Bevallingsverhalen deel 15

quote:

Op zondag 27 januari 2013 11:16 schreef simmu het volgende:
jeetje estys, niet naar het ziekenhuis met meconium in het vruchtwater

Dat gingen we niet halen zei ze. Dan hadden we een baby in de auto gekregen. Goede inschatting geweest denk ik. Maar ja toen besefte ik ineens hoe 'naïef' ik er in stond vooraf.

Estrys, wat een mooi verhaal.

Dracu en CS dank, dat verklaart. Mijn eerste jongen was namelijk ook onder de 3 kg, met 38 weken 6 dagen. Hij was dan niet dysmatuur vanwege termijn en eerste kind denk ik.

quote:

Op zondag 27 januari 2013 09:15 schreef Clubsoda het volgende:
De curves zijn ook weer verschillend vooe eerste of volgende kindjes. Voor een jongetje bij 40 weken is 2817 gram p5 als hij een eerste kind is, maar voor een tweede (of volgende) is 2979 nog p5. 3060 bij 40.5 zit ergens tussen de p5 en 10, licht, maar niet zorgwekkend licht.

klopt zelfs als hij nu een meisje was was het goed geweest
tis goed dat ze het in de gaten houden maar verder niks zorgwekkends
voor mij wel genoeg reden extra blij te zijn dat buiten hartslag besloten is tot inleiden

Estrys wat knap dat je kalm kon blijven!
En ook al zo'n snelheid!

Estrys, ik vond je verhaal helemaal niet lang. Alleen maar heel mooi.

Ik ben mijn bevallingsverhaal aan het opschrijven. Duurt nog even hoor. Maar ooit (voordat Riley naar de basisschool moet) post ik mijn verhaal.

quote:

Op zondag 27 januari 2013 11:16 schreef simmu het volgende:
jeetje estys, niet naar het ziekenhuis met meconium in het vruchtwater

was bij mij ook.
Maar ja, toen was ik al volledig ontsloten met gigapersdrang. Die zet je met -10oC niet meer in de auto

mooie verhalen weer!

Estrys wat een snelheid! Moesten jullie later nog naar de kinderarts voor controle?

Dus 2de kindjes moeten behoorlijk zwaarder zijn dan eerste kindjes? nou ja, de melk van freecell ligt in de vriezer, is het weer te kllein ligt dat iig klaar.

Moeten is een groot woord Pessie en ook niet beinvloedbaar
hooguit dus eerder een stempel, en voor ons gold extra na controle kinderarts en de suiker/glucose test samen met bijvoeding

Tweede kindjes zijn eigenlijk altijd zwaarder en daarom zijn de normen anders

Vrijdag 25 januari.
Vandaag is de vloskundige nog een keer geweest om weer te strippen. Ze is er lang mee bezig maar uiteindelijk lukt het goed. Gelukkig want ben het ook wel zat. Morgen ben ik 41 weken en heel erg nieuwsgierig naar ons kleine meisje!

Zaterdag 26 januari.
Strippen heeft niks gedaan. Ik word teleurgesteld wakker omdat er nog steeds niks aan de hand is. We gaan maar even naar het winkelcentrum voor een paar boodschappen. Later in de middag word Matthias beetje ziek. Leander is al een paar dagen grieperig. 2 Kinderen ziek dus de dame komt voorlopig nog niet.
Als we 's avonds naar bed gaan begint Rian ook ziek te worden. Kan er ook nog wel bij. Ik word er een beetje verdrietig van. Ik wil zo graag bevallen maar het komt nu zo niet uit. Zul je zien dat het vannacht gebeurd terwijl iedereen ziek is.
Uurtje later, tegen 23:00 uur als iedereen slaapt voel ik bekende krampen. Nee niet nu. Gewoon negeren en proberen te slapen. Dat lukt ook aardig. Word wel om de 15 minuten wakker van weer een wee. Ik blijf het negeren in de hoop dat het weg gaat. Ondertussen ligt Matthias bij ons in bed met hoge koorst. Ik neem mezelf voor dat als ik om 03:00 nog weeen heb ik onder de douche ga. Maar ik weet ook dat het dan goed door gaat zetten en dat kan nu echt niet. Verstand op nul en me maar bezig houden met Matthias ook al heb ik om de paar minuten weeen die een minuut aanhouden. Ik twijfel of ik Rian wakker moet maken maar doe het maar niet. Hij is al slecht te pas dus laat maar slapen. Matthias slaapt ondertussen ook weer en ik dommel ook weer in.

Zondag 27 januari.

Ik word tegen 06:00 wakker. Phff gelukkig de dame heeft besloten dat het toch niet goed uitkwam. Ik voel heel in de verte nog dat er wel krampen aanwezig zijn maar niet dat ik bang ben dat het door gaat zetten. Wel doen we vandaag helemaal niks. 3 Zieken in huis dus lekker bankhangen. Tegen de avond komen de krampen toch weer iets sterker terug. Vertel dan aan Rian hoehet de afgelopen nacht ging. Hij schiet meteen in de stress en gaat het hele huis stofzuigen. Hij draait een paar wasjes terwijl ik op de bank hang om te kijken of het al door gaat zetten. De krampen komen en gaan maar ik heb niet het idee dat het serieus iets doet.
We gaan tegen 21:00 naar bed. Ondertussen probeert Rian wat te slapen. Ik merk dat de weeen nu wel iets steviger worden. Echt regelmaat zit er nog niet in. Als Rian slaapt zoek ik op mijn mobiel naar een weeenapp. Tegen 22:30 heb ik al best een paar weeen weggepuft maar heb nog steeds het idee dat het niet het echte werk is. Aan de app te zien komen ze best vaak en duren ze best lang. Dan maar even onder de douche.

Maandag 28 januari.

Tegen 00:00 word Rian wakker omdat ie de douche hoort. Hij heeft niet door dat ik er al bijna een uur onder sta. Ik vraag hem de vlos toch maar te bellen omdat ik eigenlijk niet weet of alles wel iets doet. Hij belt eerst mijn moeder om te vragen of ze kan komen want Leander is ondertussen ook wakker. Ik laat hem nog even wachten met de vlos te bellen. Heb namelijk het idee dat het weer een beetje afzakt en het voelde al die tijd nog niet echt genoeg.
Om 01:00 laat ik dan toch bellen. Ik zit op de wc weeen weg te zuchten en het gaat me eigenlijk best goed af. Het is helemaal niet zo heftig als de vorige keren, ben dus bang dat ik nog maar paar cm ontsluiting heb. Mijn moeder is er ondertussen en Matthias is ook wakker. Zij is met de kinderen beneden en Mikael slaapt nog. Als de vlos komt legt ze vast alles klaar. Ze weet dat ik heel graag thuis wil bevallen en durft het er op te gokken dat ik al aardig wat cm heb. Ze voelt al 8 cm ontsluiting. Phff gelukkig dan was het toch niet voor niks. Ze belt snel de kraamhulp en vraagt me of ik op haar wil wachten met het breken van de vliezen of dat ze ze mag breken. Ze denkt namelijk dat de kleine meteen met het breken van de vliezen mee naar buiten komt. Ik wil niet wachten op de kraamhulp. Wie weet hoe lang dat nog duurt want ze woont misschien niet eens in de buurt. Vlos is het met me eens en breekt de vliezen. Ik voel dat er in he vruchtwater is gepoept maar omdat de ontsluiting al zover is blijven we thuis. Ze wil niet dat we in de auto bevallen. Als het eerste beetje vruchtwater wegloopt komt de kraamhulp al binnen. Ik ruik dat ze gerookt heeft en word er naar van. Ik wil dat onze kleine meid snel geboren word zodat ze naast me weg gaat te stinken. Als de rest van het vruchtwater weg loopt komt ons meisje zo mee naar buiten gespoeld. Ik heb het niet eens zo snel door. Ik hoor Rian zeggen dat het echt een meisje is en hoe ze heet. Dan pas zie ik wat er gebeurd is. We hebben een dochter. Een dochter.. Na 3 jongens. Liné. Ze word op mijn buik gelegd. Wat heeft ze een diepe vouw in haar voorhoofd en wat lijkt ze op haar papa. Nog veel meer dan haar broers deden. Wat is ze mooi en wat is ze klein. De vlos moet beetje huilen, tis haar eerste bevalling sinds haar eigen dochter geboren is. Met het wegen blijkt ze toch 3360 gram. Maar ze is heel klein. De kraamhulp kleed der aan. Overslag romper + jurkje maar dat vind ze te lastig dus ze trekt het gewoon over der hoofd. Ik word er een beetje boos om. Ik heb niet voor niks overslag gekocht!!
Ondertussen hebben Leander en Matthias, allebei rode koppies van de koorts, kennis gemaakt met hun zusje. Mikael slaapt nog steeds. En heeft oma kennis gemaakt met der eerste kleindochter. Ik ga lekker douchen en sms daarna de buurvrouw/vriendin die op vakantie is dat de kleine is geboren. De jongens gaan weer naar bed en de vlos op naar de volgende bevalling. De kraamhulp probeert nog wat dingen uit te leggen maar we horen niks nieuws en vragen of zij ook weg wil gaan. Tegen 04:00 liggen we in een schoon bed met een klein meisje tussen ons in. Alsof ze er zo ineens was. Rian slaapt als snel weer want die is nog steeds ziek. Ik kan niet slapen. We hebben een dochter. Heb wel iets beters te doen.
Tegen 07:30 worden we wakker. Liné bovenop me. Rian legt der in eigen bed zodat de jongens even rustig weer kunnen beseffen wat er gebeurd is vannacht. Ik roep Mikael uit bed en loop met hem naar Liné. Hij kijkt een beetje beduusd in het bedje en zegt: "Ik had vannacht al gehoord dat ze geboren was want ik was gewoon hele tijd wakker maar deed alsof ik sliep!" Leander gaat ook kijken al was het om tegen Mikael te zeggen dat ie vannacht uit bed was. Matthias wil eerst bij me liggen want die is nog steeds goed ziek. Als Liné begint te huilen kijkt ie op en weet het ineens weer. "Oh baby", zegt ie en gaat ook snel kijken. Daar staan dan 3 mannen aan het bedje van hun kleine zusje. 3 Grote broers, die haar altijd zullen helpen!! Onze dochter, hun zusje. We zijn compleet!!

3 jongens en hun kleine zusje .
En das niet een hele relaxte kraam geweest.was het verder wel goed?

Ze was er alleen met de bevalling. De week erna hadden we 2 hele leuke.

Klinkt als een relaxte bevalling MeNicole! Lief beeld, de drie jongens zo bij t wiegje .

Wat mooi

Nou poging 2.
Ik had het al een keer geprobeerd op de laptop en toen ging er iets mis en was het hele verhaal verdwenen

Donderdag 28 maart heb ik een afspraak bij de gyn. Er is bloed geprikt om te kijken of ik zwangerschapscholestase heb en we gaan de aankomende bevalling bespreken ivm een groep B streptokokken bacterie (gbs).
Eenmaal binnen staan de tranen al in mijn ogen, want ik trek het niet meer. Ik ben óp. Lig al 4 weken bijna de hele dag op bed, heb veel voorwerk en zodra ik iets doe keert mijn lijf zich tegen me lijkt wel. Ik ben er klaar mee, maar ben wel van mening dat de kleine nog even moet blijven zitten om af te bakken. Ik ben 37w4d.
De gyn wil graag toucheren en constateert 3 cm ontsluiting en wil graag strippen, met de gedachte dat ik dan ws die avond wel beval, zo klaar is mijn lichaam ervoor. Ze overvalt me met de vraag en ik besluit het niet te doen.
Vervolgens wordt er tot onze verrassing gelijk een datum geprikt voor een inleiding. De dag erna al Daar hadden we niet op gerekend!
Ze verteld ons dat ik geen gbs heb en dat er idd verhoogde waarden waren voor de cholestase.
We gaan naar huis, helemaal overdonderd met de info die we net hebben gekregen en thuis bedenk ik me dat ik nu nog niet weet of ik nou cholestase heb of niet.
De dag erna blijkt van wel en hoor ik ook dat dit de grootste reden is voor de inleiding.

Goede vrijdag 29 maart. We melden ons rond 07.30 in het ziekenhuis. Na het nodige papierwerk wordt er een infuuslijn aangelegd (precies op de knik van mijn pols, bloedirritant blijkt later als ik me wil afzetten in een matras of kussen tijdens een wee. Dat gaat dan niet omdat dat infuus daar zit) met weeënopwekkers en mijn vliezen worden gebroken.
Ik moet wel aan de ctg maar om het voor mij zo makkelijk mogelijk te maken willen ze een electrode op het hoofdje van de kleine aanbrengen. Dit lukt niet en na 2 pogingen houden ze het voor gezien en krijg ik een tweede band om mijn buik. De reden lijkt een flinke haardos te zijn
Bring it on denk ik nog, we zijn hier met een reden en volgens de gyn zou ik begin van de middag de kleine wel in mijn armen hebben. Ik ga uit van uiterlijk 15.00.

Helaas......Er gebeurd bar weinig en iedere 20/25 wordt het infuus opgeschroefd. Met nagenoeg geen resultaalt. Ik voel wel wat, maar niets heftigs en ben teleurgesteld dat het niet doorzet.
Mijn vriend vraagt rond het middaguur wat er gaat gebeuren als dit niet werkt. Er wordt gesproken over een keizersnee en ik schrik! Dat wil ik helemaal niet!! Doodeng vind ik het, de gedachten dat er in je gesneden wordt terwijl je nog bij kennis bent. De tranen staan hoog.
Een paar minuten na dit gesprek komt E. (een stagiaire, maar ik weet de juiste benaming niet) terug omdat ze de indruk had dat ik geschrokken was van dit bericht en er wellicht nog over wilde praten. Zó lief.
Ze helpt me weer nuchter na te denken en geeft aan dat dit een worst case scenario is en ws helemaal niet nodig. Ze vraagt of ze bij ons mag blijven ter begeleiding en dat vinden we prima. We zijn het laatste gezin voor haar, na deze dienst zit haar stage erop. Het is een lieve meid en ze zorgt voor wat afleiding. We zitten de hele middag te kletsen en af en toe gooi ik er een vraag in.

Om 15.30 is er wissel van de diensten en ben ik niet verder dan 4 cm Ik baal als een stekker. Iedere 2 uur wordt er getoucheerd dus rond 18.00 is het weer zover. 5 cm Dit schiet echt niet op en de bedoeling van het ziekenhuis is wel dat ze vandaag geboren wordt. Ik zie met angst en beven de keizersnee dichterbij komen.
E. vraagt of we het goed vinden dat ze blijft. Natuurlijk, alleen geef ik wel aan dat ze van mij lekker naar huis mag. Haar dienst zit er op. Maar ze wil graag blijven. De lieverd.
De dienstdoende verloskundige (M) wil nogmaals proberen om de ctg met elektrode op het hoofdje te bevestigen, want ze vindt het raar dat het niet lukte vanmorgen.
E. mag eerst 'voelen' en geeft aan dat ze nog vliezen voelt. Huh?? M. voelt ook en E. blijkt het goed gevoelt te hebben. De vliezen zijn gebroken, maar op het hoofdje van de kleine blijven zitten, waardoor de elektrode niet pakte. M. 'poetst' het restje vlies weg en de elektrode zit er bijna direct goed op.
Ik ben er blij mee want ik heb wat meer bewegingsvrijheid en wil mijn bed uit. Maar zodra ik op de rand van het bed zit, krijg ik een megawee Ik zucht en puf en weet even niet wat me overkomt ineens. Als hij weg is wil ik alsnog opstaan, maar daarbij raakt mijn buik mijn bovenbeen, wat een volgende wee triggert. In deze onmogelijke houding vang ik de ene wee na de andere op en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik grom zelfs.
'Dit gaat hard' denk ik nog en geef aan dat als het zo doorgaat ik over niet al te lange tijd toch wel pijnstilling zou willen. Ik had 's ochtends al aangegeven remifentanil te willen.
Om 18.45 stuur ik E. weg om dit voor me te regelen. Nog geen 10 minuten later kan ik voor het eerst op de knop drukken en om 19.00 zweef ik al een meter boven mijn bed wat een heerlijk spul is dit!!
Om 19.45 denk ik te voelen dat ik moet poepen. Ik voel nog geen persweeën, maar weet dat dit gaat komen en vraag E. om iemand te gaan halen. Ze komt terug met M. die wil toucheren en ik blijk idd op 10 cm te zitten.
De remifentanil wordt uitgeschakeld, maar net voordat ze dat doen, druk ik nog snel op de knop Ik ben per direct verslaafd.
De pomp gaat weg en ik pers de eerste keer. Heel beheerst, krachtig en lang. Zonder piepen.
'Wauw" denk ik nog 'dit kan ik goed zeg!' (even vergeten dat de remifentanil dit voor me deed )
Vervolgens denk ik dat ik kapot ga bij de tweede wee en vraag vertwijfeld of het hoofdje al staat. Dat kan toch nog niet, zo snel??
Maar wel dus en bij de derde wee wordt Rosalie geboren

Ik heb van tevoren nog getwijfeld of ik haar zelf wilde aanpakken, maar heb hier niets meer mee gedaan omdat ik zeker wist dat ik op het moment supreme hier helemaal niet mee bezig zou zijn. Ik heb haar niet aangepakt, maar ben haar wel 'gaan halen'. Zodra ik voelde dat ze geboren werd wist ik niet hoe snel ik haar uit de handen van E. moest pakken.
Ze wordt bij me neergelegd, huilt 2x kort en valt in slaap Heerlijk ontspannen en zich van geen kwaad bewust.

Daarna gaat alles snel. Ik lig nog te genieten van de kleine Rosalie op mijn borst als ik mijn vriend hoor vragen wat er aan de hand is omdat hij paniek in de ogen van de verloskundige ziet. Zij zegt dat het geen paniek is, maar wel werkdruk want er moet nú snel gehandeld worden.
Ik merk en begrijp al snel dat ik bloed. Veel bloed. Met grof geweld wordt 4 minuten na de geboorte van Rosalie de placenta uit mijn buik getrokken in de hoop dat dit de bloeding stopt. Helaas. Inmiddels staan er zeker 6 mensen in de kamer en zie ik paniek in de ogen van mijn vriend en dan schrik ik pas. Ik kom weer een beetje op aarde en merk in wat voor situatie ik me bevind en geef aan dat ik zo ga flauwvallen (ik zit nog wat rechtop ivm het persen). Mijn hoofdeinde wordt achterover gegooid en dat zorgt ervoor dat ik bij mijn positieven blijf.
M. staat links van me met al haar kracht op mijn buik te duwen en ze doet me onmenselijk zeer hiermee. Ik geef het aan, maar begrijp ook dat dit moet. Waarom precies, dat besef komt allemaal achteraf. Als ik ze hoor praten over de o.k. geef ik aan dat ze mijn shirt kapot mogen knippen. Ik wil geen gehannes met een shirt over mijn hoofd en wat kan mij dat shirt nou schelen.
Dit wordt dan ook direct gedaan. Rosalie wordt op mijn verzoek dan bij me weggehaald omdat ik bang ben dat ze met de schaar in aanraking komt. De schat heeft heel de tijd lekker in het bedje liggen slapen.
Er staan 2 mensen op mijn buik te duwen, er zit er één bij me naar binnen te kijken om de oorzaak van de bloeding te ontdekken, er regelt iemand van alles rond mijn bed (bloed afnemen via vingerprik, monitor bijhouden .e.d) en er is iemand aan het bellen met de gyn. Gelukkig komt er nog iemand binnen die zich bekommerd om mijn vriend, die totaal van de kaart is door wat er gebeurd.

Ik kijk recht voor me, waar een nieuwe flatscreen tv hangt. Met een mooi glimmend beeldscherm waar precies mijn eigen reflectie in zichtbaar is. Ik zie de contouren van mijn benen en in het midden één grote helderrode vlek
Ik schrik me het ongans en kijk snel een andere kant op. Dát wil ik niet zien. _{(ik heb dit later ook aangegeven, wellicht kan de tv in een andere hoek worden opgehangen)}
Ineens knalt het besef bij me binnen dat dit wel eens heel erg fout kan gaan en dat ik straks 3 mensen achter laat op deze wereld. Ik vraag daarom of iemand mij kan vertellen dat het goed gaat komen, op wat voor manier dan ook. Ik kijk naar links, waar M staat en heb het idee dat ze mijn blik ontwijkt. Ik kijk naar rechts, naar E. en zij kijkt me met een blik vol medelijden aan en zegt dat ze dit helaas niet kan beloven.
Deze opmerking met de blik in haar ogen (die vergeet ik volgens mij nooit meer) knalt keihard bij me binnen. Ik raak in paniek maar kan verder niets anders doen dan het over me heen laten komen en hopen dat het goed komt.

De gynaecoloog staat al gauw in de kamer en op dat moment keert de rust terug. De boel is onder controle nadat ze me de nodige medicijnen via allerlei wegen hebben toegediend (via infuus en rectaal).
Dit hele verhaal heeft een klein half uur geduurd.
Er komt een jongeman binnen met transfusiebloed, stelt zich voor en is weer weg.
Ik wordt nog streng in de gaten gehouden en af en toe verlies ik nog een guts bloed, maar ook dat stopt al snel.
In totaal ben ik 3,2 liter bloed verloren.

Om 22.00 zijn we bijgekomen van de schrik en bellen we snel de opa's en oma's, die wisten van de inleiding en dus al heel de dag op hete kolen zaten.
Om 23.30 ben ik gewassen en opgefrist en worden we naar de kraamafdeling gebracht. Het is daar erg rustig en er wordt gevraagd of mijn vriend wil blijven slapen. Ik ben zo blij met dit aanbod dat ik het aanneem en mijn vriend wat mij betreft hier geen keuze in heeft. Ik wil niet dat hij me nu daar 'alleen' laat. We krijgen een eigen kamer. Echt top!
Hoe slecht het ook ging, ik voel me op dit moment best prima en het lijkt wel of het niet gebeurd is.
De volgende dag heb ik al het transfusiebloed binnen, ga ik douchen, kan plassen (zie vorige bevalling) en mag ik naar huis. Om 13.00 zijn we thuis.

Achteraf vallen er steeds meer dingen op zijn plek. De reden dat er zo hard op mijn buik werd geduwd, was omdat ze de aorta dicht moesten duwen om de bloedtoevoer te stoppen, zodat ze hopelijk konden zien waar de bloeding vandaan kwam.
Ook hoorden we dat het o.k.team al paraat stond (dat wist ik al wel een beetje omdat ik ze daarover had horen praten) en dat er een reanimatieteam klaar stond op de gang. Vooral dat laatste bericht knalde even binnen. Natuurlijk is dat ook een standaardprocedure, maar het feit dat deze mensen al opgetrommeld waren voor mij is toch wel heftig om te beseffen.

Ik begrijp nu ook pas goed wat een fluxus inhoudt. Ik heb het hier al meer gelezen, maar de ernst hiervan leek dan niet binnen te komen. Ja, je verliest veel bloed, maar is dat erg?? Beetje dat idee.....

Het herstel gaat eigenlijk heel goed en ik ben stukken fitter dan na de bevalling van Eva. Daardoor is het contrast zo groot. Je gaat even heel diep, maar daarna merk je er eigenlijk weinig meer van, behalve dat je moet aansterken.
Bij Eva was het probleem minder groot (2 weken niet kunnen plassen), maar was ik er lichamelijk veel slechter aan toe. Ik kon niet eens omrollen in bed!

Deze ervaring heeft er wel voor gezorgd dat we nu zeggen dat er geen derde meer komt. We gaan geen goden verzoeken!
_{Maar vraag me dit over 2 jaar nog maar eens}

Oh beetje lang verhaal, maar moest het echt even helemaal kwijt.....

quote:

Op donderdag 11 april 2013 15:02 schreef danic het volgende:
Oh beetje lang verhaal, maar moest het echt even helemaal kwijt.....

Dat snap ik. Heftig verhaal, Danic! Ik heb met tranen in m'n ogen zitten lezen. Dat paniek moment, pff . Gelukkig gaat het goed met jullie!

Wat heftig Danic. Heb ze nog kunnen achterhalen waar de bloeding vandaan kwam?

Nee, tenminste.....daar heb ik niets meer over gehoord. 03 mei moet ik op nacontrole bij de gyn, misschien dat hij er wat over kan vertellen.
Ik ga (op advies van Mignonne) wel mijn bevallingsverslag opvragen.

Wow Danic! Wat een heftig verhaal! Ik heb dat ook een beetje met een fluxus hoor. Je begrijpt heus wel dat het eng en gevaarlijk is maar ik denk dat je het alleen maar kunt begrijpen als je het zelf meemaakt.
Hoe gaat 't met je vriend? Kunnen jullie er over praten?

Poeh. Ik ben in ieder geval blij dat je dit nog kan vertellen.

En voor het kunnen plassen.

Wat een heftig verhaal Danic!

Wow wat een heftig verhaal, sterkte. Ik zou de volgende keer wat beter je bevallingswensen doorgeven Wel lief van die zuster E., wordt vast een goede zuster.

Ja, gelukkig kan mijn vriend goed praten.
Hij vertelde ook dat hij op een gegeven moment dacht dat hij misschien wel 2 kaartjes moest gaan regelen i.p.v. 1.
En dat hij meer gezien had dan hij wilde. Zo heeft er de hele tijd mijn placenta in een bak naast hem gelegen. Tja.....dat is niet iets wat je graag ziet (wij tenminste niet).

Ik merk wel dat het inmiddels een plekje heeft. Ik heb net bepaalde stukken wel met tranen in mijn ogen zitten schrijven, maar dat is ook de herbeleving van de emoties.

En idd een voor het plassen. En nog één voor geen hechtingen!!

quote:

Op donderdag 11 april 2013 15:24 schreef Mishu het volgende:
Wow wat een heftig verhaal, sterkte. Ik zou de volgende keer wat beter je bevallingswensen doorgeven Wel lief van die zuster E., wordt vast een goede zuster.

Hoe bedoel je dat?? Graag volgende keer een werkende blaas en geen fluxus? Zoiets??

En dat van E. dat denk ik ook! Ze is gewoon tot 23.00 gebleven!!

Nou meer met betrekking van dat pakje, gewoon aangeven enzo