Zwanger... en dan gaat het mis #11

Was daar dan vandaag de druppel die de emmer deed overlopen? Hoop dat ik het vanavond nog hier een beetje kan schrijven als m'n dochter zo in bed ligt...ben flink van de kaart.

Oh nee Kursor het is nu wel even genoeg voor jou geweest zeg

Inderdaad Kursor! Wij zullen er zijn als je je verhaal kwijt moet hoor

Maar onder spoiler, want ik vind het echt naar wat ik hier allemaal schrijf

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

kursor, er is weinig nuttigs dat ik kan zeggen.
heel veel sterkte mrt alles en probeer mild voor jezelf te zijn

Kursor, dikke smakkerd

Misschien een idee om met iemand te praten die verstand heeft van om te gaan met een rouwproces of iets dergelijks? Kan me best voorstellen dat je daar wat aan kunt hebben. Of lotgenotencontact? Ik ken mensen die daar heel veel aan hebben (in dit geval ivm chronische ziekte).

Het is gewoon een kutproces waar je nu doorheen moet. Miskraam suckt big time, maar jij wordt ook nog eens gedwongen om een jaar te wachten en om je heen gaat iedereen gewoon door met hun leven. Dat is ook gewoon klote. Daarom misschien toch met mensen gaan praten die weten hoe ze je hiermee kunnen helpen?

Kursor Ik weet niet wat ik kan zeggen wat je een beter gevoel geeft... Een miskraam is al hels an sich maar dan dat hele verhaal er bij jou bij... dat is gewoon superheftig.
En het door willen/moeten gaan van jezelf... Goed dat je leidinggevende je naar huis heeft gestuurd. En wellicht moet je wat langer thuis blijven. Je wil overspannenheid oid er niet bijhebben kan ik je vertellen.
Neem je tijd en wat Davinia zegt: Probeer mild voor jezelf te zijn.

Oef Kursor...
Ik weet niet goed wat te zeggen.

Oh Kursor.. ik sluit me aan bij de rest en ik weet verder ook niet zo goed wat te zeggen. Het is gewoon hartstikke kut!! Dus.. Neem de tijd voor jezelf en wees alsjeblieft niet zo streng voor jezelf. !!

Och meid wat vreselijk voor je. Een hele dikke knuffel en wees vooral niet te hard voor jezelf.
Ik zou ook eens kijken naar een lotgenoten groep ofzo. Die mensen zullen je echt begrijpen. Maar ook hier ben je natuurlijk welkom

Och Kursor, een heel andere situatie hier maar ik begrijp je zo goed, veel herken ik in je verhaal.
Heel veel sterkte.

Ik zei laatst nog dat ik dacht dit topic wel achter me te kunnen laten maar zover ben ik nog niet geloof ik.
Gisteren toen ik las dat Fieder zwanger was werd het me toch veel te veel. (ik gun het jullie wel hoor meid, ik ben echt blij voor jullie!! ). We hebben bijna tegelijk een miskraam gehad en ik heb net een eerste menstruatie gehad.. Ik ben zo boos op mijn lichaam dat het gewoon niet doet wat het moet doen, geen kindje voldragen en ook nog wekenlang wachten op een eisprong. Ik heb de hele avond zitten huilen, zo erg heb ik niet gehuild sinds de miskraam. En ben ook een beetje tot het besef gekomen dat ik mezelf geen kans geef om de miskraam een plek te geven, ik ga maar door en door en durf mijn verdriet niet toe te staan. Ik weet ook dat dit mijn zwakke plek is, eerder is het hierdoor psychisch nogal uit de hand gelopen. Nu gaat het niet zo slecht gelukkig, maar ik ben wel tot het besef gekomen dat ik hiermee naar de huisarts moet om het voor te leggen. Ik heb best een psychisch verleden en ik zal er altijd voor moeten waken om geen terugval te krijgen. En verder.. Ik weet niet, we gaan maar gewoon door blijven proberen zwanger te raken. Ik ben wel overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn, dat is het niet. Ik heb gewoon even een duwtje in de goede weg nodig..
Pffff, een eerlijk verhaal zo zeg..

Kursor

.sparkling.

O dames, ik wilde dat jullie in mijn hoofd konden kijken en zien dat het echt ooit beter gaat voelen. Ik, normaal geen zweef, ben na mijn miskraam (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) dwars door het verdriet heengegaan. Mijn lijf had een lang herstel nodig waardoor ik veel zwelgtijd had. Gesprekken met huisarts (rouwverwerking) en heeel veeel gepraat. Het heeft me echt heel erg geholpen bij de verwerking van alles. Ik krijg tranen in mijn ogen van jullie verdriet. En ik hoop echt, echt dat jullie niet zomaar aan je verdriet voorbij gaan. Mocht er snel een nieuwe zwangerschap volgen zorgt dat hopelijk voor overheersende blijdschap. En zo niet, neem je tijd. Het verschil tussen het geluksgevoel en verdriet erna is niet altijd zomaar verdwenen.

Sparkling Ik begrijp wat je bedoelt hoor over gunnen, voel me er ook wel rot onder, ook al slaat dat eigenlijk nergens op.
Goed dat je hier van je af kunt schrijven. Ga gewoon naar de huisarts, het is allemaal niet niks! Neem vooral je tijd, het is echt niet zo dat je nu niet verdrietig meer mag zijn omdat het een tijd geleden is.
Jij kent jezelf goed dus je weet wanneer je hulp nodig hebt. Al is het alleen maar een goed gesprek.
Hele dikke knuffel

Lishe wat een mooie woorden

voor alle meiden hier, het is ook allemaal erg heftig

En Kursor, voor jou een extra knuffel, bovenop al het verdriet ook nog eens het lange wachten...
Ik herken het wel een beetje, ik moest 5 maanden wachten voor we weer opnieuw de medische molen in mochten...

Lishe, Ik kreeg wel wat traantjes bij het lezen van jouw post. Het is zo fijn te horen dat het niet gek is om er nog zo mee te zitten. Dankjewel!

Fieder, jij hoeft je niet rot te voelen gekkie! ik hoop echt dat het een voorspoedige zwangerschap gaat worden voor jullie, dat verdienen jullie!

Klumsy

Sparkling
Herkenbaar helaas... ik denk ook telkens dit topic niet meer nodig te hebben, maar het blijft toch wel fijn om met 'lotgenoten' te 'praten'... En ik heb nog hoop voor deze maand, misschien helpt dat ook.

Zo hebben wij afgelopen weken onze keuken een metamorfose gegeven. Ik heb nu een vaatwasser en een wasdroger staan. Het was oorspronkelijk het idee dat we een wasdroger nodig hadden om een babykamer vrij te kunnen maken boven. En als er dan toch in de keuken plek gemaakt moest worden voor een wasdroger, paste er ook wel een vaatwasser bij, en hadden we 's avonds ook weer wat tijd over voor onze peutertje en de nieuwe baby. Tja... die baby liep dus even anders dan we dachten, maar we vonden dat we die luxe op zich ook wel iets eerder al konden doen.
Ben er superblij mee, telkens als ik in de keuken kijk.. maar ergens is er ook altijd nog dat stemmetje dat dan zegt "Eigenlijk.. had dit een andere reden moeten hebben..."

Oh ja, dat is herkenbaar Shandaly! Dat heb ik met het huis dat we gekocht hebben. Ik ben er super blij mee maar er is bij mij ook dat stemmetje: "dit huis hadden jullie niet gekocht zonder zwangerschap. Eigenlijk hoorde er over 3 maanden een baby te liggen". Vervelend, maar dat gevoel zal wel slijten uiteindelijk.

Bedankt voor alle lieve woorden de afgelopen dagen. Ik heb ze wel gelezen en me er aan opgetrokken, maar was niet bij machte om hier te reageren en vind het ook nu moeilijk om op "papier" te krijgen wat er speelt. Ik heb buiten hier nog helemaal niets opgeschreven. Het lukt me (nog) niet.

Mild zijn voor mezelf, mezelf niet veroordelen en proberen te voelen, verdriet mag er zijn. Jullie noemen het allemaal en ook de psycholoog zei vrijdag hetzelfde. (Daar loop ik nog steeds wegens lange nasleep van de behandeling van een depressie die begon tijdens m'n zwangerschapsverlof; maar die ik ook had kunnen krijgen door beperkingen van een gebroken been bijvoorbeeld. Wat er precies speelt wil ik hier niet open en bloot vertellen, maar uit m'n posts valt best een en ander op te maken.) Qua psychische ondersteuning heb ik dus al wel een ingang (alleen m'n behandeling is bijna klaar en loopt zo vertraging op en ik weet niet of ik nog meer individuele consulten kan krijgen).

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heel veel nagedacht over waar ik nu toch zo enorm mee zit. Volgens mij is het niet dat ik nog niet gelijk verder kan voor een tweede. Ik weet ook niet of ik dat zo snel al zou kunnen ook al hadden we dat wel als plan staan voor als het geen mola bleek te zijn bij de revisie. Ik denk dat het vooral is dat ik door alle wisselende diagnoses, wendingen en spanningen, maar ook het steeds alert moeten zijn op wat er nu weer aan de hand is, het zelf allles moeten weten, niet zomaar alles aannemen, ik toch m'n gevoel weer weg heb gestopt. Al wilde ik dat voorkomen. Ik heb buiten het eerste moment dat het mis leek te zijn niet genoeg ruimte gehad (van mezelf) voor dat verdriet. Ben ook bang dat mensen de emoties niet zullen begrijpen en mag het van mezelf ook niet tonen. Dat hangt ook wel samen met de goedbedoelde maar o zo nare reacties als: je bent nog jong, ik ken iemand die ook een miskraam heeft gehad en die kreeg daarna toch snel een kindje, je hebt al een dochter geniet van haar enzo. Ik kan m'n gevoel zelf al moeilijk kwijt, maar ik wil dat ook alleen doen als iemand het echt "begrijpt". Zelfs m'n man begrijpt het niet, maar daar is in deze reeks door diverse mensen al over geschreven. Ik mag wel tegen 'm blijven praten en praten (en nu is ie een weekend weg met z'n sportteam ). Ik heb nog niet geaccepteerd dat deze zwangerschap echt echt over is en vind het lastig om er steeds weer mee geconfronteerd te worden door een zeer bekken bij teveel inspanning of te lang stil staan en door het slikken van de pil. Dat had nu helemaal niet gehoeven; ik zou al over de helft zijn nu. Zo'n schril contrast. Wel gelezen dat acceptatie, afscheid nemen, het verwerken van een miskraam bijvoorbeeld makkelijker zou gaan door het kindje een naam te geven. Dat lukt me niet. Er was geen kindje, van de bevruchting af aan zou het nooit een kindje kunnen worden...en om nu een tumor, naar alle waarschijnlijkheid genetisch gezien een meisje, een naam te geven. Het wil niet. Wat moet ik herinneren? De zwangerschap, de curettage van tumorweefsel? Ik weet het niet.

Coco opperde het al: lotgenotencontact. Moeilijk denk ik; er is geen patientenvereniging en ervaringsdeskundigen zijn ook niet op iedere straathoekte vinden en daarnaast vind ik contact leggen vreselijk moeilijk (op Fok schrijven was een enorme drempel, maar nu is het wel een uitlaatklep). Ik vind het erg fijn dat er hier toch nog steeds mensen op me reageren en ook uit "onverwachte" hoek. Dat Kolonia en Klumsy hier posten vind ik enorm dapper. Ik had er ook al over nagedacht om in het andere topic te posten om users die heel wat anders meemaken, maar wel steeds weer hun wens moeten uitstellen of zelfs afstellen door het mislukken van pogingen of door vroeggeboorte, te "spreken". Ik durfde het niet. Sorry Kolonia en Klumsy dat ik het hier vreselijk kort door de bocht neerzet, maar ik waardeer het zeer dat jullie je hier laten zien en vind het enorm jammer voor jullie dat jullie mijn gevoelens herkennen. Voor mij is het "fijn"; ik ben niet gek. Verdriet is normaal in zulke omstandigheden.

Inhoudelijk op de andere verhalen reageren gaat nog steeds moeilijk. Ik hoop dat jullie het met professionele hulp of met praten met mensen in de omgeving (langzaam) een plaats kunnen geven. Een nieuwe zwangerschap kan heel snel komen, kijk maar naar Fieder (dan hier maar echt een felicitatie!), maar kan ook een tijd op zich laten wachten. In beide situaties moet de miskraam toch echt een plekje krijgen. Dat je al een toekomst voor het kindje wat er helaas niet mocht komen had uitgedacht of in ieder geval veranderingen in je eigen leven hebt aangebracht die (helemaal) samenhangen met de komst van een kleine maakt het wel wel weer heel lastig. Herinneringen.

Ik denk aan jullie.

Ik ben bang voor morgen, weer werken. Ik zie op tegen het moment, m'n reactie.

Kursor, ik heb even voor je gezocht, en heb wel een aantal Engelstalige sites gevonden.

http://www.molarpregnancy.co.uk/
http://www.mymolarpregnancy.com/

Misschien heb je hier wat aan. Heb niet erg uitgebreid rondgekeken, maar het lijken goed opgezette sites, met informatie, forum, etc.

In het Nederlands kan ik ook vrijwel niks vinden.

Anyhoo, dikke smakkerd

Kursor

Kursor

Kursur, ik vind je zo dapper! Je ziet het zelf misschien nog niet maar je bent een sterke vrouw die in een onmogelijk verdrietige situatie terecht is gekomen.

Kursor ik heb je een PM gestuurd

Ik ben "blij" dat ik er goed met m'n vriend over kan praten, het heeft ook heel erg veel impact op hem gehad... Denk wel dat het een verschil is dat ik er met 15 weken al uitzag dat ik elk moment kon bevallen en het voor hem dus ook heel duidelijk was dat ik zwanger was, en hij heeft zijn zoontje en dochter na de bevalling ook nog een tijdje vastgehouden.
Ik ben helemaal niet zo een erge praten van mezelf, heb geen leuke jeugd gehad waardoor ik alles altijd wegstopte, gelukkig heb ik dat nu niet gedaan, al heeft het me wel heel veel moeite gekost, want wat je wegstopt is er niet en daar heb je ook geen verdriet van... Nouja dat denk je op dat moment, maar het komt hoe dan ook een keertje boven en dan komt de klap een keer zo hard.

Neem de tijd, en m'n pm staat altijd open voor je