Zorgelijke ontwikkeling zorgverzekeraars

Kostenbesparingen en kostenbewustzijn met betrekking tot zorgvraag en gebruik zijn de laatste tijd erg actuele onderwerpen.

Natuurlijk is het van belang dat de zorgkosten betaalbaar blijven voor de samenleving, en slaat de vergrijzing toe. Ook is er nog een wereld te winnen wat betreft besparingen, ook in bureaucratie als je het mij vraagt.

Maar veel initiatieven en voorstellen tot besparingen komen bij zorgverzekeraars vandaan, en ik meen dat ze dit echt niet doen uit bezorgdheid over de betaalbaarheid van de zorg op lange termijn voor de samenleving als geheel. Zorgverzekeraars willen gewoon winst maken, en het liefst ieder jaar weer een beetje meer dan het jaar daarvoor. Uiteraard is besparen daarbij op de lange termijn een voorwaarde.

De discussie rondom de betaalbaarheid van dure behandelingen en medicijnen voor mensen met zeldzame aandoeningen leeft hier enorm, maar er is op meerdere gebieden een verandering gaande bij zorgverzekeraars die mij zorgen baart.

Misschien komt het doordat ik er zelf direct mee te maken krijg. Ik heb namelijk door zuurstoftekort bij mijn geboorte naast een zeer belabberde motoriek ook een neurogene blaas overgehouden, wat inhoudt dat ik vanaf mijn geboorte incontinent ben. Hier is helaas niet veel aan te doen.

Derhalve ben ik al mijn gehele leven aangewezen op het gebruik van incontinentiemateriaal, en dit heb ik ook altijd netjes vergoed gekregen.

Totdat een aantal van de grootste zorgverzekeraars hebben besloten met ingang van 1 juli 2012 jl. de zorgverlener - degene die dus de materialen aan mij en anderen verstrekt - voortaan een vaste maximum dagvergoeding per patiënt te geven, die in een zgn patiëntprofiel moet worden opgenomen, in plaats van dat het materiaal dat is verbruikt wordt vergoed.

Er zijn 6 patiëntprofielen, van lichte incontinentie met een zeer lage maximumdagvergoeding van 12 cent per dag, tot zware incontinentie met een iets minder lage maximum dagvergoeding van ¤ 1,65 per dag. Dit is dus maximaal ¤ 50,32 per maand. Hiervoor moet men dus de betreffende patiënt zijn incontinentiemateriaal leveren.

Nu weet ik ongeveer wat de pakken incontinentiemateriaal kosten die ik en anderen gebruiken, en die kosten zo'n ¤ 20,- tot ¤ 24,- per stuk, en daar heb je in de mate van incontinentie in mijn geval 4 pakken per maand van nodig.

Met een dagvergoeding van maximaal ¤ 1,65 gaan ze dat dus echt niet redden. Dan heb ik hooguit de helft van de benodigde hoeveelheid.

De praktijk wijst uit dat veel apothekers al hebben besloten te stoppen met het leveren van incontinentiemateriaal, en de patiënten doorverwijzen naar grote (medische) postorderbedrijven, of dat er wordt gestuurd in materiaalkeuze omdat men niet voor de gestelde maximum dagvergoeding kan leveren.

Zo zijn er verhalen bekend van mensen die verplicht worden over te stappen naar ander materiaal, terwijl dit met name bij incontinentie zeer nauw luistert, niets is zo persoonlijk als pasvorm, opnamecapaciteit, bruikbaarheid, comfort etc. Ook zijn er mensen die kampen met de zwaarste vorm van incontinentie die nu worden afgescheept met incontinentiemateriaal ter grootte van maandverband omdat dat het enige is dat binnen de maximale dagvergoeding beschikbaar is.

Dit lijkt mij toch niet de bedoeling? Is dit de richting die we uitwillen als samenleving, door zo om te gaan met - dure - chronisch zieken?

Bovendien heeft dit direct invloed op het functioneren in de samenleving van veel mensen. Ik laat mij gelukkig (nog) niet of nauwelijks weerhouden door mijn probleem, maar als ik uit kostenoverwegingen gedwongen wordt over te stappen op materiaal dat niet (helemaal) voldoet, of met veel te weinig materiaal dan belemmerd dat direct mijn functioneren in de samenleving, aangezien ik me niet buiten ga vertonen met het risico op een natte broek.

Ik kan er uiteraard voor kiezen om de helft eventueel zelf te betalen ten einde ik gebruik kan blijven maken van het geschikte materiaal, maar daar ben ik toch niet zo ontzettend duur (aanvullend) voor verzekerd? Daarnaast is dat niet eens voor iedereen betaalbaar.

Overstappen naar een andere zorgverzekeraar heeft weinig nut omdat de grootste zorgverzekeraars dit allemaal al hebben besloten, en de verwachting is dat de overige zorgverzekeraars in 2013 dit zullen overnemen.

Ik dacht dat de marktwerking zou zorgen voor vooruitgang en meer keuzevrijheid? Maar in mijn geval - en voor bijna 1 miljoen incontinentie-lotgenoten met mij - leidt het alleen tot beperking van onze vrijheden.

Dit is slechts één voorbeeld, dat toevallig direct invloed op mijzelf heeft, maar naar mijn mening goed illustreert welke negatieve invloed de marktwerking op de kwaliteit van de zorg uitoefent. Ze kunnen mij niet wijsmaken dat dit voortkomt uit idealen als het betaalbaar houden van de zorg voor de samenleving als geheel, al voelen zorgverzekeraars zich door dergelijke discussies wel gesteund om steeds verder te gaan in dergelijke maatregelen.

Oog houden voor kostenbewustzijn, efficiency en open staan voor besparingen in de zorg is prima, maar ga niet de winst maximaliseren ten kosten van patiënten en het verkopen als noodzakelijke besparingen, of een stuiver besparen ten koste van het welzijn van de patiënt waardoor je uiteindelijk wellicht veel duurder uit zal zijn.

Naar mijn mening kan besparing in de zorg ook zonder dat dit ten koste gaat van keuzevrijheid van de patiënt, of dat direct de kwaliteit van leven wordt aangetast, of dat er wordt gestuurd in het aanbod. Hoeveel zijn deze vrijheden ons waard? Is onze gezondheid en behandeling daarvan niet het meest waardevol?

Hoe denkt met hier op Fok over?

quote:

Op zondag 5 augustus 2012 00:56 schreef DS4 het volgende:
Als je geldschuivers de belangrijkste beslissingen laat nemen gooi je zorgverlening de deur uit.

Ik snap jouw frustratie en het lijkt ook gewoon nergens op.

Overigens is het niet alleen voor de patiënten vervelend aan het worden: ook de mensen die het werk doen in de zorg klagen steen en been. Met name omdat zorgverzekeraars een hoop administratie vragen van de zorgverleners, hetgeen ten koste gaat van de zorgverlening (je krijgt straks net zoiets als bij de politie, dat men 80% van de tijd bezig is met formulieren) en niemand ook echt leuk vindt.

Ik vind de ontwikkeling zorgwekkend, maar ik heb niet het idee dat het gaat veranderen. Ook niet met premier Roemer. Het is nl. alsof de zorgverzekeraars de macht hebben gekregen van de overheid en dat daarmee de kaarten voorgoed zijn geschud.

Ik heb het inderdaad ook gehoord. De bureaucratie schijnt zelfs enorm te zijn toegenomen sinds de invoering van de "marktwerking" in de zorgsector.

quote:

Op zondag 5 augustus 2012 01:02 schreef Tayu het volgende:
Ik denk niet dat je meteen in grote financiële problemen komt van een paar tientjes per maand, al begrijp ik wel dat het zuur is dat je nu een gedeelte zelf zal moeten gaan betalen wat eerder wel vergoed werd.

Wat dat betreft zijn er denk ik wel veel ernstiger voorbeelden te benoemen, waar patiënten voor werkelijk heel hoge bedragen niet meer vergoed krijgen. Die mensen krijgen een groot financieel probleem erbij, naast al het andere ongemak wat ziekte toch al met zich meebrengt.

Het gaat mij niet om die paar tientjes per maand. Het gaat bij mij vermoedelijk om ¤ 43,- per maand als ik zou besluiten zelf mijn benodigde materiaal in te kopen.

Maar dit komt zoals DS4 al zei inderdaad bovenop het eigen risico van ¤ 200,- en dat zijn niet de enige kosten waarmee je te maken krijgt als je kampt met incontinentie. Ik heb bijvoorbeeld het geluk dat mijn gemeente op medische indicatie een gratis extra huisvuil container verstrekt en deze container speciaal bestemd voor medisch afval gratis ledigt, maar vele mensen hebben dit voordeel niet. Hier hebben ze dus ook extra kosten voor, en dan heb je nog extra hulpmiddelen die niet vergoed worden zoals beschermbroekjes die gedragen worden over het incontinentiemateriaal om doorlekken te voorkomen, en deze zijn echt schreeuwend duur (dat moet echt goedkoper kunnen).

Jaarlijks kom ik dus zo op ¤ 800,- die ik kwijt ben dankzij mijn chronische aandoening, en dat niet vergoed wordt door mijn zorgverzekeraar. Voor mij misschien niet zo'n probleem, maar voor mensen met een minimuminkomen wellicht wel.

Maar ik denk dat je soortgelijke werkwijzen van zorgverzekeraars ook bij verstrekking en vergoeding van andere medicijnen en hulpmiddelen voor andere aandoeningen gaat terugzien.

[ Bericht 1% gewijzigd door Tomatenboer op 05-08-2012 01:36:11 ]

Overigens zijn zorgverzekeraars verplicht om vanuit de basisverzekering voldoende medicijnen of in dit geval incontinentiemateriaal te verstrekken, dus dan lijken methodes zoals nu worden toegepast mij behoorlijk op het randje.

quote:

Op zondag 5 augustus 2012 01:38 schreef Tayu het volgende:

[..]

Toch is het zo. Een vriendin van mij is vanaf haar geboorte aan beide oren doof. Je krijgt slechts 1 gehoorapparaat vergoed. De andere mag je zelf betalen.

Als dat het geval is, dan praat deze halfbakken vergoeding de andere halfbakken vergoeding toch niet recht?

Je lijkt het te willen relativeren met genoemde voorbeeld. Maar vooropgesteld dat ik 1 gehoorapparaat vergoeden terwijl er 2 nodig zijn ook half werk vindt waarbij de zorgverzekeraar zich er gemakkelijk vanaf lijkt te maken, heb je volgens mij slechts eens in de paar jaar nieuwe gehoorapparaten nodig, en zijn patiënten die bijv aangewezen zijn op het gebruik van incontinentiemateriaal jaarlijks sowieso zo'n ¤ 800,- kwijt welke niet vergoed worden door de zorgverzekeraar, of worden ze afgescheept met niet effectief materiaal.