Weer zo'n hoogtepunt, zo'n eerste portie oestrogenen
(je mag de mijne wel hebben
). Voor mij voelt het ook niet als keuze: gek genoeg (of niet...?) bedacht ik me meteen binnen een half uur al nadat ik voor het eerst voor mezelf erkende dat er gewoon een
vent in me zat, niet een ontzettende pot, maar een man, dat ik dit gewoon
moest doen, wist nog niet wanneer, maar ooit, want dit kon ik niet blijven. Alleen was ik er nu nog niet klaar voor, maar dat zou nog wel komen. Wist ik op de een of andere manier. Ben er nu nog steeds niet klaar voor, voor daadwerkelijk veranderen, maar wel dat ik me nu niet meer wil verstoppen, dat ik eerlijk over mezelf wil zijn. Ik wil dat mensen me herkennen voor wat ik ben. Voel aan mijn theewater natuurlijk dat dat niet gaat gebeuren in dit lijf, met deze voorgevel, daarmee blijf ik stug mevrouw, en nu vind ik mevrouw genoemd worden niet eens zo erg, al noem je me Bigfoot, maar wel dat ik behandeld word als vrouw. En dat haat ik, en ik weet nu al dat ik straks op een gegeven moment desnoods zelf die krengen er af chop als een chirurg me niet voor is (;)), maar nu ben ik nog even alles op zijn plek aan het zetten, bekijken wat alles betekent. Ik las hier eerder het woord "achtbaan", maar damn, ja! Het had wel wat kalmer gemogen, wat mij betreft... Ik houd niet eens van achtbanen!