Op vakantie naar Gambia

Dit jaar wilde we op vakantie naar een land waar we nog niet zijn geweest. Normaal gaan we naar Tunesie vanwege de zon en de prettige mensen. Wij zijn geen actieve vakantiegangers, maar echte strandgangers, met een boek liggen en wenken naar de ober die voor een extra fooi de rest van de vakantie als een speer over de terrassen rent om het je naar 't zin te maken.
Dit keer werd het Gambia. Bij het zoeken over internet werden we gelokt door de mooie foto's, de positieve verhalen en de locatie van het hotel Lemon Creek. Gelijk geboekt.

Omdat het een west Afrikaans land is, doe je er verstandig aan om te informeren bij de GGD wat voor inentingen je nodig hebt. Gevolg was dat er een compleet pakket aan injecties op tafel kwam te liggen en een doosje Malariatabletten. Mocht je nog niet ingeënt zijn, dan is dat een flinke aanslag op je vakantiebudget. Voor ¤480 waren we ingeënt en beschermd tegen Malaria, of in ieder geval de gevolgen er van.

Op vrijdagmiddag vertrekken we en met een tussenstop van een uur Sal (Kaap Verdische Eilanden) landen we negen uur later op Banjul, een luchthaven van Gambia. Bij binnenkomst van de aankomsthal wordt je verwelkomt door tientallen kruiers die zelfs je handbagage uit je handen trekken. Als je dat laat gebeuren lopen ze met je mee naar de bagageband, en staat er een karretje voor je klaar voor de koffers die ze dan tot de uitgang voor je wegbrengen, en uiteraard tegen betaling. Daar waren we op voorbereid en weigerde dit ook. Handbagage en koffers kunnen we echt zelf wel tillen en ookal gunnen we iedereen een paar centen, de manier waarop het gaat kan vrij opdringerig overkomen.
Eenmaal door de douane staat hetzelfde te wachten, weer mannetjes die je koffer grijpen en er mee weg willen lopen, om zo geld bij je los te krijgen. Bij de bus staan nog weer andere mensen die met losse euromunten proberen geld te wisselen bij je. Ze willen papiergeld hebben. Je moet je voorstellen dat ze twee euro aan losgeld hebben, dat willen ze dan ruilen voor een briefje van 5. Zo maken ze geld. Ook de bedelaars lopen om je heen. Je wordt je meteen bewust gemaakt van de armoede die daar heerst.

Na 20 minuten in een bus, begeleid door een Papa, een grote Gambiaanse man die wat vertelt over de rit en het land, komen we aan het rustig ogende hotel Lemon Creek. Tot onze verbazing liep de bus leeg, bijna iedereen had een kamer in dit hotel. Allemaal Nederlanders. Op een veranda voor de receptie zaten drie mensen lekker te genieten van een biertje en de newbies die daar allemaal met hun koffertje stonden te wachten, waaronder wij dus.
De mensen die het eerst aan de beurt waren bij de receptie moesten een heel formulier invullen en vervolgens werd door de mensen van het hotel de koffer naar de kamer gebracht. Lemon Creek is een hotel wat bestaat uit meerdere gebouwtjes. De hotelkamers worden verdeeld onder vier gebouwen van twee etages. Het ziet er rustig en erg mooi uit.



Wij wachten rustig buiten en maken een praatje met de mensen die op de veranda zaten. Ze vertelden hoe rustig het er was, hoe mooi, hoe het geld stinkt en hoe alles daar om geld draait. Inmiddels was het rustig bij de receptie en de man achter de balie was zichtbaar uitgeput, het was warm en druk geweest. We kregen een sleutel en hoefde niks meer in te vullen, daar was hij wel klaar mee. We legde een tientje in de fooienpot die tot dan leeg was gebleven. We liepen naar onze kamer en de kruiers waren al bezig met iets anders. Halverwege worden we aangesproken door een Gambiaan, die dan toch wel onze kamer wilde wijzen en uitleggen. Hij was de bewaker voor die nacht en was een hele aardige vent, wilde alles van je weten. Heel vriendelijk, we waren verrast door de vriendelijke houding van de man. In Tunesie zijn we anders gewend, daar zijn ze niet onaardig, maar hier was het wel heel erg relaxed. We kregen een van de mooiste kamers, met direct uitzicht op het strand, het was pikdonker, maar we konden het golven van de zee horen.


De koffers geïnstalleerd op de bank en ik besloot meteen een aantal dingen te regelen. Geld, airco en een paar drankjes. We liepen terug naar de receptie en regelde eerst een airco waarvoor je los moest betalen, 10 euro per dag. Wat een fiks bedrag is, maar zonder airco is het daar geen pretje. Daarbij wilde ik ook geld wisselen. Ookal was de koers iets minder gunstig bij het hotel, dat maakte even niet uit. Voor 100 euro krijg je 3800 Dalasi. De man pakte het geld en telde het voor me uit. De lucht van het geld sloeg me direct op m'n keel, wat een smerige stank zeg. Bij het aanpakken van het geld voelde het papier poederig en slap. Brrr, de rillingen liep over mijn lijf van de lucht.
De airco werd aangezet… wacht… hij deed het niet. Fijn, dat was jammer. Er zou een monteur komen om de airco te fixen, wij gingen naar de bar om even wat te drinken.



Het was inmiddels half twee 's nachts Gambiaanse tijd, wat twee uur vroeger is dan in Nederland. De man achter de bar was vriendelijk, en zo zaten we lekker aan een lange tafel met nog wat gasten te praten over de aankomst van die avond.
Er kwam een man naar me toe die melde dat onze koffers en spullen verhuisd zouden worden naar een andere kamer, de airco was niet te repareren. We kregen een betere kamer, iets wat ik me bijna niet voor kon stellen, want het uitzicht wat we hadden was perfect. We kregen inderdaad een kamer met hetzelfde uitzicht en deze was ook nog eens groter. Prima wat mij betreft en zo werd het geregeld. Om half drie gaan we naar onze kamer. We miste wat spullen van onze bagage. Ik liep naar de beveiliger en vroeg of ik nog even in onze oude kamer mocht kijken, want er miste bagage. De beveiliger die ik eerder die avond al 10 euro had gegeven als blijk van waardering voor zijn werk en dat wij zo veilig konden slapen, was zeer behulpzaam en regelde dat er iemand met de sleutel kwam. De spullen lagen inderdaad nog op de kamer en zo was het geregeld.
We spoten ons in met muggenspray met Deet, wat echt wel moet anders wordt je gek, kropen in bed met klamboe en pakte het dunne laken en trokken deze over ons heen. Wow! Wat een lucht, het was een mildere versie van het geld, maar wat stonk het bed! Gewoon drie keer goed inademen en dan was je wel gewend aan die lucht, we zitten per slot van rekening in Gambia, daar mag het anders ruiken.

Het ontbijt stond klaar in het restaurant. Het ontbijt was simpel en eigenlijk wel voldoende. Er stonden twee kannen met sap, een was Baobab wat erg goed was tegen buikproblemen en de ander was Wonjo, sap van de Hibiscus. Dat laatste was onze favoriet, deze was licht zuur, maar de andere dag weer zoet. Hoe meer water ze bij de sap deden, hoe zoeter deze werd.
Normaal gaan we nooit naar een welkomstontmoeting van de reisorganisatie, maar deze keer leek het ons verstandig om ons in te laten lichten over de does and dont's van het land. Dus we stapten in de bus naar een ander hotel voor een voorlichtingsbijeenkomst. Daar werd ons uitgelegd hoe dingen daar geregeld werden en aan de hosts was duidelijk te merken dat ze van het land hielden. Een man en een vrouw op leeftijd, woonde daar beide al vele jaren (niet als stel) en waren duidelijk verliefd op het land. Daarna de gebruikelijke verkooppraatjes voor excursies, want je moest echt alles gezien hebben. We besloten dit keer om ook eens wat van Gambia te zien en kozen voor een trip door Gambia met een truck.

De volgende dag stond precies op tijd de truck op het hotel terrein, een oud beestje die de tands des tijds heeft overleefd door iedere keer een nieuw likje verf over de oude te smeren. We waren met acht mensen, vier stellen, een gids, een chauffeur en een cameraman. Na een lange introductie gingen we op pad. Over de hobbelige weg van ons hotel staken we een geasfalteerde weg over en doken zo de wijken van Gambia in. Wat we toen zagen en roken, sneed onze adem af. De woningen waren niks anders dan rechtopstaande golfplaten en daarop weer een dak van golfplaten. De weg bestond uit rood zand, wat vol zat met enorme kuilen en diep grote plassen.





De truck waarin we zaten schudde heen en weer en wij hobbelde rustig mee. Midden op de weg lag een berg met afval, daar moesten we langs. We werden bij iedere woning, of krot, toegezwaaid door veel kinderen met navels zo groot als een aardappel. Midden in de wijk was een enorme vuilnisbelt, waar mensen op zoek waren naar wat bruikbaars. De lucht was niet te harden en het idee dat daar mensen doorheen liepen was voor ons als echte toeristen ondenkbaar. Na een tijdje reden we een strip op met allerlei lokale winkels, een soort markt. Het was er enorm druk. De gids legde uit dat mensen hier geen vrije dagen kennen, iedere dag zijn de winkels open. De reden hiervan s dat de mensen geen mogelijkheid hebben hun voedsel vers te houden, ze hebben niet zoals wij dat gewoon vinden, een koelkast. Daarom moesten de mensen daar iedere dag hun eten halen. We stopten voor een kleine steeg waar enorm veel mensen liepen. In no-time was de truck omringd met schreeuwende kinderen, die vroegen om sweetys en minties. Ze klommen op de truck, maar werden hardhandig weggeduwd door een lokale. En dat was niet bepaald zachtzinnig. De kinderen lieten zich niet weerhouden en kwamen met dezelfde gang weer terug. Eenmaal uitgestapt heb je direct aan iedere vinger een kind hangen, die je ook niet meer los laten. Ze vroegen hoe ik heette en waar ik vandaan kwam, maar deze kinderen zijn niet dom, iedere dag komt er wel een truck met witte sukkels. Als je zegt dat je uit Nederland komt, weten ze met gemak een paar woorden Nederland en vertellen ze dat Nederland "A good country" is en dat Nederlanders "Good people" zijn. Een beetje overweldigd door de kinderen, lopen we met de gids over de markt. Tot onze schoenen zakken we in de drek van het pad en zien de kraampjes met vis en groentes. De vis ziet zwart van de vliegen, iets wat de Gambianen niet deert, voor ons is het ondenkbaar de vis ooit nog te eten. De lucht van de markt blijft in je neus hangen, het is er zo smerig. We lopen verder en komen aan bij een overdekte markt, heel klein, superkrap en een plek waar je amper kan lopen. Enorm veel mensen doen daar echter wel een poging toe. Onze gids dus ook, en wij er achteraan. Lichaam tegen lichaam sjokken we tussen de kraampjes door, waar de meest bijzondere etenswaren worden verkocht. Wat ze allemaal verkochten weet ik niet meer, maar ik heb daar niks te zoeken. De kinderen laten je nog steeds niet los, ondanks de enorme drukte wurmen ze zich overal tussendoor. Een meisje houdt me zo stevig vast met beide handen en druk haar gezicht tegen mijn arm. Deze is vastbesloten om mee te gaan naar waar ik heen ga.
We lopen de markt uit en zijn licht uit het veld geslagen van wat we net hebben gezien. De gids lacht er hard om. Bij de truck zit een winkeltje waar je sweeties kan kopen, snoep in folie en deze kan je dan vanuit de truck naar de kinderen gooien vertelt de gids. Iets wat ik verdom, niet omdat ik geen geld uit wil geven, maar daar zit je dan als rijke blanke, snoepjes te gooien naar bedelende kinderen. Maar twee andere stellen besluiten het wel te doen. Onvoorstelbaar wat er gebeurt als de eerste hand met snoep wordt gestrooid. De kinderen duiken op het snoep, de sterkste overwint. Ook nu worden de kinderen gretig en klimmen op de truck. Ook nu wordt dit door dezelfde lokale hardhandig voorkomen. Voor eventjes. Dit is een ongemakkelijke situatie, daar waar je niet tussen wil zitten en met gene kijken we toe wat er om ons heen gebeurt.


We rijden verder, met een horde kinderen achter ons aan, roepend om meer sweeties. We rijden langs een private school. Wat een contrast, een mooi groot gebouw met groot zwembad en basketbal veld en een enorm speelveld. Wij rijden door naar een klein schooltje. Vanwege de vakantie is het daar niet zo druk, er zijn een paar kinderen die daar nog les krijgen om het volgende jaar over te kunnen naar de volgende klas. We krijgen een rondleiding, uitleg hoe het daar werkt en dat alles betaald wordt door stichtingen en mensen uit het buitenland en dat het ons vrij staat een donatie te doen. Achteraf kwamen we er achter dat deze kinderen helemaal niet voor de les kwamen, maar puur voor ons daar gingen zitten om te doen alsof ze les kregen en zo wat extra geld in het donatiepotje te krijgen. Iets wat natuurlijk gelukt is.





Daarna rijden we naar Uncle John, een man van 90 jaar die plamwijn maakt.



Een drankje die kort houdbaar is en iedere dag 10% alcohol zwaarder wordt. Gevaarlijk spul dus. Ook zouden we zien hoe dit gemaakt werd maar helaas kon dit niet. Vanwege de regen waren de bomen e glad vanwege de regen. Je hebt moeite met dingen geloven, zelf denk ik dat er helemaal geen palmwijn wordt gemaakt en we daar gewoon in de maling worden genomen. Wel krijgen we een drankje wat ze "Kill me quick" noemen. Een sterk drankje, waarvan ik vermoed dat dit gewoon gekocht spul is, het lijkt erg op grappa. Maar voor het idee is het leuk. Ook hier staan twee krotjes uitgestald als kraampjes met souveniers. We krijgen uitgebreid de tijd van de gids om hier wat te kopen. Alles draait om geld. Veel meer is daar niet te zien, dus laten we ons leiden naar de twee kraampjes en voordat je het weet sta he te onderhandelen met een Gambiaan die dit spelletje al duizend keer heeft gespeeld.

We rijden door voor de lunch aan het strand. Onderweg zien we de rijstvelden, krottenwijken en wat al niet meer. Mooi om te zien, soms ook confronterend. De wegen zijn vanwege het regenseizoen voor normale auto's niet te berijden.


Zo zien we een kleine 4wheel-drive tot aan de bodem vast staan in de plassen, wij rijden er langs terwijl de gids schreeuwt naar de mensen bij de auto dat ze gek zijn en wijst naar zijn voorhoofd.
Onnodig en belachelijk in onze ogen.
De lunch wordt door een man met een soort plumeau vliegerij gehouden, en de bordjes worden met dezelfde plumeau schoongeveegd. We krijgen butterfish en rijst, iets wat men hier veel eet. Na het eten kunnen we even rusten aan het strand en genieten van een drankje. Ik raak aan de praat met de gids terwijl er een regenbui losbarst. Kort en hevig, een bui van een paar minuten.
Zo vertelt hij over de nationale sport, worstelen. Iets wat tussen de twaalf stammen die Gambia telt tot een ware happening wordt gemaakt. Ik dacht dat voetbal populair was, iets wat ook wel klopte toe Gambia wereldkampioen werd voor spelers onder de 17 jaar, maar worstelen was en is de nationale sport gebleven.

We stappen weer in de truck en gaan naar een museum. Daar staan wat trommels en wat hutjes van vroeger. Die hutjes zien er beter uit dat de krotten die we onderweg hebben gezien. De hutjes zijn er voor de vrouwen, de man, de kinderen en een keuken. De mannen daar mogen meerdere vrouwen hebben, en om de twee dagen zou de man met een andere vrouw slapen. Daarna komen we in een soort ruimte waar een man op een xylofoon van hout en kalebassen speelt, ook doet hij een poging om te zingen en staat er uiteraard weer een kistje voor donaties, waar we ons geld in kwijt kunnen. Ik wil hier weg, het is saai en erg opgezet.


Daarna gaat onze reis door naar de visrokerij aan het strand. Hier komen de bootjes aan en wordt de vis verkocht aan de lokale bevolking of direct schoongemaakt en naar een van de vele rokerijen ter plekke gebracht. We lopen over blubberig rood zand, waar de vissenkoppen in platgestampt liggen, door naar een rokerij.



Tafels vol met vis liggen daar rechtopstaand, klaar om gerookt te worden of te zijn al gerookt. Onvoorstelbaar hoeveel vliegen daar zijn. Er wordt haring gerookt voor de export naar Nederland. Ook hierbij voel je meteen dat je voorgelogen wordt, dit zal nooit maar dan ook nooit naar Nederland geëxporteerd worden. De vis is zwarter van de vliegen dan je je voor kan stellen en zal nooit Europa in komen. Maar de gids laat ons graag in de waan dat wij belangrijk zijn voor Gambia. Daarna lopen we door naar het strand waar de bootjes binnen worden gehaald.




Een enorme mensenmassa staat op het strand te wachten op de bootjes en gewoon ook met elkaar te praten. We lopen dwars door de massa heen, met zoals ook op de eerdere markt, aan iedere hand een kind. Een jongetje heeft besloten mij als suikeroom te adopteren en verteld honderduit over de vismarkt en dat hij negen dagen per week naar school gaat. Hij stottert en zijn mond zit onder de visstukjes die hij tijdens het praten rondsproeit.



Ook hier ligt de vis gewoon op de grond of in een enkel overdekt kraampje, waar de vliegen zich op hebben gestort. Ik zal nooit meer klagen over die ene vlieg die de hele avond thuis op m'n zenuwen werkt en er met een elektronische vliegenmepper probeer te elektrocuteren.


We lopen door naar de truck en jawel, nu komt de aap uit de mouw. De jongetjes die zich om ons heen hebben verzameld weten dat de tour over is en willen nu wel even afrekenen. Geef me geld, geef me snoep, ik wil graag geld voor een bal, ik wil geld voor iets te eten. Alles maar dan ook alles draait om geld, en dat is ook logisch. De gezinnen hebben daar niks en leven van minder dan ¤1,50 per dag.
We rijden naar huis terwijl er weer een enorme hoosbui losbreekt. Het zicht wordt minder door het vele regen. Ook nu duurt de bui niet langer dan een kwartier en de zon breekt weer door, het is warm en benauwd.

We komen aan bij ons hotel en de gids bedankt ons voor de fooi die we straks zullen gaan geven. Onderling overleggen we wat we moeten doen, hoeveel geef je de man? En ze zijn met z'n drieën, hoe doen we dat. We beslissen ieder 300 dalasi te geven, dus 100 dalasi de man per stel. Iets wat voor ons heel weinig is, ongeveer ¤2,50. Meer dan een daginkomen voor een heel gezin. Het voelt raar. Wij zijn echt rijke mensen in hun ogen en dat klopt ook nog eens.

De volgende dagen willen we genieten van het weer en de rust. Hotel Lemon Creek is erg rustig, te rustig zelfs soms. Het zwembad en het strand is heerlijk.



Bij het strand staan kleine hokjes, zogenaamde juicebars. Daar waar jongens je heen lokken voor een versgemaakt sapje van Mango en banaan. We worden er heen gelokt en nemen een drankje. Ik ga zitten aan het enige tafeltje, op een stoel die kapot is en de jongens gaan druk aan de slag voor twee glazen sap. We drinken de sap op terwijl een van de jongens aan onze tafel komt zitten. We horen hetzelfde verhaal wat we al vele malen hebben gehoord. Nederlanders zijn goed, Nederland is mooi en we moeten vooral eens bij hem thuis komen en dan zal hij Gambia laten zien zoals deze werkelijk is. Ik sla een keer over. Ik vraag aan de jongen wat we schuldig zijn. No no, you don't have to pay! You give me from the heart! Slim gespeeld van deze jongen, zo weet hij dat je altijd gul geeft. Dat doen we dan ook, we wensen hem een prettige dag en hij dringt nog een keer aan om hem in te huren als gids, iets wat we vriendelijk weigeren.
Iedereen van het hotel die we spreken, wil onze gids zijn, wil ons thuis uitnodigen en ons email-adres hebben. You are my freind!

Buiten de poort van het hotel staan taxi's klaar, groene taxi's zijn voor toeristen, gele voor de lokalen. Bij de taxi's hangen weer andere mannen rond die naar de radio luisteren, hard met elkaar praten en toeristen opwachten die net onder slagbomen doorlopen. Ze klampen je aan en willen je gids zijn, boodschappen voor je doen en sigaretten aan je verkopen. Iets wat ik dan eens doe. Ik spreek een jongen aan en vraag of hij sigaretten kan regelen. Ik had al gehoord dat je moet onderhandelen met die gasten, maar alles is hier zo goedkoop, dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om te onderhandelen op een bedrag van ¤5,50 voor een slof Marlboro. De jongen zet dat het 250 dalasi zal kosten, ik ga akkoord en hij zegt dat ie over 20 minuten terug is. Het wordt 10 minuten en hij staat al te zwaaien met een tasje. Ik loop naar hem toe, en hij zegt… sorry de prijs is omhoog gegaan, ik moest meer betalen zei hij. Het kost nu 275 dalasi. Nog geen geld voor een slof Marlboro. Ik reageer geïrriteerd op zijn poging geld lost te peuteren. Ik zeg dat dit niet de afspraak was en dat ik niet van dit soort grapjes hou. Hij ziet dat ik het meen en trekt het terug, okay okay You pay me 250. Ik geef hem 300 dalasi en zeg dat die 50 extra voor het halen is. Iets wat meteen voor een dikke lach op zijn gezicht brengt, het toneelspelletje wat hij speelde is dus gelukt en weet je wat, het is nog leuk ook.

We gaan 1 keer met de taxi naar een restaurant een paar kilometer verderop. We stappen in een oude Suzuki Vitara, een groene. De auto hangt vol met luchtverfrissers om de olie en koelvloeistof lucht te verdoezelen, deze auto is meer dan aan zijn eind en wordt rijdende gehouden door een wondermiddel. De taxi regel je vantevoren bij de poort, je spreekt een vaste prijs af en de taxi blijft dan twee uur bij je wachten als je ergens gaat eten. 300 dalasi, ongeveer 8 euro. We gaan bij het restaurant binnen en worden begroet door een stel forse uitsmijters. We gaan zitten en er zit nog een stel wat we eerder ontmoet hebben bij het hotel, een leuk stel waar we mee aan de praat raken. Na het eten, beslissen we de taxichauffeurs uit te nodigen voor een drankje. De taxichauffeurs staan met elkaar te praten en ik zoek die van ons op, en het meisje van het andere stel heeft haar taxichauffeur al gevonden die direct met ons meeloopt. Mijn taxichauffeur zegt dat ie er zo aan komt, iets wat niet zo slim was, want hij wordt tegengehouden door de uitsmijters. Maar hij laat zich niet kennen en ik zwaai dat het goed is, en hij wordt doorgelaten.



Beide chauffeurs nemen een frisdrank, en maken geen misbruik van de rijke blanke mensen aan tafel, ze nemen het goedkoopste van het goedkoopste. We raken aan de praat en horen hoe hard ze moeten werken voor hun brood, hoe lang hun dagen zijn etc. Maar geen negatief woord, het is gewoon hard werken en ze zijn al blij met een baan, iets wat zeldzaam is in Gambia, waar de werkeloosheid enorm is.

De volgende dagen genieten we van het mooie weer. Ondanks dat het regenseizoen is en de weerapp op de iphone aangeeft dat het alle dagen zou regenen en er geen zon zou zijn, is het stralend weer. Het is warm en bedrukkend wat we met zo nu en dan met een duik in het zwembad wat aangenamer houden.
Bij het restaurant van het hotel lunchen en dineren we, tegen redelijke prijzen. Voor 1100 dalasi heb je eten en drinken genoeg. Dus voor ongeveer dertig euro kan je met twee personen een avond lekker doorkomen. Voor ons niet veel geld, maar voor de Gambianen een vermogen. Ook viel ons op dat via het hotel vrouwen geregeld konden worden, iets wat gewoon open en bloot werd toegestaan. De eigenaren van het hotel zijn mensen uit Denemarken maar waren nu voor een bepaalde periode terug naar hun land, wij vroegen ons af of zij wel wisten wat hier gebeurde. Bij de receptie hingen affiches tegen prostitutie en kinderprostitutie, terwijl dat eerste onder onze ogen gebeurde. We hebben op het punt gestaan hier wat van te zeggen, maar wisten dat het personeel zelf voor deze vrouwen had gezorgd, dus dat zou geen nut hebben.

De vakantie is voorbij, de laatste dag in onze kamer.



De kamer waar we de kakkerlakken soms met geweld de kamer uit moesten slaan. Wij hebben er maar een paar gehad, maar de kamer naast ons bleek een paradijs voor deze grote snelle beesten te zijn. Ze zijn zo snel als je achter ze aan jaagt, dat je de kriebels over je rug krijgt als ze niet van je af rennen maar juist naar je toe. En doodstampen van kakkerlakken is niet de beste oplossing, ookal heb je de neiging om het wel te doen als ze op je af komen rennen. Het begint hard te regenen, iedereen zit in het restaurant te wachten op de bus. Het restaurant is een soort veranda, er zijn geen ramen en geen deuren. Het is helemaal open, maar gelukkig wel met een dak er op. Iedereen raakt met elkaar aan de praat en we hebben allemaal wel hetzelfde meegemaakt. Hoe alles hier om leugens en geld draait, mensen zijn vriendelijk en erg aardig tegen je, maar aan het eind van het verhaal willen ze geld en je emailadres. Dat email adres gebruiken ze om je eerst om te vertellen hoe leuk ze het met je hebben gehad en vervolgens zal je een mail krijgen dat ze een financiële tegenvaller hebben en je zullen vragen geld over te maken.
We komen aan bij de luchthaven en ook hier worden we door de chauffeur en begeleider bedankt voor de fooi die we zullen gaan geven. Veel keuze laten ze je niet. Bij het uitstappen staan hordes mannen klaar om onze koffers te dragen. Ze dringen zich op en grijpen je koffer vast. Hier moet je sterk in je schoenen staan. We lopen verder en na even wachten kunnen we ons inchecken en doorlopen naar de douane. Wij zijn gewend door norse mannen aangekeken te worden, die wantrouwend in de paspoorten kijken en je verder negeren. Zo anders is het hier. De douane beambte vraagt hoe het was, of we het leuk hebben gehad en de volgende keer als we komen, hem moeten bellen, dan zou hij ons Gambia laten zien. Hij pakt een papiertje en schrijft zijn gegevens op, email-adres, naam, telefoonnummer en zijn huidige functie als douane. Tevens geeft hij ons een papiertje, waar wij ons email-adres op moeten schrijven, want hij wil graag contact houden, wij zijn namelijk zulke aardige mensen. Hij heeft meer aandacht voor het wisselen van de onderlinge gegevens dan voor ons paspoort. Hij laat ons door en we lopen naar de controle, waar we zo doorheen kunnen lopen na een vriendelijke glimlachh van de vrouw achter een scherm.
We nemen een drankje op het terras waar we vriendelijk worden ontvangen door een groepje mannen. Ook hier hetzelfde verhaal, nice people, Holland is nice, you come back and I will guide you… zucht.

In het vliegtuig zitten we comfortabel, we hebben Comfort premium stoelen en kunnen achterover leunen en genieten van onze drankjes en zien de zon opkomen zodra we een paar uur hebben gevlogen.



We komen aan op Schiphol en rijden naar huis. De koffers worden buiten uitgepakt, je moet er niet aan denken hoeveel kakkerlakken zich in de koffer zouden hebben verstopt.

Gambia is een bijzonder land. Het heeft een heerlijk klimaat en het is relatief veilig. Bij terugkomst lezen we, dat op de dag van onze aankomst, de president van Gambia is begonnen met het executeren van de gevangenen die tot de dood zijn veroordeeld. Negen mensen zijn door een vuurpeloton doodgeschoten en er volgen nog 24 de komende dagen. De president wil hiermee late zien dat de straffen die opgelegd worden ook worden uitgevoerd, iets wat jaren niet was gebeurd.

http://nos.nl/artikel/410666-gambia-voltrekt-9-doodvonnissen.html

Dit zegt wel wat over Gambia, het is een derde wereld land. Waar de president onder militaire begeleiding in zijn hummers door het land jaagt. En als hij dat doet, dan dient iedere andere verkeersdeelnemer aan de kant van de weg te blijven staan, en doe je dat niet, dan helpen ze je we een handje.
De mensen zijn erg aardig, maar altijd uit op je geld. En dat mag, als je weet waar ze van rond moeten komen. Alleen weet je ook wel dat je niet iedereen kan helpen, en daardoor kan het "bedelen" je behoorlijk op de zenuwen werken. Ook kennen de obers en de receptie het woord wisselgeld niet. Ze hebben nooit geld terug en steken het in hun eigen zak.
Het land ken veel groen, vooral in het regenseizoen is de natuur heel mooi. De lucht is soms niet te harde, vooral niet die van je portemonnee. Iets wat de Gambianen niet hebben, een portemonnee. Daarom stoppen ze het geld wat ze hebben in hun onderbroek. Dit verklaart een en ander.
Ga je een keer naar Gambia, bereid je dan goed voor. Hotels zijn er in verschillende soorten, van zeer luxe tot nou ja, je weet wel. In het regenseizoen gaan is echt een aanrader, alles leeft dan op.
Wij slapen er nog een nachtje over voordat we beslissen nog een keer te gaan, ookal hebben we het zeer naar onze zin gehad.

_{We hebben veel foto's en filmpjes gemaakt, maar dat is te veel voor in een reisverslag}

[ Bericht 0% gewijzigd door Dirkh op 03-09-2012 16:29:17 ]

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 01:09 schreef Lemans24 het volgende:
Leuk verhaal

Maar 10 euro fooi geven in een land waar velen van 1,50 rond moeten komen? Dat is zoiets als 300 euro fooi geven in Nederland. Zou ik nooit doen!

Ja, dat was ook wel veel. De eerste 10 euro ging in de stafpot, dus dat kon nog. De 10 euro aan de bewaker was over the top, maar eerder omdat ik dat geld voor handen had en de dalasi's in pakjes had zitten. Daarna werden de fooien terug gebracht naar briefjes van 50 dalasi.

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 10:32 schreef vosss het volgende:

Ik kom met tellen op 11 mensen uit

Hahaha, ik ben ook zo'n racist.

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 11:55 schreef tomatenrood het volgende:
Leuk verslag idd!
Ik zag laatst nog advertenties voor een vakantie in Gambia in bushokjes.

Ik heb gelezen dat je in Gambia überhaupt geen geld kunt pinnen uit automaten en dat creditcards ook niet geaccepteerd worden. Hoe hebben jullie dat gedaan? Gewoon veel cash meenemen? Lijkt me niet zo prettig.

Je kan er op veel plaatsen met Visa betalen, je kan er ook pinnen met Visa en bij een enkeling met Mastercard. Wij hadden voor de zekerheid zowel genoeg cash als een Visa meegenomen. Voor de trip hebben we met Visa betaald, en de rest gewoon cash. Iedere dag ging ik ff wisselen, zodat ik niet met enorme pakken Dalasi's rondliep, want je krijgt een flink pak papier mee.