Zwanger... en dan gaat het mis #12

Twinkly, wat vreselijkverdrietig dat het mis is gegaan. Hoe jij nu verder wilt is helemaal aan jou (en je partner). Neem je tijd om te beslissen.

Misschien heb je iets aan mijn ervaring. Twee jaar geleden zagen wij ook bij een echo dat ons kindje met ruim 8 weken was gestopt met groeien. Ik moest een week later terugkomen om de verschillende opties te bespreken, maar de volgende avond/nacht kwam de miskraam spontaan op gang.
Fysiek was dat best pittig (een minibevalling, noemde de gyn het) maar zelf vond ik het heel fijn dat het op deze manier gebeurde. (het was wel goed dat ik een beetje was voorbereid op wat ging komen, de pijn en het bloedverlies. Als je dat niet van tevoren weet, kan ik me voorstellen dat het angstig kan zijn.)
Ik vind het moeilijk uit te leggen waarom maar op deze manier kon ik op een goede manier afscheid nemen van dit kindje. Het was een heel bijzondere ervaring.

Heel veel sterkte voor jou en je partner.

Dankjewel voor jullie ervaringen, ik vind het prettig om een beetje te weten waar ik aantoe ben.
Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en vandaag ben ik heel erg verdrietig. Eigenlijk zou de verloskundige dinsdag of woensdag contact met me opnemen, maar ik heb net al gebeld dat ik graag een verwijzing naar de gynaecoloog wil hebben. Ze gaat vanmiddag een afspraak voor me maken voor volgende week. Ik vind het prettig dat er dan in ieder geval al een afspraak staat, al zal het waarschijnlijk alleen een gesprek zijn.
Het liefste zou ik nu direct er vanaf zijn, als er geen risico's aan een curettage zouden zitten.

Och nee Twink.... Wat ontzettend verdrietig!!! Ik denk aan je!

Twinkly, ik zal mijn ervaring ook nog Een keer vertellen.
Ik had een eerste echo bij 6 weken 6 dagen en toen was er een hartslag te zien. 14 dagen later kreeg ik weer een echo en toen was er geen hartslag meer, het kindje was 1 of 2 dagen daarvoor gestopt met groeien.
De gyn zei dat we maar naar huis moesten om na te denken en een week erna kregen we een nieuwe afspraak. Weer een echo gehad en toen een afspraak voor curettage gemaakt. Eenmaal thuis vond ik dit te snel en ik heb de afspraak afgezegd. Ik wou mijn eigen lichaam de kans geven. Pas na ongeveer 5 weken begon de bloeding, helemaal niet heftig. Lichamelijk vond ik het heel pijnlijk, ik heb nooit weeën gehad dus vergelijken lukt niet maar ik vond het niet vergelijkbaar met menstruatiekrampen. Het was veel heftiger en ik voelde hem aankomen als een golf, bleef een tijdje hangen zodat ik hem weg moest puffen en ging dan langzaam weg. Maar buiten wat bloedverlies en heftige krampen gebeurde er eigenlijk niets. Bij de echo bleek dat het vruchtje er nog zat. Ik trok het niet meer om nog langer door te lopen, lichamelijk en geestelijk niet. Er werd een curettage gepland op 21 maart. Die ochtend moest ik 2 cytotec inbrengen om mijn baarmoedermond te laten verweken en me melden in het ziekenhuis. Ik was er erg bang voor maar ik kreeg een kamer voor mij alleen en man man mocht de hele tijd bij mij zijn. En ik had 1 vaste verpleegster die ontzettend lief was. In het ziekenhuis werden de krampen nog heftiger en ik wist echt niet meer hoe ik moest zitten of liggen. Na een tijd moest ik niesen en verloor ik het vruchtje alsnog spontaan. Ik heb hem uit mijn onderbroek gevist en goed bekeken. Een zakje zo groot als een tennisbal gevuld met vocht. Ik durfde hem niet open te maken.. Ik heb er een foto van gemaakt, geen mooi beeld maar ik ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb. De echo daarna bleek er nog wat weefsel te zitten en dat is toen direct verwijderd, zonder verdoving. Dat deed gruwelijk pijn maar is gelukkig niet gangbaar.

Achteraf gezien ben ik blij dat ik de curettage niet direct heb laten doen want geestelijk was ik er nog niet klaar voor. Ik heb 6 weken rond gelopen tussen de echo dat het mis was en het verliezen van vruchtje en dat was achteraf te lang. Ik kon geen afscheid nemen.. Ik zou, mocht het opnieuw voorkomen, eerst vragen naar Cytotec. Dat mijn lichaam het zelf heeft gedaan was een opluchting. En helpt dat niet zou ik een curettage laten inplannen.

Succes met deze zware beslissing. Ik hoop dat je kunt doen waar jij je het beste bij voelt

[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 03-08-2012 13:35:38 ]

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2012 13:15 schreef .Sparkling. het volgende:
.. bekeken. Een zakje zo groot als een tennisbaan gevuld met vocht. Ik durfde ...

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2012 13:22 schreef Shandaly het volgende:

[..]

Haha! Nou ja, tennisbal dus. Ik overdrijf graag

Tennisbal is best groot, de vruchtzak was dus blijven groeien? Bij mij is die 4 cm, normaal voor de termijn waarop het vruchtje gestopt is met groeien.

Ik werd net teruggebeld door de verloskundige. Ik heb maandag een afspraak met de gynaecoloog voor een gesprek.

Fijn dat het meteen na het weekend al kan Twinkly. Gaat er iemand met je mee?
Laat je goed voorlichten zodat je voor jezelf een goede keuze kunt maken over wat en hoe nu verder. Neem je tijd, een rouwproces heeft dat nodig...

Twinkly nogmaals heel veel sterkte. Goed dat je een afspraak hebt, loop niet te lang door! Hier 'goede' ervaringen met curettage, als je vragen hebt...

Kursor ik wou dat ik het makkelijker kon maken voor je. Als je er zelf niet meer uitkomt vraag dan hulp, dat is geen schande.

Twinkly, dat is gelukkig al best snel. Mijn advies is om niet alleen te gaan in ieder geval en kies niets waar je niet zelf achter staat.
Bij mij is de vruchtzak inderdaad door blijven groeien, het heeft een tijd geduurd voor mijn lichaam door had dat het mis was. Het kindje zelf was maar 2,5 centimeter.
Nogmaals veel sterkte en succes maandag

Kursor, ik denk vaak aan je en ik kan me niet eens indenken hoe jij je moet voelen. En verder wat Fieder zegt..

Twinkly wat verdrietig sterkte

Pff, kursor, wat een inlevingsvermogen heeft jouw collega zeg Boh, wat een nachtmerrie heb jij meegemaakt Dikke knuffel.

Ik had maandagochtend een afspraak bij de gynaecoloog. Mijn man was mee en mijn moeder paste bij ons thuis op Niels.
In de wachtkamer zaten allemaal vrouwen met een mooie bolle buik en ze keken natuurlijk ook waar mijn buik was, niet leuk. Bij de gynaecologe stortte ik helemaal in en kreeg een heftige paniekaanval. Ze moest nog een echo maken en toucheren en zelfs dat vond ik doodeng. In de papieren die ze van de verloskundige gekregen had stond dat ik eerst af wilde wachten en nu de mogelijkheden wilde bespreken, maar dit heb ik nooit gewild, de verloskundige nam het aan omdat ze dat zelf natuurlijk het liefste hebben ivm de risico's en omdat veel vrouwen dan beter afscheid kunnen nemen. Ik wilde dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. De 12-weken echo was op donderdag en vanaf toen heb ik 's nachts maximaal 2 uur geslapen en was ik de hele dag ontzettend bang en gespannen. Ik was zo bang dat het al zou beginnen in het weekend en de gynaecoloog te laat zou zijn, want vanaf zondagochtend had ik licht bloedverlies en buikpijn. Op de echo was ook al te zien dat het vruchtzakje aan het loslaten was.
De gynaecoloog was wat lacherig "hoe ben je bevallen dan?", want ze had mijn reactie niet verwacht. Maar ze zei al snel dat ze wel doorhad dat het geen zin had om mij om te praten. Ze heeft me direct op laten nemen en ik zou om 2 uur gecuretteerd worden.
Van de verpleging kreeg ik het advies om dormicum te nemen (een rustgevend en angstonderdrukkend middel), zodat ik wat minder gespannen zou zijn. Ik was een brok spanning en zo bang, ook dormicum innemen vond ik eng. Ik kende mezelf niet meer goed terug. Ik vroeg de verpleging de hemd van het lijf over wat er allemaal zou gebeuren. Ik was nog nooit onder narcose geweest, dus ook daar was ik bang voor.
Ondertussen was mijn man alweer naar huis gereden om onder andere mijn bril en lenzenspul op te halen.
Het middel werkte gelukkig goed en ik ben zelfs een paar keer bijna weggedoezeld in bed.
Om half 4 kregen we te horen dat het nog wel even kon duren, er was een spoedoperatie tussendoor gekomen. Even later werd ik toch naar de operatiekamer gereden, om in de sluis te horen te krijgen dat er weer een spoedkeizersnede tussendoor gekomen was en werd ik weer teruggereden. Ik vond het allemaal wel best.
Om 5 uur kwamen ze me dan echt halen. De sfeer was heel zakelijk, maar de anesthesist en zijn assistente waren nogal melig met elkaar. Hij maakte grapjes over dat hij nooit in dit ziekenhuis geopereerd zou willen worden omdat hij wist hoe het er aan toe gaat als je onder narcose bent. En hij prikte mijn infuus heel snel terwijl hij zei dat hij de aderen niet goed zag, dat deed heel veel pijn (toen de verpleging het infuus verwijderde bleek het ook scheef in de ader te hebben gezeten, het bleef heel pijnlijk). Toen ik in slaap viel was het laatste wat ik dacht "vent, lul niet zo, ik wil slapen".
Na de operatie werd ik wakker gemaakt door de verpleegkundige in de uitslaapkamer en het eerste wat ik hoorde was "ik heb een baby!" van mijn buurvrouw. Schijnbaar de spoed die tussendoor gekomen was. Ik barstte in huilen uit en zei "ik ben zo blij voor haar". Niet leuk wakker worden.
Ik werd naar de afdeling gynaecologie gereden, ik had bijna de hele dag niet gegeten en gedronken natuurlijk, dus in combinatie met de narcose viel ik steeds bijna flauw. Maar eten en zoete thee hielp goed.
Even later kwam er ook een buurvrouw bij, zij lag te jammeren en te huilen van de pijn, vreselijk zielig vond ik het. Ondertussen waren mijn man en Niels in het ziekenhuis, afgezet door mijn moeder. We hebben geen auto en zij moest terug naar huis om haar hond uit te laten, daarna is ze weer terug gereden om Niels naar bed te kunnen brengen). Helaas konden ze niet in de kamer blijven omdat ik dacht dat het voor mijn buurvrouw niet fijn zou zijn om een hyperblije peuter in de kamer te hebben. Maar Niels heeft zich met R goed vermaakt met traplopen enzo.
De arts of de verpleging had me nog niet verteld of alles goed gegaan was, dat heb ik zelf aan de verpleging moeten vragen. En alles was goed gegaan. Ik verloor ook weinig bloed, dus om half 10 konden we weer naar huis.
Alles gaat lichamelijk goed, ik verlies veel minder bloed dan ik verwacht had (al kan het best nog komen) en ik heb ook weinig buikpijn. Alleen kan ik 's nachts nog steeds niet slapen. Het lijkt nog steeds alsof het allemaal een lange dag geweest is.
Ik ben wel heel blij dat ik het niet bewust mee heb hoeven maken dat ik het verloor, ik had het echt niet aangekund
Ik weet niet of ik het nog wel aandurf om zwanger te worden. We willen heel graag nog een kindje, maar wat was dit een nachtmerrie

De echofoto van donderdag, toen zou ik 11+5 zijn geweest, maar het kindje was niet verder gegroeid dan ruim 8 weken. Met 7 weken heb ik nog een echo met goede hartslag gehad.
(niet eng hoor, je ziet niets bijzonders, maar toch maar een spoiler)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Twinkly
Ik zit met een brok in mijn keel.

[ Bericht 3% gewijzigd door danic op 08-08-2012 12:10:48 ]

Lieve Twinkly, wat een nachtmerrie.
Dikke voor jou. Ik hoop dat je lichamelijk niet veel last zult hebben. En emotioneel, tja, dat is zo persoonlijk en verschillend. Ik hoop dat je het een plek kunt geven, uiteindelijk. En dat je dit kunt gaan zien als de nachtmerrie die geweest is en je de angst voor nog een zwangerschap kwijt raakt.
Sterkte

Twinkly

Het is helemaal niet raar dat je van al die hormonen, het niet slapen en de situatie paniekerig en bang wordt. Klote geregeld ook van het ziekenhuis met die kamerindeling. Toen ik bij mijn zus mocht blijven voor de curretage lag ze gewoon alleen en daarna mocht ze ook alleen. Het is al erg genoeg dat je op die afdeling ligt, terwijl je afscheid moet nemen ipv nieuw leven mag begroeten.

Heel veel sterkte

Wow, wat een achtbaan... zit gewoon een potje mee te janken hier...

Helaas herkenbare stukjes, op de kraamafdeling denken ze niet zo handig mee met mensen die daar zonder baby naar huis moeten.
Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies..

Ik voel me er best heel rot over dat ik het niet aankon om het zelf te doen

Niet zo streng zijn voor jezelf! Het is allemaal al moeilijk genoeg...
(Troost het als ik zeg dat ik het ook niet zou willen? Ik was 'blij' met de curettage, dan wist ik zeker dat alles weg was, en schoon, en we weer opnieuw konden beginnen...)

Och Twinkly veel sterkte.
En voel je daar niet rot over. Je hebt een keus gemaakt uit zelfbescherming, en die keus is goed. En je hebt echt niet de gemakkelijkste weg gekozen.
Het is aan ieder persoonlijk, maar het lijkt mij ook traumatisch om het zelf te doen.

Jeetje Twinkly, heftig zeg. ik hoop dat je snel weer een beetje beter kunt slapen meid.

Oh Twinkly Wat sneu en naar en klote Ik hoop ook dat je gauw weer wat beter kan slapen

Twinkly, de hele situatie is al rot genoeg dus ga je nou niet nog rotter voelen omdat curretage op dat moment de beste optie voor jou was.
Sterkte meissie

Dames, het was zo te lezen op de uitslaapkamer dat er een vrouw begon over een baby te hebben (neem aan na een spoedkeizersnede). Die uitslaapkamer is nou eenmaal één ruimte, daar doe je niks aan helaas.

quote:

Op woensdag 8 augustus 2012 12:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Dames, het was zo te lezen op de uitslaapkamer dat er een vrouw begon over een baby te hebben (neem aan na een spoedkeizersnede). Die uitslaapkamer is nou eenmaal één ruimte, daar doe je niks aan helaas.

Ja, dat klopt. Gewoon stom toeval was het.