Op maandag 14 mei 2012 00:32 schreef Vesperfly het volgende:Hi,
Ik heb de laatste tijd een bepaald gevoel wat
nijgt naar onzekerheid en probeer dit te identificeren. Naar aanleiding van mijn gevoelens besloot ik wanneer mijn zus in de omgeving is goed naar mijn gevoel te luisteren en kwam ik tot een bepaalde conclusie/veronderstelling.
Mijn zus is een vlinder. Vroeger gepest, maar nu uitgebloeid tot een super mooie vrouw die helaas zichzelf nog wel is als het zwakkere persoontje ziet. En ik heb soms de indruk dat ze hier dan ook misbruik van maakt (the innocent one.. u can't blame her). Ze is erg flirterig, heeft tientallen vriendjes gehad, trekt van elke man zijn aandacht, en - naar mijn idee - ook die van mijn vader (in een ander opzicht uiteraard).
Ik ben absoluut geen lelijk meisje. Ik ben anderhalf jaar jonger (20) dan mijn zus, blond, lang, slank, en ook ik mag niet klagen over mannelijke aandacht. Daarentegen liggen mijn principes heel anders dan die van mijn zus; ik vind niet veel jongens echt leuk. Vroeger al helemaal niet; gasten van een jaar of 14 vond ik toen ik die leeftijd was totaal niet opwindend, en hun mij ook niet.
Toen ik 14 was zat ik op 't vmbo; ik deed mee met van die stoere wijven die Lonsdale droegen en drugs gebruikten. Ik was heel jong en echt al heel ongelukkig. Op een dag kreeg ik dreigmailtjes van een van die wijven; "jij bent morgen de lul, je bent echt een loser en iedereen vind je dom o.i.d." Ik was zo gefixeerd door die hele kleine wereld met die 6 meiden, dat ik mijn leven zelf ook niet meer zeker was. Ik besloot elke pil in huis in te slikken; zelfmoord poging.
Uiteindelijk vonden mijn ouders mij en ging ik naar het ziekenhuis; maag leeggepompt, van school gegaan, uiteindelijk op de havo beland, in 2 jaar behaald en nu bezig met mijn afstudeerjaar op 'n HBO-opleiding. Ik had eindelijk mensen om me heen die ik begreep, en zij mij. Ik was nog wel schuchter voor mensen die ik niet kende en door luidruchtig te zijn aandacht van anderen probeerde te krijgen; ik dacht altijd dat mensen mij in de zeik gingen nemen.
Enfin; ik zit nu in mijn laatste jaar van 't HBO, werk voor het stagebedrijf waar ik mijn afstudeerstage heb gedaan, dus 't gaat prima. Echter ben ik heel onzeker; ik woon sinds kort samen met mijn zus, en alles wat ik al sinds we jong zijn voel wordt nu zwaar benadrukt.
Mijn vader noemt mijn zus altijd het type dat model kan zijn, en noemt mij een slimmerd die de hersens heeft om echt wat 'te bereiken' in 't leven. Tuurlijk voel ik me vereerd, hij is mega trots. Maar girls will be girls.. je gaat er op letten. Met uitgaan hoorde ik steeds vaker; jaaaa maar jouw zus is wel mooier dan jij. Ik had nooit vriendjes; en jongens die ik zag met uitgaan stapte regelmatig op mijn zus af. De ene keer dat ik een vriendje had, 't stelde niet veel voor maar toch - 't was meer uit dan aan, zoende hij een of twee jaar later met mijn zus. Hij had volgens sommigen zoiets gezegd als: "ja ik heb toentertijd met de verkeerde zus genomen. Zij (ik dus) was altijd down en veel te nuchter; jij bent ten minste gezellig. (of iets in die trand)." Ik had met hem, net voor ik die zelfmoord poging deed. Echt een fijne opsteker als je net uit die periode bent.
Daarnaast ging ik eerder in Amsterdam wonen dan me zus; we woonden eerst allebei in Brabant. Ik had daar een baantje, en ging er weg, en mijn baas zocht vervanging. Ik stelde voor om mijn zus - voordat ze ook naar Amsterdam verhuisde - ook nog voor 'n half jaartje aan te nemen. Dat gebeurde. Op mijn werk was er altijd een collega die compleet verliefd op mij was. Ik was niet verliefd op hem, maar de aandacht was fijn. We praatte veel, en ondanks dat ik fysiek niet tot hem was aangetrokken klikte we wel heel goed. Tot hij voor m'n huis stond 's avonds en als we het door hadden snel wegrende, of dat als ik naar huis fietste van een feestje opeens naast me fietste. Yeah. Weird. Maar goed, alles uitgepraat, en eigenlijk was het meer omdat hij gek op mij was dan dat er iets mis met die jongen was. Hij ontkende dit gedrag wel altijd. Toen ik wegging bij mijn werk, baalde we allebei heel erg. Maar mijn zus kwam er werken; dus dat zat wel goed zei ik. En dat was inderdaad zo. Ze had een goede klik met mijn baas en die collega; sterker nog, ze heeft er tot april gewerkt, en is vlak nadat ze ontslag nam nog met de collega himself naar bed geweest. Ik vond het niet erg; ik keurde het niet af - ik had het zelf alleen nooit gedaan. Maar tuurlijk stak het wel een beetje. Dat plekje, die mensen, die gevoelens, die waren van mij.
En nu is een goede vriendin van mij ook echt heel gek op mijn zus. Die zegt dan van; 'ja, jouw zus is echt heel aardig, anders dan jij.' en dat kan ik niet anders dan beamen, maar het is toch een beetje raar. Wat is er mis met mij?
Nu wil ik al sinds mijn zestiende voor een jaar of langer weg. Reizen, ergens achter een lelijke bar werken en 's avonds van dat geld alles opzuipen, om overdag te gaan surfen en bergen te beklimmen of iets anders idyllisch wat je alleen op je 20ste kan veroorloven om te doen. Nu wil mijn zus mee, maar ik heb daar de laatste tijd mijn twijfels over. Ik merk dat mijn onzekerheid word aangewoekerd door haar; alles wat ik heb opgenoemd hiervoor komt naar voren als zij ook maar een beetje meer aandacht krijgt.
Nu heb ik ook een jongen ontmoet, en ik droom zelfs dat hij verliefd wordt op mijn zus.
Ik baal dat ik toch deze onzekere/jaloerse gevoelens heb en altijd op mijn hoede ben dat jongens misschien mijn zus wel leuker zouden vinden dan ik. Is dit herkenbaar? En moet je zoiets zeggen?
Thanks....