Hallo iedereen,
Ook ik wil even mijn verhaal kwijt, gewoon omdat ik dat nodig heb om het een en ander naast me neer te leggen.
Ik ben 18 jaar en bij mij is sinds mei 2012 de ziekte van Crohn geconstateerd.
Voor dat dit aan het licht kwam heb ik ruim 2 jaar rondgelopen met regelmatig veel buikpijn, zo nu en dan ook een veranderd ontlastingpatroon en ook vaker bloed erbij.
Mijn klachten waren niet zo erg als wat ik hier al heb gelezen, althans voor ze het ontdekten, hierdoor heb ik ook nooit gedacht aan de mogelijkheid had het een chronische darmaandoening kon zijn.
Ik heb meerdere malen onderzoeken gehad, begin dit jaar een colonoscopie, een kijkoperatie van de gynaecoloog maar er is nooit wat gevonden, tot mei 2012.
Ik ben toen echt onwijs ziek geworden, ook weer niet gedacht dat er iets ernstigs uit zou komen maar uiteindelijk door onwijs erge buikpijn, diarree met bloed en constant braken uiteindelijk een spoedopname geworden, het was allemaal erger dan het leek.
Normaal gesproken mogen de onstekingswaarden (BSE) niet boven de 10 komen werd mij verteld in het ziekenhuis, maar na bloedafname op de SEH was mijn BSE 172, veel te hoog dus.
Daarna is het balletje gaan rollen en ben ik een week lang opgenomen geworden in het ziekenhuis, ik heb weet ik hoeveel artsen aan mijn bed gehad, en uiteindelijk mijn behandelend arts, die stelde een nieuwe colonoscopie voor voor de volgende dag.
Een receptje voor moviprep gehad, vreselijk, vooral als je net weer een beetje eetlust kreeg en dan je eten door de verpleegkundige meegenomen wordt.
Mijn ervaring met moviprep was zoiezo geen succes, waardoor ik bijna weigerde het te drinken waardoor de verpleging weer ging dreigen met een maagsonde.
Uiteindelijk met flink wat tegenzin maar gedronken en de volgende dag het onderzoek.
En vergeleken met de eerste colonoscopie was die laatste echt een hel, wat een pijn.
Mijn behandelend arts heeft uit voorzorg maar onder andere morfine bij mijn infuus gedaan maar eer dat ging werken waren ze al klaar met alles, wat ik me nog herrinner is dat ik zowat die afdeling bij elkaar geschreeuwt heb of ze konden stoppen.
Wat er op de beelden te zien was was ook niet veel beter, onwijs veel ontstekingen...
Gestart met medicatie en uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis, vanaf toen werd de medicatie weer gestopt, vraag me niet waarom, tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet.
Toen ging het ook bergafwaarts, ik zat na een week alweer bij mijn behandelend arts, vanaf toen weer een receptje mesalazine gehad.
Tot op heden gebruik ik nog altijd mesalazine maar dat werkt niet zoals het hoort, mijn arts heeft al met me gesproken over eventueel starten met purinethol, maar hier schijnen flinke bijwerkingen aan te zitten zegt hij.
Heeft er iemand ervaring met dit spul?
Voor nu zal ik maar even stoppen met typen, hoop dat jullie het een beetje begrijpen haha, heb er een beetje een lang verhaal van gemaakt maar kon het niet simpeler verwoorden.
greetzzz