W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Beter dat ze alles echt goed checken. Deze lancering is zo belangrijk. Eigenlijk staat of valt het hele imago van commerciele ruimtevaart bij deze eerste lancering.quote:Op dinsdag 24 april 2012 21:21 schreef RolStaart-Beer het volgende:
Iemand die SpaceX volgt?
Lancering van volgende week is met 1 week vertraagd
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
Voor jullie waarschijnlijk een heel eenvoudige vraag, maargoed.. Ik heb net wat video's van Khan Academy gekeken over de intergalactic scale etc., erg interessant. Maar als ik 's nachts omhoog kijk, wat zie ik dan eigenlijk? Zie ik solar systems? Of zie ik planeten? Of zie ik superclusters van solar systems?
's Avonds een man, overdags rustig an
De felste zijn vaak planeten, verder veel sterrenclusters en sterren.quote:
Voor jullie waarschijnlijk een heel eenvoudige vraag, maargoed.. Ik heb net wat video's van Khan Academy gekeken over de intergalactic scale etc., erg interessant. Maar als ik 's nachts omhoog kijk, wat zie ik dan eigenlijk? Zie ik solar systems? Of zie ik planeten? Of zie ik superclusters van solar systems?
Beneath the gold, the bitter steel
28-04-2012
Ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld
Astrofysici van de Western University in Canada hebben het ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld. Bruine dwergen zijn 'mislukte' sterren: gasbollen die niet zwaar en heet genoeg zijn om kernfusiereacties van waterstof op gang te brengen. Hun bestaan werd tientallen jaren geleden al voorspeld, maar pas sinds de jaren negentig zijn er in totaal een paar honderd ontdekt. Hoe ze ontstaan is echter niet duidelijk.
In een publicatie in The Astrophysical Journal worden nu resultaten gepresenteerd van gedetailleerde computersimulaties, waaruit blijkt dat bruine dwergen kunnen ontstaan in de 'nasleep' van de vorming van gewone sterren. Pasgeboren protosterren worden vaak omgeven door een platte, ronddraaiende schijf van gas en stof, waarin uiteindelijk ook planeten kunnen ontstaan. De computersimulaties laten nu zien dat grotere verdichtingen in deze schijf door onderlinge zwaartekrachtsstoringen de ruimte in geslingerd kunnen worden, zelfs nog vóórdat ze echt volledig zijn samengetrokken tot een bruine dwerg.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld
Astrofysici van de Western University in Canada hebben het ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld. Bruine dwergen zijn 'mislukte' sterren: gasbollen die niet zwaar en heet genoeg zijn om kernfusiereacties van waterstof op gang te brengen. Hun bestaan werd tientallen jaren geleden al voorspeld, maar pas sinds de jaren negentig zijn er in totaal een paar honderd ontdekt. Hoe ze ontstaan is echter niet duidelijk.
In een publicatie in The Astrophysical Journal worden nu resultaten gepresenteerd van gedetailleerde computersimulaties, waaruit blijkt dat bruine dwergen kunnen ontstaan in de 'nasleep' van de vorming van gewone sterren. Pasgeboren protosterren worden vaak omgeven door een platte, ronddraaiende schijf van gas en stof, waarin uiteindelijk ook planeten kunnen ontstaan. De computersimulaties laten nu zien dat grotere verdichtingen in deze schijf door onderlinge zwaartekrachtsstoringen de ruimte in geslingerd kunnen worden, zelfs nog vóórdat ze echt volledig zijn samengetrokken tot een bruine dwerg.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-04-2012
Honderden ontsnapte sterren ontdekt
Astronomen van Vanderbilt University in Nashville (VS) hebben honderden sterren opgespoord die ons Melkwegstelsel met hoge snelheid verlaten. Tot nu toe waren slechts zestien van deze 'hypersnelle' sterren ontdekt.
Het valt niet meer om een ster een snelheid van enkele miljoenen kilometers per uur mee te geven. Toch bestaan zulke sterren. Astronomen vermoeden dat ze deel hebben uitgemaakt van dubbelsterren die dicht langs het superzware zwarte gat in het centrum van de Melkweg zijn gescheerd. Daarbij kan een van beide sterren door het zwarte gat worden opgeslokt, terwijl de andere met grote snelheid wordt weggeslingerd.
De sterren die de Vanderbilt-astronomen hebben opgespoord - 677 in getal - lijken zich in de interstellaire ruimte tussen de Melkweg en het naburige Andromedastelsel te bevinden. Behalve door hun opvallende locatie onderscheiden deze sterren zich ook door hun opvallend rode kleur.
Volgens de astronomen zou het gaan om rode reuzensterren met een hoog gehalte aan zware elementen. Dat laatste zou betekenen dat ze uit het binnengebied van ons Melkwegstelsel afkomstig zijn, want sterren uit de buitengebieden bevatten doorgaans kleinere hoeveelheden zware elementen.
Dat het in 677 gevallen om hypersnelle rode reuzensterren gaat, staat overigens nog niet vast. Er zouden namelijk ook koele dwergsterren tussen kunnen zitten. Omdat deze dwergsterren veel minder licht uitstralen dan rode reuzen, zouden ze veel dichterbij moeten zijn om even helder te lijken. Nader onderzoek moet uitsluitsel hierover geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Honderden ontsnapte sterren ontdekt
Astronomen van Vanderbilt University in Nashville (VS) hebben honderden sterren opgespoord die ons Melkwegstelsel met hoge snelheid verlaten. Tot nu toe waren slechts zestien van deze 'hypersnelle' sterren ontdekt.
Het valt niet meer om een ster een snelheid van enkele miljoenen kilometers per uur mee te geven. Toch bestaan zulke sterren. Astronomen vermoeden dat ze deel hebben uitgemaakt van dubbelsterren die dicht langs het superzware zwarte gat in het centrum van de Melkweg zijn gescheerd. Daarbij kan een van beide sterren door het zwarte gat worden opgeslokt, terwijl de andere met grote snelheid wordt weggeslingerd.
De sterren die de Vanderbilt-astronomen hebben opgespoord - 677 in getal - lijken zich in de interstellaire ruimte tussen de Melkweg en het naburige Andromedastelsel te bevinden. Behalve door hun opvallende locatie onderscheiden deze sterren zich ook door hun opvallend rode kleur.
Volgens de astronomen zou het gaan om rode reuzensterren met een hoog gehalte aan zware elementen. Dat laatste zou betekenen dat ze uit het binnengebied van ons Melkwegstelsel afkomstig zijn, want sterren uit de buitengebieden bevatten doorgaans kleinere hoeveelheden zware elementen.
Dat het in 677 gevallen om hypersnelle rode reuzensterren gaat, staat overigens nog niet vast. Er zouden namelijk ook koele dwergsterren tussen kunnen zitten. Omdat deze dwergsterren veel minder licht uitstralen dan rode reuzen, zouden ze veel dichterbij moeten zijn om even helder te lijken. Nader onderzoek moet uitsluitsel hierover geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-05-2012
Fantastische foto van stoffige Oriongordel
Nieuwe waarnemingen van de APEX-telescoop laten zien hoe enorm stoffig de Oriongordel is. En wat kan stof toch mooi zijn!
Voor astronomen is het heel interessant om te weten waar stof zich precies in de ruimte bevindt. Want waar stof samen met gas dicht op elkaar gepakt is, daar ontstaan de nieuwe sterren.
Oranje
Het waarnemen van stof en jonge sterren is zo gemakkelijk nog niet. Zo is stof in zichtbaar licht heel donker en onttrekt het sterren aan het oog. Maar de Atacama Pathfinder Experiment-telescoop (APEX-telescoop) laat zich niet uit het veld slaan. De telescoop gebruikt de warmtegloed van interstellaire stofdeeltjes om precies te kunnen achterhalen waar jonge sterren ontstaan. Het stof heeft op de foto’s een oranje kleur.
Foto: ESO / APEX (MPIfR/ESO/OSO) / T. Stanke et al. / Igor Chekalin / Digitized Sky Survey 2.
Messier 78
Uit de waarnemingen blijkt bijvoorbeeld dat Messier 78 (op de foto in het midden te zien) flink wat stofwolken bevat. Uit deze stofwolken stroomt gas weg. Dat gas wordt door jonge sterren met flinke snelheid weggebonjourd. Het bewijs dat hier in deze nevel een heuse kraamkamer terug te vinden is.
De APEX-telescoop heeft de Oriongordel en dan met name het stof dat zich hierin bevindt als het ware uitgeplozen. Helemaal bovenaan de foto is de nevel NGC 2071 te zien. Deze nevel bevat niet alleen kleine, jonge sterren, maar ook een grote ster die waarschijnlijk vijf keer zwaarder is dan de zon
(scientias.nl)
Fantastische foto van stoffige Oriongordel
Nieuwe waarnemingen van de APEX-telescoop laten zien hoe enorm stoffig de Oriongordel is. En wat kan stof toch mooi zijn!
Voor astronomen is het heel interessant om te weten waar stof zich precies in de ruimte bevindt. Want waar stof samen met gas dicht op elkaar gepakt is, daar ontstaan de nieuwe sterren.
Oranje
Het waarnemen van stof en jonge sterren is zo gemakkelijk nog niet. Zo is stof in zichtbaar licht heel donker en onttrekt het sterren aan het oog. Maar de Atacama Pathfinder Experiment-telescoop (APEX-telescoop) laat zich niet uit het veld slaan. De telescoop gebruikt de warmtegloed van interstellaire stofdeeltjes om precies te kunnen achterhalen waar jonge sterren ontstaan. Het stof heeft op de foto’s een oranje kleur.
Foto: ESO / APEX (MPIfR/ESO/OSO) / T. Stanke et al. / Igor Chekalin / Digitized Sky Survey 2.
Messier 78
Uit de waarnemingen blijkt bijvoorbeeld dat Messier 78 (op de foto in het midden te zien) flink wat stofwolken bevat. Uit deze stofwolken stroomt gas weg. Dat gas wordt door jonge sterren met flinke snelheid weggebonjourd. Het bewijs dat hier in deze nevel een heuse kraamkamer terug te vinden is.
De APEX-telescoop heeft de Oriongordel en dan met name het stof dat zich hierin bevindt als het ware uitgeplozen. Helemaal bovenaan de foto is de nevel NGC 2071 te zien. Deze nevel bevat niet alleen kleine, jonge sterren, maar ook een grote ster die waarschijnlijk vijf keer zwaarder is dan de zon
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-05-2012
Europa stuurt onbemande sonde naar ijsmanen van Jupiter
De planeet Jupiter. © ap.
Het Europese ruimtevaartbureau ESA heeft gisteren bekendgemaakt een onbemande sonde naar de ijsmanen van de reuzenplaneet Jupiter te zullen sturen, om te zoeken naar mogelijke sporen van leven.
In 2022 zal de Europese Ariane-5 raket de Juice (Jupiter Icy Moons Explorer) naar de grootste planeet van ons zonnestelsel slingeren vanop de basis Kourou in Frans-Guyana De aankomst is pas acht jaar later, om dan drie jaar wetenschappelijke arbeid te verrichten.
De manen van Jupiter vormen volgens ESA een "mini-zonnestelsel". Terwijl de sonde Juice voortdurend de atmosfeer en magnetosfeer van de planeet zelf in de gaten zal houden en haar interactie met haar manen, zal Juice enkele specifieke manen van Jupiter verkennen: Callisto (met het meeste aantal kraters van ons zonnestelsel), Europa (om de dikte van de ijskorst te meten en mogelijke landingsplaatsen te zoeken), en Ganymedes om het ijsoppervlak en de interne structuur van de maan te bestuderen. Het is ook de enige maan van ons zonnestelsel met een eigen magnetisch veld, wat meteen ook een studieobject is.
Volgens directeur Fabio Favata van de wetenschappelijke planning van ESA zullen het ontwerp van Juice, de lancering en de uitbating zowat 830 miljoen euro kosten. Daarbovenop komt nog 200 tot 250 miljoen euro om de sonde een wetenschappelijk instrumentarium te geven.
(HLN)
Europa stuurt onbemande sonde naar ijsmanen van Jupiter
De planeet Jupiter. © ap.
Het Europese ruimtevaartbureau ESA heeft gisteren bekendgemaakt een onbemande sonde naar de ijsmanen van de reuzenplaneet Jupiter te zullen sturen, om te zoeken naar mogelijke sporen van leven.
In 2022 zal de Europese Ariane-5 raket de Juice (Jupiter Icy Moons Explorer) naar de grootste planeet van ons zonnestelsel slingeren vanop de basis Kourou in Frans-Guyana De aankomst is pas acht jaar later, om dan drie jaar wetenschappelijke arbeid te verrichten.
De manen van Jupiter vormen volgens ESA een "mini-zonnestelsel". Terwijl de sonde Juice voortdurend de atmosfeer en magnetosfeer van de planeet zelf in de gaten zal houden en haar interactie met haar manen, zal Juice enkele specifieke manen van Jupiter verkennen: Callisto (met het meeste aantal kraters van ons zonnestelsel), Europa (om de dikte van de ijskorst te meten en mogelijke landingsplaatsen te zoeken), en Ganymedes om het ijsoppervlak en de interne structuur van de maan te bestuderen. Het is ook de enige maan van ons zonnestelsel met een eigen magnetisch veld, wat meteen ook een studieobject is.
Volgens directeur Fabio Favata van de wetenschappelijke planning van ESA zullen het ontwerp van Juice, de lancering en de uitbating zowat 830 miljoen euro kosten. Daarbovenop komt nog 200 tot 250 miljoen euro om de sonde een wetenschappelijk instrumentarium te geven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
For the first time, astronomers captured, from start to finish, a black hole consuming a star. This is a computer simulation of that event.
Calm down, please!
15-05-2012
Verklaring gevonden voor extreem heldere supernova's
Sterrenkundigen hebben een mogelijke verklaring gevonden voor het feit dat sommige supernova-explosies veel energierijker zijn dan andere. Een voorbeeld van zo'n extreem heldere supernova was SN 2010jl, die eind 2010 opvlamde in het sterrenstelsel UGC 5189A, op 160 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. Zowel in zichtbaar licht als op röntgengolflengten was deze sterexplosie veel energierijker dan de gemiddelde supernova.
Waarnemingen met het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory in 2010 en 2011 laten nu zien dat de extra lichtkracht het gevolg is van het feit dat de schokgolf van de supernova zich met grote snelheid in een omringende schil van eerder weggeblazen gas boort. Daarbij wordt dat gas sterk verhit en geïoniseerd, waarna het zelf straling begint uit te zenden.
Dat SN 2010jl inderdaad door zo'n cocon van eerder weggeblazen gas wordt omgeven, blijkt uit het feit dat de röntgenstraling van de supernova in 2011 veel minder sterk wordt geabsorbeerd dan in 2010. De röntgenstraling van de supernova breekt dus nu voor het eerst door de omhullende cocon heen - een verschijnsel dat niet eerder is waargenomen. De Chandra-resultaten zijn gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Verklaring gevonden voor extreem heldere supernova's
Sterrenkundigen hebben een mogelijke verklaring gevonden voor het feit dat sommige supernova-explosies veel energierijker zijn dan andere. Een voorbeeld van zo'n extreem heldere supernova was SN 2010jl, die eind 2010 opvlamde in het sterrenstelsel UGC 5189A, op 160 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. Zowel in zichtbaar licht als op röntgengolflengten was deze sterexplosie veel energierijker dan de gemiddelde supernova.
Waarnemingen met het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory in 2010 en 2011 laten nu zien dat de extra lichtkracht het gevolg is van het feit dat de schokgolf van de supernova zich met grote snelheid in een omringende schil van eerder weggeblazen gas boort. Daarbij wordt dat gas sterk verhit en geïoniseerd, waarna het zelf straling begint uit te zenden.
Dat SN 2010jl inderdaad door zo'n cocon van eerder weggeblazen gas wordt omgeven, blijkt uit het feit dat de röntgenstraling van de supernova in 2011 veel minder sterk wordt geabsorbeerd dan in 2010. De röntgenstraling van de supernova breekt dus nu voor het eerst door de omhullende cocon heen - een verschijnsel dat niet eerder is waargenomen. De Chandra-resultaten zijn gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Mensen, ik heb een vraag waar ik al enige tijd mee worstel. Hoop dat iemand hier mij kan helpen en dit topic gepast is, maar anders hoor ik het wel.
Hoe kan het dat hier licht aankomt dat daar miljarden jaren over heeft gedaan - zelfs 13,7 miljard jaar aangezien we zo ongeveer tot de oerknal kunnen terugkijken als ik het goed heb - terwijl niets sneller reist dan het licht?
Met andere woorden, hoe kunnen 'wij' al hier zijn terwijl het oeroude licht dat wij waarnemen nu pas aankomt?
Ik vermoed dat het met het uitdijende heelal te maken heeft, wat soms, zoals gisterenavond bij dat DWDD college, wordt uitgebeeld met een ballon die wordt opgeblazen. Klopt dat?
Hoe kan het dat hier licht aankomt dat daar miljarden jaren over heeft gedaan - zelfs 13,7 miljard jaar aangezien we zo ongeveer tot de oerknal kunnen terugkijken als ik het goed heb - terwijl niets sneller reist dan het licht?
Met andere woorden, hoe kunnen 'wij' al hier zijn terwijl het oeroude licht dat wij waarnemen nu pas aankomt?
Ik vermoed dat het met het uitdijende heelal te maken heeft, wat soms, zoals gisterenavond bij dat DWDD college, wordt uitgebeeld met een ballon die wordt opgeblazen. Klopt dat?
Whaaaat???? No money?
Niks nieuws geleerd, maar wel het beste college over het universum dat ik tot nu toe heb gezien. Leuk en interessant gemaakt.quote:Op vrijdag 18 mei 2012 21:42 schreef damirovic het volgende:
Leuk filmpje van Dijkgraaf (voor de leek):)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-05-2012
Maangesteente bevat sporen van oeroude planetoïden
Wetenschappers hebben kleine fragmenten gevonden van meteorieten die 3,5 miljard jaar geleden op de maan zijn ingeslagen. Het was tot nu toe onduidelijk of de talrijke objecten waarmee aarde en maan vroeg in hun geschiedenis werden bestookt voornamelijk planetoïden waren, kometen of een mengsel van beide. De nieuwe bevindingen wijzen erop dat het voornamelijk planetoïden zijn geweest (Science, 17 mei).
De meteorietfragmentjes zijn aangetroffen in oude maangesteenten die door de bemanning van de Apollo 16 zijn meegenomen. Ze zitten opgesloten in het zogeheten regolietbreccie, een verharde samenklontering van puin dat uit allerlei soorten oud gesteente bestaat. Aangenomen wordt dat de meteorietfragmentjes een goede indruk geven van de populatie van kleine hemellichamen die 3,4 tot 3,8 miljard jaar geleden door de binnenste delen van het zonnestelsel zwierven.
De microscopisch kleine fragmenten vertonen niet zo'n grote chemische en mineralogische variatie als jongere regolietbreccie van de maan of de meteorieten die in recente tijden op aarde zijn beland. Maar ze zijn ook weer niet zo gelijksoortig dat ze van één en hetzelfde hemellichaam afkomstig kunnen zijn - een uit elkaar gevallen kleine protoplaneet bijvoorbeeld. Volgens de wetenschappers is het materiaal afkomstig van een specifieke klasse van primitieve planetoïden uit één en hetzelfde brongebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Maangesteente bevat sporen van oeroude planetoïden
Wetenschappers hebben kleine fragmenten gevonden van meteorieten die 3,5 miljard jaar geleden op de maan zijn ingeslagen. Het was tot nu toe onduidelijk of de talrijke objecten waarmee aarde en maan vroeg in hun geschiedenis werden bestookt voornamelijk planetoïden waren, kometen of een mengsel van beide. De nieuwe bevindingen wijzen erop dat het voornamelijk planetoïden zijn geweest (Science, 17 mei).
De meteorietfragmentjes zijn aangetroffen in oude maangesteenten die door de bemanning van de Apollo 16 zijn meegenomen. Ze zitten opgesloten in het zogeheten regolietbreccie, een verharde samenklontering van puin dat uit allerlei soorten oud gesteente bestaat. Aangenomen wordt dat de meteorietfragmentjes een goede indruk geven van de populatie van kleine hemellichamen die 3,4 tot 3,8 miljard jaar geleden door de binnenste delen van het zonnestelsel zwierven.
De microscopisch kleine fragmenten vertonen niet zo'n grote chemische en mineralogische variatie als jongere regolietbreccie van de maan of de meteorieten die in recente tijden op aarde zijn beland. Maar ze zijn ook weer niet zo gelijksoortig dat ze van één en hetzelfde hemellichaam afkomstig kunnen zijn - een uit elkaar gevallen kleine protoplaneet bijvoorbeeld. Volgens de wetenschappers is het materiaal afkomstig van een specifieke klasse van primitieve planetoïden uit één en hetzelfde brongebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het antwoord op je vraag is: afstand.quote:
Mensen, ik heb een vraag waar ik al enige tijd mee worstel. Hoop dat iemand hier mij kan helpen en dit topic gepast is, maar anders hoor ik het wel.
Hoe kan het dat hier licht aankomt dat daar miljarden jaren over heeft gedaan - zelfs 13,7 miljard jaar aangezien we zo ongeveer tot de oerknal kunnen terugkijken als ik het goed heb - terwijl niets sneller reist dan het licht?
Met andere woorden, hoe kunnen 'wij' al hier zijn terwijl het oeroude licht dat wij waarnemen nu pas aankomt?
Ik vermoed dat het met het uitdijende heelal te maken heeft, wat soms, zoals gisterenavond bij dat DWDD college, wordt uitgebeeld met een ballon die wordt opgeblazen. Klopt dat?
Licht heeft een snelheid. De definitie van snelheid is afstand per tijd (meter per seconde, kilometer per uur, mijl per uur ... wat je wilt).
Hele grote afstanden meten we in de tijd dat licht erover doet om die afstand af te leggen. Deze afstanden noemen we dan "licht" + een tijdseenheid, bijv. "lichtseconde" of "lichtjaar". Door de enorme snelheid van licht (ongeveer 300.000 kilometer per seconde of 3x108 m/s) zijn deze licht-afstanden echt enorm.
Licht van de zon doet er ongeveer acht minuten over om de Aarde te bereiken. We zien de zon dus zoals íe acht minuten (en 19 seconden) geleden was. We kijken dus eigenlijk acht minuten terug in de tijd. Hoe verder iets is, des te meer wij terug in de tijd kijken als we het zien.
Een beetje nieuwsgierig iemand zou nu vragen "hoe ver kunnen we terug in de tijd kijken dan?".
Da's een kwestie van proberen en dat hebben ze dus gedaan. De Hubble Deep Field image is het resultaat. Door de Hubble telescoop te richten op een "zwart" stukje hemel en de lens open te laten liet men de Hubble licht opvangen dat al miljoenen jaren onderweg was. Hierdoor konden we dus heeeel ver kijken.
Nu moet je begrijpen dat "we" over het algemeen aannemen dat de "Big Bang Theory" klopt. We gaan er dus van uit dat het heelal in een soort explosie (en vanuit één punt) is ontstaan. Een beetje streber zou nu zeggen "maar als we terug in de tijd kunnen kijken door de snelheid van het licht dan kunnen we toch ook proberen de Big Bang te zien?". En dat klopt.
Toen men dat probeerde verdwenen alle sterren en sterrenstelsels uit het beeld en kregen we een afbeelding van de "Cosmic (Microwave) Background Radiation", oftewel de temperatuurverschillen die over zijn gebleven van de Big Bang.
Omdat we niet verder kunnen kijken dan die plus-minus 13,75 miljard (licht)jaar terug in de tijd wordt er doorgaans van uit gegaan dat ons universum dus 13,75 miljard jaar oud is.
Er is alleen een probleempje met deze aanname (die van de Big Bang 13,75 miljard (licht)jaar, dus).
Een andere theorie (eentje waar ik zelf meer achter sta) zegt ons namelijk dat ons universum veel groter is dan 13,75 miljard lichtjaar en dat de sterrenstelsels die wij niet kunnen zien sneller gaan dan het licht (dingen die sneller gaan dan het licht zijn wel mogelijk, maar alleen maar relatief. Zie : http://en.wikipedia.org/w(...)#Universal_expansion ). Dit zou dus betekenen dat de grens van ons waarnemen niet de leeftijd van ons universum is maar slechts de barrière van de lichtsnelheid. Zo wordt beweert dan ons universum (ik zeg de hele tijd "ons universum" vanwege de Multiverse-theorie) velen malen groter is dan 13,75 miljard lichtjaar (misschien wel 96 miljard lichtjaar of veel meer).
Ik hoop dat e.e.a. nu wat duidelijker is
[ Bericht 3% gewijzigd door Googolplexian op 19-05-2012 11:55:33 ]
Calm down, please!
Ookal is dit niet in Japan......quote:
Over 329 jaar hebben weer een kans
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
-DUBBEL-
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
21-05-2012
Cassini kiekt mini-maantje Methone
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini, die in een baan rond de geringde planeet Saturnus draait, vloog op 20 mei op een afstand van slechts 1900 kilometer langs het kleine Saturnusmaantje Methone - een ijsbal van drie kilometer groot. Het is voor het eerst dat er gedetaillerde foto's zijn gemaakt van Methone. Het maantje ziet er verrassend egaal en glad uit.
Vandaag vliegt Cassini op niet meer dan 955 kilometer afstand langs het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan. Deze en komende Titanpassages zijn ingepland om de ruimtesonde in een steilere baan rond Saturnus te brengen: de beweging van de ruimtesonde wordt bëïnvloed door de zwaartekracht van Titan. In 2013 zal Cassini daardoor weer een veel beter zicht hebben op de poolgebieden van de planeet, en zal ook het ringenstelsel onder een veel grotere hoek gefotografeerd kunnen worden.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Cassini kiekt mini-maantje Methone
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini, die in een baan rond de geringde planeet Saturnus draait, vloog op 20 mei op een afstand van slechts 1900 kilometer langs het kleine Saturnusmaantje Methone - een ijsbal van drie kilometer groot. Het is voor het eerst dat er gedetaillerde foto's zijn gemaakt van Methone. Het maantje ziet er verrassend egaal en glad uit.
Vandaag vliegt Cassini op niet meer dan 955 kilometer afstand langs het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan. Deze en komende Titanpassages zijn ingepland om de ruimtesonde in een steilere baan rond Saturnus te brengen: de beweging van de ruimtesonde wordt bëïnvloed door de zwaartekracht van Titan. In 2013 zal Cassini daardoor weer een veel beter zicht hebben op de poolgebieden van de planeet, en zal ook het ringenstelsel onder een veel grotere hoek gefotografeerd kunnen worden.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-05-2012
Zonnestelsel misschien een planeet rijker
In het buitengebied van ons zonnestelsel kan een nog onbekende planeet om de zon cirkelen. Dat concludeert de Braziliaanse astronoom Rodney Gomes uit modelberekeningen die bedoeld zijn om de bijzondere omloopbanen van enkele objecten voorbij de baan van de planeet Neptunus te kunnen verklaren. De vermeende planeet zou te ver verwijderd zijn van de aarde om gemakkelijk waarneembaar te zijn.
Al geruime tijd is bekend dat enkele van de kleine, ijsachtige objecten buiten de Neptunusbaan enigszins afdwalen van de baan die ze zouden moeten volgen als de aantrekkingskrachten van alle bekende hemellichamen in rekening worden gebracht. Dat geldt onder meer voor de ijsdwerg Sedna, die een extreem langgerekte baan volgt.
Gomes kwam er achter dat de afwijkende baanbewegingen van deze objecten goed verklaarbaar zijn als hij een extra planeet aan zijn model toevoegde. Die planeet zou maximaal vier keer zo groot kunnen zijn als de aarde en in dat geval op een afstand van 225 miljard kilometer om de zon cirkelen. Maar het zou ook kunnen gaan om een veel kleiner object dat, net als Sedna, een zeer langgerekte omloopbaan heeft, maar altijd buiten de Neptunusbaan blijft.
En dan is er ook nog de mogelijkheid dat de banen van Sedna en de overige objecten al heel lang geleden verstoord zijn geraakt, toen een andere ster op relatief kleine afstand langs ons zonnestelsel trok. In dat geval is er geen extra planeet nodig om hun afwijkende banen te verklaren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Zonnestelsel misschien een planeet rijker
In het buitengebied van ons zonnestelsel kan een nog onbekende planeet om de zon cirkelen. Dat concludeert de Braziliaanse astronoom Rodney Gomes uit modelberekeningen die bedoeld zijn om de bijzondere omloopbanen van enkele objecten voorbij de baan van de planeet Neptunus te kunnen verklaren. De vermeende planeet zou te ver verwijderd zijn van de aarde om gemakkelijk waarneembaar te zijn.
Al geruime tijd is bekend dat enkele van de kleine, ijsachtige objecten buiten de Neptunusbaan enigszins afdwalen van de baan die ze zouden moeten volgen als de aantrekkingskrachten van alle bekende hemellichamen in rekening worden gebracht. Dat geldt onder meer voor de ijsdwerg Sedna, die een extreem langgerekte baan volgt.
Gomes kwam er achter dat de afwijkende baanbewegingen van deze objecten goed verklaarbaar zijn als hij een extra planeet aan zijn model toevoegde. Die planeet zou maximaal vier keer zo groot kunnen zijn als de aarde en in dat geval op een afstand van 225 miljard kilometer om de zon cirkelen. Maar het zou ook kunnen gaan om een veel kleiner object dat, net als Sedna, een zeer langgerekte omloopbaan heeft, maar altijd buiten de Neptunusbaan blijft.
En dan is er ook nog de mogelijkheid dat de banen van Sedna en de overige objecten al heel lang geleden verstoord zijn geraakt, toen een andere ster op relatief kleine afstand langs ons zonnestelsel trok. In dat geval is er geen extra planeet nodig om hun afwijkende banen te verklaren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-05-2012
Informatie over oerknal raakt verloren
Berekeningen door Harvard-wetenschapper Avi Loeb laten zien dat de beste tijd om het heelal te bestuderen meer dan dertien miljard jaar achter ons ligt. Vijfhonderd miljoen jaar na de oerknal waren de omstandigheden voor de nieuwsgierige wetenschapper het best. Vanaf dat moment is steeds meer informatie verloren geraakt.
Het huidige heelal, met al zijn sterrenstelsels en clusters, is 13,7 miljard jaar oud. Die grote structuren zijn begonnen als kleine rimpelingen in de materieverdeling kort na de oerknal, toen het heelal veel kleiner was dan nu. Door naar de huidige kosmische structuren te kijken, kunnen we nog veel te weten komen over de beginomstandigheden in het heelal. Maar niet zo veel als dertien miljard jaar geleden.
Dat komt door een combinatie van twee factoren, die elkaar tegenwerken. Gunstig is dat met het verstrijken van de tijd het licht van steeds verder weg gelegen delen van het heelal bij ons aankomt. Daar staat tegenover dat de kosmische materie mettertijd steeds meer is gaan samenklonteren tot sterrenstelsels en clusters. Hierdoor vertroebelt het zicht op de kleinschalige onregelmatigheden in de materieverdeling, waaruit deze grote structuren zijn ontstaan.
De berekeningen van Loeb laten zien dat 500 miljoen jaar na de oerknal het beste moment was om deze kosmische rimpelingen te bestuderen. Dat is niet toevallig het tijdperk waarin de eerste sterren en sterrenstelsels ontstonden: zij waren immers de oorzaak van de latere 'vertroebeling'.
De informatie uit die tijd is overigens nog niet helemaal verloren geraakt. De radiostraling die waterstofgas - het belangrijkste bouwmateriaal van sterren - destijds uitzond is in principe waarneembaar met de komende generatie van geavanceerde radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Informatie over oerknal raakt verloren
Berekeningen door Harvard-wetenschapper Avi Loeb laten zien dat de beste tijd om het heelal te bestuderen meer dan dertien miljard jaar achter ons ligt. Vijfhonderd miljoen jaar na de oerknal waren de omstandigheden voor de nieuwsgierige wetenschapper het best. Vanaf dat moment is steeds meer informatie verloren geraakt.
Het huidige heelal, met al zijn sterrenstelsels en clusters, is 13,7 miljard jaar oud. Die grote structuren zijn begonnen als kleine rimpelingen in de materieverdeling kort na de oerknal, toen het heelal veel kleiner was dan nu. Door naar de huidige kosmische structuren te kijken, kunnen we nog veel te weten komen over de beginomstandigheden in het heelal. Maar niet zo veel als dertien miljard jaar geleden.
Dat komt door een combinatie van twee factoren, die elkaar tegenwerken. Gunstig is dat met het verstrijken van de tijd het licht van steeds verder weg gelegen delen van het heelal bij ons aankomt. Daar staat tegenover dat de kosmische materie mettertijd steeds meer is gaan samenklonteren tot sterrenstelsels en clusters. Hierdoor vertroebelt het zicht op de kleinschalige onregelmatigheden in de materieverdeling, waaruit deze grote structuren zijn ontstaan.
De berekeningen van Loeb laten zien dat 500 miljoen jaar na de oerknal het beste moment was om deze kosmische rimpelingen te bestuderen. Dat is niet toevallig het tijdperk waarin de eerste sterren en sterrenstelsels ontstonden: zij waren immers de oorzaak van de latere 'vertroebeling'.
De informatie uit die tijd is overigens nog niet helemaal verloren geraakt. De radiostraling die waterstofgas - het belangrijkste bouwmateriaal van sterren - destijds uitzond is in principe waarneembaar met de komende generatie van geavanceerde radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-05-2012
André Kuipers kiekt zonnig Nederland vanuit de ruimte
Dat in Nederland de zomer eindelijk begonnen is, is ook astronaut André Kuipers niet ontgaan. Hij maakte er een prachtige foto van.
Kuipers bevindt zich op het moment aan boord van het internationale ruimtestation. Maar hij is zijn vaderland nog niet vergeten. En dat toont hij vandaag maar weer eens aan door een prachtige foto te twitteren. ‘Nederland in het zonnetje’ zo schrijft hij erover.
Op de foto is te zien hoe de zon haar stralen over ons kikkerlandje laat glijden. Ook een deel van het ISS is op de foto te zien.
Kuipers vertrok in december naar het ISS en keert naar verwachting in juli weer terug op aarde. De komende dagen zijn spannend voor de astronaut. Hij mag namelijk samen met zijn collega Don Pettit het commerciële ruimtevaartuig Dragon binnenhalen. Dragon werd deze week gelanceerd en brengt als eerste commerciële ruimtevaartuig ooit een bezoek aan het internationale ruimtestation. Met behulp van een robotarm gaan de astronauten de ruimtecapsule naar het ISS halen.
De foto die Kuipers vanmorgen twitterde. Foto: ESA / NASA.
(Kennislink)
André Kuipers kiekt zonnig Nederland vanuit de ruimte
Dat in Nederland de zomer eindelijk begonnen is, is ook astronaut André Kuipers niet ontgaan. Hij maakte er een prachtige foto van.
Kuipers bevindt zich op het moment aan boord van het internationale ruimtestation. Maar hij is zijn vaderland nog niet vergeten. En dat toont hij vandaag maar weer eens aan door een prachtige foto te twitteren. ‘Nederland in het zonnetje’ zo schrijft hij erover.
Op de foto is te zien hoe de zon haar stralen over ons kikkerlandje laat glijden. Ook een deel van het ISS is op de foto te zien.
Kuipers vertrok in december naar het ISS en keert naar verwachting in juli weer terug op aarde. De komende dagen zijn spannend voor de astronaut. Hij mag namelijk samen met zijn collega Don Pettit het commerciële ruimtevaartuig Dragon binnenhalen. Dragon werd deze week gelanceerd en brengt als eerste commerciële ruimtevaartuig ooit een bezoek aan het internationale ruimtestation. Met behulp van een robotarm gaan de astronauten de ruimtecapsule naar het ISS halen.
De foto die Kuipers vanmorgen twitterde. Foto: ESA / NASA.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
