonheid, ontroering, verfijning, introspectie, emotie oproept. Fabre is enkel bezig met zijn eigen donkere Ik. Hij is beslist géén mensenvriend : hij gebruikt mensen in functie van zichzelf. Al lang droeg hij de sporen van sadisme in zich. Het wordt tijd dat deze kwakzalver ontmaskerd wordt. Fabre mishandelt dieren en de volgende stap is dat hij mensen zal laten lijden uit naam van de Kunst. Snobs, ijdeltuiten en intellectuele domoren zitten klaar om te applaudisseren en directies van musea die enkel bestaan bij de gratie van publieke fondsen maken ruimte in hun budget om onze centen te verkwanselen aan deze artsitieke lapzwans.
Ik wil Fabre graag een handje helpen. Ik verafschuw geweld. Maar soms is het nodig tegen je natuurlijke neigingen in te gaan om de mensheid een dienstje te bewijzen. Als ik Jan Fabre nog eenmaal tegenkom, sla ik zijn smoel tot moes en trap ik hem in zijn ballen. En ik zet mijn schoen op zijn adamsappel en laat hem kreunen, want kunst wordt voor mij vaak vereenzelvigd met geluid. Op en neer over die adamsappel. Het is Kunst, mijnheer. En met een klein hamertje dat ik altijd bij me heb in mijn wereld van fantasie, klop ik al zijn boventanden uit. En dan sleur ik hem bloedend en nauwelijks ademend tot bij een grote paal en bind hem vast met tape. Het is Kunst, mijnheer en iedereen mag komen zien. Gratis. De titel : "De klootzak die een kunstenaar wilde zijn".

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 15:28 schreef controlaltdelete het volgende:
Ik vind het best meevallen, zo erg is het allemaal niet. Het verdient geen schoonheidsprijs maar om dit nou als mishandeling te bestempelen?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2012 15:31 schreef controlaltdelete het volgende:

[..]

Ik heb zelf katten dus ik weet heus wel een kat wel en niet leuk vindt. Dit zullen ze vast niet zo leuk vinden maar om dit als mishandeling te bestempelen vind ik onzin.