Bevallingsverhalen deel 15

quote:

Op zaterdag 8 december 2012 18:59 schreef kaatjejannie het volgende:
Ik heb Luuk ook zelf aangepakt. Nooit over nagedacht dat dat kon, maar de vk vroeg of ik het wilde.

Hier niet zelf aan kunnen pakken ivm tangen en scharen e.d. maar wel gelijk uit handen van de gyn gepakt en zelf de navelstreng doorgeknipt. Toch wel erg mooi, een bevallingsplan (want ik was het anders echt vergeten dat ik dat wilde doen, en achteraf ben ik blij dat iemand me alsnog op mijn wens wees )

Ik vond het bij mijn vriendin wel mooi dat de navelstreng snel moest worden doorgeknipt, maar dat ze het expres te ruim deden zodat papa het later toch nog definitief bij kon knippen
Toch wel erg prettig als ze meedenken in zo'n ziekenhuis, op zo'n moment ben je inderdaad met hele andere dingen bezig!

Mijn bevallingsverhaaltje

Eigenlijk heb ik wel weer een prima zwangerschap, vit B12 en vit. D tekort daargelaten maar dat is met pillen en prikken wel op te vangen.
De kleine meid ligt alleen al zeker sinds week 22 in stuit. Best balen want ik wilde zo graag thuis bevallen. Nou ja we kunnen nog voor een draaipoging gaan.

Maandag 3 december, ben ik precies 36 weken, gaan we dat maar proberen. Infuusje wordt geprikt, ctg aangezet en na drie kwartier wordt de draaipoging gedaan. Ik probeer me zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is best lastig. Het voelt aardig ongemakkelijk, niet heel pijnlijk, maar het laatste zetje, wat de baby zelf moet doen, lukt niet. Na weer een half uurtje ctg mag ik naar huis.
De kans dat de baby zelf draait wordt wel steeds kleiner. We moeten nu kiezen voor een stuitbevalling of een keizersnede. Omdat de bevalling van Noortje heel lang duurde en de laatste 5 cm met full power wee-opwekkers is gerealiseerd durf ik een stuitbevalling niet aan. Voorzichtig probeert de gyn nog 'maar we grijpen veel sneller in bij een stuitbevalling mevrouw'. Dikke kans dat het alsnog een keizersnede wordt. Onze keuze is duidelijk, voor de bestwil van het kindje, want ik herstel wel, kiezen we voor een ks.

11 December mogen we terug voor een datum. Omdat we er zeker van zijn dat er op 24 december geen geplande operaties worden uitgevoerd hebben we ons scenario al helemaal klaar. Ze gaan vast akkoord met de 20e december, mooi op een dag dat Noortje naar het Kdv gaat. Dan hoeven we het aan niemand te vertellen, dan is schoonmoeder nog niet op vakantie en ben ik lekker voor de kerst thuis.
De domper is wel enorm groot als het ziekenhuis voet bij stuk houdt. Ze halen haar niet eerder dan 39 weken en laat dat nu precies 24 december zijn. Ik mag de week ervoor bellen voor de tijd. Succes mevrouw met de laatste twee weken. Toedeloe. Ik kan mezelf nog groot houden daar, maar eenmaal buiten overwinnen de hormonen het van mijn eigen dwang om ze tegen te houden. Ik barst uit in een jankbui die ik nog niet eerder heb gehad in de zwangerschap. Na enorm veel gedoe met man over wel/ niet, wel/niet vertellen aan onze naasten besluiten we onze mond te houden. Dat wordt zeker niet in dank afgenomen door deze en gene maar ja onze zwangerschap en ons kind. Het enige wat we nog hopen is dat ze zelf besluit te komen, dat ze zelf klaar is om ter wereld te komen.

En dat doet ze. En hoe...
Zaterdag de 15e heb ik eigenlijk een high tea in Utrecht. In verband met algehele misère heb ik dat toch maar afgezegd. Ik zou er met de trein heen gaan en D. vond dat toch niet zon goed idee.
Die ochtend heb ik nog wel een date met de kapper, helemaal happy met vers geknipte haren gaan we naar de markt en boodschappen doen. Ik heb af en toe een harde buik maar niet anders dan ik gewend ben in de zwangerschap, alleen wat vaker. Maar best een stuk gelopen op killer heels is natuurlijk niet een heel slim plan.
S middags komen ze wat vaker en ze zijn nasty, die harde buiken. Ik ga ff op bed liggen maar van slapen komt het, zoals vaak, niet.
Tijdens het eten moet ik onderuit zitten om de harde buik voorbij te laten gaan, ik merk dat ze toch wel regelmatig voorbij komen.
Geen idee wat ik moet doen, normaal zou ik de vk bellen maar aangezien ik ben overgedragen aan het ziekenhuis besluit ik rond 19.30 uur toch maar de verloskamers te bellen. Na overleg willen ze me toch even zien. Schoonpa gebeld en die komt om Noortje naar bed te brengen. Ik gooi wat spullen in een tas, vooral kleding en babykleertjes, toiletspullen en de spullen voor de predict studie waar ik aan mee deed vergeet ik. Maar goed ik kom toch weer thuis vanavond.
In het ziekenhuis aangekomen word ik aan de ctg gelegd. Ze willen kijken of wee activiteit heb. Gedurende drie kwartier gebeurt er natuurlijk geen reet. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag. De verloskundige wil toch graag even een echo maken en toucheren. Ik heb weinig vruchtwater maar verder is met het kindje alles goed. Ze voelt effe en zegt, tja je hebt 2 cm ontsluiting. Fuck denk ik, daar heb ik bij Noortje 14 uur weeën voor gehad.
We spreken af dat we nog twee uur wachten en als er dan niets is veranderd dan mag ik naar huis, ik wil namelijk niet blijven. Dennis vind het wel verstandig dat ik blijf, voor het geval dat.... Maar ja mijn lijf, mijn keuze. Hij besluit wel alvast de rest van de spullen te halen. Ik heb zo af en toe nog een harde buik maar niet noemenswaardig anders dan voorheen. Om elf uur s avonds wordt er weer gevoeld, de baarmoedermond is iets verder verweekt dus ik moet blijven. Ik baal eigenlijk want ik vermoed dat er niets gaat gebeuren.

Ik moet dus blijven. Wordt naar een zaaltje gereden waar al een vrouw ligt, waarschijnlijk ook zwanger. Ik stel me toch maar even voor. Geen idee meer hoe ze heet... Er wordt me op het hart gedrukt dat ik de verpleegsters moet bellen als de harde buiken erger worden. D. gaat naar huis en daar lig ik dan, voor mijn gevoel moederziel alleen. D. zijn vader besluit toch maar op de bank te blijven slapen, voor het geval dat. Ik vind het onzin, maar goed ik heb weinig meer in te brengen vanuit mijn ziekenhuisbed.
Tandjes poetsen en slapen maar. Lukt bijna, tot de harde buiken weer terug zijn en toch iets regelmatiger. Ik bel dus de verpleging, en daar komt dat apparaat weer, hartfilmpje en weeën registratie. Ik voel me opgelaten ten opzichte van de dame die op dezelfde kamer ligt, maar he, ik ben gekke henkie niet, dit is toch wel iets van voorwerk. Verloskundige komt weer effe voelen, jeeeeej, drie centimeter ontsluiting. Tja, wat nu?

Overleg met de gyn, prima, maar dat duurt even. Ze geven aan dat ze het nog wel even willen aankijken, waarom weet ik nu ik erop terug kijk niet. Zal wel niet handig zijn geweest, zo midden in de nacht.
Het is inmiddels een uur of vijf en die harde buiken zijn geen harde buiken meer maar toch echt weeën. Daar lig ik dan, in mijn eentje die weeen weg te puffen, ik val weer terug in de zin die ik ooit heb geleerd "deze wee komt nooit meer terug". Godver (sorry voor mijn taalgebruik) denk ik, ik krijg een keizersnede, waarom moet ik inmiddels deze klote weeen wegpuffen. En dan nog alleen ook, terwijl er iemand anders op de kamer aan het meeluisteren is. Je kan je niet echt laten gaan zeg maar. En dat wilde ik wel
Er werd nog een keertje gevoeld op hoeveel cm ik zou zitten, 4 a 5 cm inene. Das lekker dan. Nog even en ik lig hier gewoon een stuitbevalling te doen Er wordt gezegd dat ik D. toch maar moet gaan vragen als een wiedeweerga naar het ziekenhuis te laten komen. Die staat thuis al gedoucht en al in de startblokken. Het OK team wordt klaargemaakt en ik ook. Weer een infuusje erin, groen jasje aan en ik heb lekker mijn sokken aangehouden. Heel charmant...
D. is er en de verpleegster die mijn kind gaat vangen (zo zei ze het zelf) instrueert Den wat ie allemaal moet doen. Ik word ook kort ingelicht over het hoe en wat. Volgens mij ben ik het meteen vergeten. Het enige wat ik wil is dat de baby lekker bloot bij papa komt te liggen en daarna lekker bloot bij mij. Stiekem ben ik heel bang dat de borstvoeding niet op gang komt en dat lijkt me vreselijk. Daar wordt voor gezorgd zegt de babyvangverpleegster. Rita heet ze trouwens.
Onderweg naar de OK wordt tegen mijn kamergenote gezegd dat ze volgende nacht echt een rustige nacht zal krijgen. "Thanx" dacht ik nog, alsof ik daar voor de lol zonder mijn partner aan het weeen wegpuffen was.

En daar was de OK, het was nog even wachten op de anesthesist, en ik had nog steeds weeen. Ik dacht alleen maar, schiet nou op met die ruggenprik. Anesthesist prikt dat ding erin, ik moet gaan liggen, er propt iemand een katheter in mijn blaas. Mijn man komt binnen, en wat hoor ik....
"hee D., hoe is het??". Ik denk, oooo nee he niet weer he. D. is tennisleraar en A., de anesthesist had vrijdag nog les van hem gehad. Lig je daar in je nakie... komen ze aan de praat, blijkt het halve OK team les van hem te hebben. Lekker dan...
Maar goed, ik was inmiddels verdoofd en ze begonnen te snijden. Ik heb via de lamp (dus niet via de directe spiegel) meegekeken. Niet al het snij- en scheurwerk want mijn man wilde ook wat gespreksstof. Op een gegeven moment werd Isabel geboren, echt heel bijzonder, eerst d'r billen, daarna benen, armen en het was even wrikken met haar hoofd en toen was ze er, om 06.47 uur.
En ze werd meteen in de armen van Rita geworpen die met haar wegsprintte. D. mee en ik kreeg meteen geprinte foto's van haar op mijn groene schermpje gehangen. Dat wist ik niet en dat vond ik heel tof. Daarna testjes van Isabel waar D. bij was en ik werd dicht genaaid. Dat is wel even leuk om te zien maar gaat ook snel vervelen. En ik had natuurlijk ook de foto's om naar te kijken ♥
Omdat het nog aardig vroeg wat hoefde ik nog maar heel even op de verkoeverkamer te vertoeven, om half acht werd ik naar de babykamer gebracht (er was geen andere ruimte vrij) en kreeg ik mijn meisje bij me. Die vond na even snuffelen de borst en ging er meteen aan liggen lurken. Kwam niets uit maar dat maakt natuurlijk niet uit. Daarna onze ouders gebeld, wat lachen was dat. Niemand, incluis mezelf, had verwacht dat deze dame op 16-12-12 geboren zou worden.

Ik ben heel blij dat ons meisje zelf heeft bepaald wanneer ze geboren wilde worden. Dat ze niet cold turkey de wereld ingeworpen is door die keizersnee. Ze had zelf dus ook maar bedacht dat ze geen zin had in kerst gestress en gunde haar moeder de Kerstdagen gewoon thuis.

Uiteindelijk dus met 37.6 weken, gewicht van 2935 en ongeveer 45 centimeter.

Wat een mooi bevallingsverhaal. En wat fijn dat Isabel haar eigen plan getrokken heeft om te komen.

Mooi Becky

wat mooi becky. En wat een stoere meid heb je, gewoon komen wanneer zij het wil en zo mama ook nog een plezier doen!

mooi verhaal Becky

Wat een mooi verhaal Becky!

Mooi Becky, en ik blijf het super vinden dat ze gewoon zelf bepaald heeft wanneer ze ter wereld kwam

Becky, mooi verhaal! En inderdaad, de anderen zeggen het al, maar volgens mij waren we allemaal opgelucht dat ze zichzelf lekker vroeg aandiende!

Becky wat een mooi verhaal... Echt helemaal goed dat ze zelf besloot te komen!
Ik moest wel even erg hard lachen om het tennisverhaal

mooi beschreven Becky, ik leefde tijdens het lezen helemaal met je mee haha. Wat fijn dat ze eerder is gekomen, ze was er nu echt klaar voor.
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!

becky, mooi verhaal!

wilde je tijdens de bevalling niet roch voor een stuitbevalling gaan toen de ontsluiting zo goed vorderde?

hoe gaat het herstel nu?

quote:

Op donderdag 27 december 2012 21:34 schreef Kwisted het volgende:
mooi beschreven Becky, ik leefde tijdens het lezen helemaal met je mee haha. Wat fijn dat ze eerder is gekomen, ze was er nu echt klaar voor.
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!

Dat! En mooi verhaal idd, stom dat je idd in je eentje was met die rotweeen.. Lekker genieten iig, heerlijk dat ze eerder besloot te komen!!

Becky, mooi verhaal! Nu al een eigen willetje, je dame.
Ik herken heel veel in je verhaal (stuit, ks gepland met 39 wk, spontaan weeën met 37-3)! Alleen heb ik voor mijn gevoel alles tegengehouden... Had weeënactiviteit, en net als jij vorderende ontsluiting, maar ik weigerde te geloven dat mijn kindje al geboren zou worden. Daardoor had ik eigenlijk het gevoel dat de bevalling aan mij voorbij is gegaan. Ik heb me er echt door laten overvallen.

Jouw verhaal doet me goed, dankjewel daarvoor.

Misschien moet ik het ook maar eens opschrijven ja.

Nou, here we go

Dinsdagavond, 8 januari. Vandaag in het ziekenhuis ben ik gestript en flink ook! We hebben ook een datum gekregen om ingeleid te worden: donderdag zullen we dan écht ons meisje te zien krijgen. De avond verstrijkt met krampjes en een hele berg slijmprop, telkens komt er weer wat uit. Ik ben moe van een lange dag zonder bijslapen en besluit met wat paracetamol op bed te gaan.

Het is woensdagochtend een uur of 4 als ik wakker wordt omdat ik moet plassen. Morgen zal ik worden ingeleid, ik ben nu 41 weken en 4 dagen zwanger. Op deze termijn was Stef al 3 weken oud; ik voel me dik en log en werkelijk álles kost me moeite. Als ik nadat ik naar het toilet ben geweest weer ga liggen voel ik wat. Iets kramperigs, een beetje een raar gevoel. Niet erg prettig. Onwillekeurig denk ik "zou het?", iets dat ik al vaker gedacht heb. Het zal wel voorwerk zijn. Maar dan toch.. Het is pijnlijk. Pijnlijker als eerder voorwerk. Ik denk aan de fikse strippoging van gisteren. Het kan. Eerst maar eens kijken. Ik blaas de weeën weg, pak mijn teddy met lavendelgeur erbij (iets dat ik in mijn mindfullness-cursus leerde: geuren kunnen je helpen te ontspannen, dus heb ik vaak geroken aan deze beer op ontspannen momenten, om een soort pavlov-shortcut te creëren) en ga de weeën timen. Er zit weinig regelmaat in. Soms blijven ze wel 10 minuten weg, soms zit er krap 2 minuten tussen. Ze blijven wel vrij consistent qua tijdsduur: vaak rond de 60 a 70 seconden, maar ook weer uitschieters naar 115 seconden. Ondanks mezelf zingt het door mijn hoofd " ze komt eraan!" en ik blijf wegblazen. Ik twijfel telkens om mijn lief wakker te maken, maar ik doe het niet. Het kan nog vals alarm zijn.

Ondertussen lees ik memes op 9gag en post ik een beetje op mijn forum om mezelf af te leiden, want tegelijk met de weeën ontstaat er ook veel storm in mijn hoofd. Ik ben nog altijd bang dit kind te verliezen, al weet ik dat de kans heel heel klein is. 'Wat als' spookt en blijft spoken. Ondertussen begint het pijnlijker te worden, ik voel ze nu ook in mijn rug en mijn benen. Ik whatsapp Mignonne, of dit ook voorwerk kan zijn. Terwijl we wat speculeren voel ik mijn darmen borrelen en moet ik naar het toilet. Heel nodig. Ik maak mijn lief wakker en zeg hem dat ik denk dat ze eraan komt. Op het toilet krijg ik enorme bibber-aanvallen die ik alweer helemaal was vergeten van Stef's bevalling, maar wel meteen herken. Dit is het. Mijn eigenwijze baby kiest eieren voor haar geld en pakt de laatste datum die ze zelf kiezen kan! Lief belt het ziekenhuis en ik hang ondertussen over mijn beval-bal de weeën weg te blazen. Het ziekenhuis meld dat we kunnen komen en lief belt zijn zus, die eraan zal komen om op Stef te passen en ons eventueel even weg te brengen. Ik verbaas me over mijn eigen kalmte: ik zit in een soort van trance en ben niet in paniek. Het lukt me om de weeën weg te blazen, iets dat ik bij Stef nooit voor elkaar heb gekregen. Lief sluit me wel aan op mijn geboortetens en in tegenstelling tot mijn eerste bevalling heb ik nu het idee dat het me helpt.

Mijn schoonzus is er en Stef wordt wakkergemaakt. In zijn pyama'tje rent hij rond en vertelt papa hem dat de baby komt, dat hij ons weg gaat brengen met zijn tante. Hectiek volgt even, want álle spullen moeten mee, Stef moet dingen aan, ik blaas mijn weeën weg, er moeten dingen met sleutels. Het trekt langs me heen en we gaan op pad. In de auto begin ik me zorgen te maken of ik niet nu een héleboel consternatie veroorzaakt heb voor niks: de weeën ebben weg. De totale rit voel ik er misschien twee ofzo. Ik baal bij voorbaat al, maar weet dat Mignonne ondertussen al in het ziekenhuis is en ik bedenk me dat ze me altijd nog naar huis kunnen sturen. "Laat ze eerst maar toucheren, dan zien we wel" stel ik mezelf gerust.

In het ziekenhuis mogen we naar verloskamer vier, waar Mignonne ons al opwacht. Het blijkt de laatste kamer te zijn, het is druk! Ik ben heel opgelucht Mignonne te zien en Stef en zijn tante wensen ons succes en vertrekken. Hier raken mijn herinneringen een beetje door elkaar, ik denk doordat ik weer in mijn trance kwam: darmkramp, een CTG, overdracht van nacht- naar dagdienst, toucheren (opluchting: ik heb al 4 centimeter! Het is écht, geen vals alarm!), Weeën wegpuffen op mijn bevalbal, over het bed geleund. Elke wee weer trots zijn als ik 'm kalm weggezucht krijg, rugmassage van Paul. Mignonne maakt foto's en legt ons dingen uit, over wat we zien op de CTG, over dat we ook keuzes hebben als het druk is. Het mag dan druk zijn, we hoeven ons niet verplicht te voelen om constant aan de CTG te blijven hangen. Dat is veel makkelijker voor het verplegend personeel want dan kunnen ze je van een afstand in de gaten houden, maar weten dat dit vooral voor hún gemak is geeft mij enorm het gevoel dat ik zelf nog in controle ben. De verloskundige die dienst heeft is daar ook makkelijker mee als de verpleegsters, zij laat ons ook weten dat ik best even 'los' mag, niet aan bed gekluisterd hoef. Ik ben zó blij dat ik háár gezicht zie, de laatste weken van mijn zwangerschap, toen de gynaecoloog mijn controles overdroeg aan de klinisch verloskundige, deed zij bijna altijd mijn controles en met haar had ik een erg goede klik. Fijn mens. Ze zegt ons ook dat ze mij 'geclaimd' heeft bij haar collega's. Super.

Ik blaas ze nog steeds weg, die weeën. Ze worden weer intenser, mijn trance wordt dieper. Lief massert me, geeft me water, ís er. Ik sluit me af van mijn omgeving, vang de weeën op, raak in de 'bevaltijdzone' (waarin de tijd veel sneller gaat als dat je denkt). Mignonne moet vertrekken, haar meisjes hebben hun mama harder nodig als ik. Ik ben dankbaar dat ze erbij was, haar rust heeft me erg geholpen en wat ze ons heeft uitgelegd heeft mij de controle gegeven die mij mijn eerste bevalling zo ontbrak. Een tijdje na het vertrek van Mignonne komt een arts-assistent bij ons kijken. Ze is lief, zij heeft mij ook bijgestaan en gestript toen ik met 40 weken precies mijn rib kneusde. Ze vertelt dat ze wil toucheren en daarna mijn vliezen wil breken. Van Mignonne weet ik dat ik ook hierin een keuze heb, en dat maakt wederom alle verschil tussen paniek en kalmte: ik weet ondertussen dat het breken van de vliezen meestal de katalysator is voor het échte, heftigere werk en dat gedeelte boezemt me angst in door eerdere ervaring. Ik zeg haar dat ik daarover na wil denken, dat ik niet zeker weet of ik mijn vliezen wel al wil laten breken. Ze stelt voor dit af te laten hangen van de ontsluiting die zij zal meten: is er goede vordering stellen we het gewoon nog even uit, is er geen of heel weinig vordering lijkt het haar wel verstandig. Daarin kan ik me vinden en ze toucheert. In anderhalf of twee uur blazen is de ontsluiting echter niets gevorderd: nog steeds 4 centimeter. Ik voel mezelf angstig worden en weiger in paniek te schieten: ik meld gewoon dat ik het prima vind om de vliezen te breken, maar dat ik dan wel meteen 'mijn pompje' (remifentanil) erbij wil hebben. Dat kan. Ze breekt mijn vliezen terwijl de verpleging een infuus bij me prikt en het pompje klaarmaakt. De weeën worden vrijwel meteen veel heviger en ineens weet ik weer waarom ik bij Stef zo vreselijk in de paniek ben geschoten. Mijn hemel! De weeën nemen mijn hele wezen over en ik krijg het niet meer voor elkaar om 'in mijn hoofd' te blijven, om goed weg te blazen (ik ga daarom over op de ziekenhuis-manier: drie keer puffen), om nog iets anders te voelen dan die wee. Ik balanceer op het randje van paniek en kijk hulpeloos toe hoe de verpleegsters zoeken naar één of andere sleutel voor het pompje.

Ondanks alles ben ik snel aangehaakt, al duurt het nog even eer het werkt, en daarna nog even eer het écht werkt. De weeën blijven hevig, maar ik krijg ze weggepuft en tussendoor kan ik weer ontspannen. We spreken af dat we nu wachten tot ik allesoverheersende persdrang krijg en daar niet meer tegenin kan, dan moeten we meteen bellen. Ik zak weer in trance en puf weg, ik heb geen besef meer van tijd, van mijn omgeving, van wie wat of waar. En ik puf. Ik voel telkens een beetje meer dat ik zou moeten persen, maar ik krijg het weggezucht. Beetje meer, maar ik zucht het weg. Nog een beetje. Mijn lief wijkt niet van mijn zijde, geeft me water wanneer ik er -voor mijn gevoel- ook maar aan denk, houdt mijn hand vast. Soms praat hij met de verpleging, maar het komt bij mij niet meer binnen. En dan.. Dan pers ik, bij een wee. Zomaar, zonder dat ík dat doe. Ik zeg mijn lief dat ik moet persen en hij zegt iets over dat we dan even moeten kijken of wat was het, hij begrijpt het niet dus ik roep dat hij moet bellen, dat ze gaat komen. Hij belt en bijna meteen staan mijn favo verloskundige en een verpleegkundige aan mijn bed en ik meld dat ik daarnet per ongeluk, geheel uit zichzelf, perste. De verloskundige laat er geen gras over groeien, ze toucheert, constateert dat het kan en mag en de verpleegkundige koppelt me los van mijn pompje. Tijd voor paniek heb ik niet, want er volgt een hele heuse perswee en ik kan niet anders dan persen, en het gaat zo snel, ik voel hoe de baby zich razendsnel een weg naar beneden manouvreert en de wee is over, en ze zeggen me dat het enorm hard gaat en nog allemaal dingen en ik wil terugpraten maar mijn hoofd slaat op slot en ik maak allemaal woord-achtige geluiden die nergens op slaan, maar het lukt niet om te vertellen dat ze gelijk naar de baby moeten kijken als ze eruit is, of alles wel goed is en nog een miljoen andere dingen, maar de volgende wee dient zich aan. En ik pers weer en ik voel dat ze er half uitkomt, alsof ik opensplijt en ik roep dat het pijn doet en weer allemaal onsamenhangende praat-geluiden en ik schaam me er kapot om, maar ik wil zo graag vertellen dat ze mijn baby niet mogen laten doodgaan. De verloskundige zegt in de luwte van de wee dat ik nu goed op moet letten, dat als zij het zegt ik niet meer moet persen, maar ademen; de wee is echter nooit helemaal weg en terwijl ik nog een keer of twee jammer dat dit echt heel erg pijn doet pers ik alweer en ze zegt dat ik moet ademen, ik stop met persen.. En dan ligt ze op mijn buik en ik kan alleen maar heel hard huilen want op mijn vraag of ze het doet antwoord de verloskundige dat ze het fantastisch doet en haar eerste 10 zo al binnen heeft.. Binnen 4 minuten is ook de placenta er, dan wordt ik gehecht. De schade valt mee: 3 hechtingen, alleen een klein scheurtje in de huid. Dan zegt de verloskundige "zo, en nu ga ik even opscheppen over je tegen mijn collega's" en we zijn met z'n drietjes, Isabel drinkt bij me en ik huil nog een beetje, want ze is er, en ze doet het en nu is het écht waar.

Prachtig trix.... En ontzettend mooi beschreven. Ben echt even onder de indruk.....

lekker grienen op dit uur

Wow Trix, wat kan je mooi beeldend schrijven! Wat heerlijk dat je je dit keer zo overwegend "in control" hebt gevoeld! Met je prachtig geschreven verhaal van Gabriel nog in vers in mn geheugen is dit een heerlijke tearjerker! En óf t echt is!!

Wow Trix... mooi geschreven!! Ik zat er helemaal in, alsof ik het bijna zelf deed..

Trix
het was me een eer en een genoegen om je bij te staan, ik ben vreselijk blij dat ik iets voor je heb kunnen doen. Je hebt het fantastisch gedaan! Ik was ontzettend onder de indruk van hoe rustig je bleef en hoe je 'in' je moment zat, en hoe P. je hielp.

Je verhaal is prachtig, het neemt me weer helemaal mee terug.
Ik ben trots op je, jullie, enorm!

_{Hopelijk heb je wat aan de foto's, ik durfde niet aan het wieltje te zitten waarmee je op je eigen sterkte afstelt dus ze zouden zomaar wazig kunnen zijn}

Och Inca.. Van je laatste stuk moest ik echt even slikken, hoe overweldigend moet het voor jou geweest zijn. Mooi verhaal heb je geschreven.

Trix ook hier vochtige ogen... Ze is er gewoon en ze gaat nooit meer weg! ja misschien op kamers over 18 jaar ;-).

Wauw kippenvel. Ze is er!! Eindelijk je mooie meisje!