ik heb de documantaire wél gezien en ik vond het héél aangrijpend, beklemmend. Ik kan me voorstellen dat als je een ouder bent van een kind met autisme dit wel héél hard binnen komt. Ik vond vooral íeders onmacht heel verdrietig om te zien.
Als hulpverlener (wat ik dan wel was/ben) dat je aan alle kanten aan regels gebonden bent, de ouders van Matthijs.. Maar ook dat van hemzelf.
Ik vond júist dat de filmmaker een echte vriend was. het was ook warm en persoonlijk vastgelegd. Hij liet Matthijs in zijn waarde maar riep ook hulp in waar nodig. Een documantaire is natuurlijk ook puur registreren. (je ziet niet wat er nadat de camera uit is gebeurd. het feit dat ze op hun 40e nog vrienden zijn, sinds hun schooltijd zegt wel wat vind ik)
Ik kan me echt heel erg voorstellen dat het je boos maakt (en bang, en verdrietig). Dat alle moeite die mensen doen soms gewoon niet genoeg is. Ik ben in ieder geval wel blij dat ik door de documantaire kennis heb gemaakt met Matthijs. En ik hoop dat zijn verhaal het voor mensen met autisme na hem makkelijker maakt.
Al twijfel ik of ik het had willen zien als een van mijn kinderen Asperger had.
heftig hoor.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.