LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Of meneer kan niet slapen, heb je echt hulp nodig bij het vinden van dat antwoord?
"Social order at the expense of liberty is hardly a bargain."
Neen. Ik wissel van opleiding en stad.
"Social order at the expense of liberty is hardly a bargain."
Schrijf een leuk verhaaltje, zelfs daar heb ik meer aan dan meer van die heikneuterige opmerkingen.
"Social order at the expense of liberty is hardly a bargain."
Ik denk dat ik de lezertjes meer plezier doe als ik jou nog een beetje pest. Mensen maken niet voor niets de overstap naar een andere opleiding, een andere stad zelfs. Dat klinkt alsof je gedesillusioneerd de introductie uitkwam en een jaar lang in je eentje op je kamer zat. Misschien bleken mensen toch niet zoveel behoefte te hebben om met jou op te trekken. Of is dat niet zo?
Want je pest me door te vragen naar waarom ik een half jaar engels gestudeerd heb? Ik moest een deficiëntie wegwerken en heb daarom interim een andere studie gedaan in een stad die me voor korte tijd interessant leek. Nu kom ik terug dichter bij huis.
Ik ga mezelf weer in slaap huilen, reuze interessante jongeman met heel veel vrienden.
Ik ga mezelf weer in slaap huilen, reuze interessante jongeman met heel veel vrienden.
"Social order at the expense of liberty is hardly a bargain."
Nee, Mainport, daar deed je de lezers geen plezier mee. Schei toch eens uit met die belerende onzin. Dat grapje kennen we nu wel. De vraag is of je er zelf nog wel om lachen kan. Het boeit niet meer, het amuseert niet.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Heikneuterig, inderdaad. Quir heeft het goed gezegd.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Claudia Mulisch, dat vat het redelijk goed samen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Het is wat hè? Dat ik uit belangstelling een taalvraagje stel in een forum dat over taal gaat. Ik had op Google gezocht, maar kon zo gauw geen antwoord vinden.quote:Op dinsdag 7 augustus 2012 03:26 schreef Mainport het volgende:
Hoepel eens op met je idiote vragen. Een simpele googlesearch geeft je het antwoord: http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/1201/. Dit is al de tweede keer dat je hier zogenaamd achteloos binnen komt vallen, terwijl iedereen ook wel weet dat jij hier alles op de letter naleest. Iedereen heeft hier zijn rol: JAM is de paria van de samenleving, I.R.Baboon heeft de avonden zo vaak gelezen dat hij de personificatie van Frits van Egters is geworden en ik ben de uitsmijter. Van jouw soort lusten de honden geen brood. Niemand houdt van kontkussers die ergens bij willen horen. Neem een voorbeeld aan Quir, die zich houdt aan veilige korte ironische kwinkslagen zodat je hem niet kunt betrappen op wat voor nietszeggend mannetje het is.
Maarre... gezellig hier. Ik weet wel uit welk topic ik voortaan zeker wegblijf zeg...
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 07-08-2012 09:35:53 ]
Het mooist was toen de holocaust in Zaïre was en alle negerkindertjes langs de kant van de weg "Holocaust bumaye" riepen. Dat ze er daarmee feitelijk zelf om vroegen.
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Statistieken MP? Als het goed is hebben we dus één volger minder.
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Nog tien dagen.
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Op 
Holocaust in Zaïre? Het is toch geen rondtrekkend circus?quote:
Het mooist was toen de holocaust in Zaïre was en alle negerkindertjes langs de kant van de weg "Holocaust bumaye" riepen. Dat ze er daarmee feitelijk zelf om vroegen.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Zo manifesteerde het zich toen wel.quote:
[..]
Holocaust in Zaïre? Het is toch geen rondtrekkend circus?
Nu weer terug naar de essentie.
Leven jullie ook zo mee met de bitterbalboeren?
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Marcel van Roosmalen - HHH
Je bent Nederlander en je bent in Londen, want Olympische Spelen. Dan trek je je oranje shirt aan en ga je naar een huis dat Holland Heineken House heet. Daar zijn nog een paar duizend Nederlanders. Je drinkt er Nederlands bier, wat je betaalt met een nieuw systeem van de Rabobank. En dan ga je daar heel erg hard schreeuwen en meezingen met Nederlandse artiesten en met z’n allen kijken naar sport. Maakt niet uit wat. Zwemmen, hockey, surfen, desnoods Anky van Grunsven… Als er maar een Nederlander een olympische medaille wint.
We weten wat dat betekent.
Feestje!
Lekker meelallen met de meezinger ‘Je vecht nooit alleen’ van de 3J’s.
En voor je naar huis gaat kaarten regelen voor de volgende dag. Want dan is er misschien wel EEN HULDIGING.
Ik was ooit bij zo’n huldiging. Toen – tijdens de Olympische Winterspelen in Turijn – werd schaatsster Ireen Wust aan de massa gevoerd. Stond ik naast een hysterische Erica Terpstra die een oranje boa om het hoofd had getrokken te kijken naar die Ireen, die van gekkigheid niet wist wat ze moest. Toen begon ze maar als een gek heel spastisch te dansen.
Iedereen gek!
En die Erica maar stompen in m’n zij.
„Mooi man! Fan-tas-tisch!”
We evolueren, tegenwoordig krijg je er ook Humberto Tan bij. Hij spreekt langzaam je naam uit, lettergreep voor let-ter-greep en ondertussen wordt er van achter uit de zaal, over de feestende hoofden heen, een enorme kartonnen medaille doorgegeven.
En dan roept Humberto: „Die is voor jou! Die is voor jou! Die heb jij verdiend… Zie je ’m?”
Ja, natuurlijk zie je ’m. En je weet ook al wat je moet zeggen: dat je het hier allemaal voor gedaan hebt, dat je hier vier jaar voor hebt afgezien, dat het fantastisch is en – het allerbelangrijkst – dat zo’n feest eigenlijk alleen maar door Nederlanders gevierd kan worden.
En dan zetten wij met z’n allen het ‘Wilhelmus’ voor je in, of ‘We are the champions’, dat is weliswaar geen Nederlands lied, maar wel een beetje.
De verbroedering is compleet als De Prins er is, of nog mooier: Máxima! Dan gaat het dak er he-le-maal af, want we zijn een knettergek volk.
We huldigen Dorian van Rijsselberghe, een naam die ons tot voor kort niets zei. Hij doet aan windsurfen, een sport waar we met z’n allen nooit naar kijken.
Doet er niet toe.
Hij heeft goud!
We hebben goud!
We zijn een bijzonder land!
Niemand doet zo gek als wij!
Of om met Jan Smit – de dienstdoende artiest na de huldiging van de estafettezwemdames – te spreken: „Dat gevoel van saamhorigheid zie je echt nergens anders. Dat is echt iets Nederlands.”
Klopt, alleen wij hebben een Holland Heineken House, waar we met z’n allen doen alsof we een belangrijk sportland zijn. En waar we juichen als we zijn gestegen in medailleklassement.
Wij houden van ons, en van niemand anders.
Je bent Nederlander en je bent in Londen, want Olympische Spelen. Dan trek je je oranje shirt aan en ga je naar een huis dat Holland Heineken House heet. Daar zijn nog een paar duizend Nederlanders. Je drinkt er Nederlands bier, wat je betaalt met een nieuw systeem van de Rabobank. En dan ga je daar heel erg hard schreeuwen en meezingen met Nederlandse artiesten en met z’n allen kijken naar sport. Maakt niet uit wat. Zwemmen, hockey, surfen, desnoods Anky van Grunsven… Als er maar een Nederlander een olympische medaille wint.
We weten wat dat betekent.
Feestje!
Lekker meelallen met de meezinger ‘Je vecht nooit alleen’ van de 3J’s.
En voor je naar huis gaat kaarten regelen voor de volgende dag. Want dan is er misschien wel EEN HULDIGING.
Ik was ooit bij zo’n huldiging. Toen – tijdens de Olympische Winterspelen in Turijn – werd schaatsster Ireen Wust aan de massa gevoerd. Stond ik naast een hysterische Erica Terpstra die een oranje boa om het hoofd had getrokken te kijken naar die Ireen, die van gekkigheid niet wist wat ze moest. Toen begon ze maar als een gek heel spastisch te dansen.
Iedereen gek!
En die Erica maar stompen in m’n zij.
„Mooi man! Fan-tas-tisch!”
We evolueren, tegenwoordig krijg je er ook Humberto Tan bij. Hij spreekt langzaam je naam uit, lettergreep voor let-ter-greep en ondertussen wordt er van achter uit de zaal, over de feestende hoofden heen, een enorme kartonnen medaille doorgegeven.
En dan roept Humberto: „Die is voor jou! Die is voor jou! Die heb jij verdiend… Zie je ’m?”
Ja, natuurlijk zie je ’m. En je weet ook al wat je moet zeggen: dat je het hier allemaal voor gedaan hebt, dat je hier vier jaar voor hebt afgezien, dat het fantastisch is en – het allerbelangrijkst – dat zo’n feest eigenlijk alleen maar door Nederlanders gevierd kan worden.
En dan zetten wij met z’n allen het ‘Wilhelmus’ voor je in, of ‘We are the champions’, dat is weliswaar geen Nederlands lied, maar wel een beetje.
De verbroedering is compleet als De Prins er is, of nog mooier: Máxima! Dan gaat het dak er he-le-maal af, want we zijn een knettergek volk.
We huldigen Dorian van Rijsselberghe, een naam die ons tot voor kort niets zei. Hij doet aan windsurfen, een sport waar we met z’n allen nooit naar kijken.
Doet er niet toe.
Hij heeft goud!
We hebben goud!
We zijn een bijzonder land!
Niemand doet zo gek als wij!
Of om met Jan Smit – de dienstdoende artiest na de huldiging van de estafettezwemdames – te spreken: „Dat gevoel van saamhorigheid zie je echt nergens anders. Dat is echt iets Nederlands.”
Klopt, alleen wij hebben een Holland Heineken House, waar we met z’n allen doen alsof we een belangrijk sportland zijn. En waar we juichen als we zijn gestegen in medailleklassement.
Wij houden van ons, en van niemand anders.
