quote:Op dinsdag 7 augustus 2012 15:36 schreef Strega het volgende:
Trovey, heel veel sterkte. Weet helaas hoe het voelt, drie honden in nog geen jaar is hier ook wat teveel geweest. En we missen Kundun vreselijk.
Zusjevan, jij ook heel veel sterkte.
Zelf ben ik altijd bij het dier gebleven. Ik heb het nooit als naar beschouwd, maar als het laatste stukje wat ik voor ze kon doen. Vandaag nu 2 weken geleden is mijn Kundun in mijn armen gestorven. Ook wij hebben nog een foto gemaakt. Een plukje van zijn haar heb ik in het medaillon van mijn oma.
quote:Bedankt , drie is inderdaad te veel ook al weet je met dieren op leeftijd dat het kan gebeuren.
Ik ben ook altijd bij mijn dieren geweest als het einde nabij was (via de dierenarts of zonder hulp gewoon thuis op schoot) op eentje na maar dat was een poes die doodsbang was voor mensen (en dan echt als een wild dier dus ook wegrennen als ze een mens in zicht kreeg) dus haar heb ik 's avonds gewoon in een open bench achtergelaten bij de andere katten (waar ze dus heel goed mee kon opschieten) zodat ze in haar eigen tempo 's nachts kon sterven, het zou juist voor haar een nachtmerrie zijn geweest om op schoot te moeten ligggen tijdens het stervensproces. Het sterven hier thuis van dieren is altijd heel rustig verlopen, gewoon op mijn borstkas/schoot gelegd zodat ze mijn hartslag konden horen en zo zijn ze weggezakt het oneindige in. Bij de dieren die ingeslapen zijn heb ik eigenlijk maar één nare ervaring gehad namelijk een poes die begon te gillen toen ze de prik had gehad, was voor mij erg naar maar volgens de dierenarts had ze dat zelf totaal niet meer in de gaten. De rest is in mijn armen rustig ingeslapen terwijl ik ze toesprak en aaide, voor mij een geruststelling dat ze zonder stress het tijdelijke voor het eeuwige hebben mogen verwisselen. Voor mezelf is het ook goed om zo afscheid te nemen, tot het laatste moment erbij zijn zodat je dieren ook weten dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen. Zo is het bij Noelle uiteindelijk op 2 augustus ook gegaan, altijd angstige kat geweest maar in haar laatste uur vertrouwde ze volkomen op mij en was ze de rust zelve.
Dieren die voor hun tijd gaan, zeker met zoiets als een ongeluk is altijd een nachtmerrie. Hier ook wel te jong katten moeten wegbrengen(wel door ziektes), als ze oud zijn is het toch iets gemakkelijker om ze los te laten omdat je verstand nou eenmaal weet dat ze aan het einde van hun leven komen, hoe je ze tot het einde gaat begeleiden ook al zijn ze oud is wel belangrijk voor me.quote:Op dinsdag 7 augustus 2012 16:39 schreef Strega het volgende:
Ja, je hebt het niet altijd voor het kiezen, maar zelf zou ik denk ik ook graag iemands hand vasthouden als ik ga.
En je lieveling nog dat laatste stukje kunnen vasthouden en helpen zacht te gaan is moeilijk, maar toch goed.
Wat ik het ergste heb gevonden was toen Pagan ruim vier jaar geleden met een klein dood hondje thuis kwam. Onze Frodo, doodgereden door een vrouw die daar niet mocht rijden en veel te hard reed. En daarna door reed, omdat ze " bang" was. Toen heb ik echt woedend en verdrietig en alles tegelijk drie uur met een dood hondje in mijn armen gezeten. Hij was nog geen jaar oud
Bedankt Pagan. Ik hoop het ook, was wel weer genoeg voor dit jaar. Waren dan wel dieren op leeftijd en twee hadden wel een kwaal waarvan je wist dat ze het fataal zou worden maar als het dan zover is is het toch nog steeds te vroeg.quote:Op dinsdag 7 augustus 2012 17:54 schreef Pagan het volgende:
Sterkte Trovey, ik hoop dat je een hele tijd niet meer in dit topic een triest bericht hoeft te posten.
Dankje . Hij was voor het eerst in tijden ook weer eens echt mooi geknipt moet ik zeggen, dan was het gelijk zo'n snoepie. Hij kon sowieso hele grappige snoetjes trekken soms. Memories, memories..quote:Op woensdag 8 augustus 2012 08:40 schreef computergirl het volgende:
wat een leuk koppie had hij, zusjevan
Sterkte
Dankje.. en wat een mooie tekst.. die ga ik zeker onthouden. Daar moeten we ons echt aan vasthouden. En vergeten doen we nooit. Ik heb gister nog een hoop herinneringen aan hem opgehaald, ik moest ineens zo sterk denken aan de dag dat we hem voor het eerst zagen als puppy. Zo gek. Ik vond het zo fijn om daar even aan terug te denken. Ik heb de hele tijd van die rare gedachtesprongen. Het doet zoveel met je hè?quote:Op woensdag 8 augustus 2012 10:38 schreef Candaasje het volgende:
Heel veel sterkte Zusjevan!
Ik herken de gedachte van de regen en de kou heel goed.
En het gemis is vreselijk. Wij kregen hier nog een heel mooi kaartje van de DA met de tekst
'Het plezier dat je samen deelde neemt niemand je nog af'.
Daar probeer ik dan maar aan te denken. (Hoewel ik dan juist elke keer vol schiet.....maar ach, die tranen was/is ze natuurlijk meer dan waard. )
Wij hebben idd ook nog een paar foto's gemaakt. Ik weet niet of we er ooit nog naar kijken, maar dan hebben we ze in elk geval. En in mijn geval is het ook zo dat ik soms niets meer zag omdat ik zoveel traande. Nu kan ik nog eens nakijken hoe ie er bij lag. Wat fijn voor je dat jouw hondje zoveel rust uitstraalde, dat verzacht de pijn misschien een heel klein beetje? Misschien heb ik het gemist, maar ga je je hondje nog uitstrooien of heb je de urn een plekje gegeven?quote:Op woensdag 8 augustus 2012 10:53 schreef trovey het volgende:
Heel veel sterkte , ik heb dat ook met het wegbrengen van mijn huisdieren naar het crematorium....het gevoel dat je ze achterlaat (alhoewel ik ze dan altijd weer ophaal ook al zijn ze dan in een andere vorm). Blijft moeilijk daarom maak ik ook altijd nog foto's van ze voordat ik de ruimte verlaat zodat je in ieder geval nog die laatste keer dat je ze zag naar voren kunt halen voordat het nooit meer kan. Bij mijn hondje van mei jl. zijn die foto's vreemd levensecht, het is dat haar tongetje (blauw en buiten het bekje) de situatie zit te verraden maar voor de rest ziet ze eruit alsof ze je zit aan te kijken terwijl ze lekker op haar zij ligt, ze straalt vreemd genoeg heel veel rust uit.
Urn staat hier in huis (net als die van de katten trouwens, op eentje na een kitten waar ik door omstandigheden alleen maar kon begraven) en ze worden verstrooid als ik ook aan het einde ben aangekomen en gecremeerd ga worden. Samen uit en thuis zeg maar.quote:[img]
Wij hebben idd ook nog een paar foto's gemaakt. Ik weet niet of we er ooit nog naar kijken, maar dan hebben we ze in elk geval. En in mijn geval is het ook zo dat ik soms niets meer zag omdat ik zoveel traande. Nu kan ik nog eens nakijken hoe ie er bij lag. Wat fijn voor je dat jouw hondje zoveel rust uitstraalde, dat verzacht de pijn misschien een heel klein beetje? Misschien heb ik het gemist, maar ga je je hondje nog uitstrooien of heb je de urn een plekje gegeven?
Wat een mooie gedachte Troveyquote:Op woensdag 8 augustus 2012 19:46 schreef trovey het volgende:
[..]
Urn staat hier in huis (net als die van de katten trouwens, op eentje na een kitten waar ik door omstandigheden alleen maar kon begraven) en ze worden verstrooid als ik ook aan het einde ben aangekomen en gecremeerd ga worden. Samen uit en thuis zeg maar.
Wat mooi. ik moest een traantje wegpinken. Ben echt een softie sorry.quote:Op woensdag 8 augustus 2012 19:46 schreef trovey het volgende:
[..]
Urn staat hier in huis (net als die van de katten trouwens, op eentje na een kitten waar ik door omstandigheden alleen maar kon begraven) en ze worden verstrooid als ik ook aan het einde ben aangekomen en gecremeerd ga worden. Samen uit en thuis zeg maar.
hee dat heb ik ook. mijn kat gaat mee de kist in.quote:Op woensdag 8 augustus 2012 19:46 schreef trovey het volgende:
[..]
Urn staat hier in huis (net als die van de katten trouwens, op eentje na een kitten waar ik door omstandigheden alleen maar kon begraven) en ze worden verstrooid als ik ook aan het einde ben aangekomen en gecremeerd ga worden. Samen uit en thuis zeg maar.
Heel zwaar. Sterkte Zusjevan.quote:Op woensdag 8 augustus 2012 08:04 schreef hetzusjevan het volgende:
[ afbeelding ]
Puck is gisteren rond de middag ingeslapen in het bijzijn van mijn zusje, vader en moeder. Ik ben er niet bij geweest en ik wist het pas toen ik vanuit het werk naar huis reed. Ik denk dat ik niet meer fatsoenlijk had kunnen functioneren als ik 's middags al had geweten dat het al gebeurd was.
Ze hebben gewacht met begraven zodat ik hem nog wel kon zien, hij lag er wel mooi bij. Maar toch raar, zo'n half-warm, hard, levenloos lichaam. Ik heb 'm nog mee begraven, hij ligt nu bij onze andere hond. 's Avonds begon het keihard te regenen, en dan ga je toch denken: shit, hij ligt buiten in de kou, in de regen.. stomme gedachte, maarja.
Wij zijn blij dat we hem thuis hebben laten inslapen, in het bijzijn van zijn baasjes (minus mij dan), en dat we hem ook thuis te rusten hebben. En nu komt dat besef, geen Puck meer die je 's ochtends begroet met een kwispel, die je een knuffel kan geven . Dat eerste gemis is zwaar.. .
Dat is wel een hele mooie gedachte Trovey!quote:Op woensdag 8 augustus 2012 19:46 schreef trovey het volgende:
[..]
Urn staat hier in huis (net als die van de katten trouwens, op eentje na een kitten waar ik door omstandigheden alleen maar kon begraven) en ze worden verstrooid als ik ook aan het einde ben aangekomen en gecremeerd ga worden. Samen uit en thuis zeg maar.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |