Het OUD Estafette topic deel 13

Roomsoes wat heftig, ook herkenbaar(ook vader met slokdarmkanker)
ik hoop ooit nog eens richting het hoge noorden te reizen, lijkt mij prachtig daar

Dankje voor dit mooie kijkje in je leven

Wat een indrukwekkend en heftig verhaal Roomsnoes! Wat mooi dat je een fotoboek voor O. wil maken. Dan kan ze opa & oma toch nog leren kennen, zo waardevol

Oh wow Room, wat een heftig verhaal. Je jeugd lijkt me fantastisch, maar vreselijk dat je al zo jong je ouders moet missen

Jeetje Room, wat een verhaal . Maar ik weet zeker dat het je gaat lukken O. al die liefde van je ouders ook mee te geven.

Wat een prachtig topic. Ik las net een paar mooie en heftige verhalen. Wat knap ook dat jullie hier zo openhartig durven te zijn!

Ik ga nog eens verder terug lezen (met ook een doos tissues erbij vermoed ik).

Here goes! Ik ben L en geboren in maart van '89. Ik ben de jongste thuis en heb nog een oudere broer. Ben geboren in Huissen, maar toen ik 3 jaar oud was zijn we verhuisd naar de door mij zo geliefde Achterhoek. We zijn neergestreken in de plaats waar toen nog de Grolsch werd gebrouwen.

Ik heb het niet vaak over mijn jeugd, omdat ik altijd heb gedacht dat die redelijk normaal is geweest. Nu ik ouder word en zelf een gezin heb blijkt dat niet helemaal waar te zijn. Buitenshuis heb ik een normale jeugd gehad. Ik heb weinig problemen gehad o de basisschool. Het was wel een kleine school en ik kon niet met de meiden daar opschieten. De groep bestond uit twee 'populaire' meiden die de rest volgde en waar ik dus niet aan mee deed. Gelukkig hadden wij een combinatieklas en heb ik met een ouder meisje al mijn weekenden doorgebracht. We deden altijd de vreemdste dingen. Gingen ons verkleden in mijn moeders oude uniformen en met een camera op pad langs alle deuren alsof we van 1 of ander kinderprogramma waren. Van alle gekke fratsen heb ik heel erg genoten.

Binnenshuis liep het bij ons gezin altijd een beetje anders. Mijn vader is een stugge man en nogal een einzelgänger. Hij is erg intelligent en overheersend. Op sociaal vlak is hij niet erg capabel. Mijn moeder daarentegen is iemand die zich helemaal laat ondersneeuwen en niet in staat om tegengas te geven. Zodoende hing er altijd een gespannen sfeer in huis. Het minste of geringste hoefde maar te gebeuren en er was weer ruzie in de tent.

In het verlengde hiervan ligt dat het per definitie nooit gezellig was als papa aanwezig was. Hij kwam thuis en ging eten, hierbij las hij de krant, daarna puzzelen en dan tv. Alles werd in stilte ondergaan, want je mond open doen betekende ruzie.

Op mijn achtste verjaardag kreeg ik een televisie en na het eten zaten mijn broer en ik altijd alleen boven op onze kamers.

Bij mijn moeder, die zelf haar jeugd nooit heeft verwerkt, was het ook een moeilijk begaanbare weg. Ze deed haar best voor ons, maar eigenlijk was de opvoeding voor 2 kleine kinderen haar veel te veel.

Er was dus weinig ruimte voor liefde en gevoel. Er werd nooit gepraat en alles moest zelf uitgevonden worden. Hierdoor heb ik mijzelf al snel aangepast aan onze leefwijze en eigenlijk mijn gevoel zo goed als uitgeschakeld.

Mijn broer, die add heeft, kon hier maar moeilijk mee om gaan. Ook het feit dat hij door zijn stoornis altijd net iets anders is dan anderen hielp niet mee. Toen hij 16 was schoot hij in een diepe depressie. Mijn ouders zagen het niet en ik, die alles zelf op moest lossen zei dus niks. Ik was toen 14 en zat in de tweede van de middelbare school. Dat jaar heb ik geen dag een vol lesrooster gevolgd, omdat ik op onverwachte tijden thuis wilde zijn om maar te kunnen controleren dat mijn broer zich inmiddels niet ergens had verhangen. Het jaar daarna is hij uit de kast gekomen en ging het met hem gelukkig een stuk beter.

Op de middelbare school had ik inmiddels een grote vriendinnengroep gevonden. We waren (en zijn nog steeds) met een groep van 11. Wat voor mij prettig is, omdat ik altijd lekker kan verdwijnen in de massa en geen diepe 1 op 1 gesprekken aan hoef te gaan (en dus bij mijn gevoel moet komen) .

In de zomer van 2003 waren wij op onze eerste vakantie in Ommen. Toen wij aan de pizza gingen kreeg ik een telefoontje dat mijn moeder een epileptische aanval had gehad, maar ik hoefde niet naar huis, want het was niet erg. Eenmaal thuis bleek het toch wel redelijk ernstig te zijn. Ze had verdikte bloedvaatjes in haar hersenen die dus lukraak konden knappen met alle gevolgen van dien. Het is gelukkig bij 3 aanvallen gebleven en tijdens mijn eindexamen Nederlands lag mijn moeder op de operatietafel een levensgevaarlijke operatie te ondergaan. De operatie was geslaagd, alleen is haar geheugen behoorlijk achteruit gegaan sinds die aanvallen.

Tijdens de ziekte van mijn moeder ontpopte mijn vader zich tot prins op het witte paard. Alles deed hij voor haar en niets was te gek, totdat het met mijn moeder weer redelijk ging, toen begon alles weer van voor af aan.

Ik lijk qua doen en laten veel op mijn vader. Als puber botste ik daarom ook erg met mijn moeder en overstemde haar bij alles, omdat het kon. Ik kon het winnen, dus alles werd een discussie ( arme moeders) .

Na mijn eindexamen ben ik gaan studeren. De studie was niet wat ik wilde en ben ik gaan werken. Daar kwam ik T tegen. De jongen met de donkere haren en lichte ogen. Ik dacht direct:'die is van mij'. En zo geschiedde. Ik heb hem versierd en al vanaf mijn 18e zijn wij samen. De betere helft van mij. De gevoelige goedzak die zn schouders ophaalt bij mijn grillen en elke dag zegt hoe mooi hij mij vindt en dat hij van me houdt .

In 2012 ben ik na mijn studie hbo-rechten afgestudeerd. Al sinds augustus 2011 werd ik niet meer ongesteld en voelde ik me niet zo lekker. Pil de deur uit gedaan en mirena maar aangevraagd. Ik moest van de dokter nog wel even ontpillen. Zo gezegd zo gedaan.

De menstruatie bleef uit en ik ging me steeds beroerder voelen. Misselijk, overgeven, moe, slap etc. Een zwangerschapstest leek me een goed idee. Getest, maar negatief. Maar weer naar de dokter 'weet je zeker dat je niet zwanger bent?!' .. Tja maar weer een test, nog steeds negatief. In januari is er een bloedtest gedaan en na carnaval kon ik bellen of er wat mis was. Die maandag heb ik vanaf uitzicht op mn emmer gebeld, maar er 'was niks aan de hand'. In maart, de 9de om precies te zijn ging ik naar weer eens terug. De dokter hoorde het nog eens aan, pakte mijn uitslag erbij en mompelde 'je hcg waarde is wel heel erg hoog, kom maar even mee' .. Mijn gedachten:'hcg, wat is dat.. Ga ik dood ofzo' . Hij kwam met een doppler aan en zei heel droog:'dit is jouw hartslag.. En deze niet' ..

Vanaf toen stond mijn wereld op zn kop. Mijn plannen, alles, alles stond op zn kop. Binnen 3 maanden woonden we samen en hadden we alles gereed voor de komst van kleine V .

En wat voor een komst. Ging ik van keihard ijskonijn zo maar ineens naar iemand die zo onnoemelijk, ontzettend en onvoorwaardelijk van iemand kon houden. Mijn kleine kerel. De man die zn moeder heeft laten smelten. De lachebek die op zn vader lijkt en meer gevoel heeft in zn kleine teen dan ik in mn hele lichaam. Hij..

Vanaf toen ging alles prima. Ik had dan wel geen werk, maar ach, dat komt wel. Toen ik 30 weken zwanger was van onze tweede held ben ik aangenomen in mijn nieuwe functie. De zwangerschap liep voorspoedig en op 18 november werd ik moeder van 2. M was net zo geweldig als zn grote broer en voor de derde keer was ik verliefd. Elke dag overstroom ik met liefde door mijn mannen. Ze maken mijn leven compleet en zorgen ervoor dat ik alles word wat ik nooit ben geweest en meer.

Van alle kilheid die er vroeger was ben ik bekomen. Het was een mooi voorbeeld van hoe het niet te doen. Ik wil dat mijn kinderen zich gehoord voelen, het gezellig vinden thuis en vooral het gevoel hebben dat er altijd iemand voor ze is en van ze houdt.

Na een lang verhaal ben ik toe gekomen aan de vragen van Room!

Hoe vind je het om de enige vrouw in huis te zijn?

Op dit moment vind ik het heerlijk en geniet ik met volle teugen. Ik heb 3 mannen in huis die bij wijze van spreken met me willen trouwen en ben ik de enige vrouw in hun leven. Hoe gaaf is dat!

Ik zou het wel leuk vinden om ooit nog een meisje aan ons gezin toe te kunnen voegen, omdat ik ook wel graag een moeder-dochterband zou willen hebben en aan een meid mijn kracht mee zou willen geven. Ook lijkt het me heel bijzonder om de zwangerschappen een beetje te kunnen delen en te weten wat zij voelt.

En wat heeft je het meest verbaasd over jezelf in het moederschap?

Dit antwoord staat hier boven al wel beschreven. Het heeft mij het meest verbaasd dat ik in staat was om zo veel van iemand te kunnen houden. Alles van jezelf te kunnen en te willen geven, zodat zij op kunnen groeien tot de beste mensen die zij kunnen worden.


Mijn verhaal in een notendop. Dus als ik een keer (en dat doe ik) over verhalen van mensen heen wals, dan is dat niet omdat ik niet met jullie mee leef of het onzin vindt, maar vaak omdat ik de juiste woorden niet kan vinden en ik denk dat anderen hier dat beter kunnen en doen.

En nu ga ik mij beraden over aan wie ik het stokje over wil dragen!

[ Bericht 0% gewijzigd door AwayTL op 05-06-2015 22:01:57 ]

Ah nee, ik hoef er niet over te denken.. DaD, the floor is yours if you will .

Away, ik had jou ouder ingeschat! Wat een schok toen je zwanger bleek te zijn, bizar ook dat het eerst gewoon niet opgemerkt werd door testen. En wat schrikken van je moeder.
Maar je klinkt op en top gelukkig met je mannen nu

Jeetje away, die huisarts met zijn doppler! Kreeg je geen hartverzakking??

Je bent echt een van de stoerste en leukste mensen die ik hier heb leert kennen, en ondanks dat je jezelf misschien wat stug vindt, vind ik jou juist een hele lieve, attente meid. En je gevoel voor humor is priceless

Away, wat klink je verliefd op je drie mannen.

Ooh die verhalen... van de meiden met wie ik nu post, maar ook de verhalen van de dames die al langer hier posten.
Zoals al meer al gezegd hebben, je blijft lezen, met een lach en een traan

Away, mooi verhaal vol liefde voor je kleine mannen en het grote exemplaar. En wat ben je nog jong!

Jullie wisten niet dat always een soort tienermoeder is

Away!

Wow, away dat lijkt me schrikken zeg. Je klinkt vol liefde voor je mannen. Mooi om te lezen ook hoe ze jou hebben veranderd. Bedankt voor je verhaal en kijkje in jouw leven

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 21:51 schreef Stormqueen het volgende:
Jullie wisten niet dat always een soort tienermoeder is

En haar ook stug overal Always noemen

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 21:51 schreef Stormqueen het volgende:
Jullie wisten niet dat always een soort tienermoeder is

Ik raak echt helemaal in de war van dat jaartal, als je uit 89 bent dan ben je toch gewoon iets van 17 nu

Maar Away, tienermoeders ftw! Lekker he, al die kerels die aan je voeten liggen

Wat een mooie en soms ook enorm aangrijpende verhalen! Ik vind het bijzonder om zo een inkijkje te krijgen in jullie levens en hoe je bent geworden wie je bent.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 21:58 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik raak echt helemaal in de war van dat jaartal, als je uit 89 bent dan ben je toch gewoon iets van 17 nu

Maar Away, tienermoeders ftw! Lekker he, al die kerels die aan je voeten liggen

Ik ben ook 17. Al 9 jaar.

Always!! ontzettend mooi.
Ik voel me altijd wel een beetje verbonden met je als je jezelf stug noemt, en nu nog meer.

Maar, en daar +1 ik SQ, dat ben je niet dankjewel voor het delen!

Yeah, een club der 17jarigen al 9 jaar lang, ik wil erbij!

Mooi verhaal away! Zo bijzonder, je eerste zwangerschap, jullie klinken erg gelukkig!

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:00 schreef LadyBlack het volgende:

[..]

You wish de komende lichting studenten gaat uit f*cking 1997 komen !

De studenten op mbo? Die komen uit 1998/ 1999

[ Bericht 1% gewijzigd door zeefje op 05-06-2015 22:25:51 ]

Ik lurk hier mee trouwens. Mooie verhalen. Misschien post ik hier over een X aantal jaar ook mee

Away bedankt voor deze inkijk in je leven