Martha Marcy May Marlene (2011, VS, Sean Durkin)In het begin van de film zien we Martha ontsnappen uit de cult waar ze lid van is. Ze wordt opgehaald door haar oudere zus, Lucy. In hun vakantiehuis proberen de zus en haar man, een succesvolle architect, te zorgen voor Martha. Maar je kan het meisje wel uit de cult halen, maar de cult niet zo maar uit het meisje. Martha heeft door haar verblijf bij die cult een wat andere sociale conventies op na gehouden. Dat begint met het onschuldig naakt zwemmen in het meer en de vraag waarom hun vakantiehuis zo groot is voor maar twee personen. Martha wordt echter steeds verwarder en meer paranoïde. De maat is voor manlief al snel voor, die ook nog eens door Martha wordt aangevallen op zijn materialisme, terwijl hij haar onderdak en eten geeft. Zuslief probeert ondertussen nog wel steeds voor Martha te zorgen. Maar Martha laat enerzijds die zus niet toe en anderzijds is er duidelijk een afstand tussen de twee. We krijgen weinig te weten over de achtergrond van Martha en Lucy. Behalve dat hun moeder stierf toen Martha nog jong was en Lucy toen al naar college was en de relatie altijd al moeizaam was kennelijk.
Tijdens het verblijf in het vakantiehuis switcht de film constant d.m.v. flashbacks terug naar Martha's verblijf in de commune. Waar Martha Marcy May wordt genoemd. (Marlene is dan weer de naam waarmee alle vrouwelijke leden van de cult de telefoon opnemen.) Deze flashbacks gebeuren door vloeiende overgangen, zoals Martha die van de pier in het vakantiehuis in het water springt en dan overschakelt naar Martha die bij de cult in een meertje beland. Deze overgangen vragen van de kijker dat die snel omschakelt en begrijpt waar en wanneer we zijn. Maar passen precies bij de associatieve manier waarop Martha's verwarde geest herinneringen oproept.
Het leven daar is typisch voor een commune; zelfvoorzienend, alles organisch en biologisch, veel vrije sex en meerdere partners etc. Maar al voor Martha ontsnapt is duidelijk dat ook in die commune een grote mate van orde en tucht heerst als we zien hoe de mannen eerst eten en dan de vrouwen. Tijdens die flashbacks wordt ook steeds meer duidelijk op wat voor manieren de leider van de cult, Patrick, iedereen langzaam brainwasht en wat de minder plezierige bezigheden zijn van de cult.
Wat erg goed aan de film is dat Martha eigenlijk gelukkiger en meer op haar plaatst lijkt bij die commune dan bij haar zus
De film is erg grauw gefilmd. Het doet hierbij erg denken aan Winter's Bone, toevallig ook met John Hawkes. Debuteerend schrijver/regisseur Sean Durkin is duidelijk iemand met veel potentie.
Het allersterktste punt van de film is het acteerwerk. Elizabeth Olsen (het jongere zusje van de befaamde tweeling) draagt de film met verbluffend gemak voor een nog zo jonge en onervaren actrice. Ze weet moeiteloos alle verschillende de gemoedstoestanden die de film van haar vraagt over te brengen, van onschuldig en naïef tot verward en opvliegend.
De altijd goede John Hawkes is heel overtuigend als cultleider Patrick. Je kan begrijpen hoe en waarom hij instaat is getraumatiseerde jongeren voor zich te winnen met zijn innemende persoonlijkheid, waar ook altijd een dreiging vanuit gaat.
cijfer: 7.8