Hoi allemaal,
Ik ben in mijn jeugd verwaarloosd en psychisch mishandeld door mijn moeder. Mijn ouders waren gescheiden toen ik 3 was, wij zagen onze vader maar 1x in de 3 weken. Ik kon hier moeilijk over praten omdat mijn moeder mij intimideerde en iedereen wijs maakte dat ik een moeilijk kind was. Ik vertrouwde dus niemand. Op mijn 17e ben ik van huis weggelopen, heb ik met mijn moeder gebroken en ben ik bij mijn vader en stiefmoeder gaan wonen. Daarna werd mijn zus het pispaaltje. Later heeft mijn zus een boekje open gedaan over wat er thuis gebeurde en kwam er eindelijk erkenning in de familie. Behalve bij mijn broer, want hij was mijn moeders lieveling en hij vindt nog steeds dat er niets verkeerds is gebeurd.
Ik ben jarenlang in therapie geweest en heb het vrij goed kunnen verwerken. Met mijn vader en stiefmoeder heb ik daarna een redelijk normale band op kunnen bouwen. Ook het contact met mijn broer is goed. Maar het verleden blijft mij achtervolgen. Mijn zus heeft 2 jaar geleden vlak voor haar bruiloft het contact met mijn moeder en broer verbroken nav een ruzie, heel plotseling per e-mail. Blijkbaar heeft mijn broer haar nadat ik uit huis ging zo slecht behandeld, en soms ook daarna, dat ze dit had besloten. Daarna heeft ze veel verjaardagen en feestdagen vermeden, steeds met allerlei smoezen, terwijl wij wisten dat ze mijn broer niet wilde zien. Mijn vader en stiefmoeder hadden het daar moeilijk mee, ze snapten ook niet dat het zo plotseling ging en gaven ook mijn zwager de schuld, want die kan het niet zo goed vinden met hun en met mijn broer. Kortom het vertrouwen in mijn zus was weg. Ipv dat ze met mijn zus praten, roddelen ze over haar met mijn broer. Die natuurlijk vindt dat hij niets verkeerd heeft gedaan, want ze hadden niet echt ruzie - ja vroeger wel, maar dat moest ze hem nu maar vergeven... en dat vinden mijn vader en stiefmoeder ook, want: mijn broer is ook een slachtoffer in hun ogen.
Dit jaar ben ik getrouwd en ik had daarvoor een akkefietje met mijn zus, die een paar weken daarvoor bevallen was van haar 1e kind. Zij liet zich brengen en vertelde pas 2 dagen voor de bruiloft dat ze 's middags al naar huis wilde, omdat ze het 'zielig vond dat degene die haar bracht zo lang moest wachten', terwijl die persoon het zelf had aangeboden. Toen zei ze dat ze ook om de baby eerder naar huis wilde, want die wilde ze per se mee, en dat haar chauffeur last had van een hartkwaal (vervelend maar waarom vertelt ze dit pas 2 dagen vantevoren?). Ik vraag me nog steeds af of ze nou verstrooid was door de hormonen en het slaapgebrek, of niet eerlijk was omdat ze eigenlijk te moe was oid en dit niet wilde zeggen.
Op de dag zelf heeft ze de hele ceremonie gemist omdat de baby niet lekker was en omdat er iets misging met het vervoer. Mijn stiefmoeder en broer hadden hun oordeel meteen klaar: mijn zus had niet genoeg haar best gedaan om op tijd te zijn! Ze mogen dit vinden, maar waarom houden ze dit niet lekker voor zich. Ik vond het al vervelend genoeg, maar door die rotopmerking ging ik hier toch over nadenken...
Ik word zo moe van dat wantrouwen... Ik wou dat ik een 'normale' familie had. En ik probeer begrip te kweken bij beide partijen, maar dat lukt niet.
Het zou fijn zijn als ik met lotgenoten kan praten. Wie is hier als kind ook mishandeld, of heeft het van dichtbij meegemaakt? En hoe zijn de relaties binnen de familie? Is er erkenning en begrip voor wat er vroeger is gebeurd en voel jij je gesteund door 1 van de ouders/vrienden van de familie? Hoe ga jij hiermee om.
Groetjes Zaza