Wetenschappers op FOK! #5

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 00:02 schreef Kees22 het volgende:
Ik heb het idee dat er twee uiterste groepen van leren zijn.
Ikzelf wil graag weten waarom ik iets moet doen, in welk verband het past. De rest bedenk ik dan zelf wel.
Maar ook zijn er mensen die willen weten hoe je iets doet, wat de procedures zijn. Zolang je dat patroon volgt, is het goed.

Om iets nieuws te leren wil ik weten waarom.
Voor het uitvoeren van vaste taken leg ik vast hoe ik dat moet doen.

Ik denk dat dat wel klopt ja. Ik moet zelf ook het waarom ergens van weten, als ik iets nieuws leer. Ik had het ook altijd makkelijker bij vakken op de uni waar een praktisch deel bij zat Zie dat nu ook bij studenten die ik onder mijn hoede heb en had. De eerste moest van alles snappen hoe en waarom iets moest. De tweede wil uitgelegd krijgen wat ze moet doen, en dat lijkt het verder wel te zijn... Die eerste was ook veel leuker om te begeleiden

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 00:32 schreef ATuin-hek het volgende:

[..]

Ik denk dat dat wel klopt ja. Ik moet zelf ook het waarom ergens van weten, als ik iets nieuws leer. Ik had het ook altijd makkelijker bij vakken op de uni waar een praktisch deel bij zat Zie dat nu ook bij studenten die ik onder mijn hoede heb en had. De eerste moest van alles snappen hoe en waarom iets moest. De tweede wil uitgelegd krijgen wat ze moet doen, en dat lijkt het verder wel te zijn... Die eerste was ook veel leuker om te begeleiden

Ik realiseerde me door deze discussie, dat ik een aantal bijlesleerlingen tekort gedaan heb. Ernstig tekort gedaan.
Ik wilde altijd dat ze begrepen wat ze deden en waarom dat nodig was. Dat ze zelf zouden ontdekken hoe dingen werken. Maar ik vrees dat ik daardoor juist sommigen dom onwetend gehouden heb. Door hen niet te vertellen wat ze nodig hadden. En zelf ontdekken lukte hen niet. Het lijkt wel of er een schakel ontbreekt. Soms alsof er een afkeer is van begrip van de procedure.

Wel een leuk onderwerp trouwens. De moeite waard om eens nader uit te zoeken.

Ik ben nog een student, ik wil vooral altijd alles begrijpen! Uitleg over hoe je iets moet doen zonder dat dit wordt gekaderd of onvolledige uitleg (doen ze aan mijn universiteit ook nog eens regelmatig met opzet bij practica), daar kan ik weinig mee. Dat vergeet ik direct. Als ik begrijp hoe iets werkt dan onthoud ik het gegarandeerd.

quote:

Op donderdag 20 september 2012 23:34 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Hartgrondig eens!
In de wetenschapsquiz voor jongeren zag ik hoe een principiële fout werd gemaakt.
Vraag: hoe weet een jong meisje hoe zwaar haar arm is?
Antwoord dat gegeven werd:
A) we dompelen haar arm in een vol vat met water en meten hoeveel water overloopt. Dan weten we het volume van de arm.
B) we nemen een varkenspoot, wegen die en dompelen die in een vol vat water en meten hoeveel water overloopt. Dan weten we het volume van de varkenspoot en kunnen we de dichtheid berekenen.
C) we nemen aan dat de dichtheid van een levende arm van een jong meisje, met bloed er nog in, dezelfde is als de dichtheid van een dode, uitgebloede, afgehakte varkenspoot.
D) we noemen C niet, maar berekenen, onder geheime aanname van C, wel uit A en B het gewicht van een meisjesarm. En doen dan net alsof we iets gemeten hebben.

Ik sprak de uitlegger aan, jaren later toen ik hem tegenkwam, maar hij woof mijn bezwaren weg.
Het voorbeeld sprak mij aan omdat we met diverse academisch geschoolden ons herhaaldelijk gebogen hadden over hoe we achter het gewicht van het hoofd van een medekroegtijger zouden kunnen komen.

Ik wil nog steeds wel weten of ons probleem oplosbaar is. Of minstens benaderbaar.

Maar ik ben nog steeds heel boos over het bedrog van de wetenschapsquiz. Als de aanname genoemd was en als gezegd was dat het een poging tot benadering was, had ik het geaccepteerd. Maar dit was echt bedrog.

Inderdaad, geen van de antwoorden is acceptabel.

quote:

Op donderdag 20 september 2012 23:18 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Grappig.
1) Ik ken niet alleen laaggeschoolden die heel slim zijn, maar ook hooggeschoolden die heel dom zijn.
2) Ik zou wel eens een verspreidingskaartje van ADHD over Nederland willen zien.

1) Ik ook, bijvoorbeeld een intelligente jongen die het HAVO niet afrondde (4-HAVO) mede omdat hij ADHD heeft. Dat doet geen afbreuk aan een duidelijke correlatie en mijn ervaring is dat het ook een beetje van de opleiding afhangt. Zo zal je weinig domme wiskundigen tegenkomen terwijl ze waarschijnlijk bij een opleiding als technische bedrijfskunde (prima te studeren voor iedereen die niet al te dom is) wat meer voorkomen.
2) Ook interessant, het blijkt dat autisme in Eindhoven veel meer voorkomt. Sceptici stellen dat het in Eindhoven veel meer wordt gediagnosticeerd zonder dat het meer voorkomt (technisch gezien klopt dit zinsdeel niet ) , anderen stellen dat autisme daadwerkelijk meer voorkomt aangezien mensen die op bepaalde vlakken zeer intelligent zijn autistische trekjes hebben en vaker kinderen krijgen die autisme hebben.

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 11:54 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dat laatste zou eigenlijk niet moeten kunnen natuurlijk, weet je zeker dat ze niet toevallig heel 'slim' zijn in een klein bepaald stukje materie?

Ik ken er zelf ook genoeg. Het huidige onderwijssysteem maakt het mogelijk dat mensen hoogopgeleid als bijvoorbeeld (in eigen vakgebied) neuropsycholoog door het leven kunnen gaan, terwijl ze toch eigenlijk geen hol snappen van de anatomie en werking van de hersenen. Daar wordt dan erg lacherig over gedaan, maar in de kern is het natuurlijk diep triest dat de wil en 'drive' om je eigen vakgebied echt te willen weten er gewoonweg niet is. Toetsen halen en leren is de kernvaardigheid die ze kunnen, en blijkbaar is dat hetgeen we als samenleving belonen.

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 13:45 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ah op die manier val ik ook in die categorie, heb wel een diepgaande kennis van moleculaire biologie maar er zitten zeker wat hiaten bij mij in de 'macro biologie' en ik kan geen grieks of latijn, ben taalkundig zwak, etc.

Een mavoer met een titel het zou verboden moeten worden.

Ik weet niet op welke manier je perse kennis moet hebben van macro biologie en grieks/latijn, maar als neuropsycholoog (iemand die mensen helpt in die 'afwijkingen' heeft in de hersenen) is het wel een hiaat als anatomie als kennis mist. Het is tragisch, maar ik denk toch zeker bij de helft van de studenten het geval. En het ergste is: het kan ze eigenlijk geen hol schelen: als ze maar dat papiertje hebben. Het is puur gericht op maatschappij-resultaat, niet op inzicht.

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 13:52 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Het ligt aan zijn specialisme... ik kan redelijk goed begrijpen hoe op cellulair niveau processen in het lichaam van een mens in elkaar steken. Maar als het over het hele plaatje gaat raak ik de weg kwijt. Ben ik daardoor een mindere moleculair bioloog?

Je zou daardoor een mindere moleculair bioloog kunnen zijn als je evt. consequenties van je handelen binnen een complex organisme niet zou kunnen benoemen en kunnen inzien. Daarvoor hoef je niet de hele macro-biologie te begrijpen, maar wel het globale plaatje. Met betrekking tot mijn voorbeeld: Er zijn patienten in Nederland die betere zorg door een neuropsycholoog zouden kunnen krijgen dan ze nu krijgen, alleen maar omdat hun behandelaar informatie over het hoofd ziet wat de effecten van functiebeperkingen in het grotere geheel van de hersenen voor gevolgen heeft.

Het probleem is: als samenleving is dit niet zichtbaar. Zowel goede als minder goede neuropsychologen hebben hetzelfde papiertje. Het is dus een onzichtbaar probleem wat komt doordat de enige uitkomstmaat van studies van tegenwoordig puur leervermogen is.

Even wat anders dames en heren wetenschappers, wat vinden jullie van het volgende:

Wat doe je als je 1e auteur bent van een artikel en een 2e auteur je telkens zo annoyt met heel veel commentaar op het artikel en duidelijk er zelf een stempel op wil drukken? Diegene is overigens nooit echt tevreden en dit leidde eerder al tot een promotietraject van 9 jaar (!), terwijl ik liever naar een zo goed mogelijk product toewerk. Heeft mij erbij geroepen om toch richting een eindproduct te komen, en me tot 1e auteur gebombardeerd omdat ik meer in het onderwerp kwam en de statistiek beter begrijp. Het oorspronkelijke punt dat diegene wil maken, kan diegene echter niet loslaten, dus telkens wordt alles omgegooid. Ik kom daarbij beiden uit een ander (sub)vakgebiedje, dus ik vlieg de studie soms anders aan...

Tot nu toe dacht ik: jij hebt de inhoud, ik kan goed schrijven, goede combi. Maar nu ben ik teveel uren aan het besteden aan dit artikel, door bovenstaande oorzaak. Het moet volgende week af zijn, maar het blijft maar heen en weer ketsen van versies, die vervolgens dan weer vol met feedback terugkomen.

Er ligt overigens echt wel een kei van een artikel, heb ik het idee. Dat mag ik wel zeggen na 6 publicaties inmiddels toch? Beetje vertrouwen hebben!

Kijk,ik kan het ook zo gaan aanpakken: ik ben de 1e auteur, dus ik kies wat ik verander aan de hand van de feedback. Ik bepaal ook dat er op een gegeven moment een eindproduct is. Mocht diegene daar niet achter staan, dan kan het 1e auteurschap worden overgenomen.

Vinden jullie?

Wij werken bijna nooit met auteurs op orde van belangrijkheid, maar meestal gewoon alfabetisch. Elke auteur wordt dan gezien als evenveel bijgedragen te hebben. Artikelen met 2 auteurs komen veel voor, drie soms, maar meer bijna nooit.

Gister gehoord dat ik op een grote conferentie in San Francisco in April 2 papers mag presenteren. Tof, zin in!

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 15:23 schreef Bosbeetle het volgende:
laatste auteur inschakelen.... als mediator.

er moeten knopen gehakt worden.... ook gewoon minder heen en weer sturen. gewoon stellen hij lijkt mij nu af geef je laatste feedback ik kijk wat ik er van gebruik en dat is dan de versie.

Als het echt wezelijke dingen zijn laat hem die dan echt goed onderbouwen.

Dat lijkt me ook het beste ja. Zeker met een deadline. Dan kan je zeggen dat het nu klaar moet zijn, dus laatste feedback. Ben je van al dat omgooi gedoe af... En zo niet, dan de supervisor er bij betrekken.

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 15:27 schreef Jagärtrut het volgende:
Wij werken bijna nooit met auteurs op orde van belangrijkheid, maar meestal gewoon alfabetisch. Elke auteur wordt dan gezien als evenveel bijgedragen te hebben. Artikelen met 2 auteurs komen veel voor, drie soms, maar meer bijna nooit.

Gister gehoord dat ik op een grote conferentie in San Francisco in April 2 papers mag presenteren. Tof, zin in!

Verschilt per vakgebied Bij ons is het altijd op volgorde van bijdrage, met de supervisor als laatste. Ik sta nu ook op een paper als middelste auteur, omdat ik geholpen heb met de preprocessing, en het stroomlijnen van het studieontwerp.

ook geen wonder dat jullie zoveel meer publicaties hebben dan wij. Als je zes publicaties hebt tijdens of na je phd is dat echt een godswonder. Meeste hebben er een of twee, tijdens de phd.

Al vierden we gister dat een collega z'n eerste boek uitbracht, met nog minstens een jaar Phd te gaan.

quote:

Op vrijdag 21 september 2012 15:34 schreef Jagärtrut het volgende:
ook geen wonder dat jullie zoveel meer publicaties hebben dan wij. Als je zes publicaties hebt tijdens of na je phd is dat echt een godswonder. Meeste hebben er een of twee, tijdens de phd.

Al vierden we gister dat een collega z'n eerste boek uitbracht, met nog minstens een jaar Phd te gaan.

4 publicaties is de norm bij ons. Plan is om binnenkort nr2 de deur uit te doen, en nr3 te schrijven

Normaal gesproken was bij mijn proefschrift artikelen ook de prof de laatste auteur, en normaal gesproken zou ik dit ook doen. Alleen is dat nu dus niet zo.... Supervisor zou een optie zijn, maar het gaat 9 van de 10 keer over puntkomma's en het willen formuleren richting zijn eigen conclusie (dezelfde als het proefschrift )